18

Μια φορά και ένα καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια ο μοναδικός φίλος του Φαντασμένιου τω καιρώ εκείνω έφυγε για τα ξένα. Τότε ο Φαντασμένιος συνειδητοποίησε δύο πράγματα. Πρώτον, πως είχε μόνο έναν φίλο και δεύτερον πως του άρεσε να του γράφει στο msn με λεπτομέρειες για τα λαηβ που πήγε και για τους δίσκους που άκουγε. Οπότε ταρατατζουμ ταρατατζουμ εγένετο μπλογκ, το οποίο βέβαια δεν το ανέφερε και σε κανέναν. Μόνο όταν ανακάλυπτε (ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε) κανένα δισκάκι που το είχαν παραμερίσει όλα τα χιπι χιπι σαητ ένιωθε μια επιθυμία με κάποιο τρόπο να πάταγε το κουμπί και να γύριζε ο διακόπτης από την πλήρη ανυποληψία στη λάμψη της επιδραστικότητας, να συζητάνε όλοι για αυτό το μπλογκ που έγραψε για παράδειγμα για τον δίσκο των Bolts Of Melody. 

Bolts Of Melody ήταν ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Adam Franklin των Swervedriver. Μετά το κράτησε ως όνομα του συγκροτήματος με το οποίο έπαιζε τη μουσική του. 10 χρόνια μετά και ενώ έχει παρεμβληθεί η επανένωση των Swervedriver με λαηβ και δίσκους, οι Bolts of Melody κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο, Film Noir. Κατά βάση ορχηστρικό, οπότε κινηματογραφικό ναι, αλλά όχι τόσο ξεκάθαρα Noir, είναι ένας δίσκος για τον Κυριακάτικο καφέ άντε το πολύ πολύ να παίξει και στο αμάξι στη εθνική, καθότι έχει και το μοτορικ στοιχείο μέσα. Εντωμεταξύ διαβάζετε για Adam Franklin και για Swerdriver αλλά μη νομίζετε πως θα τους συναντήσετε πουθενά. Αντίθετα η συμμετοχή των Besnard Lakes στο The village Sleeps φωνάζει από μακρυά όπως και το σόλο - τι άλλο; δεκαπέντε δευτερολέπτων του J Mascis στο Black Flower. Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου το ατμοσφερικ Vibratube, το όνομα και πράμα Suzuki's Dream και το 555 που μάλλον και το πιο σωστό δόλωμα.  

 

19

H αρχική ιδέα ήταν μια εκπομπή που θα λέγεται ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα και ο παραγωγός θα μιλάει σε τρίτο πρόσωπο ως Φαντασμένιος. Αλλά τω καιρώ εκείνω για να κάνεις ράδιο έπρεπε να είσαι γραμμένος σε τοπική του ΠΑΣΟΚ. Οπότε έπεσε η ιδέα για ψηφιακό κόμικ με θέμα τι άλλο; Mια από τις πολλές ιστορίες ερωτικής απογοήτευσης του Φαντασμένιου. Θα ήταν άθλιο, θα ήταν το ed wood των κόμικ. Το αντίθετο δηλαδή από τον κύριο τέλειο Colin Stetson. Ο οποίος αν δεν πέρναγε από την Αθήνα για αυτό εδώ το λαηβ μάλλον δεν θα έβλεπε φανταλίστα. Μοιάζει τεράστια μπούρδα αυτό αλλά τα δεδομένα είναι τα εξής, δεν είναι δυνατό να περιγράψει κάποιος μια συναυλία του Stetson και όσοι τoν έχουν δει λαηβ, είναι βέβαιο πως ακούν διαφορετικά τους δίσκους του. 

Μας κατηγορούν λέγοντας πως είμαστε εκλέκτικ, τους απαντούμε: είμαστε τα ακραία μουσικά φαινόμενα, 17 χρόνια στο ιντερνετ, 17 αναγνώστριες όλες και όλες, εμείς δεν θέλουμε το κακό κανενός, αν δεν μας πιστεύετε σας προκαλούμε να πάτε να τον δείτε και να έρθετε να μας πείτε ότι τα πράγματα έχουν αλλιώς. Εμείς εδώ θα αναλάβουμε την ευθύνη και θα σας αποζημιώσουμε με συλλεκτικό υλικό το ανέκδοτο κομικ του Φαντασμένιου. To The love it took to leave you όπως λέει ο ίδιος ο Stetson ένα ερωτικό γράμμα στον εαυτό του και στα ψηλά γέρικα δέντρα που ταλαντεύονται και τρίζουν στον αέρα και τη βροχή. Ακραία επίπεδα φαντασμενίασης ενδεχομένως.

20

Ο Φαντασμένιος είναι ζυγός, κλασικός σπασαρχίδης ζυγός, θέλει όλα να είναι στη θέση τους στη θέση που νομίζει πως πρέπει να είναι, ανάλυση, κουτάκια, κουτάκια, διαδικασίες, ακολουθίες, σειρές, σειρές, σειρές, κουτάκια, και πρέπει μεγάλα, τεράστια πρέπει που φαίνονται από το διάστημα, πρέπει μεγαλύτερα από την πούτσα του Σιφρέντι, για αυτό θέλει δύο τουλάχιστον καυκάσιαν ή τρείς βότκες σκέτες για να απολαύσει βόμβους και άναρχους ήχους που σκάνε - όχι σαν μολότοφ. WE ARE WINTER'S BLUE AND RADIANT CHILDREN το σχήμα των Matt Ball από BIG|BRAVE και του Efrim Menouk των Godspeed you! Black Emperor. Μαζί και οι Jonathan Downs και  Patch One των τρέχα γύρευε post rock Ada.

Είμαστε εδώ για την γλυκιά μελωδία στην αρχή του Uncloudy Days, είμαστε εδώ γιατί είμαι είμαστε περίεργα παιδιά, γεμάτα αντιθέσεις, και αυτή η γλυκιά μελωδία θα ήταν μάλλον αδιάφορη αν δεν έσκαγε μετά από το βομβώδες No More Apocalypse Father το οποίο είναι και ο τίτλος του δίσκου. Η κιθάρα μέσα σε ένα νέφος θορύβου, και τα φωνητικά του Μενούκ, σαν την μαυρίλα που φαίνεται πριν έρθει η μπόρα, η κιθάρα στο Darling Blanket from A Balkony (White Phosphorous) ω να σου! γαμήσω, νομίζει κανείς πως θα φτάσει στο θεό. O Μενουκ σε μια συνέντευξη έλεγε πως μερικές φορές οι άνθρωποι κάνουν το λάθος να νομίζουν πως έχονας απλά ενσυναίσθηση ή απλά με το να νιώθουν άσχημα για κάτι κακό που γίνεται προσφέρουν κάτι. Αυτό είναι ανθρώπινο, αντανακλαστικό, αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό ακριβώς είναι ο δίσκος, είναι η λύπη, η οργή σε συνδυασμό με το μάταιο.