Στα 100 χρόνια που είναι φίλοι ο fantasmenios με τον fieldmoon και από τις χιλιάδες high-fideliκού τύπου συζητήσεις τους, ξεχωρίζουν αυτές με θέμα "δίσκοι για Κυριακή πρωί". Και μπορεί ο fantasmenios με τον fieldmoon να διαφωνούν στις high-fideliκές συζητήσεις τους πιο συχνά και από τον Αυτιά με τον Βερύκιο αλλά στο ερώτημα ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος για Κυριακή πρωί η απάντηση είναι πιο ομόφωνη και από ΔΣ της ΠΑΕ Ολυμπιακός.. το Nixon των Lambchop.
Έχεις πιει όλο το Βόσπορο, τα μαλλιά σου μυρίζουν Marlboro, είσαι πιασμένος και το ένα σου χέρι μουδιασμένο αφού έπεσες στο κρεββάτι σαν τσουβάλι, αλλά τα καταφέρνεις να βρεις το τηλεχειριστήριο και να πατήσεις το play. The gold stereo/ stretches out the sound.. η cool φωνή του Kurt Wagner, βιολί, ένας χαλαρός ρυθμός, σχεδόν σε νανουρίζει. Στα 3 λεπτά η pedal steel κιθάρα του Niehaus (ναι αυτουνού του ασχημομούρη που παίζει και με τους Calexico) σε κρατάστη ζωή ξύπνιο.
Έχεις ανοίξει με το ζόρι το ένα μάτι και ξεκινά το Grumpus. Soul, βάθος πεδίου, ήχου κ.λ.π. i wonder why you feel so low/look at me if you want to see the comedy and the clown... πο πο τι μαλακίες έλεγα στην τύπισσα χθες το βράδυ; Θα μείνω για πάντα στο κρεβάτι, δεν πάω πουθενά, ξεκίνησε και το You Masculine You με το πιανάκι του, το βιολάκι του, τα soul φωνητικά, εδώ θα μείνω λέμε. Όταν ο fantasmenios κάνει σχέδια οι Lambchop γελάνε, και στα 4:01 μετά την τελευταία παύση αρχίζει η αντεπίθεση! dont follow me! dont follow me! Ένα Depon ρε παιδιά! ένα Depon!! Η ένταση μεγαλώνει και αυτό που έμοιαζε απίθανο τελικά συμβαίνει.. ξυπνάς.
Ακολουθώντας τον up tempo ρυθμό του Up With People στρώνεις το κρεββάτι, σχεδόν λικνίζεσαι και σίγουρα τραγουδάς come on undone (ο ορισμός της ειρωνείας!). Τα 5:39 του Nashville Parent αρκούν για να γρήγορο πέρασμα από το μέρος που όλοι πάνε μόνοι τους και το σοουλίστικο What else could it be? το ιδανικό soundtrack για να φτιάξεις ένα καφέ.
Τα the distance from here to there και the book i havent heard τα ακούς ενώ ψάχνεις να βρεις την εφημερίδα που αγόρασες ξημερώματα και μάλλον χρυσοπλήρωσες (ναι έδωσες 10 ευρώ και του είπες τα ρέστα δικά σου μεγάλε!). Κανονικά τώρα τα νεύρα σου είναι τσατάλια και το όμορφο κυριακάτικο πρωινό πάπαλα, αλλά ευτυχώς που υπάρχουν αυτά τα δύο τραγούδια που σε ηρεμούν we could be/ we should be/ la la la la/ lah lah lah lah lah.
Βρίσκεις επιτέλους την εφημερίδα, η ζωή είναι ωραία αλλά το γέλιο που σου χαρίζει ο Αρκάς στο κόβουν με μιας οι Lambchop με το gothiκο The Petrified Florist, και καλά σου κάνουν αφού είναι ώρα για να διαβάσεις τη συνέντευξη της Ντόρας Μπακογιάννη. Αποσυμπίεση με το σβέλτο ρυθμό του παραδοσιακού Butcher Boy, Κλείνεις το stereo. Είναι Κυριακή μεσημέρι πια, και ώρα για να ανοίξεις την τηλεόραση και να δεις friends.
Έχεις πιει όλο το Βόσπορο, τα μαλλιά σου μυρίζουν Marlboro, είσαι πιασμένος και το ένα σου χέρι μουδιασμένο αφού έπεσες στο κρεββάτι σαν τσουβάλι, αλλά τα καταφέρνεις να βρεις το τηλεχειριστήριο και να πατήσεις το play. The gold stereo/ stretches out the sound.. η cool φωνή του Kurt Wagner, βιολί, ένας χαλαρός ρυθμός, σχεδόν σε νανουρίζει. Στα 3 λεπτά η pedal steel κιθάρα του Niehaus (ναι αυτουνού του ασχημομούρη που παίζει και με τους Calexico) σε κρατά
Έχεις ανοίξει με το ζόρι το ένα μάτι και ξεκινά το Grumpus. Soul, βάθος πεδίου, ήχου κ.λ.π. i wonder why you feel so low/look at me if you want to see the comedy and the clown... πο πο τι μαλακίες έλεγα στην τύπισσα χθες το βράδυ; Θα μείνω για πάντα στο κρεβάτι, δεν πάω πουθενά, ξεκίνησε και το You Masculine You με το πιανάκι του, το βιολάκι του, τα soul φωνητικά, εδώ θα μείνω λέμε. Όταν ο fantasmenios κάνει σχέδια οι Lambchop γελάνε, και στα 4:01 μετά την τελευταία παύση αρχίζει η αντεπίθεση! dont follow me! dont follow me! Ένα Depon ρε παιδιά! ένα Depon!! Η ένταση μεγαλώνει και αυτό που έμοιαζε απίθανο τελικά συμβαίνει.. ξυπνάς.
Ακολουθώντας τον up tempo ρυθμό του Up With People στρώνεις το κρεββάτι, σχεδόν λικνίζεσαι και σίγουρα τραγουδάς come on undone (ο ορισμός της ειρωνείας!). Τα 5:39 του Nashville Parent αρκούν για να γρήγορο πέρασμα από το μέρος που όλοι πάνε μόνοι τους και το σοουλίστικο What else could it be? το ιδανικό soundtrack για να φτιάξεις ένα καφέ.
Τα the distance from here to there και the book i havent heard τα ακούς ενώ ψάχνεις να βρεις την εφημερίδα που αγόρασες ξημερώματα και μάλλον χρυσοπλήρωσες (ναι έδωσες 10 ευρώ και του είπες τα ρέστα δικά σου μεγάλε!). Κανονικά τώρα τα νεύρα σου είναι τσατάλια και το όμορφο κυριακάτικο πρωινό πάπαλα, αλλά ευτυχώς που υπάρχουν αυτά τα δύο τραγούδια που σε ηρεμούν we could be/ we should be/ la la la la/ lah lah lah lah lah.
Βρίσκεις επιτέλους την εφημερίδα, η ζωή είναι ωραία αλλά το γέλιο που σου χαρίζει ο Αρκάς στο κόβουν με μιας οι Lambchop με το gothiκο The Petrified Florist, και καλά σου κάνουν αφού είναι ώρα για να διαβάσεις τη συνέντευξη της Ντόρας Μπακογιάννη. Αποσυμπίεση με το σβέλτο ρυθμό του παραδοσιακού Butcher Boy, Κλείνεις το stereo. Είναι Κυριακή μεσημέρι πια, και ώρα για να ανοίξεις την τηλεόραση και να δεις friends.
-----------//-----------
Από τα δισκάκια που έχουν κυκλοφορήσει μέσα στο 2008 το πιο "κυριακάτικο" κατά τον fantasmenio είναι το Hungry Saw των Tindersticks.
3 comments:
gia na min exei comment akoma, simainei pws sou arese para polu to sigekrimeno post...
emena apla me evales na psaxnw na vrw to nixon gia na to ksanakousw..
Άλλο ένα ωραίο ποστ σου φίλε. Βάζω λινκ για εγχειρίδιο κυριακάτικου ξυ΄πνήματος αφού έχεις πιεί τον πάτο σου και θυμάσαι ελάχιστα.
Αλλά το Hungry Saw πατάτα καλή. Μάλλον το έχασε το Στούαρτ. Πάει κι αυτός.
xaxaxax.. thanx man!
Post a Comment