Xinlisupreme revisited

 Έφτιαχνε τα cd του τις προάλλες ο Φαντασμένιος και έπεσε πάνω στο δισκάκι των Xinlisupreme, για το οποίο είχε γράψει αυτό εδώ το ποστ. Όλα αυτά πριν από δέκα χρόνια, τη χρυσή εποχή των μπλογκς. Σε εκείνο το ποστ o Φαντασμένιος κάνει για ακόμη μια φορά, επίδειξη εκλεκτικότητας αλλά και διαφορετικότητας καθώς περίτεχνα παραβλέπει το κείμενο του p4k που θεωρούσε το συγκεκριμένο δισκάκι το σημαντικότερο για την σκηνή του shoegaze από την εποχή του loveless. Αντ' αυτού σκάει αυτοβιογραφική ιστορία με Θεσσαλονίκη (πολυταξιδευμένος) και το δισκάδικο Λωτός (κλείνει το μάτι στα παιδιά του what.cd). Το συγκεκριμένο ποστ ενδεχομένως να είναι κομβικής σημασίας καθότι κατ' εξαίρεση συνοδευόταν μετά παράνομου λινκ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μπορεί να γίνει άμεση σύγκριση των περιεχομένων του δίσκου και του ποστ. Μια χαρακτηριστική αντίδραση ήταν από έναν φίλο που είχε πει "ρε μαλάκα φαντασμένιο τι καμενιλα ανέβασες στο μπλογκ, δεν ακούγεται αυτό το πράγμα, νόμιζα πως χάλασε το λαπτοπ ρε μαλάκα, κρίμα γιατί με είχες ψήσει με αυτά που έγραφε. Και κάπως έτσι αντί τα ακραία μουσικά φαινόμενα να εκτοξευθούν φτάσαμε στο σημείο να μην διαβάζει ούτε ο Μένιος τον Φανταμένιο. Βέβαια και το p4k τι να πει που το έχει ρίξει πια στα ντιριντάχτα.

Πάντως αυτά που έγραφε το p4k το 2002 για το Tomorow never comes χάνουν το στοιχείο της υπερβολής όταν σκάει η μελωδία μέσα από της πουτάνας το κάγκελο στο Kyoro όπου είναι σαν να έχεις βάλει 154 τρελαμένους Γιαπωνέζους να παίζουν ότι θέλουν ο καθένας. Και είναι στο 11ο τραγούδι (fatal sisters opened umbrella) όπου φτάνουν στο big bang του shoegaze δηλαδή στο όμορφο κρυφτούλι μιας αβάσταχτα όμορφης μελωδίας με γιγάντια κύματα θορύβου. Από το 4:57 και μετά τελίτσες τελίτσες.

Οι Xinlusupreme επέστρεψαν φέτος με νέο δισκάκι. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πράξη διαμαρτυρίας προς τον Ιάπωνα πρωθυπουργό Shinzo Abe ο οποίος προσπαθεί να αποπολιτικοποιησεί την ιαπωνική μουσική. Για εκείνο τον φίλο που έκραζε τον Φαντασμένιο για τους Xinlusupreme υπάρχουν κάποιες υποψίες για ελλειμματική πειραματική διάθεση, ωστόσο δεν υπάρχει περίπτωση να κακολογηθεί όποιος δεν αντέξει το I am Not Shinzo Abe για πάνω από δέκα λεπτά.

Γυναίκες που περάσατε από εδώ

 Τα ακραία μουσικά φαινόμενα όλα αυτά τα χρόνια έχουν αποδείξει πως είναι πολύ ευαίσθητα σε ό,τι αφορά τα πνευματικά δικαιώματα. Μια-δυο ατασθαλίες μόνο έγιναν τα παλιά τα χρόνια για χάρη του Σταύρου Τσιώλη. Ακόμα θυμάται  νεαρός μπλογκερ το ταξίδι με το τρένο για το 47ο Φεστιβαλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Όπου ταξίδι ίσον με οκτάωρο παραλήρημα με ατάκες από τις ταινίες του σπουδαίου σκηνοθέτη. Αυτό ήταν σωστό καθώς το φεστιβάλ είχε ρετροσπεκτίβα οπότε ο Φαντασμένιος θα είχε επιτέλους την ευκαιρία να δει όλες του τις ταινίες.

Μετά από πολλά χρόνια ο ώριμος πια μπολγκερ βρέθηκε πέρσι και πάλι στην Θεσσαλονίκη για το φεστιβάλ στο οποίο όλως τυχαίως θα παιζόταν η τελευταία ταινία του Τσιώλη. Ωστόσο η φάση χαλαρά είχε ως αποτέλεσμα να είναι σολντ αουτ οι δυο προβολές. Οι πληροφορίες έλεγαν πως η ταινία θα παιχτεί το Φεβρουάριο οπότε χαλαρά. Ωστόσο κάποια δύναμη έσπρωξε τον Φαντασμένιο να μπει στην ούρα πριν από την προβολή και κατά πάσα πιθανότητα οδήγησε ένα νεαρό που είχε ένα εξτρά εισιτήριο μπροστά του και δεν ξέρω αν πιστεύετε  σε κάρματα και θαύματα αλλά ο νεαρός αφού έδωσε το εισιτήριο στον Μένιο πήγε στον Μπακιρτζή. Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε και η ταινία δεν παίχτηκε στους κινηματογράφους, ενώ παράλληλα στα φαντασμένια έχει γαμηθεί ο Δίας. Οπότε ας γράψει ένα ποστ για την ταινία ο Φαντασμένιος μπας και δεν έχει πιάσει κάνα υπονοούμενο και έχει χρωστούμενα στη "δύναμη". 

Η τελευταία ταινία του Τσιώλη έχει τίτλο Γυναίκες που περάσατε από εδώ. Αν έβγαινε στις αίθουσες στην αφίσα θα υπήρχε από κάτω η περιγραφή "ένα στατικό road movie". Αυτές οι τέσσερις λέξεις μαζί με τις πέντε του τίτλου είναι όλη η ταινία. 

Η κάμερα του σκηνοθέτη είναι σταθερή με το φακό στους δυο πρωταγωνιστές (Λίτσης, Τζούμας) και τον δρόμο που αυτοί κοιτάνε. Η road movie αίσθηση προκύπτει από τις αφηγήσεις των ηρώων που με ιστορίες από το παρελθόν προσπαθούν να γεμίσουν το χρόνο που βαράνε τσίλιες για μια παράνομη οικοδομική εργασία. Τον χώρο τον οικειοποιούνται κλασικά Τσιωλικά με ολίγη από μπίζνα και τα απαραίτητα συμπράγκαλα για καφέ και ποτό. Ο άρχοντας του αποχαιρετισμού στην τελευταία του ταινία τονίζει όλα τα χαρακτηριστικά του στοιχεία, έστω και κάπως ατσούμπαλα. Για παράδειγμα η ντεμοντέ μελαγχολική Τσιωλική ατμόσφαιρα δυστυχώς τρακάρει στον Τζούμα που ακόμα και στην λέτσικη του εκδοχή δεν μπορεί να αποχωριστεί το στιλ του από τα παπούτσια ως και τον λόγο. Αποτυγχάνει παταγωδώς ως αντι-Μπακιρτζής γεγονός που υποβαθμίζει όλη την ταινία, καθώς είναι ο ρόλος που δίνει τον ρυθμό. Από την άλλη, ο Λίτσης, παραείναι καλός ηθοποιός και όλα αυτά θυμίζουν φτάσαμε και τη δηλωμένη απογοήτευση του Τσιώλη από τους επαγγελματίες ηθοποιούς. Και τώρα που βρήκαμε τον λόγο που δεν θα πάει για όσκαρ η ταινία πάμε στο κυρίως θέμα.
Το γνώριμο τσιωλικό χιούμορ μπορεί να απογοητεύσει τους αςπεριμένουνοιγυναικάκηδες αλλά αυτό παίζει να είναι και το πιο αστείο απ' ολα και θυμάται ο Φαντασμένιος μια στιγμή από το Q&A μετά την ταινία. Ρωτάει ένας νεαρός από τις πρώτες σειρές στο κέντρο της αίθουσας (99.9% προσκλησούλα) "κύριε Τσιώλη γιατί εμφανίζονται σκηνές από παλιές ταινίες σε άσχετα μέρη του φιλμ;" Τσιώλης "Φίλε μου έχω την τιμή να συνεργάζομαι με ένα από τους καλύτερους μοντέρ στον κόσμο, είναι συνεργάτης και του Λάνθιμου. Όταν τελείωσε η ταινία είδαμε πως ήταν μόνο 80 (;) λεπτά και μου λέει κύριε Τσιώλη μικρή δεν είναι; Ε, και είπαμε να βάλουμε σκηνές από παλιές ταινίες. Σας απάντησα ε;". Ε τι να του πει του έρμου; Πως όλες αυτές οι σκηνές είναι από κηδείες και αποχωρισμούς και αυτή είναι κατά ομολογία η τελευταία του ταινία;

ιστορίες

Η φωτογραφία είναι άσχετη, είναι από το λαηβ των Animal Collective στον Νιάρχο αλλά επειδή του αρέσει του Φάντα και τώρα τη θυμήθηκε, είπε να τη βάλει. Πάμε.

Μπαίνει ο Φαντασμένιος στο ιντερνέτ και βλέπει νέο δίσκο παύλα χαμένες ηχογραφήσεις από το 1978 όταν ο  Peter Holsapple πήγε στο Μέμφις για να κάνει κονέ με τον Bell των Big Star. Ο Bell του έριξε χυλόπιτα και έτσι έμεινε -ο μετέπειτα σεσιον μουσικός των REM- να παίζει στο στούντιο εκτός ωραρίου. Τις ηχογραφήσεις άκουσε ο μπροστάρης των Big Star Alex Chilton o οποίος αφού πρώτα τον ειρωνεύτηκε είπε να κάτσει να δείξει στον Holesapple πως γίνεται η δουλειά. E και μετά από 40 χρόνια η φοβερή αυτή ιστορία συνεχίζεται  με την κυκλοφορία του δίσκου με τίτλο Death of Rock. Συμπαθητικό δισκάκι ωστόσο υποδεέστερο της ιστορίας και των βαριών ονομάτων που ήδη αναφέρθηκαν.

Λίγο πιο πέρα ένα δισκάκι που και το hypeακι του έχει, είναι και fortuna records έχει και από πίσω μια επίσης ιντριγκαδόρικη ιστορία. Οι της εταιρείας ισχυρίζονται πως απλά κάποιος τους το άφησε και έτσι δεν υπάρχει καμία πληροφορία για τον δημιουργό του. Η ταμπέλα απέξω γράφει Moontribe και στα tags από κάτω έχει analog, africa, cosmic, space, tripy και ΠΟΡΩΝΕΤΑΙ ο Μένιος Ε ΡΕ τι έχει να γίνει. Και δεν έγινε τίποτα ή σχεδόν τίποτα καθότι τα tags είναι μεν σωστά αλλά μοιάζει να είναι μόνο tags. Στερείται  φαντασίας, μιας ιδέας να κάνει κλικ μοιάζει κάπως σαν τον Αλέξανδρο Τζίολη.

Τώρα από συνεργασίες όλη η γη περιμένει το δίσκο των Callas με τον Lee Ranaldo. O κυρ Ranaldo είχε έρθει το 2014 για λαηβ στον Παρνασσό [λινκ]. Σε περίπτωση που βαριέστε να πατήσετε το λινκ το ποστ μέσες άκρες γράφει πως ο Lee είχε έρθει να κάνει το κομμάτι του. Και πράγματι το έκανε καθότι με το που τελείωσε το λαηβ έπεσε πάνω του η μισή δημιουργική Αθήνα να του πει πόσο συγκινητικό ήταν το λαηβ του και πόσο γαμάτος είναι και και και και και λογικά ακόμα θα σφουγγαρίζουν σάλια στον Παρνασσό. Ε και κάπως ΄έτσι φτάνουμε στο δίσκο με τους Callas αφότου πρώτα του κάναμε και τα βαφτίσια τον Σεπτέμβρη στον Νιάρχο. Και μάπα αν είναι ο δίσκος τουλάχιστον θα μείνουν οι φωτογραφίες με τον Lee.