φανταπέντε

 

Αυτό ενώ το ακούει ο Φάντα, νιώθει πως ο δίσκος τον κοιτάει όπως η Λυγερή στο εξώφυλλο. Στην πραγματικότητα αγαπάει τα πάντα σε αυτό το δίσκο, το προστατευτικό πλαστικό, τα πολλά μπλε που έχει το artwork, τα κίτρινα γράμματα AΝΔΡΟΜΕΔΑ FM, τους στίχους, όλους του στίχους, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΜΟΝΟΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΚΡΙΑ, που είναι σαν να κοιτάνε οι Κόρε Ύδρο, το πως παίζουν με τα φωνητικά ο τραγουδιστής και η Καλλιόπη, το Κορωπί στο φόντο και φυσικά η μουσική, η πιο τέλεια μουσική που έχουν γράψει, η παραγωγή, είναι όλα στη θέση τους, ακριβώς εκεί που πρέπει να είναι, τα echo tides έγραψαν το ok computer του 21ου αιώνα ενδεχομένως. 

Ο δίσκος σταματάει να κοιτάει και λέει 

"ας υποθέσουμε Φαντασμένιο πως αυτή τη στιγμή η φωτιστή υδρόγειος που έχεις στο σαλόνι σκάει και πιάνει φωτιά το σπίτι, μπορείς να πάρεις μόνο ένα δισκάκι από το 2023, τι θα πάρεις;"

Φ: Εσένα θα πάρω Ανδρομέδα FM, μην με κοιτάς έτσι. Ξέρω γιατί με κοιτάς, εντάξει δεν είναι προσωπικοί οι λόγοι που σε έβαλα στο 5.

Α: Προσωπικοί; Tι προσωπικοί ρε; Είμαι δίσκος των echo tides, τι είναι αυτά που λες;

Φ: Εντάξει 20/12 σήμερα, δεν σε πολυνοιάζει κιόλας ε

A: Εδώ ποτέ δεν μας ακούει κανείς

Φ: Κοίτα Ανδρομέδα μου, εγώ σε αγαπάω και ας μην έχεις μέσα την λαμποργκίνι του Φαντασμένιου. Σε αγαπάω γιατί παρότι δεν είσαι δικιά μου, σε νιώθω πολύ κοντά, σαν να σε ξέρω χρόνια. Μου θυμίζεις πράγματα όπως για παράδειγμα τα Διάφανα Κρίνα που πιστεύω πως ούτε καν πίστευες πως έχεις μέσα σου. Την ίδια στιγμή δεν μπορώ να σε φανταστώ άλλη εποχή, είσαι το 2023.

Α: Άσε τα γενικόλογα. Ποιο τραγούδι μου σου αρέσει πιο πολύ;

Φ: Έχω περάσει διάφορες φάσεις, και με την κορδέλα και με την έξοδο αλλά θα πω γεύση μπαταρίας. Εντάξει ξέρεις πόσο αγαπάω το 2 τραγούδια σε 1 αλλά εδώ είναι κάτι παραπάνω, η ερμηνεία της Καλλιόπης, το ρεφρεν, με διαλύουν, φτάνει αυτό το απροσδιόριστο που εκπέμπεις και στο τελευταίο μου κύτταρο. Είναι χαρά; είναι καύλα; Είναι μελαγχολία; Διαστέλλεις το χρόνο Ανδρομέδα μου, δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα αυτά έγιναν μόνο σε 4:10.

Α: Ευχαριστώ Φάντα μου. Τι πιστεύεις πως θα γίνει τώρα;

Φ: Δεν ξέρω, αλλά μου αρκεί που φτάσαμε ως εδώ. Σε έβλεπα στο γκαγκάριν και σκεφτόμουν πως είσαι τόσο όμορφη που δεν θα κάνω μουτράκια που τα echo tides δεν παίζουν τα παλιά την λαμποργκίνι.