Η επανάσταση | support greek artists

Το περασμένο που-σου-κου το φάντασμα του φαντασμένιου επισκέφτηκε τα γενέθλια του bios. Εκεί παρέα με τον μηχανολόγο μηχανικό και τον σούπερ δάσκαλο βίωσε αυτό που κάποτε οι ιστορικοί θα αποκαλέσουν "bios άτοπον".

Είναι παράλογο να περιμένεις στην ουρά για να μπεις ενώ κρατάς ένα από τα ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ. Το βρετανικό one in-one out που εφάρμοσαν οι του bios δεν στέκει σε βραδιά που έχουν κοπεί εισιτήρια. Εκεί όμως που η ηλιθιότητα συναγωνίζεται αστείο του Χατζηνικολάου είναι όταν εφαρμόζεται one in - one out και το αποτέλεσμα είναι η ατμόσφαιρα εντός του bios να θυμίζει γεμάτο λεωφορείο με χαλασμένο a/c. Ας ελπίσουμε οι υπεύθυνοι του bios να χρησιμοποιήσουν μέρος των κερδών τους για την αγορά ανεμιστήρα. Αλλιώς δεν θα έρθουμε στον εορτασμό των 8μιση χρόνων.
Το φάντασμα του Φαντασμένιου αιωρούμενο στην hi-teck οροφή είδε πως οι Moderat διασκέδασαν το indie κοινό που ακούει και "ηλεκτρονικά", οι Autechre διασκέδασαν τους εαυτούς τους, και οι Gonja Sufi - Gaslamp Killer διασκέδασαν τις εντυπώσεις (δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η φράση, αλλά πάντα ήθελα να τη γράψω στο μπλογκ).

----------ο----------

Στους Tindersticks τελικά το φάντασμα δεν πήγε γιατί η Ρόζα του είπε πως τα 1,4 ευρώ από τα 40 του εισιτηρίου πάνε σε αμερικάνικες εταιρίες που κάνουν βόμβες.

Η ευτυχία | Γιατί ήταν κόκκινα τα μάτια σου χθες;

Σε ένα σκοτεινό υπόγειο στους 18^οC…

“Now our lives are changing fast, hope that something pure can last...”

Ένα κάτοπτρο εδώ, η ίριδα κλειστή, η οπτική ίνα στη θέση της. Πολωμένα υδρογονάκια μου σας έρχομαι!!

-Ρε Streckfous τι κάνεις εδώ;
-Φαντασμένιε ζεις;! Το ήξερα πως ζεις!
-Όχι ακριβώς. Αλλά μη με ρωτάς πολλά, δεν ξέρω ακριβώς τι παίζει. Για να καταλάβεις όσο έχεις δει εσύ μποζόνια άλλο τόσο έχω δει εγώ τον μεγάλο.
-Και πως τα περνάς εκεί;
-Μια χαρά. Νομίζω ότι άγγιξα την ευτυχία. Για λίγο πίστεψα πως νίκησα τη συνείδηση μου, πως είμαι ελεύθερος..
-Αλλά;
-Αλλά τελικά ήταν η βότκα.
-Τι εννοείς;
-Έχω πρόβλημα με το αλκοόλ. Το κατάλαβα όταν πήγα στο φαστφουντάδικο και ζήτησα ένα μπέργκερ με πάγο. Βέβαια τα κενά μνήμης ίσως είναι μια ένδειξη πως μπορώ να μπω βαθιά στο υποσυνείδητο μου αλλά από την άλλη ίσως απλά «να με χαλάει» το ποτό.
-Και πως είναι όταν αγγίζεις την ευτυχία;;
-Είναι πιο απλό και από το τέλος του A Serious Man των Kοεν. Είναι εκεί που συναντιέται ένας διπλός εσπρέσο με μια μπάλα φρέσκο παγωτό βανίλια. Είναι όταν πρέπει να κάνεις 84 δύσκολα χιλιόμετρα στις δυο το πρωί και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως όταν ο Στιούαρτ τραγουδά they are going to hurt you, they always will, δεν σε νοιάζει αν θα καταφέρεις να πάρεις την επόμενη στροφή. Είναι όταν μπορείς να δεις την Αφροδίτη από την τρύπα στη σκηνή σου. Είναι όταν απολαμβάνεις το Suburbs χωρίς προφυλακτικό. Δηλαδή χωρίς κόμπλεξ, ανωτερότητες, κατωτερότητες, ταμπελάκια, δεκαδικά, λαϊκισμούς, ελιτισμούς και άλλα σου ξου μου ξου..

-----------ο-----------

Περισσότερη ευτυχία εδώ.

pic via NRK P3

H επίσκεψη

Οι γλυκές Caribou μελωδίες δεν ακούγονταν πια στο γραφικό σπιτάκι που βρίσκεται μεταξύ των θρυλικών Maida “bbc” Vale και Abbey “Beatles” road. Ο Fieldmoon ακούμπησε το μπαστούνι του δίπλα στην δερμάτινη πολυθρόνα. Έβαλε την τρομπέτα στο στόμα και άρχισε να παίζει. Δεν πέρασαν τρία λεπτά όταν το σπαρακτικό αβαν γκαρντ του διαταράχτηκε από το κουδούνι. Πάλι η κυρία Γκριρ θα είναι σκέφτηκε καθώς κατευθύνθηκε με Αγγελοπουλικό βήμα προς την πόρτα.

- Είναι το χειρότερο πράγμα που έχω ακούσει στη ζωή μου!
- Φαντασμένιε ζεις;
- Τι είναι η ζωή, τι είναι ο θάνατος; Μεγάλη κουβέντα και βαριέμαι να σου εξηγώ. Ας πούμε πως είμαι φάντασμα. Βρίσκομαι πότε στον παράδεισο πότε στην κόλαση. Δεν ξέρω που μου αρέσει περισσότερο αλλά το καλό είναι ότι μας αφήνουν να επισκεπτόμαστε τους ζωντανούς.
-Κάθε πότε; Να σου πάρω εισιτήριο για Arcade Fire;
- Εμένα το Σεπτέμβρη με πάει πολύ καλά. 5 στον πάνω κόσμο 1 στον κάτω.
- Και πως τα περνάς εκεί; Έχεις κάνει παρέες;
- Γαμώ είναι. Και έχουμε κάνει πολύ καλό παρεάκι με τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο, τον Ίγκυ Ποπ, και την Ρόζα Λουξεμπουργκ.
- Κάτσε ρε, ο Ίγκυ Ποπ ζει!
- Νομίζεις! Έχει πεθάνει από το 1972 αλλά είναι κωλόβισμα και τον πάει 29-1. Λοιπόν εκεί πάνω οι μέρες περνάνε έχοντας στο repeat τα Baptism και Year of Silence από τον καινούργιο δίσκο των Crystal Castles. Η συνύπαρξη όλων των κλισέ της ηλεκτρονικής μουσικής μαζί με εκρηκτικά φωνητικά σε ηθελημένα χαμηλή πιστότητα έκαναν ακόμα και τον Βαγγέλη να αναφωνήσει «Στο διάολο! Αυτά είναι τραγούδια!!».
Με ευχαρίστηση ακούμε και το outside The Box του Skream. Στο οποίο δυστυχώς έχουμε φτάσει μόνο έως το I love the way you love me καθώς σε αυτό το σημείο κολλάει η Ρόζα δεν αφήνει κανένα να πλησιάσει το στέρεο.
Τέλος έπρεπε να πάω στον άλλο κόσμο για συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλη δισκάρα είναι το καινούργιο του Four Tet, το οποίο συνήθως απολαμβάνουμε παρέα με τον Βαγγέλη ενώ παίζουμε τάβλι. Για το Suburbs των Arcade Fire δεν έχουμε άποψη καθώς το έχουν καβατζώσει οι Curtis και Cobain. Είναι δυνατόν;

----------ο---------

Και όταν οι ζωντανοί φλερτάρουν με το θάνατο προκύπτει το εντελώς γαμάτο παθαίνω ακόμα αναρροφήσεις αλλά εσύ δεν είσαι πια εκεί..