Daft lo-fi electro pop

Ο νέος δίσκος των Swans είναι καλός. Θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος δίσκος των  Black Heart Procession όταν τραγουδάει ο Gira, και σίγουρα ο χειρότερος των Godspeed όταν δεν τραγουδάει. Βασικά γιατί να γράψει για τους Swans ο Φαντασμένιος; Γιατί; ΓΙΑΤΙ; Σάμπως  δεν είναι τεράστιος μαλάκας ο Gira; Λες και δεν έχει έξω 200 βαθμούς υπό σκιά. Πάμε παρακάτω. Πάμε για δισκάκια που μπορούν να σας βγάλουν από δύσκολες θέσεις αυτό το καλοκαίρι, για μουσικές που είναι σαν νερό μισό από βρύση και μισό από ψυγείο.

Όσο μαλάκας είναι ο Gira, άλλο τόσο συμπαθής είναι ο Malcolm Middleton για τον Φαντασμένιο. Ο ψυχικά επιβαρυμένος Σκώτος πρώην Arab Strap κυκλοφόρησε τον πιο απρόσμενο δίσκο της ως τώρα καριέρας του. Το Summer of 13' είναι ένας  ηλεκτροποπ δίσκος. Με κάμποσα από τα κλισέ που δηλώνει η ταμπέλα, βλέπε βοκοντερ και σαμπλ από Αφρικανούς μπαρμπάδες που τραγουδάνε γιο γιο κλπ. Ρε τι έπαθε ο Malcolm; Πάντως το καλοκαίρι του 2013 ήταν η χρονιά που όλος ο πλανήτης κούναγε κωλαράκι με το get lucky (ρίμα). 

Μένοντας σε φίλους του blog, πάμε στη δεύτερη κυκλοφορία της γκρουβι συνιστώσας των Baby Guru τον κύριο King Elephant. Το mini lp έχει τον άκρως κατατοπιστικό περιγραφικό τίτλο Music for Advertisements και θα το βρείτε εδώ. Η μουσική του King Elephant έχει κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα που ηχητικά είναι δύσκολο να τα περιγράψει ο ασχετίδης Φαντασμένιος αλλά συναισθηματικά ας πούμε πως είναι μια προσπάθεια χαράς με ένα πικρό ειρωνικό μορφασμό. Δεν είναι και λίγες οι φορές που το King Elephantινο αποτύπωμα είναι κάτι παραπάνω από εμφανές στις καλύτερες συνθέσεις των Baby Guru.

Αν έχει μια απορία ο Φαντασμένιος σχετικά με τον King Elephant είναι τι μπορεί να ακούει από τη σύγχρονη μουσική. Ακούγοντας το Empty θα μπορούσε ο Φάντα να υποθέσει πως το καλοκαίρι του 13 τα βράδια κούναγε το κωλαράκι με get lucky και το πρωί ξύπναγε με Air. Ακούει Four Tet ή το Murmux Jam είναι παιδάκι των Frank Zappa και Sun Ra; Ακούγοντας το We Can Try το μυαλό του Φαντασμένιου πάει στο tiptoes του Daedelus. Να έχει ακούσει Daedalus ο King E; Μπα. Στο Conscience υπάρχει ένα γυρισματάκι αλά Θάνος Καλίρης ή κάτι τέτοιο ενώ στο Yellow Haze of the Sun μέχρι να μπουν τα φωνητικά του Obi η μουσική θυμίζει ταινίες του Ψάλτη. Βέβαια τα πράγματα ξεφεύγουν επικίνδυνα με το Hollow. Μια απίστευτα κολλητική μελωδία και η Χριστίνα στα φωνητικά έχουν σαν αποτέλεσμα ένα τραγούδι που θα έπρεπε να είναι παγκόσμιο χιτ για χρόνια. Χμ και κάπου εδώ σκάει ο πικρός ειρωνικός μορφασμός, όλοι ξέρουμε γιατί δεν έχει γίνει χιτ γαμώ το σύγχρονο μαρκετινγκ γαμώ. Συμπερασματικά το δισκάκι είναι σαφώς ανώτερο από τις χαμηλές προσδοκίες που προτάσσει τόσο ο τίτλος όσο και η αποκλειστικά ψηφιακή διάθεση της κυκλοφορίας.