φανταδώδεκα

 

Barbara Barbara, we face a shining future. Ναι καλά, με αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε. Με αυτό το δίσκο συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο. Θα ήταν σίγουρα σε πολύ υψηλότερη θέση στη φανταλίστα αν δεν ξεκινούσε με ένα από  τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ.  Το I Exhale είναι ένα απίστευτα κολλητικό τραγούδι που μοιάζει ικανό να παρασύρει τα πάντα. Σχεδόν τα πάντα, γιατί και το νηπιαγωγείο της ροκ να έχει τελειώσει κάποιος αποκλείεται να μην του έρθει στο μυαλό η σκατόφατσα του M.E. Smith.  Ναι είναι σαν Fall του 2065, δηλαδή σαν Von Sudenfed. Δρα τόσο παραπλανητικά το I Exhale που στο επόμενο τραγούδι (if Rah)  κάποια  δεύτερα φωνητικά θυμίζουν αυτά από το Bagboy των Pixies, στο οποίο ο Black θυμίζει M.E. Smith, οπότε άντε να του ξεκολλήσεις από το μυαλό του Φαντασμένιου πως οι Underworld πάθανε indie rock. Θέλει βάθος χαρακτήρα, σιδηρά πειθαρχία, καθαρό μυαλό για να καταφέρεις να ακούσεις αποστασιοποιημένα το Low Burn έτσι ώστε ως το μέσο του κομματιού να κουνήσεις το κεφάλι και να πεις "ναι, αυτοί είναι που έχουν βγάλει τον σπουδαιότερο δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής". Δηλαδή το Second Toughest in the Infants. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι όμορφα και απλά και απογειώνονται με τα Ova Nova και Nylon Strung. Αν είχαν κυκλοφορήσει το I Exhale ως σινγκλάκι ή το έδιναν στον Boyle για το trainspotting 2, ενδεχομένως ο δίσκος να ήταν δέκα θέσεις πιο πάνω στη φανταλίστα.