Ο τεράστιος Θόδωρος Αγγελόπουλος έλεγε πάντα πως στην πραγματικότητα έχει κάνει μόνο μια ταινία, την Αναπαράσταση. Όλες οι άλλες είναι διασκευές αυτής, καθώς ο,τι και να έκανε γύριζε πάντα στο ίδιο θέμα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ισχύει και για τους R.E.M. οι οποίοι είτε με μαντολίνα, ακουστικές και ντραμ μασινς, είτε με κιθάρες, σειρήνες και τηλεβόες διατηρούν ένα ύφος πολύ χαρακτηριστικό. Σίγουρα κρύβει από πίσω κάμποσες αναφορές αλλά τελικά δίκαια είναι από τις μπάντες που διατηρούν τον χαρακτηρισμό Π.Ο.Π. Βέβαια, για τους περισσότερους φίλους της μπάντας η ιστορία διαιρείται σε δύο βασικές περιόδους, τη δεκαετία του 80, δηλαδή τα χρόνια της IRS και τα χρόνια της δόξας μετά το 1990 δηλαδή τα χρόνια της Warner. Από το δισκάκι up και με την αποχώρηση του Bill Berry αρχίζει μια περίοδος εμπορικής και μετά το reveal καλλιτεχνικής παρακμής που οδήγησε στη διάλυση της μπάντας το 2011.
Στα πλαίσια του διηνεκούς R.E.M. αφιερώματος ο Φαντασμένιος θα ασχοληθεί με το reveal, δηλαδή τον τελευταίο δίσκο που αναγνωρίζει από αυτούς. Διάφοροι remολόγοι έχουν παρατηρήσει πως οι περισσότεροι δίσκοι τους κάνουν ζεύγη. Για παράδειγμα το Murmur και το Monster είναι οι δίσκοι που ξεκινάνε με το γράμμα m, συνδέθηκαν με παγκόσμιες περιοδείες ενώ και μουσικά συμβάδιζαν με τον ήχο της εποχής που κυκλοφόρησαν. Το reveal μάλλον ζευγαρώνει με το Automatic for the People καθώς είναι οι δίσκοι με την πιο πλούσια ενορχήστρωση. Οι R.E.M. επιτυγχάνουν σχεδόν απόλυτη ισορροπία σε ακουστικό και ηλεκτρικό ήχο, ενώ σε πρώτο πλάνο είναι οι υπέροχες μελωδίες. Στο μυαλό του Φαντασμένιου ο δίσκος αυτός είναι κάτι σαν κίτρινο pet sounds. Μπορεί να του κόλλησε εξαιτίας του πλαισίου στο εξώφυλλο αλλά σίγουρα βοηθάνε και τα ανάλαφρα ποπ beat a drum, Summer turns to high και beachball.
Ενδεχομένως το reveal να είναι ο πιο αδικημένος δίσκος των R.E.M.. Ωστόσο μάλλον οι ίδιοι φέρουν την ευθύνη για αυτό, καθώς για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο (βλέπε Up) διαλέγουν το χειρότερο τραγούδι (imitation of life) για πρώτο single. Από εκεί και πέρα έχουμε ντέρτι να σβήσει και ο πόνος του κάθε παοκτζη με το I'll take the rain, έχουμε ποπ μελωδικό ρολερκοστερ με ντραμ μασιν και γέφυρα όπου ο Stipe ξεσκίζει τα μέσα μας στο 1:46 με "so i dive into a pool so cool and deep that if i sink i sink and when i swim i fly so high", από το i've been high.
Υπάρχει και η διάβολο-τριάδα με τα She Just Wants to Be, Disappear και Saturn saturn όπου η ατμόσφαιρα είναι λες και συναντάει η Ηρώ τον ψηλό μετά από δυο χρόνια και κοιτιούνται στα μάτια και νιώθουν. Το πιο περίεργο με αυτό το δισκάκι είναι πως αν και δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να θεωρηθεί προχωρημένο όχι μόνο για την εποχή του αλλά και για οποιαδήποτε εποχή, ακούγεται μετά από 17 χρόνια τόσο φρέσκο λες και βγήκε χτες. Λόγω τιμής.
Στα πλαίσια του διηνεκούς R.E.M. αφιερώματος ο Φαντασμένιος θα ασχοληθεί με το reveal, δηλαδή τον τελευταίο δίσκο που αναγνωρίζει από αυτούς. Διάφοροι remολόγοι έχουν παρατηρήσει πως οι περισσότεροι δίσκοι τους κάνουν ζεύγη. Για παράδειγμα το Murmur και το Monster είναι οι δίσκοι που ξεκινάνε με το γράμμα m, συνδέθηκαν με παγκόσμιες περιοδείες ενώ και μουσικά συμβάδιζαν με τον ήχο της εποχής που κυκλοφόρησαν. Το reveal μάλλον ζευγαρώνει με το Automatic for the People καθώς είναι οι δίσκοι με την πιο πλούσια ενορχήστρωση. Οι R.E.M. επιτυγχάνουν σχεδόν απόλυτη ισορροπία σε ακουστικό και ηλεκτρικό ήχο, ενώ σε πρώτο πλάνο είναι οι υπέροχες μελωδίες. Στο μυαλό του Φαντασμένιου ο δίσκος αυτός είναι κάτι σαν κίτρινο pet sounds. Μπορεί να του κόλλησε εξαιτίας του πλαισίου στο εξώφυλλο αλλά σίγουρα βοηθάνε και τα ανάλαφρα ποπ beat a drum, Summer turns to high και beachball.
Ενδεχομένως το reveal να είναι ο πιο αδικημένος δίσκος των R.E.M.. Ωστόσο μάλλον οι ίδιοι φέρουν την ευθύνη για αυτό, καθώς για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο (βλέπε Up) διαλέγουν το χειρότερο τραγούδι (imitation of life) για πρώτο single. Από εκεί και πέρα έχουμε ντέρτι να σβήσει και ο πόνος του κάθε παοκτζη με το I'll take the rain, έχουμε ποπ μελωδικό ρολερκοστερ με ντραμ μασιν και γέφυρα όπου ο Stipe ξεσκίζει τα μέσα μας στο 1:46 με "so i dive into a pool so cool and deep that if i sink i sink and when i swim i fly so high", από το i've been high.
Υπάρχει και η διάβολο-τριάδα με τα She Just Wants to Be, Disappear και Saturn saturn όπου η ατμόσφαιρα είναι λες και συναντάει η Ηρώ τον ψηλό μετά από δυο χρόνια και κοιτιούνται στα μάτια και νιώθουν. Το πιο περίεργο με αυτό το δισκάκι είναι πως αν και δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να θεωρηθεί προχωρημένο όχι μόνο για την εποχή του αλλά και για οποιαδήποτε εποχή, ακούγεται μετά από 17 χρόνια τόσο φρέσκο λες και βγήκε χτες. Λόγω τιμής.
/το παρόν ποστ είναι μέρος του
διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα
αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά
μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου