μεητζορ διαστροφές μέρος Β'

Πολύ ποντακαστ παιδιά. Τουτέστιν πολλή πολύ άποψη παιδιά. Το αγαπημένο του Φαντασμένιου είναι το χίλιες και μια νύχτες του Θεοδόση του Μίχου. Ενα ποντκαστ στο οποίο ένας φαντασμένος ο Μίχος παρέα με άλλους φαντσμένους σπουδαίους ανθρώπους μας αφηγούνται όλα τα σπουδαία που έχουν ζήσει στην Αθήνα των 80s και των 90s δηλαδή την Νέα Υόρκη των 70s όπως ο Μίχος έχει πει 1 εκ φορές πολλοί έχουν πει. Τα λένε πολύ ωραία για τα πάρτι τα φοβερά, τα μπαρ τα φοβερά σε ένα ρολερκοστερ νοσταλγίας για μια εποχή που όσοι έζησαν ήταν πραγματικά τυχεροί. Βασικά όσοι τα έζησαν αυτά είναι ήρωες, θα έπρεπε ο Μπακογιάννης - που είναι γαμάτος και έχει κάνει πινγκ πονγκ τσάλεντζ - να μετονομάσει τη Σταδίου σε λεωφόρο καλλιτεχνικού διευθυντού Κωνσταντίνου Δαγριτζίκου, να μπει μια προτομή του Άκη Καπράνου σε μια πλατεία στα Εξάρχεια να περνάνε οι νέοι και να λένε εδώ ένα βράδυ που γινόντουσαν μπάχαλα ο Καπράνος μέσα στην τρέλα του έβαλε μπασταρδοκρατία. ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΛΕΣΒΙΟΝΗ ΜΟΥ. 

Βασικά όσοι έζησαν εκείνη την εποχή είναι ήρωες μόνο και μόνο γιατί δεν αυτοκτόνησαν. Τη χρυσή εποχή των 90s, για να βγεις με κάποιο άτομο για ποτό έπρεπε να έχετε τουλάχιστον 92% ταυτόσημο DNA. Τον έβλεπες τον άλλο έξω και από το παπούτσι μπορούσες να καταλάβεις που ακριβώς θα πάει. Το οποίο "θα πάει" να θυμίσει ο φάντα πως τότε ήταν πορτιέρη επιτρέποντος. Και η μουσική γαμάτη -δεν ήταν καθόλου σαν να ακούς playlist από ραδιόφωνο. Θυμάται ο Φάντα μια Παρασκευή βράδυ στο κόρτο, μπαίνει μέσα, τίγκα το μαγαζί, τέσσερις (4) γυναίκες μέσα. Αυτές είναι εποχές ρε! Προσκυνάτε ρε κωλόπαιδα  που βγαίνετε σαν λέτσοι και πάτε όπου σας καυλώσει και δεν σας νοιάζει τίποτα. Δεν έχετε ιδέα την καύλα του να βγαίνεις για να εκπληρώσεις μια δεκάδα πρέπει. 

Fuckin Whatever