φανταδεκαεπτά

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε και σιγά μην καταλάβει κανείς. Αυτός ο δίσκος είναι τόσο καθαρός, τόσο γλυκός, τόσο όμορφος, που θα μπορούσε να ήταν τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά από ένα καλό οργασμό ένα καλό κατούρημα. Αν και έχει ηχογραφηθεί με μόλις ένα όργανο ο Φαντασμένιος ακούει τρομπέτες, ακούει βιολιά, ακούει αρμονικά αλληλεπικαλυπτώμενες στρώσεις ήχων, καραμπινάτη περίπτωση less is more. Μην μπερδευτείτε με τον σχετικά γνωστό μάστορα του  μελωδικού μινιμαλισμού ο οποίος αυτή την περίοδο περνάει μια φάση κόνσεπτ, δεν είναι αυτός στο 17 είναι ο άλλος που μάλιστα έχει μπει ξανά σε φανταλίστα. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια είναι η φάση.

Πάντως ανεξαρτήτως φορματ το καλύτερο δισκάκι που άκουσε φέτος ο Φαντασμένιος στα της σκοτεινής ηλεκτρονικής μουσικής είναι το EP sentiment of callousness των Βερολινέζων OAKE.  Δηλαδή αν ήταν LP θα ήταν στη θέση 3 της φανταλιστας.