εκπομπή (δείγμα δωρεάν)

Από αυτές που ο Φαντασμένιος κάνει κάθε Σάββατο 4-6 στον poplie.eu. Η συγκεκριμένη εκπομπή επιλέγει για ανέβασμα γιατί είναι με διαφορά η χειρότερη που έχει κάνει ο Φαντασμένιος.

 

Ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα |18-04-2015 by Fantasmenios on Mixcloud

17542 λέξεις για το live του Thurston Moore | fuzz 25/04

Στη λίστα με τους  5-10 καλλιτέχνες που διαμόρφωσαν τον πολιτισμό για το αλτερνατιβ έθνος* ο Thurston Moore πρέπει να είναι πάνω-πάνω. Είναι αυτός που έχει γράψει μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια όλων των εποχών, κατέχει χωρίς αμφιβολία τον τίτλο του σημαντικότερου κιθαρίστα της γενιάς του, και ως πνεύμα ανήσυχο και περιπετειώδες έμαθε σε πανκς και ρεμάλια τι εστί  jazz, ποίηση και hip hop.

Σε ένα σχεδόν γεμάτο fuzz μαζεύτηκαν όλες οι γνωστές φάτσες που πριν 17 χρόνια στριμώχνονταν σαν τις σαρδέλες με τα χέρια ψηλά και ανατρίχιαζαν με τις πρώτες νότες του Sunday, πάθαιναν πολιτιστικό σοκ όταν στο τέλος ο Thurston έτρωγε τα βύσματα και το βράδυ έβλεπαν σε όνειρο την Kim με το μπλε φόρεμα. Να ήταν και ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης στη Φρεαττύδα το 1998; Χτες πάντως ήταν.

Το κακό με το χτεσινό λαηβ είναι πως οι περισσότεροι που πήγαν, θα έκαναν το χειρότερο έγκλημα για να ακούσουν έστω μισό τραγούδι των Sonic Youth, οι Callas που έπαιξαν support θα έκαιγαν τα καλύτερα πουκάμισα τους για να φτάσουν το 10% του ήχου των Sonic Youth, ενώ μοιάζει πιο πιθανό να γίνει σεισμός στο Λονδίνο από το να κάνει κάτι ο Thurston Μoore που έστω για μια στιγμή δεν θα συγκρίνεται με τα των Sonic Youth. Με λίγα λόγια το λαηβ αυτό έμοιαζε καταδικασμένο λόγω νοσταλγίας. 

Και κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στην αρχή του λαηβ καθώς το Speak to The Wild μοιάζει σαν φτωχή διασκευή του Antenna από τον τελευταίο δίσκο των SY, ενώ το Best Day κατά το οποίο κουνήθηκαν τα περισσότερα κεφάλια μοιάζει σαν άνευρο wanna be Sugar Kane. Βέβαια όλα αυτά παιγμένα άρτια. Το Best Day θα ήταν ένας πολύ καλός δίσκος αν δεν είχαν υπάρξει ποτέ οι SY. Αλλά τελικά είναι ένας δίσκος με μέτριες συνθέσεις, και με την υφολογική μπάρα να φεύγει από το πανκ και να πλησιάζει επικίνδυνα το κλασικό ροκ. Μπορεί ο Thurston με το παίξιμο του να μοιάζει ένα με την κιθάρα αλλά είναι πιο φανερό και από τις ρυτίδες της αιώνιας baby face του πως παίζει μια ταχύτητα κάτω. Αντίθετα ο Steve Shelley (τον είχαμε απολαύσει και εδώ) έχει βαλθεί να καταρρίψει τον κανόνα που λέει πως τα συγκροτήματα πέφτουν όταν γεράσει ο ντράμερ.

Το λαηβ συνεχίζεται βαρετά και ο Φαντασμένιος προσπαθεί να καταλάβει αν αυτό που έχει κρεμάσει ο Thurston στο λαιμό του είναι: α) usb στικ (μόδα το χειμώνα του 2004), β) ναρκωτικά (έστω τα χάπια για την πίεση), γ) Στάχτη του Άλλεν Γκίνσπεργκ. 

Και κάπου εκεί ξεκινάει το Grace Lake, το οποίο ο Moore χτίζει αργά αργά σε μια σαφώς εκτεταμένη εκτέλεση. Σε αυτό το σημείο να σημειωθεί πως ο Moore καταλαμβάνει τη μισή σκηνή, και στο άλλο μισό των "άλλων"** κρατάει το μπάσο η Debbie Googe των My Bloody Valentine. Και καθώς το κομμάτι φτάνει στην κορύφωση πρέπει κάπως όλο αυτό να εκτονωθεί. Στο made me realise οι MBV σπάνε τον γιγάντιο τοίχο θορύβου με ένα δίλεπτο ποπ ροκ καταιγισμό, ο Moore το κάνει με ένα όμορφο καθαρό μελαγχολικό απλό ριφ. Και έτσι πρέπει να κάνει γιατί όταν ο αιώνιος ξανθός οδοντογλυφίδας ακουμπάει την Fender στο σώμα του διαγράφεται η μπάκα του, οι σπουδαίοι 30άρηδες με τα Sonic Youth t-shirt κοιτάνε τα κινητά τους, και τα κορίτσια που τον παρακολουθούν έχουν στο κομοδίνο τους ένα βιβλίο στο οποίο καταγράφεται το πόσο μαλάκας είναι. 

Υπάρχει βέβαια και μια παρέα 20χρονων που πίνουν ούζα, τον βλέπουν και δεν ξέρουν πόσο γάμαγε το 1998 και το 1999, όπως οι σπουδαίοι 30άρηδες δεν ήξεραν όταν έβλεπαν τους Television το 200? πόσο γάμαγαν το 1977. Τώρα είναι όλα καλά καθώς ο ήχος που βγαίνει από τα ηχεία του fuzz είναι τέλειος, και για 15 λεπτά πάνω στη σκηνή παίζει η καλύτερη μπάντα που έχει περάσει τη Χαμοστέρνας. Και βγαίνει για encore ο Moore και παίζει δυο τραγούδια από τον πρώτο του προσωπικό δίσκο Psychic Hearts του 1995. Και να σου πάλι το τέρας της νοσταλγίας πάνω από το fuzz. Διότι τα Ono Soul και Psychic Hearts που έμοιαζαν αριστουργήματα μπρος στα τραγούδια του πρώτου μέρους, έρχονται από μια εποχή που οι Sonic Youth έπαιρναν την κατηφόρα, και το σημαντικότερο δεν ήταν καν τραγούδια των Sonic Youth. Και ενώ είναι όλα τέλεια κάθεται ο Φαντασμένιος και σκέφτεται πως θα ήταν αν έπαιζαν το Screaming Skull. 

Φακ νοστάλτζια. Ως ακραία μουσικά φαινόμενα καταδικάζουμε τη νοσταλγία από όπου και αν προέρχεται. Η κρυάδα του 1999*** τώρα πια μετατρέπεται σε πλήρη αποδοχή της κατάστασης, τα τραγούδια των SY δεν θα ακουστούν ποτέ ξανά λαηβ και δεν πειράζει.

~~~~~~~~ο~~~~~~~~

* Το εναλλακτικό (αλτέρνατιβ) έθνος αποτελείται από ανθρώπους που μπορούν να προσδιορίσουν τον εαυτό τους από τους χαρακτήρες του High Fidelity. Για παράδειγμα ο Φαντασμένιος είναι 59% Barry 27% Dick 13% Rob 1% Ian guy.

** Οι άλλοι είναι ο ντράμερ των SY Steve Shelley, και ο αγαπημένος του John Peel Βρετανός κιθαρίστας James Sedwards.

** Το 1999 εκλάπη ένα βαν με εξοπλισμό των Sonic Youth. Τότε είχαν δηλώσει πως μερικά τραγούδια είναι αδύνατο να παιχτούν πια. Από το 2005 και μετά οι SY έχουν εντοπίσει (μέσω internet) και ανακτήσει μέρος των κλοπιμαίων.

πρώτα πάμε στα λαηβ, αφήνουμε να περάσουν 15 μέρες και μετά γράφουμε

Αγαπητές αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες τα ακραία μουσικά φαινόμενα είναι εδώ. Στην οθόνη σας και πάλι, μετά από απουσία εβδομάδων, για να μην σας λείψει η ενημέρωση! Και δεν είναι ότι το επιτελείο του μπλογκ τεμπελιάζει στους καφενέδες, τουναντίον ο Φαντασμένιος βρέθηκε σε κάμποσες πολιτιστικές εκδηλώσεις όλες αυτές τις μέρες. Η μικρή αυτή αποχή είναι αποτέλεσμα της περιέργειας του Φαντασμένιου στο ζήτημα της εκτίμησης ενός γεγονότος με φίλτρο τη χρονική απόσταση.  

~ Spectres. Το λαηβ ήταν σίγουρα στο six dogs με ύφος τυπικό shoegaze, παρά την Sonic Youth μπλούζα του φροντμποη. Το Αθηναϊκό κοινό ήταν αλλού, και κάπως έτσι εξηγείται ο μονοψήφιος αριθμός χιτς σε τούτο το μπλογκ. Δεν είναι της μόδας τα ντριμι ντεσιμπέλ. Πάντως με τα δυο τελευταία τραγούδια του σετ οι Spectres ζόρισαν αφτιά, κέρδισαν τη μάχη με τη λήθη και ίσως έδωσαν απάντηση στο ερώτημα "Τι άκουσε ο προμότερ και τους έφερε για τουρ σε όλη την Ελλάδα;". Να σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά που παίζουν εκτός Αγγλίας. Αντίθετα οι Victory Collapse που άνοιξαν το λαηβ θα μπορούσαν με ευχέρεια να περιδιαβούν την Αγγλία ως συνεχιστές των Fall όταν χτύπα ξύλο τα τινάξει ο ME Smith.

~ A Place To Bury Strangers. Το λαηβ ήταν στο rough trade. Στην πραγματικότητα η παράγραφος αυτή δεν έχει λόγο ύπαρξης πέρα από την επιδειξιμανία του Φαντασμένιου που πήγε στο Λονδίνο και είδε το λαηβ στο δισκάδικο και μετά έφαγε αυγά στο Σορεντιτς. ΑΛΛΑ. Αλλά είναι τόσο ντεμοντέ το shoegaze που το λαηβ είχε λιγότερο κόσμο και από τους Spectres. Οι  APTBS από τη μία είχαν μια καθαρή ρυθμ σεκσιον (σαν να ακούς  Joy Division) και από την άλλη τον Ackerman που έμοιαζε να πειραματίζεται με τα πιο πειραγμένα-χαλασμένα πετάλια που έχει φτιάξει.

~ The You And What Army Faction. Λαηβ για την παρουσίαση του νέου δίσκου ονόματι glum. Μια ιδέα από Slint κάργα Fugazi και ολίγην από νέους Swans. Μια χαρά.

παλιοποστροκάδες

Ακόμα ένα ποστ, ακόμα μερικά κιλομπιτς στο ιντερνέτ που μάλλον δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούργιο. Τι να πει ο Φαντασμένιος για τους Godspeed You! Black Emperor που δεν έχει ήδη ειπωθεί και μεταφραστεί σε 342 γλώσσες; Συν τοις άλλοις, φίλοι και εχθροί της μπάντας δύσκολα σηκώνουν κεφάλι από τα χαρακώματα.  Όσοι προσπέρασαν το οριακό lift your skinny blah blah ή βαρέθηκαν τους gybe πριν ο Μπους και ο Μπλερ ρίξουν τα ληγμένα τους στους Iρακινούς δεν θα βρουν κάποιο λόγο εδώ για να περιμένουν έστω και το ένα λεπτό για να εμφανιστεί το CAPTCHA. Οι υπόλοιποι το έχουν ήδη ακούσει αρκετές φορές ενώ υπάρχουν και οι φανατικοί  που το ακούνε 2-3 χρόνια τώρα ως Behemoth. Μπορεί με αυτές τις αλητείες του Εφριμ να χάνεται το στοιχείο της έκπληξης, αλλά όπως απέδειξαν με τον προηγούμενο δίσκο, το Mladic στο στέρεο ακούγεται σίγουρα καλύτερο από το albanian στο γιουτουμπ. 

Το βασικό ατού του Asunder, Sweer and Other Distress σε σχέση με το αλληλούια είναι τα καταπληκτικά drones. Δεν είναι τυχαίο πως ο τίτλος του πρώτου drone είναι αναφορά στη φωτογραφία του εξωφύλλου, ενώ αυτό που ξεκινάει τη δεύτερη πλευρά αποτελεί και τον μισό τίτλο του δίσκου. Η οποία δεύτερη πλευρά είναι τόσο καλή που μπορούσε άνετα να είναι στο levez vos skinny comme la la la. Όποιος ενδιαφέρεται να σπάσει κάνα τασάκι ή να κάψει καμιά στάση τότε θα εκτιμήσει σίγουρα αυτά που γίνονται στα τελευταία επτά λεπτά του LP. Ο Φαντασμένιος από την άλλη απολαμβάνει κυρίως τα αδειάσματα στα τελευταία δυο λεπτά του πρώτου τραγουδιού και στο 5:36 του Piss Crowns.

Αν είναι καλά το ίντερνετ και ο Φαντασμένιος, για το δίσκο θα ανέβει και δεύτερο ποστ σε τόσες μέρες. 

Sleater-Kinney, Βερολίνο, 16.03.2015

Τα λέγαμε στο ποστ για τις Ex Hex πως θα έχουμε σύντομα ποστ για λαηβ των Sleater-Kinney. Όταν τα ακραία ραδιοφωνικά δεσμεύονται, δεν αστειεύονται. Ακολουθεί η επική ανταπόκριση της Βίκυς  (poplie συμπαραγωγός κάθε τρίτη βράδυ 9-11 παρέα με την Eve).

 Αυτό το ποστ θα μπορούσε να έχει τον εναλλακτικό τίτλο "Ωδή στην Carrie Brownstein". Eδώ ολόκληρος Guardian αφιερώνει σε αυτήν το αρχικό μέρος του ριβιού της λονδρέζικης συναυλίας των Sleater-Kinney, δε θα το κάνω εγώ η απλή, αγνή φαν τους; E ναι λοιπόν, Carrie σ αγαπώ και πώς να είναι διαφορετικά αφού είναι η επιτομή του coolness στη σκηνή. H Carrie είναι η τύπισσα που θα ήθελες να είσαι, η ντράμερ Janet Weiss θα ήθελες να είναι η no bullshit κολλητή σου, αλλά στην πραγματικότητα πιο πολύ μοιάζεις με την έτερη και κυριότερη τραγουδίστρια την Corin Tucker που σίγουρα δεν έχει την αύρα της Carrie και μερικές φορές όταν τραγουδάει μοιάζει με παραπονεμένο teddy bear, ενώ η ξανθιά (πλέον) θεά Carrie τραγουδάει φτύνοντας άγρια κάθε στίχο.  

Eν πάση περιπτώσει όποιος πιστεύει ότι οι συναυλίες έξω είναι τέλεια οργανωμένες ας περάσει έξω από το  κιτς βαφτισμένο Huxley's Neue Welt στα όρια  Kreuzberg και Neukölln, που συστεγάζεται με κάτι ύποπτα καζίνα σε ένα εμπορικό κέντρο ανύπαρκτης αισθητικής. "Scheisse organisiert" όπως είπε και ο μπροστινός μου, αφού η ουρά για την είσοδο με τα ηλεκτρονικώς αγορασμένα εισιτήρια (δηλαδή το 90% του συνόλου) ήταν τεράστια και αργοκίνητη. Κάτι που με έκανε να χάσω το support σχήμα των Pins, πέρα από ενάμισι-δυο τραγούδια στο τέλος, αλλά πρώτον μετά τις Sleater-Kinney το χάος και δεύτερον με αυτό το όνομα δε σου κάνουν και κάτι.  Στο σχεδόν sold out χώρο (1600 άτομα χωρητικότητα) ο κόσμος είναι πολύ χαλαρός- ευτυχώς γιατί πας μπροστά μπροστά άνετα- μέχρι και κάγκελο έφτασα στο encore-, δυστυχώς γιατί αυτό το ξενέρωτο κλίμα οπωσδήποτε δεν εμπνέει για ένα ροκ λάηβ όπως και να το κάνουμε. Το crowd αποτελείται τόσο από πιτσιρίκια όσο και από μεγαλύτερο σε ηλικία κόσμο που μάλλον πρόλαβε τις Sleater-Kinney και πριν τη διάλυσή τους το 2005- εγώ δεν είμαι βέβαια μια από αυτούς. Πάντως κανείς δεν ήταν πρήχτης με κινητά/tablets/φωτογραφικές μηχανές ούτε στο ελάχιστο. Αμήν και επιτέλους γιατί τώρα τελευταία η κατάσταση εδώ είναι απαράδεκτη και ενοχλητική με ερασιτέχνες και μη φωτογράφους.

Το σέτλιστ ήταν εξίσου μοιρασμένο ανάμεσα στο πρόσφατο και πάρα πολύ καλό No Cities To Love και σε παλιότερα κομμάτια και συνολικά ήταν εξαιρετικό. Έτσι γύρω στις 21.15 ανέβηκε το τρίο στη σκηνή και άνοιξε το λάηβ με το κομμάτι που ανοίγει το No Cities To Love "τον αντικαπιταλιστικό/ αντικαταναλωτικό ύμνο" Price Tag". Όσο και αν αγαπώ το συγκρότημα και την Carrie (είμαστε πλέον σε first name basis όπως είναι ξεκάθαρο) δε γίνεται να προσπεράσω την αντίφαση μεταξύ των στίχων του κομματιού και της πραγματικότητας: στο πρόσφατο προφίλ του Pitchfork  για τη μπάντα αναφέρεται η γνωριμία της Brownstein με τον συνιδρυτή της Microsoft Paul Allen και ιδιοκτήτη της ομάδας του NBA Portland Trail Blazers και τη διασημότητά της λόγω του Portlandia και όχι μόνο. Όπως γράφει το ίδιο κείμενο η Brownstein είναι "μια από της μεγαλύτερες εξαγωγές του πανκ στην ποπ κουλτούρα".

Στα του λάηβ και πάλι, για να χρησιμοποιήσω ένα υπερκλασικό δημοσιογραφικό κλισέ οι Sleater-Kinney είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Όλες παίζουν εξαιρετικά, είναι τέλεια συγχρονισμένες και η χημεία μεταξύ των Brownstein και Tucker στα φωνητικά είναι απίστευτη. Δεν είναι ένα εξαιρετικό γυναικείο συγκρότημα, είναι ένα εξαιρετικό συγκρότημα τελεία και παύλα. Βέβαια θα ήθελα προσωπικά λίγο περισσότερο ερασιτεχνισμό, λίγο περισσότερο ανεξέλεγκτο πάθος, μερικές κινήσεις λιγότερο υπολογισμένες με τόση ακρίβεια και προβαρισμένες εκατοντάδες φορές, το περιθώριο για λάθη που καμιά φορά κάνει μια εμπειρία διαφορετική. Με λίγα λόγια πιστεύω ότι σε αυτή τη σειρά συναυλιών το κάθε λάηβ θα είναι σχεδόν ακριβές αντίγραφο του προηγούμενου. Βέβαια ίσως να τις αδικώ λιγάκι μιας και ενδεχομένως μπροστά σε αγγλόφωνο και πιο παθιασμένο κοινό να άρχιζαν και αυτές να είναι πιο επικοινωνιακές. Μέχρι το encore η επικοινωνία περιορίζεται σε μερικά τουριστικά dankeschön ανάμεσα στα κομμάτια. Βέβαια λίγο μας χαλάει αυτό όταν μιλάμε για κομματάρες όπως τα "Oh!", "Words and Guitar", "Sympathy", "Entertain", μαζί με τα νέα "No Anthems", "Fangless", "We Bury Our Friends", "Surface Envy", "Νew Wave" και άλλα. H ποιότητα του No Cities to Love αναδεικνύεται από τη αντιπαραβολή με τα παλιότερα κομμάτια. Είναι ισάξιο και πολύ πιθανόν καλύτερο και αυτό είναι πλέον προφανές, μόλις δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του.

To τρίο γίνεται σε αρκετά κομμάτια κουαρτέτο με την Katie Harkin των Sky Larkin να παίζει κιθαρά ή πλήκτρα. Όπως έχει πει και η Janet Weiss η απουσία μπάσου κάνει το ρόλο τον ντραμς πιο σημαντικό και ενδιαφέροντα, ενώ θα προσθέσω ότι ίσως συνεισφέρει στην ιδιαίτερη μελωδικότητα του ήχου τους. Σε κάθε περίπτωση δε νομίζω ότι υπάρχει άλλο σχήμα με δύο τραγουδίστριες ή τραγουδιστές που να αλληλοσυμπληρώνονται έτσι. Βέβαια εγώ κάθομαι κάτω από την Carrie, οπότε την κοιτάω σαν εικόνισμα και μέχρι το "Jumpers", τελευταίο κομμάτι του κανονικού σετ και από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπως εκείνη τη στιγμή αποφάσισα έχω παραδοθεί πλήρως στην τελειότητα των Sleater-Kinney. Δε νομίζω ότι είναι ιδέα μου πάντως, αφού και το κοινό έχει γίνει λίγο πιο ένθερμο αλλά και οι Sleater-Kinney είναι πιο εκδηλωτικές και με πιο έντονη σκηνική παρουσία. Γενικά πάντως η setlist από τα παλιά έχει μοιραστεί κυρίως ανάμεσα στα δύο τελευταία άλμπουμ  προ hiatus (One Beat, The Woods) οπότε κάποια early favorites θα λείψουν στην καθεμία φαν ("All the Drama You've Craving").

H γαματοσύνη των Sleater-Kinney κορυφώθηκε στο "αυθόρμητο" encore των πέντε τραγουδιών όπου μας χάρισαν μια συγκινητική εκτέλεση του "Modern Girl" (με τη Janet Weiss να παίζει φυσαρμόνικα, όπως και στο βίντεο), ένα εξαιρετικό "One More Hour" πριν κλείσουν απολύτως αναμενόμενα αλλά όχι λιγότερο υπέροχα με το "Dig Me Out". Κάπου εδώ έχω στερέψει από κοσμητικά επίθετα και ευτυχώς τέλειωσε η συναυλία.

Οι Sleater-Kinney είναι ένα από τα σημαντικότερα ροκ συγκροτήματα από τα 90s και δώθε και λίγα λέω. Το αποδεικνύουν οι δίσκοι και το επιβεβαίωσε πανηγυρικά για μένα το λάηβ στο Βερολίνο. Για αυτό τις αγαπάμε παθιασμένα και για αυτό συγχωρούμε το γενικόλογο λογύδριο της Tucker πριν το encore ("we deserve respect, είμαστε ακόμα θυμωμένες" και τέτοια- και λέει περίπου τα ίδια σε κάθε λαήβ) που είναι τόσο ριζοσπαστικό όσο ο λόγος της Patricia Arquette στα Όσκαρ (=σχεδόν καθόλου).

Το παρόν κείμενο γράφτηκε ακούγοντας/ βλέποντας αυτό.