οι μελλοθάνατοι γράφουν δισκάρες πριν πεθάνουν

Τις προάλλες είχε βρεθεί ο Φάντα σε κοινωνική εκδήλωση σε φάση ξέρω τρεις στους δεκαπέντε, κάθομαι σε μια γωνιά και σκέφτομαι αν και η δική μου παρέα φαίνεται τόσο χαζή σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή. Και ενώ το χαρούμενο γεγονός βαδίζει στο τέλος ο ένας από τους δώδεκα που έβλεπε για πρώτη φορά ο φάντα, πιάνει τον έλεγχο του έρμου του μπλουτούθ ηχείου και διακόπτει τον Μπίγαλη με Morphine. Πετάγεται ο ως τότε αντικοινωνικός Φάντα, ποιος το έβαλε αυτό; Εγώ, η καλύτερη μπάντα χωρίς ηλεκτρική κιθάρα. Και οι δύο με μια φωνή "το ξέρεις πως ο ΄τύπος πέθανε πάνω στη σκηνή". 

Είναι κάπως περίεργο που ο θάνατος εξιτάρει το ενδιαφέρον των ανθρώπων, βλέπε απανωτά re-press του δίσκου των Purple Mountains το 2019 ή και πως εξαφανίστηκαν από το discogs οι δίσκοι των Datblygu λίγες ώρες μετά τον θάνατο του David R. Edwards. 

Ο δίσκος που έχει ακούσει περισσότερο το 2021 ο φαντασμένιος είναι το Intimate Immensity, δηλαδή η τελευταία δουλειά της Valentina Magaletti και του νεομακαρίτη Tom Relleen. Δεν θέλει να γράψει κάτι παραπάνω τώρα ο φάντα - θα τα πούμε και στην blogovisione άλλωστε - και τι να γράψει άλλωστε πέρα από ότι δεν μπορεί να σταματήσει να το ακούει. Άντε να αναφέρει αυτό που γράφει το WIRE "Intimate Immensity is a beatfreaks paradise". Μάλιστα. Με ταχύρυθμα tomaga το συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για μπάντα από το πάνω ράφι. Φαντάζεται ο Φάντα πως όσοι άκουγαν τις προηγούμενες τους κυκλοφορίες EP1 και EP2 μάλλον περίμεναν ένα δίσκο αριστούργημα όπως το Intimate Immensity. Και κάπως έτσι επανέρχεται ο φάντα, είναι σύμπτωμα του θανάτου η έμπνευση ή ο θάνατος επηρεάζει το γούστο του ακροατή;