error 404, το ποστ που αναζητάτε δεν υπάρχει

Είδε ένα όνειρο ο Φαντασμένιος χτες. Ηλιαχτίδες της δωδέκατης μεσημεριανής χτύπησαν τα μάτια του τα οποία μετά κόπων και εκ του δεξιού χεριού σκιαζόμενα αποκάλυψαν το σκηνικό. Ήταν οριζοντιωμένιος στο γρασίδι. Δίπλα είναι μια εκκλησία που βαράνε οι καμπάνες σαν ηλεκτρικές κιθάρες και μια αντρική φωνή σαν της Elizabeth Fraser ψέλνει κάτι αβάσταχτα χαρμολυπητερό. Ο Φαντασμένιος σηκώνεται και με αργή κίνηση μπαίνει μέσα στο ναό. Με το που περνάει την πόρτα ο τόπος σείεται, οι άγγελοι φεύγουν από τις τοιχογραφίες και σαν διάολοι χορεύουν ενώ τα ντουβάρια πάλλονται και είναι όλα τόσο έντονα σαν να βρίσκεσαι πάνω σε περιστρεφόμενο αστέρι που πέφτει στη γη με 1εκ χιλιόμετρα την ώρα. Χαμός. Η φάση κρατάει 5:39 και τότε μια μελωδική γαλήνη επικρατεί. Δεν ξέρει γιατί αλλά ο Φαντασμένιος σκέφτεται τι θα γινόταν αν το 1994 οι Slowdive είχαν μια μηχανή του χρόνου και μπορούσαν να γράψουν ένα δίσκο με υπολογιστές και πετάλια τεχνολογίας 2017. Πέφτει σκοτάδι, και  στην άλλη άκρη διακρίνεται μια άδεια μπάρα. Ο Φαντασμένιος κάθεται στο σκαμπό, ο μπάρμαν του δίνει ποτό και του ζητάει συγγνώμη που κάποτε είχε πει ένα σωρό κακά λόγια για αυτόν χωρίς στην πραγματικότητα να τον ξέρει. Αντί να χρυσώνεις το χάπι, βάλε άλλο ένα, η ζωή συνεχίζεται, βάλε άλλο ένα. 

Είναι ξεκάθαρα ένα όνειρο, δεν μπορεί να συμβαίνουν στα αλήθεια όλα αυτά δηλαδή πως γίνεται τώρα να ακούγεται μια νότα από το εκκλησιαστικό όργανο, να ανάβουν όλα τα φώτα και τα κεριά και από την πόρτα μπαίνουν εκατοντάδες γυναίκες, με χρυσά μαλλιά φυσικά. Τι στον πούτσο είχε μέσα αυτό το ποτό ρε πούστη μου; Μόνο σε όνειρο γίνονται αυτά, όλοι το ξέρουν αυτό. Σκάνε οι μελωδίες από τον ουρανό, όλοι κοιτάνε κάτω, φακ είναι τόσο όμορφη η φάση που για πρώτη φορά ο Φαντασμένιος δεν θέλει να γυρίσει το χρόνο πίσω, στην πραγματικότητα νομίζει πως δεν χρειάζεται πλέον χρόνος. Όπως έχεις καταλάβει φίλε Φαντασμένιο είσαι παρόν σε μια κηδεία, λέει ο μπάρμαν. Σε λίγα λεπτά λευκός θόρυβος και μελωδίες θα ηχήσουν δυνατά, στο κέντρο του δωματίου είναι το κουτί με την τέφρα της νοσταλγίας πήγαινε πάρ'το και βγες έξω. Μια μελωδία στο πιάνο. Χωρίς να γίνει έκρηξη το κουτί ανατινάζεται και καθώς πέφτουν οι στάχτες ο Φαντασμένιος ξυπνάει. Έχετε οκτώ λεπτά να σας μιλήσω για τους σωτήρες μας τους Slowdive; 

ολ RITE

Αντικειμενικότητος συνέχεια, με ακόμα ένα συγκρότημα που δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσετε εδώ κακό λόγο, ακόμα και αν γράψουν τον νέο ύμνο του Ολυμπιακού. Όπως έχετε ήδη καταλάβει γιατί είστε τσακάλια ο Φαντασμένιος γράφει για τον νέο δίσκο των The You And What Army Faction με τίτλο RITE. 

Για τα δεδομένα μιας μπάντας που οι περασμένες κυκλοφορίες μοιάζει να μην καταλαβαίνουν από 33 ή 45 στροφές, από πίσω μπρος και από κανονικά και ανάποδα το νέο δισκάκι μπορεί να χαρακτηριστεί από ποπ ως easy listening. Η φάση εδώ είναι πέρα για πέρα αληθινή οπότε δεν κάνει εντύπωση πως όχι μόνο δεν κρύβουν τις 90s εμμονές τους αλλά τις υπογραμμίζουν με τη συμμετοχή στο δίσκο ενός ήρωα της εποχής, τον Δημήτρη Ιωάννου (Bokomolech). 

Οι Faction λοιπόν παρουσιάζουν τις πιο ορθόδοξες συνθέσεις της ως τώρα πορείας τους και σε συνδυασμό με την επίσης καθαρή παραγωγή - με εξαίρεση φυσικά τα φωνητικά ε, μη τα γαμήσουμε και όλα - δεν θα ήταν υπερβολή να μιλάμε για έναν δίσκο με πολύ όμορφο εξώφυλλο και εννιά κανονικά τραγούδια. Μένοντας στο θέμα της παραγωγής ο Φαντασμένιος πιστεύει πως ακούγονται εντελώς αντι-Albini, καθώς αν στους δίσκους του 90s πατριάρχη έχεις την αίσθηση πως είσαι μέσα στο στούντιο, ακούγοντας το RITE μάλλον ψάχνεις τους Faction σε ένα κουτί 15 μέτρα κάτω από τη γη. Και μια χαρά είναι εκεί κάτω, δεν είναι να μπλέκεις από πολύ κοντά με τον κιθαριστικό χαμό που κάνουν.

Αν θέλετε νεημ ντροπινγκ πάρτε στυλό και γράψτε, Fraternity, Swans από ημίχρονο, Body Horror, Fugazi στανταράκι, Slave Magik, δύσκολο αλλά Nirvana, στο Degeneration Magic και αυτό οριακό αλλά το μοτίβο είναι pop gybe και στο I See You Stalking Me στο μπάσο, στο μπάσο (μισό λεπτό να διαβάσει ο Φαντασμένιος τα κρεντιτς) στο μπάσο περιέργως δεν είναι η Κιμ Ντιλ, Pixies; Χαμός. Η ψυχούλα του δίσκου βέβαια είναι αρκετά Sonic Youth (και γιατί να μην είναι ε) με πιο χαρακτηριστικό το i'll be Johhny Castle, you be Cancer.

Ενδεχομένως και αυτό το ποστ να είναι αχρείαστο καθώς ο δίσκος στοχεύει σε ένα ιδιαίτερο έθνος ανθρώπων (όχι με την έννοια της ελιτ) οι οποίοι σίγουρα δεν περίμεναν τον Φαντασμένιο δυο μήνες για να πέσουν μέσα στη δίνη του. Στην απίθανη περίπτωση που έχει μείνει κάνας ξέμπαρκος, τότε κλικ και καλά ξεμπερδέματα.