Lee Ranaldo λαηβ στον Παρνασσό | ανταπόκριση των Στάτλερ και Ουώλντορφ

Αν υπάρχει ένα υποείδος της ποπ μουσικής που έχει δοκιμαστεί σκληρά στη σκηνή είναι σίγουρα αυτό των singer/songwriter. Από τον Llewyn Davis ως την Φοίβη Μπουφέ και από τον Moa Bones  (support των Swans στο fuzz) ως την περίφημη βραδιά Kurt Vile, μοιάζουν ατέλειωτες οι ιστορίες των μοναχικών καλλιτεχνών που παίζουν μπρος σε κόσμο που χασμουριέται, βαριέται και γκρινιάζει. 

Πώς το λέει ο λαός "στο χωρισμό την πληρώνουν πάντα τα παιδιά"; Ε ο Lee Ranaldo το είδε σαν μια ευκαιρία ζωής σαν ένα "κάθε εμπόδιο για καλό" και πριν ξεκατινιαστούν τρεις φορές ο Moore με την Gordon κυκλοφόρησε δυο δίσκους, στον δε φετινό δεύτερο, συνεπικουρούμενος από το νέο σχήμα The Dust. Αλλά εντάξει είναι ο Lee Ranaldo, κυκλοφορεί ειδική έκδοση της Fender Jazzmaster με την υπογραφή του πάνω, οπότε άμα θέλει κάνει και μια περιοδεία μόνος του, singer/songwriter φάση. 

Οπότε τη Δευτέρα το βράδυ, οι Αθηναίοι είχαν την ευκαιρία να δουν τον Lee Ranaldo (βγήκε ο αυθεντικός και δεν επιβεβαιώθηκαν οι φήμες ότι η arte fiasco θα πασάρει ως Ranaldo τον Γιώργο Καρανικολα) μόνο με κιθάρα. Μόνο με 5-6 ακουστικές κιθάρες και κάμποσα πεταλάκια για την ακρίβεια. Και πάμε στην πάνω παράγραφο με το κράξιμο ή μάλλον καλύτερα στην εμφάνιση του Damien Jurado στο plissken όπου μπορούσες να δεις έναν θεατή να δακρύζει και τον διπλανό του να σβήνει μηνύματα στο κινητό για να περάσει η ώρα. Ένας λόγος για να δακρύσεις (ή έστω να νιώσεις που λεν οι νέοι) είναι η αναμενόμενη εκτελεστική δεινότητα του καλλιτέχνη στο παίξιμο της κιθάρας σε σημείο να μοιάζει λογικό ένας άνθρωπος να ακούγεται λες και παίζουν τρεις. Και όλα αυτά τα καλά στον πολύ καλό αισθητικά και τεχνικά Παρνασσό. Και ως εκεί. Διότι αν ο κύριος στη σκηνή δεν έπαιζε στον Παρνασσό και δεν λεγόταν Lee Ranaldo θα ήταν για να παίξει 3-4 τραγούδια. Οτιδήποτε παραπάνω συνοδεύεται από τη λέξη κουραστικός. Καθότι μπορεί να δηλώνει ο καθένας ότι θέλει αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και ότι δηλώνει. Δεν είμαστε τίποτις ειδικοί στη μουσικολογία  αλλά όταν βλέπεις ένα άνθρωπο στη σκηνή με μια κιθάρα και ένα μικρόφωνο περιμένεις και κάτι από φωνητικά. Δεν είναι τυχαίο που ο Lee Ranaldo έχει τραγουδήσει ελάχιστα τραγούδια στον μακρύ κατάλογο των Sonic Youth. Κάποιος πιο χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος ίσως να το έβλεπε ως μια lo-fi εκδοχή, και στην τελική σιγά τη φωνή που είχε ο Bob Dylan. Βέβαια ο Dylan δεν χρείαζεται να εξηγεί 2-3 λεπτά την ιστορία για το κάθε τραγούδι γιατί αυτά μιλάνε από μόνα τους, και το σημαντικότερο η ιστορία δεν αναφέρεται στα όχι και τόσο δύσκολα νεανικά χρόνια στο κάτω Μανχάταν. Τελικά ήταν ένα βράδυ όπου ο Lee Ranaldo έκανε το κομμάτι του, εμείς στην αρχή θέλαμε αλλά μετά είπαμε αλλά αυτός είπε και τελικά (ψυχρά) αυτός δεν είναι singer/songwritter, αυτό ακριβώς και τίποτα άλλο. Ίσως μετά από 2-3 δίσκους βρει το δρόμο του και μπορέσει να είναι συναρπαστικός άνω του μισάωρου (κορυφαία στιγμή του λαηβ το key/hole). Αυτό ή να κάνει κάτι που όπως βλέπετε και στη φωτογραφία ξέρει όσο λίγοι.

Το βράδυ ξεκίνησε με τους Sancho003 οι οποίοι ήταν δυο και όχι τρεις. Ο ήχος τους βασίζεται σε  πειραματισμούς με ηλεκτρική κιθάρα και βιολί πάνω σε μελωδίες και σκοπούς που μοιάζουν παραδοσιακοί. Μια χαρά το σετ τους. Βγάζει ακόμα δίσκους ο Manyfingers;
 

~~~~~~~~ο~~~~~~~~

Εδώ μια εκπομπή από αυτές που κάνουμε κάθε Σάββατο 4-6 στον http://poplie.eu/. Που και που θα ανεβάζουμε καμία (δείγμα δωρεάν) για να μην σας λείψει η διασκέδαση

Ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα |25-10-2014 by Fantasmenios on Mixcloud

Ο Φαντασμένιος στη Γιουγκοσλαβία | μέρος Α'

 Μέσα Οκτώβρη και ως ακραία μουσικά φαινόμενα και Φαντασμένιοι, έχουμε πάει σε ένα λαηβ (Moon Duo). Πήγαμε και στην Marissa Nadler όπου ήταν καλά και το γράφουμε εδώ για να το θυμόμαστε και μετά από ένα μήνα. Τους Future Islands τους σνομπάραμε γιατί τους είχαμε δει παλιά και επειδή ο νέος δίσκος είναι φλώρικος και εμείς πάνκηδες τρομεροί και δεν πάμε κάπου που δεν εγκρίνει και ο σύλλογος Ελλήνων φροντμεν. Με αυτά και με αυτά, θα αναγκαστεί ο Φαντασμένιος να επιδοθεί σε ακόμα ένα ρεσιτάλ επιδειξιομανίας και γαματοσυνης. Δεν το ήθελε, αλλά όταν τίποτε συγκλονιστικό δε συμβαίνει, εκτός από τις ειρωνείες του Μπακιρτζή στο φεστιβάλ της νεολαίας post-πασοκ, αναγκάζεται ο μπλογκερ να γράψει για εκείνο το βράδυ στο αλτέρνατιβ Βελιγράδι.

εκείνο το βράδυ

Ο Φαντασμένιος ακολούθησε το γνωστό σλάβικο ρητό που λέει "Σαν πας από την παλιά πόλη στο νέο Βελιγράδι, καλό είναι πριν περάσεις τον Σάβιο ποταμό να πιεις ένα κοκτέηλ στο καλόγουστο κοκτέηλ μπαρ που βρίσκεται σχεδόν κάτω από τη γέφυρα". Αφού ήπιε τρία (για να πιάσει σίγουρα τη ρήση) βρέθηκε στην απέναντι όχθη όπου έχουν δέσει κάμποσα ποταμόπλοια-μπαρ τα οποία παίζουν τα πάντα. Εκεί καταρρίπτοντας τους νόμους των πιθανοτήτων, το νόμο του Μέρφι και το νόμο του ισχυρού, ο Φαντασμένιος μπήκε στο πρώτο καράβι που είδε και τελικά αποδείχτηκε και το καλύτερο. Στην Sioux Plav βρέθηκε μπρος στους Auf Wiedersehen οι οποίοι είναι οι ορθοντοξ μπραδερς των δικών μας  A Victim of Society. Τίμια εμφάνιση σε ένα είδος που οι Γιουγκοσλάβοι μπορούν να λένε πως έχουν παράδοση (από τους Κροάτες Paraf στους σπουδαίους Idoli από το Βελιγράδι). 
Αυτοί όμως που έβαλαν εκείνο το βράδυ στο ράφι με τα φαντασμένια ιστορικά, ήταν οι Čistilište. Δεν έχουν σελίδα στο ιντερνετ, δεν έχουν facebook, υπάρχει μόνο μια φωτογραφία τους, αυτό το τραγούδι (νταουνλοουντ τσαμπα) και αυτό το απόσπασμα από λαηβ (αυτό). Ξεκίνησαν παίζοντας post punk με μια κοφτή αγριάδα που φέρνει στο μυαλό πρώιμους αμούστακους mogwai. Στη συνέχεια και όσο βάραγαν τα παιδιά ο Φαντασμένιος είχε την αίσθηση πως θα του σκουντήξει την πλάτη το φάντασμα του Ian Curtis, χωρίς αυτό να λογίζεται ως κάτι το τρομακτικό αλλά μάλλον φυσιολογικό με όσα συνέβαιναν. Με το τέλος του σετ  θα μπορούσαν να αιτηθούν αριστείο Sonic Youth. Απολαυστικό λαηβ με τον τύπο της φωτογραφίας στα τύμπανα να αποτελεί από εδώ και πέρα επίσημο αγαπημένο του μπλογκ. Μεγάλη η χάρη του. 
Μετά από αυτό το χαμό μια βόλτα στα δίπλα καραβάκια που έπαιζαν όλες οι φυλές του τρέντυ αλλά κάπου εκεί χωμένο ήταν το 20/44 να παίζει detroit techno (στο κλαμπ έχει εμφανιστεί και ο Nicolas Jaar). Dertroit techno στο Βελιγράδι ισούται με τον ορισμό της ειρωνείας και δίνει άλλη διάσταση στο σλογκαν  "balkans" this is no detroit, this is destroyed. 

~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~

Τα ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα και ο φαντασμένιος βρίσκονται κάθε Σάββατο από τις 16:00 ως τις 18:00 στον http://poplie.eu/.  Πάντα αυθεντικά και τεκμηριωμένα.

 

rapid eye movement #88

Τα  τέσσερα ιστορικά μεγάλα ψέματα του Michael Stipe:

1. Οι REM είναι μια οικογένεια, και δεν υπάρχουν REM αν λείπει ένας από τους τέσσερις

2 Οι REM δεν θα βγάλουν ποτέ live δίσκο

3 Οι REM δεν θα βγάλουν ποτέ best of δίσκο

4. Βαριέμαι τα ερωτικά τραγούδια

https://www.youtube.com/watch?v=gBNHbq3Sqf8

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /