φανταδεκαπέντε

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε και πόσο θα ήθελε ο Φαντασμένιος σήμερα να καταλάβετε ούτε καν μπορείτε να το φανταστείτε.

Στο νούμερο 15 ο τρίτος δίσκος των ας τους λέμε Αντώνης. Κανονικά ο δίσκος ήταν για το σημαδιακό 13 αλλά έχασαν δυο θέσεις γιατί έχουν μακράν το χειρότερο εξώφυλλο της φανταλίστας. Βέβαια αυτό δεν είναι το μόνο κακό, καθώς αν τα ακραία μουσικά φαινόμενα ήταν συγκρότημα τότε θα ήταν οι Αντώνης. Μια μπάντα παύλα φάρσα που χρειάστηκε κάμποσα χρόνια για να κυκλοφορήσει έναν αξιοπρεπή δίσκο. Ο ήχος των Αντώνης είναι ένα κράμα indie κιθαριστικών 90s επιρροών. Βασικά η λέξη επιρροές είναι παραπλανητική εδώ, καθώς μάλλον μιλάμε για μεγάλα κολλήματα. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που οι Αντώνης μοιάζουν με τον αφρό μια μπύρας που η μαγιά της έχει όλους τους μύκητες από My Bloody Valentanius ως Yo La Tengius.  Το αποτέλεσμα φυσικά είναι μπαναλ, παρωχημένο, σε σημείο που ούτε οι φίλοι τους (που λογικά δεν έχουν) δεν θα τους βάλουν στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Υπάρχει και ένα τραγούδι για το αγαπημένο τους μουσικό γκάτζετ. Δηλαδή είναι και αυτοαναφορικοί, ρε μπας και οι Αντώνης είναι πράγματι το συγκρότημα του Φαντασμένιου;