Maladie de coeur | πιστεύω

 Αυτό είναι χρωστούμενο από τον Οκτώβρη που ο Φαντασμένιος τους είχε δει από σπόντα σε ένα λαηβ σε φάση ώχου τι μαλακία έκανα και ήρθα νωρίς και μετά από δυο τραγούδια ξεχνάς κινητό, χιπι χιπι γκομενάκια, κουλ φατσούλες και νιώθεις τα ριφ να τινάζουν την καρδούλα σου σαν γάτα όταν έρχεται αντιμέτωπη με ηλεκτρική σκούπα 2000watt. Όσες  φυσικά ακούνε ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα κάθε Δευτέρα 6-8 στο strummerradio.com ξέρουν. Καθότι ο Φάντασμένιος παίζει τα τραγούδια από την πρώτη τους κυκλοφορία (δώσε ό,τι έχεις ευχαρίστηση ΕΔΩ) πιο συχνά και από το σήμα του σταθμού. Σικίνου 47 είναι ένα χιλιόμετρο από τα κεντρικά του fantasmenios.blogspot.gr, δηλαδή κάτι ανοιξιάτικα απογέματα που μερακλώνει ο Φάντα και βαράει το Screaming Skull εκατό φορές στο ρηπιτ ενδεχομένως να υπάρχει μια αλληλεπίδραση, πιστεύω εις Sonic Youth, κιθάρας παντοκράτορες, ποιητές ουρανού και καταγωγίων, γαμάτων και αγάμητων. Και εις μία Jehnny Beth κ.λ.π.

καραDan Deacon

 Αυτό είναι κλασική περίπτωση που το βλέπει μπροστά του ο fantasmenios και λέει α καλά, βγάζεις ακόμα δίσκους εσύ; Που εντάξει για να λέμε την αλήθεια, ακόμα και στο απόγειό σου όταν μοιραζόσουν τη σκηνή με το Φαντασμένιο και πολλοί έλεγαν πως κάνεις το καλύτερο one man show στον κόσμο - τώρα το κάνει ο Larry Gus - οι δίσκοι σου ήταν μέτριοι. Αλλά, καθότι είμαστε  με το ένα πόδι στον τάφο και το άλλο στο τρελοκομείο, θα σε κατεβάσει ο Φαντα δε γαμιέται. Είσαι εκεί χάμου λοιπόν στο σκληρό και δεν ενοχλείς κανέναν, κάθε φορά που ψάχνει ο Φάντα τι θα ακούσει σε προσπερνάει σαν ινστα στόρι με ψωμιά,  ώσπου μια μέρα, κάποια στιγμή ο πιο σκληρός καριόλης, ο εκλεκτικ, ο στρυφνός ντοτ κομ  πάτησε το κουμπί shuffle. Άντε Μένιο σύντομα και με ένα πριμιουμ λογαριασμό στο σποτιφάι και ένα τογιότα γιάρις. Πού είχαμε μείνει; Το μηχάνημα του διαόλου παίζει αυτό.


Στο Fell into the Οcean ο Φαντασμένιος περνάει όλα τα στάδια του "τι κομματάρα είναι αυτή;", είναι δυνατόν; Από πού το έχει κλέψει; ωχ θεέ μου θέλω να το ακούω μέχρι να πεθάνω, πως θα βρω κουράγιο να ακούσω και τον υπόλοιπο δίσκο να γράψω "ρηβιου" με ένα δισεκατομμύριο υπερβολές; ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΚΛΕΨΕΙ ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΚΟΥΩ. Αυτά συνέβησαν τη μέρα που ο ΤσιόΡδας μας απαγόρεψε την κυκλοφορία, μετά τις ένα εκατομμύριο μέρες που πέρασαν, βρήκε ο φάντα το κουράγιο ακούσει όλο το Mystic Familiar.  Το οποίο ενδεχομένως είναι και το καλύτερο του. Χαζούλικα στιχάκια, ηλεκτροποπ με λίγες φασαρίες μέσα - τόσο όσο- ελπίζει μόνο ο Φαντασμένιος μην τα πάρει ο διάολος όλα τούτα σε φάση ζούμε σε αργή κίνηση ένα τραυματικό γεγονός ε.


 

(not so) High Fidelity

 Σε περίπου 11 δευτερόλεπτα θα πείτε "ήταν σίγουρο πως δεν θα σου άρεσε, το παίζεις άνετος αλλά μια χαρά γουστάρεις πατριαρχία κλασικέ χιψτερ Φαντασμένιο". Το νέο High Fidelity είναι πιο δήθεν από λαηβ Mary and The Boy σε διαμέρισμα στη Ν. Ιωνία το 2007. Και όσο προβλέψιμη μοιάζει η άποψη του Φάντασμένιου άλλο τόσο είναι και αντίδραση σας. 

Η καρδούλα του High Fidelity είναι η δυσλειτουργία του ήρωα να ζευγαρώσει και η σύνδεση της με το κόλλημα του με τη μουσική. Είναι δυσλειτουργικός επειδή το πιο σημαντικό πράγμα είναι η μουσική ή η μουσική είναι το παν επειδή στη μάχη με το άλλο φύλλο είναι πάντα χαμένος; 

Η JΖoe Kravitz είναι πολύ όμορφη και αβάσταχτα κουλ για να μας πείσει πως πραγματικά πιστεύει  πως δεν τη θέλει κανείς. Και αν ο Φάντα μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια για το παραπάνω, δεν μπορεί να μη γελάει όταν τη βλέπει να κάνει mixtape στο laptop ακούγοντας βινύλια. Δεν πείθεις δεσποινίς Κράβιτζ πως είσαι μία από εμάς ή μία από οποιονδήποτε νιώθει ανίκανος να αγοράσει οτιδήποτε άλλο εκτός από δισκάκια και έχει μικρούς οργασμούς όταν σκίζει με προσοχή τη ζελατίνα ενός LP. Δεν γίνεται μαντάμ να ακούς τόσο μεηνστρημ μουσική σε 7αρια σε λαμπάτο, βάλε και άκου σε μπλουτουθ ράδιο ή σε κανά γιουτουμπ.

Μόνο σε σειρά επιστημονικής φαντασίας μία 30χρονη έχει ένα δισκάδικο στο οποίο το ημερολόγιο μοιάζει να σταμάτησε το 2002. Υπάρχουν τέτοια δισκοπωλεία αλλά πίσω από το ταμείο είναι άνθρωποι που θυμούνται πολύ καλά τι έκαναν όταν έσκασε ο αντιδραστήρας του τσερνομπιλ. 

Στο High Fidelity 1998 οι ήρωες είναι σίγουρα κολλημένοι με το βινύλιο αλλά μια χαρά πουλάει το CD με τα 3 EP των Beta Band ο Κιούζακ και απολαμβάνει ιδιαίτερα το cd της Λιζα Μπονετ. Διότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι η μουσική, το κόλλημα με το φυσικό φορματ έρχεται δεύτερο. Οπότε μις Κράβιτζ η ταμπέλα no cds όπως καταλαβαίνεις είναι κάπως δήθεν όταν στα 23 από τα 25 λεπτά του επεισοδίου παίζεις με το γαμάτο σου 6G κινητό.

Η επιτυχία του High Fidelity 1998 είναι η απόλυτη αποτυχία του High Fidelity 2020, δεν μπορεί κανείς να ταυτιστεί με κάποιον από τους ήρωες. Λάθος. Μπορεί να ταυτιστεί όποια πιστεύει πως το στιλ είναι πιο πάνω από τη μουσική. Και αυτό δεν είναι κακό απλά δεν ενδιαφέρει τον Φαντασμένιο. Αντίθετα θα είχε πραγματικά αξία η διασκευή της ταινίας αν η διάθεση για ανατροπή δεν περιοριζόταν μόνο στην αλλαγή φύλλου  του ήρωα αλλά επεκτεινόταν και στο υπόλοιπο περιβάλλον, για παράδειγμα η Κράβιτζ θα μπορούσε να έχει ένα δισκάδικο εξειδικευμένο στην νταρκ εξπεριμενταλ τεκνο. Αυτά. Κράξτε.