ορθοντοξ μπραδερ John Johanna

Λοιπόν επειδή πρέπει να φτιάχνετε συνέχεια το μαλλί και δεν έχετε χρόνο να ακούτε νέες και δη αντεγκραουντ κυκλοφορίες ο Φαντασμένιος είναι εδώ. Την σήμερον ημέρα αντεργκράνουντ σημαίνει 80 φολοερς στο τουητερ και 130 λαηκς στο fb, σαν τον John Johanna. Πρόκειται για Βρετανό πολυοργανίστα της ψυχεδελικής φολκ που κυκλοφόρησε στην αρχή του έτους τον πρώτο του δίσκο με τίτλο I'll Be Ready When The Great Day Comes.
Ο κυρ John δηλώνει πιστός χριστιανός ορθόδοξος (αδερφός) γεγονός που αντανακλάται και στη μουσική του. Κάποιος που αγνοεί αυτή την πληροφορία θα νόμιζε πως πρόκειται  απλά για ακόμα ένα ψυχεδελικό δίσκο με ανατολίτικα στοιχεία. Το ότι ο υπέροχος αυτός δίσκος είναι αποτέλεσμα βαθιάς εσωτερικής αναζήτησης εμπλεκομένων υπεράνω δυνάμεων κλπ δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να τον απολαύσει ο Φαντασμένιος ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στο μπαλκόνι παρέα με ένα ανάμικτο χυμό, το αεράκι να του φυσάει το μαλλί και ο ήλιος που πέφτει να φωτίζει τα σύννεφα και στο μυαλό του να περνάνε διάφορες όμορφες σκέψεις, οι βιταμίνες να κάνουν πάρτι και να είναι λες και δεν ένιωσε ποτέ άγχος. Ε δεν είναι και όπως στα 90s που τα indie κλαμπς έπαιζαν την προσευχούλα τον Jars of Clay και  στην τελική Φαντασμένιος είναι, ο,τι θέλει κάνει.

reveal - rapid eye movement #32

Ο τεράστιος Θόδωρος Αγγελόπουλος έλεγε πάντα πως στην πραγματικότητα έχει κάνει μόνο μια ταινία, την Αναπαράσταση. Όλες οι άλλες είναι διασκευές αυτής, καθώς ο,τι και να έκανε γύριζε πάντα στο ίδιο θέμα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ισχύει και για τους R.E.M. οι οποίοι είτε με μαντολίνα, ακουστικές και ντραμ μασινς, είτε με κιθάρες, σειρήνες και τηλεβόες διατηρούν ένα ύφος πολύ χαρακτηριστικό. Σίγουρα κρύβει από πίσω κάμποσες αναφορές αλλά τελικά δίκαια είναι από τις μπάντες που διατηρούν τον χαρακτηρισμό  Π.Ο.Π. Βέβαια, για τους περισσότερους φίλους της μπάντας η ιστορία διαιρείται σε δύο βασικές περιόδους,  τη δεκαετία του 80, δηλαδή τα χρόνια της IRS και τα χρόνια της δόξας μετά το 1990 δηλαδή τα χρόνια της Warner. Από το δισκάκι up και με την αποχώρηση του Bill Berry αρχίζει μια περίοδος εμπορικής και μετά το reveal καλλιτεχνικής παρακμής που οδήγησε στη διάλυση της μπάντας το 2011. 
Στα πλαίσια του διηνεκούς R.E.M. αφιερώματος ο Φαντασμένιος θα ασχοληθεί με το reveal, δηλαδή τον τελευταίο δίσκο που αναγνωρίζει από αυτούς. Διάφοροι remολόγοι έχουν παρατηρήσει πως οι περισσότεροι δίσκοι τους κάνουν ζεύγη. Για παράδειγμα το Murmur και το Monster είναι οι δίσκοι που ξεκινάνε με το γράμμα m, συνδέθηκαν με παγκόσμιες περιοδείες ενώ και μουσικά συμβάδιζαν με τον ήχο της εποχής που κυκλοφόρησαν. Το reveal μάλλον ζευγαρώνει με το Automatic for the People καθώς είναι οι δίσκοι με την πιο πλούσια ενορχήστρωση. Οι R.E.M.  επιτυγχάνουν σχεδόν απόλυτη ισορροπία σε ακουστικό και ηλεκτρικό ήχο, ενώ σε πρώτο πλάνο είναι οι υπέροχες μελωδίες. Στο μυαλό του Φαντασμένιου ο δίσκος αυτός είναι κάτι σαν κίτρινο pet sounds. Μπορεί να του κόλλησε εξαιτίας του πλαισίου στο εξώφυλλο αλλά σίγουρα βοηθάνε και τα ανάλαφρα ποπ beat a drum, Summer turns to high και beachball.
Ενδεχομένως το reveal να είναι ο πιο αδικημένος δίσκος των R.E.M.. Ωστόσο μάλλον οι ίδιοι φέρουν την ευθύνη για αυτό, καθώς για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο (βλέπε Up) διαλέγουν το χειρότερο τραγούδι (imitation of life) για πρώτο single. Από εκεί και πέρα έχουμε ντέρτι να σβήσει και ο πόνος του κάθε παοκτζη με το I'll take the rain, έχουμε ποπ μελωδικό ρολερκοστερ με ντραμ μασιν και γέφυρα όπου ο Stipe ξεσκίζει τα μέσα μας στο 1:46 με "so i dive into a pool so cool and deep that if i sink i sink and when i swim i fly so high", από το i've been high. 
Υπάρχει και η διάβολο-τριάδα με τα She Just Wants to Be, Disappear και Saturn saturn όπου η ατμόσφαιρα είναι λες και συναντάει η Ηρώ τον ψηλό μετά από δυο χρόνια και κοιτιούνται στα μάτια και νιώθουν. Το πιο περίεργο με αυτό το δισκάκι είναι πως αν και δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να θεωρηθεί προχωρημένο όχι μόνο για την εποχή του αλλά και για οποιαδήποτε εποχή, ακούγεται μετά από 17 χρόνια τόσο φρέσκο λες και βγήκε χτες. Λόγω τιμής.
 

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /

φανταgazing 2018

 Αφού ουσιαστικά έδωσε το Πούλιτζερ στον Lamar μάλλον είναι καιρός για τον Φαντασμένιο να βρει τον εαυτό του, να επιστρέψει στη βασική του κατάσταση. Δηλαδή σε εποχές που όλη η γη άκουγε γκλιτσι γκλιτσι και αυτός έγραφε για τους 93MillionMilesFromTheSun και του φοράγατε την ταμπέλα του αμετανόητου shoegazερά. Για χάρη του παλιού καιρού ή και για αυτό που είχε  γράψει στις αρχές του 2017 με αφορμή τον δίσκο των Froth πως ενδεχομένως το δισκάκι τους να είναι καλύτερο από το επερχόμενο των Slowdive, και μετά φάγαμε μια πούτσα να, ναι τόσο διορατικός. Για γούρι λοιπόν ενόψει της νέας Shieldιάδας, ιδού μερικά νέα shoegaze διαμαντάκια της νέας εποχής. 
Ο δίσκος των Dreamend δηλαδή του τύπου που τρέχει την Graveface Records, εταιρία στην οποία έχουν βγάλει τον δεύτερο τους δίσκο οι σεσημασμένοι  του είδους Whirr. Μια χαρά δισκάκι που έχει και όμορφο εξώφυλλο που ίσως να είναι και το πιο σημαντικό διότι και μάπα να είναι ο δίσκος τον κρεμάς στον τοίχο και τα έβγαλες τα λεφτά σου. Τώρα αν είστε πολυάσχολοι και δεν έχετε χρόνο, τότε πρώτον είναι πολύ περίεργο που διαβάζετε αυτό το ποστ και δεύτερον βάλτε να παίζει το In My Heart. Μια χαρά τραγουδάκι που θα σας κάνει να νιώσετε δέκα χρόνια νεότεροι, ναι τότε που η ηλεκτρονική μουσική και το shoegaze ήταν στην καψούρα.
Νιώθετε κάπως περίεργα με τη φάση του λαηβ της Beyonce;Ένα σφίξιμο, ένα πρήξιμο ίσως; Ο Φαντασμένιος σας έχει την λύση. Ακούτε 3 φορές την μέρα το δισκάκι των Kraus. Δυνατό, πολύ δυνατό, θα το βάζετε και δυνατά, πολύ δυνατά, διότι ποτέ δεν θα είναι αρκετά δυνατά. Είναι και δίλεπτα τα τραγούδια οπότε σκάει συμπυκνωμένη η ένταση.

cloud - plays with fire (αντισταμινικό)

Steve Mason - A Lot of Love, Guided By Voices - Keep it in Motion, Primal Scream - Nothing is Real,  Baby Guru - Behaviour,  Ty Segall & White Fence - Time, Foxygen - How Can You Really,  Darren Hayman - Impossible Times, Larry Gus - Belong to Love. Αυτά είναι κάποια από τα τραγούδια που εμφανίζονται στο μπλογκ με αναζήτηση με των λέξεις "τι κομματάρα είναι αυτό" (sic). Διακρίνονται από ένα συναισθηματισμό - μια μελούρα θα πουν οι εμπαθείς - απόρροια της μελωδικής καρδούλας των τραγουδιών. Ντεμοντέ καταστάσεις ενδεχομένως. Ο Φαντασμένιος όταν βάζει κάποιο αυτά τα τραγούδια μπορεί να κολλήσει για μέρες εβδομάδες μήνες. 
Έχετε καταλάβει που πάει το πράγμα. Είστε λίγοι, αλλά είστε πανέμορφοι, πανέξυπνοι και γοητευτικοί, ξέρετε πως το νέο yo la tengo γαμάει αλά summer sun και σίγουρα εκτιμήσατε την προσεγμένη νέα δουλειά των The Men, που μπορεί να μην περνά σαν devil music οδοστρωτήρας, ωστόσο ζεσταίνει την καρδούλα σας αλά New Moon. 
Είστε εδώ διότι σας ξέφυγε ο νέος και μάλλον τελευταίος δίσκος των/του λος αντζελιανών Cloud. Το τραγούδι #6 με τίτλο heartfluttered μπαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη μαζί με αυτά στις πρώτες σειρές του ποστ. Επί εβδομάδες σπάει το κεφάλι του ο Φάντα να βρει από που έχει πάρει την βασική μελωδία, την οποία έχει σίγουρα ξανασυναντήσει, οπότε μιλάμε για 2ου βαθμού κλοπή αλλά μένει μόνο στις κιθάρες που είναι καραμπινάτες Luna/Galaxie500. Αν καταφέρετε να ξεκολλήσετε από το heartfluttered τότε καλό είναι πάτε προς το Two Hands Bound που είναι σαν να μπαίνει η άνοιξη και  το panda bearικο wildfire. Και τα Me, Her & Lavender και Disenchanted είναι πολύ δυνατές ποπ ροκ ομορφιές, με αυτά και με αυτά  αν δεν είναι όλα αυτά κλεμμένα τότε έχουμε να κάνουμε με ένα εξαίσιο δισκάκι που αν ασχολιόταν μαζί του το p4k θα του έβαζε ένα 5.2. Γίναμε.