3

Ντι ρι ρι - ντι ρι ρι στο 15ο δευτερόλεπτο η Missy των Mannequin Pussy έχει πει την πρώτη στροφή του I Got Heaven, I went and walked myself like / a dog without a leash. Αυτό είναι αρκετό για να καταλάβεις πως αυτός δεν είναι ένας ακόμα δίσκος. Το I Got Heaven είναι ένας ύμνος στην ελευθερία από τα riot grrrl βγαλμένη της Courtney Love τα ιερά και σαν πρώτα γυναικωμένοι χαίρε ω χαίρε 90s αλτερνατιβ ροκ. Ευθεία γραμμή με τον τελευαταίο επικό δίσκο των Coathangers. Ηχογραφημένο στο LA. Ξέρετε τι άλλο είναι από το LA, ορίζει τα 90s και είναι σούπερ στρατευμένο; Μα φυσικά η αγαπημένη σειρά Beverly Hills 90210. 

Η σειρά ξεκινάει το 1990 (επί μπαμπά Μπους) και κάθε επεισόδιο είναι μια γραμμή από το πρόγραμμα των δημοκρατικών. Διακρίσεις κάθε είδους, ενδοοικογενειακή βία, έλεγχος οπλοφορίας, εθνικό σύστημα υγείας όλη η ατζέντα των δημοκρατικών ξετυλίγεται επεισόδιο - επεισόδιο. Υπάρχει πάντα η ίδια σειρά γεγονότων. Πρώτα εμφανίζεται κάποιο πρόβλημα, παράλληλα ο Μπράντον γνωρίζει μια γκόμενα, το πρόβλημα μοιάζει αξεπέραστο, ο Μπράντον χαμουρεύεται με την γκόμενα, το πρόβλημα ως δια μαγείας λύνεται, κάποιος - συνήθως ο Ντίλαν - αναφέρει το ηθικό δίδαγμα και στο τέλος ο Μπράντον αποχαιρετά την γκόμενα. Ίσως η κορυφαία στιγμή ενάντια στην ρεπουμπλικάνικη πολιτική είναι το επεισόδιο με την αποφοίτηση της Ντόνας που την πιάσανε στουπί στο προμ νάητ. Η κινητοποίηση που κάνει ο κομαντάτε Μπράντον και το αξεπέραστο σύνθημα "Ντόνα Μάρτιν γκραντουεητ" δημιουργούν συναισθήματα που ίσως μόνο όσοι έχουν φωνάξει "κάτσε καλά Γεράσιμε" μπορούν να νιώσουν.

Αυτά στους δύο πρώτους κύκλους, διότι με το που σκάει ο Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο το 1993 ξεκινάει το πάρτι. Του Εσκιμο μπράδερ το κάγκελο, μοιάζει σαν στόχος να εξαντληθούν όσο πιο γρήγορα όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. Είναι τυχαίο πως επί ΠΑΣΟΚ έπαιζε τα μεσημέρια σε επανάληψη μέχρι θανάτου το  Beverly Hills 90210; Παίζει να είναι πιο στρατευμένη σειρά από το Θωρηκτό Ποτέμκιν και την Κάθοδο των Εννέα μαζί. Βασικά το Beverly Hills είναι για το Woke ότι η αρχαία Ελλάδα για τον Πολιτισμό, και για αυτό το αγνοούν όλες οι πλατφόρμες. 

Να σημειωθεί πως δεν έχε γραφτεί ούτε μισή λέξη με διάθεση ειρωνείας ή αστεϊσμού. 

 

4

Κανονικά σήμερα δεν έχει ποστ γιατί έως την 19η Δεκεμβρίου του 2024 οι Godspeed You! Black Emperor έχουν κυκλοφορήσει 8 δίσκους που επειδή δεν σας έπιασε ο τίτλος τους αγνοείτε. Κρίμα που ο Φαντασμένιος δεν μπορεί να γράψει σαν τον Σκιαδά ή κρίμα που ο Σκιαδάς δεν έχει γράψει για τον νέο δίσκο των Godspeed όπως έγραψε για τους Cure να σας βάλει όλους στη θέση σας. Και επειδή έχει τα νεύρα του ο Φάντα δεν θα σας κάνει copy paste κείμενο για gybe, θα πρέπει να κάνετε τον κόπο να κάνετε ένα κλικ στον σύνδεσμο εδώ.

 

5 + bonus live review Diiv - King Hannah

 Υπό κανονικές συνθήκες αυτό εδώ θα ήταν ένα ποστ ανασκόπηση για τη συναυλία της χρονιάς, δηλαδή για την πρώτη φορά που θα έβλεπε λαηβ ο Φαντασμένιος τον Mdou Moctar. Θα έγραφε για τα νέα τραγούδια του Funeral For Justice πως είναι πιο ακατέργαστα, πιο δυνατά και τελικά πιο κοντά στο επικό ILANA (the creator) του 2019. Ευθύτητα στη μουσική, ευθύτητα και στους στίχους όπου ο Mdou τραγουδάει για το δράμα των Τουαρέγκ χωρίς κάποια διάθεση για συμβολισμούς. Ο δίσκος κλείνει με το τραγούδι Modern Slaves όπου στην τελευταία στροφή λέει: 

Γιατί κόσμε είσαι τόσο επιλεκτικός με τα ανθρώπινα δικαιώματα; 

Ο λαός μου κλαίει και εσύ γελάς

Το μόνο που κάνεις είναι να βλέπεις

Και εδώ χρειάζεται μια παρέμβαση (1η) για τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς:

1. Godspeed

2. Bombino & Tinariwen

3. Years of Youth x Pan Pan

4. Χειμερινοί στη Χαλκίδα ή στο θέατρο βράχων ή στου Παπάγου ή στη Μυρσίνη

5. Stetson

 

Που είχαμε μείνει; Ναι φοβερός δίσκος και φοβερό λαηβ που όμως δεν έγινε ποτέ, ίσως θεία δίκη για όλα τα σχόλια του Φαντασμένιου για τις ακυρώσεις του Bruce Springsteen το καλοκαίρι. 

Και κάπως έτσι (παρέμβαση 2η) βρέθηκε ο Φάντα να βλέπει στο Paradiso τους King Hannah για τους ο οποίους όχι στο Αμστερνταμ άλλα ούτε έως την Πειραιώς δεν θα είχε διάθεση να πάει και ας φώναζε για αυτούς όλο το χίπι χίπι ιντερνετ πριν από δυο χρόνια. Το καλό με τη μέση ηλικία είναι πως γενικά φέρνει μαζί της και μια σοφία, οπότε δεν ήταν καθόλου έκπληξη πως το μόνο που ίσως καταγραφεί στη μνήμη του Φάντα είναι ο ωραίος τρόπος που κλότσαγε το πόδι προς τα πίσω o King κάνα δυο φορές που γρατζούνισε με κάποιο ενδιαφέρον την κιθάρα του. 90s τατς που έδεσε γάντι με το καρό πουκάμισο και το Silver Jews μπλουζάκι από μέσα. Η Hannah και καλά απόμακρη, ανέκφραστη μα που πάτε και τα βρίσκετε όλα αυτά τα φιντάνια; Και ενώ ο Φαντασμένιος προσπαθεί να καταπολεμήσει την King βαρεμάρα σκεπτόμενος πως σε αυτή τη σκηνή έχουν γράψει ιστορία οι Nirvana, τσουπ στη σκηνή οι diiv. 

 Ο Zachary Cole Smith και αυτός ευθυγραμμισμένος στο 90s κλίμα φοράει t-shirt πάνω από λευκό μακό και κάπου εδώ τελειώνει η My style rocks ενότητα. Η συναυλία των diiv αποτελείται από ορθόδοξο shoegaze, σε χαμηλά ωστόσο ντεσιμπέλ, διανθισμένα με εκτεταμένες βιντεοπροβολές όπου το κύριο θέμα είναι η κατακραυγή της Αμερικάνικης πολιτικής με κάμποση ειρωνεία για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Κάπου περάσανε και κάτι πλάνα από την πλατεία νερού, ωστόσο η κορύφωση ήρθε προς το τέλος με δίδυμους πύργους και στο καπάκι ένα μεγάλο death to america (ε και μου το κλείσουν για αυτό ε). Είχαν διάθεση αλλά τα τεχνικά προβλήματα με τα βίντεο είχαν ως αποτέλεσμα ένα death to ροή του λάηβ και τελικά είναι μεγάλο πρόβλημα η εμπειρία της μέσης ηλικίας έχουν χαθεί οι εκπλήξεις. Καλοί οι diiv άλλα όχι για σχεδόν 2 ώρες σετ. Α ρε Mdou, α ρε Mdou.

6 (δηλαδή μια θέση πριν το 5)

Με μια πρόχειρη ματιά στις φανταλίστες φαίνεται πως αυτή είναι η πρώτη φορά που δίσκος που συμμετέχει ο Pan Pan είναι στη θέση #6. Κανονικά ήταν να είναι στο 5 αλλά σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό το 5 θα ανέβαινε Τρίτη που είναι πεθαμένη μέρα, ενώ το 6 Δευτέρα που παίρνουν οι σερβερς της γκουγκλ φωτιά. Θα μπορούσε να είναι και στο 3 ή και το 1 αλλά μετά θα υπήρχε ο κίνδυνος να πουν κάποιοι πως η λίστα δεν είναι αντικειμενική. Με αυτά και με αυτά ο παντοδύναμος θεός της ειρωνείας τα έφερε έτσι και βγήκαμε εκτός προγράμματος οπότε ταρατατζουμ ταρατατζουμ σήμερον ημέρα τρίτη έχουμε στο έξι της φανταλίστας τον πρώτο δίσκο, Λύκοι Στον Άρη των Years Of Youth x Pan Pan.

Τι να γράψει ο Φαντασμένιος τώρα για ετούτον το δίσκο. Να γράψει βασικά πως η παρουσίαση του δίσκου στο Floyd ήταν από τα λαηβ της χρονιάς.  

Και για να μην πατάτε κλικ σας το έχει αντιγράψει ο Φαντασμένιος:

 

Βασικά δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για αυτό το λαηβ. Τι άλλο να γράψω; Αλλά ήταν απόγευμα και ήμουν κολλημένος στην Αττική οδό λίγο πριν το δαχτυλίδι και άκουγα το νέο τραγούδι των Godspeed You! Black Emperor. Το παίξανε πρώτη φορά λαηβ το περασμένο Σάββατο (λινκ). Τρέχα γύρευε ποιο ποπ τραγούδι έχουν κατακλέψει πάλι, αλλά δεν έχει καμιά σημασία, σημασία για τους Gybe δεν έχει το τι αλλά το πως. Και το πως είναι ακόμα μια φορά επικό, ειδικά αυτά που κάνουν από το 10:45 και μετά, ένα ριφ σαν φωτιά στις κεραίες, και το τύμπανο να βαράει απόκοσμα και δυνατά, και μπροστά είναι τα πελώρια σύννεφα, κόκκινο και γκρι, η πιο γλυκιά κίνηση όλων των εποχών, και ώπα ώπα, το ίδιο Σάββατο στο Floyd σε κάποια φάση στο λαηβ των Years of Youth και Pan Pan έμοιαζε σαν να κάνουν διπλή προβολή από πίσω αλά gybe; Είμαι εδώ για να κάνω τρελά μασαπ για τα λαηβ του pan pan. 

Μέρος Α'. Οι Years of Youth και Pan Pan παίζουν με τη σειρά ολόκληρο το δίσκο τους "λύκοι στον Άρη". Το οπτικό μέρος είναι σε πλήρη συμφωνία με το απίστευτο Artwork του δίσκου, η μουσική είναι πιο σκοτεινή, μελαγχολική, και όλα τα λεφτά η αντίθεση με τα παιδιά από κάτω που έχουν έρθει πεινασμένα για χορό. 

Το νέο στοιχείο σε αυτό το λαηβ είναι η προβολή των στίχων σε υπέρτιτλους, δίνει μια άλλη προοπτική στην παρακολούθηση μιας ποπ συναυλίας, αυξάνει σίγουρα το επίπεδο προσήλωσης από εκεί και πέρα η απόλαυση είναι δεδομένη. Ο ήχος πολύ καλός, στο ζυγίζει ένα τόνο θυμίζει να γαμάνε κουμπιά. Αγαπημένη στιγμή. Μαζί φυσικά με τον μόνο παράδεισο που υπήρξε ποτέ. Εδώ η μελωδία είναι αβάσταχτα μελαγχολική, τα βίζουαλς, η Λαμπρινή Γκόλια VASSIŁINA να χορεύει, πανέμορφο, ένας δίσκος για το 1987, έτος ορόσημο για τους σαρανταφευγα. Για τα παιδιά από κάτω είναι πιο κοντά στην επιστημονική φαντασία.  Δεν μπορούν να πουν πως δεν συνέβησαν όλα αυτά το 1987 όπως δεν μπορούσε κατά τα φοιτητικά του χρόνια ο Φαντασμένιος να πει με σιγουριά πως δεν κυκλοφορούσαν δεινόσαυροι από τις 6 έως τις 8 το πρωί. 

Μέρος Β'. Τα λαηβ του Pan Pan είναι νησάκια ελπίδας, χαράς και αγάπης. Είχε και η Καλλιόπη γενέθλια και όποιο κατάλαβε, κατάλαβε. Πολύ υπονοούμενο έχει και τούτο το ποστ, αντίθετα ο pan pan τα λέει στα ίσια. ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. Απλά πράγματα. Εδώ μάλλον σημασία έχει το τι και όχι το πως. Detroit Attica κάτσε και φτιάξε ένα beat, ξεκίνησα από το Κορωπί και τώρα είμαι στο ΟΑΚΑ. Στο ΟΑΚΑ

 

Τέλος της αντιγραφής. Γυρίζουμε στο σήμερα για ένα μικρό σχολιασμό του παραπάνω κειμένου.  Πρώτα από όλα εκεί που λέει θυμίζει να γαμάνε κουμπιά ο Φαντασμένιος θέλει να πει με και καλά μαεστρικό τρόπο πως του θυμίζει Fuck Buttons. Προφανώς και δεν το κατέλαβε καμία από τις 6-7 που το διαβάσανε. Κατά τα λοιπά θα μπορούσε να πει ο Φαντασμένιος πως έμοιαζε να υπάρχει μια απίστευτη σύνδεση σκηνής και κόσμου, θα μπορούσε να γράψει μάλιστα πως αυτή η σύνδεση γίνεται με μια αόρατη κορδέλα ενδεχομένως.  Δεν γράφει άλλα ο φάντα γιατί λογικά με το φετινό έξι θα έχουμε τα ίδια με το περσινό πέντε και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. 

 

7

Που είχαμε μείνει; Ναι ο αρχικός σκοπός - δηλαδή η δημιουργία ραδιοφωνικής εκπομπής - επιτευχθεί με τα ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα, 2011-18 στον poplie και 2019-20 στον Strummer. Του λείπει το ράδιο του φάντα αλλά είναι σίγουρο πως στο ράδιο δεν λείπει ο φάντα. Ποιά θα ήθελε άλλωστε να ακούσει στην ίδια εκπομπή field mice, ekoplekz, spacemen 3 και το μιλώ για σένα του Θανάση; Είναι ρητορικό το ερώτημα. Και μετά ήταν και αυτά τα αλλοπρόσαλλα που έκανε αν κόλλαγε με κάτι, για παράδειγμα εκείνη η εκπομπή που είχε παίζει 5-6 φορές συνεχόμενα το Bedroom Eyes (αχ). Βασικά είναι σίγουρο πως κάτι τέτοιο θα έκανε και με το Say It Like You Mean It των Sleater-Kinney. Βασικά όλο το ποστ του Μαρτίου για τις Sleater-Kinney (Περίπου) θα ήταν ένα τυπικό παραλήρημα στην εκπομπή του φάντα:

 

Ο Φαντασμένιος αγώνας δικαιώθηκε. Tα indie διαμαντάκια σκάνε από παντού, το 2024 βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για καλύτερη μουσική χρονιά της δεκαετίας και βλέπουμε. Και πως μπορεί να είναι αλλιώς όταν η χρονιά ξεκινάει με νέο δίσκο Sleater- Kinney. 

Στα πρώτα οκτώ δευτερόλεπτα του Little Rope δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα. Αυτό είναι ένα ικανό χρονικό διάστημα για να δυναμώσει κάποιος την ένταση πιστεύοντας πως κάτι δεν πάει καλα, στο μεταξύ οι πρώτοι ήχοι από το hell έχουν φτάσει, μια ξερή κιθάρα και η Corin Tucker περιγράφει την κόλαση, και μέχρι να σου περάσει από το μυαλό πως έχεις την ένταση στο 8/10 τσουπ στο πενήντα δευτερόλεπτο σκάει το ουρλιαχτό και ξαμολιούνται τα ριφ του διαόλου από παντού, αηνταααααααααα. Εδώ η παραγωγή είναι φανταστική και οι ιδέες θυμίζουν καυλωμένη μπάντα φαινόμενο που μετά από μεγάλο κόπο της δίνεται η ευκαιρία να γράψει τον πρώτο δίσκο.  Οι Sleater-Kinney είναι ένα πολύ καλό συγκρότημα που όταν όμως ξεφεύγει από τα στάνταρ του ξεφεύγει η κατάσταση τόσο που η γαματοσύνη φαίνεται από το διάστημα. Σαν τις κιθάρες από το 1:05 έως το το 1:22 στο Six Mistakes, έχει την αίσθηση ο Φαντασμένιος πως θα μπορούσε να αλλάξει η φορά της γης αν κράταγε παραπάνω. Τα Needlessly Wild, Dress Yourself και Untidy Creature στέκονται άνετα δίπλα στα καλύτερα τραγούδια της δισκογραφίας τους. Το Little Rope είναι ενδεχομένως καλύτερο από το No Cities To Love, ακούσατε ακούσατε - μιλάμε εδώ γράφεται ιστορία. 

Και υπάρχει και το τραγούδι Say it like you mean it το οποίο είναι μια κατηγορία μόνο του. Πέρα από την καλή μουσική, τη μελωδία, τον ρυθμό και τα λόγια, εδώ είναι η αποθέωση της ερμηνείας. Οι στίχοι μοιάζει να εκτοξεύονται από την αορτή της Tucker. Ο Φαντασμένιος θα κάνει καλή διατροφή και θα ζήσει πολλά χρόνια για να σας θυμίζει τι κομματάρα είναι το Say it like you mean it. Πόσο του έβαλε το p4k; 7.7; Πόσο γραφικό είναι να βάζει κάποιος δεκαδικό σε μουσικοκριτική, βασικά πόσο γελοίο είναι να βάζει βαθμό, βασικότερα βασικά δεν έχει κανένα νόημα να γράφει κάποιος για δίσκους που δεν του αρέσουν. Για παράδειγμα ποιο το νόημα να γράψει ο Φαντασμένιος για τον νέο δίσκο των Idles TANGK; 

To TANGK ξεκινάει σιγά σε φάση κολπάκι για να δυναμώσει ο άλλος την ένταση αλλά όταν έρχεται ο ήχος τελικά ακούγεται ένας μπουκωμένος Thom Yorke. Συγχαρητήρια αγαπητές φίλες, η γραμμή που σας ενώνει με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη απέκτησε ακόμα ένα σημείο. Και ενώ ο Φαντασμένιος τσεκάρει αν όντως αυτό το πράγμα είναι Idles ξεκινάει να φωνάζει ο μαν, τσα τσα τι τι το το κο κο σι σι ΑΣΤΑ ΔΙΑΛΑ κο τσι τσι οι Idles τα τα τα τα η Σάττι, ΑΣΤΑ ΔΙΑΛΑ με τους κάγκουρες και τις πόζες εκεί χάμου. Ακόμα ένας δίσκος των Idles λοιπόν που θα λατρέψετε, μπράβο σας. O Φάντα με ημι-ξινισμένο ημι-ειρωνικό ύφος αλά Thora Birch στο Ghost World πατάει να παίξει η τελευταία κυκλοφορία της paisley shirt records, το Tourist-Language των Flowertown. Η δισκογραφική έχει όνομα εμπνευσμένο από τραγούδι των Television Personalities και στις ετικέτες κάτω γράφει anti-post-punk. "I just - I Can't relate to 99% of humanity" που λέει με απόγνωση ο Σίμουρ στο Ghost World.   

 

8

O Φαντασμένιος είναι ανορθόγραφος και πρέπει να έχει και κάποια μορφή δυσλεξίας, ή είναι ανορθόγραφος επειδή έχει κάποια μορφή δυσλεξίας. Εντάξει, αυτό μάλλον το είχατε καταλάβει. Όταν ήταν μικρός έγραφε από τη μέση της σελίδας και κάτω με το ακλόνητο επιχείρημα να μην πέσουν τα γράμματα από ψηλά σε περίπτωση σεισμού. Πιο μετά όταν ήταν φοιτητής, ξύπναγε για περίπου ένα εξάμηνο με το Come Together των Spiritualized στο τέρμα. Τα παραπάνω είναι αρκετά για να δικαιολογήσουν τον αιώνιο έρωτα του με του άρχοντες της παράνοιας Fat White Family.

To Forgiveness Is Yours είναι ο πρώτος δίσκος της μπάντας μετά από κάμποσες αλλαγές στη σύνθεση τους με κυριότερη την αποχώρηση του Saul Adamczewski. Μοιάζει σαν να έχουν περάσει χίλια χρόνια αλλά ήταν πριν από ακριβώς δέκα όταν οι Fat White Family έρχονταν από το νότιο Λονδίνο ως οι μεσσίες του Punk Rock. Κάμποσους τσακωμούς και αρκετές αμφιλεγόμενες δηλώσεις μετά έχουν πια καταντήσει κλωτσοσκούφι των σκεπτόμενων μουσικών (sic ) αλλά και των βρετανικών μίντια. Μόνο ανάχωμα ως προς την καθολική τους ακύρωση ήταν η πολύ επιτυχημένη κυκλοφορία του βιβλίου "Ten Thousand Apologies: Fat White Family and the Miracle of Failure". Έτσι όπως πήγαινε το πράγμα ίσως μόνο γύρω από το δισκάδικο Dash The Henge στο Καμπεργουελ θα μπορούσε κάποιος να εκφράσει το θαυμασμό μου για την μπάντα χωρίς να χλευαστεί. 

Σε αυτές τις περιπτώσει όλα γίνονται πιο απλά όταν μια μπάντα κάνει τα δύο βασικά, βγάλει ένα καλό δίσκο και παίξει καλά στα λαηβ. To Forgiveness Is Yours είναι ένας εξαιρετικός δίσκος παρά την αποSaoulοποίηση. Στην πραγματικότητα το indie κενό του Saoul ο Lias το γέμισε με ένα τατσ παραξενιάς αλά decius και κάμποσο ντεμοντέ ας το πούμε ροκ. Το πιο ελπιδοφόρο από όλα είναι όμως οι ανταποκρίσεις που έρχονται για τα λαηβ τους. Κύματα πανικού σκάνε στην μάπα των φασαίων του νησιού. Και αυτή είναι μόνο η αρχή, ήδη το νέο single των Decius προμηνύει χαμό ενώ ο Φαντασμένιος ακόμα γελάει με τον τύπο στο Norman που γράφει τη στήλη με τους δίσκους της Παρασκευής που ξεκίνησε την κριτική του για το αδερφό συγκρότημα Warmducher γράφοντας "συνήθως είμαι αλλεργικός σε ότι έχει σχέση με τους Fat White Family. Τελειώσατε κύριοι. Τελειώσατε. Όσο εσείς πουλάτε παπατζιλίκι γίνεται χαμός όπου περνάει ο Lias και η παρέα του. Ω ναι, από το Κάμπεργουελ και το Πέκαμ θα σας πάρουμε φαλάγγι και σε δέκα χρόνια από τώρα όλοι θα διαβάζετε τον σπουδαιότερο συγγραφέα παύλα μουσικό της εποχής μας.

 

9

Αν έχετε ντέρτια και θέλετε μουσική υπόκρουση μείνετε μαζί μας να σας παρουσιάσουμε τους στρεητ αουτ φρομ Σικάγο Friko με τον πρώτο τους δίσκο Where we've been, Where we go from here. Ηχητικά μοιάζουν με ακατέργαστους Arcade Fire με ολίγη από Bright Eyes λόγω κυρίως των φωνητικών του - προφανώς ελληνικής καταγωγής - Νίκο Καπετάν. Η εισαγωγή στο Crashing Through μοιάζει με φόρο τιμής στους συντοπίτες Smashing Pumpkins. Σε ένα φαντασμένιο κόσμο οι Friko θα ήταν σουπερ σταρς και θα έπαιζαν στο ημίχρονο του Σουπερ μπολ. Αγαπημένο τραγούδι το Statues. Για να είστε εδώ δεν σας αρκεί σκέτη η πληροφορία ή να βάλετε απλά το τραγούδι να το ακούσετε θέλετε και μια γραπτή περιγραφή. Βάλτε ένα καυκάσιαν.

Ο Φαντασμένιος πριν πολλά πολλά χρόνια είχε μια καραμπινάτη σχεδόν θανατική εμπειρία. Δηλαδή πάτησε μπλε πάγο και έφυγε κάτω 300 μέτρα έως που κάποια στιγμή είδε τον ορίζοντα να χάνεται και σκέφτηκε, αυτό ήταν, τέλος. Δεν πέρασε όλη η ζωή από μπροστά του, μόνο κάτι ποταπές σκέψεις του στιλ θα μπορούσες να πεθάνεις σε κάποιο πιο σοβαρό βουνό. Με τα πολλά την έβγαλε καθαρή και θυμάται πως για να ηρεμήσει έβαλε να ακούσει το Mr. Beast των Mogwai. Εκείνη η εμπειρία σίγουρα τον άλλαξε και ήταν ένα έναυσμα για πιο χαρούμενη ζωή. Κλισέ ξε κλισέ έτσι είναι και ας γελάει η μισή υφήλιος με την παραπάνω πρόταση. Λοιπόν τι λέγαμε; Α. Αν ήξερε ο Φαντασμένιος τι στροφή στη ζωή ήταν αυτή (έτσι για να γελάσει και η άλλη μισή υφήλιος) τότε θα έπρεπε να είχε βάλει στα ακουστικά να παίζει το Statues των Friko.

Heaven is out there, middle of nowhere
Hiding away until it's time κλπ κλπ

10

 

Ότι θα ζούσαμε λοιπόν να το δούμε και αυτό, ποιος να το περίμενε. Κοίτα τι μας βρήκε στα γεράματα. Και αν έχει κάνει κωλοτούμπες ο Φαντασμένιος. Ε ρε πως χλεύαζε τους Baby Guru πριν τον τσιμπήσει σαν μύγα τσε τσε το the things you do. Πως τα έφερε έτσι η ζωή και έγινε ο απόλυτος φαν. Με τους Cure προσπάθησε κάμποσες φορές όλα αυτά τα χρόνια αλλά φευ. Με αυτό εδώ το λάηβ πίστευε πως ξεμπέρδεψε. Χα. Γελάει ο μαγκίτης από πάνω. Και να είμαστε εδώ με το #10 στην Φανταλίστα, δηλαδή το Songs of Α Lost World των Cure. Είναι όντως πραγματικότητα. Για τον δίσκο αυτό υπάρχει ένα τέλειο κείμενο από τον Λεωνίδα Σκιαδά το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε. Φανταστικό κείμενο, είναι σαν ο Σκιαδάς να τα λέει στη μούρη του Φαντασμένιου. Τέλειο. 

Εμείς εδώ στην βλακεία που μας δέρνει ας συνεχίσουμε το κονσεπτ αυτοαναφορικότητα  2024. Ο Φαντασμένιος έχει φάει ξύλο για μια γυναίκα. 

Μικρός, αθώος και τυφλά ερωτευμένος, έπαιζε το παιχνιδάκι "ο καλύτερος μου φίλος". Ένα βράδυ γυρίζοντας από το σινεμά, του πιάνει αυτή το χέρι γιατί φοβόταν λέει και ωωω τι τύχη περνάει με το αμάξι ο γκόμενος της με τους δυο κολλητούς του και να σε λίγα δευτερόλεπτα ο Φαντασμένιος αγκαλιά με μια πικροδάφνη. Το παράσημο ήταν μια πληγή στο χέρι 10-15 εκατοστών για την οποία η επίσημη εκδοχή ήταν "έπεσα τρέχοντας να προλάβω το τρένο". Ποιος ο φάντα που δεν είχε πάει ποτέ την πρώτη ώρα στο φροντιστήριο. Κάποια στιγμή - πρέπει να ήταν στο μάθημα για την έκθεση - βαρέθηκε να λέει την επίσημη εκδοχή και είπε την αλήθεια, η αντίδραση; Όλοι γέλασαν. Εντωμεταξύ δεν ήταν καθόλου αστείο γιατί πόναγε και καθόλου κουλ σαν αμερικάνικη τινέιτζερ ταινία γιατί το κορίτσι γύρισε στον υπερκουλ γκόμενο που είχε μείνει 15 φορές στην ίδια τάξη. Α το αγαπημένο συγκρότημα του ήταν οι Cure. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η ζωή του Φαντασμένιου αν αντί για Cure το αγαπημένο συγκρότημα του παπάρα ήταν τα Παιδιά από την Πάτρα ή έστω οι Πυξ Λαξ;

Πάντως το επίμαχο βράδυ γύρισε σπίτι και άκουσε Σκιαδά στον Ρόδον 94,6FM. Ωραία εκπομπή και ας μην ήταν ποτέ του σκοτεινού ήχου ο φλωροφάντα. 

 

11

Σημείωση: Από εδώ και πέρα η φανταλίστα έχει δίσκους που κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά πέρασαν από το κουτάκι της σκέψης που ο Φαντασμένιος φυλάει το δίσκο της χρονιάς.  

Όπως είναι πλέον γνωστό, τα ακραία μουσικά φαινόμενα είναι κάτι σαν επίσημος αντιπρόσωπος για την φοβερή δισκογραφική Paisley Shirt records. Τι έχουμε εδώ; Οι  Flowertown, δηλαδή τα δύο τρίτα των επίσης αγαπημένων Cindy κυκλοφόρησαν ακόμα ένα διαμαντάκι που συμμορφώνεται πλήρως με τις lo-fi, dreamy, pop-rock προδιαγραφές της δισκογραφικής από το  Σαν Φρανσίσκο. Αν το κονσεπτ ήταν παρουσίαση σε μια πρόταση τότε αυτή θα ήταν η εξής, μοιάζει να βγήκε από τις σελίδες του θρυλικού fanzine Sense. Επειδή το κονσεπτ όμως είναι ο Φαντασμένιος βάλτε ένα καυκάσιαν.

Ας φανταστούμε πως αυτός πατάει το play στο Walkman και παίζει το 00, απέναντι είναι αυτή, φοράει ένα λευκό t-shirt μέσα από την καβαδούρα, αρβύλες με λευκή κάλτσα, γέρνει το κεφάλι προς τη μια μεριά, κάνει να χαμογελάσει, ο αέρας κουνάει ανεπαίσθητα τις αφέλειες της, δαγκώνει κάπως τα χείλια και γυρίζει από την άλλη μεριά και φεύγει. Δεν είναι σαν τα άλλα κορίτσια, το καλοκαίρι είχε πάει στο Παρίσι, και κόντρα σε όλους και όλα αποφάσισε να σπουδάσει υποκριτική. Οι φίλες της τρελαίνονται για ψώνια και μόδα, αυτή φέτος πήρε μάθημα με τίτλο "οι καταραμένοι ποιητές".  H κασέτα έχει φτάσει στο Count to Nine, ένας μελαγχολικός ρυθμός, αβάσταχτος σαν ποίημα του Ρεμπώ ή σαν την προδοσία της και καλά καλύτερη της φίλης. Ο μύθος λέει πως για μέρες έκλαιγε ακούγοντας R.E.M. Αν ήταν 2024 θα έβαζε το The Ring των flowertown θα μάζευε κουράγιο και θα πήγαινε στο σπίτι του να του πει άη χάσου εσύ και η Μπάχα σου. Αν ήταν 1998 θα έβαζε Belle And Sebastian, αν ήταν 1990 θα έβαζε Field Mice, σε κάθε περίπτωση θα είχε τις ίδιες καλοσχηματισμένες αφέλειες και διαπεραστικό βλέμμα σαν το ριφ στο Νο Good Thing του Syd Barrett. Ωραία διασκευή αλλά η μελωδία του Bitter Orange είναι άλλο πράγμα, μαγικό σαν την πρώτη αγκαλιά, κάθε νότα σαν μαχαίρι στην καρδιά, στο walkman μάλλον τελειώνει η μπαταρία αλλά δεν το κλείνει, θα πεθάνει αν δεν ακούει αυτή τη μουσική, έχει φύγει από το βλέμμα του. Αντίο Μπί. 

Μπί για πάντα. 

 

~~~~~~~~~o~~~~~~~~~

 

Η Paisley Shirt records στα ακραία μουσικά φαινόμενα:

Cindy

Cindy

April Magazine

April Magazine

12

Έχουμε πρωθυπουργό Μητσοτάκη, ο οποίος διαγράφει από την ΝΔ τον Σαμαρά, γυρίζει το χακί και τα φαρδιά στη μόδα, έχουμε λειψυδρία !!!! Ζήτω τα 90s, ευτυχισμένο το 1993!! Λογικό λοιπόν να κάνουν χαμό στο διάβα τους οι Fontaines D.C. με το - από τα κόκαλα βγαλμένο των 90s τα ιερά - Romance. Και αν στο Skinny Fia η αναφορά στους συμπατριώτες τους Whipping Boy ήταν κάπως υπόγεια με τη διασκευή στα Skinny Fia sessions (Twinkle), εδώ είναι φόρα παρτίδα στο εξώφυλλο, το οποίο είναι φόρος τιμής στο διαμαντάκι Heartworm του 1995. 

Τα έχει ξαναγράψει ο Φαντασμένιος, είναι σίγουρο πως οι fontaines d.c. έχουν ένα ψαγμένο 45αρη ξάδερφο που ξέρει απέξω και ανακατωτά την indie/alternative δισκογραφία των 90s, από τους Prolapse έως τους deftones. Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή ο  ξάδερφος να πέρασε ένα καλοκαίρι από την Αντιπαρο Ιντίπαρο, να έκανε το χαμούρεμα της ζωής του στα βραχάκια πίσω από τη La Luna και κάπως έτσι μαζί με την κατήχηση στην καλή μουσική να τους πάσαρε το τάμα να έρχονται για συναυλία στην Ελλάδα ακόμα και αν έχουν βγάλει μισό EP.

Μια χαρά δίσκος που στηρίζεται στις γερές συνθέσεις, ο Φάντα θα υποκλιθεί μαζί με όλη τη γη στα Starbuster και Favourite, θα καταπιεί με χαρά το hype και θα υπογράψει το όποιο υπόμνημα τους κατοχυρώνει ως τους εκλεκτούς του μεινστριμ ροκ για τα επόμενα χρόνια και βάζει στην άκρη τους κατά καιρούς σωτήρες (κεσκεσε Idles;) της ροκ που πασάρουν τα βρετανικά μίντια.

 

Και επειδή αυτή η φανταλίστα είναι αφιερωμένη στο φαντασμένιο, αρπάξτε το top-10 του για το 1995:

Yo La Tengo - Electr-O-Pura

Pavement - Wowee Zowee

Slowdive - Pygmalion

Autechre - Tri Repetae

Sonic Youth - Washing Machine

Guided By Voices - Alien Lanes

Bowery Electric - Bowery Electric

Tindersticks - Tinderstcks

Prolapse -  Backsaturday 

Belly -  King

 

13

Στην αρχή ήταν Μένιος, αναφορά στις γραφικές ανταποκρίσεις του Μένιου Σακελλαρόπουλου πριν από τα ματς της Πανάθας στις Ευρώπες (αχ) και στον φοβερό και τρομερό χαρακτήρα των Δύο Ξένων, Μένιο Τσαπάρα. Ο μύθος λέει πως κάποια στιγμή σε μία από τις δυο δισεκατομμύρια ερωτικές απορρίψεις τον είπαν φαντασμένο. E και να που βγήκε και κάτι καλό από μια χυλόπιτα. Αυτή είναι η ιστορία λοιπόν με το όνομα του Φαντασμένιου, δεν είναι καμιά φοβερή ιστορία, αλλά σίγουρα μοιάζει να έχει πιο πολύ ενδιαφέρον από την όποια ιστορία έχουν οι Arab Strap για τον τελευταίο τους δίσκο I'm Totally Fine With It 👍 Don't Give A Fuck Anymore 👍. Και επειδή σας βλέπει ο φάντα να κοιτάτε με ένα μειδίαμα την οθόνη, η ιστορία πίσω από τον τίτλο του δίσκου των arab strap είναι πως αυτό ακριβώς το μήνυμα το έστειλε ο ντράμερ τους σε ένα ομαδικό τσατ όπου συνομιλούσαν για την περιοδεία τους. Κερδίζει πόντους εξαιτίας της γνωστής Arab Strapική ειρωνείας αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, η ιστορία του Φάντα είναι καλύτερη.

Το κυρίως θέμα του δίσκου είναι ο εθισμός με τα Social Media και πιο ειδικά το τουητερ όπου την εποχή του covid ο κυρ Moffat του έδωσε και κατάλαβε. Λογικές ανησυχίες 😎 για ένα συγκρότημα σχεδόν 30 ετών που βγαίνει στον Guardian με συνέντευξη που έχει τίτλο "We’re the last generation that could get drunk without someone filming us". Ας καταδικάσουμε όλοι μαζί τα social media και ας περάσουμε στον δίσκο, που για όποια ξέρει καλό φαντασμένιο αρκεί η θέση στη λίστα για να καταλάβει. Για τις νέες μας φίλες 😘 να σημειώσουμε πως κατά τη διάρκεια του χωρισμού της μπάντας, εμείς εδώ ήμασταν με το ένα αφτί στον έναν και με το άλλο αφτί στον άλλο με στιγμή ορόσημο για την τοπική μπλογκόσφαιρα όταν το 2007 στην πρώτη φανταλίστα βάλαμε δίσκο της χρονιάς το Brighter Beat του κυρ Middleton. Το φετινό δισκάκι των Arab Strap είναι σαν να παίζεις 21 και να είσαι στο 15, δεν ξέρεις αν πρέπει να τραβήξεις ή να πας πάσο. Ακούς το Strawberry Moon και λες φοβερό, αυτοί είναι οι γνωστοί ανατρεπτικοί Σκωτσέζοι που σκάνε ένα uptempo 👌 διαμαντάκι το 2024, και μετά ακριβώς έρχεται το βαριεστημένο 👎 You're Not There, πάνω που πας να ο κλείσεις σε κρατάνε με το Haven't You Heard και μετά έρχεται το κουρασμένο 👴 Safe & Well. Η καρδούλα του δίσκου είναι πάντως το φοβερό Hide Your fires  το οποίο ξεκινάει με τους εξής στίχους:

We danced in diamond rain and supersonic winds
We spooned beneath the Pillars of Creation

Φοβερή εικόνα το κουτάλιασμα κάτω από τους Πυλώνες της Δημιουργίας*, 😁😂😆😁, εντελώς Φαντασμένιοι, άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη 😀!!!

~~~~~~~ο~~~~~~~

*Το εξώφυλλο είναι εμπνευσμένο ή πιο σωστά αποτελεί παραποίηση της γνωστής φωτογραφίας με τίτλο οι Πυλώνες της Δημιουργίας (Pillars of Creation) που λήφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ το 1995. Η φωτογραφία του Χαμπλ απεικονίζει διαστρικά αέρια και σκόνη στο Νεφέλωμα του Αετού, τα οποία έχουν τη μορφή προβοσκίδας ελέφαντα. 

 

14

Ο Φαντασμένιος είναι στρυφνός. Στο #14 της φανταλίστας ο δίσκος των Beak με τον σγχωρεμένο σκύλο του Τζεφ Μπάροου στο εξώφυλλο. Δεν έχει ποστ σήμερα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα κατά καιρούς κακεντρεχή σχόλια του κύριου Τζεφ για τους Fat White Family.  

15

 

Που είχαμε μείνει; Ναι ο αρχικός σκοπός ήταν να γίνει ραδιοφωνική εκπομπή, και πράγματι το 2011 ο δημοσιογραφικός όμιλος φανταμένιου (ΔΟΦ) απέκτησε φωνή (sic) στον θρυλικό poplie.eu. Φοβερή εκπομπή στην οποία δεν πρέπει να υπάρχει ραδιοφωνικός κανόνας που να μην παραβιάστηκε. Τα σαρδάμ, τα λάθη στις ονομασίες των καλλιτεχνών και τα κάθε είδους παραληρήματα ήταν το φόρτε του Φάντα. Στην αρχή η εκπομπή γινόταν από το στούντιο της Κάτω Κηφισίας κάθε Κυριακή μεσημέρι στις  4 δηλαδή υπό την επήρεια του χανγκόβερ της προηγουμένης. Σε μια από τις πρώτες εκπομπές ο Φάντα βάζει να παίξει το Perfect Life των Belong. Ε λίγο η απόκοσμη μελωδία, ο τέλειος Shogaze ήχος, οι βότκες, κάτι τσιπουράκια και καλά κόλπο ομοιοπαθητικής καταπολέμησης του χανγκοβερ και η ύφεση που βίωνε η χώρα για 2 χρόνια είχαν ως αποτέλεσμα o ραδιοφωνικός παραγωγός να ξεσπάσει στο μικρόφωνο. Κατά πάσα πιθανότητα από εκείνο το παραλήρημα μας έμεινε και το αγαπημένο "σας γαμάει ο Λέτο". Όλα αυτά συνέθεσαν ένα τεράστιο ό,τι να ναι που ευτυχώς το 2020 μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 

13 χρόνια μετά οι Belong επέστρεψαν με το Realistic IX, και είναι πραγματικά σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αγνό παρθένο Shoegaze αλά Belong - παρότι οι ίδιοι απαρνήθηκαν την ταμπέλα σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις τους - πιο ακατέργαστο από το Common Era αλλά αρκετά όμορφο για να σε κρατήσει και να μην πέσεις στον πειρασμό να το προσπεράσεις για να ακούσεις ένα εκατομμύριο φορές το Perfect Life (Αχ). Το τραγούδι που κλείνει το δίσκο (ΑΜ/PM) είναι το αδιαμφισβήτητο διαμαντάκι του δίσκου, ακούγεται σαν ο τέλειος συνδυασμός rave (η καλή rave, Ευρώπες) με το Shoegaze, σαν ένα Surf Solar που έχει καταπιεί λίγα χαπάκια παραπάνω, μια αποθέωση στη ροή θα μπορούσε το τραγούδι να έχει 4 ώρες διάρκεια και να μην κουράσει. Πως μετά από όλα αυτά να μην πηγαίνει τρένο την Κηφισία ο Λέτο; Αμ το ότι ξύπνησαν οι My Bloody Valentine και ανακοίνωσαν συναυλία για το 2025 είναι τυχαίο;  

16

Η φανταλίστα έχει κάποια κόλπα. Για παράδειγμα παραδοσιακά στο #5 μπαίνουν αυτοί που αγαπάει πιο πολύ ο Φαντασμένιος. Επίσης στο #20 δεν είναι ποτέ ο τελευταίος αξιολογικά δίσκος της λίστας. Στο 20 ο Φαντα βάζει το δίσκο που θέλει να ακούσετε, καθώς είναι το ποστ που παραδοσιακά έχει τα περισσότερα χιτς. Το ίδιο ισχύει για δίσκους που ανεβαίνουν τις Δευτέρες (παραδοσιακά μέρα με πολλά χιτς). Οπότε για το 2024 δώστε βάση στα 19,12 και 5. Στην πρόσφατη ιστορία του μπλογκ η λίστα έχει πάντα και ένα δισκάκι εκτός του λεγόμενου δυτικού κόσμου. Συνήθως από Αφρική και πιο συγκεκριμένα σχετιζόμενο με την φοβερή Sahel Sounds. Για φέτο έχουμε τον Σενεγαλέζο Tidiane Thiam.

Εδώ τα πράγματα είναι απλά, αν σας πιάσει η μελωδία στο τρίτο τραγούδι  N.A.N.K.A. ή αν οι παλμοί σας δείξουν μια αντίδραση κατά το Yewende, τότε το Afriva Yontii είναι για σένα. Πάμε πάλι στο θεώρημα με το εξώφυλλο του προηγούμενου ποστ. H ακουστική κιθάρα του Thiam μοιάζει με όαση μέσα στην συννεφιασμένη έρημο. Ο Thiam παίζει για την καημένη την Αφρική που τόσα έχει περάσει, και εδώ το μελαγχολικό σχεδόν ήπιο παίξιμο έρχεται σε αντίθεση με τη διάθεση για επανάσταση (ο τίτλος του δίσκου μεταφράζεται ως "Αφρική, ήρθε η ώρα"). Το άδικο για την Αφρική στέκει ακριβώς απέναντι από την φασαρία του Mdou Moctar, σαν μοιρολόι ένα διαρκές μελωδικό, αχ μωρέ Αφρική πότε θα εκμεταλλευτείς τον φυσικό σου πλούτο και θα τους γαμήσεις όλους μα τη Σαχάρα να βαρεθούμε να βλέπουμε τη Σενεγάλη να σηκώνει μουντιάλ!

17

 Η φανταλίστα. Είναι η λίστα του Φαντασμένιου αλλά και μια φανταστική λίστα. Παύση.

Η φανταλίστα είναι πραγματικά εξαιρετικής ποιότητας, ας πάτε όσο πίσω θέλετε, δεν θα βρείτε χάλια δίσκο, μπορεί να λείπουν δίσκοι αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα βρείτε ένα κακό δίσκο. Διότι αγαπητές φίλες ο Φαντασμένιος κάνει το εξής φοβερό, βάζει στη λίστα τους δίσκους που άκουσε και του άρεσαν. Επίσης εδώ και πολλά χρόνια με εξαίρεση που και που κάνα WIRE δεν διαβάζει καθόλου για μουσική. 

Πάνε τα χρόνια της μιζέριας που δεν είχε λεφτά και έβλεπε όνειρο πως είχε μπει στο μετρόπολις και δεν υπήρχαν ταμεία και κατέβαζε τα ράφια. Πάνε τα χρόνια που έλιωνε το ένα δισκάκι την εβδομάδα και προσπαθούσε να σβήσει την δίψα του για καινούργια μουσική διαβάζοντας ένα εκατομμύριο φορές τις δισκοκριτικές του Θανάση Μήνα στο ποπ και ροκ. Διάβαζε τις αναφορές και φανταζόταν πως θα είναι ο δίσκος. Πλέον βλέπεις το εξώφυλλο, σου αρέσει; Πατάς στο ιντερνετ να παίξει και τέλος, ακούς και έχεις γνώμη και δεν έχεις κανέναν φαντασμένιο να σου γράφει πως οι Girl And Girl είναι από την Αυστραλία αλλά εδώ ένα τεστ DNA δεν θα έβλαπτε να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι από το Chicago.

Το Call A Doctor κυκλοφόρησε η Sub Pop (α ρε Θανάση) και δεν υπάρχει περίπτωση να βρείτε κείμενο που δεν τους παρομοιάζει με τους Arcade Fire και τους Parquet Courts. Ω ναι, βάλτε το δίσκο να παίξει και να είστε σίγουροι πως σε λιγότερο από πέντε λεπτά θα νομίζετε πως στον Παναθηναϊκό παίζει αριστερό μπακ ο Μάρκους Μινχ και το βράδυ έχετε να πάτε στο μικρό μουσικό θέατρο. Ζήτω το Indie των 00s! Η καρδούλα του δίσκου είναι  η θεατρικότητα που δημιουργεί η αντίθεση των καταθλιπτικών στίχων με την ζωηρή μουσική. Κοιτάξτε και το εξώφυλλο. Σας αρέσει; Ε πατήστε εκεί στο ιντερνετ να παίξει, τι κάθεστε και διαβάζετε τις μαλακίες του Φαντασμένιου. 

 

18

Μια φορά και ένα καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια ο μοναδικός φίλος του Φαντασμένιου τω καιρώ εκείνω έφυγε για τα ξένα. Τότε ο Φαντασμένιος συνειδητοποίησε δύο πράγματα. Πρώτον, πως είχε μόνο έναν φίλο και δεύτερον πως του άρεσε να του γράφει στο msn με λεπτομέρειες για τα λαηβ που πήγε και για τους δίσκους που άκουγε. Οπότε ταρατατζουμ ταρατατζουμ εγένετο μπλογκ, το οποίο βέβαια δεν το ανέφερε και σε κανέναν. Μόνο όταν ανακάλυπτε (ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε) κανένα δισκάκι που το είχαν παραμερίσει όλα τα χιπι χιπι σαητ ένιωθε μια επιθυμία με κάποιο τρόπο να πάταγε το κουμπί και να γύριζε ο διακόπτης από την πλήρη ανυποληψία στη λάμψη της επιδραστικότητας, να συζητάνε όλοι για αυτό το μπλογκ που έγραψε για παράδειγμα για τον δίσκο των Bolts Of Melody. 

Bolts Of Melody ήταν ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Adam Franklin των Swervedriver. Μετά το κράτησε ως όνομα του συγκροτήματος με το οποίο έπαιζε τη μουσική του. 10 χρόνια μετά και ενώ έχει παρεμβληθεί η επανένωση των Swervedriver με λαηβ και δίσκους, οι Bolts of Melody κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο, Film Noir. Κατά βάση ορχηστρικό, οπότε κινηματογραφικό ναι, αλλά όχι τόσο ξεκάθαρα Noir, είναι ένας δίσκος για τον Κυριακάτικο καφέ άντε το πολύ πολύ να παίξει και στο αμάξι στη εθνική, καθότι έχει και το μοτορικ στοιχείο μέσα. Εντωμεταξύ διαβάζετε για Adam Franklin και για Swerdriver αλλά μη νομίζετε πως θα τους συναντήσετε πουθενά. Αντίθετα η συμμετοχή των Besnard Lakes στο The village Sleeps φωνάζει από μακρυά όπως και το σόλο - τι άλλο; δεκαπέντε δευτερολέπτων του J Mascis στο Black Flower. Οι καλύτερες στιγμές του δίσκου το ατμοσφερικ Vibratube, το όνομα και πράμα Suzuki's Dream και το 555 που μάλλον και το πιο σωστό δόλωμα.  

 

19

H αρχική ιδέα ήταν μια εκπομπή που θα λέγεται ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα και ο παραγωγός θα μιλάει σε τρίτο πρόσωπο ως Φαντασμένιος. Αλλά τω καιρώ εκείνω για να κάνεις ράδιο έπρεπε να είσαι γραμμένος σε τοπική του ΠΑΣΟΚ. Οπότε έπεσε η ιδέα για ψηφιακό κόμικ με θέμα τι άλλο; Mια από τις πολλές ιστορίες ερωτικής απογοήτευσης του Φαντασμένιου. Θα ήταν άθλιο, θα ήταν το ed wood των κόμικ. Το αντίθετο δηλαδή από τον κύριο τέλειο Colin Stetson. Ο οποίος αν δεν πέρναγε από την Αθήνα για αυτό εδώ το λαηβ μάλλον δεν θα έβλεπε φανταλίστα. Μοιάζει τεράστια μπούρδα αυτό αλλά τα δεδομένα είναι τα εξής, δεν είναι δυνατό να περιγράψει κάποιος μια συναυλία του Stetson και όσοι τoν έχουν δει λαηβ, είναι βέβαιο πως ακούν διαφορετικά τους δίσκους του. 

Μας κατηγορούν λέγοντας πως είμαστε εκλέκτικ, τους απαντούμε: είμαστε τα ακραία μουσικά φαινόμενα, 17 χρόνια στο ιντερνετ, 17 αναγνώστριες όλες και όλες, εμείς δεν θέλουμε το κακό κανενός, αν δεν μας πιστεύετε σας προκαλούμε να πάτε να τον δείτε και να έρθετε να μας πείτε ότι τα πράγματα έχουν αλλιώς. Εμείς εδώ θα αναλάβουμε την ευθύνη και θα σας αποζημιώσουμε με συλλεκτικό υλικό το ανέκδοτο κομικ του Φαντασμένιου. To The love it took to leave you όπως λέει ο ίδιος ο Stetson ένα ερωτικό γράμμα στον εαυτό του και στα ψηλά γέρικα δέντρα που ταλαντεύονται και τρίζουν στον αέρα και τη βροχή. Ακραία επίπεδα φαντασμενίασης ενδεχομένως.

20

Ο Φαντασμένιος είναι ζυγός, κλασικός σπασαρχίδης ζυγός, θέλει όλα να είναι στη θέση τους στη θέση που νομίζει πως πρέπει να είναι, ανάλυση, κουτάκια, κουτάκια, διαδικασίες, ακολουθίες, σειρές, σειρές, σειρές, κουτάκια, και πρέπει μεγάλα, τεράστια πρέπει που φαίνονται από το διάστημα, πρέπει μεγαλύτερα από την πούτσα του Σιφρέντι, για αυτό θέλει δύο τουλάχιστον καυκάσιαν ή τρείς βότκες σκέτες για να απολαύσει βόμβους και άναρχους ήχους που σκάνε - όχι σαν μολότοφ. WE ARE WINTER'S BLUE AND RADIANT CHILDREN το σχήμα των Matt Ball από BIG|BRAVE και του Efrim Menouk των Godspeed you! Black Emperor. Μαζί και οι Jonathan Downs και  Patch One των τρέχα γύρευε post rock Ada.

Είμαστε εδώ για την γλυκιά μελωδία στην αρχή του Uncloudy Days, είμαστε εδώ γιατί είμαι είμαστε περίεργα παιδιά, γεμάτα αντιθέσεις, και αυτή η γλυκιά μελωδία θα ήταν μάλλον αδιάφορη αν δεν έσκαγε μετά από το βομβώδες No More Apocalypse Father το οποίο είναι και ο τίτλος του δίσκου. Η κιθάρα μέσα σε ένα νέφος θορύβου, και τα φωνητικά του Μενούκ, σαν την μαυρίλα που φαίνεται πριν έρθει η μπόρα, η κιθάρα στο Darling Blanket from A Balkony (White Phosphorous) ω να σου! γαμήσω, νομίζει κανείς πως θα φτάσει στο θεό. O Μενουκ σε μια συνέντευξη έλεγε πως μερικές φορές οι άνθρωποι κάνουν το λάθος να νομίζουν πως έχονας απλά ενσυναίσθηση ή απλά με το να νιώθουν άσχημα για κάτι κακό που γίνεται προσφέρουν κάτι. Αυτό είναι ανθρώπινο, αντανακλαστικό, αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό ακριβώς είναι ο δίσκος, είναι η λύπη, η οργή σε συνδυασμό με το μάταιο.

  

black saturday με KVB / echo tides στο Gazarte 16/11

Βγαίνει από το τρένο ο Φαντασμένιος και στρίβει αριστερά στην Ερμού, στα ακουστικά παίζει το Disintegration, στο σκοτάδι είναι ένα μπουλούκι από πιτσιρίκια, ένα από αυτά φοράει φούτερ Guns N Roses, η θερμοκρασία είναι τέλεια, ο ουρανός πανέμορφος, τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει τη διάθεση του Φάντα. Λίγα μέτρα πιο κάτω παρκαρισμένο ένα κωλοφτιαγμένο σάξο, και μια BMW και ένα VW GTI, ζάντες ζάντες και άλλες ζάντες, ρε τι γίνεται εδώ χάμου; Έχει φεστιβάλ tuning στο αμαξοστάσιο! Ναι αγαπητές φίλες, έχουμε φτάσει στο σημείο που ακόμα και οι κάγκουρες κάνουν φεστιβάλ. Τι άλλο θα δούμε; Φεστιβάλ αυθεντικού καφενείου να μαζευτούν όλοι οι μπαρπάδες στο κέντρο; Σοκαρισμένος ο Φάντα περνάει την Πειραιώς, αφήνει ξωπίσω του τις φωνές του NiVO και μπαίνει στο gazarte όπου σε λίγα λεπτά σκάνε τα echo tides. 

Εντάξει για τα echo tides γράφει ο Φαντασμένιος από το 2016, έχουμε και λίστα blogovision τον άλλο μήνα οπότε για χάρη της ιστορικής καταγραφής και μόνο θα μείνουμε στα βασικά. Τα echo tides το 2024 παίζουν σαν τρένο που πάει με 200 ένα σετ το οποίο θα μπορούσε να είχε τίτλο "echo tides - 30 χρόνια επιτυχίες". Και όλα αυτά ενώ συνεχίζουν να αγνοούν συγκλονιστικά τραγούδια από το παρελθόν τους όπως για παράδειγμα τη Λαμποργκίνι του Φαντασμένιου. Αυτό είναι ένα γεγονός, και ένα άλλο γεγονός είναι ότι δεν έχει γίνει ακόμα ευρέως κατανοητό τι αδιανόητο έπος κυκλοφόρησαν στην αρχή του μήνα. Ψαχτείτε. 

Συνέχεια με τους λονδρέζους KVB που στην απίθανη περίπτωση που ξέρετε το blog αλλά δεν ξέρετε τους KVB αρπάξτε ακόμα μια φορά την περιγραφή που έχουν στο προφιλ τους στο σποτιφάη, shoegaze βουτηγμένη στα reverb με μινιμαλιστική ηλέκτρο παραγωγή ή αλλιώς εκεί που οι Cabaret Voltaire συναντούν τους Jesus and Mary Chain. Αρκεί να δείτε φωτογραφίες από το ντουέτο για συμφωνήσετε με την τελευταία πρόταση. Βασικά έχουν δίσκο και τραγούδι με τίτλο Always Then, δηλαδή τις λέξεις που χρησιμοποιούνται πιο συχνά σε shoegaze τραγούδια, ο συνδυασμός τους δε, θα μπορούσε να είναι αναφορά στο θρυλικό sometimes always των Mary Chain με την Hope αχ Sandoval. 

Οι KVB έρχονται κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα, μάλιστα πριν παίξουν το Shadows μνημόνευσαν την πρώτη τους εμφάνιση στο tiki το 2012 όπου έπαιξαν για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι. Το gazarte είναι γεμάτο, ναι έχουμε φτάσει στο σημείο που ανθυποσημαντικά Shoegaze συγκροτήματα μαζεύουν κόσμο. Προφανώς και αυτό οφείλεται στα Όαδικοχαμένα σουπερ επιδραστικά ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα στον έρμο τον poplie τω καιρώ εκείνω. Μπορεί οι KVB να μην έπαιξαν το απόλυτο Power play της εκπομπής για το 2012 Here it Comes, αλλά δεν έχει σημασία, σημασία έχει που ο νεαρός κόσμος έμοιαζε να απολαμβάνει την εμφάνιση των KVB. 

Ήταν μια χορταστική συναυλία με κορυφαία στιγμή τη διασκευή στο Medication των The Standells. Φανταστική διασκευή που πάει το τραγούδι αλλού, διαολεμένος ρυθμός, θα πρέπει να είναι σε κάθε λίστα με τις καλύτερες διασκευές, σε όλες τις λίστες των σωστών Dj, και να αναφέρεται υποχρεωτικά όταν εμφανίζεται η λέξη ονειρικό. Ωραία ήταν, ο Φαντασμένιος χαμογελάει ενω ανηφορίζει την Ερμού, βλέπει την φωτισμένη Ακρόπολη, στα ακουστικά παίζει το pornography.

Κυριακές, χωρισμοί και αλκοόλ | Τindersticks στο Christmas Theater 2/11

Αυτό εδώ θέλει προσοχή, από το γεγονός και μόνο ότι λαμβάνει χώρα στο Christmas Theater. Επίσης στα σχεδόν 20 χρόνια του μπλογκ οι αναφορές στους Tindersticks είναι ελάχιστες. Θέλει προσοχή εδώ να μην έχουμε γεροντοφεισμπουκικο σχολιασμό του στιλ τι θέλουν αυτοί οι τύποι μπροστά μας πάλι. Βέβαια αν δεν είχε δει την Setlist ο Φαντασμένιος πριν πάει στο λαηβ τότε ενδεχομένως να είχαμε ένα από τα γνωστά παραληρήματα. Ευτυχώς που την ειδε λοιπόν και οι προσδοκίες του πέσανε λίγο πιο χαμηλά από την αξιοπρέπεια του Πορτοσάλτε. 

Οι Tindersticks σε αυτή την περιοδεία παίζουν τραγούδια από το 2010 και μετά. Το απεταξάμην του Stuart Staples στα 90s μάλλον έχει εδραιωθεί κάμποσα χρόνια καθώς ο Φαντασμένιος δεν εντόπισε κάποια σχετική ερώτηση ή αναφορά σε ένα μικρό ψάξιμο σε πρόσφατες συνεντεύξεις του συγκροτήματος. 

Το σκηνικό είναι ένα μέρος γηπέδου μπάσκετ με κόκκινα καθίσματα, ταξιθέτες, και συγγνώμη να περάσω, χαμογελάκι, σσσσσσσσ, ένα μέγαρο μουσικής για τη μεσαία ταξη. Όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία ο Φαντασμένιος έκατσε στο μπλοκ της μικρομεσαίας τάξης. Οι Tindersticks βγαίνουν και παίζουν σε υψηλή πιστότητα το σετ τους, χωρίς να υπάρχει καμιά διάθεση για επικοινωνία με τον κόσμο που δεν έχει γεμίσει το μπασκετοθέατρο. 

Η συναυλία είναι καθηλωτική προς το υπνοτική με ελάχιστες εξαιρέσεις που κάνουν την καρδούλα να τρέξει πιο γρήγορα. Για παράδειγμα το Always a Stranger, από το νέο δίσκο, εδώ πρόκειται για ένα από τα αριστουργήματα της σύγχρονης μουσικής, ένα έπος με μελωδίες να χορεύουν στον αέρα και την φωνή του Staples να ηλεκτρίζει κάθε κύτταρο στο χώρο, αβάσταχτη ομορφιά. Αλλά αυτή είναι η εξαίρεση, το σετ είναι όμορφο, είναι σαν να έχεις πάρει μισό κιλό ταβόρ, και μπροστά σου γίνονται πράγματα όμορφα αλλά εσύ νιώθεις μόνο τη γλυκιά χαρά του μουδιάσματος. Ήταν ενδεχομένως ο καλύτερος ομαδικός παουερ ναπ που έχει γίνει ποτέ. Δεν υπάρχει εδώ καμιά διάθεση ειρωνείας, οι Tindersticks του 2024 είναι αρκετά μακρυά από το 1999 που έπαιζαν στη σφεντόνα παρέα με τα Διάφανα Κρίνα (παρέμβαση 1η). 

H πρώτη επαφή του Φαντασμένιου (παρέμβαση 2η) με τους Tindersticks ήταν όταν μια φίλη του ανατάραξε το τότε αμιγώς κιθαριστικό σύμπαν λέγοντας του ότι το Curtains είναι ο ιδανικότερος δίσκος να ακούσεις την Κυριακή το πρωί στο κρεβάτι με ένα καφέ στο κομοδίνο. Κεραυνοβόλος έρωτας με μια άγνωστη στον νεαρό φάντα πτυχή της ζωής που μουσικά τουλάχιστον κορυφώθηκε στο Nixon των Lambchop (Παρέμβαση μέσα στην παρέμβαση - παρέμβαση 3η).  Και μια και το έφερε η κουβέντα, οι Tindersticks του Christmas Theater έφεραν στο μυαλό του Φαντασμένιου το μινιμαλιστικό αριστούργημα Is A Woman των Lambchop (Παρέμβαση 4η).

Ωστόσο η βασική χρήση των πρώτων δίσκων των Tindersticks ήταν να παίζουν το πρώτο βράδυ του χωρισμού. Και εδώ πρέπει να γίνει μια μικρή παρέμβαση (5η) σχετικά με τα σαουντρακ του χωρισμού. Ο κανόνας λέει πως η μουσική που ακούς το πρώτο βράδυ καθορίζει το πόσο πονάει ο χωρισμός. Για παράδειγμα ένας χωρισμός που ξέρεις πως σε 1-2 μέρες θα είστε πάλι μαζί μπορεί να βγεί και με ένα dEUS. Αντίθετα ένας χωρισμός που ξέρεις πως την ίδια ώρα που εσύ έχεις αγκαλιά το μπουκάλι, ο άλλος έχει αγκαλιά μια άλλη καρδούλα τότε χρειάζεται το βαρύ πυροβολικό. Και οι πρώτοι δίσκοι των Tindersticks ήταν αυτό ακριβώς το πράγμα, ήταν η ιδανική μουσική για να ξύσεις τον πάτο στο τελευταίο επίπεδο εκεί που δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

Επιστροφή όμως τώρα στο κλειστό του Γαλατσίου όπου όλα έχουν πάει βάση προγράμματος και η συναυλία τελειώνει με ένα ζεστό χειροκρότημα. Τι στο διάολο; Είχαν δει όλοι το σετλιστ; Εχουν όντως ξεπεραστεί έτσι εύκολα οι Tindersticks των 90s; Είναι στοιχειωμένο το θέατρο από Χριστουγεννιάτικο κλίμα;

Ο Φαντασμένιος μπαίνει το αμάξι και βάζει Fat White Family. Δεν μπορεί να θυμηθεί πολλές φορές που έχει νιώσει τόση πώρωση μετά από μια συναυλία. Ενδεχομένως τα 3:52 του Is It Raining In your Mouth να πιάσουν τον ίδιο χώρο στις αναμνήσεις με την τελευταία φορά που είδε ζωντανά τους Tindersticks.

 

Ακολουθεί top-5 Tindersticks (βασικά καλά κάνανε και δεν παίξανε από τα παλιά - θα ήθελε και άλλα ο κόσμος)

1. Marbles

2. Tiny Tears

3. If You're Looking For A Way Out

4. Buried Bones

5. Vertrauen II

και bonus η διασκευή στο What Is A Man των Four Tops. 

 

Here comes, here comes dEUS | Fuzz 01/11

Δήλωση Αποποίησης: Στο παρακάτω ποστ αναγράφονται - όπως πάντα - σκληρές αλήθειες. Το παρακάτω ποστ περιέχει πληροφορίες και απόψεις που ενδεχομένως να επηρεάσουν την οπτική που έχετε για το βελγικό συγκρότημα dEUS. Τουτέστιν το παρακάτω ποστ μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που βλέπετε τη ζωή σας. Καθότι για να είστε εδώ λογικά η σύσταση σας είναι: 65% Οξυγόνο, 18% Άνθρακας, 9,5% Υδρογόνο, 3,2% Άζωτο, 1,3% άλλα στοιχεία και 3% Indie μουσική. Ε μέσα σε αυτό το 3% ανάλογα με την ημερομηνία και τον τόπο γέννησης έχετε λογικά από 0,2-0,7% dEUS. Με δεδομένο πως οι dEUS τα τελευταία 30 χρόνια έχουν έρθει καμιά δεκαπενταριά φορές στην Ελλάδα είναι πολύ πιθανό αν είστε γεννημένοι από το 1997 και μετά να έχετε και κάποιο βαθμό συγγένειας με τους συμπαθείς φλαμανδούς μουσικούς. Καθότι η σκληρή αλήθεια είναι ότι όλοι ξέρουμε κάποιον που ξέρει κάποια που ξέρει ή ίδια ή ξέρει κάποια άλλη που ξέρει και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Που σίγουρα καταβάλατε, γιατί εκτός από όμορφοι και σέξι, είστε και τρομερά έξυπνοι.

Προσοχή! Σας παρακαλούμε να απομακρύνεται από την οθόνη μικρά παιδιά, ακολουθούν σκληρές εικόνες. Να είστε σίγουρες πως αν διαβάσετε την παρακάτω πρόταση, δεν θα μπορέσετε ποτέ να βγάλετε την εικόνα από το μυαλό σας. Τελευταία προειδοποίηση. Να σημειωθεί πως το παρόν μπλογκ δεν φέρει καμιά απολύτως ευθύνη για τυχών καταστροφές ηλεκτρικών συσκευών ή και γενικότερα για καταστροφές που ενδεχομένως συμβούν κατά τη διάρκεια ή και μετά από σεβαστό χρονικό διάστημα από την ανάγνωση του συγκεκριμένου ή άλλου ποστ σε τούτο το μπλογκ. Είστε ακόμα εδώ με δική σας ευθύνη. Ο Τομ Μπάρμαν όσο μεγαλώνει - ο ίδιος αλλά και η μύτη του - μοιάζει με τον Λιγνάδη. Αυτή η πρόταση έχει μπει σαν γέφυρα εδώ, δεν υπάρχει εδώ κάποια διάθεση για σχολιασμό, απλά έχει μπει μια πρόταση, δηλαδή κάποια γράμματα που σχηματίζουν λέξεις, που μπήκαν στη σειρά για να διαβάζετε κάτι να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα χωρίς κάποια επιπλέον πληροφορία, πάρτε μια ανάσα, ακόμα μία, ωραία. Για να διαβάζετε αυτές τις λέξεις σημαίνει πως δεν σπάσατε τη συσκευή από όπου διαβάζετε το συγκεκριμένο ποστ το οποίο προφανώς και είναι μια ανασκόπηση της εμφάνισης των dEUS στο fuzz.

Φυσικά το στοιχείο της νοσταλγίας εδώ είναι πολύ έντονο, πώς να μην είναι; Εχει αναλυθεί πολλές φορέςσε αυτό το URL η θεωρία του πρώτου βλέμματος. Τι ακούγατε στα φοιτητικά αλτερνατιβ στέκια κρατώντας το ποτό σαν όπλο ενώ παλεύατε με τη σκέψη, να πάω να μιλήσω; Τι να πω; Να πάω τώρα; Ώπα έβαλε το houtellounge. Εκεί στο δεύτερο you move me round and round i guess, ήσασταν έτοιμοι να σκάσετε σαν πύραυλος σκουντ. Και αυτή η ευεξία της εισαγωγής του Instant Street, η γλυκιά προσμονή για το ξέσπασμα στο τέλος (όλοοο, όλοοο κύριε dj). Ναι οι dEUS στη σκηνή, ο ήχος είναι μια χαρά, έχουν όρεξη, τι μπορεί να πάει στραβά σε όλο αυτό; Δηλαδή τι μπορεί να γίνει για να μην σηκωθεί η τριχούλα όταν σκάνε οι κιθάρες στο Bad Timing;  Κάποιοι από εσάς έχετε ξανθιά παιδιά που γεννήθηκαν 9 μήνες μετά από εκείνη την απόλυτη στιγμή του μπάντζι τζαμπινγκ Suds & soda στον αη κοσμά το 99'. Είναι και αυτά πανέμορφα και είναι δίπλα από τον Φαντασμένιο και ξέρουν τους στίχους από το Little Arithmetics. 

Τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά εδώ, ούτε το ριγέ παντελόνι του Μπάρμαν, ούτε οι κακεντρεχείς εξυπνάδες του Φάντα μπορούν να χαλάσουν μια βραδιά με τους dEUS. Και κάπως έτσι είναι απόλυτα φυσιολογικό όταν πριν από χρόνια, στην προηγούμενη τους εμφάνιση τους στο fuzz ο Fantasmenios είχε ανεβάσει το λαηβ ρηβιου πριν καν πάει στη συναυλία. 

o Βόμβος | Ak'chamel, The Giver Of Illenes στην Ελλάδα

 O Βόμβος. Κανονικά έτσι λεγόταν η εκπομπή στον poplie, αλλά όλοι τον λενε Βόμβο. Αγνός μουσικόφιλος. Δεν τον νοιάζουν τάσεις, μόδες, δεν τον νοιάζει τίποτα. Πιάνεται από κάτι που του αρέσει και το διερευνά διεξοδικά. Συλλέκτης ατρόμητος, εφόσον βρει ένα συγκρότημα που του αρέσει είναι απλά θέμα χρόνου να αποκτήσει ό,τι έχουν κυκλοφορήσει ποτέ σε φυσικό προϊόν. Ο μύθος λέει πως υπάρχουν περιπτώσεις συγκροτημάτων που έχει περισσότερες κυκλοφορίες από τους ίδιους τους δημιουργούς. Είναι ακριβής, δεν θα πει ποτέ κάτι που δεν ξέρει και δεν θα αφήσει ποτέ να περάσει αναπάντητο ή αδιευκρίνιστο κάτι που του ακούγεται λάθος. Είναι σίγουρο πως και για αυτό το ποστ έχει ήδη κάποια σχόλια, τον τόνο που λείπει στο λενε στην αρχή του ποστ και ποιος ξέρει τι άλλο. 

Είναι ο μεγαλύτερος οπαδός των Godspeed You! Black Emperor που έχει γνωρίσει ο Φαντασμένιος. Τους έχει δει 15 φορές, ήταν σε όλες τις περιοδείες που έχουν κάνει, Ο μύθος λέει πως είναι ο τύπος που τους είχε κλέψει το MiniDisc στην πρώτη τους εμφάνιση στο Ρόδον το 2002. Έχει πάρα πολλά αγαπημένα συγκροτήματα. Ξεκινάει από κάτι που το αρέσει και ψάχνει τα πάντα, ονόματα, συνεργασίες, γενεαλογικό δέντρο, ζώδια, ομάδα αίματος, δισκογραφικές, ανακαλύπτει συνδέσεις που ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι καλλιτέχνες δεν ξέρουν. Για κάποιο χρονικό διάστημα ισχυριζόταν πως το αγαπημένο του συγκρότημα είναι οι Master Musicians Of Bukkake. Tου αρέσουν οι μονότονοι ήχοι, τα μελωδικά ξεσπάσματα και τα ανατολίτικα ντιριντάχτα. Θα ήθελε να είναι ο τρίτος αδερφός Bishop. Κάποια περίοδο έφαγε τεράστιο κόλλημα με τους Coil, ωστόσο δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα , είναι τέτοια η ακεραιτότητα του (για την ιστορία, μίλησε με τους GYBE και τους επέστρεψε το MiniDisc) που κανείς από τους οικείους του δεν φοβήθηκε ότι μπορεί να μπλέξει σε τίποτα περίεργα με κεριά και υπόγεια κλπ. 

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα εμφανίζεται προτείνοντας διάφορους δίσκους, που ενδεχομένως θα ζόριζαν συντάκτη του Quietus με πολυετή προϋπηρεσία στο Wire. Πόσο μάλλον τον Φαντασμένιο. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Βόμβος δικαιώνεται όμως, και ο Φαντασμένιος ουρλιάζει από ενθουσιασμό και ξεχνά να δώσει τα εύσημα. Ο μύθος λέει πως είναι ο πρώτος Έλληνας που απέκτησε το agaetis byrjun των Sigur Ros. Πόσο καιρό λέει άραγε για τους Ak'chamel; Ak'chamel στην Αθήνα, Ak'chamel στα Τρίκαλα, Ak'chamel και στη Θεσσαλονίκη. Και από πίσω ο Βόμβος να καταπίνει τα χιλιόμετρα. Οι 3 συναυλίες σε 4 μέρες ξεπέρασαν και τον Φαντασμένιο που είδε 4 φορές φέτος τους Χειμερινούς Κολυμβητές. Η εμφάνιση των οποίων στο Λυκαβηττό ήταν η καλύτερη, είχαν φουλ σύνθεση με Κώστα Σιδέρη, και κύριο Αργύρη να εντάσσει στο ρεπερτόριο της πρόζας τον θάνατο πάνω στη σκηνή. Παίρνει σίγουρα το βραβείο αυτοσαρκασμού και ειρωνείας 2024. Ο Βόμβος δεν είδε κανένα λαηβ των χειμερινών, αλλά αν έβλεπε τότε θα ξεχώριζε αυτό της Χαλκίδας. 

Ο Βόμβος δεν είναι για τα εύκολα, ψάχνει να βρει την ομορφιά εκεί που κανείς δεν πιστεύει πως υπάρχει, όπου σταματάνε όλοι αυτός συνεχίζει, του αρέσουν οι σπανιες κυκλοφορίες, τα CD-R, τα μπουτλεγκ και τα EP. Πάντα ο αγαπημένος του δίσκος είναι ένα EP, στανταρ θα επανέλθει εδώ για να διορθώσει, αλλά όχι κύριε Βόμβε, η αλήθεια είναι μία, πάντα ο καλύτερος δίσκος είναι ένα EP. Και φυσικά η καλύτερη συναυλία των Ak'chamel ήταν στα Τρίκαλα. Θα συμφωνήσει και ο Φάντα που είδε όλα και όλα 9 λεπτά από το λαηβ της Αθήνας. Νέο ρεκόρ στο δείκτη τιμή ανά τραγούδι μετά από αυτό των Grails. Τι έχει γίνει και φτάσαμε το Ρομάντσο να ξεκινάει τα λαηβ στην ώρα τους; Και ποιοι είναι όλοι αυτοί; Κανονικά θα ήταν 12 άτομα. O Bόμβος είναι σκληρός κριτής. Η πρώτη πανελληνία περιοδεία των νεαρών τεξανών Ak'chamel θα μείνει στην ιστορία, θα γίνει μύθος. Το ποστ δεν είναι η βιογραφία του Βόμβου, σκοπός ήταν η ανασκόπηση αυτής της περιοδείας.

Ο Βόμβος δεν έχει δώσει την άδεια του για κάτι τέτοιο.

Δεν έγραψα βιρτουόζος (μπράβο μου) | Colin Stetson στο Gazarte 19/10

 

 Άντε να γράψεις για αυτό το πράγμα. Δείτε τη φωτογραφία. Κάντε ζουμ και δείτε τα μικρόφωνα που έχει πάνω το σαξόφωνο του Stetson. Έχει περάσει μια εβδομάδα και ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει ο Φαντασμένιος πως η ωριαία του εμφάνιση δεν είχε προηχογραφημένα μέρη. Γενικά για αυτό το λαηβ θα γραφτούν φοβερές υπερβολές και φράσεις με περίεργες λέξεις που θα προσδιορίζουν ατμόσφαιρες, δυστοπίες και λοιπά και λοιπά, που θα ακούγονται λόγια αλλά στην πραγματικότητα δεν θα βγάζουν κανένα νόημα. 

Ο ήχος ήταν απίστευτος, σαν να ακούς το CD, και οι προβολές από πίσω και αυτές λαηβ, είναι όλα τέλεια, δεν πρέπει να έχει συγκεντρωθεί τόσο πολύ ταλέντο σε τόσο μικρό χώρο ξανά. Η τεχνική προκαλεί δέος αλλά δεν ήταν να παίξουν και 2η μέρα οι Godspeed You! Black Emperor; Τέτοια ώρα θα παίζανε το Cliffs Gaze. Ο άλλος εκεί πάνω παλεύει με κάθε του κύτταρο για να πετύχει τον ήχο που δεν θα πιστέψει ποτέ κανείς και εσύ ρε Φαντασμένιο σκέφτεσαι τους GYBΕ επειδή πριν από 24 ώρες τα μάτια ήταν δακρυσμένα και η τρίχα κάγκελο, κοίτα ρε εδώ τι γίνεται, είναι μέσα όλοι οι εστετ της σύγχρονης μουσικής. Και να, αυτό που παίζει τώρα θα ήταν τέλειο για πριν από τους GYBE. 

Ξεκόλλα ρε Μένιο κούρασες, συγκεντρώσου. Συγκεντρώσου όπως οι κύριοι που έβλεπαν το σαπορτ, τον κυρ Jay Glass Dubs και τους ενοχλούσες επειδή μίλαγες. Φαντασμένιο εδώ είναι γκαζάρτε, τα πράγματα είναι σοβαρά, υπάρχει επίπεδο, υπάρχουν άνθρωποι που το επιπέδο τους και ο βαθμός συγκέντρωσης τους είναι τόσο ψηλά που προτιμούν το σαπορτ από αυτά που έλεγες (και πραγματικά μπράβο τους). Όλοι ξέρετε τι έλεγε ο Φάντα. Είναι πραγματικά φοβεροί οι κύριοι, μπράβο τους και πάλι. Και ο Stetson υπέροχος, ειδικά στα δύο τελευταία τραγούδια εξύψωσε το απόκοσμο (sic = εδώ έχουμε τη συνεισφορά του Φαντασμένιου στις φράσεις που δεν βγάζουν νόημα και θα γραφτούν για αυτό το λαηβ).  Αλλά αυτό εδώ μοιάζει νομοτελειακό, είναι τέτοιο το επίπεδο, φαίνεται από τα υπέροχα μαύρα κομψά ρούχα, από το πως κρατάνε το πιγούνι τους, οι προσεγμένες εκφράσεις θαυμασμού που παίρνουν τα πρόσωπα τους, είναι πολύ εκλέκτικ η φάση και πολύ τέλεια και τόσο αβαντ που δεν ακούστηκε ούτε μια λευτεριά στην Παλαιστίνη. 

Σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να σκάσει ο Πετρολούκας Χαλκιάς, να του κολλήσει ένα 50ικο στο σαξόφωνο και να του πει, παλικαράκι μου είσαι ωραίος, παίξε τώρα και το "ένα βράδυ βγήκε ο χάρος" να γίνουμε. 

καλό σας! Σαββατοκύριακο | Godspeed You! Black Emperor στο Floyd 18/10

Η διαδικασία

Είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Ξεκινάνε μια περιοδεία και από την πρώτη κιόλας συναυλία βγαίνουν ωραιότατα μπουτλεγκ με το νέο υλικό. Το οποίο πάντα έχει μέσα μια σύνθεση με την οποία ο Φαντασμένιος κολλάει για πάντα, την ακούει για μέρες, συνεχόμενα, δυνατά, πολύ δυνατά, το ξέρουν οι γείτονες, το ξέρουν τα πουλιά, το ξέρει ο Άγιος Ελευθέριος και τα μισά Πατήσια. Είναι σαν βενζίνη στη μηχανή της ελπίδας για ζωή όταν ο Φάντα καταλήγει σε εκείνα τα πιο καθοριστικά δευτερόλεπτα, τα δευτερόλεπτα που πραγματικά έχουν σημασία.

Τα δευτερόλεπτα

αυτά είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποια αλλά δευτερόλεπτα, παραδείγματος χάριν σήμερα στις 9:13 του πήρε περίπου 17 δευτερόλεπτα του Φαντασμένοιου να ανοίξει το ψυγείο, να πάρει το μπουκάλι με το γάλα, και να γεμίσει ένα ποτήρι. Ναι είναι γρήγορος. Στα μέσα των 70s κάπου τόσο πρέπει διήρκεσε και η έκπληξη του Άλλεν Γκινσπεργκ όταν διάβασε την παρατήρηση του Γκρέγκορυ Κόρσο ότι το διάρκειας 24.000 ετών Μεγάλο Έτος (ή Βαβυλωνιακό Έτος) ισούται με το χρόνο υποδιπλασιασμού του πλουτωνίου. Το αποτέλεσμα ήταν το ομηρικής μορφής ποίημα Πλουτώνια Ωδή (εκδόσεις Aπόπειρα, 2002, μετάφραση Τάσος Σαμαρτζής). Στο ίδιο βιβλιαράκι υπάρχει και μια επιλογή ποιημάτων από τα οποία ο Φάντα ξεχωρίζει ένα απόσπασμα από το  Ρουρ-Γκέμπιτ που έγραψε τον Δεκέμβρη του 1979 στη Γερμανία. Το διαβάζετε σε 17 δευτερόλεπτα:

Πάρα πολλή βιομηχανία

Πάρα πολλά φαγιά

Πάρα πολλή μπίρα

Πάρα πολλά τσιγάρα

 

Πάρα πολλή φιλοσοφία

Πάρα πολλές ιδέες

Λιγοστά δωμάτια-

Λιγοστές ιδέες

 

Πάρα πολλή αστυνομία 

Πάρα πολλά κομπιούτερ

Πάρα πολλά στερεοφωνικά

Πάρα πολλή χοιρινό

 

Πάρα πολλής καφές

Πάρα πολλή κάπνισμα

Κάτω από γκρίζες σκεπές

Πάρα πολλή υπακοή

 

Είτε είναι 1979, είτε είναι 2024 τέτοια 17 δευτερόλεπτα είναι πάντα απολαυστικά.

Απόλαυση

είναι το γάλα μάρκας Στάμου ή Εβολ κατά προτίμηση, την ώρα που πέφτει ο ήλιος και παίζει δυνατά το untitled #1, το πρώτο κρεσέντο ναι ναι, αλλά όλη η δουλειά είναι στο δεύτερο ξέσπασμα, στο λεπτό 10, που σκάει το αλά μορικόνε ριφ που το έχουν κάνει τόσες φορές που είναι άδικα να το λέμε μορικόνε, το έχουν κάνει τόσες φορές που τελικά είναι διαδικασία, να υπάρχει μια στιγμή ας πούμε 17 δευτερολέπτων στο δεύτερο κρεσέντο που είναι σαν το κλικ που κάνει το όπλο πριν το τράβηγμα τις σκανδάλης, τότε που ξέρεις εσύ οι γείτονες, ο Άγιος Ελευθέριος και οι όμοροι δήμοι πως θα φύγει η σφαίρα, αδρεναλίνη, ευτυχία, συγκίνηση, βάλτο αγόρι μου, όλα μαζί, όλα μαζί. Σύμφωνα με τη διαδικασία, περνάει ο καιρός και κάποια στιγμή έρχονται τα νέα, ανακοίνωση, έρχονται στην Ελλάδα. Επιβεβαίωση της συναλλαγής και περνάμε στο επόμενο στάδιο, αυτό της προσμονής.

Η προσμονή

για το επόμενο λαηβ των Godspeed You! Black Emperor είναι κάθε φορά και μεγαλύτερη. Μοιάζει παράδοξο αλλά είναι πραγματικότητα, για μήνες όλα ρυθμίζονται σύμφωνα με αυτή τη μέρα. Την τελευταία εβδομάδα ο Φαντασμένιος νιώθει αμαρτωλός όταν βάζει να ακούσει οτιδήποτε άλλο, κάθε μέρα που περνάει πρέπει να κανονιστεί και η παραμικρή λεπτομέρεια, πόσες ώρες θα κοιμηθεί την προηγουμένη, τι ώρα θα πιει τον τελευταίο καφέ, το φλασκί, θα είναι sold-out; Υπάρχει και το τραύμα με το αδιαχώρητο Gagarin το 2010. Γενικά έχει χρόνια που δεν βλέπει τα σαπορτ ο Φαντασμένιος αλλά εδώ είναι ο Matt Ball (Big Brave) που μαζί με τον Menuck κυκλοφόρησαν πριν ένα μήνα ως WE ARE WINTER’S BLUE AND RADIANT CHILDREN τον πολύ καλό πρώτο τους δίσκο. Ο Κανόνας λέει πως τα φανατικά κιθαριστικά συγκροτήματα τελειώνουν το σετ παίζοντας με πεταλάκια, κιθάρες, βύσματα, η χαρά της παραμόρφωσης και των επαγωγικών φαινομένων. Στην εμφάνιση του Matt Ball αυτό ήταν το κύριο μέρος. Βόμβοι. Βγάζοντας την γλώσσα στους θεσμούς φάνηκε να παίζει κανονικά - κανονικά για όσους θεωρούν πως ο Kevin Shields, οι Sonic Youth και οι Velvet Undergound είναι η αγία τριάς της ηλεκτρικής κιθάρας - στο τελευταίο "τραγούδι". Εδώ τα εισαγωγικά είναι τόσο μεγάλα που φαίνονται από το φεγγάρι. Σε κάποια φάση πίσω του στάθηκε ακόμα ένας τύπος με ένα μπάσο, μπορεί να έπαιζε μαζί του, μπορεί να κούρδιζε, μπορεί και τα δύο να είναι αλήθεια, δεν έχει και πολύ σημασία.

Δεν έχει σημασία

που ο τίτλος του νέου δίσκου των Godspeed (NO​ ​TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28​,​340 DEAD) είχε ως αποτέλεσμα να εμφανιστούν αυτοί που το 1998 πίστευαν πως οι Mogwai είναι ότι πιο κουλ υπάρχει αλλά το 2003 το ποστ ροκ είναι βαρετό και δεν έχει λόγο ύπαρξης. Βάση διαδικασίας θα έρθουν και αυτοί για να πουν μετά τη μαλακία τους.  Οι Godspeed You! Black Emperor κάνουν το ίδιο πράγμα σχεδόν 30 χρόνια τώρα. Τα artwork, οι προβολές, η μουσική, είναι όλα της ίδιας αισθητικής. Οι Godspeed You! Black Emperor είναι όσο δήθεν είμαστε όλοι μας, είτε είναι 1979, είτε 2003 είτε 2024. Αναμενόμενη η φωνή του κόσμου για  free palestine που τελικά έγινε λευτεριά στην Παλαιστίνη, αλλά η ανατριχίλα είναι όταν αχνοφαίνεται για πρώτη φορά το Hope.

HOPE

η ίδια πάντα συγκίνηση, οι 8 μουσικοί σε ένα ημικύκλιο και από πάνω τους οι διπλές προβολές των 16mm, αυτό το λαηβ θα είναι το καλύτερο από όλα, το untitled #1 λέγεται πλέον BABYS IN A THUNDERCLOUD. Παίζουν δυνατά, πολύ δυνατά, ακόμα και με μικρά λάθη το τραγούδι αυτό είναι επικό, είναι σίγουρα μέσα στις πέντε καλύτερες συνθέσεις των GYBE. Οι κιθάρες στο RΑINDROPS CAST IN LEAD είναι ω να σου! γαμήσω. Σύμφωνα με τη διαδικασία μετά από τις φορτισμένες στιγμές ακολουθεί ένα αίσθημα κενού, δεν είναι ακριβώς βαρεμάρα, και μάλλον προέρχεται από την ανάγκη για την επόμενη επική στιγμή. Αυτό το διάστημα είναι καθοριστικό για την ποιότητα των λαηβ των GYBE, όσο μικρότερο τόσο καλύτερη η συναυλία. Και για πρώτη φορά παίζουν στην Ελλάδα Piss Crowns. Σε κάποια στιγμή μοιάζουν να το έχουν χάσει, αλλά με μαγικό τρόπο σουλουπώνονται και ξεκινάει αυτός ο καταιγισμός ήχων, ΟΙ ΚΙΘΑΡΕΣ, η μελωδία της ευτυχίας στη μέση του τραγουδιού, ελάτε να χορέψουμε βαλς, η χαρμολύπη στη μέση του τραγουδιού και μετά σκάνε τα μαύρα σύννεφα, θυμός, ένταση, δάκρυα, όλοι μαζί συντονισμένοι παίζουν την πιο όμορφη μουσική του κόσμου, παίζουν το East Hastings, η διαδικασία, τα δευτερόλεπτα, η απόλαυση, η προσμονή, δεν έχει σημασία, HOPE, καλό σαββατοκύριακο.