εδω μιλάμε για λατρεία

Την περασμένη εβδομάδα προβλήθηκε στην Αθήνα (Arte fiasco μεγάλη η χάρη σου) η ταινία του Alex Ross Perry για τους Pavement με τίτλο Pavements. Ωραία ταινία που λογικά θα αρέσει στους λιγότερο φανατικούς της μπάντας καθώς παρότι ντοκιμαντερ η πληροφορία που προσφέρει είναι για τους απόφοιτους δημοτικού της Indie. Όσο δε λιγότερο έχει παρακολουθήσει κάποια την μπάντα τόσο πιο πιθανό είναι να πιστέψει πως αυτή η ταινία δεν είναι η απόλυτη αγιογραφία του κυρ Stephen Malkmus. 

Το Pavements προβλήθηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Μάρτιο. Ο Φαντασμένιος δεν κατάφερε να το δει αλλά είχε την ευκαιρία να δει το "Κύριλλος και Μεθόδιος – Οι Φωτιστές των Σλάβων". Τον τελευταίο καιρό ο Φάντα ασχολείται με την βαλκανική ιστορία. Το έναυσμα ήταν το καταπληκτικό βιβλίο Βαλκανική κολυμβήθρα ονομάτων του Ε. Ζάχου Παπαζαχαρίου (συνεργάτη των Χειμερινών Κολυμβητών στην μαστοράντζα). Ανυποψίαστος και βασιζόμενος στο ότι το φεστιβαλ έχει κάποια ποιοτικά εχέγγυα δεν στάθηκε στο "φωτιστές" του τίτλου και έκλεισε εισιτήριο. 

Το πράγμα άρχισε να στραβώνει από τις σκάλες που οδηγούν στην αίθουσα Π. Ζάννας. Για πρώτη φορά μετά από καιρό ο Φαντασμένιος ένιωσε ένας νέος με όμορφη αισθητική. Η αίσθηση αυτή κορυφώθηκε όταν λίγο πριν την είσοδο της αίθουσα είδε τους πρώτους παπαδομοναχούς με αραιά γένια. Με πολύ κόπο ο νεαρός μπλογκερ βρήκε μια θέση όπου ο διπλανός του μάλλον ήταν από τους λίγους που δεν ακολουθεί τον κανόνα του περασμένου αιώνα, μπάνιο κάθε Σάββατο. Και ταραταταζουμ ταρατατζουμ έχουμε παρουσίαση της ταινίας και ένας κύριος από το φεστιβαλ λέει πόσο χαρούμενος είναι που το φεστιβάλ προβάλει την νέα ταινία της κα Παπαλιού. Μα καλά αυτή δεν είναι η γυναίκα του σημαντικού παραγωγού (μέρες του 36, Θίασος, Κιέριον και πολλά άλλα); Τι γίνεται εδώ μέσα ρε;

Η προβολή ξεκινάει, τα ψέματα τελειώσαν. Η ιστορία ξετυλίγεται με δραματουργία τόσο απλή και κακή που θα τη ζήλευε το πιο καλτ b-movie όλων των εποχών, εικόνες και πλάνα η χαρά της τεχνητής νοημοσύνης, χιονισμένη ακρόπολη, γραφικά γραφιστικά και άπειρα πανοραμικά και εναέρια πλάνα, από πράσινες κοιλάδες, ερήμους, το γκραν κάνιον και παγόβουνα. ΝΑΙ ΠΑΓΟΒΟΥΝΑ. Στο τέλος βέβαια η σκηνοθέτρια είπε πως ήταν πολύ κοπιαστικό να γυρίσει όλο τον κόσμο για αυτά τα πλάνα, και το ένστικτο αυτοσυντήρησης του φάντα κέρδισε και δεν ρώτησε "ΠΟΥ ΤΟ ΓΥΡΙΣΑΤΕ ΤΟ ΠΑΓOΒΟΥΝΟ ΜΑΝΤΑΜ ΠΟΥ???? ΚΑΙ ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ ΜΕ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ????. Ως προς τη θεματολογία ο φωτισμός πήγε γόνα, με αγίους που έκαναν θαύματα και μια μάμπο τζάμπο σύνδεση με τον αγώνα κατά των Ναζί, ένα φανταστικό παραμύθι μπράβο σε όλους, μπράβο στην κα Παπαλιού που λογικά δεν έχει δει ούτε μισή ταινία από αυτές που έκανε παραγωγή ο άντρας της, μπράβο και στο φεστιβαλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που το 2025 με περηφάνια προβάλει τέτοια σκουπίδια. Ο Φαντασμένιος πάντως έχει πια την απάντηση στη χειρότερη ταινία που έχει δει ποτέ στο σινεμά. 

 

Μπόνους, πάρτε και τον νέο δίσκο  των Floral Image που δεν τον έχουν πάρει χαμπάρι ακόμα οι χιπι, έτσι για να διατηρηθεί και ο χαρακτήρας της μουσικής ενημέρωσης που έχουν τα τελευταία ποστ. Βρετανικό ψυχεδελικό ροκ  - τύπου οι beatles πάνε Ινδία - το οποίο δεν έχει τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα  καινούργιο να προσφέρει στη μουσική. Μόνο ευχάριστη μουσική και καλά τραγούδια αλλά ποιος ασχολείται με όλα αυτά;

 

~~~~~~~~~~~o~~~~~~~~~~~

 

top-5 Pavement

Date with IKEA

Perfume-V

Unseen Power of the Picket Fence (We're marchig through Georgia G G G Georgia) 

Fight This Generation

Passat Dream 

Και η σειρά στους δίσκους είναι: Slanted, Brighten, Crooked, Wowee, Terror.

Indie διαμαντάκια (EPs)

Όσο ψάχνεις βρίσκεις μέρος 345. Για τον περισσότερο κόσμο το Σικάγο είναι η πόλη των ανέμων και των Bulls, για τα Indie παιδιά είναι η πόλη του Post rock. Από εκεί είναι οι Cancer House οι οποίοι σίγουρα δεν θα μείνουν στην ιστορία για τους εμπνευσμένους τίτλους, το περσινό τους EP το είπαν demos με μικρά γράμματα ενώ το 2ο τραγούδι  - ας πούμε το hit τους - λέγεται untittled. Από την άλλη οι συνθέσεις τους είναι τόσο καλές που βάζουν σε σκέψεις τον Φαντασμένιο για δευτέρα παρουσία του post rock. Εντάξει post rock είναι, οι νεοτερισμοί δεν ήταν ποτέ το φόρτε της ταμπέλας, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αν σου κάτσουν καλές συνθέσεις σε κάτι που έρχεται από τους Mogwai του come on die young και περνά από Slint και Dirty Three. Ψαχτείτε.

Στο μέτωπο της καλής Indie-pop σήμερα έχουμε - τι άλλο;- Καλιφόρνια. Οι The Pennys είναι το νέο συγκρότημα του Mike Ramos (σεσημασμένος εδώ με Flowertown και Cindy) και του R.E. Seraphin. Το πρώτο τους EP κυκλοφόρησε την πρωτομαγιά και είναι ένα ακόμα indie-pop διαμαντάκι που κάνει τον Φάντα να αναρωτιέται τι γίνεται σε αυτή την πολιτεία, μπας και κανένας υπάλληλος της υπηρεσίας ύδρευσης ρίχνει στο νερό αίμα του Bobby Wratten και του Stuart Murdoch;

Ο φαντασμένιος τη μισή ζωή του πεθαίνει και την άλλη μισή είτε γράφει για τα περί των fat white family είτε για τα περί των τουαρέγκ

Για αυτή την εβδομάδα από το μέτωπο του Νότιου Λονδίνου έχουμε το νέο δισκάκι των The Moonlandingz στο οποίο συμμετέχουν  - μεταξύ άλλων  - ο Iggy και η Nadine Shah. Είναι ο Lias Saudi ο Μίδας της ανεξάρτητης μουσικής του 2025; Είναι.

Στα νέα του Νίγηρα έχουμε την νέα κυκλοφορία της Sahel Sounds δηλαδή δυο τραγούδια του Mohamed Alassane Karzo. Αυτή είναι  πρώτη κυκλοφορία του καλλιτέχνη που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τους μουσικούς του Νίγηρα. Ο ιδρυτής της Sahel Sounds Christopher Kirkley τον άκουσε πρώτη φορά το 2012 να παίζει με την κιθάρα του που είχε συνδέσει σε ένα από τα παλιά στέρεο με τα 5-cd και έμεινε εντυπωσιασμένος από τις συγχορδίες που έπαιζε καθώς και τον τρόπο που τραγουδούσε μένοντας πάνω σε μια νότα. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το γνωστό ροκ της ερήμου, δηλαδή τις ξεσηκωτικές μουσικές γάμου, αλλά με "fada" δηλαδή τη μουσική που παίζουν σε μαζώξεις φίλων στις γειτονιές. Πριν εμφανιστεί στη Sahel, ο Καρζό έχτισε τη φήμη του στην πόλη του Αγκαντεζ με πρόχειρες ηχογραφήσεις που άλλαζαν χέρια μέσω κινητών και μπλουτουθ. Το ένα από τα δύο τραγούδια (Mafelawen) έχει ηχογραφηθεί με κινητό, και όμως δεν μπορεί να σκεφτεί ο Φαντασμένιος ποιος παραγωγός και ποιο στούντιο θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα αυτή την αβάσταχτη μελωδία της κιθάρας και το σπαρακτικό τραγούδι του Καρζό. Μαγικό.

Μένουμε στο Αγκαντεζ όπου οι άρχοντες της κιθάρας Mdou Moctar συνεχίζουν την παράδοση σύμφωνα με την οποία κυκλοφορούν κάθε δίσκο τους και σε μια ακουστική εκδοχή. Έτσι στο επικό Funeral for Jusice  έπεσε λίγο πράσινο και έγινε Tears for Injustice. Το αποτέλεσμα δεν είναι ένα μπονους υλικό για τους οπαδούς της μπάντας αλλά ένας δίσκος με απίστευτη ατμόσφαιρα. Κάτι που μοιάζει απόλυτα λογικό καθώς όπως γράφουν και στο δελτίο τύπου ο Mdou συνήθως γράφει τα τραγούδια του με μια ακουστική κιθάρα. Είναι καλύτερο από το φουλ κομπλέ ηλεκτρικό; Είναι.

Σε άλλα νέα, την περασμένη Κυριακή το βήμα είχε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον ηγέτη της Αλ Κάιντα Ιγιάντ Αγκ Γκαλί που στο παρελθόν έγραφε στίχους για τους Tinariwen. Εδώ έχει ανέβει ηλεκτρονικά το άρθρο με τον προβοκατόρικο τίτλο "ο  ροκάς που έγινε τζιζαντιστής".

Και ένα μπόνους από το Wire, το οποίο μπορεί να μην έχει πια τη στήλη "global" αλλά στο τεύχος Απριλίου είχε μια εκτενή δισκοκριτική στο δίσκο Wheels of Omon  στον οποίο οι γιαπωνέζοι Kuunatic διηγούνται σε 8 μέρη τι συμβαίνει τις 45 ώρες καθώς ο φανταστικός πλανήτης τους (Kuurandia) κάνει μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο (Omon). Μπάσο, ντραμς, συνθεσάιζερ, κάμποσα αρχαία γιαπωνέζικα όργανα και αρκετή φαντασμενίαση έχουν ως αποτέλεσμα έναν σύγχρονο ψυχεδελικό ήχο που φέρνει στο μυαλό μπάντες όπως οι Goat. Ψαχτείτε.

Σάββατο του Λαζάρου για τo indie των 90s / Bokomolech, Lost Bodies στην Αρχιτεκτονική 12/4

Φεστιβάλ εντύπου και μάλιστα του αυτοχαρακτηριζόμενου ως fanzine περιδικού lung, χαλαρό ωρολόγιο, ανύπαρκτος εξαερισμός, τσιγαρίλα που ένιωθες ότι μπορείς να την αγκαλιάσεις και να της κάνεις γλυκό έρωτα. Indie των 90s δεύρο έξω! 

Αχ καταραμένη νοσταλγία, μας έχεις διαλύσει. 

Ζούμε την εποχή που μπορείς να ακούς όλη τη μέρα μουσική από όλο τον κόσμο και από όλες τις εποχές αλλά εμείς νοσταλγούμε την εποχή που πασχίζαμε να μαζέψουμε ένα πεντοχίλιαρο και μετά περνάγαμε ώρες στο μετρόπολις να δούμε που αυτό θα κάτσει. Και πόσες μαλακίες δίσκους ακούγαμε με τις ώρες γιατί απλά είχαμε κάνει μια λάθος επιλογή; Νοσταλγούμε τα περιοδικά της εποχής, που τα μαθαίναμε απ' έξω γιατί θα μας έπαιρνε μισή ζωή να βάλουμε στο ράφι τα μισά από αυτά που διαβάζαμε. Πως αλήθεια να ακούγονται "τα κορυφαία pop δημιουργήματα του Ben Watt, Marine Drive Και Abaude" στα οποία αναφέρεται ο Τάκης Κεμμυδιώτης στην κριτική του στο The Boy With The Arab Strap τον Οκτώβριο του 1998 στο Ποπ και Ροκ; Ο νεαρός φάντα θα πούλαγε την ψυχή του στον διάβολο για να μπορούσε να παίρνει όσα cd θέλει από το μετρόπολις και στη συνέχεια να επιλέγει μόνος του τι του αρέσει και τι όχι. 

Από την άλλη είναι και η γνωστή - χιλιογραμμένη σε τούτο το μπλογκ - κατά Θόδωρο Αγγελόπουλο  εκπλήρωση του πρώτου βλέμματος. Έτσι όταν παίζει Prolapse ενώ η σκηνή είναι έτοιμη για να βγουν οι Bokomolech ο Φαντασμένιος νιώθει αυτό το όμορφο συναίσθημα της οικειότητας. Δεν έχει σημασία που η εμφάνιση των Boko ήταν σαν τον Παναθηναϊκό του Αταμάν Οκτώβρη μήνα. Είναι χαρούμενος μόνο και μόνο που τους βλέπει στη σκηνή, ξέρει πως είναι θέμα χρόνου να βρεθεί σε μια συναυλία τους και να σκεφτεί  - για χιλιοστή φορά - πως είναι αδιανόητο το ότι αυτή η μπάντα δεν έκανε καριέρα στο εξωτερικό. Με αφορμή τούτο το λαηβ διαπίστωσε πως έχει γράψει ελάχιστα για Bokomolech στα χίλια χρόνια που έχει το μπλογκ. Σε μια μικρή προσπάθεια αποκατάστασης αυτής της ιστορικής αδικίας αρπάξτε το top-5 του Φάντα για Boko:

1. Worthewait

2. Last Weak

3. Afraid

4. End

5. When I leave

 

Από την άλλη τι να πει κανείς για τους έτερους ήρωες των 90s Lost Bodies. Δεν θα πει τίποτα διότι οι Lost Bodies είναι οι Lost Bodies, δεν τους αγγίζει η νοσταλγία, το αν το μαγαζί δέχεται κάρτες ή θέλει μόνο μετρητά ή αν από κάτω παρακολουθούν φοβερές προσωπικότητες. Ε και αφού φέτος έχουμε τα 25 χρόνια του Ηigh Fidelity τσουπ και το top-5 για Lost Bodies.

1. Μετάνοια

2. Γελάστε

3. Αρκετά

4. Χάνομαι

5. Παγκοσμιοποίηση

 

Μιλώντας για χαμένα κορμιά παύλα φοβερές προσωπικότητες η διοργάνωση μπορεί να κριθεί επιτυχημένη μόνο και μόνο διότι σε αυτή παρευρέθη ο πραγματικός φαντασμένος του ίντερνετ, ο ένας και μοναδικός Μάνος Ραγιάδης ή Raggedy Man. Απίθανο ότι δεν έχει πεθάνει ακόμα και απίστευτα παρήγορο για τον Φάντα να ξέρει πως υπάρχει ακόμα ένας ενεργός μπλογκερ, οποίος μάλιστα πρέπει να έχει μπει ήδη στην 8η δεκαετία της ζωής του. 

 

Μπράβο λοιπόν στο περιοδικό lung για την εκδήλωση, είχε και στήριξη και από τον κόσμο και από τις μπάντες, μια χαρά. Βέβαια εδώ έχουμε πιστοποίηση στον κομπλεξισμ σχολιασμό, οπότε διαβάζοντας το τελευταίο τεύχος ο Φάντα παρατήρησε πως  οι περισσότεροι δίσκοι ήταν από το 2024. Άραγε ποιος δεν είχε δει σε όλες τις λίστες τον δίσκο που κυκλοφόρησαν οι Moin τον Οκτώβριο του 2024; Για να μην πούμε για κάποιους που τους είχαν στις λίστες τους το 2022 (μπράβο τους). Το lung δεν έχει εντελώς χαρακτήρα φανζιν ή τουλάχιστον η οπτική του στο οπαδιλίκι (fan) της μουσικής είναι αρκετά ευρύ για τα γούστα του Φάντα. Ωστόσο στα καλά του θυμίζει fractal, μοιάζει με φρουρό της αλτερνατιβ κοινότητας (ζην).  

 

make indie great again / dandy boy records

Τζιτζεράκια μου γεια σας! Σήμερα ο Φαντασμένιος σας έχει αντεργκράουντ Indie επιτυχίες, τουτέστιν είναι η ώρα για την dandy boy records από το Όκλαντ! 

Η ανεξάρτητη δισκογραφική του Bobby Martinez εμφανίστηκε λίγο μετά το πρώτο κύμα του covid. Είναι η εποχή όπου στο Σαν Φρανσίσκο και στην ευρύτερη περιοχή του κόλπου σκάνε indie pop συγκροτήματα (τύπου The Reds, Pink and Purples) από παντού. Σύμφωνα με τον ιδρυτή της, η dandy boy είναι μια δισκογραφική που υπάρχει για να βγάζει κυκλοφορίες φίλων. Το Sampler We Wouldn't Change a Thing μάλλον είναι η καλύτερη κυκλοφορία για όποια θέλει να μπει να κοινωνήσει στην dandy boy. Αν στο τρίτο τραγούδι (Mercury Girl) των Chime School δεν σας έρθει αυτό το γλυκό αίσθημα ικανοποίησης επειδή νιώθετε ιδιαίτερες αλλά δεν είστε μόνες, αν δεν σας έρθει η μυρωδιά από το μπαρ που πηγαίνατε φοιτήτριες, τότε προσπεράστε, είναι πολύ περίεργο ότι βρεθήκατε εδώ.

Η dandy boy δεν έχει αυστηρά συγκεκριμένο ύφος ή ήχο, ο κοινός παρανομαστής είναι η indie που ξεκινάει από την φολκ pop της Yea-Ming και φτάνει ως το ήπιο shogaze των above me. Αν έπρεπε να διαλέξει μια κυκλοφορία από όλο τον κατάλογο ο Φαντασμένιος, αυτή θα ήταν το Move On των the 1981 στους οποίους παίζει και το αφεντικό της dandy boy. Νιώθει μια αγαλλίαση ο Φαντασμένιος γνωρίζοντας πως υπάρχουν παρέες σαν της dandy boy records που χαίρονται τη δημιουργία και είναι ακόμα πιο σημαντικό ότι όλο αυτό γίνεται στην περιοχή όπου ουσιαστικά εδρεύουν όλοι οι τεχνολογικοί κολοσσοί με τις τεχνητές νοημοσύνες και τους κώδικες που τα ξέρουν όλα. 

Κοριτσάκι σου αρέσει το Heartache Αin't  Νothing; Ναι; Θες να γίνουμε φίλοι;

 

2 δίσκοι 2 σινγκλ και 1 συναυλία

Ο τίτλος του ποστ θα μπορούσε να ήταν τα στανταράκια του Φαντασμένιου. Αλλά δεν είναι.

Με όλο τον χαμό με τους Last Drive δεν έγραψε τίποτα ο Φαντασμένιος για το πρόσφατο τουρ των Echo Tides. Ο συμπαθής μπλόγκερ τους πέτυχε μεταξύ αρκετών ντοκιμαντερ και σουτζουκακίων στο 8ball στη Θεσσαλονίκη. Εδώ είχαμε απίστευτα πράγματα, δηλαδή κόσμος - echo tides σημειώστε άσσο, συναυλία ή πάρτι σημειώσατε διπλό. Στο τέλος όλοι μαζί πάνω στη σκηνή να τραγουδάνε τη βροχή, ω ναι, εδώ μιλάμε για λατρεία. Βέβαια σε κάποια φάση κάποιο ζήτησε τα ροζ φώτα αλλά μάλλον και αυτό είναι μια κάποια βελτίωση. Αγαπημένες στιγμές το οριακά ψαγμένο echo tides, The Blade και το "οι φίλοι μου" και όποιο κατάλαβε, κατάλαβε. 

Μένοντας στα νέα του Κορωπίου, κυκλοφόρησε το νέο Single του Pan Pan με την Λαμπρινή Γκόλια, το Νιώσιμο.  Μια μελωδική μελαγχολική γραμμή, γαμεί, ζητάει εγγραφή, Στέρεο Νόβα εξυμνεί, ομολογεί, ανάγκη επιτακτική, να τα πει, δεν είναι απλά μια φωνή, είναι κραυγή, του Καρέτσα η ντριπλα η κλειστή,  εδώ μιλάμε για το μέλλον. Γιο.

Δίπλα από το Κορωπί είναι το αεροδρόμιο από όπου πήρε ένα αεροπλάνο γεμάτο Σκωτσέζους ο Φαντασμένιος. Σε 3 ώρες ο διπλανός του ήπιε 8 μπίρες και 1 κρασί, μίλησαν για Mogwai, για τα Χάιλαντς και τον Γιώργο Δώνη. Χαρούμενος ο Σκωτσέζος, δεν μπορούσε να φανταστεί πως σε λίγες ώρες θα έτρωγε 3 από τους μπέμπηδες του Ιβάν,  χαρούμενος και ο Φαντασμένιος, δεν μπορούσε να φανταστεί πως σε λίγες ώρες θα έβγαζαν οι Prolapse το νέο τους τραγούδι On the Quarter Days. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του σαν να μην πέρασε μια μέρα, οι εναλλαγές γυναικείων αντρικών φωνητικών, οι κιθάρες του θεού και ο γνώριμος Prolapsiκος ρυθμός, ζήτω οι Fall, ζήτω οι Sonic Youth ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Μετά το αεροπλάνο ο Φάντα πήρε ένα τρένο και ένα λεωφορείο για να βρεθεί στο μέρος που συμβαίνουν πράγματα, το νότιο Λονδίνο.

O Φανταευνοούμενος Saul Adamczewski  κυκλοφόρησε τον νέο του δίσκο The Coward μαζί με τον Marley Mackey (μέλος των Warmducher που έρχονται στην Ελλάδα 30 Μαϊού). Στον δίσκο συμμετέχει και ο Αμερικανός ποιητής, συγγραφέας, τραγουδιστής και δικηγόρος  John S. Hall. Ο Hall είναι ο ιδρυτής των θρυλικών King Missile με τους οποίος κυκλοφόρησε το επικό τεράστιο χιτ Detachable Penis (ψαγμένοι djs κλέψτε ελεύθερα). 

 

Και κλείνουμε με τα νέα του Κάμπεργουελ με τον δίσκο Mercy των Peter Harris, Fritz Catlin και Lee "Scratch" Perry. O δίσκος είναι η τρίτη κυκλοφορία της Dash The Henge. Ο μικρός fat white family Saudi (Nathan) - συνιδρυτής του δικσκάδικου/δισκοργαφικής - επί μήνες παραληρεί στα σόσιαλ. Στο δελτίο τύπου γράφει: It’s kind of quintessential outsider music - I can’t explain what they are doing, but they have a why, and that’s enough. That’s why I needed to get involved.” Και κάπως έτσι έχουμε έναν κατά βάση ρέγκε δίσκο εδώ για να μην ξεχνάτε πως το μπλογκ αυτό είναι όνομα και πράγμα ακραία μουσικά φαινόμενα. 

 

σαν φαντομάς στους Last Drive στο Gagarn 19/03

 Ο Φαντασμένιος την Τετάρτη 19/03/2025 βρέθηκε στο Gagarin για να δει ξανά τους Last Drive. Ναι, ναι και ναι, ούτε 48 ώρες από όταν έγραφε 1 εκ λέξεις για την και καλά τελευταία συναυλία Last Drive νάτος πάλι υποψήφιος για τα βραβεία Πυξ Λαξ 2025. 

Πάμε λοιπόν, οι Last Drive κέρδισαν για ακόμα μια φορά με την εμφάνιση τους το αθηναϊκό κοινό. Όχι όχι όχι σταμάταααααααα. Τι να γράψει ο Φαντασμένιος; Πάμε από το τέλος του προηγούμενου. Πού είχαμε μείνει; Στο πόσο σωτήρια είναι η πλαϊνή πόρτα του Gagarin στα sold out. Η πόρτα ήταν σωτήρια πράγματι αλλά μετά του έκατσε ένας κόμπος του Φαντασμένιου που δεν έλεγε να φύγει. Ναι ήταν το τελευταίο αλλά αυτοί θα παίξουν ακόμα τρεις φορές,  πως να αντέξει ο Φαντασμένιος να ζει μια ζωή κανονική όταν ξέρει πως αυτοί θα παίζουν εκεί. Αλλά όταν κάτι το θέλεις πολύ συνωμοτεί όλο το συμπ ΣΤΑΜΑΤΑ ΦΑΝΤΑ ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑ. 

Εδώ λοιπόν έγινε κάτι μαγικό, εμφανίστηκε ο Άρης με εισιτήριο. Ό,τι να ναι και αυτός. Το επόμενο συναίσθημα ήταν σαν να έχει βάλει κάποιος στο μιξερ την επιστροφή του Λέτο στην πανάθα, τη μέρα που οι MBV επέστρεψαν στη δισκογραφία το 2013, και όλες τις φόρες που οι πρώην γύρισαν πίσω απεγνωσμένα και παρακάλαγαν. 

Το σχέδιο σε γενικές γραμμές θα μείνει το ίδιο με μια μικρή τροποποίηση, αυτή τη φορά θα σταθεί στα αριστερά ο Φαντασμένιος. Κατά τα άλλα όχι περιττές κινήσεις, μακρυά από αντιπερισπασμούς, ευτυχώς αυτή τη φορά δεν υπήρχε η κάμερα να πηγαίνει πέρα δώθε πάνω από την πλατεία.

Ο ήχος κατά τα γνωστά δυνατός, το setlist έχει αρκετές αλλαγές, ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης γεμίζει τον Φαντα όταν ακούει το It's all over now baby blue, περίεργο που δεν κλείνουν το σετ με αυτό, πάντως φαίνεται να έχουν βρει τη φόρμα τους, παίζουν καλύτερα, χαμογελάνε συνέχεια, το απολαμβάνουν. ο Alex K. λέει πως όλο αυτό το βλέπουν σαν μια ανατολή. Ο κόσμος είναι πιο μαζεμένος από το Σάββατο, αλλά τουλάχιστον στις πρώτες σειρές νιώθεις την γιορτή.

 Δύο φίλοι στα 40 φεύγα μοιάζει να έχουν έρθει στο καπάκι από τη δουλειά, ενδεχομένως να έχουν χρόνια να πάνε σε συναυλία, χορεύουν και μοιάζουν 20 χρόνια νεότεροι, δίπλα κάποιοι πιτσιρικάδες, οι Drive κάνουν μια σωστή παύση όταν ακούγεται το σύνθημα για την Παλαιστίνη. Λείπει ο αηντα ενώ θα μπορούσε να είναι και ο Peter Buck εδώ. Ο πιο μουσικοσπασικλας R.E.M. είχε δηλώσει πριν το λαηβ τους το 1998 πως έχει κάποιες κυκλοφορίες των Last Drive. 

"Αυτό το τραγούδι το αφιερώνουμε σε όλες τις μπάντες που έχουμε παίξει μαζί". Δεν είναι Iggy, δεν είναι Stooges, το έπαιξαν και το Σάββατο, αλλά τώρα ο υποψιασμένος  Φαντασμενιος απολαμβάνει όσο δεν πάει την εκτέλεση τους στο Revolution των Spacemen 3. Δεν θα παίξουν το A Glass Of Broken Dreams, για να γκρινιάζει ο Φάντα ότι δεν άκουσε και τα πέντε αγαπημένα του τραγούδια στα τελευταία λαηβ, αλλά θα κλείσουν το κύριο σετ παίζοντας στη σειρά (όπως και στο δίσκο) τα Every Night και Night of The Phantom, δηλαδή τα τραγούδια που έδωσαν στον Αγγελόπουλο για την ταινία του Τοπίο στην Ομίχλη. 

Οι Last Drive είναι πολύ σημαντικοί όχι μόνο για τη μουσική αλλά για όλη την εναλλακτική κουλτούρα. Μαζί με τους Στέρεο Νόβα, την εποχή της αργής επικοινωνίας, ήταν κάτι παραπάνω από ένα σωσίβιο για ένα μικρό έθνος που δεν ήθελε να βουτήξει στο πέλαγος από μπουζούκια και λουλούδια. 

Στο encore αυτή τη φορά είχε I love cindy, Bad Roads χαμό και Gone Gone Gone κατά τα γνωστά αγνή παρθένα διασκέδαση. Κλείσανε με μια όχι τόσο καλή εκτέλεση του Blue Moon, το οποίο δεν έχει καμία λογική διότι οι Last Drive παίζουν καλύτερα.

Τελικά ο Άρης είναι πιο σωτήριος και από την πλευρική πόρτα του Gagarin, σαν σκηνοθέτης άλλαξε το τέλος από τετελεσμένο ξεκάθαρο και αβάσταχτο σε πιο ρευστό, ανοιχτό σε διάφορες ερμηνείες. Και αφού το βλέπουν έτσι οι drive θα το δει και ο Φάντα, η εποχή του διωγμού των παλεοαλτερνατιβ έχει περάσει, η εναλλακτική σκηνή είναι εδώ και αλλάζει τα πράγματα, το καλοκαίρι θα γεμίσει το ΟΑΚΑ, οπότε ποια νοσταλγία, εδώ μιλάμε για το μέλλον. Καλά να περάσετε όσοι τους δείτε αυτες τις μέρες, απολαύστε την κάθε στιγμή, Fun Fun Fun χωρίς κανένα έλεος  - αντίο Last Drive!