15 όποιος κατάλαβε, κατάλαβε

Το Swallow είναι ο πρώτος δίσκος του μπασίστα των Ride, Steve Queralt. O δίσκος ηχητικά είναι ακριβώς στο σημείο που το ορθόδοξο Shoegaze συναντά το ορθόδοξο ποστ-ροκ. Και όπως είναι αναμενόμενο από τις δύο παραπάνω προτάσεις δεν έχει ούτε ψίχουλο να προσφέρει στο αδηφάγο τέρας της μουσική πρωτοπορίας.  Τι έχουμε εδώ; Έχουμε καλές  έως πολύ καλές συνθέσεις, όμορφες μελωδίες εξαιρετικές εκτελέσεις και μία ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;; λινκ. Το Messengers στο οποίο συμμετέχει η Verity Susman (των Electrelane) λογικά θα δεν θα γίνει επιτυχία αλλά είναι σίγουρο πως θα αναγνωριστεί και θα πάρει τη θέση που του αξίζει μαζί με όλα τα κλασικά shoegaze διαμάντια όταν επιτέλους η ουνέσκο αναδείξει το μουσικό αυτό είδος σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Μπράβο κύριε Steve και με αυτά και με αυτά τώρα πια ξέρουμε ποιος είναι σίγουρα αθώος για την brit pop κωλοτούμπα των Ride στα 90s.

Εντωμεταξύ στα νέα του Shoegaze, το 2025 επανεμφανίστηκαν με συναυλίες οι My Bloody Valentine. Στο Δουβλίνο κάποιοι γράφουν ότι ξεκίνησαν από τα 115db. Σε κλειστό χώρο. Εντωμεταξύ το 2026 έχουμε συναυλίες Decius, Prolapse και Godspeed. Λες αγαπημένη αναγνώστρια να έχει έρθει η στιγμή για να αλλάξει τις πολύχρωμες τελίτσες ο Φάντα με λευκό φόντο και μαύρα γράμματα; 

 

16 πτώσεις

 Η Ethel Cain γράφει southern gothic μουσική για το τέλος της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας. Αυτός ήταν ο τίτλος μιας παλιότερης συνέντευξης της Cain στο flood και περιγράφει τέλεια το τι γίνεται στο Perverts. Το κακό με το τέλος της αμερικάνικης αυτοκρατορίας είναι ότι μοιάζει να έρχεται αργά, με αποτέλεσμα η αγωνία να κρατάει πολύ και να κάνει πολύ θόρυβο. Ο θόρυβος του Perverts δεν είναι για να τρέμουν οι τζαμαρίες ή να εμφανιστούν τα φαντάσματα των Coil αλλά είναι αρκούντως ενοχλητικός για να σου κάνει ένα κόμπο στον λαιμό, σαν αυτούς που σου σκάλωναν όλο το χρόνο που διάβαζες και άκουγες για αυτά που γίνονταν στην Παλαιστίνη. Η αλήθεια είναι πως ο κόμπος έχει πολύ και από τις αβάσταχτες μελωδίες που περνάνε από το τρία των Portishead ως τους καλύτερους Shoegaze κατακλυσμούς. Το Punish αξίζει σίγουρα να μπει στην Κιβωτό του Νώε. 

Και μιας και το έφερε η κουβέντα στις πτώσεις, θα πρέπει αγαπητή αναγνώστρια κάποια στιγμή να δεις το d'est της Chantal Akerman που λογικά δεν είδες στο 14ο Φεστιβάλ Avant Garde της Αθήνας. Εδώ πρόκειται για ένα πειρατικό ντοκιμαντέρ με λήψεις σε Γερμανία, Πολωνία, Ουκρανία και Ρωσία λίγο μετά την πτώση του τείχους.  Σκέψου αυτές τις στιγμές που είσαι έξω και εκεί που οι άλλοι είδαν ασχήμια αλλά εσύ είδες τον κωδικό, δηλαδή κάτι όμορφο σαν εικαστική εγκατάσταση. Αυτό ακριβώς καταφέρνει και αποτυπώνει σαν lo-fi Αγγελόπουλος  στα 16mm η Άκερμαν. 

 

17 Καραγιάννης Καρατζόπουλος και σπασμένη φλέβα

 

Κάθε φορά που μπαίνει στο μπλογκ ο Φαντασμένιος νομίζει ότι θα βρει όλα τα ποστ με χιλιάδες λέξεις για το πόσο γαμάτη είναι η σπασμένη φλέβα. Εδώ και περίπου δέκα μέρες βλέπει τον ίδιο εφιάλτη. Χτυπάει το κουδούνι, ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα φουριόζος ο Οικονομίδης για να του δώσει συνέντευξη. 

Σε κάποια φάση του λέει ο Φαντασμένιος να μωρέ καλή η ταινία αλλά είναι λίγο μεγάλη και εντάξει το τραγούδι του Λεξ δεν κόλλαγε με τίποτα στο τέλος, όπως θα έλεγες και εσύ "σε βγάζει από την ταινία" καμία σχέση με την καταπληκτική μουσική που Μπάμπη Παπαδόπουλου, και το τέλος θα μπορούσε να ήταν εκεί που τρώνε και η γυναίκα του κοιτάει το κινητό, εντάξει μια άποψη είναι και αυτή, δεν μη νομίζεις. 

Ο Οικονομίδης ξεπαγώνει από το σοκ και τα κάνει όλα λίμπα. Στο τέλος και αφού έχει ισοπεδώσει το φτωχικό του Φάντα παίρνει το λαπτοπ μπαίνει στο μπλογκ και γράφει όλα τα ποστ για την φανταλίστα με θέμα την σπασμένη φλέβα. 2000 λέξεις το ποστ ε, όχι μαλακίες. 

Μέχρι να βγει το όνειρο αληθινό πάμε στο #17 της φανταλίστας όπου έχουμε τον πρώτο δίσκο των Floral Image από το Νορφολκ. To Gone Down Meadowland κυκλοφόρησε από την - σεσημασμένη στα ακραία μουσικά φαινόμενα - ψυχεδελομάνα λονδρέζικη fuzz club records. Πρόκειται για έναν δίσκο της ψυχεδελικής μουσικής με ξεκάθαρη ροπή προς την ντάγκλα, σαν King Gizzard που έχουν πιει όλον τον Lee "Scratch" και το Mercy (βλέπε #18). Με λίγες εξαιρέσεις ο δίσκος θα μπορούσε να ήταν σάουντρακ ταινίας του Τζέημς Πάρις ή οποιασδήποτε ταινίας του 70 έχει τα δικαιώματα η Καραγιάννγης- Καρατζόπουλος. 

ένα πρόχειρο top-5 του Φαντασμένιου θα ήταν: 

Κατηγορώ το Κορμί μου

Ανώμαλο φορτίο

Το Σφάλμα
Μια Γυναίκα με Παρελθόν (σεξομανία)

Καταναλωτική Κοινωνία

Ψυχή και Σάρκα (εσύ και εγώ)
Καυτή Εκδίκησις (sic)

Εντωμεταξύ αυτές είναι εφτά αλλά μακάρι να ήταν αυτό το μόνο μας πρόβλημα. Ούτε ο Οικονομίδης - φυσικά - είναι το πρόβλημα μας, μακάρι η ταινία του να κάνει εκατομμύρια εισιτήρια να πάει ο κόσμος στο σινεμά. Εδώ κανονικά ο Φαντασμένιος θα έγραφε μια κακία για την ταινία του Καζαντζίδη που έκανε χαμό φέτος, ωστόσο δε γαμιέται ρε; Ας πάει να δει και Μάστορα ο κόσμος, πλάκα είχε η ταινία.   

Οι Floral Image κυκλοφόρησαν στο τέλος της χρονιάς και το EP Gone Down Meadowland το οποίο περιέχει τρία τραγούδια που δεν χώρεσαν στο δίσκο και κάποιες λαηβ εκτελέσεις. Από τον δίσκο ο Φάντα διαλέγει το ρολερκοστερικ Tiergarten και από το EP το ανατολιζέ Spiraline.

 

18 οι ιστορικοί του μέλλοντος

 

Εδώ έχουμε μια κυκλοφορία της Dash The Henge Records δηλαδή του σύγχρονου ομφαλού της Γης. Για τις λίγες που δεν ξέρουν την Dash The Henge Records, να πει ο Φαντασμένιος πως πρόκειται για τη δισκογραφική εταιρία του δισκοπωλείου Dash The Henge, συνιδρυτής του οποίου είναι ο Nathan Saudi, γνωστός ως Brian Destiny και μέλος ποιών άλλων; των Fat White Family.   

Το Mercy των Peter Harris, Fritz Catlin και Lee "Scratch" Perry είναι ο πρώτος ρέγγε δίσκος που εμφανίζεται σε φανταλίστα.  Ρέγγε ή dub, όχι ότι καταλαβαίνει ο Φαναντασμένιος τη διαφορά αλλά διαβάζει στο Quietus πως "είναι ένα dub άλμπουμ που όμως δεν ακούγεται σαν κανένα άλλο dub άλμπουμ". Σίγουρα για τον αν-νταμπιασμένο Φαντασμένιο δεν ακούγεται σαν κανένα άλλο δίσκο τελεία. Το άκουσε όταν βγήκε - καθότι Dash The Henge - και στη συνέχεια χωρίς εξήγηση ανά τακτά χρονικά διαστήματα πήγαινε το δάχτυλο από μόνο του και πάταγε το play. Κοίτα να δεις πράγματα ε. 

Τώρα μπορεί όλο αυτό μοιάζει αδιάφορο καθότι είμαστε στο 18 της φανταλίστας, ωστόσο όταν μετά από 150 χρόνια θα αναγνωριστεί ο Φαντασμένιος ως ένας σπουδαίος μπλογκερ - κάτι σαν τον Βαν Γκονγκ των μπλογκ - τότε είναι σίγουρο πως για τούτο εδώ το ταπεινό 18 θα γραφτούν διδακτορικά. Μπας και τα απανωτά στρώματα (layers) θύμισαν στον Φαντασμένιο την εποχή που το κεφάλι του δεν μπορούσε να διανοηθεί την τελειότητα των Animal Collective; Μπας και ο σγχωρεμένος ο Perry κάνει τίποτα μαύρες μαγείες; Είναι τυχαίο ότι ο Φαντασμένιος έχει τόσους μήνες να κράξει για συναυλία; Και για αυτή των Ditz που ήταν έτοιμος με το δάχτυλο στην σκανδάλη ακυρώθηκε; Πάντως ακόμα και αν γίνει το απίθανο και δεν αναγνωριστεί κάποτε το μεγαλείο τούτου του μπλογκ, σίγουρα κάποιος μελλοντικός ντιγκερ θα πέσει πάνω στο Mercy και θα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Και κάπως έτσι ένα δέος το νιώσατε αλλά οκ στο 18 είμαστε δεν είναι και ό,τι πιο τέλειο έχει υπάρξει στη γη ο Γιώργος ο Λέντζας σε δίσκο.  

19 ποπ ποπ ποπ ποπ του του του ποπ ποπ ποπ ποπ

 

Δύο αδερφές από το Γκρίνοκ της Σκωτίας παίζουν την πιο όμορφη κιθαριστική ποπ από της C86 βγαλμένη των Delgados τα ιερά. Ο ομότιτλος δίσκος των The Cords δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο στη μουσική όχι του 2025, αλλά ούτε καν του 1995. Έχει κάμποσα δίλεπτα τουρμποδυναμιτάκια όπως για παράδειγμα το You, υπάρχουν φορές που αμολάνε την αφέλεια στο θεό (I'm Not Sad), φυσικά υπάρχει και το ονειρικό στοιχείο (Yes It's True) αλλά εκεί που θα σε κερδίσουν για πάντα φιλενάδα είναι στα μελωδικά τους, το Weird Feeling και το When You Say Goodbye που κλείνει και τον δίσκο. Θα έκαναν καλή παρέα με τις Grandmas House, αχ μακάρι να πάρει το μουντιάλ η Σκωτία. 

Το κονσεπτ του ποστ ήταν πως θα το έγραφε ο Φαντασμένιος ακούγοντας το νέο της Ροζαλία που μας τα έχετε κάνει ΝΑ; όχι, σαν το κεφάλι του μπικ Σοφο; όχι, σαν όλα τα βουνά του Νεπάλ μαζί; όχι, σαν την μαλακία του Άδωνι; όχι, σαν την αμπαλοσύνη του Μλαντένοβιτς; όχι, σαν το ψώνιο του Φιλιππίδη; όχι, σαν το ντράμα του Μαζόχα; όχι, σαν την φαντασμενίαση του Μίχου; όχι, σαν την ξερολίαση του Καίσαρη; όχι, σαν την αυτοαναφορικότητα του Pan Pan; όχι, σαν την γαματοσύνη των fat white family; όχι, σαν την Γη και την σελήνη μαζί; όχι, σαν την κριντζίλα του Λιάγκα; όχι, σαν την χαζομάρα του Ντόναλντ Τραμπ; όχι, σαν το κακό χιούμορ του Τσιμιτσέλη;  όχι, σαν το πολύ κακό χιούμορ του Ουγκαρέζου; όχι, σαν το χιούμορ του Ουγκαρέζου μαζί με του Τσιμιτσέλη; όχι, όλα τα προηγούμενα μαζί; όχι, όλα τα προηγούμενα μαζί επί δέκα; όχι, σαν την καγκουρίλα της Μαρίνας Σάττι; όχι, σαν το πρόμο για την σπασμένη φλέβα; όχι, σαν τo hype των Idles; όχι, σαν την Ελληναρότητα του θείου Θανάση; σαν το πρήξιμο Ελλήνων που έχουν πάει να δουν Radiohead στο εξωτερικό;  όχι, σαν τη χαζομάρα μπάτσου; όχι; OXI, ούτε αυτό, πάμε σε άλλο επίπεδο, πάμε σε κάτι τόσο μεγάλο που είναι πέρα από κάθε κλίμακα, πάμε στο τεράστια σαν την αθλιότητα των αγγλικών των Ελλήνων δημοσιογράφων; Ναι, ΝΑΙ, τόσο έχετε κουράσει με την Αννα Βίσση της Βαρκελώνης. Kαι σας το λέει ο Φαντασμένιος; Ναι. 

 

20 - Σκληρό είναι για σένα να κλωτσάς τα κεντριά.

Κανονικά 1η Δεκεμβρίου ξεκινάει η αντίστροφή μέτρηση για τους δίσκους της χρονιάς. Έλα μου όμως που ο Φαντασμένιος δεν μπορούσε να βρει με τίποτα το #20 για τη λίστα. #1 έχει καραμπινάτο χωρίς φόβο και πάθος, αλλά #20 δεν μπορούσε να βρει με τίποτα. Και δεν είναι απλό το 20, είναι αυτό που θα διαβάσουν όλες. Επίσης δεν έχει νόημα να είναι ένας ακόμα δίσκος, πρέπει να είναι πρόταση, να καταλάβει η άλλη περί τίνος πρόκειται, δεν έχει κανένα νόημα για παράδειγμα να είναι στο 20 της λίστας οι Pulp. Ταυτόχρονα η πρόταση θα πρέπει να έχει και μια κάποια ποιότητα, καθώς αν μπει κάτι που δεν ακούγεται, τότε πάει, τον έχασες τον κόσμο. Όχι πως αυτό το σαητ έχει κάνα πρόβλημα με το να διώχνει τον κόσμο, τα στατιστικά του είναι μικρότερα και από την αξιοπρέπεια του Μητσοτάκη. 

Και κάπως έτσι στο #20 είναι το The Coward του αγαπητικού των ακραίων μουσικών φαινομένων, Saul Adamczewski. Αν δεν ξέρεις αγαπητή φίλη ποιος είναι ο Saul τότε άσε το κινητό, πήγαινε έξω στο μπαλκόνι, χύσε στο κεφάλι σου ό,τι έχουν τα πιατάκια από τις γλάστρες, μπες μέσα στο σπίτι, άνοιξε το ψυγείο, πάρε τυρί κοτατζ πέτα το και αυτό στο κεφάλι σου, πήγαινε μετά στο μπάνιο, πάρε την βολταρεν πέτα την και αυτή στο κεφάλι σου, βρες μετά τον πιο καθαρό καθρέπτη που έχεις, πήγαινε σε απόσταση 50 εκατοστών από αυτόν, κοιτάξου, κοιτάξου με προσοχή. Αυτό που βλέπεις, τίποτα άλλο, τα λέγαμε. 

Το The Coward λοιπόν είναι ένα ακόμα - μινιμαλιστικό ας πούμε - αριστούργημα του αγαπημένου προβοκάτορα σαν συνέχεια του εξαιρετικού Adventures In Limbo. Μαζί του έχει τον Marley Mackey (μέλος των Warmduscher) . Στον δίσκο συμμετέχει και ο Αμερικανός ποιητής, συγγραφέας, τραγουδιστής και δικηγόρος  John S. Hall. Ο Hall είναι ο ιδρυτής των θρυλικών King Missile με τους οποίους κυκλοφόρησε το επικό τεράστιο χιτ Detachable Penis (ψαγμένοι djs κλέψτε ελεύθερα). 

Αυτός ο δίσκος είναι για την παλιά κουλτούρα που πεθαίνει, αν κλείσεις τα μάτια όταν τον ακούς θα δεις καλοντυμένους ανθρώπους με κουστούμια και καπέλα, η ασπρόμαυρη εποχή του μεσοπολέμου αλλά γύρω γύρω υπάρχει παντού η παρακμή, γελωτοποιοί του Μεσαίωνα μέσα στην πρέζα, αγροίκοι, περιθωριακοί κακομούτσουνοι φαφούτηδες , φαρισαίοι υποκριτές που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, παντού αθλιότητα, παντού το αγνό κακό, και σε μια γωνιά είναι ένας περιθωριακός - ας τον πούμε Σαούλ - που γράφει ποίηση και ζωγραφίζει θέματα διαστροφής. Υπέροχο The Coward, και καθόλου υπέροχο αυτό εδώ το ποστ, θα είναι η μόνη δισκοκριτική (τεράστιο sic) για αυτό.