φανταένα

Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Οι Flyying Colours εκτός από γυναίκα μπασίστρια (εδώ οι μεγάλες αλήθειες), έχουν και γυναίκα κιθαρίστρια. Δείτε το εξώφυλλο, διαβάστε τον τίτλο του δίσκου (You Never Know) και σκεφτείτε ποιο τεράστιο συγκρότημα έχει γυναίκες σε μπάσο και κιθάρα; Είναι φυσικά οι My Bloody Valentine. Ώρες ώρες νιώθει σαν τον Λιακόπουλο ο Φαντασμένιος. Όλο το σύμπαν σας δείχνει τη μία και μοναδική αλήθεια  αλλά εσείς δεν την βλέπετε και μόνος του εδώ σαν Δον Κιχώτης του πληκτρολογίου φωνάζει στο κενό. 

Το You Never Know των Flyying Colours λοιπόν. Γιατί; Έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο στη μουσική του 2023; Όχι βέβαια, στην πραγματικότητα με δυσκολία έχει να προσθέσει οτιδήποτε στη μουσική που έχει κυκλοφορήσει από το 1992 και μετά. Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο κονσεπτ ή μια ιστορία πίσω από το δίσκο; Όχι δεν πέθανε κανένας, δεν σκότωσε κανένας, δεν μας την πέσανε τα media, είναι απλά ο τρίτος Shoagaze δίσκος μιας μπάντας από την Αυστραλία. Τότε;

Είναι απλό, είναι ένας δίσκος πετυχημένου ορθόδοξου shoegaze. Δεν έχει σημασία αν είναι 1988, αν είναι 2007 ή 2023. Σημασία έχουν τα κύματα θορύβου και μελωδίας να σε γεμίζουν από τα αφτιά ως τα δάκτυλα των ποδιών. Είναι ο δίσκος που ο Φαντασμένιος θέλει να ακούει τέρμα.  Στο αμάξι μετά τη δουλειά, στο σουπερμάρκετ, το μισάωρο που πέφτει ο ήλιος, αργά το βράδυ όταν γυρίζει ψιλολιώμα από το μπαρ, στο τρένο, στο αεροπλάνο, οπουδήποτε υπάρχουν ανθρώποι που εκφέρουν απόψεις. 

Τα 10 τραγούδια (35 λεπτά) του You Never Know είναι το παυσίπονο, το αντικαταθλιπτικό, είναι το αντιφλεγμονώδες που σπάει το οίδημα της καγκουρίλας που κυριαρχεί παντού. Τραπ φουσκωμένοι νέοι που θα σου γαμήσουν ό,τι έχεις και δεν έχεις, ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΓΚΙΑ, πουτάνες γυναίκες, απόψε θα παίζει όλη Σαλονίκη Καρρά, ο Καζαντζίδης ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής, ο Πάνου ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης, στις ειδήσεις παίζει μια γυναικοκτονία, άσχετο;

Εντάξει οι Flyying Colours δεν θα σώσουν κανέναν εκτός από τον Φαντασμένιο, που όταν βάζει αυτό το πράγμα στα ακουστικά και περπατάει με το κεφάλι κάτω νομίζει πως, ε τι να νομίζει, φαντασμένιος.

----------------0----------------

 

φανταλίστα 2023

1.   Flyying Colours - "You Never Know"
2.   DAIISTAR - "Good Time"
3.   Slowdive - "Everything Is Alive"
4.   Palms Psalm - "Ohana"
5.   Echo Tides - "Ανδρομέδα Fm"
6.   April Magazine - "Wesley's Convertible Tape For The South"
7.   Prins Obi - "New World Boi"
8.   V/z - "Suono Assente"
9.   Routine Death - "Comrade"
10.   All Hands_Make Light - "Darling The Dawn"
11.   Coti K.,Yiagos Hairetis, Panos "Tsiko" Katsikiotis - "Ρ​ι​ζ​ι​κ​ό Φ​α​ν​τ​α​σ​ι​α​κ​ό / Radical Imaginary"
12.   Yo La Tengo - "This Stupid World"
13.   Saul Adamczewski - "Adventures In Limbo"
14.   Guided By Voices - "Nowhere To Go But Up"
15.   Pearla - "Oh Glistening Onion, The Nightmare Is Coming"
16.   The Reds, Pinks & Purples - "The Town That Cursed Your Name"
17.   Explosions In The Sky - "End"
18.   Lorelle Meets The Obsolete - "Datura"
19.   Bombino - "Sahel"
20.   The Baseball Project - "Grand Salami Time!" 

 

φανταδύο

Προσπαθεί να θυμηθεί ο Φαντασμένιος πως έπεσε πάνω σε αυτό το δίσκο. Κοιτώντας το εξώφυλλο του έρχεται μόνο η εικόνα του Toby Amies να το προλογίζει στο alternative nation του MTV "Ladies and gentlemen from Austin Texas the noise popers DAIISTAR from their debut album Good Times". Χμ, θα μπορούσε σκέφτεται και το γυρίζει από πίσω, "fuzz club records", γελάει, αυτή η μικρή δισκογραφική είναι εγγύηση για τον κιθαριστικό ήχο του 2023 με δύο δίσκους στο top-10 (λινκ). 

Ως τώρα ο φάντα πέταγε κάνα σποηλερ για τα τραγούδια που ξεχωρίζουν αλλά εδώ δεν χρειάζεται. Ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος, πότε πιο Shoegaze πότε πιο ψυχεδελικό σε κάθε περίπτωση επιβεβαιώνει το όνομα του, Good Times. Ακούγεται ολόκληρος;  Όντως έχουμε 2023;

Βασικά με όσα έχει γράψει ο Φάντα ως τώρα κάνει μπαμ η δουλειά, αν ξέρεις, ξέρεις. Θα μπορούσε να έχει γράψει μόνο μία πρόταση. Οι DAIISTAR έχουν γυναίκα στο μπάσο. 

 

top-5 Indie μπασίστριες:

Kim Gordon (Sonic Youth)

Kim Deal (Pixies)

Melissa Auf Der Maur (Smashing Pumpkins, Hole)

Geil Greenwood (Belly, L7)

Kendra Smith (The Dream Syndicate)

 

Εντάξει καταντάει γελοίο, νιώθει σαν τον Κρίστοφερ Γουοκεν στο Dead Zone του Κρόνενμπέργκ ο Φαντασμένιος, μόνο που αντί να έχει την ικανότητα να προβλέπει τα κακά που θα συμβούν βλέπει μπάντες  λίγο πριν βγουν από την ανυποληψία και σώσουν το punk rock. Την άνοιξη θα είναι στην Ευρώπη πάντως. Και μια και το έφερε η κουβέντα τσουπ λίστα top-5 λαηβ για το 2023

1. Pan Pan 

2. Melvins

3. Ο ΘΕΟΣ

4. Soft Palms

5. Ed Dowie

 

φαντατρία

ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Ο ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΟΠΟΣΤ ΠΑΝΚ ΜΟΔΑΣ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ. Το Everything is alive των Slowide βγήκε #1 στη blogovisione και κάπως έτσι για πρώτη φορά η φανταλίστα έχει δίσκο επικυρωμένο από τους Έλληνες bloggers (sic).
Οι Slowdive επέστρεψαν μετά τον καλύτερο δίσκο του καταλόγου τους και το έκαναν όπως περίπου το είχαν κάνει και στα 90s. Τότε μετά το συγκλονιστικό Souvlaki κυκλοφόρησαν τον λιγότερο shoegaze δίσκο τους, Pygmalion. Το Everything is alive είναι το Pygmalion αυτού του αιώνα, ένας δίσκος που κοιτάει τη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική, απλά αυτή τη φορά το κάνει πιο διακριτικά. Εδώ δεν έχουμε τον Neil Halstead να ψάχνει με μανία διέξοδο στον 486 με windows 3.11, εδώ έχουμε μια μπάντα στην καλύτερη φάση της, να έχει όλο το χρόνο και όλα τα μέσα για να γράψει τον επόμενο δίσκο. Το αποτέλεσμα λοιπόν σίγουρα δεν είναι κατά Pygmalion πειραματικό αλλά είναι ιδιαίτερο. Που είναι το ιδιαίτερο;

Υπάρχει στο youtube ένα βίντεο με μια λαηβ εκτέλεση των Slowdive στο Golden Hair. Στην αρχή, στο πρώτο λεπτό η κάμερα δείχνει μια νεαρή κοπέλα με μπλε μαλλιά να κοιτάει τη σκηνή και να κλαίει με λυγμούς. Όλα αυτά ενώ το τραγούδι είναι ακόμα στην εισαγωγή, θέλει τουλάχιστον ένα λεπτό να αρχίσουν οι κιθάρες να παίζουν αυτή την μουσική που ξεκινάει σαν μικρό ποταμάκι από μια μικρή μελαγχολία και συγχορδία τη συγχορδία, πεταλάκι το πεταλάκι γίνεται ένας ωκεανός από τεράστια κύματα συναισθημάτων, η απόλαυση του αβάσταχτου πόνου, συναισθήματος, βάλτε ό,τι θέλετε. Αυτό σκεφτόταν, αυτό έβλεπε, η κοπέλα με τα μπλε μαλλιά να έρχεται κατά πάνω της. 

Αυτό το "ιδιαίτερο" είναι η καρδούλα του Everything is alive. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου Shanty το βλέπεις να έρχεται, το prayer remembered είναι σαν διασκευή της διασκευής του golden hair, το skin in the game είναι σαν στιλέτο στην καρδιά αλλά τίποτα μα τίποτα δεν φτάνει σε αβασταχτότητα αυτό που κάνουν με τα φωνητικά στο chained to the cloud όταν από πίσω παίζει το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ οι portishead. Στο ενδιάμεσο παρεμβάλλονται δύο σχεδόν ποπ - για Slowdive ε- τραγούδια Kisses και Alife, ίσα ίσα να ρίξει το αβάσταχτο σε προ πάρτε τον καρδιολόγο τηλέφωνο επίπεδα.

Για να δούμε αν θα την βγάλουμε καθαρή το καλοκαίρι με δαυτους. 

Υστερόγραφο: το εξώφυλλο είναι το καλύτερο τους ως τώρα. Κάθετος ο φάντα.

 

φαντατέσσερα

Να κάτι τέτοια κάνει ο Φαντασμένιος και του βγαίνει το όνομα του εκλέκτικ. Στο #4 της φανταλίστας μπλογκοβιζιονε 2023 είναι ο πρώτος δίσκος των Palms Psalm με τίτλο OTUHAKA. Τώρα αυτό το δισκάκι είναι απίθανο να είναι σε κάποια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς πέρα από τη λίστα των μανάδων των  Palms Psalm, αλλά εδώ είναι ακραία μουσικά φαινόμενα δεν σταματάμε πουθενά.

Οι Palms Psalm είναι ένα πραγματικό συγκρότημα, δηλαδή υπάρχει. Είναι το συγκρότημα του Αμερικανοτογκονιανού Eric Pasi. Ο Eric Pasi έχει μια εταιρία με  φωτοβολταϊκά. Ρε σεις μη γελάτε, είναι σοβαρό το ποστ, είναι μια θέση πάνω από echo tides, δεν κάνει πλάκα ο Φαντασμένιος. Υπάρχει ο Pasi, δείτε εδώ. Θεούλης; Αν νομίζετε πως είναι λαχταριστος, τότε δεν έχετε ιδέα τι θα δείτε αν πατήσετε στο επόμενο λινκ εδώ. 

Ρε σοβαρά τώρα, μη γελάτε, μην είστε τέτοιοι με το που βάλετε το δίσκο στα 33 δευτερόλεπτα του Tide θα λέτε "ε ε ε ε" . Ναι θα χάσετε τα λόγια σας, πως είναι δυνατόν να βγαίνει αυτός ο ήχος από τον τύπο με την πολυνησιακή φούστα και το δίχαλο; Υπάρχει μια φολκλορ εσανς, λίγο τεκίλα, λίγο θάλασσα και το σερφ μου αλλά τελικά ο δίσκος είναι indie. 

Indie τύπου shoegaze (Otara Millionaires Curse) έως indie που θα ήταν best new music πριν από 12 χρόνια στο p4k (Blood + Water). Είναι ένας δίσκος που ακούγεται ευχάριστα ολόκληρος με μια εξαίρεση. Η εξαίρεση είναι το προτελευταίο σε ακροάσεις τραγούδι των Palms Psalm στο σποτιφαι, Missionary. 

Το Missionary είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ. Καταστρέφει το δίσκο διότι είναι τόσο κολλητικός ο εύθυμος ρυθμός που δεν είναι δυνατόν να μην κάνει κάποιος μια στάση για 5,10 100 ριπιτ. Είναι τόσο σπάνια η καλή εύθυμη μουσική που πραγματικά είναι κρίμα αυτό το τραγούδι να μην είναι παγκόσμιο hit. 

 

φανταπέντε

 

Αυτό ενώ το ακούει ο Φάντα, νιώθει πως ο δίσκος τον κοιτάει όπως η Λυγερή στο εξώφυλλο. Στην πραγματικότητα αγαπάει τα πάντα σε αυτό το δίσκο, το προστατευτικό πλαστικό, τα πολλά μπλε που έχει το artwork, τα κίτρινα γράμματα AΝΔΡΟΜΕΔΑ FM, τους στίχους, όλους του στίχους, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΟΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΚΡΙΑ, που είναι σαν να κοιτάνε οι Κόρε Ύδρο, το πως παίζουν με τα φωνητικά ο τραγουδιστής και η Καλλιόπη, το Κορωπί στο φόντο και φυσικά η μουσική, η πιο τέλεια μουσική που έχουν γράψει, η παραγωγή, είναι όλα στη θέση τους, ακριβώς εκεί που πρέπει να είναι, τα echo tides έγραψαν το ok computer του 21ου αιώνα ενδεχομένως. 

Ο δίσκος σταματάει να κοιτάει και λέει 

"ας υποθέσουμε Φαντασμένιο πως αυτή τη στιγμή η φωτιστή υδρόγειος που έχεις στο σαλόνι σκάει και πιάνει φωτιά το σπίτι, μπορείς να πάρεις μόνο ένα δισκάκι από το 2023, τι θα πάρεις;"

Φ: Εσένα θα πάρω Ανδρομέδα FM, μην με κοιτάς έτσι. Ξέρω γιατί με κοιτάς, εντάξει δεν είναι προσωπικοί οι λόγοι που σε έβαλα στο 5.

Α: Προσωπικοί; Tι προσωπικοί ρε; Είμαι δίσκος των echo tides, τι είναι αυτά που λες;

Φ: Εντάξει 20/12 σήμερα, δεν σε πολυνοιάζει κιόλας ε

A: Εδώ ποτέ δεν μας ακούει κανείς

Φ: Κοίτα Ανδρομέδα μου, εγώ σε αγαπάω και ας μην έχεις μέσα την λαμποργκίνι του Φαντασμένιου. Σε αγαπάω γιατί παρότι δεν είσαι δικιά μου, σε νιώθω πολύ κοντά, σαν να σε ξέρω χρόνια. Μου θυμίζεις πράγματα όπως για παράδειγμα τα Διάφανα Κρίνα που πιστεύω πως ούτε καν πίστευες πως έχεις μέσα σου. Την ίδια στιγμή δεν μπορώ να σε φανταστώ άλλη εποχή, είσαι το 2023.

Α: Άσε τα γενικόλογα. Ποιο τραγούδι μου σου αρέσει πιο πολύ;

Φ: Έχω περάσει διάφορες φάσεις, και με την κορδέλα και με την έξοδο αλλά θα πω γεύση μπαταρίας. Εντάξει ξέρεις πόσο αγαπάω το 2 τραγούδια σε 1 αλλά εδώ είναι κάτι παραπάνω, η ερμηνεία της Καλλιόπης, το ρεφρεν, με διαλύουν, φτάνει αυτό το απροσδιόριστο που εκπέμπεις και στο τελευταίο μου κύτταρο. Είναι χαρά; είναι καύλα; Είναι μελαγχολία; Διαστέλλεις το χρόνο Ανδρομέδα μου, δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα αυτά έγιναν μόνο σε 4:10.

Α: Ευχαριστώ Φάντα μου. Τι πιστεύεις πως θα γίνει τώρα;

Φ: Δεν ξέρω, αλλά μου αρκεί που φτάσαμε ως εδώ. Σε έβλεπα στο γκαγκάριν και σκεφτόμουν πως είσαι τόσο όμορφη που δεν θα κάνω μουτράκια που τα echo tides δεν παίζουν τα παλιά την λαμποργκίνι.

 

φανταέξι

 

Οι April Magazine είναι ένα indie pop Lo-Fi συγκρότημα από το Σαν Φρανσίσκο το οποίο έχει περάσει από τα ακραία μουσικά φαινόμενα εδώ  και εδώ.  Ο φετινός τους δίσκος Wesley's Convertible Tape For The South υπάρχει μόνο στο bandcamp οπότε οριακά θα μπορούσε να μπει και στην ενότητα streaming screaming την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ. Ωραίο αυτό με τα εδώ που έχουν λινκ, κάτσε να βάλω και άλλο ένα εδώ, εδώ. Ωραίο ήταν. 

Για το νέο δισκάκι των April Magazine δεν έχει αλλάξει κάτι, ισχύουν όλα όσα έχει γράψει ο  Φάντα εδώ και εδώ. Αλλά και να μην τα είχε γράψει ο Φαντασμένιος είναι τέτοιο το lo-fi μεγαλείο του δίσκου που από τα πρώτα δευτερόλεπτα δείχνει τη σπουδαιότητα του. Σπουδαιότητα; Πφ.

 Επικρατεί ένα χάος, άπειρη κίνηση, νευρικοί οδηγοί με μανία προσπαθούν να κερδίσουν μισό μέτρο. Το μίσος για τον μπροστινό που δεν είχε αντίδραση εκκίνησης F1 στο φανάρι είναι τέτοιο που θα καύλωναν να τον δουν να τον καταβροχθίζουν χιλιάδες σκουλήκια ενώ κρατάει το τιμόνι. Η πόλη είναι γεμάτη λαμπάκια, λαμπάκια, κλαρίνα, μπουζούκια, τραπ, βία, μπουλινγκ, κακομαθημένα, καλομαθημένα, το πρωτάθλημα είναι στημένο και ο ουρανός βρωμάει. Οι April Magazine είναι σε ένα μαύρο σύννεφο πάνω από την πόλη και να παίζουν μουσική περίεργη, απόκοσμη, μελαγχολική αλλά όχι θυμωμένη. Της τάβλας. Οι April Magazine είναι οι Leningrad Cowboys της πραγματικής ζωής, είναι ο Burial που μεγάλωσε με Stone Roses και Jesus and Mary Chain, είναι αυτοί που θα αναστήσουν το ροκ όταν ο Dean Wareham επιλέξει κάποιο δίσκο τους στο What's in my bag του Ameoba. Πάλι καλά που δεν διαβάζει καμία.

~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~

 

Δίσκο μέσα στο 23 έβγαλε και το αδερφό συγκρότημα Cindy. Αν θέλετε το ακούτε εδώ, δεν το πήρε όμως χαμπάρι ο Φαντασμένιος οπότε έμεινε εκτός φανταλίστας και μένουμε σε αυτά που είχε γράψει για το προηγούμενο τους εδώ.

 

φανταεπτά

New World Boi. Ένας νέος κόσμος για τον αγαπημένο πρώην φαρμακοποιό Prins Obi από την Κάτω Κηφισιά. Τώρα έχει πλάκα να λέει ο Prins Obi για νέο κόσμο καθώς στην πραγματικότητα κάθε του κυκλοφορία έχει μια διαφορετική ματιά. Και μπορεί όντως να υπάρχει ο υιός του θεού στο εξώφυλλο, ο πατήρ με το στήθος της μητέρας στο τελευταίο τραγούδι και μια αναγέννηση στη μέση του δίσκου, ωστόσο είναι όλα τόσο τεράστια Prins Obi που φαίνονται και από το διάστημα. Σαν ταινία του Καουρισμάκι που χρειάζεσαι μισό καρέ για να καταλάβεις τον δημιουργό.

Τι φαίνεται από το διάστημα; Τραγούδια που βασίζονται σε μια τουλάχιστον κεντρική ιδέα, ένα σύνολο τραγουδιών με κυρίως θέμα και αρκετές αναφορές να πάθει ντελίριο και ο πιο τρελός μουσικοσπασίκλας. Μπορεί ο Prins Obi να μιλάει για αναγέννηση αλλά ο Φαντασμένιος βλέπει μια αποστασιοποίηση, ναι μεν σχολιάζει τι γίνεται γύρω του αλλά τραβάει το δρόμο του. Δεν τον νοιάζει αν η μόδα θέλει ελληνικό στίχο, η γλώσσα όπως είπε και ο ίδιος στη συνέντευξη του στο Mic "δεν είναι αυτοσκοπός", κάποιοι μπορεί να βλέπουν ένα Δον Κιχώτη που μέσα σε όλη την τρέλα της γρήγορης κατανάλωσης μουσικής από ηχειάκι κινητού - περιμένετε 5 δευτερόλεπτα για να παίξει το βίντεο -  ψάχνει να βρει κάτι διαφορετικό, κάτι που θα έχει ουσία. 

Ο Φαντασμένιος από την μεριά του βλέπει ένα σουπερ ήρωα που παλεύει διαρκώς για το τέλειο σε ρυθμό, μελωδία και αρμονία. Η υπερδύναμη του είναι να μετατρέπει φαινομενικά απλά τραγούδια παιγμένα με φυσικά όργανα σε ήχους του μέλλοντος. Στο Resurrection τα πάντα είναι ο ρυθμός, τα εισαγωγικά φωνητικά είναι καθοριστικά, είναι φανταστική η ατμόσφαιρα, σκοτεινή αλλά σε τραβάει σαν δίνη, και δεν είναι σαμπλς; Όχι αφού είναι Super Obi! Το μισό Deep Sleep έχει δομή τραγουδιού Guided By Voices - χωρίς ρεφρεν - και τσουπ "I dont have to lie to myself again" και ξεκινάει να ραπάρει. Να ράπαρει; Είναι δηλαδή hip hop; Όχι αλλά ραπάρει - είναι ο SuperObi!!

Το New World Boi είναι σαν να έχει φτιαχτεί με κομμάτια από σημειώσεις στο περιθώριο του χαμένου σημειωματάριου κάποιου σπουδαίου δημιουργού, του Brian Wilson, ενδεχομένως. 

φανταοκτώ

Γλυκιά ευφορία. Είναι αυτή η αίσθηση αγαλλίασης μετά από έντονη σωματική άσκηση ή μετά από μια γουλιά καφέ ένα πρωινό Σαββάτου χωρίς υποχρεώσεις. Μια άσκοπη βόλτα με το αμάξι ή τότε που κάποιος από την παρέα είπε ένα πολύ καλό αστείο, μικρές στιγμές ή μικρές χαρές της ζωής καταδικασμένες να ξεχαστούν κάποια στιγμή. Αυτό ακριβώς είναι και το Suono Assente των v/z. 

Suono Assente, άνευ ήχου δηλαδή, είναι η κυκλοφορία που προέκυψε από τη συνεργασία του  πολυοργανίστα Zongamin με τη ντράμερ Valentina Magaletti. Εδώ λογικά ο άνθρωπος κλειδί είναι η Valentina Magaletti η οποία έχει σύμβαση αορίστου χρόνου με τη φανταλίστα - πέρσι ήταν στο #2 με το Paste των Moin και το 2021 στο #5 με τους Tomaga.  

Ο Φαντασμένιος φυσικά και γελάει με το άνευ ήχου καθώς ο ήχος είναι για να μπει στο μουσείο με των ήχων. Επίσης ακούει διάφορες απρόσμενες αναφορές, για παράδειγμα στο Candles νομίζει πως ακούει το τελευταίο λεπτό από το τραγούδι fluorescent gray από το παλιό ομότιτλο EP των Deerhunter και στο Caffe Giallo υπάρχει σίγουρα το organ donor του Dj Shadow. Τελικά είναι κάμποσες οι φορές που κάτι γνώριμο περνάει άλλα εδώ αυτό είναι το τελευταίο ζητούμενο, εδώ η γλυκιά ευφορία λέμε τρέχει από τη βρύση, δεν χρειάζεται να είσαι πιστοποιημένος αναγνώστης του Wire ή να βιώνεις το χωρισμό της ζωή σου. 

Και μιας και το έφερε η κουβέντα να πει ο Φαντασμένιος πως βρέθηκε στο λαηβ των Necks στο ωδείο (09/12). Οι αγαπημένοι αβαντ τζαζ των ιντελεκτουελ μουσικόφιλων (wire certified) δεν ενθουσίασαν τον γραφικό μπλογκερ. Στην πραγματικότητα εδώ το χάσμα είναι πολιτισμικό και μόνο στα ποστ μέρη (5 λεπτά περίπου) κατάφεραν να κερδίσουν την προσοχή του η οποία σε γενικές γραμμές κινήθηκε σε σκέψεις του τύπου πρέπει να πάρω λαμπάκι για τον φούρνο και δεν θυμάμαι αν έχω σημειώσει ποιος είναι ο διακόπτης της κουζίνας στον πίνακα. Με αυτά και με αυτά ήρθε η ώρα για το top-5 με τις πιο βαρετές συναυλίες του 2023:

1. Sigur Ros

2. Fujiya and Miyagi

3. Dry Cleaning

 

φανταεννιά

Οι Routine Death είναι οι Lisa και Dustin Zozaya. Παντρεμένοι, ζούσαν από απόσταση (Αμερική - Σουηδία) για κάμποσα χρόνια, ωστόσο η περιγραφή για το νέο τους δίσκο στο site της Fuzz Club Records τους πολιτογραφεί ως Γκετεμπορκιανούς πλέον. Και κάπου εδώ τελειώνουν οι πληροφορίες για την μπάντα. Βέβαια η Fuzz Club Records (καμία σχέση φυσικά με το αθηναϊκό λαηβαδικο) είναι εγγύηση στις ψυχοκιθάρες. 

Εδώ το παίξιμο της ψυχοκιθάρας γίνεται κοιτώντας το πάτωμα με γωνία πάνω από 75 μοίρες τόσο όσο για να μπορεί να φέρει την ετικέτα shoegaze. Επίσης η παραγωγή είναι τόσο ελλιπής, που αν ρωτήσεις αγαπητή, είναι lo-fi κύριε Φαντασμένιο; Θα ακούσεις, ο Ορισμός του lo-fi κυρία μου. Αλλά έχει και μελωδίες, όμορφα τραγούδια και καθώς είναι σχεδόν απίθανο να καταλάβει ο στίχους ο Φάντα παίρνει την ατμόσφαιρα και την μεταφράζει όπως θέλει. 

Και ενώ τα πάμε καλά, τσουπ πετάνε και μια διασκευή Gouge Away και λιώνει ο Φαντασμένιος σαν τον φοντί που έτρωγε στην Ελβετία όταν διέσχιζε τις Άλπεις. Κούρασε ο Φάντασμένιος με τα βιωματικά αλλά δεν φταίει αυτός, φταίνε τα ποντκαστ. Ω ναι, είναι η ώρα για top-3 ποντκαστ αποθέωσης του βιώματος!!

1. Χίλιες και μία νύχτες του Μίχου. Το ακούς και πιστεύεις πως οι ήρωες του 40 ήταν γατάκια μπρος σε αυτούς που έχουν πιει ποτό το 2004 στο ποπ. Πλέον θεωρείται κλασικό στο είδος του, δυνατά φαντασμένο και όμορφα διανθισμένο από κριντζ αστεία.

2. Λίλης και Ζώης στο Avopolis. Αν το ποντκαστ του Μίχου είναι οι My Bloody Valentine, το ποντκαστ του avopolis είναι οι Routine Death!  Αρκετά φαντασμένο και αυτό, νοσταλγικό, ψαγμένο βασικά μόνο και μόνο που ο Ζώης ήξερε τον βλέπω κύκλους σε φάση εντάξει μωρέ πως κάνετε έτσι - ο Φαντασμενιος υποκλίνεται.

3. Ζοσιμαρ. Μάστορας στο βιωματικό, δεν πρέπει να υπάρχει θέμα για το οποίο να μην έχει μια προσωπική ιστορία ο Καίσαρης, στην οποία μάλιστα στο τέλος είναι αυτός πάντα ο πρωταγωνιστής. Αν οι φωτογραφίες πίσω από το γραφείο της Ντένης Μαρκόρα ήταν ποντκαστ, θα ήταν το ζοσιμαρ.  

Με φωνή Καίσαρη - δηλαδή ένταση 5/10, 7% γρέζι - στο #9 της Φανταλίστας το Comrade με διπλό Ρασπούτιν στο εξώφυλλο, διπλό (παύση) γιατί διπλό; (παύση) γιατί (μικρή παύση) χμ (μικρή παύση) γιατί είναι τόση η βρωμιά αλλά και η ομορφιά σε αυτό το δίσκο που δεν φτάνει ένας. 

 

φανταδέκα

Οι All Hands_Make Light είναι το ντουέτο της τραγουδίστριας Ariel Engle (τραγουδίστρια των broken social scene) με τον Efrim Menuck των Godspeed You! Black Emperor. Άσχετο αλλά επειδή τα απολαμβάνει τα top-3 o Φάντα τελευταία πάρτε και τις πιο όμορφες τραγουδίστριες που έχουν περάσει από τους Broken Social Scene:

3. Feist

2. Emily Haines

1. Lisa Lobsinger. 

Βασικά η Lisa είναι η πιο όμορφη γυναίκα στον Καναδά τα τελευταία χρόνια στην ιστορία της μουσικής που έχει υπάρξει σε αυτόν τον πλανήτη, τελεία. Κάθετος ο Φάντα. Όπως κατάλαβες κυρά Ariel δεν είσαι καν στο top-3 και όσο το σκέφτεται ο Φάντα δεν είσαι ούτε καν στο top-5. 

To Darling the Dawn είναι η δεύτερη τους κυκλοφορία, είχε προηγηθεί η ομότιτλη κασέτα το 2021. Κλασικός δίσκος Menuck όταν δεν κάνει παρέα με τους GYBE τουτέστιν λίγο ποστ φολκ λίγο shoegaze και τον βόμβο μου. Και εδώ είναι που οι φανατικές αναγνώστριες κοιτάτε την οθόνη και λέτε "μα αυτούς τους δίσκους ρε Φάντα εσύ τους έχεις 5αδα". Ναι φίλες μου δίκιο έχετε αλλά εδώ είχαμε ένα μικρό ατύχημα. Λοιπόν σας προειδοποιεί ο Φάντα, αν διαβάσετε από εδώ και πέρα ενδεχομένως να αλλάξετε γνώμη για το δίσκο - ειδικά αν είστε από αυτές που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον  καλλιτέχνη από το έργο του.

Μια φορά και ένα καιρό ο Φάντα διέσχιζε τις Άλπεις, για την ακρίβεια είχε μόλις περάσει το διάσελο Forcletta με προορισμό το Gruben όταν έβαλε να ακούσει ένα Podcast του αγαπημένου Kreative Kontrol. Η κουβέντα του συμπαθέστατου Βις με τους All Hands_Make Light (Εδώ το λινκ) είναι πραγματικά απολαυστική. Μιλάνε για κηπουρική, για την πρώτη κασέτα που ήταν πολύ lo-fi, και κάποια τραγούδια τα ξανα δούλεψαν στο νέο δίσκο, για τη διάθεση τους να παίξουν λαηβ κάποια στηγμή, για την αϋπνία και για την ιστορία πίσω από το τραγούδι "We Live on a Fucking Planet and Baby That's the Sun. Προσοχή, από εδώ και πέρα δεν φέρει καμιά ευθύνη ο Φάντα. Η αγαπητή Ariel λέει για το τραγούδι  

"Θυμάμαι που ξύπνησα ξαφνικά και ήμουν καθιστή (sic), ήταν αυτή η στιγμή της μέρας που σκάει το πρώτο φως, τότε μου ήρθε ξαφνικά η σκέψη πως ζούμε σε ένα πλανήτη που έχει το σχήμα σφαίρας (sic), δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως η Γη είναι επίπεδη (wait for it sic), αλλά σκέφτομαι πως είναι τρελό να ζουμε σε μια σφαίρα και πως θα είχε πιο πολύ νόημα η γη να είναι επίπεδη (legendary sic). Τότε γύρισα στον άντρα μου και του είπα "We Live on a Fucking Planet and Baby That's the Sun". Λεπτό με το λεπτό η Engle ξεδιπλώνει τον μάμπο τζάμπο χαρακτήρα της με ατάκες του τύπου "σε πονάει ο ώμος σου γιατί η λέξη (shoulder) έχει μέσα τη λέξη πρέπει (should). 

Μετά από όλα αυτά, 1% να ξέρει κάποιος τον Φάντα, καταλαβαίνει πως το δισκάκι των AH_ML είναι δισκάρα.

φανταέντεκα

 Top-3 βιβλίων που ο Φαντασμένιος έχει ξεκινήσει πάνω από 100 φορές αλλά δεν κατάφερε ποτέ να τα τελειώσει: 

 

-  Όταν έκλαψε ο Νίτσε του Γιάλομ. Αυτό ήταν ένα ιδιαίτερο δώρο το οποίο υποτίθεται πως έκρυβε ένα μήνυμα για τον νεαρό φάντα, ο οποίος όμως με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης προτίμησε να αφήσει το μήνυμα στη θέση του γεμίζοντας το κενό της απώλειας με dEUS και Tindersticks.

-  Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Μαρσελ Προυστ. Με αυτό έχει κάνει μακράν τις περισσότερες προσπάθειες ο Φάντα, με την κρυφή ελπίδα ενδεχομένως πως θα πεθάνει ενώ το διαβάζει. Δεν πρέπει να υπάρχει πιο κουλ θάνατος από αυτόν,

- Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας του Καστοριάδη. Ε όλοι κάποια στιγμή φτάνουν σε ένα σημείο που πιστεύουν πως έχουν βρει τη μία και μοναδική αλήθεια, ο Φαντασμένιος ήθελε να τη στηρίξει και βιβλιογραφικά αλλά είναι τόσο πολλά και τόσο μικρά τα γράμματα της έκδοσης του κέδρου που τις περισσότερες φορές έκανε ένα άλμα και έφτανε στη σελίδα 511 η οποία έχει τίτλο "Ριζικό Φαντασιακό, θεσμίζουσα κοινωνία, θεσμισμένη κοινωνία".  Εκεί ο Καστοριαδης μιλάει για τις δυο διαστάσεις που έχει το ριζικό φαντασιακό, την κοινωνική και την ατομική. Το ριζικό φαντασιακό είναι η δυνατότητα της ψυχής να φαντάζεται και να δημιουργεί νέα είδη, νέα οντολογικά είδη, νέους θεσμούς, αξίες, σημασίες. 

 

Επίσης είναι και ο τίτλος του νέου δίσκου των Coti K, Γιάγκου Χαιρέτη και Πάνου «Τσίκο» Κατσικιώτη, ο οποίος είναι ένα κράμα ποστ ροκ με κρητικά, wait for it, ριζιτικα φαντασιακό θα μπορούσαμε να πούμε. Έτσι για να υπάρχει και το όνομα του Σεφερλή στο ίδιο ποστ με τον Καστοριάδη και τον Προυστ.

O Coti και η παρέα του σίγουρα έχουν στο μυαλό τους το ριζικό φαντασιακό αλλά είναι συζητήσιμο το πόσο καινοτομούν. Το σίγουρο είναι πως σε αντίθεση με το βιβλίο του Καστοριάδη, ο δίσκος κυλάει μια χαρά. Υπάρχει το στοιχείο της επανάληψης αλλά είναι τόσο σωστός και κολλητικός τόσο όσο ο ρυθμός που να μοιάζει λίγη η μία ώρα που διαρκεί. 

Η καλύτερη κυκλοφορία του Coti K. ενδεχομένως. Ναι θα το πει ο Φάντα ο οποίος βέβαια πέτυχε το δίσκο όταν διέσχιζε τις Άλπεις οπότε εδώ υπάρχει σίγουρα ανεπτυγμένη η θεωρία της σχετικότητας - από άλλο βιβλίο αυτό.

 

φανταδώδεκα

Αν οι GBV είναι απόστολοι της indie ετούτοι εδώ είναι σίγουρα μέσα στην αγία τριάδα. Μέχρι τις αρχές των 00s κρατούσαν μαζί με τους Fugazi τη σημαία της πραγματικά ανεξάρτητης αμερικάνικης μουσικής. 

Τα τελευταία 20 χρόνια συνεχίζουν να είναι το καλύτερο συγκρότημα με τους λιγότερους φανατικούς οπαδούς. Και αν έχει ακούσει απόψεις τόσα χρόνια ο Φαντασμένιος, δεν έχει ακούσει ποτέ κανέναν να λέει πως οι Yo La Tengo είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Όπως δεν θυμάται δίσκους τους στις πρώτες θέσεις σε λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Το This Stupid World είναι στο #1 του Wire και #12 στην Φανταλίστα. 

Και επειδή το έκανε στο ποστ με τους GBV o φάντα και δούλεψε, θα το κάνει και εδώ για να ξέρετε με ποιον έχετε να κάνετε. Το top-3 του Φάντα από Yo La Tengo είναι:

• Electr-O-Pura
• I Can Hear The Heart Beating As One
• Summer Sun

Κάθετος ο Φάντα. Τώρα δεν έχει κάποιο νόημα να γίνει κάποια ανάλυση για το δίσκο πέρα  από το ότι είναι ένας δίσκος yo la tengo που είναι στα καλύτερα τις χρονιάς. Δηλαδή όποια είναι να τον ακούσει, βασικά τον έχει ακούσει ήδη, σιγά μην περίμενε τον Φαντασμένιο. Εδώ το πολύ πολύ να γίνει λίγο κουβέντα για το πιο είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, που και πάλι δύσκολο να μην συμφωνήσουμε όλοι όταν υπάρχει μέσα το Aselestine. Οι Yo La Tengo κάνουν αυτό που κάνουν οι Yo La Tengo το οποίο είχε περιγράψει πολύ εύστοχα ο Θανάσης Μήνας το καλοκαίρι του 1997 στο τεύχος 220 που Ποπ και Ροκ:

 

"...Ένα απολαυστικό collage διαφορετικών ήχων και ετερόκλητων επιρροών. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο οι Yo La Tengo περνάνε από το ένα στυλ στο άλλο χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς, πολλές φορές μάλιστα αυτό συμβαίνει και κατά τη διάρκεια ενός και μόνο κομματιού..."

 

η νύχτα με τους Italia 90 στο Arch 8/12

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο Φαντασμένιος στο αλλόκοτο Arch. Ήταν παρασκευή απόγευμα μετά από συνάντηση σε πεντάστερο, οι συνάδελφοι ήθελαν να πιουν ακόμα μια μπίρα αλλά ο Φαντασμένιος μπουχτισμένος από κορπορετίλα, δραπέτευσε με ένα γενικό "με περιμένουν". Πίπες, κανείς δεν τον περίμενε πουθενά. Υπήρχε φυσικά και η επιλογή των Italia 90, ένα από τα συγκροτήματα γενόσημα των Idles που έχουν 1-2 καλά τραγούδια. Βάζει το Harmony να παίξει, αυτό το "τρία σε ένα" έπος, το πρώτο μέρος με την λαχταριστή κιθάρα από πίσω, στη συνέχεια μια απόκοσμη ποστ γέφυρα και στο φινάλε ένα λεκτικό ξέσπασμα στα 200 bpm. Να ποιοι περιμένουν, οι ροκ συναυλίες σώζουν ζωές.

Ο σμαρτ καζουαλ φάντα μπαίνει στο Arch. Στα πρώτα δύο λεπτά συνειδητοποιεί πως το έξυπνο ρίσκο που πήρε του βγήκε. Το Arch είναι ο πιο όμορφος συναυλιακός χώρος στην Ελλάδα τελεία παράγραφος. Ξύλινο πάτωμα, τοίχοι με υπερβολική διακόσμηση και ανάγλυφα, ένα καταπληκτικό κυκλικό μπαρ στη μέση, σκοτεινό τόσο όσο για να συμπληρώσει την αίσθηση του ορθόδοξου παλιοροκάδικου. Αυτά τα ειρωνικά "ακούμε χιπι χιπι νεο ποστ πανκ στο παλιοροκάδικο" είναι που αρέσουν στον Φαντασμένιο. Παράλληλα νιώθει μια περίεργη οικειότητα και ενώ σπάει το κεφάλι του να θυμηθεί αν έχει ξαναβρεθεί σε αυτό το καταπληκτικό μέρος, ανακαλύπτει πως στην πραγματικότητα το Arch είναι η παλιά αρχιτεκτονική, δηλαδή ο ναός του έντεχνου. 

Ο ενθουσιασμός για το βένιου έχει καλύψει τα σαπορτ αλλά έχει ζεστάνει την καρδούλα του στρυφνού μπλογκερ. Βοηθούν και οι Italia 90 που μπήκαν με 180 διώχνοντας μακρυά τις όποιες υποψίες για ακόμα ένα λαηβ λωρίδα παραγωγής με νεο ποστ πανκ αλά Protomartyr. Εδώ υπάρχει σίγουρα διάθεση (από την μπάντα), ο χώρος είναι σωστός, ιδανικές συνθήκες για ένα ιστορικό λαηβ. Μια ώρα μετά, και ενώ Italia 90 και Φαντασμένιος γίνονται φίλοι για πάντα υπό τους ήχους του Competition, όλα είναι καθωσπρέπει, εντροπία μηδέν, δεν έχει γκρεμιστεί τίποτα, δεν έχει σπάσει ούτε ποτήρι. Χμ. Σε ένα λαηβ που η μπάντα παίζει με διάθεση από εδώ θα ξεκινήσει το 3ο αντάρτικο ο κόσμος από κάτω είναι λες και βλέπει έκθεση σύγχρονης τέχνης. 

Ρε μπας και στους Idles αυτοί που έκαναν το  χαμό ήταν τίποτα ηθοποιοί;

Βγαίνοντας από το Arch ο Φαντασμένιος ένιωσε για μια στιγμή πραγματικά επιδραστικός. Εξω από το Arch περίμενε ένα τεράστιο τσούρμο νεαρών, τους οποίους οι υπεύθυνοι του χώρου με δυσκολία τους συγκρατούσαν να μην μπουν μέσα. "Λες να διάβασαν το #20 στη Φανταλίστα και να έχουν έρθει για να κάνουν νεοποστ πανκ ντεμολίσιον;" σκέφτηκε ο Φάντα. Ωστόσο ήταν τόσα τα παφερ και τόσο ίσιες οι γραμμές στα κουρέματα που είναι αστείο. Οι νεαροί έχουν έρθει για Dirty Harry και είναι οργισμένοι γιατί οι λόγω τιμής τους έκλεψαν τον τίτλο του δίσκου. Σε λίγα λεπτά θα πνίγουν τον πόνο τους τραγουδώντας όλοι μαζί για αυτοκίνητα πουτάνες και ναρκωτικά. Τέλεια πάσα για να θυμηθεί ο Φάντα τον Ντάνουτ Λούπου και εκείνη την ματσάρα με τους Ιρλανδούς στη Γένοβα τον Ιούνιο του 1990. Ο Φάντα χαμογελάει, ήταν ένα ωραίο βράδυ. 

 

 

φανταδεκατρία

 

Για το #13 της Φανταλίστας ο φάντα είχε γράψει τα παρακάτω:

Απόλαυσε τώρα όλη τη μουσική που θες με 7,99, με δυο κλικ έχεις όλη την αγαπημένη σου μουσική όπου θες. Μπορέλι.  Ο σημαντικότερος μουσικός εν ζωή Saul Adamczewski πάλαι ποτέ μέλος των φοβερών Insecure Men και των τρομερών Fat White Family κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο Adventures In Limbo. 

Ο Saul αποφάσισε να μην το κυκλοφορήσει στο Internet. Τα 500 βινύλια που βγήκαν τα έδωσε σε αυτούς που πήγαν να τον δουν στην πρόσφατη περιοδεία του. Τη στιγμή που γράφεται το ποστ στο discogs υπάρχει ένα αντίτυπο στα περίπου 100e. Δηλαδή φτάσαμε πάλι στο σημείο "θα πας Λονδίνο; Φέρε μου σε παρακαλώ το τάδε", θα έρχεται το τάδε και "το τάδε γαμάει, θα στο γράψω σε cd". 

Το μόνο που υπάρχει για τον δίσκο είναι κάποια βίντεο από λαηβ εκτελέσεις στο γιουτουμπ. Υπάρχουν διάφορες μινιμαλ ενορχηστρώσεις γύρω από τον Saul και την κιθάρα του σε ένα ύφος φολκ, σκοτεινό, απολυτά ταιριαστό με το εξώφυλλο. Τώρα αυτό από τη μία είναι βασανιστήριο για τον Φάντα αλλά από την άλλη έχει κάπως και την γλύκα του. Ειδικά όταν γνωρίζεις πως όλο αυτό δεν προέρχεται από ελιτισμό αλλά από την αιώνια αγνή ανασφάλεια του Saul. Κακό ποστ, φουλ στην αντίθεση αλλά θα το κρατήσει εδώ ο φάντα μπας και βρεθεί κάνας χριστιανός ποτέ με κανά μαγικό λινκ.    

 

Dec2023 edit: 11 μέρες μετά από αυτό το ποστ ένας φίλος του Saul ανέβασε στο youtube το δίσκο. Ο δίσκος είναι σίγουρα ο πιο ήσυχος και πιο δύστροπος από όσους έχει παίξει ο Saul. Αν γινόταν ποτέ το θαύμα και πήγαινε στο χίλιες και μια νύχτες ποντκαστ ο Φάντα, στην κλασσική πια ερώτηση του Μίχου για το χανγκόβερ, ο εκλεκτικ μπλόγκερ θα έπαιρνε μια ανάσα, θα χαμήλωνε φωνή και θα έλεγε "το πρωί ξυπνάω, φτιάχνω έναν εσπρέσο στα 15 μπαρ με κόκκους καφέ 99,9% κοματσινε, βάζω στο πικαπ το Adventures in Limbo του Adamczewski, και ως το The Ballad Of Paul Sykes εχω στανιάρει. Ε ναι πως να μην στανιάρεις με την ιστορία του φοβερού μποξέρ, a working class hero who once beat up a shark".

Το Ι Miss Living Without You είναι το πιο εύθυμο τραγούδι του δίσκου, εδώ ο καλλιτέχνης ανοίγει το παράθυρο να μπει το φως θα λέγαμε ενδεχομένως (sic), βασικά κανένα φως δεν μπαίνει, απλά σε αυτό το τραγούδι είναι πιο εμφανής η ευχέρεια του Adamczewski να γράφει πανέμορφα ποπ τραγούδια.

 Κάποτε οι Αγγλοι έγραφαν πως ο Saul είναι το παιδί θαύμα, το σουπερ ταλέντο. Του μετέφεραν μια πίεση που ουσιαστικά ήταν και η καταστροφή του. Τα επόμενα χρόνια έκανε ό,τι μπορούσε για να τους διαψεύσει και με αυτό το δίσκο αποστασιοποιείται όσο πότε ξανά. Ωστόσο ό,τι και να κάνει η αλήθεια είναι πως η περίπτωση του είναι η σπάνια φορά που έχουν δίκιο οι μουσικογραφιάδες στο νησί. Υπάρχει πάντα ομορφιά σε ό,τι και να κάνει ο Saul Adamczewski.

 

φανταδεκατέσσερα

 

Το έχετε πάρει χαμπάρι πως φέτος η λίστα είναι η λιγότερο ακραία μουσικά φαινόμενα λίστα όλων των εποχών, ούτε ενα ηλεκτρονικό, ένα αμπιεντ, και φυσικά ουτε καν λόγος για αυτά τα τζενερικ νεο ποστ πανκ. Φέτος κυριαρχεί το αγνό παρθένο ορθόδοξο Indie. Αυτή η λίστα, αν ήταν περιοδικό θα ήταν το παλιό παλιό Spin, αν ήταν ταινία θα ήταν το Reality Bites, αν τρωγόταν θα ήταν σιναμον ρολ και αν ήταν ομάδα του NBA ok φτάνει ως εδώ στα αρχίδια μας το NBA, δεν θα ήταν ομάδα του NBA. Και σε μια τέτοια λίστα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι απόστολοι της indie, Guided By Voices. Ε και να υπάρχει καμία σας που δεν έχει ακούσει ποτέ GBV.

Από τους τρεις δίσκους που έβγαλαν για το 2023 ο Φαντασμένιος διαλέγει το Nowhere to go but up για το #14 της φανταλίστας. Με μια πρώτη σκέψη ο δίσκος είναι στους top-20 της ιστορίας των Guided By Voices. Και για να καταλάβετε από που έρχεται ο Φάντα, θεωρεί πως το καλύτερο τους δισκάκι είναι το Under the Bushes Under the Stars. Κάθετος εδώ ο Φάντα. 

Τώρα λοιπόν  που γνωριστήκαμε καλύτερα ας επιστρέψουμε στο θέμα μας το οποίο είναι ο νέος δίσκος των Guided By Voices. Τι να γράψει τώρα ο Φάντα για το δίσκο των GBV; Λες και δεν έχει γράψει τόσες μαλακίες τόσες μέρες με την φανταλίστα να κάτσει να κάνει ανάλυση σε δίσκο GBV. Πάμε. Ο νέος δίσκος των GBV είναι ένα ακόμα έπος της ποπ ροκ μουσικής στο μοτίβο μπάσο, κιθάρα, φωνή, κιθάρα, ντραμς, κιθάρα. 

Το εξώφυλλο πρώτα από όλα είναι φανταστικό, τα τσιφτικα GBV κιθαριστικά ριφ είναι εκεί (πάντα είναι εκεί), οι μελωδίες και αυτές (αυτές δεν είναι πάντα δεδομένες), τα ρεφρεν απουσιάζουν (και δίνουν τον χώρο στον Pollard να κάνει μαγείες με τους στίχους). Φαίνεται πως πέτυχε η συνταγή, και όταν πετυχαίνει η συνταγή στους GBV τότε ο δίσκος είναι καλός, πολύ καλός. Θα πεις αγαπημένη αναγνώστρια γιατί στο 14 ρε μένιο, και θα σου πει ο Μένιος πως δεν φταίει αυτός που το βγάλανε τέλος Νοέμβρη. Κακό ποστ, πολλές χαζομάρες, θα σας πρότεινε ο Φαντασμένιος καλού κακού να κάνετε μια επανεκκίνηση της συσκευής σας με το που τελειώσετε το ποστ.

 

φανταδεκαπέντε

Στο #15 της φανταλίστας είναι η κυρά Pearla με το Oh Glistening Onion, The Nightmare is Coming. Ένας δίσκος για όλη την οικογένεια που εντάξει έχει έτσι κάποια ψυχεδελικά στοιχεία και κάτι μωβ ρινόκερους στο εξώφυλλο αλλά μουσικά είναι στρωτό απλό λιτό φολκ Νέας Υόρκης. Βάλτε το στο σπίτι να παίζει άφοβα, δεν θα πέσουν στα ναρκωτικά τα παιδιά σας από την Pearla. 

Λοιπόν τι ιδιαίτερο έχει αυτός ο δίσκος; Έχει τραγούδια, κανονικά τραγούδια με κάποια ψήγματα νεοτερισμού και πειραματισμού, μην φανταστείτε τίποτα το φοβερό, 17 δευτερόλεπτα βόμβου  στην αρχή του The Place with no weather και ένα σβήσιμο Lo-fi στο τέλος αλλά εντωμεταξύ τραγουδάει ρεφρεν που θα μπορούσε να είναι σε τραγούδι top-20 σε 80 χώρες. Α ρε άτιμη βιομηχανία του κουλ, πριν από 8 χρόνια αυτός ο δίσκος θα ήταν Best new music στο p4k. 

Τώρα εδώ στη φανταλίστα που μοιάζει με με κρίση μέσης ηλικίας - αλλά όχι κύριοι, ΟΧΙ, ο Φαντασμένιος δεν άκουγε Joanna Newsom πριν από σχεδόν 20 χρόνια. Είναι η ωριμότητα, η σοφία της ζωής, η ανάγκη για ένα δίσκο με τον καφέ τα πρωινά του Σαββάτου. 

Και ενδεχομένως για ένα λαηβάκι σε ένα ζεστό κοζι μέρος να κλείνει το σετ με το Unglow The που κάνει ένα γυρισματάκι στο τελευταίο λεπτό, χμ, βασικά τι γυρισματάκι αυτό είναι μια στιγμή παραφροσύνης, θα ήταν τέλεια. Και μετά θα πιάναμε και κουβέντα στον πάγκο που πουλάει τα μπλουζάκια. Τα φτιάχνει η ίδια συνήθως τη μέρα του λαηβ και το καθένα είναι μοναδικό με κάποια αναφορά από τους στίχους της. Ε σε 1-2 δίσκους θα έχει αλλάξει η μόδα, θα παίξει ένα τραγούδι της σε μια σειρά, θα γίνει σουπερ σταρ, θα πουλήσουμε τα μπλουζάκια στο e-bay μια περιουσία και αυτό το πράγμα εδώ δεν είναι λίστα με τους καλύτερους δίσκους, είναι επενδυτικό fund.

φανταδεκάξι

Αυτό εδώ είναι ευγενική χορηγία μιας εκ των επτά αναγνωστριών του μπλογκ, μανταμ μανιφικ Καθλήν. 

Το συγκρότημα είναι οι The Reds, Pinks and Purples. Τυπικά τους πόντους της 16ης θέσης θα πάρει ο δίσκος τους με τίτλο The Town That Cursed Your Name, ωστόσο στην πραγματικότητα η θέση είναι για τη συνολική τους μουσική προσφορά το 2023. 

Τόσο το όνομα της μπάντας, όσο και τα εξώφυλλα φωνάζουν από μακριά λέξεις κλειδιά, indie, pop, fanzine, c86. Ναι αγαπητές αναγνώστριες εδώ η μουσική εκπέμπει αβάσταχτη αθωότητα, ελαφρά μελαγχολία και κάμποση ανεμελιά. Και θα πουν κάποιοι πως είναι ντεμοντέ και πως δεν έχει να πει κάτι πια το 2023 αλλά κάνουν λάθος. 

Είναι απαραίτητη αυτή η μουσική, όσο θα υπάρχουν αθλητικοί τύποι που θα σπάνε τα κοκάλινα γυαλιά αγοριών που διαβάζουν ποίηση και κομιξ, όσο θα υπάρχουν πανέμορφα κορίτσια που θα βγαίνουν με τα λάθος αγόρια, όσο θα υπάρχουν κάτι απογεύματα την άνοιξη που πέφτει ο ήλιος και είναι όλα όμορφα αλλά δεν έχεις να πας πουθενά, όσο θα υπάρχουν πράσινα λιβάδια για να ξαπλώνουν με τις ώρες νέοι που ξέρουν απέξω όλες τις ταινίες του Καουρισμάκι και όσο δεν απαντιούνται βασικά ερωτήματα όπως γιατί ρε Anne Mari άφησες τον Bobby Wratten ή γιατί ρε Isobele πίκρανες τον Stuart Murdoch;

Λοιπόν, μια χαρά είναι το The Town That Cursed Your Name αλλά στο EP Murder, Oral Sex & Cigarettes κρύβουν πραγματικούς θησαυρούς. Για παράδειγμα η ανθυποShogaze κιθάρα μετά το 3ο λεπτό του A Figure On the Stairs και το ποστ ροκουλι το γλυκούλι  Generator Shows. Μπράβο ρε Κάθλην, μπράβο. Σκάνε οι τραγουδάρες από παντού, Marty as a Youth και Perished in The Afternoon από το EP Everything You Ever Loved, αχ είναι τόσο όμορφα που θέλει να πάρει αγκαλιά τα ηχεία ο Φαντασμένιος. 

η σκληρή αλήθεια για τους Fujiya and Miyagi ~ Fuzz 2/12

 

Βανίλα στομπέρι, βανίλα στρομπέρι, είναι ο ήχος κάπως, εντάξει αρχή είναι θα το βρουν, ε φιου μομεντς λεητερ ο Φαντασμένιος σκεφτόταν αν είχε ποτίσει τα λουλούδια την τρίτη ή την τετάρτη. Εντωμεταξύ οι Fujiya and Miyagi κάτι βρήκαν, χωρίς ωστόσο αυτό να είναι αρκετό για να πάρει το μυαλό του Φάντα από τα λουλούδια του, πρέπει να ρίξει και λίπασμα, έχει καιρό να τους βάλει λίπασμα. 

Το ερώτημα αγαπητές φίλες είναι ένα λοιπόν. Βαριόταν ο Φαντασμένιος γιατί πήγε στους Fujiya ή πήγε στους Fujiya γιατί βαριόταν. Η εύκολη απάντηση είναι πως κακά τα ψέματα αλλά οι Fujiya είναι μια μπάντα για κανα φεστιβαλ ή για σαπορτ. Έχουν 3-4 πραγματικά καλά τραγούδια να σου τραβήξουν λίγο την προσοχή και στο υπόλοιπο είναι μια χαρά ρυθμικό easy listening για το απαραίτητο κους κους πριν το μεην ακτ.  

Τώρα είναι κρίμα, είχαν και αυτές τις πολύχρωμες τελίτσες σαν φόρος τιμής στο θρυλικό  template του fantasmenios.blogspot.com, αλλά η αλήθεια είναι πως το πολύ Fujiya and Miyagi το βαριέται και ο παππάς, και μετά από αυτό κόλλησε ο Φαντα και σκεφτόταν έναν παππά που ακούει Fujiya and Miyagi φανατικά και ήρθε στο λαηβ και βαρέθηκε. Αυτά, τι άλλα; 

Εδώ οφείλει ο Φαντασμένιος να δηλώσει πως είναι άδικο να γυρίζουν τον κόσμο οι Fujiya και η καλύτερη μπάντα που έπαιξε το πιο όμορφο αβαντ φουτουριστικό ροκ να είναι στο σπίτι από το 2017. Και τι δεν θα έδινε ο Φάντα για ένα λαηβακι Baby Guru.

 

φανταδεκαεπτά

Κάμποσοι ορειβάτες πάνω σε μια ομαλή κορυφογραμμή αρκετά κοντά στα σύννεφα. Α ρε σατανάδες Explosions In the Sky με τέτοιο εξώφυλλο θα μπαίνατε στην φανταλίστα ακόμα και αν παίζατε μέσα διασκευή το Pipila22 του Sin Boy.

Τώρα αυτό με το End είναι λίγο πρόεδρος εδεσσαϊκού, στην αρχή αυτοί είπαν πως είναι το τέλος αλλά μετά εμείς μετά είπαμε πως δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή και μετά τους είπαμε πως είναι το τέλος αλλά με μια νέα αρχή. Η αλήθεια είναι πως ο Φαντασμένιος είχε την εντύπωση πως η αρχή της νέας φάσης των EITS ήταν το The Wilderness το 2016 στο οποίο είχαν πειραματιστεί αρκετά έτσι ώστε να κλονιστεί το περίφημο πια θεώρημα Ξαγά που λέει πως "οι Explosions In the Sky παίζουν μόνο ένα τραγούδι". 

Με το End στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε, τα χέρια θα σηκώσουμε στο πρώτο ορθόδοξο ποστ ροκ κρεσέντο του Peace or Quiet και παλιά ποστ ροκ τραγούδια των Mogwai θα θυμηθούμε στα διασταυρωμένα κιθαριστικά ριφ και πλήκτρα του All Mountains.

Ηχητικά είναι όλα ομαλά και όμορφα σαν τις βουνοκορφές του εξωφύλλου. Κορυφαία στιγμή ενδεχομένως το κλασικό ποστ ροκ ξέσπασμα που κόβει στη μέση το Moving on. Moving on ναι και στο τέλος Its never going to stop, Χμ, ειρωνεία του δημοτικού, αλλά εντάξει η φαντασία δεν είναι το δυνατό τους σημείο, και κάπως έτσι τα ερωτηματικά μεγαλώνουν, τι νέα αρχή μπορεί να κάνει ένα συγκρότημα σαν τους Explosions In the Sky; 

Πάντως εδώ σημαντικότερο και από τους δίσκους είναι πότε θα ξαναέρθουν για λαηβ. Aυτό ακριβώς και τίποτα άλλο.

 

φανταδεκαωκτό

Μήπως η φανταλίστα είναι απλά ένα ταξίδι στη μουσική (mega sic); Από την Αμερική στον Νίγηρα και από εκεί στο Μεξικό και τους Lorelle Meets the Obsolete. Μεξικό όχι όπου και όπου αλλά στο Ενσενάντα στην Μπάχα, το μέρος δηλαδή που πήγαινε γοητευτικός και μοναχικός ο Ντίλαν για σερφ - πραγματικά θα έπρεπε να χαίρεστε που δεν πληρώνετε συνδρομή, που αλλού θα διαβάζατε κριτική δίσκου με αναφορά στη θρυλική σειρά του Μπέβερλι χιλς;

Το Datura του ντουέτου Lorelle Meets the Obsolete είναι ένας δίσκος που όταν τον ακούς είναι σαν να βλέπεις τα τεράστια κύματα του ωκεανού να σκάνε. Μια γλυκιά ισορροπία δυναμισμού και αρμονίας. Για παράδειγμα το Invisible ξεκινάει σαν ένα απλό ποστ πανκ τραγουδάκι και του παίρνει 1:15 να κάνει ένα φανταστικο shoegazin γύρισμα το οποίο πάει και πάει σαν σερφερ που έχει πιάσει ένα σπάνια τεράστιο κύμα, το ζει δεν το πιστεύει, είναι απίθανο δεν μπορεί να κρατήσει πολύ ώρα αυτό αλλά να στο τρίτο λεπτό σκάει μια κιθάρα του διαόλου, ο σερφερ τώρα είναι πάνω στον αφρο του κύματος. Χαμός. 

Βέβαια όλα αυτά έχουν τις ρίζες τους στα αρχαία χρόνια της Kraut. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που ο γερο Iggy που έχει κάνει κάμποσο Βερολίνο τω καιρώ εκείνω διάλεξε για την εκπομπή του στο BBC radio 6 τo Dinamo - εντάξει μόνο και μόνο από το όνομα κάνει μπαμ.

Πάντως αν ο Φαντασμένιος μπορούσε να σώσει ένα πράγμα από αυτό το δίσκο θα ήταν οι μπασογραμμές του Dos Noches. Το μπάσο είναι τόσο όμορφο εδώ που ουσιαστικά οδηγεί τα ριφ στην κιθάρα και τη μελωδία στη φωνή. Ωπα ρε Φαντασμένιο χαλάρωσε λίγο με τα τεχνικά λες και γράφεις στο Wire ασουμε, χτύπα εκεί χάμου μια παρομοίωση να καταλάβει ο κόσμος.

Το Dos Noches είναι ο Ντίλαν μετά από δυο βράδια με τεκίλες ως το πρωί να κάθεται στην παραλία να κοιτάει τον ωκεανό, ο αέρας να του φυσάει τα μαλλιά και στο 1:30 τον σκουντάει από πίσω η Μπρέντα (ή η Κέλλυ ή η Τόνυ,  ό,τι θέλετε) και στη συνέχεια να φασώνονται πάνω στην άμμο ενώ ο ήλιος αρχίζει να δύει. Για όποια δεν κατάλαβε, το μπάσο εδώ είναι ο ήλιος, τα φωνητικά η Μπρέντα και οι κιθάρες το φάσωμα.  

 

φανταδεκαεννιά

Ποιος να του το έλεγε του Φαντασμένιου πως το 2023 θα ασχολείται με την world (sic) μουσική. Να είναι καλά εκείνη η ατομική βόμβα του Mdou Moctar το 2019. Ναι, ένας από τους λόγους που υπάρχει αυτό το μπλογκ είναι για να δοξάζει σε κάθε ευκαιρία τον κορυφαίο μουσικό κάτω από τον ισημερινό, Mdou Moctar. Ο οποίος Moctar μας έχει με το σταγονόμετρο οπότε πέσαμε στα υποκατάστατα, τουτέστιν το δίσκο Sahel του Bombino. Το οποίο είναι άκυρο καθώς ο κύριος Bombino και Moctar είναι, με πλήρες όνομα Omara Moctar και πιο διάσημος είναι καθώς τον έχουν γράψει οι times. Μπόνους το ότι το vice τον είχε ανακηρύξει κορυφαίο κιθαρίστα. Που πας ρε Mdou με δυο ποστ στο fantasmenios.blogspot. που παρεμπιπτόντως δεν είσαι καν Moctar (Mahamadou Souleymane). 

Ψάχνοντας κάποιος για τους Τουαρέγκ στο διαδίκτυο, θα διαβάσει για τις προοδευτικές συνήθειες τους όπως το ότι επιτρέπονται οι προγαμιαίες σχέσεις, καθώς και το ότι θεωρούνται η πιο όμορφη φυλή του κόσμου. Τόση ομορφιά αλλά και τόση δυστυχία καθώς δεν υπάρχει παράγραφος στην ιστορία τους χωρίς τις λέξεις πόλεμος και τρομοκρατία. Μετά δε την εμφάνιση της χούντας το περασμένο καλοκαίρι έχει περάσει σε ακόμα χειρότερη φάση. Και αν για τους μουσικούς που αγαπάνε οι χιψτερ αυτό σημαίνει πως απλά ξεμένουν στην Αμερική - τόσο ο Bombino όσο και ο Moctar προσπαθούν να επιβιώσουν μέσω crowdfunding - για τους Τουαρεγκ στον Νίγηρα και το Μάλι σημαίνει περισσότερο θάνατο. Ας υποθέσουμε πως εδώ ο φάντα γράφει ένα οργισμένο ανάθεμα ή μια μικρή ωδή στο μάταιο και ας περάσουμε στην επόμενη παράγραφο.

Στο Sahel η μουσική είναι μελωδική, οριακά σπαρακτική αλλά χωρίς εξάρσεις. Σίγουρα πιο "βρώμικο" από το υποψήφιο για Grammy Deran αλλά και πάλι κάμποσο μακρυά (περίπου 18 θέσεις) από τον ήχο του λατρεμένου Mdou. Για ξεκίνημα ο Φαντασμένιος θα σας πρότεινε τo Ayes Sachen και το Si Chilan (δύο μέρες), τραγούδι που ο Bombino παίζει σε διάφορες εκδοχές για πάνω από 15 χρόνια. 

O Bombino τραγουδάει για την πατρίδα του, για χαμένους έρωτες, για τις συνεχείς συγκρούσεις και τους ανθρώπους που έχασε. Παρότι τραγουδάει στα ταμασεκ δεν υπάρχει κίνδυνος να χαθεί κάποιος στην μετάφραση - η μουσική είναι μεγαλύτερη από τα λόγια και έχει μεγαλύτερο εύρος από τις εικόνες.  Και εδώ οι εικόνες είναι όπως το 2007 όταν κατά τη διάρκεια μιας ακόμα εξέγερσης των Τουαρέγκ, η κυβέρνηση σκότωσε δυο μουσικούς του Bombino. "Η μουσική είναι σημαντική, η μουσική ενώνει τον κόσμο και μέσα από την μουσική νιώθουμε περήφανοι" λέει ο Bombino σε μια συνέντευξη στο npr και βάζει στη θέση του τον κάθε Φαντασμένιο που ας υποθέσουμε πως έχει γράψει πιο πάνω ένα οργισμένο ανάθεμα ή μια μικρή ωδή στο μάταιο. 

φανταείκοσι

 

Εδώ μιλάμε για την πιο βαριά φανέλα στη φανταλίστα. Βασικά μιλάμε για την πιο βαριά φανέλα αυτή τη στιγμή στην μουσική το έτος 2023 τελεία και παύλα. Έχουμε και λέμε, Mike Mills (μπάσο στους REM), Peter Buck (κιθάρα στους REM), Scott McCaughey (μέγας συνεργάτης των REM) και Steve Wynn των Dream Syndicate. Όλοι αυτοί μαζί με την ντράμερ Linda Pitmon είναι οι The Baseball Project και κυκλοφόρησαν φέτος τον τέταρτο τους δίσκο Grand Salami Time! με τον οποίο μπαίνουν για πρώτη φορά σε φανταλίστα. 

Ένας δίσκος της μουσικής ροκ με θέμα το άθλημα του Baseball. Μουσικά ναι σωστά μαντέψατε ρε σατανάδες και REM θυμίζουν και Dream Syndicate θυμίζουν. Στιχουργικά πάλι σωστά μαντέψατε ρε σατανάδες, δεν βγάζει άκρη ο φαντασμένιος, τρέχα γύρευε τι λένε. Αλλά εντάξει ο Φαντασμένιος έχει έρθει εδώ για τη ζωή όχι για τις πληροφορίες. Και στην τελική πόσο βαθύ να είναι το νόημα όταν μιλάς για ένα άθλημα στο οποίο δεν έχει ομάδα ο Παναθηναϊκός; Λοιπόν επειδή σας βλέπει ο Φάντα που βαριέστε θα σας πασάρει τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, βουρ στο Journeyman και στο Disco Demolition. 

Disco Demolition; Χμ, είναι 1979 και η disco είναι η απόλυτη μόδα και ο Steve Dhal είναι ένας από τους rock Dj που έχασε τη δουλειά του γιατί ο σταθμός που δούλευε το γύρισε στη δίσκο. Ο Dhal έπιασε δουλειά σε έναν αντίπαλο rock σταθμό κηρύσσοντας το μίσος του για ντίσκο σε κάθε ευκαιρία. Η κορύφωση της αντι-ντισκο μανίας του ήταν η διοργάνωση του Disco Demolition, δηλαδή μιας από τις προωθητικές ενέργειες των Chicago White Sox για να μαζέψουν στο γήπεδο περισσότερο κόσμο. Προς έκπληξη ακόμα και των ίδιων των διοργανωτών το στάδιο γέμισε. Στο διάλειμμα ο Dhal ανατίναξε ένα κιβώτιο με ντίσκο δίσκους αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή, σε λίγα λεπτά η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο καθώς χιλιάδες κόσμου μπήκε μέσα στο γήπεδο και τύφλα να έχουν τα επεισόδια Ιωνικός - Ολυμπιακός το 1997. Long live rock n roll έγραφε ένα πανό που κρατούσαν κάποιοι από τους γραφικούς πολέμιους της ντίσκο ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι πιο δίπλα κάνουν σεξ. Χαμός. Αυτή την απίστευτη ιστορία την έκαναν ένα 3λέπτο τραγούδι οι Baseball Project. Εδώ και το επικό βιντεοκλίπ. Ιδιοφυές. Κοίτα να δεις που σε ένα δίσκο για το Baseball υπάρχει η καλύτερη αφήγηση ιστορίας για το 2023. 

Φανταλίστα 2023, αυθεντικά και τεκμηριωμένα, πάμε γερά στο Παναθηναϊκός Ολυμπιακός τον Γενάρη για νεοποστ πανκ ντεμολισιον. 

 

Ed Dowie και The Magnetic Fields | 22/11 στο Floyd

Έχουν έρθει όλοι. Το κοινό είναι ένα 80% μπαρπαδίαση και 20% κοινό Plissken. Οι Plissken είναι οι πιο φακαμπλ νέοι, όμορφοι και καλοντυμένοι. Οι μπαρμπάδες από την άλλη έχουν έρθει αποφασισμένοι να δείξουν σε όλους πως μόνο αυτοί αγαπάνε τους Magnetic Fields. Μετά το πρώτο τραγούδι ένας μύστης διακόπτει τον χορό του και φωνάζει στην μπάντα να παίξουν fucking louder (sic). Ο Φαντασμένιος τσιμπιέται, βγάζει τα γυαλιά, τα καθαρίζει, ξανακοιτάει τη σκηνή και βλέπει ένα τεράστιο listen to the magnetic fields. Ok στο σωστό μέρος είμαστε, συνεχίζουμε. Από πίσω ένας μεγαλύτερος μύστης τραγουδάει, τραγουδάει καλά πάνω στις νότες και ξέρει τους στίχους. Μπράβο του αυτό ήθελε ο Φαντασμένιος, να βλέπει τον Μέριτ και να του τραγουδάει στο αφτί ο μύστης. Μπόνους η ιστορία που είπε για τους Magnetic Fields. Για αυτό πλήρωσε 25 ευρώ ο Φαντα για να ακούσει το βιωματικό σου φίλε μου, μπράβο σου. 

Ψάχνοντας μια γωνιά χωρίς καβλωμένους magnetic fields fans έπεσε σε ένα κοπάδι πλισκεν φανς. Αυτοί ήταν πολύ χαρούμενοι, είχαν κάνει τα στοριζ τους οπότε όπως ήταν πολύ λογικό λέγανε τα νέα τους. Λογικό. Στο μεταξύ ο Φάντα συνεχίζει τη βόλτα και ενώ είναι σχεδόν 4 μέτρα από τη σκηνή ξεκινάει το all my little words. Είναι τεράστια η συγκίνηση, ο κόσμος τραγουδάει, και δακρύζει. Αχ τι γλυκό είναι και ένας που τραγουδάει τα δικά του, κάτι σαν διασκευή των κορε ύδρο, φανταστικός και αυτός, μπράβο του. Λίγα ήταν τα 25e. Θα πεις αγαπημένη μου αναγνώστρια πως ήταν χαμηλά ο ήχος. Και θα σου πει ο Φάντα, έχεις ακούσει ποτέ δίσκο των Magnetic Fields με τον ροοστάτη στον ενισχυτή πάνω από το 25%; Βέβαια αυτό θέλει ένα άλλο πλαίσιο, ένα χώρο που αν δεν μοιάζει με μπουζούκια τουλάχιστον θα έχει καρέκλες.

Από την άλλη και οι Magnetic Fields τι να σου κάνουν; Mια χαρά έπαιξαν, μελωδικά και ειρωνικά αλλά τι να σας τα λέει ο Φάντα εσείς τα ξέρετε καλύτερα. Δεν είναι να μπλέκεις με εσάς σε τέτοια λαηβ καθώς την έχετε τόση μεγάλη την αγάπη για τους Magnetic Fields που είναι πραγματικά απίστευτο που έμεινε χώρος για το επικό μείγμα καπνού από μπαφιλα, τσιγαρίλα και καμμένη αλδεΰδη ηλεκρονικού τσιγάρου. Στο τέλος έφυγε και ένα μπουκάλι, και το σχόλασαν οι Magnetic Fields δυο τραγούδια νωρίτερα. Διακοπή λοιπόν και το λαηβ παίρνει με 0-3 στα χαρτιά ο Ed Dowie.

 

Η αλήθεια είναι αγαπητές πανέμορφες αναγνώστριες πως και κανονικά να γινόταν το ματς λαηβ, πάλι ο κύριος Ed Dowie θα κέρδιζε. Ήταν τα μαύρα χρόνια του covid που ζέσταινε με όμορφες μελωδίες την καρδούλα του φαντασμένιου και το δισκάκι του the obvious I - εδώ στην φανταλίστα του 21. Η εμφάνιση του στο Floyd είναι ο ορισμός του κατάλληλου λαηβ την κατάλληλη στιγμή. 

Ο αγαπητός τεράστιος κύριος Ed Dowie βγήκε στη σκηνή μπρος σε περίπου 10 άτομα. Τόσοι είναι αυτοί που έχουν χωνέψει τη νέα πραγματικότητα σύμφωνα με την οποία οι συναυλίες στην Ελλάδα ξεκινάνε στην ώρα τους. 

Το στήσιμο στη σκηνή ήταν ενδεχομένως πολύ λάθος καθώς ο γλυκύτατος Ed καθόταν σε ένα τεράστιο τραπέζι με αποτέλεσμα να φαίνεται με δυσκολία και μόνο από συγκεκριμένες γωνίες. Το τι είχε πάνω σε αυτό το τραπέζι λογικά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Λίγος κόσμος, ο κύριος Ed μοιάζει αγχωμένος και εύθραυστος, ωστόσο όλα αυτά που θα μπορούσαν να  δημιουργήσουν ένα τέρας αμηχανίας που θα έτρωγε τον Special Guest, μετατράπηκαν σε ένα μαγικό μισάωρο.

Ο τεράστιος Ed Dowie παίζει το ένα έπος μετά το άλλο, Red Stone, Then Send Them, Obvious I γεμίζουν το Floyd. Tα φώτα, οι μελωδίες, η φωνούλα του, ο Φαντασμένιος δεν θέλει να είναι πουθενά αλλού εκείνη τη στιγμή. Δεν έχει σημασία που δεν έχει έρθει κανείς, δεν έχει σημασία που το φλασκί είναι ακόμα γεμάτο, πότε πέρασαν 30 λεπτά; Παίζει το Dear Florence. Εδώ, πέρα από τη μελωδία θα έχουμε και κορύφωση. Το ωωωωωω στο τέλος δημιουργεί μια δίνη όμορφων συναισθημάτων, ο Φαντασμένιος κοιτάει κάτω, νομίζει πως θα πετάξει - ας όψονται τα μαγνητικά πεδία.

Ο Ed με ένα ακόμα γλυκό χαμόγελο χαιρετάει τον κόσμο, φεύγει και όποιο κατάλαβε, κατάλαβε.