rapid eye movement #31

 Το up είναι ένας ιστορικός δίσκος. Όχι γιατί είναι ο μόλις δεύτερος δίσκος των REM (μετά το ντεμπούτο murmur) με τυπωμένους στο βιβλιαράκι τους στίχους, αλλά για το ότι ήταν ο πρώτος που κυκλοφόρησαν μετά την αποχώρηση του ντράμερ Bill Berry. Για πολλούς φίλους της μπάντας είναι ο τελευταίος καλός δίσκος (ο Φαντασμένιος έβαλε τελεία μετά το reveal), ενώ για το ευρύτερο κοινό που μάλλον είχε απομακρυνθεί με το new adventures in hi-fi ήταν ένα ακόμα ακαταλαβίστικο δημιούργημα των πάλαι ποτέ losing my religion.  

Η αρχή του τέλους ήρθε γιατί ο Stipe είπε ψέματα. Το up ήταν αποτέλεσμα του πρώτου από τα τέσσερα ιστορικά μεγάλα ψέματα του Stipe (βλ rapid eye movement #88).  "Οι REM είναι μια οικογένεια και δεν υπάρχουν REM αν λείπει ένας από τους τέσσερις" είχε πει κάποτε ο Stipe αλλά είπε ξείπε και πριν προλάβει ο Berry να μαζέψει τις μπαγκέτες του τσουπ τηλέφωνο στον ντραμερ του Beck. Η αλήθεια είναι πως ο Berry είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά στην monster tour οπότε η είδηση της φυγής του δεν ακούστηκε και τόσο απρόσμενη όπως θα ακουγόταν το "γιγάντιο καλαμάρι καταβρόχθισε τον ντραμερ των REM σε παραλία της νότιας Ιταλίας".

Στα του δίσκου, η απουσία του κανονικού ντράμερ οδήγησε σε πιο ηλεκτρονικό ήχο (ντραμ μασινς πρόσχωμεν) και, πάντα σε rem πλαίσια, σε πιο πειραματικές συνθέσεις (σεσιον ντραμερς πρόσχωμεν). Η νέα αυτή πιο εγκεφαλική κατεύθυνση υπογραμμίζεται από τα ψυχρά χρώματα, τα τετραγωνάκια και το προφανές βελάκι του εξωφύλλου. Μηχανικός ήχου είναι ο Nigel Godrich ο οποίος κρατάει σημειώσεις για το Kid A, ενώ όταν ο Thom Yorke δεν μιλάει στο κινητό με τον Stipe είναι στο studio και χαζεύει. To Kid A είναι παιδί του Up. Και αν ο δίσκος των Radiohead καταξιώθηκε από κοινό και κριτικούς έστω και μετά από χρόνια, δε φαίνεται πως θα συμβεί ποτέ αυτό για το γούηρντο των REM. Ίσως είναι η θεία δίκη για τα μπούρδοsingles at my most beautiful και daysleeper τα οποία συνοδεύτηκαν από χαζοβιντεοκλιπ. Και είναι κρίμα που ποτέ κανείς μεγάλος και τρανός δεν θα γράψει για το φανταστικό γύρισμα του Suspicion στο 5:00, τους τόνους ντερτιού που κουβαλάει το Walk Unafraid, το μεγαλείο ηπιότητας του εναρκτήριου airportman, το falls to climb που θα μπορούσε να ορίσει το μέγιστο της συγκίνησης σε ήχους, και το πιο απελευθερωτικό λυτρωτικό μπαραζ απολογιών του apologist.

Αντί επιλόγου ιδού ένα μικρό δείγμα που δικαιολογεί απόλυτα την επιλογή να συμπεριληφθούν γραπτώς οι στίχοι εντός δισκίου:

     If I have a bag of rocks to carry as I go
I just want to hold my head up high

  I don't care what I have to step over
I'm prepared to look you in the eye

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /