φανταδεκαοκτώ

 Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε λοιπόν και το σημερινό είναι δύσκολο για τον Φαντασμένιο γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικά αυτά που θέλει να γράψει και καθώς είστε τσακάλια φοβάται πως θα τον πάρετε χαμπάρι πριν γράψει μισό ενδεχομένως. Οπότε πάνε στράφι οι φοβεροί παραλληλισμοί με τον George Harisson για κρυμμένα πρότζεκτ μπλα μπλα μπλα.

Λοιπόν αυτή η μπάντα είναι τόσο ντεμοντέ που κανονικά θα έπρεπε να τους προστατεύει η ουνέσκο. Ωστόσο, άγνωστο πώς, καταφέρνουν να είναι στη μόδα. Μπορεί να είναι τα γαμάτα εξώφυλλα, το κουλ όνομα, η διάθεση για μικροπειραματισμούς. Το θέμα εδώ είναι γιατί η μπάντα που μπορεί να φέρει την άνοιξη στην Ελλάδα στην κιθαριστική μουσική είναι τόσο χαμηλά στη φανταλίστα. Στο 18 λοιπόν διότι ενώ ο ήχος τους είναι εξαιρετικός τεχνικά και αισθητικά (ρε οι νότες είναι σίγουρα επτά;), φαίνεται να μην έχουν την ανάλογη έμπνευση στο μελωδικό μέρος. Ο Φαντασμένιος ξεχωρίζει από το δίσκο το 4 και το 9.