05 December 2017

φανταδεκάξι

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε και τα ακραία μουσικά φαινόμενα και ο Φαντασμένιος καταδικάζουν τα γκιλτι πλεζουρς από όπου και αν προέρχονται. Και τι σκατά ακραία μουσικά θα ήταν αυτά αν υπήρχαν όρια ε; 
Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα για το μπλογκ διότι στη Φανταλίστα μπαίνει ένας δίσκος που τοποθετείται στα άκρα των ακραίων μουσικών φαινόμενων. Ενδεχομένως διαβάζετε για τον πιο φλώρικο δίσκο που έχει ασχοληθεί ο Φαντασμένιος τα τελευταία έντεκα χρόνια. Ένας δίσκος λιστάτος, εντελώς 2017, από αυτούς που συνήθως ο Φαντασμένιος κατακεραυνώνει ως ακίνδυνους χιπι χιπι. Σαν τα παιδάκια που ενώ τους χτυπά το ρεύμα συνεχίζουν να παίζουν με την πρίζα έτσι και ο Φαντασμένιος άκουγε αυτό το δίσκο ενώ δεν έπρεπε. Μέχρι που το πήρε απόφαση, δε γαμιέται, και παραδόθηκε χωρίς να σκέφτεται τι θα πει ο κόσμος. Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι μια μουσική αναπνοή 37 δευτερολέπτων με μια απίστευτη φωνούλα. Γενικά είναι τόσο παραμυθένιος αυτός ο δίσκος που αν δεν είχαμε στην πλάτη 45 μνημόνια, την Πανάθα να αργοπεθαίνει και σε περιπέτειες τον Φαντασμένιο πρόσθιο χιαστό ενδεχομένως αυτός να ήταν και ο δίσκος της χρονιάς.