το τραγούδι της εβδομάδας

Δικαιολογώντας τον τίτλο του ταπεινού αυτού blog ο fantasmenios ακούει την πιο ζεστή εβδομάδα του Ιουνίου Χειμερινούς Κολυμβητές και πιο συγκεκριμένα Το πολλαπλό σου είδωλο. Ολα τα λεφτά στην περίπτωση των χειμερινών κολυμβητών ο τραγουδιστής τους Αργύρης Μπακιρτζής. Η χαρακτηριστική φωνή, το χιούμορ αλλά κυρίως η γενικότερη στάση του για τη ζωή, τον ξεχωρίζουν από μια γενιά που είναι τόσο για τον πούτσο που χαρακτηρίζει τη "μουσική της" έντεχνη! Σαν τον Γιωργάκη που μας τα έχει πρήξει με τη "συμμετοχική δημοκρατία".. λες και υπάρχει δημοκρατία που δεν είναι συμμετοχική..

UPDATE: δείτε τι ακούει ο Παπανδρέου

They should be a VIP to everyone:The Go Team! Reading 14th of June Fez Club

‘‘Keep banging on the door, cause we can’t hear a thing

Keep shutting down the power, cause we can always sing ’’

Όταν παίζεις μουσική σε ένα μαγαζί πάντα υπάρχει ένα κομμάτι που έχει βγεί εκείνη την περίοδο το οποίο περιμένεις πως και πως να το παίξεις εκείνη την μέρα την κατάλληλη στιγμή όπου ο κόσμος μέσα θα είναι αρκετός , οι γραφικοί δεν έχουν καταφθάσει ακόμα , το αφεντικό δε θα στα πρήξει με την ένταση του ήχου, οι μπάτσοι είναι νωρίς για να έρθουν, οι πιωμένοι είναι ένα κλικ πριν γίνουν κόκαλα όπου κανένας δεν ψάχνεται ακόμη και φυσικά εσύ είσαι σε κατάσταση να θυμάσαι τι παίζεις. Το καλό με δίσκους σαν το Thunder, Lighting Strike είναι ότι έχουν γύρω στα έντεκα τέτοια κομμάτια.
Όταν είσαι πελάτης σε ένα μαγαζί αυτό που σου την σπάει περισσότερο είναι όταν ο dj βαριέται αφόρητα και σου παίζει το ένα μαλακισμένο placebo μετά το άλλο , ή όταν αυνανίζεται και αποφασίζει να παίξει την κάθε άσχετη παπαριά που δεν την ξέρει η μάνα της νομίζοντας ότι παράγει πολιτισμό. Το καλό με τους the go team είναι ότι δεν σταματάνε να χοροπηδάνε επί σκηνής μέχρι να χορέψει και ο τελευταίος που βλέπει το live , με μία τόσο φρέσκια μουσική που δημιουργεί πολιτισμό.
Όταν περνάς τα απογεύματά σου στα δισκάδικα , πάντα υπάρχει ο ένας ο μοναδικός ο δήθεν ο γνώστης που θα προσπαθεί να σε πείσει πόσο μπροστά είναι το καινούργιο γκρουπ που ανακάλυψε από την Ιαπωνία με Αργεντίνους που χρησιμοποιούν κράνη των παππούδων τους για όργανα από την εισβολή των Άγγλων στα Φοκλαντς και που φυσικά δεν έχει κυκλοφορία ούτε στην Ελλάδα ούτε και στην Ιαπωνία Το καλό με τους the go team είναι ότι η μουσική τους αγγίζει ένα ευρύ κοινό, διανέμεται, σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστά ( και όχι επειδή την ακούς μόνο εσύ πρώτα από όλους ) … αλλά κυρίως μοι-ρά-ζε-ται με τους γύρω σου και δη-μι-ου-ργεί κοινό από μόνη της όταν παρουσιάζεται ζωντανά …
Όταν ξεκινάς να πας σε συναυλία , έχεις έναν φόβο ότι όλη αυτή η καλλιτεχνική αποδοχή μπορεί να είναι προϊόν hype και ότι έιναι κανόνας να μην πηγαίνεις στις συναυλίες με τόσο μεγάλες προσδοκίες . Το καλό με τους the go team είναι ότι όχι μόνο το δικαιώνουν το hype αλλά το προσπερνάνε .
Όταν είσαι θεατής σε live των go team , δεν προσέχεις τι κομμάτια παίζουν , πόσο ταλαντούχα πιτσιρίκια είναι , πόσο γουστάρουν αυτό που κάνουν , πόση ενέργεια μεταδίδουν, πόση έπαρση τους λείπει απλώς χορεύεις ,χορεύεις , χορεύεις … μέχρι να πέσεις κάτω μαζί τους στην σκηνή …να υποκλιθείς μπροστά τους …να τους χειροκροτήσεις …
Όταν αποχωρείς από ένα live των the go team , με ένα ηλίθιο και απροσδιόριστο χαμόγελο, συνειδητοποιείς το πιο σημαντικό … ότι μόλις είδες ένα γκρουπ που ανεξάρτητα από τις πολλές και εμφανείς καταβολές του, έχει δημιουργήσει ένα δικό του ήχο και έναν κόσμο που δεν θυμίζει και δεν μοιάζει με τίποτα παρόμοιο γύρω σου …

By fieldmoon

Photos and friendship by Din and Donna Tolkning

το τραγούδι της εβδομάδας

Λέξεις κλειδιά: Toby Amies, MTV, Βοστόνη, 4AD, Μυστήριες ιστορίες (σαββατόβραδο στο Ρόδον FM)

Η υπέρτατη φράση κλισέ: αυτήν την εβδομάδα ο fantasmenios μπαίνει στη μηχανή του χρόνου και ξεθάβει από το 1995 το single-διαμαντάκι των Belly Now They’ll Sleep.
Οπου Belly το σχήμα της πρώην throwing muses και breeders Tanya Donelly που στα μέσα της δεκαετίας του 90 εκμεταλλευόμενο την άνθιση της alternative σκηνής κέρδισαν airplay σε θρυλικές πλέον εκπομπές (alternative nation, MTV 120 minutes live) και την χαρά να συνοδέψουν τους REM στην καλύτερη ίσως live περιοδεία τους..
Οπου Now They’ll Sleep ο πιο cool τρόπος που ειπώθηκε ποτέ η φράση: You know the shape my breath will take before I let it out // Stand like you did when I was beauty-marked in your eyes..

Γαμώ την Beastie μου

Τα γεγονότα του Σαββάτου στο Ejekt είναι πλέον γνωστά. Ο fantasmenios μετά από μισό μπουκάλι βότκα δεν κατάλαβε καν πως οι Beastie Boys έφυγαν άρον άρον. Μάλιστα του άρεσε αρκετά το σετ τους, ακόμα και τα 4 ορχηστρικά κομμάτια από το επερχόμενο νέο αλμπουμ τους the mix up. Αν είχαν σκοπό να παίξουν τα hits τους στο τέλος δεν θα το μάθουμε ποτέ. Οι 3 ΒΒ είναι σίγουρα ότι πιο cool κυκλοφορεί σε σαραντάρη αριστερό με συχνή πρόσβαση σε μικρόφωνο.. Σε ότι αφορά το καλλιτεχνικό μέρος στον fantasmenio αρέσει να αναφέρεται μόνο για πράγματα που του αρέσουν προτιμώντας να προσπερνά τα υπόλοιπα. Τα μη καλλιτεχνικά του Ejekt όμως δεν προσπερνιούνται με τίποτα:
Για μία ακόμα φορά ένα άρτια οργανωμένο φεστιβάλ (αδιαμφισβήτητα η καλύτερη φεστιβαλική διοργάνωση της Detox) εξελίσσεται σε φιάσκο χάρις στη βούληση των ολίγων... Τάσος Βογιατζής

Ηταν αναμενόμενο πως με εισιτήριο 60 ευρώ οι τσαμπατζήδες που έτσι και αλλιώς εμφανίζονται σε κάθε συναυλία στην Ελλάδα θα ήταν αρκετοί. Με 60 ευρώ εισιτήριο θα περίμενε κανείς περισσότερους σεκιουριτάδες και ουσιαστικό έλεγχο και όχι να ψάχνουν μην τυχόν και περάσει κανείς μέσα κανένα αναψυκτικό. όπως και πέρσι ο ήχος ήταν άθλιος. Αυτό ήταν ένα άρτια οργανωμένο φεστιβάλ.. ..για μαλάκες. Μαλάκες που τα σκάνε σε μαλάκες που μετά κάνουν τους μαλάκες. Οποίος έχει πάει έστω μια φορά στο εξωτερικό ξέρει τι πάει να πει σεβασμός στον πελάτη-θεατή. Αλλά που σε σέβονται για να σε σεβαστούν στις συναυλίες;; Η μόνη λύση είναι να δημιουργήσεις τον μικρόκοσμο σου, να βγαίνεις από αυτόν διστακτικά και με ελάχιστες εξαιρέσεις, να κάνεις κάνα ταξίδι που και που να ανοίγει το μάτι σου και να ελπίζεις μήπως ο μικρόκοσμος σου συμπέσει/ταιριάξει με του δίπλα και κάποια μέρα με του παραδίπλα.. ..έτσι ώστε μια μέρα να γίνει τόσο μεγάλος που η συνωμοσία των μετρίων που τώρα επικρατούν αποτελέσει επιτέλους παρελθόν.

ένας blogger μετράει κλικ

Ο fantasmenios με τη βοήθεια internetικού ρουφιάνου υπολόγισε πως υπάρχουν 6 άνθρωποι που διαβάζουν το blog του. Δύο από αυτούς ξυπνούν πολύ πρωί και οι υπόλοιποι 4 κοιμούνται μάλλον αργά. Ο ένας κοιτάει μόνο τις φωτογραφίες ή είναι Έλληνας της Νορβηγίας. Αν ισχύει το πρώτο τότε ίσως όλα ξεκίνησαν με το post για τον Arve Henriksen. Αν το δει κάποιος στατιστικά τουλάχιστον ένας θα είναι fan της λεγόμενης και σκηνής του Manchester. Για εσένα φίλε, και μόνο για εσένα το βίντεο του here to stay των New Order από τα extras της αγαπημένης σου ταινίας 24 hours party people..

Guns of Bristol - Venn Festival 2007 – Saturday 2nd of June

Για καλή μου τύχη είχα ανακαλύψει τον bristolezo Manyfingers αρκετό καιρό πριν το φεστιβάλ οπότε το ξυπνητήρι ήταν αναπόφευκτο την δεύτερη μέρα. Περιμένοντας μία τετραμελή τουλάχιστον μπάντα από session μουσικούς να εμφανιστεί , είδα ένα ψιλόλιγνο τύπο να μας χαιρετάει . Περιμένοντας ότι πάλι με ένα laptop θα την βγάλουμε και θα λέμε ότι είδαμε και συναυλία , με έκπληξη διαπίστωσα ότι αποφάσισε να παίξει όλα τα αναλογικά όργανα μόνος του , δημιουργώντας ένα μεγάλο μέρος από τα samples και τις loops που χρησιμοποιούσε εκείνη την στιγμή. Όπως και να το κάνεις πέρα από το ηχητικό αποτέλεσμα το οποίο ήταν κα-τα-πλη-κτι-κο , βγάζεις το καπέλο σε έναν άνθρωπο που γράφει στα αρχίδια του όλες τις αγγελίες τύπου ζητείται άτομο για κιθάρα , μπάσο , βιολί , πνευστά , κρουστά που να ακούει Aphex Twin , Miles Davis , Steve Reich , … Η καλύτερη στιγμή του φεστιβάλ (δεν ήταν τυχαίο άλλωστε ότι δεν κουνήθηκε κανείς από το Auditorium του Arnolfini).

Σειρά είχε το Thekla Social Lower Deck , όπου φυσικά ήταν καραβί (κάτι σαν τα καραβόclub της Θεσσαλονίκης χωρίς τον γραφικό κόσμο και τα ποδοσφαιρικά και μπασκετικά τμήματα του ΠΑΟΚ και του ΑΡΗ) και οι yellow swans , όπου δεν τους έδωσα την απαραίτητη ευκαιρία μιας και δεν ήταν για 4 η ώρα το μεσημέρι . Το ξεκίνημα τους ήταν πάντως άκρως ηλεκτρικό και δονούσε για τα καλά την αποβάθρα.

Άλλωστε προτιμούσα να επιστρέψω στο Auditorium και να δω επιτέλους τον/την Baby Dee (η κλασσική δόση pustronicas που θα έλεγε και το Crack Hitler) από κοντά..Διατηρώντας μόνο την ιδιότητα του μουσικού, με μία άρπα και την εξαιρετική φωνή του σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν αναγνωρίστηκε όσο οι Antony and the Johnsons όλο αυτόν τον καιρό , με μεγαλύτερη απόδειξη την μία υπέροχη ώρα που μας πρόσφερε …. και ας μην ανύψωσε παρθένες στη σκηνή όπως είχε υποσχεθεί σε μία παλιότερη συνέντευξη του.

Στη συνέχεια Green Gatridge (or Scritti Polliti) , όπου κάτι ότι ο Jim White το κάνει καλύτερα, κάτι ότι ήταν υπερβολική η υποψηφιότητα τους για Mercury Prize Award, κάτι ότι η πιτσιρίκα στην φωτογραφία είχε χάσει την μπάλα , κάτι ότι δεν χωνεύω το Uncut, κάτι ότι το falafel παραήταν βαρύ , κάτι ότι ήθελε να κατέβει να πλακώσει τον ηχολήπτη στο ξύλο, κάτι ότι είχαν να παίξουν 6 μήνες, κάτι ότι πρέπει να μιζεριάσουμε και λίγο …

Από την pop – folk δόση των Green Gatridge επιστροφή στο Thekla, και στην electro – pop δόση της ημέρας του Safety Scissors. Με αρκετή όρεξη και διάθεση , και κομμάτια από το Tainted Lunch κυρίως , γέμισε τον χώρο , προσέγγισε το κοινό και ξενύσταξε τους πάντες από την απογευματινή siesta, προκαλώντας ένα μικρό χαμό με το l’amour d’cuisine και δικαιώνοντας το όνομα του και το όνομα της δισκογραφικής του. Άλλωστε κάπου στις 8 το απόγευμα αρχίζει να επιδρά και η μπύρα στην Αγγλία οπότε όλα under control.

Κάθε ωραίο φεστιβάλ έχει και μία αποκάλυψη , ένα όνομα που τώρα βγήκε ή που δεν το είχες πάρει χαμπάρι τόσο καιρό (ισχύει το δεύτερο στην περίπτωση τους) . Όπως και να έχει αυτό το γκρουπ έμελε να είναι οι Φιλανδοί Paavoharju ( Fonal Records ) . Εξαμελής μπάντα με στίχους εξολοκλήρου στην φιλανδική γλώσσα , που κάνει την μουσική τους να ηχεί πιο ατμοσφαιρική μυσταγωγική και προσωπική , όπως ακριβώς λειτουργούν τα ισλανδικά για τους sigur rus, αλλά με πιο ηλεκτρονικές και folk κατευθύνσεις από τους προαναφερθέντες …

Το κλείσιμο της δεύτερης μέρας έγινε με τον κύριο Jason Pierce που έδωσε νέο όνομα στην ψυχεδέλεια στα 80ς με τους Spacemen 3 , στοίχειωσε την post-grunge γενιά με τους Spiritualized, προσφέροντας έναν από τους δέκα καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας το Ladies and Gentlemen We Are Floating In Space …. Το τελευταίο καιρό εμφανίζεται σταθερά ( είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν ) με καινούργιους συντρόφους τους Spring Heel Jack και Mark Sanders ως J . Spacemen, και μάλλον νοστάλγησε τις εποχές του με τους Spacemen 3. Free improvisation, electricity, Sun Ra with heavy guitars, psychedelic noise, jazz … Τίτλοι τέλους με ιδανικό soundtrack...

Ο ωραίος κόσμος του Clockwork και η κατανάλωση αρκετών Stella Artois (δεν είναι τυχαίο ότι οι άγγλοι την ονομάζουν wife beater) όπως και η κούραση της ημέρας δεν βοήθησαν στο να μου δώσουν μυαλό και διάθεση να προσέξω τα dj set των Luke Vibert και Safety Scissors, άλλωστε δεν εχει και ιδιαιτερη σημασια όταν πλέον πλησιάζει το πρωί ...

Αν κάτι σου μένει τελικά από τα μικρά φεστιβάλ με αντιεμπορικά ονόματα είναι ότι έχουν μία ξεχωστική μαγεία και μπορεί να μην ικανοποιείς τα απωθημένα που είδη έχεις (πράγμα το οποίο σου προσφέρουν φεστιβάλ σαν το Primavera) , αλλά σου καλύπτουν απωθημένα που μπορεί να σου δημιουργηθούν αργότερα. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις ανθρώπους που δημιουργούν μουσική , να μένουν σε hostel , να κυκλοφορούν αναμεσά σου , να τρώνε και να πίνουν καφέ στα ίδια μέρη με σένα, γιατί τελικά κάπως έτσι διατηρείται και αναπτύσσεται φρέσκια η μουσική και οι ιδέες των ανθρώπων, από τις εν την γενέση εσωτερικές ανάγκες, και τις μικρές κοινότητες ανθρώπων οι οποίες επικοινωνούν μεταξύ τους … κάτι σαν τον αέρα που απέπνεε το Bristol δηλαδή …

P.S Το Venn Festival, διεξήχθη από τις 31 Μαίου εώς τις 3 Ιουνίου. Παραβρέθηκα μόνο την 2^η και 3^η μέρα του φεστιβάλ την οποία αναφέρω ως πρώτη και δεύτερη αντιστοίχως . Η τελευταία μέρα ήταν αφιερωμένη εξολοκλήρου στην Alternative Eastern European, Gypsy Folk ( ή όπως αλλιώς σκατά ονομάζεται ) , με headliner τους εξαιρετικούς A Hawk And A Hawksaw.

P.S Δόξα και τιμή στο Ξανθούλη Valderama που χόρευε επί 8 ώρες στο Thecla Social Club

P.S Οι συγκρίσεις για το σε τι εγκαταστάσεις γινόταν το φεστιβάλ (8 διαφορετικά venues συνολικά σε όλη την πόλη με μπροστάρη το Institute of Contemporary Arts και ένα από τα μεγαλύτερα club του Bristol το Clockwork), με τι ποιότητα ήχου, με πόσους σπόνσορες, με τι παρουσία κόσμου και με τι τιμή εισιτηρίου σε σχέση με το τι γινεται στην Ελλάδα είναι σχεδόν άσκοπες. Απλώς το μόνο που έχω να πώ είναι μπραβο σε δέκα ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν κάτι διαφορετικό με βάση τους την Ελλάδα , γιατί πραγματικά υπάρχει μηδαμινή στήριξη σε σχέση με το εξωτερικό,κυρίως εξαιτίας της έλλειψης κοινού.

P.S O Bukowski έλεγε ότι κάποιος πραγματικά έχει πιάσει πάτο, όταν μαζεύει τα αποτσίγαρα από τα τασάκια, κάτι το οποίο προσπαθούν μετά βίας να απομονώσουν και να περιθωριοποιήσουν στο κεντρικό Λονδίνο, το οποίο δεν μπορεί να κρυφτεί σε άλλες περιοχές της Αγγλίας.

By fieldmoon

Guns of Bristol - Venn Festival 2007 – Friday 1st of June

Τι να λέει η μετεγγραφή του Ρίμπο (γέρος, άσχημος, κοσμογυρισμένος και άσος στο τόπι) στην ΑΕΚ. Ο fantasmenios και τα ακραία μουσικά φαινόμενα περήφανα παρουσιάζουν τον fieldmoon (νέος, ωραίος, κοσμογυρισμένος και άσος στην έκθεση):

"The Minority, the ruling class … has the press under its thumb. This allows it to organize and sway the emotions of the masses, and makes its tool of them. ’’

Albert Einstein, in a letter to Sigmund Freud July 30^th, 1932

Όταν οι φίλοι μου από Ελλάδα , μου πρότειναν να πάμε στο Venn Festival είπα από μέσα μου : Εδώ η Βαρκελώνη καίγεται ( Primavera Festival ) και το Bristol ξυρίζεται. Μετά από μία προσεκτικότερη ματιά στα ονόματα του φεστιβάλ ,στα site των groups και στο δισκάδικο του soulseek , συνειδητοποίησα ότι η άποψη μου ήταν κατά πολύ λανθασμένη.

Όπως και κατά πολύ λανθασμένη είναι η εντύπωση που δίνει το Bristol όταν το πλησιαζεις με λεωφορείο απο το Λονδίνο. Άκρως βιομηχανικό το τοπίο στην αρχή , με ενα σωρό γερανούς που σου δίνει την εντύπωση οτι η πόλη βρίσκεται σε μία μονιμη ανακατασκευή, κάτι που απέχει πάρα πολύ από την εικόνα που έχει η Παλιά Πόλη και το λιμάνι που απλώνεται στο μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Με λιακάδα που σε κάνει να ψάχνεις το κοντινότερο πάρκο στην Αγγλία και αφού μας κατέγραψε η κάμερα του hostel και πήραν τα δακτυλικά αποτύπώματα μας ( αργήσαμε λίγο αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι το κλειδι του δωματίου ήταν το ίδιο μας το δάκτυλο ) είπαμε να κατηφορίσουμε προς το φεστιβάλ, ή μάλλον στο ένα venue του festival Arnolfini .

Πρώτο live της ημέρας Vladislav Delay στο Auditorium . Γνωστός παραγωγός , dj , μουσικός με αρκετό κοινό ανά τον κόσμο , με καινούργιο δίσκο ( whistleblower στην HUUME ) , με τα καλύτερα διαπιστευτήρια , και όμως για μένα ήταν απλώς ένα καλό ξεκίνημα για το festival και τίποτα παραπάνω. Συγκινητική η φωνή της Αnni Rossi στο Dark Studio , η πειραματική διάθεση με την οποία προσέγγιζε το βιολί της , όπως και φυσικά η διασκευή στο In Between Days των Cure με το οποίο έκλεισε το σετ της . Σκηνή του Bristol και Voe για δύο κομμάτια μόνο, μιας και η Faust έπρεπε να κτίσουν μια ολόκληρη οικοδομή πριν το live τους …

Δεν έχει σημασία αν είσαι οπαδός του Krautrock , αν έχεις όλοι την δισκογραφία τους , αν πίνεις νερό στο όνομα τους , αν έχουν επηρεάσει την μουσική που παίζεις ή ακούς , αν τους θεωρείς την πιο μυθική μπάντα στο κόσμο όπως ο Julian Cope … τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν σημασία όταν οι Faust εμφανίζονται στη σκηνή. Ένα απόλυτο μπέρδεμα ήχων , χρωμάτων, γυναικείων και ανδρικών φωνητικών , θορύβου , μελωδίας σε τρεις διαφορετικές γλώσσες , με αυτοσχέδια όργανα , με αυτοσχέδια διάθεση …( λύνοντας όλες μας τις απορίες για το σε τι χρησιμεύει μία λαμαρίνα πάνω από τα drums, ένα σίδερο, δύο τενεκέδες , ένα αλυσοπρίονο και μια μπετονιέρα πάνω σε μία σκηνή ) , ο ορισμός του performance που θα έλεγε και ο Πάνος στο Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες , ή όπως αναφέρει και το promo βιβλιαράκι του φεστιβάλ ΄΄ there is something in Faust’s anarchist spirit that has enabled them to constantly sidestep fashions and fads ’’. Ειδική μνεία στον Colin Potter και στον James Johnston των Gallon Drunk που βάλαν το λιθαράκι τους όπου χρειάστηκε .

Το τέλος της πρώτης μέρας έλαβε χώρα στο άκρως συμπαθητικό και χαμηλοτάβανο bar/club The Tube με τον Vladislav Delay ντυμένο Luomo με άκρως χορευτικές διαθέσεις και περιμένοντας τις καμπάνες της δεύτερης μέρας και καλύτερης να ηχήσουν …

By fieldmoon

το τραγούδι της εβδομάδας

Ο Fantasmenios ή ατσίδας αυτή την εβδομάδα άκουγε το άντε σπάσε ρε μαλάκα του Σταμάτη Γαρδέλη και της μπάντας του (μέλος της οποίας ήταν αν θυμάμαι καλά και ο Τζ. Θεοδωρίδης). Οι θιγόμενοι είναι τόσο έξυπνοι που δε χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις.