the weirdest of the weird

Κανονικά με αυτή την πρόταση ο Φαντασμένιος θα έκανε μια εισαγωγή με σύνδεση στο προηγούμενο ποστ, θα έλεγε για το πόσο ενθουσιασμένος είναι που ανακάλυψε τους The Fat White Family, που βγάλανε καινούργιο δίσκο που έχει γραμματοσειρά αλά Frank Zappa και είχαν βγάλει και ένα φανταστικό 7ιντσο που στη μια πλευρά ήταν το I am Mark E smith και στην άλλη το I am Joseph Stalin, που το ντεμπούτο τους γαμάει, που κάνουν ένα σωρό αντισυμβατικές χαζομάρες στα λαηβ, αλλά δεν θα τα γράψει. Γιατί όλα αυτά τα ξέρετε, και αν σας ξέφυγαν μη κάνετε καμιά μαλακία και το πείτε πουθενά γιατί θα σας πουν καθυστερημένους του ιντερνετ.

Μετά σκέφτηκε να γράψει κάτι για τους Animal Collective με αφορμή την καινούργια τους κυκλοφορία. Το αγαπημένο Animal Collective δισκάκι του Φαντασμένιου είναι το fall kind ep του 2009. Έχει μέσα δυο από τα πιο όμορφα τραγούδια όλων των εποχών, το απίστευτο What Would I Want? Sky, στο οποίο έχουν σαμπλάρει  το Unbroken Chain των Grateful Dead, και το πανέμορφο On A Highway. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως οι Animal Collective παίζουν δύστροπη μουσική; Έχουν χιλιοειπωθεί όλα αυτά, πάμε παρακάτω, πάμε κάπου όπου μάλλον δεν υπάρχουν αποτελέσματα με αναζήτηση εις την ελληνική γλώσσα. They Came From The Stars I saw Them!

Οι  They Came From The Stars (I saw Them) αποτελούσαν κεντρικό θέμα του καταπληκτικού fanzine overdub που συμπλήρωνε το 2005 δέκα χρόνια κυκλοφορίας. Στο  14ο και τελικά τελευταίο τεύχος υπήρχε ένα καταπληκτικό δωδεκασέλιδο αφιέρωμα του Χρήστου Καρρά, με συνεντεύξεις και όλες τις πληροφορίες για τους TCFSIST και τα side-project τους. Μπόνους με το περιοδικό ένα cd με ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις και remixes. Κάπως έτσι γεννιόνταν τα κολλήματα τότε, δεν αρκούσε μια ξυπνητζίδικη ατάκα και κάμποσα σερ/λαηκς. Δώδεκα σελίδες; Εδώ έχουν καταντήσει πολυτέλεια τα κείμενα άνω των τριακοσίων λέξεων.

Λοιπόν πίσω στο θέμα μας, το οποίο μάλλον είναι η εκκεντρική ποπ μουσική. Ναι. Κάθε φορά που ο Φαντασμένιος συναντά ένα συγκρότημα με αποκλίνουσα συμπεριφορά θυμάται την κολεκτίβα των Horton Jupiter και Alex Holmes. Ο Horton ήθελε να φτιάξει το χειρότερο συγκρότημα στον κόσμο. Η φράση αυτή ίσως ακούγεται "δήθεν" αλλά επί της ουσίας αποτέλεσε το  μέσο για να ξεφύγει από φόρμες και ταμπέλες. 

Οι They Came From The Stars (I saw Them) έπαιζαν στην Hallway Gallery (το χολ του σπιτιού τους) για ένα ολόκληρο μήνα χωρίς διακοπή, γεγονός που μάλλον βάζει τη λέξη δήθεν στο συρτάρι. Ένα πρόχειρο top-5 έχει σίγουρα τα ανεβαστικά starbust (χιτ), the world turned upside down, Hot Ink (χιτ σε ένα κόσμο που ο Sun Ra είναι πιο δημοφιλής από την Madonna), το τριπαριστό it's time (με τα απίστευτα κρουστά στο τέλος),  και φυσικά το 25λεπτο ηλεκτρο-kraut-πάρτο-αυγό-και-κούρευτο the holy mountain (αναφορά στην ομώνυμη ταινία του Jodorowski).

Όπως μάλλον έχετε καταλάβει η μπάντα δεν υπάρχει πια, και αυτή εδώ είναι μια  ισχνή/αφελής (σε σχέση με το φοβερό αφιέρωμα του overdub) προσπάθεια να μη ξεχαστεί αυτό το απίστευτο συγκρότημα. 

αυτό το ποστ δεν είναι για τον Bowie

Ε μα. Συναυλίες δε γίνονται, οι νέες κυκλοφορίες μοιάζουν αδιάφορες, ε τι να σου κάνει ο μπλόγκερ; ε; Αποτέλεσμα αυτής της αδράνειας ήταν η σκέψη για αλλαγή template στο blog. Ε μα δεν πάει άλλο, είναι τόσο μαλακία/ντεμοντέ/κουραστικό αυτό το σκούρο φόντο με τα υποκίτρινα γράμματα και τις πολύχρωμες τελίτσες. Είναι τόσο τραγικό που μάλλον ταιριάζει απόλυτα. Λοιπόν το template δεν αλλάζει, πάμε για άλλα. Τι να γράψει ο Φαντασμένιος; Να γράψει για τον Bowie; Άντε να γράψει. 
Δεν του αρέσει ο Bowie του Φαντασμένιου. Βασικός λόγος για αυτή την παρεκτροπή είναι τα φωνητικά. Στον Φαντασμένιο αρέσουν μόνο τα τραγούδια που ο Bowie ερμηνευτικά εμφανίζεται πιο ουδέτερος. Κάπως έτσι  είναι ο μόνος από τους λεγόμενους μεγάλους καλλιτέχνες (εκτός αν ο M. Jackson λογίζεται ως τέτοιος οπότε θα του κάνει παρέα) που κανένα από τα μεγάλα του τραγούδια παύλα χιτς δεν συγκινεί τον Φαντασμένιο. Αυτό είναι μια άποψη η οποία μπορεί και να αλλάξει, ενώ αντίθετα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την τεράστια συμβολή του Bowie στην τέχνη που παρακολουθούμε και θα παρακολουθούμε μέχρι να πεθάνουμε. 
Όταν ήταν μικρός ο Φαντασμένιος θυμάται μια δήλωση του Bowie που έλεγε πως όταν άκουσε jungle ένιωσε όπως την πρώτη φορά που άκουσε  punk. Αν έφτιαχνε ο Φαντασμένιος ένα εγχειρίδιο με οδηγίες ζωής τότε το κεφάλαιο μουσική θα ξεκίναγε με αυτή τη φράση· Η καλύτερη μουσική είναι αυτή που δεν έχει βγει ακόμα. Κάθε φορά που ο Φαντασμένιος ακούει  νοσταλγικά παραληρήματα  "αχ, τότε έβγαιναν ωραία πράγματα, τώρα όλα είναι αντιγραφές" εξοργίζεται λες και είδε τα πρώτα επεισόδια του Making a Murderer.  Τελικά όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει τόσο πιο δύσκολα ενθουσιάζεται με τα έργα τέχνης.  'Ερχεται η κούραση, η σοφία της ζωής, τάσεις προς το συντηρητισμό  (από την εξέγερση του πολυτεχνείου στο πασοκ), η όρεξη για συνεχή ενημέρωση χάνεται, ενώ σίγουρα τα συσσωρευμένα ερεθίσματα ρίχνουν εύκολα πόρτα σε ό,τι νέο περνάει. 
Και κάπως έτσι η αρχική πρόταση στο ποστ για τις αδιάφορες νέες κυκλοφορίες πάει κατευθείαν  στον κώλο του Φαντασμένιου. Υπάρχει τόση μουσική εκεί έξω που είναι στο χέρι του καθενός να πατήσει κάτω τη βιολογία και να στείλει τους νόμους της στα αζήτητα. 

Ο Φαντασμένιος προς το παρόν δεν θα τα βάλει με τη βιολογία και θυμάται ένα δίσκο που όταν τον άκουσε ενθουσιάστηκε όπως παλιά (sic). Tο unlearn των Fergus and Geronimo τo είχε ανακαλύψει από ένα από τα τελευταία ποστ του loan me a dime από το συγχωρεμένο blog back to mono. Ήταν η εποχή που ο Φαντασμένιος είχε πεθάνει και έγραφε τα ποστ από τον άλλο κόσμο. Ήταν τέτοιο το κόλλημα με το δισκάκι των Fergus and Geronimo που μπήκε στο ιδιαίτερο ποστ όπου ο Φαντασμένιος θα ανασταινόταν [λινκ]. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά ο δίσκος στην Φαντασμένια συνείδηση αποκτά στάτους δίσκου δεκαετίας. Το σχεδόν καουμπόικο powerful lovin' είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια όλων των εποχών. Το δισκάκι είναι αρκετά δεμένο, έχει ροή χωρίς όμως να είναι μονότονο. Ο Φαντασμένιος διακρίνει επιρροές από Rolling Stones, Brian Jonestown Massacre, northern soul, 60s, lo-fi και αμερικάνικο νότο. Δηλαδή  Rolling Stones τελεία και παύλα. Είναι ένα πολύ όμορφο δισκάκι το οποίο λογικά θα το φάει η μαρμάγκα καθότι οι Fergus and Geronimo μάλλον διαλύθηκαν ενώ η επόμενη τους κυκλοφορία το 2012 ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Δεν πειράζει, ο Φαντασμένιος θα είναι εδώ, στο blog με τις τελίτσες να γράφει κάθε πέντε χρόνια σαν σωστός πιστός unlearnοφύλακας.

rapid eye movement #10

Καλή χρονιά με υγεία και μεη δε φορς μπη γουηθ γιου. Ναι καλά. Πρώτο ποστ για το 2016 με την αγαπημένη κατηγορία r.e.m. και θέμα το χειρότερο τους τραγούδι. Με άλλα λόγια είναι το αντι-ποστ ετούτου εδώ.  Πρέπει να γίνει και αυτό, άλλωστε όταν οι Pavement αποθέωναν τους r.e.m. με το Unssen Power of the Picket Sense, ο Malkmus έλεγε στους στίχους πως το time after time ήταν το λιγότερο αγαπημένο του τραγούδι από το reckoning. Το οποίο είναι κομματάρα. Βασικά στην πρώτη περίοδο των r.e.m. είναι δύσκολο να βρει ο φαντασμένιος ενοχλητικό κομμάτι. Σε αυτό σημείο να σημειωθεί πως ο Φαντασμένιος ασχολείται με την ιστορία των r.e.m. έως και το reveal. 
Χρονολογικά το πρώτο κακό τραγούδι εμφανίζεται στο δίσκο Green και έχει τίτλο Hairshirt. Ηχητικά είναι 200% automatic for the people αλλά ευτυχώς δεν το κράτησαν στο συρτάρι γιατί θα ήταν το κακό σπυρί του εξαιρετικού δίσκου. Κάπως έτσι τον τίτλο του κακού κερδίζει το everydody hurts. Ναι αυτό. Και κάπου εδώ γυρίζει από το μυαλό η ιδέα πως το χιλιοπαιγμένο losing my religion είναι το χειρότερο κομμάτι των r.e.m. Όχι, δεν είναι. Αρκεί να ακούσει κάποιος μια λαηβ εκτέλεση όπου ο Stipe αλλάζει πάντα, έστω και λίγο, τον τρόπο που το λέει. Ειδικά όταν τραβάει το ρεφρεν μοιάζει να το αναγεννά. 
Ο συνήθης ύποπτος από το Out of time και για χρόνια επικηρυγμένος από τους ίδιους τους r.e.m. είναι φυσικά το shiny happy people. Αυτό το τραγούδι μαζί με το βιντεοκλίπ του ίσως είναι ο βασικότερος λόγος για να ντρέπεται κάποιος να πει πως του αρέσουν οι r.e.m. Για τον Φαντασμένιο είναι το δεύτερο χειρότερο καθώς έπεται  του Tongue από το Monster. Από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου ο νεαρός Φαντασμένιος θυμάται να  εκνευρίζεται με το φαλτσέτο του  Stipe και να απογοητεύεται με τον ήχο του οργκαν που παίζει ο Mills. Αυτό που τώρα ως ώριμος μπλογκερ μπορεί να χαρακτηρίσει ως ενδιαφέρον αργό χορευτικό κομμάτι, τότε, το 1994 ήταν μια κακή παρένθεση μπρος  στην κιθαριστική καταιγίδα του υπόλοιπου Monster. Ο πιτσαρισμένος Stipe χτυπά σε διάφορα σημεία σε εκείνο το δίσκο , με χαρακτηριστικότερα το ρεφρεν του i don't sleep, i dream αλλά και το σπαρακτικό you, χωρίς όμως να ενοχλεί τα Φαντασμένια αυτιά. Ο στιγματισμός του Tongue μοιάζει αξεπέραστος καθώς συνδέεται με την αρχή του τέλους της μπάντας. Ήταν το τραγούδι που έπαιζαν όταν έσκασε το ανεύρυσμα στον εγκέφαλο του  Bill Berry. 

 /το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /