τι οφείλω παρακαλώ;

Και ενώ το συναυλιακό καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι στην περίοδο αιχμής του, ο fantasmenios συνεχίζει να σφυρά αδιάφορα, και προτιμά να μοιραστεί με τους 6 αναγνώστες του μια συγκλονιστική εμπειρία του "απεσταλμένιου" fieldmoon:

YO LA TENGO, FORUM, LONDON, 11^th OF NOVEMBER 2006

Another time in another room
You told me stars would fall
You told me ice would melt
You told me everything!
Now and again
A bad debt won’t wait
I won’t wait.

A bad debt follows you, Go Betweens, before Hollywood

Το δικό μου χρέος ξεκίνησε πριν από 9 χρόνια …. Yo la tengo, An Club, 1997, με τον καλύτερο δίσκο στις αποσκευές του (cliché no 1). Το μόνο που κατάφερα ήταν να διαβάσω την κριτική από το Pop and Rock επί Πετρίδη εποχής, μια ακατάπαυστη αποθέωση από τους παραγωγούς του Rodon Fm, με το stereo να παίζει Τοm Courtenay again and again … Τότε ήμουν πολύ μικρός, πολύ μαλλιάς και πολύ άσχετος με τα μουσικά δρώμενα … όχι βέβαια ότι αυτό άλλαξε με τον καιρό (εκτός από την ηλικία και τα μαλλιά) αλλά τουλάχιστον τώρα την παλεύουμε κάπως παραπάνω … Αφού λοιπόν απέτισα τον καθιερωμένο σαββατιάτικο φόρο τιμής μου στην Camden Town ,πήρα Tube , Northern Line , Kentish Town και γραμμή για το Forum όπου διεξαγόταν η συναυλία … Καταφθάνοντας στην συναυλία , και περιμένοντας στην ουρά (σε αυτήν την χώρα η ουρά είναι μεγάλο φετίχ) και ψάχνοντας αναπτήρα (στην τελευταία συναυλία στο Roundhouse είχαμε smoking ban rules) , ακούω την κλασσική δόση μου από ελληνική κουλτούρα (ρε Σπύρο τι ουρά είναι αυτή …) και κάπως έτσι μπήκαμε στο Forum ….
Το Forum είναι ψηλοτάβανο και μεγαλύτερο Gagarin , όπου ευτυχώς επιτρέπει τα πάντα … Με την Guinness ανά χείρας και με τους πρώτους ήχους των Minotaur Shock o κόσμος άρχισε δειλά δειλά να ζεσταίνεται και να πλησιάζει προς το συγκρότημα (cliché no 2) .
Οι bristolezoi και υπογράψαντες στην αγαπημένη 4AD Minotaur Shock με τους κινηματογραφικούς / idm / indie pop ρυθμούς τους , την αιθέρια Emily στο κλαρινέτο , παρουσίασαν ένα αξιόλογο set από τον τελευταίο δίσκο τους που θα πρέπει να αποτελεί μέρος σε κάθε σοβαρή indie δισκοθήκη (cliché no3) ή I-pod για να καταλαβαινόμαστε ….
Αναμονή , χειροκροτήματα, έλεγχος μουσικών οργάνων , επίσκεψη στην τουαλέτα γιατί τα pints είναι άτιμο πράγμα, τα φώτα χαμηλώνουν, Ιra Georgia, and James on Stage. Οι πρώτοι ήχοι από το Beanbang Chair χωρίς την τρομπέτα όμως , και στο καπάκι Burry the Hatchet , όπου κάπου εκεί η συναυλία άρχισε για τα καλά ... Είναι φορές που βαριέσαι αφόρητα, είναι κάποιες φορές που χασμουριέσαι μέχρι να στρώσει ο ήχος και το πρόγραμμα , είναι φορές που νιώθεις δέος απέναντι στο όνομα οπότε μιλάς ασύστολα για το πόσο γαμάτοι είναι , και είναι μια φορά στο τόσο που το βουλώνεις γιατί αυτό που ακούς και βλέπεις είναι πάνω από εσένα και τους γύρω σου , και νιώθεις τα χέρια στο πίνακα του Michelangelo να ενώνονται … Julie Christie the rumours are true , Σχόλια περί Μπους , Mr Tough , Feel like going home , The room got heavy , Sugarcube από ότι θυμάμαι , και κάπου εκεί έπαιξαν το the story of Yo La Tengo … όπου μας σήκωσε , μας έκανε μια περιστροφή στον αέρα , μας έριξε στους τοίχους , χωρίς καν να μας γυρίσει στις θέσεις μας . Το ζεύγος Καplan προσπάθησε να μας κατευνάσει με τα γλυκά μουρμουρητά τους στο Everyday , μας παρέδωσε ένα εντελώς τριπαρισμένο και αγνώριστο today is the day… πέρασε από όλα σχεδόν τα αμερικανικά είδη μουσικής μέσα σε δύο ώρες, watch out for me Ronnie, Let’s be Still… και κάπου στο τέλος autumn sweater …μεγάλη ανατριχίλα … τρία encore… απίστευτο standing ovation από όλο to forum και όχι δεν έκλεισαν με το little corner of the world (οι φωνές του Ελληνικού μπλοκ δεν εισακούστηκαν) but who gives a fuck, διότι ….

Τελικά τα αστέρια έπεσαν
Ο πάγος έλιωσε
Το χρέος ξεπληρώθηκε …

By fieldmoon