φανταένα

 

 

Ο απόλυτος κυρίαρχος του 2022. Αυτό πάει πέρα από τη μουσική, πολύ πέρα από τη μουσική. Δεν είναι οι στίχοι και τα μπιτ αλλά είναι όλα αυτά που φωνάζουν δυνατά και μας γαμάνε τον πεσιμισμό και στέλνουν στην εξέδρα την τρεμάμενη μελαγχολική ελπίδα των godspeed. Εδώ η ελπίδα λάμπει, εδώ εκπληρώνονται οι ουτοπίες, εδώ υπάρχει μόνο αγνή αγάπη για όσα είναι δίπλα. Οι Φαντασμαγορίες του PAN PAN μοιάζουν με σανίδες σωτηρίας που καταφέρνουν και επιπλέουν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα χάρις τις αναταράξεις από το χορό. 

Αφού σκουπίσετε τα δάκρυα μπορείτε παρακάτω να δείτε τις λίστες με τους δίσκους και τα λαηβ της χρονιάς. Αυτό που δεν φαίνεται στις λίστες είναι πως οι πιο αγαπημένες κυκλοφορίες του Φανατσμένιου για το 2022 ήταν 3 EP. 

Η μουσική που έγραψαν οι Someone Who Isn't Me για την ταινία Αμύγδαλα (θεωρητικά είναι του 2021 αλλά το 2022 του έσκασε του Φάντα).

Το απίστευτο Βεντάλιες και Σιδερογροθιές του Mazoha (από τις καλύτερες κυκλοφορίες με ελληνικό στοίχο όλων των εποχών, ενδεχομένως).

Και ταρατατζουμ ταρατατζουμ ένα δισκάκι που αν μεγαλώσει και γίνει δίσκος καβατζάρει άνετα μια θέση για τους δίσκους της δεκαετίας. Αγαπητές φίλες από εδώ οι Brian Destiny και το έπος Brian's Got Talent . Όπου Brian Destiny βλέπε Nathan Saudi δηλαδή ο μικρός Saudi των fat white family, αυτός δηλαδή που δείχνει τον κώλο του στο Touch The Leather. Ο τρελο Saudi πετάει βόμβα αλά Insecure Men και όποια κατάλαβε, κατάλαβε. 

 

~~~~~~~~~~~Ο~~~~~~~~~~~

 

Φανταλίστα 2022

 

 

Τα δισκάκια 

1.   Pan Pan - "Φαντασμαγορία Τρία"
2.   Moin - "Paste"
3.   Horsegirl - "Versions Of Modern Performance"
4.   Anadol - "Felicita"
5.   Decius - "Decius Vol. I"
6.   Naujawanan Baidar - "Khedmat Be Khalq"
7.   Tommy And The Ohs - "Mariposa Gold"
8.   Sote - "Majestic Noise Made In Beautiful Rotten Iran"
9.   Haleiwa - "Hallway Waverider"
10.   Mazoha - "Τ​ώ​ρ​α Χ​ο​ρ​ό​ς"
11.   Kids On A Crime Spree - "Fall In Love Not In Line"
12.   Croatian Amor - "Remember Rainbow Bridge"
13.   Caroline - "Caroline"
14.   Launder - "Happening"
15.   Panda Bear & Sonic Boom - "Reset"
16.   Bug Club - "Green Dream In F#"
17.   King Gizzard & The Lizard Wizard - "Omnium Gatherum"
18.   Big Joanie - "Back Home"
19.   Spiritualized - "Everything Was Beautiful"

20.   Wet Tuna - "Warping All By Yourself"

 

 

τα λαηβ

 

1. Pan pan στο πολύγωνο 

2. Prolapse στο Λονδίνο

3. Supesilent στο ωδείο

4. Sote στο φεστιβαλ αθηνών

5. Belle And Sebastian στην Πειραιώς 

φανταδύο

φαντατρία

φαντατέσσερα

φανταπέντε

\

κάτι λέω για Adam, μάλλον ήθελα να πω Saul. πφ

φανταέξι

φανταεπτά

φανταοκτώ

φανταεννιά

φανταδέκα

φανταέντεκα

 

 

http://fantasmenios.blogspot.com/2022/03/2007-2007.html

φανταδώδεκα

φανταδεκατρία

φανταδεκατέσσερα

φανταδεκαπέντε

φανταδεκάξι

φανταδεκαεπτά

φανταδεκαοκτώ

φανταδεκαεννιά

φανταείκοσι

pan pan όπως λέμε ο Antetokounmpo να γαζώνει τη μεσοτοιχία - Gagarin 11/11

 O pan pan την παρασκευή 11/11 (😉) έπαιξε σε ένα γεμάτο - sold-out (μαζί με το παιδί τραύμα) - Gagarin. Ο κόσμος δεν σταμάτησε να χορεύει και να τραγουδάει με πάθος όλους τους στίχους. Κάτι τέτοιο πριν 10-15 χρόνια που ήμασταν αφάνταροι και μιλάγαμε για ομνικορντ έμοιαζε με όνειρο ή το πολύ πολύ καλή ιδέα για καρέ σε κομικ. Στην πραγματικότητα ο pan pan έχει κάνει το δικό του Αντετοκούνμπο. Και στον φαντασμενομικρόκοσμο αυτό είναι το ίδιο καυλωτικό. Ο φαντασμαγορικός pan pan απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις. 

Πάνε οι νέοι σε λαηβ; Ακούνε οι νέοι καλή μουσική; Υπάρχει ελπίδα και ομορφιά έξω από τους μικρόκοσμους; Μπορείς κανείς ο Φαντασμένιος να χαίρεται τόσο πολύ για κάποιον άλλο; Είναι αυτοί οι στίχοι οι καλύτεροι που έχουν ακουστεί ποτέ σε αυτή τη σκηνή; Είναι το πιο τέλειο πράγμα στον κόσμο να καταλαβαίνεις πως υπάρχουν και άλλοι που δεν ένιωσαν ούτε μια φορά ΚΑΝΟΝΙΚ@; Είναι οι echo tides καλύτεροι από τον pan pan; Αυτό το βράδυ ο φαντασμένιος είδε τους πιο όμορφους ανθρώπους που έχει δει ποτέ στη ζωή του; Είναι πιο επίκαιρο από ποτέ εκείνο το tweet του broken beats μετά από ένα λάηβ στο six dogs "θα έκανα άνετα κάτι με τις περισσότερες κοπέλες που ήταν στο λαηβ του pan pan - ψαχτείτε"; Θα πρέπει να διδάσκεται ο pan pan στα σχολεία; O pan pan σκοτώνει την μπαρπαδίαση; Δεν θα έπρεπε να καούν όλοι οι μπαρμπάδες (φαντασμένιος ινκλουντιντ) πάνω στη σκηνή ενώ παίζει "Χορεύουνε μόνα να φύγει η νύστα / Χορεύουν και βάζουν το όπλο στη ζώνη / Ζωή που σκοτώνει"; Με pan pan σε τέτοια φόρμα θα το πάρει η πανάθα από τον Απρίλιο; Μέσα στα κύματα;  Και στο ΟΑΚΑ να έπαιζε το γέμιζε; Τους χάλασε τους χιπι χιπι "έλα ρε παναγιωτάκη που θα βγάλεις και δίσκο";, ΤΟΥΣ ΧΑΛΑΣΕ; ΤΟΥΣ ΧΑΛΑΣΕ; T Ο Υ Σ   Χ    Α    Λ     Α     Σ   Ε ;;;; ΝΤΑΜΠΛΙΓΙΟΥ ΝΤΑΜΠΛΙΓΙΟΥ ΝΤΑΜΠΛΙΓΙΟΥ ΤΟΥΣ ΧΑΛΑΣΕ ΝΤΟΤ ΚΟΜ;;;;;;;; TOUS HALASE????? 

μπαρμπαδίαση 2022 μέρος Β' | Arab Strap στο Gagarin 30/10

Μέρος Β' διότι την προηγούμενη έλαβε χώρα το μέρος Α' το οποίο λογικά θα ακολουθήσει αυτό το ποστ πρώτα ο θεός ή και όχι. Στην πραγματικότητα είναι μέρος Γ' καθώς τα "που χαθήκατε ρε 20 χρόνια" ξεκίνησαν με το λαηβ των Belle. Βέβαια οι Arab Strap έβγαλαν νέα δισκάρα το 2021 και να είναι καλά ο Baxter Dury που τους αντέγραφε τόσο καιρό και τους αγκάλιασε (sic) η χιπη χίπη κοινότητα (sic)  γιατί της θύμιζαν Dury χαχαχαχχαχαχαχααχχααχαχ ΤΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΡΕ χαχχαχαχαχαχαχααχχα (sic). Ωστόσο η φάση στο χιπι χιπι φάση είναι και περνάει, οπότε με αηνταααα και τους γνωστούς 300 τριαντοσαραντάρηδες δεν κάνεις sold out και τη σήμερον αν δεν κάνεις Sold out ή/και δεν έχεις καπνογόνα δεν υπάρχεις. Το οποίο είναι πραγματικά κρίμα για μια μπάντα που οι κακές τις στιγμές είναι πιο σπάνιες από πετυχημένο αστείο του Τσιμιτσέλη. Πιστοί στην ποιότητα, πιστοί και στον δρόμο τους, against modern culture ο κύριος "θα ένιωθα 1000 φορές καλύτερα αν δεν είχατε έρθει εδώ" Middleton και ο "βγάζω τη γλώσσα στους θεσμούς" Moffat με βερμουδίτσα και επιγονατίδες. Στιλιστικό γεγονός που έρχεται σε ευθεία γραμμή με τις σιαγιονάρες του Stipe στα MTV music awards το 1995 και τα σαμπό του Francis Black στο rockwave "σήκωσε το" 2004.

Τώρα για όποια είδε τη φωτογραφία και ακόμα δεν έχει καταλάβει πως ήταν το λαηβ άντε να γράψει ο Φαντασμένιος πως είχε πολύ as days get dark, είχε τα στανταράκια first big weekend, packs of three και το New Birds το οποίο θα μπορούσε να ήταν Βόλος - Παναθηναϊκός αλλά με σκορ 0-1. Μια χαρά ήχος, μια χαρά ροή στο πρόγραμμα, ολίγον μαζεμένος ο Moffat - ήθελε πιο πολύ πρόζα το πρόγραμμα. Οι αντίδραση του κόσμου μια χαρά φουλ στο στόρι, είχαμε φυσικά και ένα δυνατό αηντααααα (όχι μοφατ) και μια κάπως δραστήρια κυρία δίπλα στον Φαντασμένιο που κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να πει πως ενδεχομένως ήθελε να θεωρηθεί η παρουσίαση της το ίδιο τουλάχιστον σημαντική με της μπάντας, και από ότι φαίνεται τα κατάφερε και μπράβο της. Να σημειωθεί σε αυτό το σημείο πως οι Arab Strap έχουν μια τιμιότατη μπάντα το οποίο οπτικά αποδίδεται κάπως έτσι:

 

Μια χαρά σίγουρα μια χαρά αλλά τελικά ο Φαντασμένιος τους θυμάται καλύτερους και πιο ορεξάτους το 2005, αλλά εντάξει, το 2005 σχεδόν όλα ήταν καλύτερα. Τίποτα παιδιά, είμαστε ακόμα εδώ, σκάμε κάνα χαμόγελο όταν μπορούμε να βλέπουμε τέτοια λαηβ Κυριακή βράδυ αλλά να μην παραμυθιαζόμαστε, έχει όλο το δίκιο του κόσμου ο Middleton που έχει καταργήσει το χαμόγελο και τα παράγωγα του, days get dark και όχι επειδή άλλαξε η ώρα (sic).   

Ακόμα ένα μέτριο ποστ, θύμα της νέας μόδας να ξεκινάνε τα λαηβ στην ώρα τους, πως να εκφραστεί ο Φάντα όταν έχει χάσει σαπορτ που λέγεται Λόλεκ; Πφ

ΑΜΚΑ - 08/10 communitism

 Ε αν δεν γράψει σήμερα ο Φαντασμένιος, πότε θα γράψει; Το my dog on wheels I' ll tell my secrets and more που λέει και το τραγούδι. Λοιπόν. Χτες ήταν μια μέρα που χμ χμ χμ τελοσπάντων μήπως έχετε διαβάσει το μύθο του Σίσυφου; Ωραίο βιβλίο.  Λοιπόν τα πράγματα είναι σοβαρά, αυτό φάνηκε και από το λαηβ των la femme στον Νιάρχο. Ούτε τσάμπα μπίρες, ούτε βίντεο στη σκηνή και από κάτω όλη η Αθήνα να κουνάει κωλαράκι σε διάφορες παραλλαγές από τα παπάκια, πα πα πα. Και ο Φαντασμένιος να σκέφτεται πόσο τέλειο θα ήταν να πέσει ένας δορυφόρος του Μασκ στον Νιάρχο, από εκείνη τη στιγμή και μετά θα πέθαινε η έννοια του κροσοβερ μπαρ. Θα γυρίζαμε στην εποχή που ο κυριλέ πάει μπουζούκια ή κλαμπ, το μέταλλο στο μεταλλαδίκο, το πανκιο στο υπόγειο και οι ίντι σε αδιάφορα μπαρ με αναλογία αντρών/γυναικών 9/1. Και περνάνε οι μέρες και εκεί που η ρουτίνα χτυπάει δυνατά, και οι φιλοδοξίες είναι χαμηλές σκάει ένα βράδυ με ένα λαηβ που δεν διοργανώνει η Στεγη, ο Νιάρχος, η ερτ, το ΚΚΕ, και είναι όλοι όμορφοι και χαρούμενοι. Και χορεύουν και ευχαριστιούνται τραγούδια που μάλλον ακούνε πρώτη φορά, εντάξει η συνταγή είναι γνωστή αλλά ποιος την γαμάει την συνταγή όταν μια-δυο κιθάρες, ένα μπασο, μια ντραμς και μια φωνή συντονίζονται αβίαστα και ευφραίνουν τις καρδιές. Ποιος να το περίμενε πως οι AMKA θα έσωζαν τη ζωή του Φαντασμένιου εκείνο το βράδυ😀 

 

ένα σκουπιδάκι ήταν | Belle And Sebastian 13/09/2002 - 23/09/2022

 Τι να γράψεις τώρα εδώ, από τη μία είναι σοβαρός ο κίνδυνος για κλισέ τύπου η αβάσταχτη ελαφρότητα της ποπ των σκωτσέζων φίλων που μας επισκέφτηκαν μετά από ολόκληρα 20 χρόνια από την άλλη σχεδόν αδύνατο να απουσιάσουν να νοσταλγικοβιωματικά, α ρε Μαράκι γαμώ το ΣΕΚ τι επικούς χωρισμούς μου είχες ρίξει ρε, σε έβλεπα στο εσώφυλλο του πράσινου και δώστου dream #1 you had a lot of fun with a comedian και να μου απαντάς in town so small there is no escaping you και μετά στο καπάκι πάταγα το 11 if you want me i'll be there a boy to deal with all your problem but part of the deal is for you to feel something αλλά παπάρια Μαράκι παντρεύτηκες έκανες δυο παιδιά και τον έχεις σώγαμπρο στο διπάτο μαζί με τη μαμά σου. Ε ρε στο τσακ γλίτωσες Φαντασμένιο και now the trouble is over, everybody got paid everybody is happy they are glad that they came then you go to the place where you finally found you can look at yourself, sleep the clock around. Τι να γράψεις, βασικά αν δεν πέθαινε ο πλανήτης και δεν είχε τόσο ανεπτυγμένη την οικολογική συνείδηση ο φάντα αυτό το ποστ θα σας το έστελνε με γράμμα.

 

 ~~~~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~~~~

 

Αγαπητή,

 

Τω καιρώ εκείνω είμαστε στο τελευταίο έτος και χρωστάμε 200 μαθήματα δεν μας παίρνει να κατέβουμε για συναυλία, θα μας λιντσάρουν, θα πάμε αυθημερόν, ραντεβού στην Αθήνα το απόγευμα. Κτελ 200 ώρες με μισοτελιωμένες μπαταρίες και κάπου εκεί έρχεται η απόφαση, τέλος οι μαλακίες πρέπει να γυρίσω Αθήνα, έχασα lambchop γιατί ο άλλος ο μαλακας έβαλε εργαστήριο και οι love πριν μια εβδομάδα παραλίγο να ακυρωθούν λόγω βροχής, πόσο μαλακία θα ήταν να γυρίσω χωρίς να έχω δει Arthur Lee να φωνάζει what we want? We want our freedom εμείς και στο τσακ ήμασταν να βγούμε στην λασπωμένη Πειραιώς, εντωμεταξύ η dream team έτρωγε πουτσα από τη Γιουγκοσλαβία και στη ΓΑΔΑ έσκαγε ένας τύπος και έλεγε είμαι ο Δ. Κουφοντίνας και θέλω να παραδοθώ. 

Δεν σε νοιάζει αγαπητή αυτό αλλά προσπαθώ να θυμηθώ τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ, σίγουρα είχε αλλάξει ο χώρος της συναυλίας και μας πήγαν σε ένα υπόστεγο ενός στρατοπέδου(;), είχε κόσμο, υπήρξε μια συγκίνηση, μια αδημονία για I'm waking up to us άκαρδη Ιζομπελ Μαρία αλλά στην τελική τι ξέραμε και εμείς τότε; Τίποτα δεν ξέραμε και ίσως είχαμε και μια αμφιβολία για το αν όντως βλέπουμε μια μεγάλη μπάντα ή είμαστε τίποτα θύματα του hype και ίσως θα έπρεπε να ακούμε μόνο βεβαιωμένες ιδιοφυΐες τύπου Go-Betweens και Beatles. Στο τέλος ανέβασαν κόσμο στη σκηνή, όσους είχαν γραβάτα(;), ήταν πολύ όμορφα και το πιο συγκινητικό από όλα είναι πως αγόρασα ένα t-shirt small και αυτό δεν ήταν καθόλου περίεργο. Και αφού το γάμησα με το βιωματικό σε φάση μια φορά και ένα καιρό ήταν ο Φαντασμένιος ας πω και τη συνταγή μου για το χανγκόβερ να ολοκληρωθεί το έπος. 2 ντεπον και ένα μπουκάλι νερό πριν τον ύπνο. Α το καλύτερο από όλα, ο άλλος τον πήρε ο ύπνος στα κτελ και έχασε το λεωφορείο ο μαλακας χαχαχαχα

 

20 χρόνια και 10 μέρες μετά πάλι παρασκευή και πάλι η πανάθα να έχει ομαδάρα, παρκάρω την λαμποργκίνι και σκέφτομαι πως στην επιστροφή θα έχω τα νεύρα μου γιατί παίξανε όλα τα απαράδεκτα από το 2006 και μετά, σαν την αηδία I want the world to stop, μεχ. Σημείωση: Πρέπει να κάνω κάτι που από τη μία είμαι οριακά λιγότερο μισάνθρωπος από τον Μπέκετ και από την άλλη μου αρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες. Το Άνοδος είναι ένας χώρος που θυμίζει συναυλιακό χώρο εξωτερικού, δεν βρωμάει μπουζουκίλα και το σημαντικότερο από όλα; ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑ! Οι ινφλουένσερς ευνουχισμένοι, ο ήχος καλός, ο αηνταααααααα παρόν αλλά σιωπηλός,  τα φώτα χάλια, κόσμος, και οι Belle and Sebastian με μια setlist που αρκεί μια ματιά να σου πάει 200 τους παλμούς. 

Δεν έχει σημασία να σου πω πως ξεκίνησαν με το Dog on Wheels, πόσο όμορφη ήταν η εκτέλεση του Piazza, New York Catcher, πως βγήκαν από το πρόγραμμα τους και έπαιξαν το πιο γλυκό Le Pastie De La Bourgeoisie, πως οι δυο ώρες μοιάζουν με δέκα λεπτά, πως τελικά σε κάποια φάση σκέφτηκα πως θα ήθελα να φιληθούμε γαλλικά όλοι μαζί εκεί μέσα, μπήκε και ένα σκουπιδάκι στο μάτι, και όλοι είναι χαρούμενοι, ευχαριστημένοι που ήρθαν και τελικά βρήκαν το μέρος που έψαχναν και τώρα πια ξέρουμε πως οι Belle and Sebastian είναι μια τεράστια μπάντα και μπήκε και άλλο σκουπιδάκι γιατί αυτή είναι η τελευταία φορά, το ξέρουμε καλά όλοι και η μόνη παρηγοριά είναι πως ό,τι και να γίνει πάντα θα υπάρχει το άσπρο, το πράσινο, το κόκκινο, το γαλάζιο, το κίτρινο, το μπορντό στα οποία οι συγχορδίες χτυπάνε κατευθείαν στις καρδούλες χαρίζοντας την ίδια ακριβώς χαρμολύπη είτε είναι η πρώτη είτε είναι η εκατομμυριοστή φορά που σε πετυχαίνουν. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να σου γράψω το δικό μου top-5 και θα χαρώ να μου γράψεις και εσύ στα σχόλια το δικό σου.

 

με αγάπη,

Φάντα

~~~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~~~

top-5 belle songs

 

i'm waking up to us

dirty dream #2

dog on wheels

le pastie

waiting for the moon rise

 

Το καλοκαίρι της υπερβολικής αγάπης

 Τι να σου κάνει ο κόσμος. Καυλώνει μόνο και μόνο που βλέπει μπουλούκι. Δυο χρόνια μοναξιάς και στο καπάκι πόλεμος, ακρίβεια και αβεβαιότητα, λογικό να είναι όλοι στον αέρα. Το καλοκαίρι του 2022 θα μείνει στην ιστορία ως το καλοκαίρι με τα ιστορικότερα λαηβ. Όλα ξεκίνησαν από τη μανούρα light και σνικ στα mad awards. Από εκεί και πέρα χαμός. Λεξ με 26000 καπνογόνα σε ένα λαηβ που θα μείνει στην ιστορία γιατί είχε κόσμο, γιατί είχε πολλά καπνογόνα, γιατί ήταν και ο Λεξ χωρίς ωστόσο να θυμάται κανείς τι έκανε ο Λεξ, σημασία είχε να ήσουν εκεί γιατί λεει έγινε χαμός, έχει και καιρό να παίξει ντέρμπι ο πανιώνιος, και όλα αυτά ενώ δεν τον παίζει το ραδιόφωνο. Ποιο ραδιόφωνο ρε; Αυτό με τους σταντ απ της κακιάς ώρας ή αυτό με τύπους που λένε την ώρα κάθε 15΄και χαχαχαχ και χαχαχαχ και η ώρα είναι ΣΚΑΣΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, έχω 15 ρολόγια δίπλα μου μην μου λες την ώρα. Η αλήθεια είναι πως το ραδιόφωνο έχει πάψει να επηρεάζει κόσμο καμιά 20αρια χρόνια και μια χαρα ιντερνετικό προμο είχε το λαηβ του Λεξ. Στη συνέχεια είχαμε το ιστορικό λαηβ των Viagra Boys γιατί ενδεχομένως ο τρομπετίστας σκαρφάλωσε στη σκαλωσιά, Ok. Και μετά iron maiden ιστορικό και αυτό με καπνογόνα και Θανάσης μετά πιο ιστορικό γιατί είχε πιο πολλά καπνογόνα από Λεξ ενδεχομένως. Γενικά για τα καπνογόνα τα έχει γράψει φαντασμένιος πριν 200 χρόνια εδώ αλλά πρέπει το αλλάξει το url σε ανυποληψία.blogspo.com. Ή και όχι καθώς εδώ το μόνο που έχει σημασία είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως το λαηβ του καλοκαιριού (για την Αθήνα) ήταν ο παν παν στο πολύγωνο κόμπο με πανάθα να σηκώνει κύπελλο. Μετά ακολουθεί το χάος, και μετά το χάος είναι λογικά το σαμερ νόστος στον Νιάρχο. Ναι ρε μαλάκες. Αυτό με τον γιο του Πάριου, μια χαρά ήταν, ποπ τίμια, φανταστικός κόσμος, έπιασε και τον κώλο του Καντέα ο Φάντα, τέλεια ήταν, τσάμπα ήταν, μια μπίρα πήγαμε να πληρώσουμε και μας την πέσανε από παντού ΤΙ ΠΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ; ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΥΠΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΣΑΜΠΑ ΜΠΙΡΑ. Εντάξει ο ανταγωνισμός με την στέγη για το ποιος εφοπλιστής το έχει πιο μεγάλο το ίδρυμα το ξέπλυμα έχει πάει σε άλλο επίπεδο, σκεφτόταν ο Φαντασμένιος πως σε 1-2 χρόνια αν βλέπουν κάποιο κατσούφη θα έρχονται και θα του προσφέρουν δωρεάν στοματικό. Και βγήκε και ένας dj μετά που μέσα στην καλή χαρά βάζει seven nation army γιατί λέει είναι το αγαπημένο του αλλά τον κόψανε τελικά δεν ήθελε να το παίξει και χάθηκε η ευκαιρία για το επικότερο μητσοτάκη γαμιέσαι και μάλιστα μέσα στο σπιτάκι τους.  Φοβερά πράγματα, πάντως κακά τα ψέματα με Μητσοτακομπακογιάννηδες εχει πέσει μαρούλι ανθήσει η αλτερνατιβα. Το six dogs στο φεστιβαλ, το Saristra στη στέγη, η στέγη στο Six dogs, όλες οι κουλ φατσούλες στον νιάρχο και στην ΕΡΤ και κάπως έτσι φτάσαμε από το "ένα μεγάλο κρεβάτι είναι η Αθήνα" στο "ένα μεγάλο πορτοφόλι είναι η Αθήνα".   

caLEXico στην τεχνόπολη 28/07

 Μοιάζει εξωπραγματικό το ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Φαντασμένιος είδε τους Calexico. Εντάξει η αλήθεια είναι πως από το 2012 και μετά είχε χαθεί ολοκληρωτικά το πάθος, αλλά ακόμα και έτσι μοιάζει περίεργο για κάποιον που πάει σε 1-2 λαηβ το μήνα, να μην έχει πέσει πάνω τους έστω και από τύχη. Αλλά λίγο τα συνεχή 40αρια, λίγο η μεταπανδημική μανία για θεάματα βρέθηκε στην τεχνόπολη ο Φαντασμένιος μπας και έχουμε κανά Τζεη Λο - Μπεν Αφλεκ.

Το λαηβ ξεκίνησε και ήταν βαρετούλι, σε φάση ένιωσε ο Φαντασμένιος σαν 22χρόνος Wannabe κουλτουριάρης που πάει στο Half Note για να πει πως πήγε ενώ στην πραγματικότητα θέλει να γυρίσει σπίτι και να ακούει μόνο dEUS. Ήταν και ο κόσμος σουπερ υποτονικός, ίσως γιατί ήξερε πως δεν θα βγουν καπνογόνα; Δεν ήθελε να κολλήσει κοβιντ γιατί πλησιάζουν οι διακοπές; Είχαν όλοι νταγκλάρει από το σύννεφο μπάφου; Ποιος ξέρει, πάντως ο φάντα βρήκε ένα ζευγάρι που χόρευε σαν να μην υπάρχει αύριο και πήγε και κάθισε από πίσω, με την κίνηση τους θα διώχνουν την μπαφίλα και θα έχει και κάτι να βλέπει να μην τον πάρει ο ύπνος. Και κάπως έτσι πέρασαν δυο ώρες, με ένα συμπαθές Alone again or, με ένα ενδιαφέρον mashup του love wiil tear us apart με το Not even Stevie Nicks και ολίγον σηκωμένη τρίχα στα Black Heart και Minas de Cobre. Κατά τα λοιπά το κλίμα που θύμιζε συναυλία του πολιτιστικού συλλόγου Αμαρουσίου και  τα εεεεεε εεεεεε και κούμπια και εεεεεεε εεεεε και κούμπια, κούρασαν τον Φαντασμένιο και επιβεβαίωσαν πως ο έρως άμα φύγει δεν ξαναγυρνά. 

Οι Calexico θα μπορούσαν να είναι η καλύτερη μπάντα στην γη, θρύλοι της αβαντ Americana, να έχουν στους δίσκους τους μικρά ορχηστρικά διαμαντάκια ευλογημένα από την παρέα που θα έπρεπε να κάνουν με τον John McEntire, να παίζουν στα λαηβ το τραγούδι με το κορυφαίο ριφ όλων των εποχών (glowing heart of the world) και να τους βλέπουμε μόνο 300 γαμάτοι. Μα πως είναι δυνατόν ρε calexico να έχετε τέτοια κομματάρα που το ριφ είναι σαν προσομοίωση ηλιαχτίδας που καίει τον κάκτο στη Νεβάδα που αντανακλά στην καρδούλα μας, και αντί για αυτό να θέλετε να παίζετε μπρος σε τύπους με λινό πουκάμισο, μακρύ παντελόνι και πέδιλο. Θέλετε να κάνετε τουρ στην υπέροχη Ελληνική επαρχία; Γουστάρετε να περνάτε με το βαν την έρημο ευθεία της Θήβας; Να σας ζητάνε Ικαριώτικο; Μήπως ετοιμάζετε και καμιά συνεργασία με τον Πορτοκάλογλου; Μα είναι δυνατόν να παίζετε σε λαηβ που δεν είναι ο Στάθης ο παντού;;;;;

Λοιπόν το συμπέρασμα είναι πως ο Φαντασμένιος δεν θα ξαναπάει σε λαηβ στο οποίο έχει και την παραμικρή υποψία πως μπορεί να βρεθεί ανάμεσα στον Πλιάτσικα και έναν που όταν του πεις τι μουσική ακούει σου λέει εν λευκώ.

 

Godspeed you! Black Emperor 15/7 στην Ακρόπολη - slow riot for new two point zero Greece

Τα λέει όλα το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2022. "Η καλλιτεχνική κολεκτίβα φαινόμενο",  "μια μυσταγωγική συναυλιακή εμπειρία", "ο πειραματισμός χωρίς όρια", "οι μεγάλες ενορχηστρώσεις και τα ονειρικά άμπιεντ ηχητικά τοπία". Το μόνο που λείπει είναι ένα "κινηματογραφική μουσική που συνεπαίρνει" και θα είχαμε το απόλυτο κλισέ κείμενο όλων των εποχών. Φεστιβάλ Αθηνών λοιπόν τουτέστιν καλησπέρα σας, περάστε, καθίστε, σας παρακαλώ μην αυτό, μην το άλλο και εντάξει γενικά είχε πλάκα που ο κόσμος το έφαγε όλο αυτό και ψιθύριζε λες και θα βλέπαμε κάνα μονόλογο από κάτω. Για τους λάτρεις της στατιστικής να σημειωθεί πως αυτή ήταν η πρώτη εμφάνιση των godspeed στην Αθήνα που δεν έγινε sold-out. Επίσης όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο σπουδαιότερος gybeολογος στην Ελλάδα πριν την εμφάνιση τους ακούστηκε αυτό το συμπαθές anatolian rock και τώρα πρέπει να μάθουμε  αν έκλεισαν πονηρά το μάτι και στους Τούρκους βάζοντας Σαββόπουλο στο λαηβ που έδωσαν την περασμένη Τετάρτη στην Κωνσταντινούπολη. 

Ξεκίνημα με τoν HOPE βόμβο, ο οποίος ήταν απολαυστικός, κλασσική περίπτωση εκπλήρωσης του πρώτου βλέμματος. Ανοίγει παρένθεση. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ό,τι έκανε στην τέχνη, το έκανε για την αναβίωση του πρώτου βλέμματος - του πρώτου παρθένου συναισθήματος. Μπορεί με τα χρόνια η τέχνη να εξελίσσεται αλλά ο σκοπός μένει πάντα ο ίδιος. Έτσι και εδώ το HOPE μυρίζει καμένη στάση στην Β. Σοφίας σε πορεία κατά του πολέμου στο Ιρακ το 2003. Κλείνει η παρένθεση αλλά δεν κλείνει το κουτί με την δήθεν ποιητική διάθεση του Φαντασμένιου.

 

Η αιώνια φαντασίωση του Φαντασμένιου είναι πως η επανάσταση που δεν θα αποτύχει θα ξεκινήσει μετά από ένα λαηβ των Godspeed You! Black Emperor. Το 2018 χάθηκε η χρυσή ευκαιρία να ξεκινήσει από τα μπουζούκια - το οποίο θα ήταν η φαντασίωση της φαντασίωσης.

Αλλά στην πραγματικότητα η μεγάλη ευκαιρία ήταν φέτος. Μετά από υπερπανδημία, πόλεμο, Μητσοτάκη, Τουρκία, 10e επιδότηση για το ρεύμα,  Λιγνάδη ελεύθερο, τον μεγάλο περίπατο σε ανακατασκευή, μια δισκάρα, καλό καιρό για την εποχή και όλα αυτά στο Ηρώδειο, σε απόσταση βολής, μια ανάσα, μισό Cliffs Gaze να ανέβουμε και να κατεβάσουμε τη σημαία. Να φταίει ο καθωσπρεπισμός του φεστιβάλ Αθηνών; Να φταίει που χάσανε κάτι νότες; Να φταίει που δεν έπαιξαν Anthem for Νo State και Mladic; Ο ήχος θα μπορούσε να ήταν και πιο δυνατός αλλά ήταν καλός, ειδικά η μίξη μετά το πρώτο τραγούδι σουπερ. Τα βίζουαλς; Ναι ρε παιδιά, τι σκατά έγινε με τα βίζουαλς; Στους Godspeed είμαστε ή βλέπουμε άγρια Ελλάδα; Φίδια, αράχνες, θάλασσα, θάμνοι, πολλοί θάμνοι. Λογοκρισία από το φεστιβάλ ή σκέφτηκαν Ελλάδα, καλοκαίρι, αρχαίος χώρος ας μην προβάλουμε μολότοφ και κτήρια να καίγονται; Μπορεί απλά να την έχουν δει παιδιά των λουλουδιών - άλλωστε από τα χέρια του lift πήγαμε πέρσι στα λουλουδάκια του G_D's Pee. Η αλήθεια είναι πως μισή διμοιρία ΜΑΤ έδειξαν στο Cliffs Gaze και έφυγαν καμιά 50αριά φίλοι του Φεστιβαλ Αθηνών, φανταστείτε τι θα είχε γίνει αν είχαν βάλει αντί για πανί έναν καθρέπτη και πρόβαλαν πάνω στην ακρόπολη τις φωτιές που έχουν εδώ στο Fire at Static Valley.

 

Δεν πειράζει, την επόμενη φορά. Η οποία επόμενη φορά, έτσι που το πάνε οι gybe δεν θα ήταν και απίθανο να λάβει χώρα στα εγκαίνια του Ελληνικού. Και επειδή πάλι θα λέει η φίλη η Εύη η ποστροκού πως δεν κατάλαβε αν τελικά του άρεσε του Φαντασμένιου το λαηβ, η απάντηση είναι ένα μεγάλο ξεκάθαρο ναι. Ναι γιατί δεν ανάψαν καπνογόνα, για το τέλος του Cliffs Gaze (που είναι το ίδιο ΑΗΝΤΑΑΑΑ με το τέλος του Static), για τους βόμβους στο τέλος, γιατί ο μπροστινός του αερίστηκε μόνο μια φορά, ναι γιατί ο Φαντασμένιος θα μπορούσε να ζει σε ένα κόσμο που κάθε βράδυ παίζουν λαηβ οι gybe.

 

Autechre 05/07 Ηρώδειο | η ψυχολογία της υλης

Οι ηλεκτρονικοί ήχοι πάλλονταν κάτω από το μισοφέγγαρο, οι άρρυθμοι ρυθμοί έρχονταν σε πλήρη αρμονία με τη μαγεία της αρχαίας Ελλάδας - άλλωστε οι Αρχαίοι Έλληνες (Ξενάκηδες) ήταν οι πρώτοι στη φάση - απότομα μπιτ και ιντάστριαλ ήχοι για τους εστετ αυτούς που είναι μύστες της καλής μουσικής. Σχεδόν 10 χρόνια μετά από εκείνη την ιστορική απόβαση της προχωρημένης μουσικής στο μέγαρο μουσικής (Hertz) μια ακόμα ιστορική στιγμή εκεί που η μουσική συναντάει την ψυχολογία της ύλης, η κατάκτηση της ακρόπολης από του πατριάρχες της ιντελεκτουέλ ηλεκτρονικής μουσικής, Autechre. 

Στο τέλος ένα θερμό χειροκρότημα και καπνογόνα και ο κόσμος να φωνάζει ΦΤΑΝΕΙ ΦΤΑΝΕΙ ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΜΗΝ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΝΤΟΥΥΥΥ ΚΑΠΝΟΓΟΝΑ ΝΤΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥ ΜΗΤΣΟΚΑΤΙ ΓΑΜΙΕΣΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ.

10 λεπτά πριν το λαηβ ο Φαντασμένιος εξηγούσε σε ανυποψίαστη νεαρά που βρέθηκε στο χώρο πως το λάηβ θα είναι επική μαλακία και σουπερ κουραστικό καθώς στη σκηνή θα φαίνονται μόνο δύο λαμπάκια. Τότε πετάχτηκε ένας μύστης και είπε πολύ σωστά "για τη μουσική ερχόμαστε". A few momements later, στο 3ο ή 4ο λεπτό της συναυλίας έχουμε το πρώτο κύμα αποχώρησης από τους Ηρωδειακούς δηλαδή από τους τακτικούς θαμώνες του Ηρώδειου. Οι υπόλοιποι είναι ένα κράμα από τους ανώτερους φανατικούς μύστες και τους plisskenοχιψτερς. 

Οι μύστες είναι προενθουσιασμένοι και θα στηρίξουν και τον τελευταίο μικροφωνισμό, κουνάνε λίγο το κεφάλι στο ρυθμό σε φάση ξέρουν τον ρυθμό και κοιτούν όσους δεν ξέρουν με το ύφος "μου θέλετε και Autechre καραβλαχάρες κωλοχιψτερ - όταν εγώ άκουγα ae εσείς τον παίζατε με Brian Molko βλαμμένα".

Οι plisskenοχιψτερς ή ορθόδοξοι χιψτερς πήγαν μπουκωμένοι από hype, "για τη φάση" και στην τελική στο Ηρώδειο είναι πόσο χάλια μπορεί να πάει; Όσοι ήταν κοντά σε διάδρομο έφυγαν στο μισάωρο, οι υπόλοιποι περίμεναν παλεύοντας ακόμα μέσα τους για το αν θα πρέπει να τους αρέσει αυτό που γίνεται ή είναι απλά ένα σκέτο μαρτύριο. Το πρόσημο είναι σίγουρα αρνητικό καθώς τι λαηβ είναι αυτό που δεν μπορείς να κάνεις ούτε ένα στορι της προκοπής; 

Και πάμε και στον Φαντασμένιο που είχε πάει αρνητικά προκατειλημμένος γιατί το μόνο που θυμάται από την πρώτη φορά που τους είχε δει, ήταν ένα αίσθημα βαρεμάρας. Αλλά εντάξει είναι ιστορική μπάντα και ακόμα και οι νέες τους κυκλοφορίες στέκονται μια χαρά, δεν είναι θέμα hype εδώ, είναι πιο πολύ θέμα συνθηκών. Δηλαδή δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τη μουσική τους καθήμενος σε 15 εκατοστά μάρμαρο με τα χέρια στα πόδια λες και είσαι ποδοσφαιριστής που κάθεται στην πρώτη σειρά αναμνηστικής φωτογραφίας, χωρίς ένα ποτάκι, δεν δεν δεν και ο ήχος πολύ χαμηλός (κάπου διάβασε ο Φάντα για wall of sound - ίσως ο νεαρός ανταποκριτής να έχει πήξει από την κλεισούρα 2 χρόνια, μιλάμε για πεζουλάκι ήχου στην καλύτερη)  και τελικά αυτοί που φύγανε ήταν οι πιο σωστοί, δηλαδή 35 ευρώ για αυτό το πράγμα; Με τίποτα, με τα μισά λεφτά ελάτε στο σπίτι του φάντα να σας βάλει τα δισκάκια τέρμα και να κοιτάτε ταβάνι ενώ τρώτε 3 σακουλάκια πασατέμπο και σας δίνει και ένα δεκάευρω ο φάντα να το σκίσετε κομματάκια και να το φυσήξετε στη μάπα σας -100 φορές πιο συναρπαστική εμπειρία.

streaming screaming | Cane 141 - Garden Tiger Moth

 

Τώρα κανονικά εδώ έπρεπε να πετάγεται παράθυρο και να ζητάει 3e για να διαβάσετε το άρθρο. Καθότι εδώ ο Φαντασμένιος βάζει κάτω όλες τις υπηρεσίες εκπομπής μουσικής παρουσιάζοντας δίσκους που δεν έχουν στον κατάλογο τους. Ξεκίνημα με τους Cane 141 και το Garden Tiger Moth. Κοριτσάκι σου αρέσει το Electronic Renaissance των belle; Ναι; Θες να γίνουμε φίλοι; Πάρε εδώ αυτό το διαμαντάκι που κυκλοφόρησε πριν από 21 χρόνια και έχει πάρει τον τίτλο του από ένα mixtape του John Doherty.

Ξεκίνημα με μια indie electro bossanova τύπου οι Ladytron διασκευάζουν Saint Etienne, μια χαρά, μια χαρά, συνέχεια με το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών "The Grand Lunar", ένας indie pop ύμνος που δεν θέλει και πολύ να σε ρίξει στη δύνη του repeat και να περάσει το καλοκαίρι μόνο με αυτό. Εαν καταφέρεις να ξεφύγεις κάποια στιγμή ο δίσκος έχει και άλλες όμορφες στιγμές, το real spacemen never walk anywhere για παράδειγμα είναι μια καλή επιλογή για να το ακούς την καλύτερη ώρα ανάσκελα με το αεράκι να σου αερίζει ό,τι θες. Και γενικά έτσι πάει το δισκάκι μέχρι το δεύτερο τσεκποηντ του δίσκου "The party" όπου παίζουν μαεστρικά με την μελαγχολία και κοιτάνε στα ίσα τους κορυφαίους του είδους (Go-Betweens, Field Mice κλπ). Όσο η τρομπέτα κάνει επίθεση στα καρδιακά κύτταρα ο Φαντασμένιος σκέφτεται πως είναι δυνατόν αυτό το δισκάκι να μην υπάρχει πουθενά;;;;;;; Αποσυμπίεση με το υπέροχο The Look-Out Kid, μια χαρά η σύνδεση των αρχαίων (ακόμα και για εκείνη την εποχή) αναλογικών συνθεσάιζερ με την παραδοσιακή indie-rock ενορχήστρωση. Παρότι το 2001 είναι από τις καλές σοδειές στην ιστορία της μουσικής, μια θέση στην blogovision θα ήταν είχαν από τον φάντα.

 

Ρυτιδ φεστιβαλ 15/06 (fontaines dc, Mogwai, Nick Cave)

Δεύτερη μέρα του φεστιβαλ "πάνε τα νιάτα φύγανε" και ξεκίνημα με τους Fontaines d.c. τους οποίους ο Φαντασμένιος τους είχε δει στη death disco το 18 ωστόσο δεν βρίσκει το σχετικό ποστ να πετάξει το λινκ, σε κάθε περίπτωση οι ίδιοι 2-3 χιλιάδες που ήταν στη death disco βρέθηκαν από νωρίς στην πλατεία νερού να απολαύσουν το μπανεράκι με τη γραμματοσειρά που παραπέμπει σε πιο σκληρά πράγματα, γενικά δώστου του indie fan αναφορά σε χαρντ κορ και μεταλ και πάρτου την ψυχη (βλέπε και εξώφυλλα idles). Οι Fontaines είναι πολύ του στυλ παιδιά με μάλλον επιτηδευμένη παραφωνία τον τραγουδιάρη που την έχει δει σκληρός καριόλης. Ασουμε δεν με νοιάζει τίπορα, scarface μπλούζα, φόρμα και άρβυλα, σε φάση φιλαράκι το μπουφάν σου και το κινητό σου. Και ενδεχομένως αν πετύχει το βλέμμα να σε ψαρώσει και να του τα δώσεις αλλά στην πραγματικότητα είναι για να του κάνεις ένα ΤΣΟΥ ΡΕ ΛΑΚΗ να γελάσεις και να φύγεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Έτσι ήταν το λάηβ, καλό όταν θύμιζαν prolapse, βασικά καλό ήταν γενικότερα και αν πρέπει να υπάρχει μια δυσαρέσκεια αυτή θα πρέπει να έρχεται από τους  Fontaines που ένιωσαν για τα καλά το χάσμα των γενεών καθώς μάλλον ήταν οι πιο νέοι σε μια ακτίνα 5χλμ. Οπότε αντί να έχουν από κάτω ένα χαμό από νέους που ζουν το ροκ εν ρολ και δεν δίνουν δεκάρα, είχαν τα μπαρμπάδια που με σταυρωμένα τα χέρια σκεφτόντουσαν αν τους ενοχλεί ή όχι που ο τύπος πάνω στην σκηνή κάνει τον Ian Curtis. 

Ο ήλιος έπεσε και μπρος στους πάνσοφους έμπειρους θεατές ξεπρόβαλαν οι Mogwai. Τα παλιά τα χρόνια όταν οι Mogwai έπαιζαν support στους Manic Street Preachers, έλεγαν πως όσο έβλεπαν το κοινό να αδιαφορεί τόσο ήθελαν να τους κάνουν να υποφέρουν, στόχος τους κάθε βράδυ ήταν να τους χαρίσουν το πιο εφιαλτικό 45πτο της ζωή τους. Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στην πλατεία νερού, ίσως λίγο πιο ευγενικά καθότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος ηρεμεί ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΧΑΛΑΣΕ CAVAκια ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΣΚΑΣΕ ΤΟ ΩΣΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΣΤΟ SATAN πόσο καύλα που οι ρυτίδες στις φατσούλες σας έμοιαζαν σαν το γκραν κανιον από τους βόμβους We're No Here, ηχητική τρομοκρατία από Σκωτία στη μάπα σας, εντάξει μια χαρά ήταν, τυπικοί Mogwai σχεδόν πάντα η αδημονία πριν το λαηβ είναι πιο απολαυστική από το ίδιο το λαηβ αλλά εκείνα τα τελευταία 15 λεπτά με το κουτσουρεμένο SATAN αχ αυτά τα 15 λεπτά πέτα με σαν ρεύμα μέσα στην πίστα 15 λεπτά Mogwai ΟΛΗ ΣΑΣ Η ΖΩΗ ρεεεεεεεε.

Break. Και πάλι μια ώρα να στήνουν και να στήνουν και εντάξει είχε και ένα τραγούδι R.E.M, αλλά μήπως να φέρνατε κύριοι του Release τον Γιώργο Αυτιά να τον βγάζατε στο νεκρό χρόνο να λέει τι παίζει με τις συντάξεις, να ρωτάει ο φαν από κάτω με 15 χρόνια βαρέα και 3 χρόνια εξαγοράσιμα στα πόσα χρόνια βγαίνω στη σύνταξη;

Και πάμε στο κυρίως πιάτο, τον Nick Cave. Ασπρόμαυρος έως σέπια στην οθόνη ένα πιάνο που όποτε καύλωνε πολύ πέρναγε πάταγε δυο πλήκτρα και έφευγε μπουμ μπουμ μπεημπι γκριλ κραη κραη μπουμ μπουμ και δώστου πέρα δώθε σαν τον Σεφερλή όταν κάνει τον Ρουβά ένα πράγμα και δίνει και το μικρόφωνο στη νεαρή φαν η οποία όμως δεν ξέρει τους στίχους (με Mogwai δεν έχουμε τέτοια προβλήματα) και πάλι μπουμ μπουμ κραη κραη λίγο κιθάρα της προκοπής στο τζουμπιλι και μετά πυξ λαξ χωρίς το λαϊκό, δεν είχαμε και θέμα με τον ήχο - ήμαρτον ρε Release όλα λάθος - βαρέθηκε ο Φαντασμένιος και έφυγε όπως και το 98 στους pulp. Τότε ίσως με μια απορία γιατί όλοι αυτοί κάνουν έτσι, τώρα να είναι καλά η εμπειρία δεν παίζει να χάσω ούτε λεπτό στην κίνηση για τούτο εδώ το μπουμ μπουμ κραη κραη. 

Στο δρόμο για την επιστροφή τέρμα husker du για να ξεπλυθούν από τη μίρλα τα αφτιά.

Ρυτιδ φεστιβαλ 08/06 (dEUS, The Jesus and Mary Chain, Bauhaus)

 Εντάξει αυτό εδώ ήταν πιο αναμενόμενο και από το να ακουστεί μαλακία όταν μιλάει ο Αδωνις με τον Πορτοσάλτε. Πρώτα από όλα γιατί είναι το Release festival δηλαδή το διαχρονικά χειρότερο φεστιβαλ σε μια χώρα που ο ανταγωνισμός στην κακή διοργάνωση φεστιβαλ είναι τεράστιος. Και τι να περιμένεις από ένα φεστιβαλ που χρειάζεται μια νταλίκα για να κουβαλήσει τα χάπια για την πίεση των συγκροτημάτων; Και διερωτάσαι αγαπητή αναγνώστρια, εσύ ρε Φαντασμένιε γιατί πήγες αφού τα ήξερες όλα αυτά; Για να βγαίνεις μετά να κράζεις;

 Και σου απαντάει ο Φαντασμένιος, πήγα για να κράξω, να δω αν είναι καλά ο ΑΗΝΤΑΑΑΑΑ, να κουνήσω λίγο το κεφάλι στους dEUS και να το κατεβάσω στους Jesus αλλά κυρίως πήγα γιατί είναι το μόνο πράγμα που συμβαίνει στην Αθήνα στο οποίο δεν συμμετέχει ο Φοιβος Δεληβοριάς. 

Ξεκίνημα με dEUS, ο Μπάρμαν με τη γνωστή πια στάση "κατουριέμαι" αλλά είναι χαμηλά ο ήχος, γκουγκλ αν η  απώλεια ακοής είναι στα συμπτώματα του εμβολίου, εντάξει αρχή είναι ακόμα θα το βρούμε, κάτι κάνουμε στο Hotellounge όπου του τη σηκώνουν την τρίχα του Φάνατα και του θυμίζουν τω καιρώ εκείνω που καθόταν μπρος στο Seven X σαν ελεύθερος σκοπευτής και περίμενε 2 ώρες μπας και παίξει το βιντεοκλιπ (στην πραγματικότητα το μόνο δράμα είναι ότι ο φάντα δεν είχε φίλους οπότε καθόταν μέσα και έβλεπε τηλεόραση). Και περνάει ο άλλος και λέει πως δεν είναι για μέρα και θέλουν κλειστό χώρο, κάτσε ρε μεγάλε όταν τω καιρώ εκείνω 1999 είχαν κάνει κουβάρι τον κόσμο στον αη κοσμά - ναι τότε με το στημένο μπατζι τζαμπινγκ στο suds & soda - άλλη μπάντα ήταν;

Λοιπόν, να περάσει η επόμενη γενιά ροκεντρολες. The Jesus and Mary Chain. Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά, ένας από τους λόγους που ήρθαμε ήταν να νιώσουμε λίγο ωστικό κύμα παραμόρφωσης. Τι νιώσαμε; Μια γλυκιά ενόχληση ενός όχι και τόσο δυνατού βουητού καθώς στα 50μ από τη σκηνή ο κόσμος μίλαγε κανονικά χωρίς να φωνάζει. Ο μόνος που φώναζε ήταν ο ΑΗΝΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑ (ΕΒΓΑΛΕΣ ΔΥΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΕΣ ΑΡΧΗΓΕ ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ MOGWAI ΕΧΟΥΜΕ GYBE ΑΗΝΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ). Τραγούδια καταλάβαιναν μόνο όσοι έχουν μελετήσει την μπάντα, καλή ώρα ο Φαντσμένιος που έχει κάνει το Θεσσαλονίκη- Γιάννενα μεσώ κατάρας με φορτωμένο στο γουοκμαν το παρθένο στα αφτιά του psychocandy - και δώστου 100 ρηπιτ το Taste of Cindy και όσο ανέβαιναν τα χιόνια έπεφταν οι μπαταρίες (μπορείτε σε αυτό το σημείο να σκουπίστε τα δάκρυα δεν έχει άλλο βιωματικό το ποστ) - τα ήξερε τα τραγούδια και ανάποδα να τα έπαιζαν. Οι υπόλοιποι θα τα δουν γραμμένα στο ιντερνετ. Συμπερασματικά μας πήγε 20 λίτρα βενζίνα για να ακούσουμε κάτι χειρότερα από ότι θα το ακούγαμε στο σπίτι μας. Και άντε εμείς είμαστε μαλάκες θέλαμε να βγούμε και από την Ευρώπη, εσύ ρε Release δεν λυπάσαι τόσο κόπο, να στήνεις εκεί χάμου 200μ σκηνή με οθόνες με μπαλόνια με κοακόλες και με τα καημένα τα φασιστάκια στην πόρτα να τα βαράει ο ήλιος; Εντάξει θα πεις οι Bauhaus είναι οι headliners θέλουν 200 κανάλια δώσαμε από μισό σε όλους του άλλους. Και κάπως έτσι πρέπει να ήταν καθώς οι Bauhaus έστηναν ΜΙΑ ΩΡΑ. ΤΙ ΣΤΗΝΕΤΕ ΜΩΡΕ;;;; ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΙΛΕΤΕ;;;; Στήνουν, στήνουν να γίνει και λίγη κατανάλωση, εντάξει καλύτερα να στήνουν μια ώρα παρά να πληρώσει το Release και τέταρτη μπάντα που εδώ που τα λέμε χάλια θα ήταν και αυτή.

Βγαίνουν οι Bauhaus ο ήχος καλός (αρά δεν έφταιγαν τα ηχεία) αλλά αυτοί δεν ακούνε και στη μέση κάθε τραγουδιού χώνουν μπινελίκια άφιλτρα - η γνωστή Βρετανική ευγένεια. Στα 45 λεπτά (ναι έστηναν μια ώρα για να παίξουν 45 λεπτά) αποχαιρέτησαν κουνώντας το δάχτυλο στον ηχολήπτη τους χαρίζοντας μια ανακούφιση στον φαντασμένιο που επί 20 λεπτά ήταν  έτοιμος να φύγει και πάλευε με τις τύψεις του. Θα έχει να λέει πως το είδε ολόκληρο, όπως τα 15 λεπτά των Fall στο gagarin, τους Beastie Boys στο ejekt, τους White Stripes στο μπιτς βόλεϊ. 

Σε κάποια φάση πέρασε από την οθόνη και η φάτσα του Δεληβοριά (όχι που θα τον γλιτώναμε) και ο Φαντασμένιος πήγε για ύπνο και ονειρεύτηκε τους Mogwai να καίνε το σύστημα του release, να πετάγεται η φωτιά στο καραϊσκάκη, μητσοκάτη γαμιέσαι και τα λοιπά.   

Βαριόμουν επειδή πήγαινα σε λαηβ ή πήγαινα σε λαηβ επειδή βαριόμουν | Efterklang 30/04 Temple

 Τω καιρώ εκείνω που η Ελλάδα την είχε δει Ελβετία με ήλιο και καλύτερη μπάλα, o Φαντασμένιος θυμάται πως είχε πάθει πλάκα με την αβαντ ποπ του Tripper των Efterklang. Ενδεχομένως να είχε παίξει ρόλο η εξότικ σκανδιναβική καταγωγή και η ετικέτα της πολύ προχώ τω καιρώ εκείνω Leaf. Μετά ήρθαν τα blogs, τα webradio, οι Arcade Fire, ζεσταίνονταν οι  Animal collective, οι Sigur Ros παρέμεναν το μόνο cool σχήμα της μετά post εποχής (sic), και κάπως έτσι δεν ήταν καθόλου περίεργη η ευρεία (δηλαδή στους γνωστούς 300) αποδοχή του Parades (με το φανταστικό εξώφυλλο). Tο απόγειο τους ενδεχομένως να ήταν η συναυλία στο an το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008 την οποία ο νεαρός Φαντασμένιος ήθελε πάρα πολύ να δει αλλά δεν είχε βρει φτηνό εισιτήριο με το αεροπλάνο και βαριόταν να ανέβει με καράβι, όχι πως έχε καμιά σημασία καθώς εκείνες τις μέρες εκάναμεν επανάσταση. Στη συνέχεια πέρασαν 12 χρόνια όπου έγιναν πολλά, πάρα πολλά, αλλά χωρίς να εμπλέκονται πάρα πολύ οι Efterkang. Έως το περασμένο Σάββατο στο temple.

Το λαηβ θα μπορούσε να έχει τίτλο 2008-2012, το οποίο μοιάζει ντεμοντέ αλλά επειδή η ιστορία βλέπει κύκλους, το 2008 δεν ήταν που η βενζίνη είχε 2 ευρώ; O γεροΦάντα μπήκε στη μέση του σετ των No Clear Mind οι οποίοι όποτε πάταγαν τα πεταλάκια ήταν απολαυστικοί, όταν έπαιζαν σαν radiohead των φτωχών δεν ήταν τόσο απολαυστικοί, αλλά σε κάθε περίπτωση με χαρά να τους ξαναδούμε. Στη συνέχεια βγαίνουν οι Efterklang. Στα πρώτα 3 λεπτά ο φαντασμένιος θέλει να αυτοκτονήσει και μισεί όσους είναι εκεί μέσα, τι το ήθελε το αβαντ ποπ λαηβ πφ  και πως κάνει έτσι ετούτος ο φροντμαν, να χαλαρώσει λίγο. Περνάει η ώρα και ο φροντμαν φαίνεται πως το εννοεί, τον ενδιαφέρει όντως να περάσει καλά ο κόσμος, μα αν είναι έτσι γιατί ήταν σαπορτ οι No Clear Mind και όχι Larry Gus ξερωγώ; Τώρα αυτό μην το δέσετε και κόμπο αλλά όσο πέρναγε η ώρα σαν να αποκτούσαν όγκο τα τραγούδια τους κάπου εκεί έσκασε το modern drift το οποίο ποτέ δεν άρεσε στον Φάντα αλλά τώρα να είναι τα δυο χρόνια μακριά από τις πίστες, ολίγον ο μπάφος του μπροστινού που ξύπνησε τόσες μνήμες και αισθήματα και ο φροντμαν που στην κόσμαρα του κάνει και τα dan deaconικα διαδραστικά του και τσουπ το μπουλούκι πέταξε από την τσέπη τα χιλιάδες ένσημα και βρέθηκε στον αέρα του temple. 

Και έτσι ένα ακόμα λαηβ δεν είναι ένα ακόμα λαηβ αλλά είναι εκείνο το λαηβ και σκέφτεται ο Φαντασμένιος αν βγαίνοντας έξω θα δει να καίγονται τα κλαμπ στην ιερά οδό. Εντάξει μην τα θέλουμε και όλα δικά μας, πέντε μέρες μετά το λαηβ δεν έχει γίνει καμία επανάσταση και η ανασκόπηση στη δισκογραφία των Efterklang δεν ήταν και τόσο πετυχημένη. Κρατάμε αυτό το μισάωρο στο τέλος το οποίο είναι κανονική κανονικότητα.

Αν διάβαζες φαντασμένιο το 2007 τότε έχεις ζήσει χάλια 2007

Αμα έχεις δει αυτό τότε έχεις ζήσει γαμάτα παιδικά χρόνια, άμα έχεις δει το άλλο τότε ήρθε η ώρα σου να κάνεις το εμβόλιο, άμα έχεις δει το παράλλο ξέρεις τι πάει να πει ζωή και ένα σωρό μαλακίες. Λοιπόν ο Φαντασμένιος το έχει γράψει και θα το ξαναγράψει ξεκάθαρα. To Podcast του Μίχου 1000 και μία νύχτες είναι το καλύτερο πράγμα όχι μόνο στο ιντερνετ αλλά στη ζωή γενικότερα. Δεν πα να θυμάσαι τον σπορτμπίλι δεν πα να έχεις γυρίσει με μπικ TDK 90αρα δε πα να στον έχει εφαρμόσει ο Αντρέας ο Παπανδρέου δεν ξέρεις τίποτα από τη ζωή αν δεν έχεις ακούσει το podcast 1000 και μια νύχτες με καλεσμένο τον Αλέξανδρο Γκικόπουλο που βρέθηκε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Δεν θα σας το χαλάσει με σποιλερ ο φάντα βουρ εδώ και καλή απόλαυση. Τώρα είναι γελοίο να δίνει λινκ για αυτό το έπος ο Φάντα που το καλαθάκι στην τουαλέτα σου αγαπημένη ακροάτρια είναι 200 φορές πιο επιδραστικό από τούτο το μπλογκ. Αλλά ναι είναι γελοίο.

Το νόημα ετούτου του ποστ είναι πως δεν έχει σημασία τι θυμάσαι, σημασία έχει πως ένας καλός δίσκος κιθαριστικής ποπ είναι καλός κιθαριστικός δίσκος είτε αγόραζες φανζιν στα Εξάρχεια είτε δεν ξέρεις τι είναι το φανζιν. Διότι θυμάσαι - δεν θυμάσαι, υπάρχει το 1000 και μία νύχτες ποντκαστ, το ακούς και καθάρισες. Τώρα αν θες έναν πολύ καλό δίσκο της κιθαριστικής ποπ με το Fall in Love not In Line των Kids on a crime Spree έχεις γίνει. 

Αυτοί είχαν βγάλει ένα ep πριν 10 χρόνια και να είναι καλά ο covid που έχει κάνει φραπέ τα υπαρξιακά όλου του πλανήτη, φέτος έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο. Η φάση εδώ είναι πας στο λαηβ τους και της λες, κοριτσάκι ξέρεις τους The Pains of Being Pure at Heart; Αχ Ναι; θες να γίνουμε φίλοι; Αυτό ακριβώς.

προς ενημέρωση

 Να ακούτε τα podcast του Kreative Kontrol. Εκεί θα βρείτε όλη την ιστορία σχετικά με τη διαρροή στο διαδίκτυο της περιβόητης πρώτης κασέτας των Godspeed You! Black Emperor, εκεί θα βρείτε την απολαυστική συζήτηση παύλα κοινωνιολογική ανάλυση μεταναστών δεύτερης γενιάς  με τον Jerusalem In My Heart. Εκεί θα βρείτε και την απίστευτη κουβέντα που έκανε με τον Mdou Moctar. Η κουβέντα ξεκίνησε με τα τυπικά, τι κάνεις πως πάει χα χα χου χου χου μέχρι να μπει ο Mdou και να πει πως αυτός και η οικογένεια του κινδυνεύουν από τους τρομοκράτες και πως θα πάρουν τα όπλα να πεθάνουν μαχόμενοι. Στην ερώτηση γιατί δεν φεύγεις να πας σε πιο ασφαλές μέρος, ο Mdou λέει πως δεν θέλει να φύγει και να ακούσει από τις ειδήσεις  ή το τηλέφωνο τι έγινε, προτιμάει να γυρίσει να πολεμήσει και να πεθάνει με τους δικούς του. Κάτι σαν Μπόρατ χωρίς το χιούμορ ενδεχομένως.

Τα ίδια πάνω κάτω μπορείτε να διαβάσετε και στο Wire φεβρουαρίου όπου οι Mdou Moctar ποζάρουν στο εξώφυλλο (περήφανος ο Φαντασμένιος που τα έχει κάνει τσουρέκια και στα τσουρέκια για δαύτους).

Η μπονους πληροφορία, είναι ο θαυμασμός που τρέφει ο Mdou στον Abdallah Ag Oumbadougou. Το Anou Malane είναι η μόνη κυκλοφορία που θα βρείτε από τον προτοπόρο Τουαρεγκ κιθαρίστα, αλλά αρκεί για να καταλάβουμε πόσο συμαντικός είναι για τους Mdou Moctar. 

Και κλείνουμε αυτό το ποστ με τα όχι και τόσο νέα από των Mdou Moctar με μια δισκάρα που η μπάντα συμμετέχει και ο Φαντασμένιος δεν πήρε χαμπάρι. Το Superwolves των Matt Sweeney/Bonnie "Prince" Billy είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος που έχει βγάλει ο Will Oldam τα τελευταία 10 χρόνια και το Hall of Death ένα αθάνατο τραγούδι.

 

Greeks do It better / someone who isn't me

Σήμερα είχε έναν φανταστικό ήλιο. Ο Φαντασμένιος σηκώθηκε και σχεδόν μηχανικά έπιασε το Belle Sebastian Sing... Jonathan David. Το CD (το ποιο;) είχε πάνω αυτοκόλλητο της Hitch-hyke (της ποιας;) στο οποίο ήταν γραμμένο το 9ψήφιο τηλέφωνο που ξεκίναγε από 01 (τι;;; και γιατί δεν έχει πάνω email ή site;). Και κάπως έτσι με ένα πρασινοκίτρινο αυτοκόλλητο για μια στιγμή ο Φαντασμένιος πήγε πίσω 22 χρόνια. Όχι πως ήταν καλύτερα τότε, απλά τότε ήταν το πρώτο βλέμμα, η πρώτη φορά που νιώθεις όλο αυτό το μείγμα των συναισθημάτων που αποτυπώνεται στον εγκέφαλο και από τότε  κάνεις τα πάντα για να το ξαναζήσεις. Τα έχει πει καλύτερα και τα έχει κάνει όλα αυτά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (10 χρόνια από το θάνατο του αύριο).

Μια κλασική περίπτωση εκπλήρωσης του πρώτου βλέμματος για τον Φαντασμένιο, ήταν όταν άκουσε σε μια εκπομπή του Παναγιώτη Μπάρλα ένα τραγούδι από το Amygdala των Someone Who Isn't Me. Αντανακλαστική η κίνηση να αποκτήσει αμέσως το φυσικό προϊόν εδώ να μάθει τα πάντα για το συγκρότημα, να ακούσει τα πάντα, να νιώσει ευτυχισμένος κάθε φορά που ακούει ένα νέο διαμαντάκι. Melina's Theme η τέλεια εισαγωγή θα ήταν αρκετό να πάει όλο το δισκάκι έτσι, δεν θα τον χάλαγε τον Φάντα, εντάξει soundrack είναι αλλά όχι.  Never Let Me Go το τέλειο μελό, φάτε σκόνη Chromatics και συνεχίζουμε με το ένα έπος μετά το άλλο. Παύση στο Let Me Go Wrong. Ο Φαντασμένιος ξέρει πως έχει κάτι το αβάσταχτο αλλά δεν θέλει να το περιορίσει σε ομορφιά, μελαγχολία, μελωδία ενδεχομένως αβάσταχτο καρμπινάτο πρώτο βλέμμα; Και εκεί που νομίζει ο Φαντασμένιος πως τα έχει ακούσει όλα να που σκάει το καλύτερο χιπ χοπ, ραπ, τραπ, νταμπ μπαμπ φαπ όλων των εποχών,  Σαν πτώματα.  Ο Φαντασμένιος ξέρει πως έχει κάτι το αδιανόητο αλλά δεν θέλει να το περιορίσει σε ομορφιά, μελαγχολία, μελωδία ενδεχομένως αδιανόητα καρμπινάτο πρώτο βλέμμα; Το πιάσατε; Ναι, ναι είναι πάλι αυτό το συναίσθημα ενθουσιασμού που αδειάζει τις τσέπες και φέρνει πονοκέφαλο στον γείτονα.  Δεν υπάρχει κάτι ηρωικό εδώ, ίσα ίσα είναι ακόμα μια απόδειξη του πόσο άσχετος είναι ο Φαντασμένιος που χαζοκορόιδευε το gomenaki. Αλλά εντάξει, άντρας είναι ο Φαντασμένιος, όλοι οι άντρες είναι μαλάκες (ούτε μισό πιξελ ειρωνείας εδώ).

Οπότε διπλή η χαρά του Φάντα καθότι επιτέλους άκουσε μια από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες όλων των εποχών και μάλιστα αυτή είναι από μια γυναικεία μπάντα - The Future is Female.

shoegaze will never die, but you will

Τον Μάιο του 2021 η αυτού μεγαλειότης Kevin Shields δήλωνε πως το 2021 θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε νέο υλικό από τους My Bloody Valentine, μέσα στο 2022 θα βγουν δύο δίσκοι σε διάστημα 6 μηνών και αν το επιτρέψουν οι συνθήκες η μπάντα θα κάνει περιοδεία. Αυτό λοιπόν θα είναι το 2022, η χρονιά που κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μπορεί να είναι αυτό που θα τα αλλάξει όλα και που ενδεχομένως θα κορυφωθεί ένα βράδυ με κύματα πανικού διπλή μάσκα και τριπλές ωτοασπίδες. 

Παρεμπιπτόντως το μήνα Γενάρη παραδοσιακά ο Φαντασμένιος ανεβάζει τους δίσκους που του ξέφυγαν από την υπερ φανταλίστα. Τώρα εδώ έχουμε τους αγαπημένους 93millionmilesfrοmthesun οι οποίοι είναι σαν υιοθετημένοι από το blog καθότι εμείς τους είχαμε βάλει στους δίσκους της δεκαετίας και σχεδόν κορφή το 2011 με τούτο εδώ τον οδοστρωτήρα. 

Λοιπόν το Why Do We Fall Apart είναι ένας δίσκος απολαυστικός τον οποίο μπορείτε να αγοράζετε, να τον τσαλακώνετε σαν χαρτί και να τον βάζετε στο στόμα όποιου λέει πως έλα μωρέ με το Shoegaze τα ίδια και τα ίδια, ΧΛΑΠ. Άκου την κιθάρα στο The View From Woodhead πως γίνεται ρε να είναι τόσο Shoegaze με τόσο καθαρό τριπαριστό ριφ. Θυμίζει το ένα, θυμίζει το άλλο, είναι Slowdive, είναι ride, είναι Verve, είναι κολλητικό, είναι πανέμορφο, είναι σαν να έχει φωτιά γύρω γύρω και αυτοί να παίζουν δυνατά και να κουνάνε τις φλόγες. Χαμός, στη φανταλίστα θα καθόντουσαν στο 6-7.