φανταδεκαοκτώ με τον Βασίλη Ραφαηλίδη

 

Ο κύριος Ραφαηλίδης για το #18.

Κύριε Φαντασμένιε με χαρά να γίνω και εγώ μπλογκερ, έστω για ένα βράδυ να ξεφύγω λίγο από όσα ιλαροτραγικά μας περιτριγυρίζουν. Άντε να γίνω μπλόγκερ για χάρη του A Fragile Geography του Ραφαέλου Αντον Ιρισάρι. Του σπουδαίου αυτού Αμερικάνου πολυοργανίστα που η κακή του τύχη έμελε τελικά να τον οδηγήσει στα όρια της απόλυτης δημιουργίας. Το Μάιο του 2014 κάποια ανθρωπόμορφα τρωκτικά έκλεψαν το φορτηγάκι με όλο τον εξοπλισμό του Irisari. Και όμως η πράξη κάποιων ουτιδανών (οι κλεφτές εργαλείων τέχνης μόνο με ένα βαρέλι κόπρανα μπορούν να συγκρίνονται), αντί να λυγίσει τον καλλιτέχνη έγινε καύσιμο για το επόμενο του έργο. Δεν ήταν δα και ο πρώτος που βιώνει κάτι τέτοιο, τα ίδια έπαθε πριν από μερικά χρόνια και λίγους μήνες ο κύριος pan pan που τις ώρες που γράφονται αυτές οι λέξεις ηχογραφεί τα καλύτερα τραγούδια της ζωής του. Και η βρετανική ομάδα ποδοσφαίρου Manchester Utd σάρωσε τους τίτλους μετά την αεροπορική τραγωδία στο Μόναχο. 

Έχοντας ένα λευκό χαρτί μπροστά του ο Irisari δεν κατέφυγε στην εύκολη λύση του λυπητερού μινιμαλισμού αλλά ξέσπασε ζωγραφίζοντας τεράστιους βόμβους. Θα μπορούσε ναι είναι η αρχή για μια διασκευή στη σκέψη του Κάντ περί "αρνητικής ηδονής". Οι ήχοι του Rafael Anton Irisiri επάγουν απελευθέρωση, κάθαρση και μια βαθιά απόλαυση. Όπως είχε πει ο γενικά αδιάφορος Άγγλος συγγραφέας Samuel Johnson  "Η μουσική είναι η μόνη απόλαυση των αισθήσεων χωρίς να είναι αμαρτία". Κρατώ αυτή τη φράση για το πνεύμα της και πετάω στα σκουπίδια τον ορισμό που είχε για την αμαρτία ο ανέραστος Βρετανός. Και για να σας αποδείξω κύριε Φαντασμένιε πως δεν είμαι για παροπλισμό θα σας κάνω και λίγο νεημ ντροπινγκ . Στο τραγούδι the outer cirlce μοιάζει σαν να παίζουν οι my bloody valentine τραγούδια του Caretaker. Τα είπα καλά; Ελπίζω να μην μείνουμε πίσω σε λαηκ, σερ και ρητουητς.