19 June 2022

streaming screaming | Cane 141 - Garden Tiger Moth

 
Τώρα κανονικά εδώ έπρεπε να πετάγεται παράθυρο και να ζητάει 3e για να διαβάσετε το άρθρο. Καθότι εδώ ο Φαντασμένιος βάζει κάτω όλες τις υπηρεσίες εκπομπής μουσικής παρουσιάζοντας δίσκους που δεν έχουν στον κατάλογο τους. Ξεκίνημα με τους Cane 141 και το Garden Tiger Moth. Κοριτσάκι σου αρέσει το Electronic Renaissance των belle; Ναι; Θες να γίνουμε φίλοι; Πάρε εδώ αυτό το διαμαντάκι που κυκλοφόρησε πριν από 21 χρόνια και έχει πάρει τον τίτλο του από ένα mixtape του John Doherty.
Ξεκίνημα με μια indie electro bossanova τύπου οι Ladytron διασκευάζουν Saint Etienne, μια χαρά, μια χαρά, συνέχεια με το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών "The Grand Lunar", ένας indie pop ύμνος που δεν θέλει και πολύ να σε ρίξει στη δύνη του repeat και να περάσει το καλοκαίρι μόνο με αυτό. Εαν καταφέρεις να ξεφύγεις κάποια στιγμή ο δίσκος έχει και άλλες όμορφες στιγμές, το real spacemen never walk anywhere για παράδειγμα είναι μια καλή επιλογή για να το ακούς την καλύτερη ώρα ανάσκελα με το αεράκι να σου αερίζει ό,τι θες. Και γενικά έτσι πάει το δισκάκι μέχρι το δεύτερο τσεκποηντ του δίσκου "The party" όπου παίζουν μαεστρικά με την μελαγχολία και κοιτάνε στα ίσα τους κορυφαίους του είδους (Go-Betweens, Field Mice κλπ). Όσο η τρομπέτα κάνει επίθεση στα καρδιακά κύτταρα ο Φαντασμένιος σκέφτεται πως είναι δυνατόν αυτό το δισκάκι να μην υπάρχει πουθενά;;;;;;; Αποσυμπίεση με το υπέροχο The Look-Out Kid, μια χαρά η σύνδεση των αρχαίων (ακόμα και για εκείνη την εποχή) αναλογικών συνθεσάιζερ με την παραδοσιακή indie-rock ενορχήστρωση. Παρότι το 2001 είναι από τις καλές σοδειές στην ιστορία της μουσικής, μια θέση στην blogovision θα ήταν είχαν από τον φάντα.
 

16 June 2022

Ρυτιδ φεστιβαλ 15/06 (fontaines dc, Mogwai, Nick Cave)


Δεύτερη μέρα του φεστιβαλ "πάνε τα νιάτα φύγανε" και ξεκίνημα με τους Fontaines d.c. τους οποίους ο Φαντασμένιος τους είχε δει στη death disco το 18 ωστόσο δεν βρίσκει το σχετικό ποστ να πετάξει το λινκ, σε κάθε περίπτωση οι ίδιοι 2-3 χιλιάδες που ήταν στη death disco βρέθηκαν από νωρίς στην πλατεία νερού να απολαύσουν το μπανεράκι με τη γραμματοσειρά που παραπέμπει σε πιο σκληρά πράγματα, γενικά δώστου του indie fan αναφορά σε χαρντ κορ και μεταλ και πάρτου την ψυχη (βλέπε και εξώφυλλα idles). Οι Fontaines είναι πολύ του στυλ παιδιά με μάλλον επιτηδευμένη παραφωνία τον τραγουδιάρη που την έχει δει σκληρός καριόλης. Ασουμε δεν με νοιάζει τίπορα, scarface μπλούζα, φόρμα και άρβυλα, σε φάση φιλαράκι το μπουφάν σου και το κινητό σου. Και ενδεχομένως αν πετύχει το βλέμμα να σε ψαρώσει και να του τα δώσεις αλλά στην πραγματικότητα είναι για να του κάνεις ένα ΤΣΟΥ ΡΕ ΛΑΚΗ να γελάσεις και να φύγεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Έτσι ήταν το λάηβ, καλό όταν θύμιζαν prolapse, βασικά καλό ήταν γενικότερα και αν πρέπει να υπάρχει μια δυσαρέσκεια αυτή θα πρέπει να έρχεται από τους  Fontaines που ένιωσαν για τα καλά το χάσμα των γενεών καθώς μάλλον ήταν οι πιο νέοι σε μια ακτίνα 5χλμ. Οπότε αντί να έχουν από κάτω ένα χαμό από νέους που ζουν το ροκ εν ρολ και δεν δίνουν δεκάρα, είχαν τα μπαρμπάδια που με σταυρωμένα τα χέρια σκεφτόντουσαν αν τους ενοχλεί ή όχι που ο τύπος πάνω στην σκηνή κάνει τον Ian Curtis. 
Ο ήλιος έπεσε και μπρος στους πάνσοφους έμπειρους θεατές ξεπρόβαλαν οι Mogwai. Τα παλιά τα χρόνια όταν οι Mogwai έπαιζαν support στους Manic Street Preachers, έλεγαν πως όσο έβλεπαν το κοινό να αδιαφορεί τόσο ήθελαν να τους κάνουν να υποφέρουν, στόχος τους κάθε βράδυ ήταν να τους χαρίσουν το πιο εφιαλτικό 45πτο της ζωή τους. Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στην πλατεία νερού, ίσως λίγο πιο ευγενικά καθότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος ηρεμεί ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΧΑΛΑΣΕ CAVAκια ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΣΚΑΣΕ ΤΟ ΩΣΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΣΤΟ SATAN πόσο καύλα που οι ρυτίδες στις φατσούλες σας έμοιαζαν σαν το γκραν κανιον από τους βόμβους We're No Here, ηχητική τρομοκρατία από Σκωτία στη μάπα σας, εντάξει μια χαρά ήταν, τυπικοί Mogwai σχεδόν πάντα η αδημονία πριν το λαηβ είναι πιο απολαυστική από το ίδιο το λαηβ αλλά εκείνα τα τελευταία 15 λεπτά με το κουτσουρεμένο SATAN αχ αυτά τα 15 λεπτά πέτα με σαν ρεύμα μέσα στην πίστα 15 λεπτά Mogwai ΟΛΗ ΣΑΣ Η ΖΩΗ ρεεεεεεεε.
Break. Και πάλι μια ώρα να στήνουν και να στήνουν και εντάξει είχε και ένα τραγούδι R.E.M, αλλά μήπως να φέρνατε κύριοι του Release τον Γιώργο Αυτιά να τον βγάζατε στο νεκρό χρόνο να λέει τι παίζει με τις συντάξεις, να ρωτάει ο φαν από κάτω με 15 χρόνια βαρέα και 3 χρόνια εξαγοράσιμα στα πόσα χρόνια βγαίνω στη σύνταξη;
Και πάμε στο κυρίως πιάτο, τον Nick Cave. Ασπρόμαυρος έως σέπια στην οθόνη ένα πιάνο που όποτε καύλωνε πολύ πέρναγε πάταγε δυο πλήκτρα και έφευγε μπουμ μπουμ μπεημπι γκριλ κραη κραη μπουμ μπουμ και δώστου πέρα δώθε σαν τον Σεφερλή όταν κάνει τον Ρουβά ένα πράγμα και δίνει και το μικρόφωνο στη νεαρή φαν η οποία όμως δεν ξέρει τους στίχους (με Mogwai δεν έχουμε τέτοια προβλήματα) και πάλι μπουμ μπουμ κραη κραη λίγο κιθάρα της προκοπής στο τζουμπιλι και μετά πυξ λαξ χωρίς το λαϊκό, δεν είχαμε και θέμα με τον ήχο - ήμαρτον ρε Release όλα λάθος - βαρέθηκε ο Φαντασμένιος και έφυγε όπως και το 98 στους pulp. Τότε ίσως με μια απορία γιατί όλοι αυτοί κάνουν έτσι, τώρα να είναι καλά η εμπειρία δεν παίζει να χάσω ούτε λεπτό στην κίνηση για τούτο εδώ το μπουμ μπουμ κραη κραη. 
Στο δρόμο για την επιστροφή τέρμα husker du για να ξεπλυθούν από τη μίρλα τα αφτιά.

12 June 2022

Ρυτιδ φεστιβαλ 08/06 (dEUS, The Jesus and Mary Chain, Bauhaus)

 Εντάξει αυτό εδώ ήταν πιο αναμενόμενο και από το να ακουστεί μαλακία όταν μιλάει ο Αδωνις με τον Πορτοσάλτε. Πρώτα από όλα γιατί είναι το Release festival δηλαδή το διαχρονικά χειρότερο φεστιβαλ σε μια χώρα που ο ανταγωνισμός στην κακή διοργάνωση φεστιβαλ είναι τεράστιος. Και τι να περιμένεις από ένα φεστιβαλ που χρειάζεται μια νταλίκα για να κουβαλήσει τα χάπια για την πίεση των συγκροτημάτων; Και διερωτάσαι αγαπητή αναγνώστρια, εσύ ρε Φαντασμένιε γιατί πήγες αφού τα ήξερες όλα αυτά; Για να βγαίνεις μετά να κράζεις;
 Και σου απαντάει ο Φαντασμένιος, πήγα για να κράξω, να δω αν είναι καλά ο ΑΗΝΤΑΑΑΑΑ, να κουνήσω λίγο το κεφάλι στους dEUS και να το κατεβάσω στους Jesus αλλά κυρίως πήγα γιατί είναι το μόνο πράγμα που συμβαίνει στην Αθήνα στο οποίο δεν συμμετέχει ο Φοιβος Δεληβοριάς
Ξεκίνημα με dEUS, ο Μπάρμαν με τη γνωστή πια στάση "κατουριέμαι" αλλά είναι χαμηλά ο ήχος, γκουγκλ αν η  απώλεια ακοής είναι στα συμπτώματα του εμβολίου, εντάξει αρχή είναι ακόμα θα το βρούμε, κάτι κάνουμε στο Hotellounge όπου του τη σηκώνουν την τρίχα του Φάνατα και του θυμίζουν τω καιρώ εκείνω που καθόταν μπρος στο Seven X σαν ελεύθερος σκοπευτής και περίμενε 2 ώρες μπας και παίξει το βιντεοκλιπ (στην πραγματικότητα το μόνο δράμα είναι ότι ο φάντα δεν είχε φίλους οπότε καθόταν μέσα και έβλεπε τηλεόραση). Και περνάει ο άλλος και λέει πως δεν είναι για μέρα και θέλουν κλειστό χώρο, κάτσε ρε μεγάλε όταν τω καιρώ εκείνω 1999 είχαν κάνει κουβάρι τον κόσμο στον αη κοσμά - ναι τότε με το στημένο μπατζι τζαμπινγκ στο suds & soda - άλλη μπάντα ήταν;
Λοιπόν, να περάσει η επόμενη γενιά ροκεντρολες. The Jesus and Mary Chain. Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά, ένας από τους λόγους που ήρθαμε ήταν να νιώσουμε λίγο ωστικό κύμα παραμόρφωσης. Τι νιώσαμε; Μια γλυκιά ενόχληση ενός όχι και τόσο δυνατού βουητού καθώς στα 50μ από τη σκηνή ο κόσμος μίλαγε κανονικά χωρίς να φωνάζει. Ο μόνος που φώναζε ήταν ο ΑΗΝΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑ (ΕΒΓΑΛΕΣ ΔΥΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΕΣ ΑΡΧΗΓΕ ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ MOGWAI ΕΧΟΥΜΕ GYBE ΑΗΝΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ). Τραγούδια καταλάβαιναν μόνο όσοι έχουν μελετήσει την μπάντα, καλή ώρα ο Φαντσμένιος που έχει κάνει το Θεσσαλονίκη- Γιάννενα μεσώ κατάρας με φορτωμένο στο γουοκμαν το παρθένο στα αφτιά του psychocandy - και δώστου 100 ρηπιτ το Taste of Cindy και όσο ανέβαιναν τα χιόνια έπεφταν οι μπαταρίες (μπορείτε σε αυτό το σημείο να σκουπίστε τα δάκρυα δεν έχει άλλο βιωματικό το ποστ) - τα ήξερε τα τραγούδια και ανάποδα να τα έπαιζαν. Οι υπόλοιποι θα τα δουν γραμμένα στο ιντερνετ. Συμπερασματικά μας πήγε 20 λίτρα βενζίνα για να ακούσουμε κάτι χειρότερα από ότι θα το ακούγαμε στο σπίτι μας. Και άντε εμείς είμαστε μαλάκες θέλαμε να βγούμε και από την Ευρώπη, εσύ ρε Release δεν λυπάσαι τόσο κόπο, να στήνεις εκεί χάμου 200μ σκηνή με οθόνες με μπαλόνια με κοακόλες και με τα καημένα τα φασιστάκια στην πόρτα να τα βαράει ο ήλιος; Εντάξει θα πεις οι Bauhaus είναι οι headliners θέλουν 200 κανάλια δώσαμε από μισό σε όλους του άλλους. Και κάπως έτσι πρέπει να ήταν καθώς οι Bauhaus έστηναν ΜΙΑ ΩΡΑ. ΤΙ ΣΤΗΝΕΤΕ ΜΩΡΕ;;;; ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΙΛΕΤΕ;;;; Στήνουν, στήνουν να γίνει και λίγη κατανάλωση, εντάξει καλύτερα να στήνουν μια ώρα παρά να πληρώσει το Release και τέταρτη μπάντα που εδώ που τα λέμε χάλια θα ήταν και αυτή.
Βγαίνουν οι Bauhaus ο ήχος καλός (αρά δεν έφταιγαν τα ηχεία) αλλά αυτοί δεν ακούνε και στη μέση κάθε τραγουδιού χώνουν μπινελίκια άφιλτρα - η γνωστή Βρετανική ευγένεια. Στα 45 λεπτά (ναι έστηναν μια ώρα για να παίξουν 45 λεπτά) αποχαιρέτησαν κουνώντας το δάχτυλο στον ηχολήπτη τους χαρίζοντας μια ανακούφιση στον φαντασμένιο που επί 20 λεπτά ήταν  έτοιμος να φύγει και πάλευε με τις τύψεις του. Θα έχει να λέει πως το είδε ολόκληρο, όπως τα 15 λεπτά των Fall στο gagarin, τους Beastie Boys στο ejekt, τους White Stripes στο μπιτς βόλεϊ. 
Σε κάποια φάση πέρασε από την οθόνη και η φάτσα του Δεληβοριά (όχι που θα τον γλιτώναμε) και ο Φαντασμένιος πήγε για ύπνο και ονειρεύτηκε τους Mogwai να καίνε το σύστημα του release, να πετάγεται η φωτιά στο καραϊσκάκη, μητσοκάτη γαμιέσαι και τα λοιπά.