5 + bonus live review Diiv - King Hannah

 Υπό κανονικές συνθήκες αυτό εδώ θα ήταν ένα ποστ ανασκόπηση για τη συναυλία της χρονιάς, δηλαδή για την πρώτη φορά που θα έβλεπε λαηβ ο Φαντασμένιος τον Mdou Moctar. Θα έγραφε για τα νέα τραγούδια του Funeral For Justice πως είναι πιο ακατέργαστα, πιο δυνατά και τελικά πιο κοντά στο επικό ILANA (the creator) του 2019. Ευθύτητα στη μουσική, ευθύτητα και στους στίχους όπου ο Mdou τραγουδάει για το δράμα των Τουαρέγκ χωρίς κάποια διάθεση για συμβολισμούς. Ο δίσκος κλείνει με το τραγούδι Modern Slaves όπου στην τελευταία στροφή λέει: 

Γιατί κόσμε είσαι τόσο επιλεκτικός με τα ανθρώπινα δικαιώματα; 

Ο λαός μου κλαίει και εσύ γελάς

Το μόνο που κάνεις είναι να βλέπεις

Και εδώ χρειάζεται μια παρέμβαση (1η) για τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς:

1. Godspeed

2. Bombino & Tinariwen

3. Years of Youth x Pan Pan

4. Χειμερινοί στη Χαλκίδα ή στο θέατρο βράχων ή στου Παπάγου ή στη Μυρσίνη

5. Stetson

 

Που είχαμε μείνει; Ναι φοβερός δίσκος και φοβερό λαηβ που όμως δεν έγινε ποτέ, ίσως θεία δίκη για όλα τα σχόλια του Φαντασμένιου για τις ακυρώσεις του Bruce Springsteen το καλοκαίρι. 

Και κάπως έτσι (παρέμβαση 2η) βρέθηκε ο Φάντα να βλέπει στο Paradiso τους King Hannah για τους ο οποίους όχι στο Αμστερνταμ άλλα ούτε έως την Πειραιώς δεν θα είχε διάθεση να πάει και ας φώναζε για αυτούς όλο το χίπι χίπι ιντερνετ πριν από δυο χρόνια. Το καλό με τη μέση ηλικία είναι πως γενικά φέρνει μαζί της και μια σοφία, οπότε δεν ήταν καθόλου έκπληξη πως το μόνο που ίσως καταγραφεί στη μνήμη του Φάντα είναι ο ωραίος τρόπος που κλότσαγε το πόδι προς τα πίσω o King κάνα δυο φορές που γρατζούνισε με κάποιο ενδιαφέρον την κιθάρα του. 90s τατς που έδεσε γάντι με το καρό πουκάμισο και το Silver Jews μπλουζάκι από μέσα. Η Hannah και καλά απόμακρη, ανέκφραστη μα που πάτε και τα βρίσκετε όλα αυτά τα φιντάνια; Και ενώ ο Φαντασμένιος προσπαθεί να καταπολεμήσει την King βαρεμάρα σκεπτόμενος πως σε αυτή τη σκηνή έχουν γράψει ιστορία οι Nirvana, τσουπ στη σκηνή οι diiv. 

 Ο Zachary Cole Smith και αυτός ευθυγραμμισμένος στο 90s κλίμα φοράει t-shirt πάνω από λευκό μακό και κάπου εδώ τελειώνει η My style rocks ενότητα. Η συναυλία των diiv αποτελείται από ορθόδοξο shoegaze, σε χαμηλά ωστόσο ντεσιμπέλ, διανθισμένα με εκτεταμένες βιντεοπροβολές όπου το κύριο θέμα είναι η κατακραυγή της Αμερικάνικης πολιτικής με κάμποση ειρωνεία για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Κάπου περάσανε και κάτι πλάνα από την πλατεία νερού, ωστόσο η κορύφωση ήρθε προς το τέλος με δίδυμους πύργους και στο καπάκι ένα μεγάλο death to america (ε και μου το κλείσουν για αυτό ε). Είχαν διάθεση αλλά τα τεχνικά προβλήματα με τα βίντεο είχαν ως αποτέλεσμα ένα death to ροή του λάηβ και τελικά είναι μεγάλο πρόβλημα η εμπειρία της μέσης ηλικίας έχουν χαθεί οι εκπλήξεις. Καλοί οι diiv άλλα όχι για σχεδόν 2 ώρες σετ. Α ρε Mdou, α ρε Mdou.