Σαν πας στο δρόμο για το plissken | sHELLac 4/6 στο an

Εξήγηση (Ε)
Αυτό που διαβάζετε είναι ένα μπλογκ. Δεν είναι σαητ. Είναι δηλαδή σαητ αλλά είναι της κατηγορίας των μπλογκ που είναι λογικό να μην το ξέρετε ή να μη θυμάστε τι είναι καθώς πλέον αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση. Η διαφορά με τα άλλα που "διαβάζετε" από εδώ και από εκεί είναι πως εδώ γράφει ένας. Μπορεί από πάνω η ταμπέλα να γράφει "Ακραία Μουσικά Φαινόμενα" και να σας φαίνονται πολλά, αλλά είναι ένας ο υπεύθυνος και μάλιστα της 1ης δέσμης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα από τεχνικής άποψης την κατά συρροή καταπάτηση των κανόνων ορθογραφίας και συντακτικού, ενώ το περιεχόμενο είναι προϊόν μιας φαντασμένιας και αδιαιρέτου απόψεως. Στην πραγματικότητα διαβάζετε ένα ημερολόγιο. Είναι βέβαιο πως η δική σας ζωή και οι δικές σας απόψεις είναι 543 χιλιάδες φορές καλύτερες από του Φαντασμένιου. Α και κάτι ακόμα. Το καλό (ή κακό) με τους μπλογκερς είναι πως καλυμμένοι από το πέπλο της ανωνυμίας, και ορμώμενοι από το κόμπλεξ του να είναι χοντροί και να πληρώνουν πάντα εισιτήριο έχουν την τάση να κράζουν.
   
Γκρίνια
Πρελούδιο του Plissken 2015 αποτέλεσε η εμφάνιση των Shellac και Bokomolech στο an την Πέμπτη το βράδυ. Μετά από 18 χρόνια τα δυο συγκροτήματα βρίσκονται στο ίδιο μέρος με περισσότερο κόσμο κατά τα λεγόμενα του τραγουδιστή των boko. Sold out αλά ελληνικά, το οποίο είναι μια καλή προπόνηση για το στρίμωγμα στα λεωφορεία των νησιών. Ακόμα μια καφρίλα από τις πολλές -αν και υπήρξαν και χειρότερες- που έχουν γίνει σε τούτη την πόλη πέρασε ευτυχώς με μόνη συνέπεια το ότι καμιά πενηνταριά άνθρωποι δεν μπόρεσαν ποτέ να δουν τι γίνεται στη σκηνή.

Albinio
Είναι σίγουρο πως λίγοι από τους θεατές που βρέθηκαν στο an έχουν ασχοληθεί εκτενώς με τη δισκογραφία των Shellac. Και ποιοι θα ήταν οι Shellac αν δεν ήταν στην κιθάρα ο Albini, ο παραγωγός των δίσκων που αλλάξαν τη ζωή σε όσους  μεγάλωσαν με εβαπορέ (γαμώ το τσερνομπιλ). Εμ εδώ είναι το θέμα. Ο Albini είναι ο Albini και καταφέρνει όχι μόνο να στέκεται αλλά και να ενθουσιάζει παίζοντας ένα μουσικό είδος που έχει το χαμηλότερο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης.  Το καταφέρνει με τα κόλπα στην κιθάρα, με τα  σοφά του λόγια και με τους θεατρινισμούς επί σκηνής. 
Οι κακοί θα μιλήσουν για ποζεριές  όταν η μπάντα μετατρέπει μια απλή παύση σε ένα (καλοδουλεμένο) super slow motion παίξιμο ή όταν κάνουν τα αεροπλανάκια, ή όταν ο μπασίστας μιλάει με τον κόσμο. Με αυτά και με αυτά κατάφερε να κρατήσει για περισσότερο από μια ώρα στο πόδι το an. Και μπορεί να είναι εύκολη η πίστα του an αλλά έχουν περάσει 18 χρόνια και για τον Albini αλλά και την πλειοψηφία του κόσμου από κάτω. Τελικά πρέπει να κάηκαν πάνω από πέντε εκατομμύρια θερμίδες στο an. 
Ίσως υπάρχουν αρνητές ως προς τη θέση των Shellac στο post harcore του σήμερον, αλλά είναι βέβαιο πως ουδείς μπορεί να σκεφτεί σπουδαιότερο κήρυκα της αλήθειας εκ του μικροφώνου από τον Albini. Τα λόγια του που θα έπρεπε να τυπωθούν και να δίνονται μαζί με το πρόγραμμα του φεστιβάλ (ουπς) σε ελεύθερη απόδοση: "Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων, είναι αυτοί που σκοτώνουν τη διασκέδαση και είναι αυτοί που την υπερασπίζονται. Μην αφήνετε τους πολέμιους του ξεφαντώματος να κερδίσουν γιατί το σωστό είναι να περνάτε καλά".

Bokomolech
Ο Albini ειρωνεύτηκε με καλή διάθεση τα φιλαράκια του λέγοντας "Είναι απίστευτο που όλος αυτός ο ήχος βγαίνει μόνο από έξι άτομα, είστε τυχεροί που τους έχετε τους Bokomolech εδώ". Και για ακόμη μια φορά είχε δίκιο. Μια χαρά οι Boko, φοβερά τα παλιά, τρομερά τα καινούργια, απίστευτα ντραμς αλλά τα είχαν ολίγον ανεβασμένα όλα στα κόκκινα. Λες να είναι τα 18 χρόνια σκέφτηκε ο Φαντασμένιος που σε 48 ώρες περίμενε Mogwai και Andy Stott.