10

 

Ότι θα ζούσαμε λοιπόν να το δούμε και αυτό, ποιος να το περίμενε. Κοίτα τι μας βρήκε στα γεράματα. Και αν έχει κάνει κωλοτούμπες ο Φαντασμένιος. Ε ρε πως χλεύαζε τους Baby Guru πριν τον τσιμπήσει σαν μύγα τσε τσε το the things you do. Πως τα έφερε έτσι η ζωή και έγινε ο απόλυτος φαν. Με τους Cure προσπάθησε κάμποσες φορές όλα αυτά τα χρόνια αλλά φευ. Με αυτό εδώ το λάηβ πίστευε πως ξεμπέρδεψε. Χα. Γελάει ο μαγκίτης από πάνω. Και να είμαστε εδώ με το #10 στην Φανταλίστα, δηλαδή το Songs of Α Lost World των Cure. Είναι όντως πραγματικότητα. Για τον δίσκο αυτό υπάρχει ένα τέλειο κείμενο από τον Λεωνίδα Σκιαδά το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε. Φανταστικό κείμενο, είναι σαν ο Σκιαδάς να τα λέει στη μούρη του Φαντασμένιου. Τέλειο. 

Εμείς εδώ στην βλακεία που μας δέρνει ας συνεχίσουμε το κονσεπτ αυτοαναφορικότητα  2024. Ο Φαντασμένιος έχει φάει ξύλο για μια γυναίκα. 

Μικρός, αθώος και τυφλά ερωτευμένος, έπαιζε το παιχνιδάκι "ο καλύτερος μου φίλος". Ένα βράδυ γυρίζοντας από το σινεμά, του πιάνει αυτή το χέρι γιατί φοβόταν λέει και ωωω τι τύχη περνάει με το αμάξι ο γκόμενος της με τους δυο κολλητούς του και να σε λίγα δευτερόλεπτα ο Φαντασμένιος αγκαλιά με μια πικροδάφνη. Το παράσημο ήταν μια πληγή στο χέρι 10-15 εκατοστών για την οποία η επίσημη εκδοχή ήταν "έπεσα τρέχοντας να προλάβω το τρένο". Ποιος ο φάντα που δεν είχε πάει ποτέ την πρώτη ώρα στο φροντιστήριο. Κάποια στιγμή - πρέπει να ήταν στο μάθημα για την έκθεση - βαρέθηκε να λέει την επίσημη εκδοχή και είπε την αλήθεια, η αντίδραση; Όλοι γέλασαν. Εντωμεταξύ δεν ήταν καθόλου αστείο γιατί πόναγε και καθόλου κουλ σαν αμερικάνικη τινέιτζερ ταινία γιατί το κορίτσι γύρισε στον υπερκουλ γκόμενο που είχε μείνει 15 φορές στην ίδια τάξη. Α το αγαπημένο συγκρότημα του ήταν οι Cure. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η ζωή του Φαντασμένιου αν αντί για Cure το αγαπημένο συγκρότημα του παπάρα ήταν τα Παιδιά από την Πάτρα ή έστω οι Πυξ Λαξ;

Πάντως το επίμαχο βράδυ γύρισε σπίτι και άκουσε Σκιαδά στον Ρόδον 94,6FM. Ωραία εκπομπή και ας μην ήταν ποτέ του σκοτεινού ήχου ο φλωροφάντα. 

 

11

Σημείωση: Από εδώ και πέρα η φανταλίστα έχει δίσκους που κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά πέρασαν από το κουτάκι της σκέψης που ο Φαντασμένιος φυλάει το δίσκο της χρονιάς.  

Όπως είναι πλέον γνωστό, τα ακραία μουσικά φαινόμενα είναι κάτι σαν επίσημος αντιπρόσωπος για την φοβερή δισκογραφική Paisley Shirt records. Τι έχουμε εδώ; Οι  Flowertown, δηλαδή τα δύο τρίτα των επίσης αγαπημένων Cindy κυκλοφόρησαν ακόμα ένα διαμαντάκι που συμμορφώνεται πλήρως με τις lo-fi, dreamy, pop-rock προδιαγραφές της δισκογραφικής από το  Σαν Φρανσίσκο. Αν το κονσεπτ ήταν παρουσίαση σε μια πρόταση τότε αυτή θα ήταν η εξής, μοιάζει να βγήκε από τις σελίδες του θρυλικού fanzine Sense. Επειδή το κονσεπτ όμως είναι ο Φαντασμένιος βάλτε ένα καυκάσιαν.

Ας φανταστούμε πως αυτός πατάει το play στο Walkman και παίζει το 00, απέναντι είναι αυτή, φοράει ένα λευκό t-shirt μέσα από την καβαδούρα, αρβύλες με λευκή κάλτσα, γέρνει το κεφάλι προς τη μια μεριά, κάνει να χαμογελάσει, ο αέρας κουνάει ανεπαίσθητα τις αφέλειες της, δαγκώνει κάπως τα χείλια και γυρίζει από την άλλη μεριά και φεύγει. Δεν είναι σαν τα άλλα κορίτσια, το καλοκαίρι είχε πάει στο Παρίσι, και κόντρα σε όλους και όλα αποφάσισε να σπουδάσει υποκριτική. Οι φίλες της τρελαίνονται για ψώνια και μόδα, αυτή φέτος πήρε μάθημα με τίτλο "οι καταραμένοι ποιητές".  H κασέτα έχει φτάσει στο Count to Nine, ένας μελαγχολικός ρυθμός, αβάσταχτος σαν ποίημα του Ρεμπώ ή σαν την προδοσία της και καλά καλύτερη της φίλης. Ο μύθος λέει πως για μέρες έκλαιγε ακούγοντας R.E.M. Αν ήταν 2024 θα έβαζε το The Ring των flowertown θα μάζευε κουράγιο και θα πήγαινε στο σπίτι του να του πει άη χάσου εσύ και η Μπάχα σου. Αν ήταν 1998 θα έβαζε Belle And Sebastian, αν ήταν 1990 θα έβαζε Field Mice, σε κάθε περίπτωση θα είχε τις ίδιες καλοσχηματισμένες αφέλειες και διαπεραστικό βλέμμα σαν το ριφ στο Νο Good Thing του Syd Barrett. Ωραία διασκευή αλλά η μελωδία του Bitter Orange είναι άλλο πράγμα, μαγικό σαν την πρώτη αγκαλιά, κάθε νότα σαν μαχαίρι στην καρδιά, στο walkman μάλλον τελειώνει η μπαταρία αλλά δεν το κλείνει, θα πεθάνει αν δεν ακούει αυτή τη μουσική, έχει φύγει από το βλέμμα του. Αντίο Μπί. 

Μπί για πάντα. 

 

~~~~~~~~~o~~~~~~~~~

 

Η Paisley Shirt records στα ακραία μουσικά φαινόμενα:

Cindy

Cindy

April Magazine

April Magazine

12

Έχουμε πρωθυπουργό Μητσοτάκη, ο οποίος διαγράφει από την ΝΔ τον Σαμαρά, γυρίζει το χακί και τα φαρδιά στη μόδα, έχουμε λειψυδρία !!!! Ζήτω τα 90s, ευτυχισμένο το 1993!! Λογικό λοιπόν να κάνουν χαμό στο διάβα τους οι Fontaines D.C. με το - από τα κόκαλα βγαλμένο των 90s τα ιερά - Romance. Και αν στο Skinny Fia η αναφορά στους συμπατριώτες τους Whipping Boy ήταν κάπως υπόγεια με τη διασκευή στα Skinny Fia sessions (Twinkle), εδώ είναι φόρα παρτίδα στο εξώφυλλο, το οποίο είναι φόρος τιμής στο διαμαντάκι Heartworm του 1995. 

Τα έχει ξαναγράψει ο Φαντασμένιος, είναι σίγουρο πως οι fontaines d.c. έχουν ένα ψαγμένο 45αρη ξάδερφο που ξέρει απέξω και ανακατωτά την indie/alternative δισκογραφία των 90s, από τους Prolapse έως τους deftones. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή ο  ξάδερφος να πέρασε ένα καλοκαίρι από την Αντιπαρο Ιντίπαρο, να έκανε το χαμούρεμα της ζωής του στα βραχάκια πίσω από τη La Luna και κάπως έτσι μαζί με την κατήχηση στην καλή μουσική να τους πάσαρε το τάμα να έρχονται για συναυλία στην Ελλάδα ακόμα και αν έχουν βγάλει μισό EP.

Μια χαρά δίσκος που στηρίζεται στις γερές συνθέσεις, ο Φάντα θα υποκλιθεί μαζί με όλη τη γη στα Starbuster και Favourite, θα καταπιεί με χαρά το hype και θα υπογράψει το όποιο υπόμνημα τους κατοχυρώνει ως τους εκλεκτούς του μεινστριμ ροκ για τα επόμενα χρόνια και βάζει στην άκρη τους κατά καιρούς σωτήρες (κεσκεσε Idles;) της ροκ που πασάρουν τα βρετανικά μίντια.

 

Και επειδή αυτή η φανταλίστα είναι αφιερωμένη στο φαντασμένιο, αρπάξτε το top-10 του για το 1995:

Yo La Tengo - Electr-O-Pura

Pavement - Wowee Zowee

Slowdive - Pygmalion

Autechre - Tri Repetae

Sonic Youth - Washing Machine

Guided By Voices - Alien Lanes

Bowery Electric - Bowery Electric

Tindersticks - Tinderstcks

Prolapse -  Backsaturday 

Belly -  King

 

13

Στην αρχή ήταν Μένιος, αναφορά στις γραφικές ανταποκρίσεις του Μένιου Σακελλαρόπουλου πριν από τα ματς της Πανάθας στις Ευρώπες (αχ) και στον φοβερό και τρομερό χαρακτήρα των Δύο Ξένων, Μένιο Τσαπάρα. Ο μύθος λέει πως κάποια στιγμή σε μία από τις δυο δισεκατομμύρια ερωτικές απορρίψεις τον είπαν φαντασμένο. E και να που βγήκε και κάτι καλό από μια χυλόπιτα. Αυτή είναι η ιστορία λοιπόν με το όνομα του Φαντασμένιου, δεν είναι καμιά φοβερή ιστορία, αλλά σίγουρα μοιάζει να έχει πιο πολύ ενδιαφέρον από την όποια ιστορία έχουν οι Arab Strap για τον τελευταίο τους δίσκο I'm Totally Fine With It 👍 Don't Give A Fuck Anymore 👍. Και επειδή σας βλέπει ο φάντα να κοιτάτε με ένα μειδίαμα την οθόνη, η ιστορία πίσω από τον τίτλο του δίσκου των arab strap είναι πως αυτό ακριβώς το μήνυμα το έστειλε ο ντράμερ τους σε ένα ομαδικό τσατ όπου συνομιλούσαν για την περιοδεία τους. Κερδίζει πόντους εξαιτίας της γνωστής Arab Strapική ειρωνείας αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, η ιστορία του Φάντα είναι καλύτερη.

Το κυρίως θέμα του δίσκου είναι ο εθισμός με τα Social Media και πιο ειδικά το τουητερ όπου την εποχή του covid ο κυρ Moffat του έδωσε και κατάλαβε. Λογικές ανησυχίες 😎 για ένα συγκρότημα σχεδόν 30 ετών που βγαίνει στον Guardian με συνέντευξη που έχει τίτλο "We’re the last generation that could get drunk without someone filming us". Ας καταδικάσουμε όλοι μαζί τα social media και ας περάσουμε στον δίσκο, που για όποια ξέρει καλό φαντασμένιο αρκεί η θέση στη λίστα για να καταλάβει. Για τις νέες μας φίλες 😘 να σημειώσουμε πως κατά τη διάρκεια του χωρισμού της μπάντας, εμείς εδώ ήμασταν με το ένα αφτί στον έναν και με το άλλο αφτί στον άλλο με στιγμή ορόσημο για την τοπική μπλογκόσφαιρα όταν το 2007 στην πρώτη φανταλίστα βάλαμε δίσκο της χρονιάς το Brighter Beat του κυρ Middleton. Το φετινό δισκάκι των Arab Strap είναι σαν να παίζεις 21 και να είσαι στο 15, δεν ξέρεις αν πρέπει να τραβήξεις ή να πας πάσο. Ακούς το Strawberry Moon και λες φοβερό, αυτοί είναι οι γνωστοί ανατρεπτικοί Σκωτσέζοι που σκάνε ένα uptempo 👌 διαμαντάκι το 2024, και μετά ακριβώς έρχεται το βαριεστημένο 👎 You're Not There, πάνω που πας να ο κλείσεις σε κρατάνε με το Haven't You Heard και μετά έρχεται το κουρασμένο 👴 Safe & Well. Η καρδούλα του δίσκου είναι πάντως το φοβερό Hide Your fires  το οποίο ξεκινάει με τους εξής στίχους:

We danced in diamond rain and supersonic winds
We spooned beneath the Pillars of Creation

Φοβερή εικόνα το κουτάλιασμα κάτω από τους Πυλώνες της Δημιουργίας*, 😁😂😆😁, εντελώς Φαντασμένιοι, άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη 😀!!!

~~~~~~~ο~~~~~~~

*Το εξώφυλλο είναι εμπνευσμένο ή πιο σωστά αποτελεί παραποίηση της γνωστής φωτογραφίας με τίτλο οι Πυλώνες της Δημιουργίας (Pillars of Creation) που λήφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ το 1995. Η φωτογραφία του Χαμπλ απεικονίζει διαστρικά αέρια και σκόνη στο Νεφέλωμα του Αετού, τα οποία έχουν τη μορφή προβοσκίδας ελέφαντα. 

 

14

Ο Φαντασμένιος είναι στρυφνός. Στο #14 της φανταλίστας ο δίσκος των Beak με τον σγχωρεμένο σκύλο του Τζεφ Μπάροου στο εξώφυλλο. Δεν έχει ποστ σήμερα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα κατά καιρούς κακεντρεχή σχόλια του κύριου Τζεφ για τους Fat White Family.  

15

 

Που είχαμε μείνει; Ναι ο αρχικός σκοπός ήταν να γίνει ραδιοφωνική εκπομπή, και πράγματι το 2011 ο δημοσιογραφικός όμιλος φανταμένιου (ΔΟΦ) απέκτησε φωνή (sic) στον θρυλικό poplie.eu. Φοβερή εκπομπή στην οποία δεν πρέπει να υπάρχει ραδιοφωνικός κανόνας που να μην παραβιάστηκε. Τα σαρδάμ, τα λάθη στις ονομασίες των καλλιτεχνών και τα κάθε είδους παραληρήματα ήταν το φόρτε του Φάντα. Στην αρχή η εκπομπή γινόταν από το στούντιο της Κάτω Κηφισίας κάθε Κυριακή μεσημέρι στις  4 δηλαδή υπό την επήρεια του χανγκόβερ της προηγουμένης. Σε μια από τις πρώτες εκπομπές ο Φάντα βάζει να παίξει το Perfect Life των Belong. Ε λίγο η απόκοσμη μελωδία, ο τέλειος Shogaze ήχος, οι βότκες, κάτι τσιπουράκια και καλά κόλπο ομοιοπαθητικής καταπολέμησης του χανγκοβερ και η ύφεση που βίωνε η χώρα για 2 χρόνια είχαν ως αποτέλεσμα o ραδιοφωνικός παραγωγός να ξεσπάσει στο μικρόφωνο. Κατά πάσα πιθανότητα από εκείνο το παραλήρημα μας έμεινε και το αγαπημένο "σας γαμάει ο Λέτο". Όλα αυτά συνέθεσαν ένα τεράστιο ό,τι να ναι που ευτυχώς το 2020 μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 

13 χρόνια μετά οι Belong επέστρεψαν με το Realistic IX, και είναι πραγματικά σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αγνό παρθένο Shoegaze αλά Belong - παρότι οι ίδιοι απαρνήθηκαν την ταμπέλα σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις τους - πιο ακατέργαστο από το Common Era αλλά αρκετά όμορφο για να σε κρατήσει και να μην πέσεις στον πειρασμό να το προσπεράσεις για να ακούσεις ένα εκατομμύριο φορές το Perfect Life (Αχ). Το τραγούδι που κλείνει το δίσκο (ΑΜ/PM) είναι το αδιαμφισβήτητο διαμαντάκι του δίσκου, ακούγεται σαν ο τέλειος συνδυασμός rave (η καλή rave, Ευρώπες) με το Shoegaze, σαν ένα Surf Solar που έχει καταπιεί λίγα χαπάκια παραπάνω, μια αποθέωση στη ροή θα μπορούσε το τραγούδι να έχει 4 ώρες διάρκεια και να μην κουράσει. Πως μετά από όλα αυτά να μην πηγαίνει τρένο την Κηφισία ο Λέτο; Αμ το ότι ξύπνησαν οι My Bloody Valentine και ανακοίνωσαν συναυλία για το 2025 είναι τυχαίο;  

16

Η φανταλίστα έχει κάποια κόλπα. Για παράδειγμα παραδοσιακά στο #5 μπαίνουν αυτοί που αγαπάει πιο πολύ ο Φαντασμένιος. Επίσης στο #20 δεν είναι ποτέ ο τελευταίος αξιολογικά δίσκος της λίστας. Στο 20 ο Φαντα βάζει το δίσκο που θέλει να ακούσετε, καθώς είναι το ποστ που παραδοσιακά έχει τα περισσότερα χιτς. Το ίδιο ισχύει για δίσκους που ανεβαίνουν τις Δευτέρες (παραδοσιακά μέρα με πολλά χιτς). Οπότε για το 2024 δώστε βάση στα 19,12 και 5. Στην πρόσφατη ιστορία του μπλογκ η λίστα έχει πάντα και ένα δισκάκι εκτός του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Συνήθως από Αφρική και πιο συγκεκριμένα σχετιζόμενο με την φοβερή Sahel Sounds. Για φέτο έχουμε τον Σενεγαλέζο Tidiane Thiam.

Εδώ τα πράγματα είναι απλά, αν σας πιάσει η μελωδία στο τρίτο τραγούδι  N.A.N.K.A. ή αν οι παλμοί σας δείξουν μια αντίδραση κατά το Yewende, τότε το Afriva Yontii είναι για σένα. Πάμε πάλι στο θεώρημα με το εξώφυλλο του προηγούμενου ποστ. H ακουστική κιθάρα του Thiam μοιάζει με όαση μέσα στην συννεφιασμένη έρημο. Ο Thiam παίζει για την καημένη την Αφρική που τόσα έχει περάσει, και εδώ το μελαγχολικό σχεδόν ήπιο παίξιμο έρχεται σε αντίθεση με τη διάθεση για επανάσταση (ο τίτλος του δίσκου μεταφράζεται ως "Αφρική, ήρθε η ώρα"). Το άδικο για την Αφρική στέκει ακριβώς απέναντι από την φασαρία του Mdou Moctar, σαν μοιρολόι ένα διαρκές μελωδικό, αχ μωρέ Αφρική πότε θα εκμεταλλευτείς τον φυσικό σου πλούτο και θα τους γαμήσεις όλους μα τη Σαχάρα να βαρεθούμε να βλέπουμε τη Σενεγάλη να σηκώνει μουντιάλ!

17

 Η φανταλίστα. Είναι η λίστα του Φαντασμένιου αλλά και μια φανταστική λίστα. Παύση.

Η φανταλίστα είναι πραγματικά εξαιρετικής ποιότητας, ας πάτε όσο πίσω θέλετε, δεν θα βρείτε χάλια δίσκο, μπορεί να λείπουν δίσκοι αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα βρείτε ένα κακό δίσκο. Διότι αγαπητές φίλες ο Φαντασμένιος κάνει το εξής φοβερό, βάζει στη λίστα τους δίσκους που άκουσε και του άρεσαν. Επίσης εδώ και πολλά χρόνια με εξαίρεση που και που κάνα WIRE δεν διαβάζει καθόλου για μουσική. 

Πάνε τα χρόνια της μιζέριας που δεν είχε λεφτά και έβλεπε όνειρο πως είχε μπει στο μετρόπολις και δεν υπήρχαν ταμεία και κατέβαζε τα ράφια. Πάνε τα χρόνια που έλιωνε το ένα δισκάκι την εβδομάδα και προσπαθούσε να σβήσει την δίψα του για καινούργια μουσική διαβάζοντας ένα εκατομμύριο φορές τις δισκοκριτικές του Θανάση Μήνα στο ποπ και ροκ. Διάβαζε τις αναφορές και φανταζόταν πως θα είναι ο δίσκος. Πλέον βλέπεις το εξώφυλλο, σου αρέσει; Πατάς στο ιντερνετ να παίξει και τέλος, ακούς και έχεις γνώμη και δεν έχεις κανέναν φαντασμένιο να σου γράφει πως οι Girl And Girl είναι από την Αυστραλία αλλά εδώ ένα τεστ DNA δεν θα έβλαπτε να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι από το Chicago.

Το Call A Doctor κυκλοφόρησε η Sub Pop (α ρε Θανάση) και δεν υπάρχει περίπτωση να βρείτε κείμενο που δεν τους παρομοιάζει με τους Arcade Fire και τους Parquet Courts. Ω ναι, βάλτε το δίσκο να παίξει και να είστε σίγουροι πως σε λιγότερο από πέντε λεπτά θα νομίζετε πως στον Παναθηναϊκό παίζει αριστερό μπακ ο Μάρκους Μινχ και το βράδυ έχετε να πάτε στο μικρό μουσικό θέατρο. Ζήτω το Indie των 00s! Η καρδούλα του δίσκου είναι  η θεατρικότητα που δημιουργεί η αντίθεση των καταθλιπτικών στίχων με την ζωηρή μουσική. Κοιτάξτε και το εξώφυλλο. Σας αρέσει; Ε πατήστε εκεί στο ιντερνετ να παίξει, τι κάθεστε και διαβάζετε τις μαλακίες του Φαντασμένιου. 

 

18

Μια φορά και ένα καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια ο μοναδικός φίλος του Φαντασμένιου τω καιρώ εκείνω έφυγε για τα ξένα. Τότε ο Φαντασμένιος συνειδητοποίησε δύο πράγματα. Πρώτον, πως είχε μόνο έναν φίλο και δεύτερον πως του άρεσε να του γράφει στο msn με λεπτομέρειες για τα λαηβ που πήγε και για τους δίσκους που άκουγε. Οπότε ταρατατζουμ ταρατατζουμ εγένετο μπλογκ, το οποίο βέβαια δεν το ανέφερε και σε κανέναν. Μόνο όταν ανακάλυπτε (ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε) κανένα δισκάκι που το είχαν παραμερίσει όλα τα χιπι χιπι σαητ ένιωθε μια επιθυμία με κάποιο τρόπο να πάταγε το κουμπί και να γύριζε ο διακόπτης από την πλήρη ανυποληψία στη λάμψη της επιδραστικότητας, να συζητάνε όλοι για αυτό το μπλογκ που έγραψε για παράδειγμα για τον δίσκο των Bolts Of Melody. 

Bolts Of Melody ήταν ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Adam Franklin των Swervedriver. Μετά το κράτησε ως όνομα του συγκροτήματος με το οποίο έπαιζε τη μουσική του. 10 χρόνια μετά και ενώ έχει παρεμβληθεί η επανένωση των Swervedriver με λαηβ και δίσκους, οι Bolts of Melody κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο, Film Noir. Κατά βάση ορχηστρικό, οπότε κινηματογραφικό ναι, αλλά όχι τόσο ξεκάθαρα Noir, είναι ένας δίσκος για τον Κυριακάτικο καφέ άντε το πολύ πολύ να παίξει και στο αμάξι στη εθνική, καθότι έχει και το μοτορικ στοιχείο μέσα. Εντωμεταξύ διαβάζετε για Adam Franklin και για Swerdriver αλλά μη νομίζετε πως θα τους συναντήσετε πουθενά. Αντίθετα η συμμετοχή των Besnard Lakes στο The village Sleeps φωνάζει από μακρυά όπως και το σόλο - τι άλλο; δεκαπέντε δευτερολέπτων του J Mascis στο Black Flower. Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου το ατμοσφερικ Vibratube, το όνομα και πράμα Suzuki's Dream και το 555 που μάλλον και το πιο σωστό δόλωμα.  

 

19

H αρχική ιδέα ήταν μια εκπομπή που θα λέγεται ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα και ο παραγωγός θα μιλάει σε τρίτο πρόσωπο ως Φαντασμένιος. Αλλά τω καιρώ εκείνω για να κάνεις ράδιο έπρεπε να είσαι γραμμένος σε τοπική του ΠΑΣΟΚ. Οπότε έπεσε η ιδέα για ψηφιακό κόμικ με θέμα τι άλλο; Mια από τις πολλές ιστορίες ερωτικής απογοήτευσης του Φαντασμένιου. Θα ήταν άθλιο, θα ήταν το ed wood των κόμικ. Το αντίθετο δηλαδή από τον κύριο τέλειο Colin Stetson. Ο οποίος αν δεν πέρναγε από την Αθήνα για αυτό εδώ το λαηβ μάλλον δεν θα έβλεπε φανταλίστα. Μοιάζει τεράστια μπούρδα αυτό αλλά τα δεδομένα είναι τα εξής, δεν είναι δυνατό να περιγράψει κάποιος μια συναυλία του Stetson και όσοι τoν έχουν δει λαηβ, είναι βέβαιο πως ακούν διαφορετικά τους δίσκους του. 

Μας κατηγορούν λέγοντας πως είμαστε εκλέκτικ, τους απαντούμε: είμαστε τα ακραία μουσικά φαινόμενα, 17 χρόνια στο ιντερνετ, 17 αναγνώστριες όλες και όλες, εμείς δεν θέλουμε το κακό κανενός, αν δεν μας πιστεύετε σας προκαλούμε να πάτε να τον δείτε και να έρθετε να μας πείτε ότι τα πράγματα έχουν αλλιώς. Εμείς εδώ θα αναλάβουμε την ευθύνη και θα σας αποζημιώσουμε με συλλεκτικό υλικό το ανέκδοτο κομικ του Φαντασμένιου. To The love it took to leave you όπως λέει ο ίδιος ο Stetson ένα ερωτικό γράμμα στον εαυτό του και στα ψηλά γέρικα δέντρα που ταλαντεύονται και τρίζουν στον αέρα και τη βροχή. Ακραία επίπεδα φαντασμενίασης ενδεχομένως.

20

Ο Φαντασμένιος είναι ζυγός, κλασικός σπασαρχίδης ζυγός, θέλει όλα να είναι στη θέση τους στη θέση που νομίζει πως πρέπει να είναι, ανάλυση, κουτάκια, κουτάκια, διαδικασίες, ακολουθίες, σειρές, σειρές, σειρές, κουτάκια, και πρέπει μεγάλα, τεράστια πρέπει που φαίνονται από το διάστημα, πρέπει μεγαλύτερα από την πούτσα του Σιφρέντι, για αυτό θέλει δύο τουλάχιστον καυκάσιαν ή τρείς βότκες σκέτες για να απολαύσει βόμβους και άναρχους ήχους που σκάνε - όχι σαν μολότοφ. WE ARE WINTER'S BLUE AND RADIANT CHILDREN το σχήμα των Matt Ball από BIG|BRAVE και του Efrim Menouk των Godspeed you! Black Emperor. Μαζί και οι Jonathan Downs και  Patch One των τρέχα γύρευε post rock Ada.

Είμαστε εδώ για την γλυκιά μελωδία στην αρχή του Uncloudy Days, είμαστε εδώ γιατί είμαι είμαστε περίεργα παιδιά, γεμάτα αντιθέσεις, και αυτή η γλυκιά μελωδία θα ήταν μάλλον αδιάφορη αν δεν έσκαγε μετά από το βομβώδες No More Apocalypse Father το οποίο είναι και ο τίτλος του δίσκου. Η κιθάρα μέσα σε ένα νέφος θορύβου, και τα φωνητικά του Μενούκ, σαν την μαυρίλα που φαίνεται πριν έρθει η μπόρα, η κιθάρα στο Darling Blanket from A Balkony (White Phosphorous) ω να σου! γαμήσω, νομίζει κανείς πως θα φτάσει στο θεό. O Μενουκ σε μια συνέντευξη έλεγε πως μερικές φορές οι άνθρωποι κάνουν το λάθος να νομίζουν πως έχονας απλά ενσυναίσθηση ή απλά με το να νιώθουν άσχημα για κάτι κακό που γίνεται προσφέρουν κάτι. Αυτό είναι ανθρώπινο, αντανακλαστικό, αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό ακριβώς είναι ο δίσκος, είναι η λύπη, η οργή σε συνδυασμό με το μάταιο.

  

black saturday με KVB / echo tides στο Gazarte 16/11

Βγαίνει από το τρένο ο Φαντασμένιος και στρίβει αριστερά στην Ερμού, στα ακουστικά παίζει το Disintegration, στο σκοτάδι είναι ένα μπουλούκι από πιτσιρίκια, ένα από αυτά φοράει φούτερ Guns N Roses, η θερμοκρασία είναι τέλεια, ο ουρανός πανέμορφος, τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει τη διάθεση του Φάντα. Λίγα μέτρα πιο κάτω παρκαρισμένο ένα κωλοφτιαγμένο σάξο, και μια BMW και ένα VW GTI, ζάντες ζάντες και άλλες ζάντες, ρε τι γίνεται εδώ χάμου; Έχει φεστιβάλ tuning στο αμαξοστάσιο! Ναι αγαπητές φίλες, έχουμε φτάσει στο σημείο που ακόμα και οι κάγκουρες κάνουν φεστιβάλ. Τι άλλο θα δούμε; Φεστιβάλ αυθεντικού καφενείου να μαζευτούν όλοι οι μπαρπάδες στο κέντρο; Σοκαρισμένος ο Φάντα περνάει την Πειραιώς, αφήνει ξωπίσω του τις φωνές του NiVO και μπαίνει στο gazarte όπου σε λίγα λεπτά σκάνε τα echo tides. 

Εντάξει για τα echo tides γράφει ο Φαντασμένιος από το 2016, έχουμε και λίστα blogovision τον άλλο μήνα οπότε για χάρη της ιστορικής καταγραφής και μόνο θα μείνουμε στα βασικά. Τα echo tides το 2024 παίζουν σαν τρένο που πάει με 200 ένα σετ το οποίο θα μπορούσε να είχε τίτλο "echo tides - 30 χρόνια επιτυχίες". Και όλα αυτά ενώ συνεχίζουν να αγνοούν συγκλονιστικά τραγούδια από το παρελθόν τους όπως για παράδειγμα τη Λαμποργκίνι του Φαντασμένιου. Αυτό είναι ένα γεγονός, και ένα άλλο γεγονός είναι ότι δεν έχει γίνει ακόμα ευρέως κατανοητό τι αδιανόητο έπος κυκλοφόρησαν στην αρχή του μήνα. Ψαχτείτε. 

Συνέχεια με τους λονδρέζους KVB που στην απίθανη περίπτωση που ξέρετε το blog αλλά δεν ξέρετε τους KVB αρπάξτε ακόμα μια φορά την περιγραφή που έχουν στο προφιλ τους στο σποτιφάη, shoegaze βουτηγμένη στα reverb με μινιμαλιστική ηλέκτρο παραγωγή ή αλλιώς εκεί που οι Cabaret Voltaire συναντούν τους Jesus and Mary Chain. Αρκεί να δείτε φωτογραφίες από το ντουέτο για συμφωνήσετε με την τελευταία πρόταση. Βασικά έχουν δίσκο και τραγούδι με τίτλο Always Then, δηλαδή τις λέξεις που χρησιμοποιούνται πιο συχνά σε shoegaze τραγούδια, ο συνδυασμός τους δε, θα μπορούσε να είναι αναφορά στο θρυλικό sometimes always των Mary Chain με την Hope αχ Sandoval. 

Οι KVB έρχονται κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα, μάλιστα πριν παίξουν το Shadows μνημόνευσαν την πρώτη τους εμφάνιση στο tiki το 2012 όπου έπαιξαν για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι. Το gazarte είναι γεμάτο, ναι έχουμε φτάσει στο σημείο που ανθυποσημαντικά Shoegaze συγκροτήματα μαζεύουν κόσμο. Προφανώς και αυτό οφείλεται στα Όαδικοχαμένα σουπερ επιδραστικά ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα στον έρμο τον poplie τω καιρώ εκείνω. Μπορεί οι KVB να μην έπαιξαν το απόλυτο Power play της εκπομπής για το 2012 Here it Comes, αλλά δεν έχει σημασία, σημασία έχει που ο νεαρός κόσμος έμοιαζε να απολαμβάνει την εμφάνιση των KVB. 

Ήταν μια χορταστική συναυλία με κορυφαία στιγμή τη διασκευή στο Medication των The Standells. Φανταστική διασκευή που πάει το τραγούδι αλλού, διαολεμένος ρυθμός, θα πρέπει να είναι σε κάθε λίστα με τις καλύτερες διασκευές, σε όλες τις λίστες των σωστών Dj, και να αναφέρεται υποχρεωτικά όταν εμφανίζεται η λέξη ονειρικό. Ωραία ήταν, ο Φαντασμένιος χαμογελάει ενω ανηφορίζει την Ερμού, βλέπει την φωτισμένη Ακρόπολη, στα ακουστικά παίζει το pornography.

Κυριακές, χωρισμοί και αλκοόλ | Τindersticks στο Christmas Theater 2/11

Αυτό εδώ θέλει προσοχή, από το γεγονός και μόνο ότι λαμβάνει χώρα στο Christmas Theater. Επίσης στα σχεδόν 20 χρόνια του μπλογκ οι αναφορές στους Tindersticks είναι ελάχιστες. Θέλει προσοχή εδώ να μην έχουμε γεροντοφεισμπουκικο σχολιασμό του στιλ τι θέλουν αυτοί οι τύποι μπροστά μας πάλι. Βέβαια αν δεν είχε δει την Setlist ο Φαντασμένιος πριν πάει στο λαηβ τότε ενδεχομένως να είχαμε ένα από τα γνωστά παραληρήματα. Ευτυχώς που την ειδε λοιπόν και οι προσδοκίες του πέσανε λίγο πιο χαμηλά από την αξιοπρέπεια του Πορτοσάλτε. 

Οι Tindersticks σε αυτή την περιοδεία παίζουν τραγούδια από το 2010 και μετά. Το απεταξάμην του Stuart Staples στα 90s μάλλον έχει εδραιωθεί κάμποσα χρόνια καθώς ο Φαντασμένιος δεν εντόπισε κάποια σχετική ερώτηση ή αναφορά σε ένα μικρό ψάξιμο σε πρόσφατες συνεντεύξεις του συγκροτήματος. 

Το σκηνικό είναι ένα μέρος γηπέδου μπάσκετ με κόκκινα καθίσματα, ταξιθέτες, και συγγνώμη να περάσω, χαμογελάκι, σσσσσσσσ, ένα μέγαρο μουσικής για τη μεσαία ταξη. Όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία ο Φαντασμένιος έκατσε στο μπλοκ της μικρομεσαίας τάξης. Οι Tindersticks βγαίνουν και παίζουν σε υψηλή πιστότητα το σετ τους, χωρίς να υπάρχει καμιά διάθεση για επικοινωνία με τον κόσμο που δεν έχει γεμίσει το μπασκετοθέατρο. 

Η συναυλία είναι καθηλωτική προς το υπνοτική με ελάχιστες εξαιρέσεις που κάνουν την καρδούλα να τρέξει πιο γρήγορα. Για παράδειγμα το Always a Stranger, από το νέο δίσκο, εδώ πρόκειται για ένα από τα αριστουργήματα της σύγχρονης μουσικής, ένα έπος με μελωδίες να χορεύουν στον αέρα και την φωνή του Staples να ηλεκτρίζει κάθε κύτταρο στο χώρο, αβάσταχτη ομορφιά. Αλλά αυτή είναι η εξαίρεση, το σετ είναι όμορφο, είναι σαν να έχεις πάρει μισό κιλό ταβόρ, και μπροστά σου γίνονται πράγματα όμορφα αλλά εσύ νιώθεις μόνο τη γλυκιά χαρά του μουδιάσματος. Ήταν ενδεχομένως ο καλύτερος ομαδικός παουερ ναπ που έχει γίνει ποτέ. Δεν υπάρχει εδώ καμιά διάθεση ειρωνείας, οι Tindersticks του 2024 είναι αρκετά μακρυά από το 1999 που έπαιζαν στη σφεντόνα παρέα με τα Διάφανα Κρίνα (παρέμβαση 1η). 

H πρώτη επαφή του Φαντασμένιου (παρέμβαση 2η) με τους Tindersticks ήταν όταν μια φίλη του ανατάραξε το τότε αμιγώς κιθαριστικό σύμπαν λέγοντας του ότι το Curtains είναι ο ιδανικότερος δίσκος να ακούσεις την Κυριακή το πρωί στο κρεβάτι με ένα καφέ στο κομοδίνο. Κεραυνοβόλος έρωτας με μια άγνωστη στον νεαρό φάντα πτυχή της ζωής που μουσικά τουλάχιστον κορυφώθηκε στο Nixon των Lambchop (Παρέμβαση μέσα στην παρέμβαση - παρέμβαση 3η).  Και μια και το έφερε η κουβέντα, οι Tindersticks του Christmas Theater έφεραν στο μυαλό του Φαντασμένιου το μινιμαλιστικό αριστούργημα Is A Woman των Lambchop (Παρέμβαση 4η).

Ωστόσο η βασική χρήση των πρώτων δίσκων των Tindersticks ήταν να παίζουν το πρώτο βράδυ του χωρισμού. Και εδώ πρέπει να γίνει μια μικρή παρέμβαση (5η) σχετικά με τα σαουντρακ του χωρισμού. Ο κανόνας λέει πως η μουσική που ακούς το πρώτο βράδυ καθορίζει το πόσο πονάει ο χωρισμός. Για παράδειγμα ένας χωρισμός που ξέρεις πως σε 1-2 μέρες θα είστε πάλι μαζί μπορεί να βγεί και με ένα dEUS. Αντίθετα ένας χωρισμός που ξέρεις πως την ίδια ώρα που εσύ έχεις αγκαλιά το μπουκάλι, ο άλλος έχει αγκαλιά μια άλλη καρδούλα τότε χρειάζεται το βαρύ πυροβολικό. Και οι πρώτοι δίσκοι των Tindersticks ήταν αυτό ακριβώς το πράγμα, ήταν η ιδανική μουσική για να ξύσεις τον πάτο στο τελευταίο επίπεδο εκεί που δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

Επιστροφή όμως τώρα στο κλειστό του Γαλατσίου όπου όλα έχουν πάει βάση προγράμματος και η συναυλία τελειώνει με ένα ζεστό χειροκρότημα. Τι στο διάολο; Είχαν δει όλοι το σετλιστ; Εχουν όντως ξεπεραστεί έτσι εύκολα οι Tindersticks των 90s; Είναι στοιχειωμένο το θέατρο από Χριστουγεννιάτικο κλίμα;

Ο Φαντασμένιος μπαίνει το αμάξι και βάζει Fat White Family. Δεν μπορεί να θυμηθεί πολλές φορές που έχει νιώσει τόση πώρωση μετά από μια συναυλία. Ενδεχομένως τα 3:52 του Is It Raining In your Mouth να πιάσουν τον ίδιο χώρο στις αναμνήσεις με την τελευταία φορά που είδε ζωντανά τους Tindersticks.

 

Ακολουθεί top-5 Tindersticks (βασικά καλά κάνανε και δεν παίξανε από τα παλιά - θα ήθελε και άλλα ο κόσμος)

1. Marbles

2. Tiny Tears

3. If You're Looking For A Way Out

4. Buried Bones

5. Vertrauen II

και bonus η διασκευή στο What Is A Man των Four Tops. 

 

Here comes, here comes dEUS | Fuzz 01/11

Δήλωση Αποποίησης: Στο παρακάτω ποστ αναγράφονται - όπως πάντα - σκληρές αλήθειες. Το παρακάτω ποστ περιέχει πληροφορίες και απόψεις που ενδεχομένως να επηρεάσουν την οπτική που έχετε για το βελγικό συγκρότημα dEUS. Τουτέστιν το παρακάτω ποστ μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που βλέπετε τη ζωή σας. Καθότι για να είστε εδώ λογικά η σύσταση σας είναι: 65% Οξυγόνο, 18% Άνθρακας, 9,5% Υδρογόνο, 3,2% Άζωτο, 1,3% άλλα στοιχεία και 3% Indie μουσική. Ε μέσα σε αυτό το 3% ανάλογα με την ημερομηνία και τον τόπο γέννησης έχετε λογικά από 0,2-0,7% dEUS. Με δεδομένο πως οι dEUS τα τελευταία 30 χρόνια έχουν έρθει καμιά δεκαπενταριά φορές στην Ελλάδα είναι πολύ πιθανό αν είστε γεννημένοι από το 1997 και μετά να έχετε και κάποιο βαθμό συγγένειας με τους συμπαθείς φλαμανδούς μουσικούς. Καθότι η σκληρή αλήθεια είναι ότι όλοι ξέρουμε κάποιον που ξέρει κάποια που ξέρει ή ίδια ή ξέρει κάποια άλλη που ξέρει και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Που σίγουρα καταβάλατε, γιατί εκτός από όμορφοι και σέξι, είστε και τρομερά έξυπνοι.

Προσοχή! Σας παρακαλούμε να απομακρύνεται από την οθόνη μικρά παιδιά, ακολουθούν σκληρές εικόνες. Να είστε σίγουρες πως αν διαβάσετε την παρακάτω πρόταση, δεν θα μπορέσετε ποτέ να βγάλετε την εικόνα από το μυαλό σας. Τελευταία προειδοποίηση. Να σημειωθεί πως το παρόν μπλογκ δεν φέρει καμιά απολύτως ευθύνη για τυχών καταστροφές ηλεκτρικών συσκευών ή και γενικότερα για καταστροφές που ενδεχομένως συμβούν κατά τη διάρκεια ή και μετά από σεβαστό χρονικό διάστημα από την ανάγνωση του συγκεκριμένου ή άλλου ποστ σε τούτο το μπλογκ. Είστε ακόμα εδώ με δική σας ευθύνη. Ο Τομ Μπάρμαν όσο μεγαλώνει - ο ίδιος αλλά και η μύτη του - μοιάζει με τον Λιγνάδη. Αυτή η πρόταση έχει μπει σαν γέφυρα εδώ, δεν υπάρχει εδώ κάποια διάθεση για σχολιασμό, απλά έχει μπει μια πρόταση, δηλαδή κάποια γράμματα που σχηματίζουν λέξεις, που μπήκαν στη σειρά για να διαβάζετε κάτι να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα χωρίς κάποια επιπλέον πληροφορία, πάρτε μια ανάσα, ακόμα μία, ωραία. Για να διαβάζετε αυτές τις λέξεις σημαίνει πως δεν σπάσατε τη συσκευή από όπου διαβάζετε το συγκεκριμένο ποστ το οποίο προφανώς και είναι μια ανασκόπηση της εμφάνισης των dEUS στο fuzz.

Φυσικά το στοιχείο της νοσταλγίας εδώ είναι πολύ έντονο, πώς να μην είναι; Εχει αναλυθεί πολλές φορέςσε αυτό το URL η θεωρία του πρώτου βλέμματος. Τι ακούγατε στα φοιτητικά αλτερνατιβ στέκια κρατώντας το ποτό σαν όπλο ενώ παλεύατε με τη σκέψη, να πάω να μιλήσω; Τι να πω; Να πάω τώρα; Ώπα έβαλε το houtellounge. Εκεί στο δεύτερο you move me round and round i guess, ήσασταν έτοιμοι να σκάσετε σαν πύραυλος σκουντ. Και αυτή η ευεξία της εισαγωγής του Instant Street, η γλυκιά προσμονή για το ξέσπασμα στο τέλος (όλοοο, όλοοο κύριε dj). Ναι οι dEUS στη σκηνή, ο ήχος είναι μια χαρά, έχουν όρεξη, τι μπορεί να πάει στραβά σε όλο αυτό; Δηλαδή τι μπορεί να γίνει για να μην σηκωθεί η τριχούλα όταν σκάνε οι κιθάρες στο Bad Timing;  Κάποιοι από εσάς έχετε ξανθιά παιδιά που γεννήθηκαν 9 μήνες μετά από εκείνη την απόλυτη στιγμή του μπάντζι τζαμπινγκ Suds & soda στον αη κοσμά το 99'. Είναι και αυτά πανέμορφα και είναι δίπλα από τον Φαντασμένιο και ξέρουν τους στίχους από το Little Arithmetics. 

Τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά εδώ, ούτε το ριγέ παντελόνι του Μπάρμαν, ούτε οι κακεντρεχείς εξυπνάδες του Φάντα μπορούν να χαλάσουν μια βραδιά με τους dEUS. Και κάπως έτσι είναι απόλυτα φυσιολογικό όταν πριν από χρόνια, στην προηγούμενη τους εμφάνιση τους στο fuzz ο Fantasmenios είχε ανεβάσει το λαηβ ρηβιου πριν καν πάει στη συναυλία. 

o Βόμβος | Ak'chamel, The Giver Of Illenes στην Ελλάδα

 O Βόμβος. Κανονικά έτσι λεγόταν η εκπομπή στον poplie, αλλά όλοι τον λενε Βόμβο. Αγνός μουσικόφιλος. Δεν τον νοιάζουν τάσεις, μόδες, δεν τον νοιάζει τίποτα. Πιάνεται από κάτι που του αρέσει και το διερευνά διεξοδικά. Συλλέκτης ατρόμητος, εφόσον βρει ένα συγκρότημα που του αρέσει είναι απλά θέμα χρόνου να αποκτήσει ό,τι έχουν κυκλοφορήσει ποτέ σε φυσικό προϊόν. Ο μύθος λέει πως υπάρχουν περιπτώσεις συγκροτημάτων που έχει περισσότερες κυκλοφορίες από τους ίδιους τους δημιουργούς. Είναι ακριβής, δεν θα πει ποτέ κάτι που δεν ξέρει και δεν θα αφήσει ποτέ να περάσει αναπάντητο ή αδιευκρίνιστο κάτι που του ακούγεται λάθος. Είναι σίγουρο πως και για αυτό το ποστ έχει ήδη κάποια σχόλια, τον τόνο που λείπει στο λενε στην αρχή του ποστ και ποιος ξέρει τι άλλο. 

Είναι ο μεγαλύτερος οπαδός των Godspeed You! Black Emperor που έχει γνωρίσει ο Φαντασμένιος. Τους έχει δει 15 φορές, ήταν σε όλες τις περιοδείες που έχουν κάνει, Ο μύθος λέει πως είναι ο τύπος που τους είχε κλέψει το MiniDisc στην πρώτη τους εμφάνιση στο Ρόδον το 2002. Έχει πάρα πολλά αγαπημένα συγκροτήματα. Ξεκινάει από κάτι που το αρέσει και ψάχνει τα πάντα, ονόματα, συνεργασίες, γενεαλογικό δέντρο, ζώδια, ομάδα αίματος, δισκογραφικές, ανακαλύπτει συνδέσεις που ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι καλλιτέχνες δεν ξέρουν. Για κάποιο χρονικό διάστημα ισχυριζόταν πως το αγαπημένο του συγκρότημα είναι οι Master Musicians Of Bukkake. Tου αρέσουν οι μονότονοι ήχοι, τα μελωδικά ξεσπάσματα και τα ανατολίτικα ντιριντάχτα. Θα ήθελε να είναι ο τρίτος αδερφός Bishop. Κάποια περίοδο έφαγε τεράστιο κόλλημα με τους Coil, ωστόσο δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα , είναι τέτοια η ακεραιτότητα του (για την ιστορία, μίλησε με τους GYBE και τους επέστρεψε το MiniDisc) που κανείς από τους οικείους του δεν φοβήθηκε ότι μπορεί να μπλέξει σε τίποτα περίεργα με κεριά και υπόγεια κλπ. 

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα εμφανίζεται προτείνοντας διάφορους δίσκους, που ενδεχομένως θα ζόριζαν συντάκτη του Quietus με πολυετή προϋπηρεσία στο Wire. Πόσο μάλλον τον Φαντασμένιο. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Βόμβος δικαιώνεται όμως, και ο Φαντασμένιος ουρλιάζει από ενθουσιασμό και ξεχνά να δώσει τα εύσημα. Ο μύθος λέει πως είναι ο πρώτος Έλληνας που απέκτησε το agaetis byrjun των Sigur Ros. Πόσο καιρό λέει άραγε για τους Ak'chamel; Ak'chamel στην Αθήνα, Ak'chamel στα Τρίκαλα, Ak'chamel και στη Θεσσαλονίκη. Και από πίσω ο Βόμβος να καταπίνει τα χιλιόμετρα. Οι 3 συναυλίες σε 4 μέρες ξεπέρασαν και τον Φαντασμένιο που είδε 4 φορές φέτος τους Χειμερινούς Κολυμβητές. Η εμφάνιση των οποίων στο Λυκαβηττό ήταν η καλύτερη, είχαν φουλ σύνθεση με Κώστα Σιδέρη, και κύριο Αργύρη να εντάσσει στο ρεπερτόριο της πρόζας τον θάνατο πάνω στη σκηνή. Παίρνει σίγουρα το βραβείο αυτοσαρκασμού και ειρωνείας 2024. Ο Βόμβος δεν είδε κανένα λαηβ των χειμερινών, αλλά αν έβλεπε τότε θα ξεχώριζε αυτό της Χαλκίδας. 

Ο Βόμβος δεν είναι για τα εύκολα, ψάχνει να βρει την ομορφιά εκεί που κανείς δεν πιστεύει πως υπάρχει, όπου σταματάνε όλοι αυτός συνεχίζει, του αρέσουν οι σπανιες κυκλοφορίες, τα CD-R, τα μπουτλεγκ και τα EP. Πάντα ο αγαπημένος του δίσκος είναι ένα EP, στανταρ θα επανέλθει εδώ για να διορθώσει, αλλά όχι κύριε Βόμβε, η αλήθεια είναι μία, πάντα ο καλύτερος δίσκος είναι ένα EP. Και φυσικά η καλύτερη συναυλία των Ak'chamel ήταν στα Τρίκαλα. Θα συμφωνήσει και ο Φάντα που είδε όλα και όλα 9 λεπτά από το λαηβ της Αθήνας. Νέο ρεκόρ στο δείκτη τιμή ανά τραγούδι μετά από αυτό των Grails. Τι έχει γίνει και φτάσαμε το Ρομάντσο να ξεκινάει τα λαηβ στην ώρα τους; Και ποιοι είναι όλοι αυτοί; Κανονικά θα ήταν 12 άτομα. O Bόμβος είναι σκληρός κριτής. Η πρώτη πανελληνία περιοδεία των νεαρών τεξανών Ak'chamel θα μείνει στην ιστορία, θα γίνει μύθος. Το ποστ δεν είναι η βιογραφία του Βόμβου, σκοπός ήταν η ανασκόπηση αυτής της περιοδείας.

Ο Βόμβος δεν έχει δώσει την άδεια του για κάτι τέτοιο.

Δεν έγραψα βιρτουόζος (μπράβο μου) | Colin Stetson στο Gazarte 19/10

 

 Άντε να γράψεις για αυτό το πράγμα. Δείτε τη φωτογραφία. Κάντε ζουμ και δείτε τα μικρόφωνα που έχει πάνω το σαξόφωνο του Stetson. Έχει περάσει μια εβδομάδα και ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει ο Φαντασμένιος πως η ωριαία του εμφάνιση δεν είχε προηχογραφημένα μέρη. Γενικά για αυτό το λαηβ θα γραφτούν φοβερές υπερβολές και φράσεις με περίεργες λέξεις που θα προσδιορίζουν ατμόσφαιρες, δυστοπίες και λοιπά και λοιπά, που θα ακούγονται λόγια αλλά στην πραγματικότητα δεν θα βγάζουν κανένα νόημα. 

Ο ήχος ήταν απίστευτος, σαν να ακούς το CD, και οι προβολές από πίσω και αυτές λαηβ, είναι όλα τέλεια, δεν πρέπει να έχει συγκεντρωθεί τόσο πολύ ταλέντο σε τόσο μικρό χώρο ξανά. Η τεχνική προκαλεί δέος αλλά δεν ήταν να παίξουν και 2η μέρα οι Godspeed You! Black Emperor; Τέτοια ώρα θα παίζανε το Cliffs Gaze. Ο άλλος εκεί πάνω παλεύει με κάθε του κύτταρο για να πετύχει τον ήχο που δεν θα πιστέψει ποτέ κανείς και εσύ ρε Φαντασμένιο σκέφτεσαι τους GYBΕ επειδή πριν από 24 ώρες τα μάτια ήταν δακρυσμένα και η τρίχα κάγκελο, κοίτα ρε εδώ τι γίνεται, είναι μέσα όλοι οι εστετ της σύγχρονης μουσικής. Και να, αυτό που παίζει τώρα θα ήταν τέλειο για πριν από τους GYBE. 

Ξεκόλλα ρε Μένιο κούρασες, συγκεντρώσου. Συγκεντρώσου όπως οι κύριοι που έβλεπαν το σαπορτ, τον κυρ Jay Glass Dubs και τους ενοχλούσες επειδή μίλαγες. Φαντασμένιο εδώ είναι γκαζάρτε, τα πράγματα είναι σοβαρά, υπάρχει επίπεδο, υπάρχουν άνθρωποι που το επιπέδο τους και ο βαθμός συγκέντρωσης τους είναι τόσο ψηλά που προτιμούν το σαπορτ από αυτά που έλεγες (και πραγματικά μπράβο τους). Όλοι ξέρετε τι έλεγε ο Φάντα. Είναι πραγματικά φοβεροί οι κύριοι, μπράβο τους και πάλι. Και ο Stetson υπέροχος, ειδικά στα δύο τελευταία τραγούδια εξύψωσε το απόκοσμο (sic = εδώ έχουμε τη συνεισφορά του Φαντασμένιου στις φράσεις που δεν βγάζουν νόημα και θα γραφτούν για αυτό το λαηβ).  Αλλά αυτό εδώ μοιάζει νομοτελειακό, είναι τέτοιο το επίπεδο, φαίνεται από τα υπέροχα μαύρα κομψά ρούχα, από το πως κρατάνε το πιγούνι τους, οι προσεγμένες εκφράσεις θαυμασμού που παίρνουν τα πρόσωπα τους, είναι πολύ εκλέκτικ η φάση και πολύ τέλεια και τόσο αβαντ που δεν ακούστηκε ούτε μια λευτεριά στην Παλαιστίνη. 

Σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να σκάσει ο Πετρολούκας Χαλκιάς, να του κολλήσει ένα 50ικο στο σαξόφωνο και να του πει, παλικαράκι μου είσαι ωραίος, παίξε τώρα και το "ένα βράδυ βγήκε ο χάρος" να γίνουμε. 

καλό σας! Σαββατοκύριακο | Godspeed You! Black Emperor στο Floyd 18/10

Η διαδικασία

Είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Ξεκινάνε μια περιοδεία και από την πρώτη κιόλας συναυλία βγαίνουν ωραιότατα μπουτλεγκ με το νέο υλικό. Το οποίο πάντα έχει μέσα μια σύνθεση με την οποία ο Φαντασμένιος κολλάει για πάντα, την ακούει για μέρες, συνεχόμενα, δυνατά, πολύ δυνατά, το ξέρουν οι γείτονες, το ξέρουν τα πουλιά, το ξέρει ο Άγιος Ελευθέριος και τα μισά Πατήσια. Είναι σαν βενζίνη στη μηχανή της ελπίδας για ζωή όταν ο Φάντα καταλήγει σε εκείνα τα πιο καθοριστικά δευτερόλεπτα, τα δευτερόλεπτα που πραγματικά έχουν σημασία.

Τα δευτερόλεπτα

αυτά είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποια αλλά δευτερόλεπτα, παραδείγματος χάριν σήμερα στις 9:13 του πήρε περίπου 17 δευτερόλεπτα του Φαντασμένοιου να ανοίξει το ψυγείο, να πάρει το μπουκάλι με το γάλα, και να γεμίσει ένα ποτήρι. Ναι είναι γρήγορος. Στα μέσα των 70s κάπου τόσο πρέπει διήρκεσε και η έκπληξη του Άλλεν Γκινσπεργκ όταν διάβασε την παρατήρηση του Γκρέγκορυ Κόρσο ότι το διάρκειας 24.000 ετών Μεγάλο Έτος (ή Βαβυλωνιακό Έτος) ισούται με το χρόνο υποδιπλασιασμού του πλουτωνίου. Το αποτέλεσμα ήταν το ομηρικής μορφής ποίημα Πλουτώνια Ωδή (εκδόσεις Aπόπειρα, 2002, μετάφραση Τάσος Σαμαρτζής). Στο ίδιο βιβλιαράκι υπάρχει και μια επιλογή ποιημάτων από τα οποία ο Φάντα ξεχωρίζει ένα απόσπασμα από το  Ρουρ-Γκέμπιτ που έγραψε τον Δεκέμβρη του 1979 στη Γερμανία. Το διαβάζετε σε 17 δευτερόλεπτα:

Πάρα πολλή βιομηχανία

Πάρα πολλά φαγιά

Πάρα πολλή μπίρα

Πάρα πολλά τσιγάρα

 

Πάρα πολλή φιλοσοφία

Πάρα πολλές ιδέες

Λιγοστά δωμάτια-

Λιγοστές ιδέες

 

Πάρα πολλή αστυνομία 

Πάρα πολλά κομπιούτερ

Πάρα πολλά στερεοφωνικά

Πάρα πολλή χοιρινό

 

Πάρα πολλής καφές

Πάρα πολλή κάπνισμα

Κάτω από γκρίζες σκεπές

Πάρα πολλή υπακοή

 

Είτε είναι 1979, είτε είναι 2024 τέτοια 17 δευτερόλεπτα είναι πάντα απολαυστικά.

Απόλαυση

είναι το γάλα μάρκας Στάμου ή Εβολ κατά προτίμηση, την ώρα που πέφτει ο ήλιος και παίζει δυνατά το untitled #1, το πρώτο κρεσέντο ναι ναι, αλλά όλη η δουλειά είναι στο δεύτερο ξέσπασμα, στο λεπτό 10, που σκάει το αλά μορικόνε ριφ που το έχουν κάνει τόσες φορές που είναι άδικα να το λέμε μορικόνε, το έχουν κάνει τόσες φορές που τελικά είναι διαδικασία, να υπάρχει μια στιγμή ας πούμε 17 δευτερολέπτων στο δεύτερο κρεσέντο που είναι σαν το κλικ που κάνει το όπλο πριν το τράβηγμα τις σκανδάλης, τότε που ξέρεις εσύ οι γείτονες, ο Άγιος Ελευθέριος και οι όμοροι δήμοι πως θα φύγει η σφαίρα, αδρεναλίνη, ευτυχία, συγκίνηση, βάλτο αγόρι μου, όλα μαζί, όλα μαζί. Σύμφωνα με τη διαδικασία, περνάει ο καιρός και κάποια στιγμή έρχονται τα νέα, ανακοίνωση, έρχονται στην Ελλάδα. Επιβεβαίωση της συναλλαγής και περνάμε στο επόμενο στάδιο, αυτό της προσμονής.

Η προσμονή

για το επόμενο λαηβ των Godspeed You! Black Emperor είναι κάθε φορά και μεγαλύτερη. Μοιάζει παράδοξο αλλά είναι πραγματικότητα, για μήνες όλα ρυθμίζονται σύμφωνα με αυτή τη μέρα. Την τελευταία εβδομάδα ο Φαντασμένιος νιώθει αμαρτωλός όταν βάζει να ακούσει οτιδήποτε άλλο, κάθε μέρα που περνάει πρέπει να κανονιστεί και η παραμικρή λεπτομέρεια, πόσες ώρες θα κοιμηθεί την προηγουμένη, τι ώρα θα πιει τον τελευταίο καφέ, το φλασκί, θα είναι sold-out; Υπάρχει και το τραύμα με το αδιαχώρητο Gagarin το 2010. Γενικά έχει χρόνια που δεν βλέπει τα σαπορτ ο Φαντασμένιος αλλά εδώ είναι ο Matt Ball (Big Brave) που μαζί με τον Menuck κυκλοφόρησαν πριν ένα μήνα ως WE ARE WINTER’S BLUE AND RADIANT CHILDREN τον πολύ καλό πρώτο τους δίσκο. Ο Κανόνας λέει πως τα φανατικά κιθαριστικά συγκροτήματα τελειώνουν το σετ παίζοντας με πεταλάκια, κιθάρες, βύσματα, η χαρά της παραμόρφωσης και των επαγωγικών φαινομένων. Στην εμφάνιση του Matt Ball αυτό ήταν το κύριο μέρος. Βόμβοι. Βγάζοντας την γλώσσα στους θεσμούς φάνηκε να παίζει κανονικά - κανονικά για όσους θεωρούν πως ο Kevin Shields, οι Sonic Youth και οι Velvet Undergound είναι η αγία τριάς της ηλεκτρικής κιθάρας - στο τελευταίο "τραγούδι". Εδώ τα εισαγωγικά είναι τόσο μεγάλα που φαίνονται από το φεγγάρι. Σε κάποια φάση πίσω του στάθηκε ακόμα ένας τύπος με ένα μπάσο, μπορεί να έπαιζε μαζί του, μπορεί να κούρδιζε, μπορεί και τα δύο να είναι αλήθεια, δεν έχει και πολύ σημασία.

Δεν έχει σημασία

που ο τίτλος του νέου δίσκου των Godspeed (NO​ ​TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28​,​340 DEAD) είχε ως αποτέλεσμα να εμφανιστούν αυτοί που το 1998 πίστευαν πως οι Mogwai είναι ότι πιο κουλ υπάρχει αλλά το 2003 το ποστ ροκ είναι βαρετό και δεν έχει λόγο ύπαρξης. Βάση διαδικασίας θα έρθουν και αυτοί για να πουν μετά τη μαλακία τους.  Οι Godspeed You! Black Emperor κάνουν το ίδιο πράγμα σχεδόν 30 χρόνια τώρα. Τα artwork, οι προβολές, η μουσική, είναι όλα της ίδιας αισθητικής. Οι Godspeed You! Black Emperor είναι όσο δήθεν είμαστε όλοι μας, είτε είναι 1979, είτε 2003 είτε 2024. Αναμενόμενη η φωνή του κόσμου για  free palestine που τελικά έγινε λευτεριά στην Παλαιστίνη, αλλά η ανατριχίλα είναι όταν αχνοφαίνεται για πρώτη φορά το Hope.

HOPE

η ίδια πάντα συγκίνηση, οι 8 μουσικοί σε ένα ημικύκλιο και από πάνω τους οι διπλές προβολές των 16mm, αυτό το λαηβ θα είναι το καλύτερο από όλα, το untitled #1 λέγεται πλέον BABYS IN A THUNDERCLOUD. Παίζουν δυνατά, πολύ δυνατά, ακόμα και με μικρά λάθη το τραγούδι αυτό είναι επικό, είναι σίγουρα μέσα στις πέντε καλύτερες συνθέσεις των GYBE. Οι κιθάρες στο RΑINDROPS CAST IN LEAD είναι ω να σου! γαμήσω. Σύμφωνα με τη διαδικασία μετά από τις φορτισμένες στιγμές ακολουθεί ένα αίσθημα κενού, δεν είναι ακριβώς βαρεμάρα, και μάλλον προέρχεται από την ανάγκη για την επόμενη επική στιγμή. Αυτό το διάστημα είναι καθοριστικό για την ποιότητα των λαηβ των GYBE, όσο μικρότερο τόσο καλύτερη η συναυλία. Και για πρώτη φορά παίζουν στην Ελλάδα Piss Crowns. Σε κάποια στιγμή μοιάζουν να το έχουν χάσει, αλλά με μαγικό τρόπο σουλουπώνονται και ξεκινάει αυτός ο καταιγισμός ήχων, ΟΙ ΚΙΘΑΡΕΣ, η μελωδία της ευτυχίας στη μέση του τραγουδιού, ελάτε να χορέψουμε βαλς, η χαρμολύπη στη μέση του τραγουδιού και μετά σκάνε τα μαύρα σύννεφα, θυμός, ένταση, δάκρυα, όλοι μαζί συντονισμένοι παίζουν την πιο όμορφη μουσική του κόσμου, παίζουν το East Hastings, η διαδικασία, τα δευτερόλεπτα, η απόλαυση, η προσμονή, δεν έχει σημασία, HOPE, καλό σαββατοκύριακο.

Λευτεριά στους Τουαρέγκ | Bombino & Tinariwen στον Λυκαβηττό 19/9

Η σειρά 23 τομέας Ζ έχει 17 ευρώ, η σειρά 14 τομέας Ε έχει 21, το τμήμα Κ έχει 24, μα είναι δυνατόν να δουλέψει αυτό σε μια ροκ συναυλία;  Ο Φαντασμένιος θυμάται την αναρχία στο Ηρώδειο. Βέβαια δεν έχει δει ποτέ  λαηβ Tinariwen και δεν είναι πως στο άκουσμα των τραγουδιών τους ξυπνάει ο αηνταααα μέσα του. Από την άλλη αν έχεις ακούσει πάνω από 2 τραγούδια του Bombino (εδώ αυθεντικά και τεκμηριωμένα για τον περσινό του δίσκο) τότε έχουμε ξεκάθαρα μια στιγμή παραφροσύνης αν νομίζεις πως ο κόσμος θα δει το λαηβ όπως έβλεπαν οι friends τους Hootie & the Blowfish. Και αν υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να εκπληρωθεί το Plissken όραμα, αυτή πάει περίπατο όταν οι πόρτες ανοίξαν με σχεδόν μια ώρα καθυστέρηση και ο μέγας Bombino βγήκε στη σκηνή ενώ ο κόσμος ακόμα έμπαινε.

Πας κυρά Plissken και βάζεις τον μέγα Bombino να ανοίξει τους Πυξ λαξ των Τουαρέγκ; Θα σου τη φέρουμε εμείς και θα κάτσουμε στη σειρά 13 ρε να βλέπουμε χωρίς ζουμ την πανέμορφη μαύρη σκηνή που τόνιζε τα φανταστικά ρούχα των Bombiνων. Τέλος, ο Φαντασμένιος θέλει να ντύνεται τουαρεγκ, το πράσινο για τη δουλειά και το μπλε για ποτό. Μόνο αυτό. Πανέμορφοι, οι κιθάρες να μιλάνε με το ολόγιομο φεγγάρι, ο λευκός ντράμερ να πασχίζει στα ντραμς, είναι τέλειο αυτό που συμβαίνει, η πλατεία έχει γεμίσει και προύχοντες και ανθυποπροσωπικότητες στις δύο πρώτες σειρές δεν βλέπουν τίποτα. Την ίδια στιγμή δίπλα στον Φάντα έχουν κάτσει οι πιο όμορφες γυναίκες σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων. Plissken όλα εδώ πληρώνονται.  

Οι Bombiνοι πάνε τρένο και τα αηντααα βροχή αλλά κάποιοι είναι αποφασισμένοι να βρουν τις θέσεις τους και κάπως έτσι οι πεντάμορφες έπρεπε να αποχαιρετήσουν τις σουπερ θέσεις, ζήτησαν συγγνώμη και έφυγαν  αλλά μα της σαχάρας τους θεούς, αυτός που τις έδιωξε φοράει μπλουζάκι REM chronic town, τι θα γίνει με τη σειρά 13 ποιος θα έρθει να κάτσει μετά; H Μπρέντα με ένα μπουκάλι βότκα στο χέρι; 

45 λεπτά Bombino όλη μας η ζωή, η πλατεία αδειάζει, ο αηνταα πάει στη σειρά 32 και βγαίνουν οι Tinariwen, δεν συμβαίνει κάτι το φοβερό πέρα από το ότι έχουν αλλάξει όλοι θέση γύρω από τον Φαντασμένιο αλλά δεν έχει τίποτα σημασία γιατί νάτοι πάνω στη σκηνή οι Bombinοι μαζί με τους Tinariwενους και να η εισβολή στη σκηνή και οι σεκιούριτι του Plissken να τηρούν τη τάξη (sic). Κάποιοι λένε πως το Plissken φημίζεται για το εκλεπτυσμένο γούστο στην επιλογή συγκροτημάτων, ο Φαντασμένιος θα πει πως διαχρονικά έχει τους χειρότερους γορίλες (εδώ η εμπειρία του 2012 που είχαν χρυσαυγίτες). 

Κάποιοι το απολαμβάνουν κάποιοι ψάχνουν τις θέσεις τους, κάποιοι τσακώνονται με τους ουγκ, κάποιοι βγάζουν σέλφι, κάποιοι παρακολουθούν αυτούς που τσακώνονται και αυτούς που ψάχνουν τις θέσεις τους, αλλά όλοι μαζί φωνάζουν για την λευτεριά στην Παλαιστίνη. Το οποίο είναι ένα τσικ περίεργο διότι οι Τουαρέγκ έχουν το δικό τους πόνο, είναι σε ένα συνεχή πόλεμο για τον οποίο κανείς δεν δίνει την παραμικρή σημασία. 

Τι έχουμε εδώ; Καπνογόνο;;; Και αυστηρά αριθμημένες θέσεις και εκλέκτικ Plissken και καπνογόνο WHAT IS THIS? A CROSSOVER EPISODE? Λογικά η μπάντα είναι ήδη στα ρανταρ των φασαίων οπότε ετοιμαστείτε του χρόνου για Tinariwen στο Πόζαρ.

Το ανκορ των Tinariwen όλη μας η ζωή. Ένα επικό αργόσυρτο Ittus και ξέσπασμα, κιθαριστική θύελλα, με τους Bombiνους στη σκηνή, για το Sastanaqqam. Τέλειο. Τα φώτα ανάβουν κάποιοι φεύγουν χαρούμενοι και σίγουροι πως άξιζε να βρέξουν τον κώλο τους, κάποιοι ψάχνουν τις θέσεις τους, κάποιοι βγάζουν σέλφι και κάποιοι συνειδητοποιούν πως παίζει ένα φανταστικό αμπιεντοεξπεριμενταλ τουαρεγκ που ούτε ο διάολος σαζαμ δεν βρίσκει. Και αρκεί ίσως μόνο αυτό για να βρεθούμε στο ποζαρ και στον Χελμό του χρόνου.  

Ο Φαντασμένιος θυμάται

δεν μιλάει ο Φάντα με τα βουνά;;; | Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο θέατρο βράχων 15/6  

Τέλος το διονυσιακό βουρ για το απολλώνιο λέει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος τω καιρώ εκείνω ως απολλώνιος ξεκίνησε, το πως φτάσαμε στο Θανάση σκέτο, τσίπουρο στην αύρα, σημαίες και καπνογόνα είναι δύσκολο να ερμηνευτεί. Όπως το ότι φτάσαμε το 2024 να πηγαίνουν με τόσο χαρά στα πανηγύρια οι νέοι. Πάντως ο Παπακωνσταντίνου ίδιος φαίνεται, με το πόλο μπλουζάκι του σαν υπάλληλος στα ΕΛΤΑ, σχεδόν αμήχανος στη σκηνή, πάντα ανήσυχος μη χτυπήσει κανείς στο ξέσπασμα του Πεχλιβάνη. 'Ίσως η αλήθεια βρίσκεται σε εκείνη τη σκηνή στους απόντες του Γραμματικού που διαμαρτύρεται ο χαρακτήρας που μόλις γύρισε από το εξωτερικό, "τα σουβλάκια δεν είναι όπως παλιά", και του λέει ο φίλος του που δεν έφυγε ποτέ από το μέρος που μεγάλωσαν, "τα σουβλάκια είναι ίδια, εμείς αλλάξαμε τρόπο που τα τρώμε". 

 

Θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε με τη βροχή | Years of Youth x Pan Pan στο Λυκαβηττό 14/07/2024 

Δύο πολύ όμορφες στιγμές του καλοκαιριού.

To διπλό ηλιοβασίλεμα την 4η Ιουλίου πάνω από τον Λυκαβηττό, καμιά ώρα μετά την ακύρωση της συναυλίας των years of Youth και Pan Pan. 10 μέρες μετά στο ίδιο μέρος 4 χιλιάδες κόσμου να τραγουδάει ακαπέλα "στη μισή μου ζωή μου πεθαίνω και στην άλλη μισή μισή μου ζωή μέσα από τα μάτια μου ο ήλιος χαράζει γιατί πάντα κάτι με νοιάζει". Πρόκειται για ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι των echo tides που θα είναι έγκλημα αν δεν βγει με τον τίτλο βροχή. Τώρα τι να γράψει άλλο ο Φαντασμένιος για αυτό το λάηβ; Είναι φοβερό πως όσο και να μεγαλώνει το κοινό διατηρεί τα βασικά του χαρακτηριστικά, σε σημείο που Φαντασμένιος πάντα φεύγει από τα λάηβ μουρμουρώντας μωρέ λες να ξεκινήσει καμιά επανάσταση με έναυσμα το Concrete Pillow;

Ένα, δύο, τρία, πολλά λαηβ Χειμερινών Κολυμβητών | Παπάγου 25/7, Χαλκίδα 26/7, Μυρσίνη 9/8.

Η ιστορία έχει ως εξής. Ήταν ένα κλασσικό λαηβ Χειμερινών Κολυμβητών,

έχει μόλις τελειώσει το στέλθ και ο κύριος Αργύρης συνεχίζει με τη γνωστή πρόζα ειρωνευόμενος τον αμερικάνικο παράγοντα όταν ένας κύριος σηκώνεται από την τελευταία σειρά και με στεντόρεια φωνή μας λέει πως "ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν γίνεται για τα λεφτά, γίνεται για την ελευθερία! Σκατά στους Ρώσους!". Ο κύριος Αργύρης πάει να απαντήσει κάτι, βλέπει το μάταιο να τον κοιτά στα μάτια, σκοπός αποχαιρετισμού, πάμε να φύγουμε. Ο Φαντασμένιος την επομένη πρέπει να είναι στην Χαλκίδα, ο κύριος Αργύρης σίγουρα θα σχολιάσει το γεγονός.  

Στην Χαλκίδα,

η συναυλία είναι να γίνει σε ένα μπιτς μπαρ, το οποίο στην πραγματικότητα είναι μια ταβέρνα που θα μπορούσε να ήταν σε εκείνη την ταινία με τη λίμνη βόλβη. Καλή σας όρεξη λοιπόν, να τα πούμε; Τι θέλετε; Κόρη του Βουνού; Σοβαρα; Κόρη του βουνού λοιπόν πάμε, ό,τι πει ο κύριος Φαντασμένιος μας. Και οι βουτιές με το κεφάλι; Απόλαυση. Και επειδή είμαστε μεταξύ μας πάρτε και μια lo-fi Αρζεντινα. Σε δυο εβδομάδες λέει θα είμαστε στην Κρήτη, αμ εμείς που νομίζεις ότι θα είμαστε;

Στη βρύση της Μυρσίνης,

Ακούσαμε πως ένας ξεναγός στη Θάσο πάει τον κόσμο κάτω από το σπίτι του κύριου Αργύρη για να δουν που ζει ο διάσημος τραγουδιστής. Έχει παραγίνει το θέμα με τον τουρισμό και δεν έχουμε και νερό, έχει χρόνια η βρύση να βγάλει νερό, τι θα τους βάζουμε να πίνουνε όλοι αυτοί. Και ο κόσμος; Αν ήταν 1965 θα καθόντουσαν όλοι σιωπηλοί και θα κοιτούσαν νευρικά γύρω γύρω, αν ήταν 1977 δεν θα μπορούσε να γίνει συναυλία, θα μιλούσαν όλοι τόσο δυνατά θα ήταν ανυπόφορο, αν ήταν 1965 θα κουνούσαν με ρυθμό το πόδι και ίσως θα έσφυζαν τη γροθιά κάτω από την καρέκλα, αν ήταν 1983 οι μισοί από αυτούς θα είχαν πηδήξει τους άλλους μισούς, όλοι θα είχαν κάνει γάμο και θα είχαν τα στέφανα στο έπιπλο στην κρεβατοκάμαρα, αν ήταν 1977 θα συζητήσουν πολύ σοβαρά για την πορεία της ανθρωπότητας, στο βαθμό που, στο μέτρο που, σε τελευταία ανάλυση, ποια είναι η βασική αντίθεση, τι πρέπει να κάνουμε. Το πρωί θα είχαν μια δουλειά.

και διασκεδάζουμε και μαθαίνουμε | Massive Attack Beak> Mount Kimbie στο Release 17/7

O Φαντασμένιος είναι μαλάκας

Είναι κομπλεξικός, ημιμαθής, στρυφνός, κομπλεξικός, κομπλεξικός, άπειρα κομπλεξικός και κομπλεξικός. Έχει την αποψάρα του για όλα, πολλές φορές πιστεύει πως είναι ο κάτοχος της μίας και μοναδικής αλήθειας, σνομπάρει τους άλλους, κάνει εκεί χάμου συνδυαστικές σκέψεις επί συνδυαστικών σκέψεων και καταλήγει να καγχάζει. Η κομπλεξάρα θα πει για Αγγελόπουλους, Κάφκες, ανεκπλήρωτες επαναστάσεις και ουτοπίες αλλά από αλήθεια, από πράξεις τίποτα τίποτα τίποτα. Μόνο φουσκωμένα λόγια και καμώματα και πόζες. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια για τον Φαντασμένιο. Είναι ένας τεράστιος κομπλεξικός δήθεν μαλάκας που η επίδραση του στην κοινωνία είναι πιο ανεπαίσθητη και από τα σκουπίδια που έχετε στον κάδο σας. Να τα έχετε στο μυαλό σας αυτά όταν θα διαβάζετε αυτά που έχει γράψει (sic) παρακάτω για τη μέρα των Massive Attack στο Release festival. 

 

Πολλά λαμπάκια

Οι Massive Attack έκαναν μια μαζική επίθεση (πωωωωωω μα γιατί να είμαι δημοσιογράφος να πληρώνομαι για αυτά τα φανταστικά που γράφω πωωωωωωω), ο ήχος ήταν τέλειος, το σετλιστ ήταν τέλειο και η σκηνική παρουσία ωδή στην  βιντεοπροβολή. Πολύ λαμπάκι λεντάκι και πολύ πληροφορία, από το Ιρακ στον μεσαίωνα και από τον Στάλιν στην Τέιλορ Σουηφτ, οι Massive Attack άγγιξαν τόσα θέματα που μόνο ένας σωστός ταρίφας - από αυτούς που δεν είναι σε App - θα μπορούσε να τα συνδυάσει και να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Massive 7 γράμματα, Attack 5, 7+5=12 -2 τα διπλά = 10, 10=K. ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ. 

 

Όταν έκλαψε ο Χόμπσμπομ

Πολλά μηνύματα, τόσο πολλά που ένας θεός ξέρει τι ζημιά πάθανε όσοι πήγαν. Και άντε μερικά είναι ξεκάθαρα, λευτεριά στην παλαιστίνη. Ναι ξεκάθαρο και αφιλτράριστο χρόνια τώρα. Αλλά είναι κάποια θέματα που τον μπέρδεψαν τον Φάντα. Δεν κατάλαβε ο γερομπλογκερ τι στάση κρατάμε με Μπιν Λάντεν και με Σαντάμ; Τον Πούτιν τον περάσαμε 4-5 χεράκια άρα είμαστε με Ουκρανία και πετάμε και έναν Στάλιν στο καπάκι που θα μπορούσε να καυλώσει τον κάθε ισαποστάκια και να έχουμε τίποτα λιλιπούτειους Πορτοσάλτες να χύνουν πάνω στα VIP σκαμπό. Και κάπου εκεί του ήρθε του Φάντα εκείνο το πράγμα που κάποιοι το λέγανε Slacktivism, ξέρετε θα σβήσουμε τη λάμπα μισή ώρα για να σωθεί ο πλανήτης κλπ. Ναι μαζευτήκαμε 17χιλιάδες κόσμου 60 ευρώ το κεφάλι, ουρές στις μπίρες, για να βλέπουμε τα βομβαρδισμένα και να κάνουμε ωωωωωωωωω και big wheel keep on turning και να εδώ αχνοφαίνεται μια αντίφαση ΝΑ. Ναι καλά τα λέτε και έχουμε καπιταλισμό αλλά πάψτε να είστε τόσο διδακτικοί με 600.000 το βράδυ. Ουπς. Νατο, σας τα έλεγα πως το παιδί είναι τεράστια κομπλεξάρα, να δείτε τώρα πως θα πει πως αν σας ενδιαφέρει τόσο πολύ το θέμα του καπιταλισμού κύριοι Massive να παίξετε τσάμπα να έρθει ο λαός. Γενικά πάντως το λευτεριά στην Παλαιστίνη στα λαηβ έχει γίνει σαν τις γιαγιάδες που όταν περνάνε από μια εκκλησία κάνουν αντανακλαστικά τον σταυρό τους. Πετάμε εκεί μια αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και πάμε στο επόμενο τραγούδι, και μετά στο σπίτι κάνα τουητ να κοιμηθούμε ήσυχοι χωρίς τύψεις.

 

Δύο πράγματα μπορούνε ταυτόχρονα να είναι αληθή

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή πως ο Φαντασμένιος δεν είναι τεράστιος μαλάκας. Οι Massive Attack πουλάνε ιδεολογία μπλα μπλα μπλα και μπλα μπλα μπλα κόσμος, νέον γράμματα λέιζερ οράματα και τα παλικάρια από πίσω με το τροχιοδεικτικό να φωνάζουν "είναι ακραίο μπροοο, είναι ακραίο". Ε Φαντασμένιο, θα ήταν καλά; Δεν σου αρέσει δηλαδή σε ένα τόσο μεγάλο ηβεντ να βγαίνουν κάποιοι και να τα λένε, και κάποιοι να τα ακούνε και σε κάθε περίπτωση να γίνεται μια κουβέντα ρε παιδάκι μου. Ή επειδή εσύ την έχεις δει αποστασιοποιημένος ξερόλας θα πάρουμε όλοι οι άλλοι φόρα να πέσουμε στο φάληρο να πεθάνουμε; Αυτό είναι η λύση; 

Μήπως κάποιες φορές δεν υπάρχει η μία και μοναδική αλήθεια, και οι Massive Attack είναι συνεπείς σε αυτά που λένε και κάνουν, αλλά εντάξει δεν είναι τόσο έτοιμοι σαν εσένα ρε Φάντα να πάρουν το όπλο για το τρίτο αντάρτικο. 

 

Όσο και αν μοιάζει απίθανο το Release είναι φεστιβαλ!!

Θα πεθάνει ο Φαντασμένιος και δεν θα έχει καταφέρει να δει τους Mount Kimbie όχι σε κανονικές αλλά ούτε καν σε υποφερτές συνθήκες. Τω καιρώ εκείνω στο πλισκεν είχαν βγει 6 το πρωί και φέτος στο Release θα μπορούσε κάποιος να τηγανίσει αυγό στο κεφάλι τους. Ωστόσο ήταν τίμιοι σε σημείο που  ο Φάντα όταν τελείωσαν οι Massive το λιγουρεύτηκε ένα σετάκι για σβήσιμο. 

Στους Beak > από την άλλη όσο έπεφτε ο ήλιος, όλο και περισσότερα κεφαλάκια κουνιούνταν στον  μαεστρικό σπαρταριστό μοτορικ ρυθμό (ΤΙ ΓΡΑΦΩ;;;; ΜΑ ΤΙ ΓΡΑΦΩ;;;). Έχει ενδιαφέρον το λαηβ των Beak >, αν είχαν τα μισά λαμπάκια των Massive Attack ενδεχομένως να μιλάγαμε για τη συναυλία της χρονιάς. Η οποία δεν ήταν η πρώτη τους στην Ελλάδα Αθήνα όπως είπαν κανα-δυο φορές, εκτός και αν ξέρουν κάτι παραπάνω για την συνθήκη του Λονδίνου (1864) σύμφωνα με την οποία προσαρτήθηκε στην Ελλάδα η Κεφαλλονιά.

 

Επίμετρο (sic)

Εντωμεταξύ σαν να βλέπω την φάτσα της άκου αυτό να λέει "δεν κατάλαβα αν τελικά σου άρεσε".

Είναι πραγματικά φοβερό

πως αυτό εδώ το μπλογκ είναι το μοναδικό ενεργό που έχει ξεμείνει από τη χρυσή (sic) εποχή της μπλογκόσφαιρας (sic). Βασικά δεν είναι φοβερό, είναι μάλλον θλιβερό και τελικά απόλυτα προβλέψιμο. Οι περισσότεροι γρήγορα κατάλαβαν πως δεν έχει και πολλή πολύ σημασία όλο αυτό ενώ οι πιο ταλαντούχοι σκέτο ή ταλαντούχοι καρχαρίες, γρήγορα μεταπήδησαν στις σουπερ καριέρες τους στην σόου μπιζ. Εδώ δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο θέμα καθώς υπάρχει η γνωστή καμπύλη αλληλεπίδρασης με τον Φαντασμένιο. Σε αυτήν εισέρχονται κατά κανόνα 7 άτομα το πολύ κάθε περίοδο και η καμπύλη αποτελείται από τα εξής εννιά στάδια: 1. τι είναι αυτός ρε; 2. χα χα καλούλης ειναι μωρέ πλάκα έχει 3. Καλά τα λες Φάντα μόνο εσύ τα λες 4. χα χα καλούλης είναι 5. χμ κούρασε λίγο. 6. ώπα ώπα, τώρα αυτό το είπε για εμένα;;; 7. κούρασε πολύ 8. Εμένα ειρωνεύτηκε το γραφικό σκουλίκι; 9. Ουστ από εδώ ρε κομπλεξάρα φαντασμένιο. Βάλε και στην εξίσωση την ιδεάρα με το τρίτο πρόσωπο, ε και κάπως έτσι έγινε η ανυποληψία συνήθεια μας. 

Από την άλλη ρε Φαντασμένιο πέρασες την Κυριακή το βράδυ βλέποντας απολαμβάνοντας ντοκιμαντέρ για τον Γ. Σπανό. Και σου έχει μπει στο μυαλό, τόσο που είσαι στο τσακ να χτυπήσεις μια άδεια και να κλειστείς σπίτι για να ακούσεις τα άπαντα. Ναι τόσο καλό είναι το ντοκιμαντέρ "Γιάννης Σπανός: Πίσω απ' τη μαρκίζα" του Άρη Δόριζα. Εδώ χαιρετίζουμε κάθε δημιουργική κίνηση που εξυψώνει την εμμονή.

Δηλαδή ρε Φαντασμένιο θα ήθελες να είσαι ινφλουένσερ ενώ η μισή Ελλάδα ακούει τα ααααααα οουυυυυυυυυ στο ΟΑΚΑ με το κινητό στο χέρι και όσες κουλ φατσούλες περίσσεψαν να ακούει ωωωωεεεεεεεεηηηηηωωωωωωω εεεεεεε ωωωωωωωω των Offspring; Εσένα από Offspring σου αρέσει μόνο το Gotta get away, βασικά η εισαγωγή με τον διαολεμένο ρυθμό που δεν θα μπορούσε να οπτικοποιηθεί καλύτερα από αυτά που συμβαίνουν στο πρώτο λεπτό του βιντεοκλίπ. Τα έχει όλα το γιουτιουμ. Βλέπει τώρα ο Φάντα ένα βίντεο με τον Κρις Μάρτιν να παρακαλάει κανά πεντάλεπτο τον κόσμο να μην βγάλει το κινητό για ένα τραγούδι μόνο. Το τραγούδι υπάρχει σχεδόν από κάθε γωνία. Ωραία ιστορία, όλοι γελάνε στο τέλος.

το φλασκί του φαντασμένιου - 19/04 Grails στο Temple

Γλυκιά Συμμορία. Μπαίνει ο Μόσχος στο μπαρ, κάθεται και παραγγέλνει μια κοκα κόλα, εντωμεταξύ βγάζει το φλασκί του και κατεβάζει μια γουλιά, ο σερβιτόρος φέρνει το αναψυκτικό και ο Μόσχος πολύ φυσικά το συμπληρώνει με το φλασκί του. Αυτό ήταν, ο νεαρός Φαντασμένιος έπρεπε να αποκτήσει φλασκί. Και κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι του κουλνες με το φλασκί. Αρκεί η πληροφορία πως αυτό αποκτήθηκε από γνωστή - τω καρώ εκείνω -  αλυσίδα ειδών δώρου. Το φλασκί έχει χωρητικότητα δύο ποτών - συνήθως βότκα - και είναι σωτήριο από τότε που ο Φάντα αποφάσισε πως δεν θέλει να κάτσει όρθιος σε λαηβ πάνω από 2 ώρες. Να είναι καλά τα σοσιαλ που μαρτυράνε τις ώρες εμφάνισης και έτσι συνήθως ο γερομπλόγκερ μπαίνει στο λαηβ 5-10 λεπτά πριν την έναρξη της μπάντας που θέλει να δει. Από covid και μετά τα περισσότερα έχουν κόσμο οπότε γλιτώνει την ουρά στο μπαρ. Παράπλευρη απώλεια είναι πως έχει πάψει να βλέπει τα σαπορτ. Τα 2 ποτά είναι ιδανική ποσότητα για ένα λαηβ εως 80 λεπτά οπότε δεν χρειάζεται να φύγει από τη θέση του και να αναγκαστεί να ακουμπήσει ή ακόμα χειρότερα να αλληλεπιδράσει με κάμποσους ανθρώπους. Οι Grails παίζουν σε ένα μισοάδειο Temple διαλύοντας το επιχείρημα του Φαντασμένιου πως από τον Covid και μετά όλα τα δημόσια θεάματα έχουν κόσμο.  

Πριν από 6 χρόνια είχαν καταρρίψει και την θεωρία του πως κανένα μεην ακτ δεν βγαίνει στη σκηνή πριν τις 10. Τότε είχε προλάβει δύο τραγούδια, τώρα - δηλαδή πριν από περίπου δυο μήνες - κάτι η κούραση της παρασκευής, κάτι η μπόρα που έφαγε στο δρόμο δεν βοηθάνε να συγκεντρωθεί σε αυτό που γίνεται στη σκηνή. Μοιάζει η μόνη πηγή ενέργειας στο χώρο να είναι ο αηνταααααα. 

Το περιβόητο φλασκί είναι στη μέση όταν έσκασε σαν βόμβα το New Prague, καθότι τις λιγες φορές που μπορούσε να συγκεντρωθεί σε αυτό που συνέβαινε στη σκηνή σκεφτόταν πόσο αδιάφορος ήταν ο περσινός τους δίσκος ενώ τον σκούνταγε και ο Τεόντοσιτς δίπλα με σχόλια του τύπου "δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτός ο ντραμερ που βαράει αλλού για αλλού είναι στους Om". Στον προτζέκτορα παίζει κάτι σαν αισθησιακή ταινία των 70s - άσχετο αλλά πρέπει να δείτε οπωσδήποτε το Όργια σε τιμή ευκαιρίας -  το φλασκί τελειώνει την καλύτερη ώρα ενώ παίζει το Origin-Ing. Και πάνω που έρχεται αυτή η γλυκιά ευφορία - η οποία ξέρει ο φάντα πως σε δέκα λεπτά θα αντικατασταθεί σε επείγουσα ανάγκη για νούμερο ένα στον πρώτο όροφο του τεμπλ - βγαίνουν για να κλείσουν το σετ με τη διασκευή του Space Prophet Dogon από Sun City Girls και έτσι απλά με 20 λεπτά όλα και όλα ενδιαφέρουσας μουσικής καταγράφονται στη λίστα με τα τίμια λαηβ. 

Εντωμεταξύ έχουν κυκλοφορήσει φοβερό δίσκο ο Mdou Moctar και οι Fat White Family, δύο μπάντες που πρέπει οπωσδήποτε να δει λαηβ ο Φάντα το συντομότερο. Αυτά.