είμαστε τα Διάφανα Κρίνα | 10/09 Τεχνόπολις

 

αφιερωμένο στον mouxlaloulouda

Αυτό το ποστ δεν θα έχει καμία συνοχή. Ναι και ποιο έχει θα πουν οι κακοί, επίσης για ακόμα μια φορά το κυρίως θέμα είναι το αγαπημένο του Φαντασμένιου, δηλαδή ο Φαντασμένιος. Δεν πρόκειται για λαηβ ρηβιου. Σε καμία περίπτωση. Χμ πώς να το θέσει ο Φαντασμένιος; Μερικές φορές είναι προτιμότερο να παρατεθούν  ατάκτως απλά γεγονότα και σκέψεις. Μάλλον πιο εύκολο είναι. Πάμε λοιπόν χωρίς επιχειρήματα.

Θυμάται ο Φαντασμένιος πως όταν πήγε να φοιτήσει στα Γιάννενα το πρώτο λαηβ που είδε ήταν τα Διάφανα Κρίνα στο Μαντζατο (το παλιό). Ήταν λίγες μέρες μετά το λαηβ των Rolling Stones στο ΟΑΚΑ. Θάνος Ανεστόπουλος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας εναντίον Μικ Τζάγγερ εκ πυροτεχνημάτων απαστράπτοντα, σημειώσατε άσσο ημίχρονο άσσο τελικό. Εκείνη τη χρονιά ο Φαντασμένιος πρέπει να είδε τα Κρίνα πέντε φορές.

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα για την προώθηση του CD ως νέου μέσου ήταν πως δεν χαλάει. Το πρώτο CD που παρέδωσε πνεύμα στο στέρεο του Φαντασμένιου ήταν το πρώτο δισκάκι των Διάφανων Κρίνων. 

Από τότε που ξεκίνησε με τα φορητά mp3 player ο Φαντασμένιος (8 χρόνια, 6 συσκευές) πάντα έχει φορτωμένο ένα δισκάκι των Διάφανων Κρίνων.

Τα Διάφανα Κρίνα έζησαν τη χρυσή εποχή του ελληνόφωνου ροκ (sic), προσπέρασαν την εποχή αυτή λες και ήταν στο κόσμο τους. Δεν πέρασαν στο έντεχνο, δεν συγκινούσαν τους χιπστερς αλλά συνέχισαν να κυκλοφορούν δίσκους και να δίνουν λαηβ σε χώρους όπως στο an μπρος σε ένα φανατικό πυρήνα φίλων τους. 

Το τέλος ήρθε με ένα από τα επικότερα ξεκατινιάσματα που έχουν γίνει ποτέ στο ιντερνετ. Πριν από λίγους μήνες σόκαραν και πάλι τα φεισμπουκ όταν ο Θάνος Ανεστόπουλος αποκάλυψε πως πάσχει από καρκίνο. Την εβδομάδα που πέρασε έδωσαν δυο αποχαιρετιστήρια sold out λαηβ στην τεχνόπολη μπρος σε ένα εκατομμύριο  κόσμο σε φάση Διάφανα Κρίνα ζούμε για να σας ακούμε (τώρα που θα πεθάνετε). Όλα αυτά ορίζουν το θλιβερό όταν στην πρόταση δεν υπάρχουν οι λέξεις Διάφανα Κρίνα. 

Ποια είναι τα Διάφανα Κρίνα; Ο πιο όμορφος προσδιορισμός ανήκει στον Σπήλιο Λαμπρόμπουλο, ο οποίος στο ΠΟΠ & ΡΟΚ No235 πρόσθετε στις κατά Nick Horby τρεις κατηγορίες ανδρών* ακόμα μια, αυτών που παθιάζονται με τη ζωή, ακούνε πολλή και καλή μουσική, πίνουν μπύρες κρασί και ουίσκι, αφήνουν το χρήμα να τους προσπερνά και συνηθίζουν να κοιτάνε τις γυναίκες στα μάτια. Τα έξι μέλη του συγκροτήματος Διάφανα Κρίνα.

Λοιπόν είχε πάρα πολύ κόσμο στην τεχνόπολη. Υπήρχαν οι τριανταφεύγα (αυτοί με τα λιωμένα CD) και οι πάθος για τη λευτεριά**. Ήταν μια γιορτή για την αγάπη. Οι παλιοί το έριξαν στο κλάμα και οι νέοι στις γραφικότητες. Λοιπόν, τα καπνογόνα, τα δυναμιτάκια,  το πάθος για τη λεφτεριά, τα σουτιέν και τα κομφετί είναι εξαιρετικά, αλλά για διαφορετικές περιστάσεις. Δεν έχουν καμία σχέση με την αισθητική των Διάφανων Κρίνων. Ok δεν θα βάλουμε και μπάτσους να λένε πως θα εκφράζεται η αγάπη μας, αγάπη είναι ας είναι και έτσι, πάμε παρακάτω.  
Ο Φαντασμένιος διατηρούσε χαμηλές προσδοκίες για αυτή τη συναυλία. Έχουν να παίξουν τόσο καιρό, θα μας φάει η νοσταλγία, ίσως να είναι και κάπως άβολο. Τελικά ήταν ένα πάρα πολύ καλό λαηβ. Καλός ήχος και πολύ καλές εκτελέσεις με ίσως μόνη εξαίρεση την Κυριακή των Βαΐων. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον χωρισμό τους.  

Από το 1999 σε εκείνο το λαηβ με τους Tindersticks ***, στο 2015 με τον Ανεστόπουλο να φοράει ανοιχτόχρωμο πουκάμισο. Θα μπορούσε να είναι μια διασκευή της ταινίας απόντες του Ν. Γραμματικού. Ένα βράδυ για να μας θυμίσει πως ένας-ένας την κάνει με τον τρόπο του. Όταν βγήκε και είπε "ζούμε τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε, είμαστε τα Διάφανα Κρίνα" πάτησε το γαμημένο κουμπί της γαμημένης νοσταλγίας. Σε δύο νανοδευτερόλεπτα το μυαλό πήγε 153 χρόνια πίσω. Και αν εδώ καταδικάζουμε τη νοσταλγία από όπου και αν προέρχεται ας είμαστε ειλικρινείς. Ήταν μια επιστροφή σε ένα ασφαλές οικείο περιβάλλον. Σαν μια γλυκιά επίσκεψη στο πατρικό. Για αυτό και τα δάκρυα και τότε και κάθε φορά που θα σκάει στο μυαλό αυτή η στιγμή.  Τα Κρίνα δεν ήταν καμιά σπουδαία μπάντα όπως σπουδαίοι δεν ήταν οι γονείς που είχαμε, αλλά τελικά αποτελούν βασικό συστατικό της ζωής μας, που ξεφεύγει μια στο τόσο από τη μετριότητα χάρη σε τέτοιες στιγμές. 

Σε τούτο το blog η χρήση των αριθμών γίνεται πάντα με τρόπο σουρεαλιστικό και υπερβολικό. Όλα ξεκίνησαν όταν στον μπλε χειμώνα ο Ανεστόπουλος είπε "Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια.."

υ.γ. Κάποιος επιτέλους να ανεβάσει στο ίντερνετ την φοβερή εκπομπή αφιέρωμα που είχαν κάνει στον Rock Fm για τους Joy Division.

~~~~~~~~~o~~~~~~~~~

*  Στο High Fidelity αναφέρονται τα τρία ήδη ανδρών:

1. Αυτοί που παθιάζονται, ακούνε Soul μουσική, πίνουν μπύρες, κυνηγούν το χρήμα και αρέσκονται να γρονθοκοπούν τους άλλους άνδρες και να χουφτώνουν το στήθος των γυναικών. 

2. Αυτοί που παθιάζονται με το rugby και το cricket, ακούνε Mozart και Dire Strait, πίνουν κρασί, κυνηγούν το χρήμα και τσιμπάνε γυναικεία οπίσθια. 

3. Αυτοί που απορρίπτουν τους εκπροσώπους των δυο παραπάνω κατηγοριών, δηλώνουν ειρηνόφιλοι και χορτοφάγοι, νομίζουν ότι μόνον κατεργάρηδες με λάγνο βλέμμα δικαιούνται να ακούνε Luther Vandross και δε λένε να υποκύψουν με τίποτα στη γοητεία της Michelle Pfeifer.

** Οι πάθος για τη λευτεριά είναι απόγονοι των Βασίλη ζούμε να σε ακούμε. Βασικό γνώρισμα τους είναι η αγάπη για τον καλλιτέχνη, η οποία πηγάζει από κάποιο πολιτικό στίχο. Κύρια μορφή έκφρασης είναι το καπνογόνο και το χέρι σε κίνηση "ΠΕΣ ΤΑ ΡΕ". Η υπέρτατη αυτή αγάπη είναι πιθανό να εγκλωβίσει τον καλλιτέχνη. Παράδειγμα ο Θάνασης Παπακωνσταντίνου που όταν λέει τον Πεχλιβάνη αντί να φωνάξει στο τέλος ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ αφουγκραζόμενος τον χαμό, συνήθως ρωτάει αν είναι όλοι καλά. Παρακολουθώντας ο Φαντασμένιος πρόσφατο λαηβ του στο παλιό ελαιουργείο (το μέρος είναι φανταστικό, να πάτε) έβλεπε έναν καλλιτέχνη να προσπαθεί μάταια να ξεφύγει από το έτσι σε αγαπήσαμε μην αλλάξεις ποτέ των τυφλά ερωτευμένων θεατών. Και η πολύ αγάπη βλάπτει καμιά φορά (το αγκάπη με γκάμησε) . Έτσι και την πέμπτη το βράδυ ο Ανεστόπουλος σε κάποια φάση είπε στα παιδιά στις πρώτες σειρές να προσέχουν για να μην χτυπήσουν. Απίστευτο. 

***  Ο μύθος λέει ή ο Φαντασμένιος το λέει μπας και γίνει μύθος πως εκείνο το βράδυ  ήταν πιο μεθυσμένος από τον Ανεστόπουλο.