30 March 2017

Αντικειμενικότης μηδέν | Baby Guru IV

 Baby Guru IV. Δηλαδή αυτός είναι ένας ευφάνταστος τίτλος από τις μουσικές ιδιοφυΐες της Αθήνας; Ρε μπας και οι εμμονές τους (του Prins Obi κυρίως) με το κλασικό ροκ των 70s έχουν γίνει δίνη που τους τραβάει στην καταστροφή; Όπου καταστροφή ίσον να πάψουν να είναι ιν, φασέοι ή όπως αλλιώς το λένε οι νέοι. Βασικά με αυτό τον τίτλο προσπάθησαν να ρίξουν άκυρο σε ερωτήσεις τύπου "τι σημαίνει Marginalia;" αλλά μάλλον αυτό τους γύρισε μπούμερανγκ και έτσι όλοι τους ρωτάνε τι σημαίνει Baby Guru. Ε έτσι τους λένε, και τέσσερα γιατί είναι τέσσερις πια, γιατί είναι ο τέταρτος δίσκος γιατί βγήκε 28/02/2017 δηλαδή 2+8+0+2+2+0+1+7=22 άρα 2+2=4 άσε που η μπάντα είναι στη φάση δύο και ο δίσκος έχει 8 κομμάτια άρα 8/2=4. Έτσι είναι και  όταν φτάσουν τους 12 δίσκους θα χρησιμεύει ως σημείο αριθμητικής αναφοράς. Και όχι μόνο. Το δισκάκι θύμισε στον Φαντασμένιο μια παλιά ιστορία.

Ήταν κάποτε ένας τύπος μέγας κοινωνικά δυσλεκτικός, που αναγκάστηκε να βγει από την ασφάλεια του μικρόκοσμού του ευρισκόμενος σε μια πόλη που δεν ξέρει κανέναν. Μετά από ένα μήνα όπου δεν μίλησε σε άνθρωπο, απογοητευμένος αποφάσισε να περάσει τον υπόλοιπο χρόνο που θα μείνει σε αυτό το μέρος με μόνη παρέα βιβλία, μουσική, ταινίες και βίντεο γκέημς.  Η ειρωνεία είναι πως τη στιγμή που ήταν απολύτως σίγουρος για την πορεία των πραγμάτων γνώρισε μια παρέα ανθρώπων όπου ο συγχρονισμός αντιλήψεων περί ζωής ήταν τέτοιος που ένιωσε σαν να τους ξέρει χρόνια. Με αυτούς ήταν όλα εύκολα και όλα ωραία, και όπως είναι λογικό σε τέτοιες περιπτώσεις έζησαν κάμποσες σπουδαίες έως ξέφρενες στιγμές μαζί. Ο τύπος έφυγε από την πόλη και η παρέα χάθηκε. Ξεχωρίζοντας τις αναμνήσεις εκείνης της περιόδου είναι πια σίγουρος πως πιο πολύ και από τις λεγόμενες ιστορικές του λείπουν οι απλές στιγμές ηρεμίας όπου μπορεί να μη συμβαίνει κάτι το αξιοσημείωτο ωστόσο όλα μοιάζουν να είναι όπως πρέπει.

Κάπως έτσι είναι το IV, πιθανότατα να είναι ο δίσκος ευθεία γραμμή στην πορεία των Guru, αυτός που θα επιστρέφουν μετά από χρόνο οι ακροατές και θα ξεθάβουν όμορφες στιγμές. Θέλει χρόνο για να ανακαλύψεις την ομορφιά στις απλές γραμμές. Δεν υπάρχουν χιτς ούτε εκπληρώθηκαν οι μετα-Marginalia προφητείες για μεγαλειώδη ποπ. Υπάρχει βέβαια και εδώ το παραδοσιακό πια φαντασμενικό  γλυκό ποπ κομμάτι Nothing Really Bothers (αλά the things you do και behaviour).  Ηχητικά ακολουθούν τα γνωστά Baby Guru στάνταρ ποιότητας με κατεύθυνση less (ψειρισμένο) is more (μπορεί να είναι και το κόκκινο εξώφυλλο αλλά μοιάζει για βαρύ και ασήκωτο more). 

Μπορεί στο οπισθόφυλλο να αναγράφονται οκτώ τίτλοι τραγουδιών, αλλά αυτό είναι σχετικό καθώς μόνο το Oaxaca (The Calvino Song) έχει τρία μέσα. Το παίζουν κάνα χρόνο στα λαηβ οι Guru αυτό το τραγούδι και είναι πραγματικά απολαυστικό το σημείο στο τέλος του δεύτερου μέρους όπου νομίζεις πως ο Obi θα αρχίσει να τραγουδάει χωρίς ανάσα "μη μου πεις το σ 'αγαπώ/ μη μου πεις το σ' αγαπώ" αλλά αντ' αυτού σκάει η τελευταία στροφή που τα κάνουν όλα πουτάνα σε φάση άντε να πέσει και ένα kick out the jams motherfuckers να τελειώνουμε εδώ χάμου. Εκεί μαζί με το Tell Me What You're Made Of, το οποίο είναι και αυτό 3 σε 1 (φάτε σκόνη Tame Impala) διακρίνεται ένας από τους θεματικούς άξονες του δίσκου, ένα παράπονο ή μια κριτική στάση προς την γενικότερη μαλακία της φαστ φουντ ημιμαθούς αποψάρας, ενδεχομένως, πάντα ενδεχομένως. Έχει πλάκα πάντως να τους κράζουν για δηθενισμό αυτοί που θέλουν πέντε ζωες για να πιάσουν τις ώρες που έχουν ασχοληθεί οι guru με τη μουσική.

Το καλύτερο τραγούδι και μάλλον επίκεντρο του IV είναι το Palace in the sun. Η ιστορία του ανεκπλήρωτου έρωτα μιας ενοίκου του παλατιού του βασιλιά ήλιου (Sun-Ra ρε κουρέλια), με έναν θνητό που προσπαθεί να φτιάξει ένα διαστημόπλοιο που θα αντέξει τις ακραίες θερμοκρασίες. Στο Motel Rwanda το οποίο ενδεχομένως να είναι εμπνευσμένο από την ταινία Hotel Rwanda ή την περσινή παράσταση του Milo Rau "Hate radio", φαίνεται να πιάνει τόπο η άσκηση επί της εξότικα στο sunshine special. Αν και ο Φαντασμένιος δεν είναι τόσο φαντασμένιος για να χωνέψει τον γεωγραφικό ακροβατισμό με τα βραζιλιάνικα φωνητικά.

Ενδεχομένως στο IV να είναι γραμμένη η ιστορία της μπάντας, πότε ευθέως συγκινητικά (amarousion), πότε πλαγίως χαμογελαστά can you see the elephant in the room? (Οaxaca, The Calvino Song), περνάει και σε μια καμέο εμφάνιση η πιο baby gurική λέξη amaye (bluebird picknick) ή μπορεί όλα αυτά να είναι μπούρδες γιατί don't tell me that you've read my mind/the only thing you do is satisfly your pride (από το Oxaca, The Calvino Song πάλι).

Το IV μπορεί να μην είναι το αβαντ ψαγμένο πειραματικό αριστούργημα αλλά είναι ο πιο όμορφος δίσκος των Baby Guru. Αν τον ξεπετάξεις στο γρήγορο το πολύ-πολύ να ανακαλύψεις πόσο γαματος είσαι που ξέρεις να διακρίνεις αναφορές στους Greatful Dead.

~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~

Το βράδυ στο gagarin παίζουν οι Baby Guru, σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια ο Φαντασμένιος ανέβασε το πρώτο ποστ σε ετούτο το μαλακισμένο μπλογκ και στο μυαλό του έχει κλειδώσει  η σκηνή που ο Paterson συναντά το κοριτσάκι ζωγράφο ποιήτρια. Χαμός

27 March 2017

Ο Φανταδίσκος | No Haya Fanta

Ακραία μουσικά φαινόμενα 9 χρόνια 11 μήνες 25 μέρες 20 ώρες 56 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα. Δίπλα στο πληκτρολόγιο μια ζουμπρόβκα και στα ακουστικά ο Φανταδίσκος. Είναι μια στιγμή που στην φαντασμένια παλέτα των συναισθημάτων υπάρχει ευτυχία, χαρά, ίσως συγκίνηση αλλά σε καμία περίπτωση νοσταλγία για τα χρόνια που περάσαν. Μόνο ένα τατς μοναξιάς σκάει αλλά αυτό είναι μόνιμο κατάλοιπο από το ξεκίνημα των ακραίων μουσικών φαινομένων. Σίγουρα είναι αντικουλ, αρκετοί θα πουν θλιβερό αλλά δε γαμεί είναι η αλήθεια, χάρη σ' αυτό εδώ το διαδικτυακό ημερολόγιο ο Φαντασμένιος γνώρισε πολλούς σπουδαίους ανθρώπους και έζησε κάμποσες όμορφες στιγμές. 
Ένας από αυτούς είναι ο τύπος που βγάζει περίπου 125 δίσκους το χρόνο ως No Haya Banda. Ο No Haya Banda ας τον λέμε  Κυριάκο για συντομία ζήτησε από τον Φαντασμένιο μια λίστα τραγουδιών με σκοπό να τα διασκευάσει όπως αυτός νομίζει και να προκύψει έτσι ο Φανταδίσκος. Ο Φαντασμένιος επέλεξε 16 κομμάτια τα οποία μπορεί υπό τον τίτλο ακραία μουσικά φαινόμενα να βρίσκουν στέγη, αλλά μάλλον θα προκαλούσαν πονοκέφαλο σε έναν νορμάλ μουσικό. Έχουμε και λέμε:

~το αλά brit pop χιουμοριστικό Don't Marry Her (The Beautiful South)
~το χαοτικό (Star) των τρελών Boredoms
~το πανζουρλιστικό You're the Doctor του Αη Ty Segall (βοήθειά μας)
~οι συναισθηματικές βόμβες Powerful Lovin' (Fergus & Geronimo) και A Lot of Love (Steve Mason)
~το μελωδικό έπος Hatch The Plan (Andy Stott)
~το απόκοσμο Cropsey (Have a Nice Life)
~το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών, Tracy (Mogwai)
~το σπαρακτικό End (Bokomolech)
~το Swan των Cheatahs (γιατί το άκουγε ο Φάντα στο ρηπιτ την ημέρα που έστειλε τη λίστα)
~το ενδεικτικό της σειράς τραγουδιών με την ταμπέλα "τι κομματάρα είναι αυτή" keep it in a Motion (Guided By Voices)
~το κολλητικό Perverted Undertone (Prefuse 73)

Τα πήρε αυτά ο Κυριάκος, τα διασκεύασε/ρεμίξαρε ανά δύο(!) και εδώ μπορείτε να ακούσετε το αποτέλεσμα. ΕΔΩ
 Η αρχική ιδέα του Φαντασμένιου ήταν να γράψει ένα ποστ ανά τραγούδι αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν άνισο σε σχέση με την απίστευτη δουλειά του Κυριάκου. Δηλαδή στο χρηματιστήριο της έμπνευσης θα χρειαζόταν 1εκ ποστ σε τούτο το μπλογκ για να πιάσουν το μισό της αξίας του a lot of cars (δηλαδή το a lot of love παρέα με το tracy). Είναι απίστευτος o τύπος, ταλαντούχος, έξυπνος, μαλάκας αλλά αληθινά αντισυμβατικός, ούτε που τον ένοιαξε που επί ένα χρόνο είχε τον δίσκο ο Φαντασμένιος και δεν τον έδινε σε κανέναν. 
9 χρόνια 11 μήνες 25 μέρες 22 ώρες 13 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα, ο Φαντασμένιος πατάει ενδεχομένως το πιο γλυκό "publish".

19 March 2017

Reckoning - rapid eye movement #108

Όπως είναι ευρέως γνωστό ο Φαντασμένιος αναγνωρίζει τη δισκογραφία των R.E.M. μέχρι και το δίσκο Reveal. Το ερώτημα που τίθεται σήμερα στα πλαίσια της σειράς ποστ rapid eye movement είναι το εξής, ποιος είναι ο χειρότερος δίσκος των rem; Κατά την αναγνωρισμένη από τον Φαντασμένιο περίοδο φυσικά.  
Την δύσκολη απάντηση την έχετε ήδη στις οθόνες σας και αν για το μουσικό μέρος μπορεί να υπάρξει κάποια συζήτηση στο θέμα της εικόνας ο Φαντασμένιος είναι κάθετος, το Reckoning έχει ένα κακό εξώφυλλο. O δεύτερος δίσκος των r.e.m. κυκλοφόρησε ένα χρόνο αμέσως μετά το murmur. Η πρώτη μεγάλη τους περιοδεία με το murmur έχει ως αποτέλεσμα ο ήχος του νέου δίσκου να μοιάζει με λαηβ ηχογράφηση (reckoning δεν είχαν πει και οι Greatful Dead τον λαηβ δίσκο τους;). Σφιχτός ρυθμός, καθαρά φωνητικά με ελάχιστες προσθήκες στη μίξη, και μια γενικότερη αίσθηση πως παίζουν οι τέσσερις τους σε ένα άδειο δωμάτιο. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται κάπως lo-fi αλλά περιέργως δεν είναι (με εξαίρεση τον μικροφωνισμό στο 2:00 του little america). Ο δίσκος μοιάζει να είναι out of time (προς τα μπρος) ακόμα και όταν πρόκειται για την αρχική έκδοση και όχι την deluxe remastered του 2000κάτι. Είναι ίσως το σημείο που κερδίζουν ακόμα και τους new wave ήρωές τους, για παράδειγμα το Porcupine των Echo & The Bunnymen δεν μπορεί να κρύψει ούτε μήνα από την ηλικία του (έτος παραγωγής 1983).
Ο χειρότερος δίσκος των r.e.m. έχει μια φονική τριάδα - So. central rain (I'm sorry), Pretty Persuasion και Time after Time - που δίνει κάποιο δίκιο σε όσους τον θεωρούν τον καλύτερο ή ένα από τους καλύτερους της μπάντας. Το κλασικό So. central rain (I'm sorry) είναι το στερεοϊσομερές του Apologist από το Up, το Pretty Persuasion έχει μια ακαταμάχητη μελωδία και θα ήταν η σίγουρη η επιλογή του Φαντασμένιου αν έπρεπε να επιλέξει ένα τραγούδι από το δίσκο για το best of, ενώ το Time after Time είναι μια χαρά κομμάτι και αφήστε τον Malkmus να λέει στο unseen powr of the picket fence πως είναι το λιγότερο αγαπημένο του. Μια χαρά τραγούδι είναι και ιστορικής σημασίας καθώς το το ριφ που παίζει ο Buck μετά το ρεφρέν το ακούμε και πάλι μετά από χρόνια και πιο πομπώδες στο turn you inside-out, ενώ όταν ο Stipe φωνάζει hey στο 3:32 σημειώνεται η πρώτη στιγμή μεγαλειώδους ντερτιού της μπάντας. 
Μια που είναι μόλις ο δεύτερος δίσκος, μια που το γράψανε γρήγορα και μοιάζουν συνθετικά να το ψάχνουν, το μάλλον άνευρο camera έγινε το σπουδαίο the flowers of Guatemala (στο Lifes Rich Pageant). Κάπως έτσι σκάει και το alternative country/americana/πες το όπως θες (don't go back to) Rockville και σκέφτεται ο Φαντασμένιος πως αν δεν υπήρχαν οι R.E.M. ίσως από τη δεκαετία του 90 να είχε απαγορευτεί στους φλώρους να κρατάνε κιθάρα και θα ακούγαμε μουσική μόνο από αλήτες μάγκες σούπερ ιδιότροπες ψωνάρες.   

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /
 

06 March 2017

fourth gear, it's like a flight

Μπήκε η άνοιξη και θέλετε να πάρετε το αμάξι να πάτε μια εκδρομή αλλά διστάζετε λίγο γιατί έχετε βαρεθεί να ακούτε τα ίδια και τα ίδια; Τα ακραία μουσικά φαινόμενα με υψηλό αίσθημα ευθύνης σας παρουσιάζουν τις νέες αγαπημένες μουσικές κυκλοφορίες! Βάλτε πρώτη και φύγαμε!


Από την μακρινή Ισλανδία μας έρχονται οι Fufanu και κάπου εδώ τελειώνει το εύθυμο εκ του εγχειριδίου γράψιμο και διαβάζουν οι 2-3 που μένουν πάνω από δέκα δευτερόλεπτα στο μπλογκ. Το Sports είναι ένας δίσκος της ποστ πανκ, ποστ ποπ πανκ μάλλον με ολίγη από μοτόρικ. Στην πραγματικότητα η αισθητική του δίσκου δεν συντονίζεται με την τρέχουσα (μαύρη) Φαντασμένια διάθεση αλλά είναι πραγματικά πανέμορφες και οι δέκα συνθέσεις, δηλαδή νο φιλερς και σπάμε το κεφάλι μας να βρούμε από τα έχουν κλέψει όλα αυτά. Τραγουδάρες έχει, εξωφυλλάρα γουες αντερσονική έχει, βγάζεις το Αθήνα - Θεσσαλονίκη για πλάκα.

Οι Froth είναι το σχήμα δυο φίλων με τόσο μεγάλο απόθεμα σε χιούμορ που σκέφτηκαν να κοροϊδέψουν τη μουσική βιομηχανία κάνοντας ένα συγκρότημα που δεν παίζει μουσική. Έφτιαξαν σαητ, έστελναν δελτία τύπου, μέχρι και δίσκο ήταν έτοιμοι να βγάλουν ο οποίος φυσικά θα ήταν εικοσάλεπτο κενό. Όλα αυτά μέχρι τι στιγμή που βρέθηκαν σε ένα μικρό φεστιβάλ όπου την τελευταία στιγμή ακύρωσε ένα συγκρότημα και βρέθηκαν στη σκηνή. Η εμφάνιση τους ήταν φυσικά καταστροφική αλλά στάθηκε αφορμή για να αποφασίσουν να εξασκηθούν και να γράψουν μουσική. Σχεδόν 5 χρόνια μετά κυκλοφορούν τον τρίτο τους δίσκο Outside (briefly), ένα dream pop shoegaze διαμαντάκι που ο Φαντασμένιος θα πέταγε τα ακουστικά του στον αέρα αν το πιάσουν σε απόδοση οι νέες κυκλοφορίες των πάλαι ποτέ απόστολων του είδους Ride και Slowdive. Ιδανικό για απογευματινές διαδρομές τύπου Ηράκλειο - Χανιά με τον καταδυόμενο ήλιο κόντρα. 
 
Το Sincerely των Dude York θα σας βοηθήσει με άνεση να περάσετε τις νέες πίστες στην Κορίνθου- Πατρών. Κάργα 90s αλτερνατιβ ποπ ροκ με κάμποσες καλές στιγμές όπως το υπέροχο εναρκτήριο Black Jack. Ευχάριστο άκουσμα που λογικά δεν θα κερδίσει ποτέ την πλήρη προσοχή σας και πάλι καλά γιατί ως γνωστών don't mess with Κορίνθου- Πατρών. Πάντως αν είχαμε 1996 θα ακούγατε τα tonight και love is και θα το σκάγατε το πεντοχίλιαρο χωρίς πολλά πολλά.


04 March 2017

αυτό δεν είναι λαηβ ρηβιού για τους Swans στο gagarin205, ουστ από εδώ

Τα έλεγε ο Φαντασμένιος αλλά εσείς δεν τον ακούγατε. Τα λέει ο Φαντασμένιος αλλά ποιος τον ακούει; Κανένας, ούτε ο ίδιος ο Φαντασμένιος δεν ακούει τον εαυτό του, καθώς παρότι το 2013 σε ετούτο εδώ το ποστ έγραφε ξεκάθαρα πως διακόπτει κάθε έπαφη με τους Swans, τσουπ νάτος πάλι στο Gagarin. Και όλα αυτά ενώ στο μεσοδιάστημα ο Gira έχει κατηγορηθεί για βιασμό και ο Φαντασμένιος έχει χάσει το γόνατο του. Τι ώθησε άραγε τον τραυματισμένιο μπλογκερ σε αυτή την τσιπριά; Σίγουρα δεν έπαιξε ρόλο η παρουσία του Ψαραντώνη που μπορεί στα διεθνή προχώ περιοδικά να βρίσκεται μια σελίδα μετά τους κάθε  Swanηδες, αλλά σε μια συναυλία με τόσο χαμηλό ήχο το μόνο που κατάφερε είναι να χαρίσει ένα επικό βλέμμα απορίας στον Φαντασμένιο όταν άκουγε κάποιους να του ζητάνε να παίξει και άλλο. 
Oκ ακραία μουσικά φαινόμενα είμαστε εδώ, δεν κολλάμε, πάμε παρακάτω, πού είναι οι ωτοασπίδες; ΩΠΑ ΤΙ ΓΑΜΉΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ; Σαν οι Mogwai του Ten Rapid να διασκευάζουν εμ δεν, ατυχές παράδειγμα οι Swans είναι πρωτομάστορες του είδους, εμ τέλος πάντων η αρχή ήταν εντυπωσιακή με τα ντεσιμπέλ να είναι κάμποσα, αλλά μάλλον ακίνδυνα. Καλά όλα αυτά αλλά ο τύπος είναι μαλάκας. Από τη φάτσα φαίνεται. Και το καουμπόικο καπέλο. Βέβαια θα πεις αγαπημένη αναγνώστρια και ποιος μουσικός δεν είναι μαλάκας; Εδώ ο καθένας έχει τα προσωπικά του όρια και χτες το βράδυ ο Φαντασμένιος τα ξεπέρασε. Όσο καλός και να ήταν ο ήχος, ο Φαντασμένιος δεν μπόρεσε - δεν ήθελε - ποτέ να ανταλλάξει το παραμικρό συναίσθημα με αυτόν τον τύπο. Με το που άρχισε τα μμμμμμ και τα λοιπά μάμπο τζάμπο, ο Φάντα φοβήθηκε μην τον πετύχει καμιά μετα-ενέργεια του μαλάκα οπότε διακριτικά σύρθηκε παραπλεύρως εκτός. Ήταν ένα λάθος λοιπόν το οποίο υπό συνθήκες sold out gagarin και ελλείψει χιαστών σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση δεν ήταν ό,τι καλύτερο για το ξεκίνημα του μήνα που τα ακραία μουσικά φαινόμενα θα κλείσουν δέκα χρόνια.