rapid eye movement #10

Καλή χρονιά με υγεία και μεη δε φορς μπη γουηθ γιου. Ναι καλά. Πρώτο ποστ για το 2016 με την αγαπημένη κατηγορία r.e.m. και θέμα το χειρότερο τους τραγούδι. Με άλλα λόγια είναι το αντι-ποστ ετούτου εδώ.  Πρέπει να γίνει και αυτό, άλλωστε όταν οι Pavement αποθέωναν τους r.e.m. με το Unssen Power of the Picket Sense, ο Malkmus έλεγε στους στίχους πως το time after time ήταν το λιγότερο αγαπημένο του τραγούδι από το reckoning. Το οποίο είναι κομματάρα. Βασικά στην πρώτη περίοδο των r.e.m. είναι δύσκολο να βρει ο φαντασμένιος ενοχλητικό κομμάτι. Σε αυτό σημείο να σημειωθεί πως ο Φαντασμένιος ασχολείται με την ιστορία των r.e.m. έως και το reveal. 
Χρονολογικά το πρώτο κακό τραγούδι εμφανίζεται στο δίσκο Green και έχει τίτλο Hairshirt. Ηχητικά είναι 200% automatic for the people αλλά ευτυχώς δεν το κράτησαν στο συρτάρι γιατί θα ήταν το κακό σπυρί του εξαιρετικού δίσκου. Κάπως έτσι τον τίτλο του κακού κερδίζει το everydody hurts. Ναι αυτό. Και κάπου εδώ γυρίζει από το μυαλό η ιδέα πως το χιλιοπαιγμένο losing my religion είναι το χειρότερο κομμάτι των r.e.m. Όχι, δεν είναι. Αρκεί να ακούσει κάποιος μια λαηβ εκτέλεση όπου ο Stipe αλλάζει πάντα, έστω και λίγο, τον τρόπο που το λέει. Ειδικά όταν τραβάει το ρεφρεν μοιάζει να το αναγεννά. 
Ο συνήθης ύποπτος από το Out of time και για χρόνια επικηρυγμένος από τους ίδιους τους r.e.m. είναι φυσικά το shiny happy people. Αυτό το τραγούδι μαζί με το βιντεοκλίπ του ίσως είναι ο βασικότερος λόγος για να ντρέπεται κάποιος να πει πως του αρέσουν οι r.e.m. Για τον Φαντασμένιο είναι το δεύτερο χειρότερο καθώς έπεται  του Tongue από το Monster. Από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου ο νεαρός Φαντασμένιος θυμάται να  εκνευρίζεται με το φαλτσέτο του  Stipe και να απογοητεύεται με τον ήχο του οργκαν που παίζει ο Mills. Αυτό που τώρα ως ώριμος μπλογκερ μπορεί να χαρακτηρίσει ως ενδιαφέρον αργό χορευτικό κομμάτι, τότε, το 1994 ήταν μια κακή παρένθεση μπρος  στην κιθαριστική καταιγίδα του υπόλοιπου Monster. Ο πιτσαρισμένος Stipe χτυπά σε διάφορα σημεία σε εκείνο το δίσκο , με χαρακτηριστικότερα το ρεφρεν του i don't sleep, i dream αλλά και το σπαρακτικό you, χωρίς όμως να ενοχλεί τα Φαντασμένια αυτιά. Ο στιγματισμός του Tongue μοιάζει αξεπέραστος καθώς συνδέεται με την αρχή του τέλους της μπάντας. Ήταν το τραγούδι που έπαιζαν όταν έσκασε το ανεύρυσμα στον εγκέφαλο του  Bill Berry. 

 /το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /