16 πτώσεις

 Η Ethel Cain γράφει southern gothic μουσική για το τέλος της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας. Αυτός ήταν ο τίτλος μιας παλιότερης συνέντευξης της Cain στο flood και περιγράφει τέλεια το τι γίνεται στο Perverts. Το κακό με το τέλος της αμερικάνικης αυτοκρατορίας είναι ότι μοιάζει να έρχεται αργά, με αποτέλεσμα η αγωνία να κρατάει πολύ και να κάνει πολύ θόρυβο. Ο θόρυβος του Perverts δεν είναι για να τρέμουν οι τζαμαρίες ή να εμφανιστούν τα φαντάσματα των Coil αλλά είναι αρκούντως ενοχλητικός για να σου κάνει ένα κόμπο στον λαιμό, σαν αυτούς που σου σκάλωναν όλο το χρόνο που διάβαζες και άκουγες για αυτά που γίνονταν στην Παλαιστίνη. Η αλήθεια είναι πως ο κόμπος έχει πολύ και από τις αβάσταχτες μελωδίες που περνάνε από το τρία των Portishead ως τους καλύτερους Shoegaze κατακλυσμούς. Το Punish αξίζει σίγουρα να μπει στην Κιβωτό του Νώε. 

Και μιας και το έφερε η κουβέντα στις πτώσεις, θα πρέπει αγαπητή αναγνώστρια κάποια στιγμή να δεις το d'est της Chantal Akerman που λογικά δεν είδες στο 14ο Φεστιβάλ Avant Garde της Αθήνας. Εδώ πρόκειται για ένα πειρατικό ντοκιμαντέρ με λήψεις σε Γερμανία, Πολωνία, Ουκρανία και Ρωσία λίγο μετά την πτώση του τείχους.  Σκέψου αυτές τις στιγμές που είσαι έξω και εκεί που οι άλλοι είδαν ασχήμια αλλά εσύ είδες τον κωδικό, δηλαδή κάτι όμορφο σαν εικαστική εγκατάσταση. Αυτό ακριβώς καταφέρνει και αποτυπώνει σαν lo-fi Αγγελόπουλος  στα 16mm η Άκερμαν.