μετά-βαρεμάρα

Να ξέρετε πως διαβάζετε το blog με τα λιγότερα τατουάζ. Και να θυμάστε μόνο δυο λέξεις. Νότιο Λονδίνο. Εκεί είναι η φάση και όχι στο δίσκο της Courtney Barnett και του Kurt Vile που τη μια φορά που πήγε να τον ακούσει ο Φάντα σκέφτηκε πως είναι πιο χάλια και από τη σχέση του Cobain με την Love. Βασικά δεν είναι χάλια, σκέτα βαρετό είναι, απλά ήθελε ο Φάντα να κάνει το ξυπνακίστικο του αλλά δεν του έβγαινε κάτι με τη λέξη βαρετό, αλλά το πιάσατε το αστείο γελάσατε ή και δε γελάσατε γιατί λογικά τα σάητ που αποθεώνουν το δισκάκι όλο και κάτι θα γράφουν για το συνειρμικό της λεζάντας. Ο Φάντασμένιος σε γενικές γραμμές βαριέται και δεν διαβάζει τίποτα, αλλά για να σας αρέσει εσάς ε κάπου θα το διαβάσατε. Εντάξει περί ορέξεως ο καθένας ας ακούει ό,τι θέλει, εκτός φυσικά από τους pixies που είναι προαπαιτούμενο. Δηλαδή ο Φαντασμένιος που δεν μάσησε μπρος στη φυσικοχημεία ΙΙΙ και σε 3ώρο μίτινγκ με την προϊσταμένη του, σηκώνει τα χέρια ψηλά όταν κάποιος του λέει πως δεν του αρέσουν οι Pixies. Επίσης αν και δεν έχουν σχέση με τους Pixies εξαιρετικές είναι οι Madonnatron. Μπαντ μεητς των Fat White Family, με έδρα το νοτιοανατολικό Λονδίνο κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο που αντί κριτικής ο Φαντασμένιος θα σας παρακαλέσει να κοιτάξετε προσεκτικά για δέκα δευτερόλεπτα το εξώφυλλο και μετά να διαβάστε τους τίτλους των τραγουδιών:

Headless Children
Sangue Neuf
Tron
Be My Bitch
Glenn Closer
Violent Denial
Mother's Funeral
Bad Woman
Wedding Song   
Cat Lady
Situations

βαρεμάρα

Διάβαζε κάπου ο Φαντασμένιος κάποιον που διάβασε κάπου πως μετά τα 35 χάνεις την όρεξη για νέα μουσική. Πριν κάνα μήνα είχε διαβάσει κάπου πως δεν κυκλοφορεί πια καλή μουσική. Πφ. Βαριέται και να κράξει ο Φαντασμένιος, το πιάσατε το νόημα ε. Μπράβο σας. Λοιπόν τώρα θα σας σκάσει ο Φάντα τις λέξεις κλειδιά. Νότιο Λονδίνο. Εκεί είναι η φάση, και επειδή μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις και καθότι βαριέται ο Φάντα, πάρτε μάτι το παιδί της φωτογραφίας. Αυτός είναι. Είναι ο κιθαρίστας των fat white family - που παρεμπιπτόντως  το 2018 θα βγάλουν το δίσκο του αιώνα - που μαζί με έναν από τους Childhood γράφουν μουσική ως Insecure Men. Το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησαν είναι άνετα το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς, ίσως και της δεκαετίας οπότε μόνο υπερβολικός δεν είναι ο Φαντασμένιος που περιμένει τον πρώτο του δίσκο όπως  ο Κνίτης τον Βασίλη, ο ασπροπαντελονάτος τον Ρέμο, ο Παπακαλιάτης όλοι εσείς οι μαλάκες τους radiohead.

 

acid mothers temple and the ωνασουγαμήσω στο fuzz (23/09)

 

Θα μπορούσε ετούτο το ποστ να έχει ως βασικό θέμα τη μαλακία που σας δέρνει και πήγατε και γεμίσατε τα μπουζούκια για να δείτε τον Jaar, αφήνοντας κοτζαμ Acid Mothers Temple με τους 300 του αηντααααα. Όχι μωρέ, ούτε καν, μια χαρά είναι ο Jaar, εσείς όμως είστε πολύ μαλάκες, μαλάκες με κεφαλαία γράμματα. Άντε είχε καύσωνα, έπαιζε παντού και πάντα, πώς να τον αποφύγεις, άντε να το δεχτεί ο Φάντα να πάτε μια φορά στον Φοίβο. Αλλά στον Kiwanuka ρε; Δηλαδή ακούσατε το δίσκο του σας άρεσε και θέλατε να πάτε στο λαηβ; Τι σκατά έχετε πάθει ρε; Ναι η κρίση, μεγάλο γαμήσι σίγουρα, αλλά όχι και στον Κιβανούκα ρε, δηλαδή εκεί είναι μόνο για να περνάς απέξω με τη μύτη στο θεό και να χώνεις τα καυστικότερα στους μαλάκες που πλήρωσαν εισιτήριο. Πρώτα τα βάλατε με τη γλουτένη, τώρα σας φταίει η αδρεναλίνη. Τι έχετε πάθει μωρέ; 

Τι λέγαμε; Α, οι γιαπωνέζοι έπαιξαν για πλάκα σε όλους τους τόνους της ψυχεδέλειας, άφησαν απέξω μόνο τα οριεντάλ τους. Τι κρίμα που δεν το έχει με τα ναρκωτικά ο Φαντασμένιος και πάει χαμένος ο χαμός από το μπάσο και τα ντραμς, ή μήπως, ρε μπας και, ρε μπας και έχει κάτι μέσα το ποτό; Νιώθει να φεύγει ο Φαντασμένιος, νιώθει να του φεύγει το μυαλό και από κοντά φοβάται μη του φύγει και το αφτί γιατί ο γεροτρελογιαπωνέζος δεν τα τσιγκουνεύεται τα ντεσιμπέλ. Δεν είναι απλά πράγματα αυτά, δεν είναι η συναυλία των Acid Mothers Temples And The Melting Paraiso UFO σαν να πηγαίνεις για καφέ ή σαν να βγάζεις το σκύλο βόλτα ή σαν να πίνεις ένα ποτήρι νερό ή σαν να πηγαίνεις στο λαηβ του Κιβανουκα. Αηντααααααααα