Ed Dowie και The Magnetic Fields | 22/11 στο Floyd

Έχουν έρθει όλοι. Το κοινό είναι ένα 80% μπαρπαδίαση και 20% κοινό Plissken. Οι Plissken είναι οι πιο φακαμπλ νέοι, όμορφοι και καλοντυμένοι. Οι μπαρμπάδες από την άλλη έχουν έρθει αποφασισμένοι να δείξουν σε όλους πως μόνο αυτοί αγαπάνε τους Magnetic Fields. Μετά το πρώτο τραγούδι ένας μύστης διακόπτει τον χορό του και φωνάζει στην μπάντα να παίξουν fucking louder (sic). Ο Φαντασμένιος τσιμπιέται, βγάζει τα γυαλιά, τα καθαρίζει, ξανακοιτάει τη σκηνή και βλέπει ένα τεράστιο listen to the magnetic fields. Ok στο σωστό μέρος είμαστε, συνεχίζουμε. Από πίσω ένας μεγαλύτερος μύστης τραγουδάει, τραγουδάει καλά πάνω στις νότες και ξέρει τους στίχους. Μπράβο του αυτό ήθελε ο Φαντασμένιος, να βλέπει τον Μέριτ και να του τραγουδάει στο αφτί ο μύστης. Μπόνους η ιστορία που είπε για τους Magnetic Fields. Για αυτό πλήρωσε 25 ευρώ ο Φαντα για να ακούσει το βιωματικό σου φίλε μου, μπράβο σου. 

Ψάχνοντας μια γωνιά χωρίς καβλωμένους magnetic fields fans έπεσε σε ένα κοπάδι πλισκεν φανς. Αυτοί ήταν πολύ χαρούμενοι, είχαν κάνει τα στοριζ τους οπότε όπως ήταν πολύ λογικό λέγανε τα νέα τους. Λογικό. Στο μεταξύ ο Φάντα συνεχίζει τη βόλτα και ενώ είναι σχεδόν 4 μέτρα από τη σκηνή ξεκινάει το all my little words. Είναι τεράστια η συγκίνηση, ο κόσμος τραγουδάει, και δακρύζει. Αχ τι γλυκό είναι και ένας που τραγουδάει τα δικά του, κάτι σαν διασκευή των κορε ύδρο, φανταστικός και αυτός, μπράβο του. Λίγα ήταν τα 25e. Θα πεις αγαπημένη μου αναγνώστρια πως ήταν χαμηλά ο ήχος. Και θα σου πει ο Φάντα, έχεις ακούσει ποτέ δίσκο των Magnetic Fields με τον ροοστάτη στον ενισχυτή πάνω από το 25%; Βέβαια αυτό θέλει ένα άλλο πλαίσιο, ένα χώρο που αν δεν μοιάζει με μπουζούκια τουλάχιστον θα έχει καρέκλες.

Από την άλλη και οι Magnetic Fields τι να σου κάνουν; Mια χαρά έπαιξαν, μελωδικά και ειρωνικά αλλά τι να σας τα λέει ο Φάντα εσείς τα ξέρετε καλύτερα. Δεν είναι να μπλέκεις με εσάς σε τέτοια λαηβ καθώς την έχετε τόση μεγάλη την αγάπη για τους Magnetic Fields που είναι πραγματικά απίστευτο που έμεινε χώρος για το επικό μείγμα καπνού από μπαφιλα, τσιγαρίλα και καμμένη αλδεΰδη ηλεκρονικού τσιγάρου. Στο τέλος έφυγε και ένα μπουκάλι, και το σχόλασαν οι Magnetic Fields δυο τραγούδια νωρίτερα. Διακοπή λοιπόν και το λαηβ παίρνει με 0-3 στα χαρτιά ο Ed Dowie.

 

Η αλήθεια είναι αγαπητές πανέμορφες αναγνώστριες πως και κανονικά να γινόταν το ματς λαηβ, πάλι ο κύριος Ed Dowie θα κέρδιζε. Ήταν τα μαύρα χρόνια του covid που ζέσταινε με όμορφες μελωδίες την καρδούλα του φαντασμένιου και το δισκάκι του the obvious I - εδώ στην φανταλίστα του 21. Η εμφάνιση του στο Floyd είναι ο ορισμός του κατάλληλου λαηβ την κατάλληλη στιγμή. 

Ο αγαπητός τεράστιος κύριος Ed Dowie βγήκε στη σκηνή μπρος σε περίπου 10 άτομα. Τόσοι είναι αυτοί που έχουν χωνέψει τη νέα πραγματικότητα σύμφωνα με την οποία οι συναυλίες στην Ελλάδα ξεκινάνε στην ώρα τους. 

Το στήσιμο στη σκηνή ήταν ενδεχομένως πολύ λάθος καθώς ο γλυκύτατος Ed καθόταν σε ένα τεράστιο τραπέζι με αποτέλεσμα να φαίνεται με δυσκολία και μόνο από συγκεκριμένες γωνίες. Το τι είχε πάνω σε αυτό το τραπέζι λογικά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Λίγος κόσμος, ο κύριος Ed μοιάζει αγχωμένος και εύθραυστος, ωστόσο όλα αυτά που θα μπορούσαν να  δημιουργήσουν ένα τέρας αμηχανίας που θα έτρωγε τον Special Guest, μετατράπηκαν σε ένα μαγικό μισάωρο.

Ο τεράστιος Ed Dowie παίζει το ένα έπος μετά το άλλο, Red Stone, Then Send Them, Obvious I γεμίζουν το Floyd. Tα φώτα, οι μελωδίες, η φωνούλα του, ο Φαντασμένιος δεν θέλει να είναι πουθενά αλλού εκείνη τη στιγμή. Δεν έχει σημασία που δεν έχει έρθει κανείς, δεν έχει σημασία που το φλασκί είναι ακόμα γεμάτο, πότε πέρασαν 30 λεπτά; Παίζει το Dear Florence. Εδώ, πέρα από τη μελωδία θα έχουμε και κορύφωση. Το ωωωωωω στο τέλος δημιουργεί μια δίνη όμορφων συναισθημάτων, ο Φαντασμένιος κοιτάει κάτω, νομίζει πως θα πετάξει - ας όψονται τα μαγνητικά πεδία.

Ο Ed με ένα ακόμα γλυκό χαμόγελο χαιρετάει τον κόσμο, φεύγει και όποιο κατάλαβε, κατάλαβε.