10

 

Ότι θα ζούσαμε λοιπόν να το δούμε και αυτό, ποιος να το περίμενε. Κοίτα τι μας βρήκε στα γεράματα. Και αν έχει κάνει κωλοτούμπες ο Φαντασμένιος. Ε ρε πως χλεύαζε τους Baby Guru πριν τον τσιμπήσει σαν μύγα τσε τσε το the things you do. Πως τα έφερε έτσι η ζωή και έγινε ο απόλυτος φαν. Με τους Cure προσπάθησε κάμποσες φορές όλα αυτά τα χρόνια αλλά φευ. Με αυτό εδώ το λάηβ πίστευε πως ξεμπέρδεψε. Χα. Γελάει ο μαγκίτης από πάνω. Και να είμαστε εδώ με το #10 στην Φανταλίστα, δηλαδή το Songs of Α Lost World των Cure. Είναι όντως πραγματικότητα. Για τον δίσκο αυτό υπάρχει ένα τέλειο κείμενο από τον Λεωνίδα Σκιαδά το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε. Φανταστικό κείμενο, είναι σαν ο Σκιαδάς να τα λέει στη μούρη του Φαντασμένιου. Τέλειο. 

Εμείς εδώ στην βλακεία που μας δέρνει ας συνεχίσουμε το κονσεπτ αυτοαναφορικότητα  2024. Ο Φαντασμένιος έχει φάει ξύλο για μια γυναίκα. 

Μικρός, αθώος και τυφλά ερωτευμένος, έπαιζε το παιχνιδάκι "ο καλύτερος μου φίλος". Ένα βράδυ γυρίζοντας από το σινεμά, του πιάνει αυτή το χέρι γιατί φοβόταν λέει και ωωω τι τύχη περνάει με το αμάξι ο γκόμενος της με τους δυο κολλητούς του και να σε λίγα δευτερόλεπτα ο Φαντασμένιος αγκαλιά με μια πικροδάφνη. Το παράσημο ήταν μια πληγή στο χέρι 10-15 εκατοστών για την οποία η επίσημη εκδοχή ήταν "έπεσα τρέχοντας να προλάβω το τρένο". Ποιος ο φάντα που δεν είχε πάει ποτέ την πρώτη ώρα στο φροντιστήριο. Κάποια στιγμή - πρέπει να ήταν στο μάθημα για την έκθεση - βαρέθηκε να λέει την επίσημη εκδοχή και είπε την αλήθεια, η αντίδραση; Όλοι γέλασαν. Εντωμεταξύ δεν ήταν καθόλου αστείο γιατί πόναγε και καθόλου κουλ σαν αμερικάνικη τινέιτζερ ταινία γιατί το κορίτσι γύρισε στον υπερκουλ γκόμενο που είχε μείνει 15 φορές στην ίδια τάξη. Α το αγαπημένο συγκρότημα του ήταν οι Cure. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η ζωή του Φαντασμένιου αν αντί για Cure το αγαπημένο συγκρότημα του παπάρα ήταν τα Παιδιά από την Πάτρα ή έστω οι Πυξ Λαξ;

Πάντως το επίμαχο βράδυ γύρισε σπίτι και άκουσε Σκιαδά στον Ρόδον 94,6FM. Ωραία εκπομπή και ας μην ήταν ποτέ του σκοτεινού ήχου ο φλωροφάντα. 

 

11

Σημείωση: Από εδώ και πέρα η φανταλίστα έχει δίσκους που κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά πέρασαν από το κουτάκι της σκέψης που ο Φαντασμένιος φυλάει το δίσκο της χρονιάς.  

Όπως είναι πλέον γνωστό, τα ακραία μουσικά φαινόμενα είναι κάτι σαν επίσημος αντιπρόσωπος για την φοβερή δισκογραφική Paisley Shirt records. Τι έχουμε εδώ; Οι  Flowertown, δηλαδή τα δύο τρίτα των επίσης αγαπημένων Cindy κυκλοφόρησαν ακόμα ένα διαμαντάκι που συμμορφώνεται πλήρως με τις lo-fi, dreamy, pop-rock προδιαγραφές της δισκογραφικής από το  Σαν Φρανσίσκο. Αν το κονσεπτ ήταν παρουσίαση σε μια πρόταση τότε αυτή θα ήταν η εξής, μοιάζει να βγήκε από τις σελίδες του θρυλικού fanzine Sense. Επειδή το κονσεπτ όμως είναι ο Φαντασμένιος βάλτε ένα καυκάσιαν.

Ας φανταστούμε πως αυτός πατάει το play στο Walkman και παίζει το 00, απέναντι είναι αυτή, φοράει ένα λευκό t-shirt μέσα από την καβαδούρα, αρβύλες με λευκή κάλτσα, γέρνει το κεφάλι προς τη μια μεριά, κάνει να χαμογελάσει, ο αέρας κουνάει ανεπαίσθητα τις αφέλειες της, δαγκώνει κάπως τα χείλια και γυρίζει από την άλλη μεριά και φεύγει. Δεν είναι σαν τα άλλα κορίτσια, το καλοκαίρι είχε πάει στο Παρίσι, και κόντρα σε όλους και όλα αποφάσισε να σπουδάσει υποκριτική. Οι φίλες της τρελαίνονται για ψώνια και μόδα, αυτή φέτος πήρε μάθημα με τίτλο "οι καταραμένοι ποιητές".  H κασέτα έχει φτάσει στο Count to Nine, ένας μελαγχολικός ρυθμός, αβάσταχτος σαν ποίημα του Ρεμπώ ή σαν την προδοσία της και καλά καλύτερη της φίλης. Ο μύθος λέει πως για μέρες έκλαιγε ακούγοντας R.E.M. Αν ήταν 2024 θα έβαζε το The Ring των flowertown θα μάζευε κουράγιο και θα πήγαινε στο σπίτι του να του πει άη χάσου εσύ και η Μπάχα σου. Αν ήταν 1998 θα έβαζε Belle And Sebastian, αν ήταν 1990 θα έβαζε Field Mice, σε κάθε περίπτωση θα είχε τις ίδιες καλοσχηματισμένες αφέλειες και διαπεραστικό βλέμμα σαν το ριφ στο Νο Good Thing του Syd Barrett. Ωραία διασκευή αλλά η μελωδία του Bitter Orange είναι άλλο πράγμα, μαγικό σαν την πρώτη αγκαλιά, κάθε νότα σαν μαχαίρι στην καρδιά, στο walkman μάλλον τελειώνει η μπαταρία αλλά δεν το κλείνει, θα πεθάνει αν δεν ακούει αυτή τη μουσική, έχει φύγει από το βλέμμα του. Αντίο Μπί. 

Μπί για πάντα. 

 

~~~~~~~~~o~~~~~~~~~

 

Η Paisley Shirt records στα ακραία μουσικά φαινόμενα:

Cindy

Cindy

April Magazine

April Magazine

12

Έχουμε πρωθυπουργό Μητσοτάκη, ο οποίος διαγράφει από την ΝΔ τον Σαμαρά, γυρίζει το χακί και τα φαρδιά στη μόδα, έχουμε λειψυδρία !!!! Ζήτω τα 90s, ευτυχισμένο το 1993!! Λογικό λοιπόν να κάνουν χαμό στο διάβα τους οι Fontaines D.C. με το - από τα κόκαλα βγαλμένο των 90s τα ιερά - Romance. Και αν στο Skinny Fia η αναφορά στους συμπατριώτες τους Whipping Boy ήταν κάπως υπόγεια με τη διασκευή στα Skinny Fia sessions (Twinkle), εδώ είναι φόρα παρτίδα στο εξώφυλλο, το οποίο είναι φόρος τιμής στο διαμαντάκι Heartworm του 1995. 

Τα έχει ξαναγράψει ο Φαντασμένιος, είναι σίγουρο πως οι fontaines d.c. έχουν ένα ψαγμένο 45αρη ξάδερφο που ξέρει απέξω και ανακατωτά την indie/alternative δισκογραφία των 90s, από τους Prolapse έως τους deftones. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή ο  ξάδερφος να πέρασε ένα καλοκαίρι από την Αντιπαρο Ιντίπαρο, να έκανε το χαμούρεμα της ζωής του στα βραχάκια πίσω από τη La Luna και κάπως έτσι μαζί με την κατήχηση στην καλή μουσική να τους πάσαρε το τάμα να έρχονται για συναυλία στην Ελλάδα ακόμα και αν έχουν βγάλει μισό EP.

Μια χαρά δίσκος που στηρίζεται στις γερές συνθέσεις, ο Φάντα θα υποκλιθεί μαζί με όλη τη γη στα Starbuster και Favourite, θα καταπιεί με χαρά το hype και θα υπογράψει το όποιο υπόμνημα τους κατοχυρώνει ως τους εκλεκτούς του μεινστριμ ροκ για τα επόμενα χρόνια και βάζει στην άκρη τους κατά καιρούς σωτήρες (κεσκεσε Idles;) της ροκ που πασάρουν τα βρετανικά μίντια.

 

Και επειδή αυτή η φανταλίστα είναι αφιερωμένη στο φαντασμένιο, αρπάξτε το top-10 του για το 1995:

Yo La Tengo - Electr-O-Pura

Pavement - Wowee Zowee

Slowdive - Pygmalion

Autechre - Tri Repetae

Sonic Youth - Washing Machine

Guided By Voices - Alien Lanes

Bowery Electric - Bowery Electric

Tindersticks - Tinderstcks

Prolapse -  Backsaturday 

Belly -  King

 

13

Στην αρχή ήταν Μένιος, αναφορά στις γραφικές ανταποκρίσεις του Μένιου Σακελλαρόπουλου πριν από τα ματς της Πανάθας στις Ευρώπες (αχ) και στον φοβερό και τρομερό χαρακτήρα των Δύο Ξένων, Μένιο Τσαπάρα. Ο μύθος λέει πως κάποια στιγμή σε μία από τις δυο δισεκατομμύρια ερωτικές απορρίψεις τον είπαν φαντασμένο. E και να που βγήκε και κάτι καλό από μια χυλόπιτα. Αυτή είναι η ιστορία λοιπόν με το όνομα του Φαντασμένιου, δεν είναι καμιά φοβερή ιστορία, αλλά σίγουρα μοιάζει να έχει πιο πολύ ενδιαφέρον από την όποια ιστορία έχουν οι Arab Strap για τον τελευταίο τους δίσκο I'm Totally Fine With It 👍 Don't Give A Fuck Anymore 👍. Και επειδή σας βλέπει ο φάντα να κοιτάτε με ένα μειδίαμα την οθόνη, η ιστορία πίσω από τον τίτλο του δίσκου των arab strap είναι πως αυτό ακριβώς το μήνυμα το έστειλε ο ντράμερ τους σε ένα ομαδικό τσατ όπου συνομιλούσαν για την περιοδεία τους. Κερδίζει πόντους εξαιτίας της γνωστής Arab Strapική ειρωνείας αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, η ιστορία του Φάντα είναι καλύτερη.

Το κυρίως θέμα του δίσκου είναι ο εθισμός με τα Social Media και πιο ειδικά το τουητερ όπου την εποχή του covid ο κυρ Moffat του έδωσε και κατάλαβε. Λογικές ανησυχίες 😎 για ένα συγκρότημα σχεδόν 30 ετών που βγαίνει στον Guardian με συνέντευξη που έχει τίτλο "We’re the last generation that could get drunk without someone filming us". Ας καταδικάσουμε όλοι μαζί τα social media και ας περάσουμε στον δίσκο, που για όποια ξέρει καλό φαντασμένιο αρκεί η θέση στη λίστα για να καταλάβει. Για τις νέες μας φίλες 😘 να σημειώσουμε πως κατά τη διάρκεια του χωρισμού της μπάντας, εμείς εδώ ήμασταν με το ένα αφτί στον έναν και με το άλλο αφτί στον άλλο με στιγμή ορόσημο για την τοπική μπλογκόσφαιρα όταν το 2007 στην πρώτη φανταλίστα βάλαμε δίσκο της χρονιάς το Brighter Beat του κυρ Middleton. Το φετινό δισκάκι των Arab Strap είναι σαν να παίζεις 21 και να είσαι στο 15, δεν ξέρεις αν πρέπει να τραβήξεις ή να πας πάσο. Ακούς το Strawberry Moon και λες φοβερό, αυτοί είναι οι γνωστοί ανατρεπτικοί Σκωτσέζοι που σκάνε ένα uptempo 👌 διαμαντάκι το 2024, και μετά ακριβώς έρχεται το βαριεστημένο 👎 You're Not There, πάνω που πας να ο κλείσεις σε κρατάνε με το Haven't You Heard και μετά έρχεται το κουρασμένο 👴 Safe & Well. Η καρδούλα του δίσκου είναι πάντως το φοβερό Hide Your fires  το οποίο ξεκινάει με τους εξής στίχους:

We danced in diamond rain and supersonic winds
We spooned beneath the Pillars of Creation

Φοβερή εικόνα το κουτάλιασμα κάτω από τους Πυλώνες της Δημιουργίας*, 😁😂😆😁, εντελώς Φαντασμένιοι, άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη 😀!!!

~~~~~~~ο~~~~~~~

*Το εξώφυλλο είναι εμπνευσμένο ή πιο σωστά αποτελεί παραποίηση της γνωστής φωτογραφίας με τίτλο οι Πυλώνες της Δημιουργίας (Pillars of Creation) που λήφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ το 1995. Η φωτογραφία του Χαμπλ απεικονίζει διαστρικά αέρια και σκόνη στο Νεφέλωμα του Αετού, τα οποία έχουν τη μορφή προβοσκίδας ελέφαντα. 

 

14

Ο Φαντασμένιος είναι στρυφνός. Στο #14 της φανταλίστας ο δίσκος των Beak με τον σγχωρεμένο σκύλο του Τζεφ Μπάροου στο εξώφυλλο. Δεν έχει ποστ σήμερα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα κατά καιρούς κακεντρεχή σχόλια του κύριου Τζεφ για τους Fat White Family.  

15

 

Που είχαμε μείνει; Ναι ο αρχικός σκοπός ήταν να γίνει ραδιοφωνική εκπομπή, και πράγματι το 2011 ο δημοσιογραφικός όμιλος φανταμένιου (ΔΟΦ) απέκτησε φωνή (sic) στον θρυλικό poplie.eu. Φοβερή εκπομπή στην οποία δεν πρέπει να υπάρχει ραδιοφωνικός κανόνας που να μην παραβιάστηκε. Τα σαρδάμ, τα λάθη στις ονομασίες των καλλιτεχνών και τα κάθε είδους παραληρήματα ήταν το φόρτε του Φάντα. Στην αρχή η εκπομπή γινόταν από το στούντιο της Κάτω Κηφισίας κάθε Κυριακή μεσημέρι στις  4 δηλαδή υπό την επήρεια του χανγκόβερ της προηγουμένης. Σε μια από τις πρώτες εκπομπές ο Φάντα βάζει να παίξει το Perfect Life των Belong. Ε λίγο η απόκοσμη μελωδία, ο τέλειος Shogaze ήχος, οι βότκες, κάτι τσιπουράκια και καλά κόλπο ομοιοπαθητικής καταπολέμησης του χανγκοβερ και η ύφεση που βίωνε η χώρα για 2 χρόνια είχαν ως αποτέλεσμα o ραδιοφωνικός παραγωγός να ξεσπάσει στο μικρόφωνο. Κατά πάσα πιθανότητα από εκείνο το παραλήρημα μας έμεινε και το αγαπημένο "σας γαμάει ο Λέτο". Όλα αυτά συνέθεσαν ένα τεράστιο ό,τι να ναι που ευτυχώς το 2020 μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 

13 χρόνια μετά οι Belong επέστρεψαν με το Realistic IX, και είναι πραγματικά σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αγνό παρθένο Shoegaze αλά Belong - παρότι οι ίδιοι απαρνήθηκαν την ταμπέλα σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις τους - πιο ακατέργαστο από το Common Era αλλά αρκετά όμορφο για να σε κρατήσει και να μην πέσεις στον πειρασμό να το προσπεράσεις για να ακούσεις ένα εκατομμύριο φορές το Perfect Life (Αχ). Το τραγούδι που κλείνει το δίσκο (ΑΜ/PM) είναι το αδιαμφισβήτητο διαμαντάκι του δίσκου, ακούγεται σαν ο τέλειος συνδυασμός rave (η καλή rave, Ευρώπες) με το Shoegaze, σαν ένα Surf Solar που έχει καταπιεί λίγα χαπάκια παραπάνω, μια αποθέωση στη ροή θα μπορούσε το τραγούδι να έχει 4 ώρες διάρκεια και να μην κουράσει. Πως μετά από όλα αυτά να μην πηγαίνει τρένο την Κηφισία ο Λέτο; Αμ το ότι ξύπνησαν οι My Bloody Valentine και ανακοίνωσαν συναυλία για το 2025 είναι τυχαίο;  

16

Η φανταλίστα έχει κάποια κόλπα. Για παράδειγμα παραδοσιακά στο #5 μπαίνουν αυτοί που αγαπάει πιο πολύ ο Φαντασμένιος. Επίσης στο #20 δεν είναι ποτέ ο τελευταίος αξιολογικά δίσκος της λίστας. Στο 20 ο Φαντα βάζει το δίσκο που θέλει να ακούσετε, καθώς είναι το ποστ που παραδοσιακά έχει τα περισσότερα χιτς. Το ίδιο ισχύει για δίσκους που ανεβαίνουν τις Δευτέρες (παραδοσιακά μέρα με πολλά χιτς). Οπότε για το 2024 δώστε βάση στα 19,12 και 5. Στην πρόσφατη ιστορία του μπλογκ η λίστα έχει πάντα και ένα δισκάκι εκτός του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Συνήθως από Αφρική και πιο συγκεκριμένα σχετιζόμενο με την φοβερή Sahel Sounds. Για φέτο έχουμε τον Σενεγαλέζο Tidiane Thiam.

Εδώ τα πράγματα είναι απλά, αν σας πιάσει η μελωδία στο τρίτο τραγούδι  N.A.N.K.A. ή αν οι παλμοί σας δείξουν μια αντίδραση κατά το Yewende, τότε το Afriva Yontii είναι για σένα. Πάμε πάλι στο θεώρημα με το εξώφυλλο του προηγούμενου ποστ. H ακουστική κιθάρα του Thiam μοιάζει με όαση μέσα στην συννεφιασμένη έρημο. Ο Thiam παίζει για την καημένη την Αφρική που τόσα έχει περάσει, και εδώ το μελαγχολικό σχεδόν ήπιο παίξιμο έρχεται σε αντίθεση με τη διάθεση για επανάσταση (ο τίτλος του δίσκου μεταφράζεται ως "Αφρική, ήρθε η ώρα"). Το άδικο για την Αφρική στέκει ακριβώς απέναντι από την φασαρία του Mdou Moctar, σαν μοιρολόι ένα διαρκές μελωδικό, αχ μωρέ Αφρική πότε θα εκμεταλλευτείς τον φυσικό σου πλούτο και θα τους γαμήσεις όλους μα τη Σαχάρα να βαρεθούμε να βλέπουμε τη Σενεγάλη να σηκώνει μουντιάλ!