25 October 2016

φαντα roll

Δεν ήρθε ποτέ η επιτυχία και λογικά δεν θα έρθει ποτέ, οπότε τούτο το μπλογκ παραμένει ένα μουσικό (σε πρώτο επίπεδο) ημερολόγιο. Δεν έχει και fb ο Φαντασμένιος, αλλά και να είχε άχρηστο θα ήταν, καθώς όταν πάει στα λαηβ  το κινητό μένει στην τσέπη. Πάμε λοιπόν για μια μίνι ανασκόπηση των συναυλιών του Οκτωβρίου.


09/10/16 έπαιξαν στη Στέγη οι Dwarfs of East Agouza, το σχήμα δηλαδή του Alan Bishop με τον Sam Shalabi και ενός ακόμα πιο άγνωστου. Πειραματισμοί και αυτοσχεδιασμοί σε φάση ανήκουμε εις την δύσιν, τίποτα το φοβερό, αλλά κάποιοι (μια δημοσιογραφάρα) είδαν τους Agouza να χτίζουν και να παρουσιάζουν ένα κόσμο που σε κάποιους θα αρέσει και σε κάποιους όχι (sic). Απόψεις. Το θέμα εδώ δεν είναι η μπάντα αλλά ο χώρος. Οι μισοί θεατές, όχι οι στεγαίοι, αλλά αυτοί που θα πήγαιναν όπου και να ήταν το λαηβ είναι σχεδόν σίγουρο πως μόνο στη στέγη μπορούν να παρακολουθήσουν ολόκληρο σετ χωρίς να βγάλουν κιχ. 
Είναι σαν ξένο έδαφος η στέγη, ή μάλλον καλύτερα ένα ταξίδι στον σουρεαλισμό. Δηλαδή ξεκινάς από το σπίτι, ξεπαρκάρεις το αμάξι από το πεζοδρόμιο, περνάς δυο κόκκινα, σκοτώνεις δυο πεζούς, βρίζεσαι με τη μισή Αθήνα, παρκάρεις πάνω στη ράμπα και μπαίνεις στη στέγη και είσαι με ένα ευχαριστώ και ένα παρακαλώ όλη την ώρα, μια ευγένεια, μια κουλτούρα, παίζει να πλένεις και τα χέρια στην τουαλέτα.

10/10/16 Girls Names στη Death Disco, το 3ο λαηβ των Ιρλαδών πρώην dream poppers και νυν post punkers. Στην πραγματικότητα έπιασαν τοπ απόδοση όταν έπαιξαν shoegaze. Τίμιο λαηβ για Δευτέρα βράδυ, δηλαδή αν ξαναέρθουν πας, αλλά χωρίς να ζαλίσεις και όλο τον περίγυρό σου.

14/10/16 Lorelle Meets The Obsolete στη Death Disco. Το ντουέτο από την Γουαδαλαχάρα του Μεξικό, που όμως στις συναυλίες κατεβάζει πεντάδα, ξεκίνησε χαλαρά σε φάση τι σας φέραμε εδώ, έχουμε και εμείς συγκροτήματα που νομίζουν πως δεν ξέρουμε ποιους αντιγράφουν, αλλά μετά είπαν το What's Holding You? και fantasmenios meets the ravete. 

21/10/16 Baby Guru στο An.  Η μπίρα του an μυρίζει σαμπουάν και μετά το λαηβ των Guru ο Φαντασμένιος ήθελε να βάλει να ακούσει το kick out the jams των MC5. Όχι δεν είναι μια προσπάθεια για ψυχεδελικό γράψιμο, απλά όντως η μπίρα του an μυρίζει σαμπουάν ενώ και οι Guru κιθαρισμένοι βγαίνουν σκληροί, παραμένουν τοπ ρυθμικοί, χμ σαν να παίζουν οι Led Zeppelin χορευτική μουσική ένα πράγμα. Σουπερπαουερ.


 

19 October 2016

Ένα λεπτό φασαρίας ισούται με χίλιες λέξεις | Οι Explosions in the sky στο Gagarin 15-16/10


Οι explosions in the sky μετά τις συναυλίες τους στο Gagarin συμπλήρωσαν επί αθηναϊκού εδάφους σχεδόν 4,5 ώρες ζωντανής μουσικής αλλά ο Φαντασμένιος δεν μπορεί θυμηθεί ούτε ένα αδιάφορο δευτερόλεπτο. Οπότε 10 λεπτά από το λαηβ του Σαββάτου έφτασαν και περίσσεψαν για να καταλάβει ο ιδιόρρυθμος  μπλογκερ πως πολύ δύσκολα θα έβρισκε κάτι καλύτερο για να περάσει το βράδυ της Κυριακής.

Απλά πράγματα, όσοι τους είχαν δει πριν από οκτώ χρόνια στο an μπήκαν σε ταημ μασιν και έζησαν το ίδιο πράγμα σε άλλο περιβάλλον. Όσοι δεν τους είχαν ξαναδεί μάλλον έπαθαν σοκ το οποίο είχε μετατραυματική ισχύ, με αποτέλεσμα να μην καταλάβουν πως το λαηβ της Κυριακής ήταν καλύτερο. Με κορύφωση παύλα επικό φινάλε το the moon is down όπου στα τελευταία τρία λεπτά ο Μουνάφ έχει πέσει και βαράει το πάτωμα με το ντέφι ενώ ο ήχος από τις κιθάρες είναι 2931000 φορές πιο γαμάτος από όσες φορές και από όποιο ηχοσύστημα προσπαθήσει να το ακούσει κάποιος. Ανατριχίλα. Είναι τόσο όμορφο αυτό που συμβαίνει που ο Φαντασμένιος νιώθει τη θλίψη του αποχωρισμού, και τύψεις για τα λεπτά που δεν ήταν απολύτως συγκεντρωμένος στη σκηνή. Φακ, γιατί να χαζεύει τον μπροστινό που πόσταρε στο fb πως the sky is exploding; Ok, πάλι καλά που το πήρε χαμπάρι, γιατί στο μισό λαηβ μίλαγε.

Το Σαββάτο οι τρίχες παραλίγο να ξεκολλήσουν στο Catastrophe and the Cure, αν και στην περίπτωση των EINS το σετλιστ δεν έχει σημασία, καθώς αυτό που φαίνεται να τους νοιάζει είναι το παίξιμο της μουσικής. Θα μπορούσαν οι δίσκοι τους να μην έχουν τίτλους, αλλά να αριθμούνται ως συμφωνίες. Ακόμα και τα χειροκροτήματα του κόσμου μοιάζουν περιττά, ειδικά αν δεν είναι τις λίγες στιγμές που πραγματικά οι EINS κάνουν παύση μεταξύ των τραγουδιών. Ειδικά το Σάββατο σχεδόν όλα τα παλαμάκια βάρεσαν στο γάμο του καραγκιόζη.

Το χαρακτηριστικό της μουσικής των EINS είναι πως κυλάει εύκολα, για αυτό είναι και ιδανική για το δρόμο. Βέβαια αυτό μπορεί να έχει και αρνητική επίδραση η οποία εκφράζεται με το "θεώρημα Ξαγά" το οποίο λέει πως οι EINS παίζουν ένα μόνο κομμάτι. Είναι και αυτή μια άποψη που όμως χάνεται όταν ο Φαντασμένιος σκέφτεται τους EINS πάνω στη σκηνή να σκάνε κύματα θορύβου που όμορφα περνάνε από τα ηχεία, γεμίζουν το χώρο και μεταβολίζονται σε διαφόρων ειδών συναισθήματα που μοιάζει απίθανο να εκφραστούν με όλους τους στίχους της γης.

17 October 2016

πότε πέφτουν τα γιαούρτια; | χιπστεροελιτίστικο παραλήρημα

Εμείς εδώ ως ακραία μουσικά φαινόμενα έχουμε αποφασίσει να μη σχολιάζουμε τις εμφανίσεις των σαπορτ. Επιπροσθέτως ο Φαντασμένιος θέλει να αφήσει πίσω την εποχή που ετούτο το μπλογκ αποτελούσε βήμα κραξίματος και  εμπαιγμού των πεπραγμένων της ντόπιας αλτερνατίβας. ΑΛΛΑ, αλλά μετά από αυτά που έγιναν κατά τη διήμερη εμφάνιση των explosions in the sky θα γίνει μια εξαιρεσούλα, καθώς τα γεγονότα ήταν ιστορικής σημασίας και πρέπει να καταγραφούν χωρίς το χαλινάρι της προσκλησούλας.

Οι διοργανωτές της συναυλίας (alterground) είχαν κάνει το θαύμα τους και στην πρώτη εμφάνιση των EINS το 2008, αλλά όπως λέει και ο λαός αν είσαι μια φορά για τον πούτσο θα είσαι και μετά από οκτώ χρόνια για τον πούτσο, οπότε ξαναχτύπησαν. Με μαεστρικό τρόπο γέμισαν από νωρίς το Gagarin καθώς η εμφάνιση των δυο σαπορτ ακτς είχε σχεδόν αποκρυφτεί. Οk, πόσο κακό μπορεί να είναι ένα σαπορτ συγκρότημα; Στην τελική αν δεν σου αρέσουν τους αγνοείς και το ρίχνεις στη κουβεντούλα, το οποίο είναι καλό καθώς υπάρχει έτσι μια μικρή πιθανότητα να τα πεις όλα και να βγάλεις το σκασμό την ώρα του μεην ακτ.

ΑΛΛΑ, αλλά όταν το σαπορτ με το που σκάει στη σκηνή θέλει παλαμάκια, και θέλει να ζεσταθούμε υπάρχει θέμα. Το πρώτο σαπορτ του Σαββάτου το οποίο δεν παίζει να ψάξει ο Φαντασμένιος πως τους λένε, ας τους λέμε Babyhead, οι Babyhead λοιπόν έχουν ένα πανέμορφο τραγουδιστή ο οποίος είδε το ημερολόγιο και είπε να ανέβει στη σκηνή με το αγαπημένο του δερμάτινο, τι και αν είχε 45oC το gagarin, οι φωτογραφίες θα μείνουν. Οι Babyhead είναι το πρώτο post rock boy-band, ομορφάντρες, wanna be κουλτουριάρηδες ροκ σταρς. Πνευματικά παιδιά του Παπακαλιάτη που είναι θέμα χρόνου να το γυρίσουν σε ελληνικό στοίχο μπας και πιάσουν τον Onirama από τα αρχίδια. Η σκέψη του Φαντασμένιου πάει στα καμαρίνια και τους Explosions in the sky, τι να σκέφτονται ακούγοντας αυτό το πράγμα; Οι Babyhead ευτυχώς φεύγουν πριν γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά, καθώς  ενώ παίζουν ο Φαντασμένιος άκουσε άνθρωπο να λέει "αυτοί είναι οι Explosions;".

Αν κάποιος σας πει επιφανειακό γιατί κρίνετε τους ανθρώπους από την εμφάνιση τότε ρίξτε του ένα ειρωνικό χαμογελάκι και πείτε του για το δεύτερο σαπορτ στο λαηβ των EINS, για τις ανάγκες του ποστ ας τους λέμε Revenge of rock. Έχουμε και λέμε, ένας ρασταμαν, μια από το φρη στη Νίσυρο, μια από τα πάρτι στη Σαμοθράκη του 2004 και ένας κύριος με ένα σαξόφωνο αλά χαφ νοούτ τζαζ κλαμπ. Όλοι αυτοί μαζί είναι σίγουρα ικανοί για πολλά πράγματα, ίσως πέρασαν από κάνα σκουλγεηβ πριν από 15 χρόνια ή από το x-factor, πολλά μπορεί, το σίγουρο είναι πως δεν είχαν καμία σχέση με το θέμα της βραδιάς που ήταν οι Explosions in the sky. Ακούστηκε και ο στοίχος "my body is full of fire" και ο Φαντασμένιος δεν βρέθηκε ποτέ πιο κοντά από το να πετάξει κινητό, μπίρα, τον μπροστινό, στη σκηνή. Χμ ποιο μπορεί να είναι το χειρότερο σαπόρτ όλων των εποχών; Σε ένα παλιό ποστ και με αφορμή ένα λαηβ των REM είχε γραφτεί η κάτωθι παράγραφος:

"Θυμάται ο fantasmenios πως η support εμφάνιση των Πυξ Λάξ ήταν ίσως η πιο βαρετή στιγμή στη ζωή του με μια εξαίρεση: Μετά από 40 λεπτά κλαψομούνικα τραγούδια βγαίνει ο Πυξ και λέει "τώρα θα σας παίξουμε ένα τραγούδι για τον έρωτα!" Οπότε πετάγεται ένας από τις πρώτες σειρές και του λέει:"μας κοροϊδεύεις ρε παπάρα.. τόση ώρα γιατί τραγουδάς;;;" δόξα και τιμή στον θεούλη, πιστέψτε με ήταν πιο αστείο από ό,τι διαβάζετε."

Βέβαια σε εκείνο το λαηβ ο Stipe είχε ευχαριστήσει τους Πυξ Λαξ. Δύσκολες στιγμές πέρασε και ο Moa Bones πριν από τους Swans το 2013. Μια χαρά μουσικός είναι ο Moa Bones αλλά οι διασκευές σε ποπ επιτυχίες με μια ακουστική και θεατράλε παρουσία δεν είχαν καμία σχέση με τα μαμπο-τζάμπο δυστοπικά ηχοβουνά (και καλά) του Gira. Ταρατατζούμ τραρατατζουμ η alterground όμως τα ξεπέρασε όλα αυτά για πλάκα και τα ερωτήματα που μένουν είναι:
- Πόσα πήραν από τις μπάντες για να τους βάλουν να παίξουν;
- Δεν ντράπηκαν έστω λίγο τους Explosions in the sky;
- Οι μπάντες που ήταν στην κοσμάρα τους και ακούγανε τις γιούχες για γουαου, είδαν το λαηβ; Και αν το είδαν είπαν ok ραντεβού αύριο για προβίτσα;

Την Κυριακή εμφανίστηκαν ανάλογου επιπέδου μεηνστρημ κουτσουλιές αλλά τους έβαλαν νωρίς νωρίς πριν μπει ο υποψιασμένος πια κόσμος. 

04 October 2016

ένα απλό ενημερωτικό ποστ με ένα τεράστιο συντακτικό λάθος

Το The Epic of Everest είναι μάλλον η καλύτερη ταινία που έχει δει τα τελευταία χρόνια ο Φαντασμένιος. Στην πραγματικότητα είναι το ψηφιακά αποκατεστημένο ντοκιμαντέρ του John Noel ο οποίος βρέθηκε στο βουνό ως μέλος της τρίτης και τελευταίας αποστολής των Mallory και Irvine για την κατάκτηση της κορυφής του Έβερεστ (1924).
Το να βάλει κάποιος τη λέξη επικό δίπλα στη λέξη Έβερεστ, μοιάζει πλεονασμός που όμως θα πάει βόλτα έξω από το παράθυρο από τα πρώτα λεπτά του φιλμ. Η σκέψη της κινηματογράφησης σε ακραίες συνθήκες με φτωχά μέσα, αλλά και καθεαυτή η καταγραφή τόσο ιστορικών στιγμών, ρίχνουν ένα φίλτρο δέους μπρος στην οθόνη. Η κάμερα του Noel δίνει πανέμορφα καρέ τόσο από το βουνό όσο και από τους ντόπιους Σέρπα, ενώ αντάξια είναι η μουσική που έγραψε ο Simon Fisher Turner. Η οποία καταφέρνει να συγχρονιστεί με την ταινία χάρη σε κλασικά μέσα όπως ηχογραφήσεις από την περιοχή -ακούμε από  φωνές ντόπιων ως και το ίδιο τον αέρα-, αλλά και με τον τρόπο που ο Turner χρησιμοποιεί τα φυσικά όργανα και κυρίως τα κρουστά που παίζουν από άγρια ως τέρμα γαλήνια. Κάπως έτσι είναι και το βουνό ε. Τελικά η κορύφωση έρχεται με το πιο αμιγώς ηλεκτρονικό κομμάτι (Shishapangma) το οποίο δίκαια ακούγεται σε μια κομβική ενότητα της ταινίας.

Σε άλλα ορειβατικομουσικά νέα ο Biosphere σε πρόσφατη συνέντευξη του στο fact είπε πως την τελευταία φορά που σκαρφάλωσε σε βουνό χρειάστηκε την βοήθεια ελικοπτέρου για να κατέβει. Ε κάποιο σημάδι είναι αυτό, είπε και αποφάσισε να κρεμάσει τα ορειβατικά του παπούτσια. 
Το ότι το substrata είναι μόλις στο #38, στη στη λίστα του p4k με τους 50 καλύτερους ambient δίσκους, δεν το συσχέτισε με κάποιο κακό οιωνό, οπότε βουαλά το νέο του δισκίον με τίτλο Departed Glories. Ο Φαντασμένιος διάβασε πως σύμφωνα με τον καλλιτέχνη ο ήχος είναι εμπνευσμένος από τη φωτογραφία του εξωφύλλου. Εντάξει μην περιμένετε να διαβάσετε εδώ δισκοκριτική για δίσκο biosphere, θα μείνουμε στην φοβερή φωτογραφία. Σε όποιον αρέσει ρίχνει τον γενικό και βάζει τα μεγάλα ακουστικά.