αυτό το ποστ δεν είναι για τον Bowie

Ε μα. Συναυλίες δε γίνονται, οι νέες κυκλοφορίες μοιάζουν αδιάφορες, ε τι να σου κάνει ο μπλόγκερ; ε; Αποτέλεσμα αυτής της αδράνειας ήταν η σκέψη για αλλαγή template στο blog. Ε μα δεν πάει άλλο, είναι τόσο μαλακία/ντεμοντέ/κουραστικό αυτό το σκούρο φόντο με τα υποκίτρινα γράμματα και τις πολύχρωμες τελίτσες. Είναι τόσο τραγικό που μάλλον ταιριάζει απόλυτα. Λοιπόν το template δεν αλλάζει, πάμε για άλλα. Τι να γράψει ο Φαντασμένιος; Να γράψει για τον Bowie; Άντε να γράψει. 
Δεν του αρέσει ο Bowie του Φαντασμένιου. Βασικός λόγος για αυτή την παρεκτροπή είναι τα φωνητικά. Στον Φαντασμένιο αρέσουν μόνο τα τραγούδια που ο Bowie ερμηνευτικά εμφανίζεται πιο ουδέτερος. Κάπως έτσι  είναι ο μόνος από τους λεγόμενους μεγάλους καλλιτέχνες (εκτός αν ο M. Jackson λογίζεται ως τέτοιος οπότε θα του κάνει παρέα) που κανένα από τα μεγάλα του τραγούδια παύλα χιτς δεν συγκινεί τον Φαντασμένιο. Αυτό είναι μια άποψη η οποία μπορεί και να αλλάξει, ενώ αντίθετα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την τεράστια συμβολή του Bowie στην τέχνη που παρακολουθούμε και θα παρακολουθούμε μέχρι να πεθάνουμε. 
Όταν ήταν μικρός ο Φαντασμένιος θυμάται μια δήλωση του Bowie που έλεγε πως όταν άκουσε jungle ένιωσε όπως την πρώτη φορά που άκουσε  punk. Αν έφτιαχνε ο Φαντασμένιος ένα εγχειρίδιο με οδηγίες ζωής τότε το κεφάλαιο μουσική θα ξεκίναγε με αυτή τη φράση· Η καλύτερη μουσική είναι αυτή που δεν έχει βγει ακόμα. Κάθε φορά που ο Φαντασμένιος ακούει  νοσταλγικά παραληρήματα  "αχ, τότε έβγαιναν ωραία πράγματα, τώρα όλα είναι αντιγραφές" εξοργίζεται λες και είδε τα πρώτα επεισόδια του Making a Murderer.  Τελικά όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει τόσο πιο δύσκολα ενθουσιάζεται με τα έργα τέχνης.  'Ερχεται η κούραση, η σοφία της ζωής, τάσεις προς το συντηρητισμό  (από την εξέγερση του πολυτεχνείου στο πασοκ), η όρεξη για συνεχή ενημέρωση χάνεται, ενώ σίγουρα τα συσσωρευμένα ερεθίσματα ρίχνουν εύκολα πόρτα σε ό,τι νέο περνάει. 
Και κάπως έτσι η αρχική πρόταση στο ποστ για τις αδιάφορες νέες κυκλοφορίες πάει κατευθείαν  στον κώλο του Φαντασμένιου. Υπάρχει τόση μουσική εκεί έξω που είναι στο χέρι του καθενός να πατήσει κάτω τη βιολογία και να στείλει τους νόμους της στα αζήτητα. 

Ο Φαντασμένιος προς το παρόν δεν θα τα βάλει με τη βιολογία και θυμάται ένα δίσκο που όταν τον άκουσε ενθουσιάστηκε όπως παλιά (sic). Tο unlearn των Fergus and Geronimo τo είχε ανακαλύψει από ένα από τα τελευταία ποστ του loan me a dime από το συγχωρεμένο blog back to mono. Ήταν η εποχή που ο Φαντασμένιος είχε πεθάνει και έγραφε τα ποστ από τον άλλο κόσμο. Ήταν τέτοιο το κόλλημα με το δισκάκι των Fergus and Geronimo που μπήκε στο ιδιαίτερο ποστ όπου ο Φαντασμένιος θα ανασταινόταν [λινκ]. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά ο δίσκος στην Φαντασμένια συνείδηση αποκτά στάτους δίσκου δεκαετίας. Το σχεδόν καουμπόικο powerful lovin' είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια όλων των εποχών. Το δισκάκι είναι αρκετά δεμένο, έχει ροή χωρίς όμως να είναι μονότονο. Ο Φαντασμένιος διακρίνει επιρροές από Rolling Stones, Brian Jonestown Massacre, northern soul, 60s, lo-fi και αμερικάνικο νότο. Δηλαδή  Rolling Stones τελεία και παύλα. Είναι ένα πολύ όμορφο δισκάκι το οποίο λογικά θα το φάει η μαρμάγκα καθότι οι Fergus and Geronimo μάλλον διαλύθηκαν ενώ η επόμενη τους κυκλοφορία το 2012 ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Δεν πειράζει, ο Φαντασμένιος θα είναι εδώ, στο blog με τις τελίτσες να γράφει κάθε πέντε χρόνια σαν σωστός πιστός unlearnοφύλακας.