A Victim Of Society | οι ροοστάτες και τα ποτενσιόμετρα τέρμα δεξιά

Αυτός ο δίσκος είναι καραμπινάτη περίπτωση δίσκου "όπως σου κάτσει". Άμα σχολάς μετά από μια χαλαρή μέρα στη δουλειά και στο γυρισμό  πετυχαίνεις όλα τα φανάρια πράσινα, βρίσκεις καραθεσάρα πέντε μέτρα κάτω από το σπίτι και το ασανσερ να σε περιμένει στο ισόγειο τότε το βάζεις να παίζει και ακούς μια δισκάρα που κρατάει ψηλά τη ματωμένη με το αίμα των Jesus and the Mary Chain σημαία της βρόμικης κιθάρας. Αν σου τα έχει πρήξει επί 9 ώρες η προϊσταμένη, όταν στο γυρισμό αυτά που κάνεις για να αποφύγεις γιαγιάδες με σμαρτ που πετάγονται από παντού ξεπερνούν την περίφημη όπισθεν του Σένα στην Ισπανία το 1991, και το ασανσερ είναι χαλασμένο (μένεις στον 5ο), τότε το βάζεις και ακούς αυτούς που αντιγράφουν τους Jesus. 

Είναι ένας δίσκος που δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο (το ημερολόγιο γράφει 2014). Τώρα άμα ξεκολλήσεις με το ημερολόγιο, και τη παπάτζα του ανακαλύπτω τη μουσική του αύριο, ποροπομ ποροπομ να ένας καλός δίσκος θα πεις. Είναι ένας καλός δίσκος γιατί έχει τραγούδια. Ναι υπάρχει το ύφος, η άποψη, το στιλ αλλά υπάρχουν και όμορφες συνθέσεις. Υπάρχει ένταση, βρωμιά (με την καλή έννοια), σκοτάδι (πάντα με την καλή έννοια) αλλά υπάρχουν και μελωδίες. Αν ο Φαντασμένιος είχε το χρόνο θα μπορούσε να στύψει το κεφάλι του και να αντιστοιχίσει κάθε δευτερόλεπτο του δίσκου με κάποια παλιότερη κυκλοφορία. Αλλά και αυτό μαλακία θα ήταν. Ας πούμε δηλαδή πως ο δίσκος ξεκινάει με μια εισαγωγή αλά Dandy Warhols  (its a fast blah blah with the dandys), ε και; E KAI; ΕΕΕΕ ΚΑΙ; Δηλαδή οι Dandys δεν την άκουσαν από τους Jesus; Είναι μαλακισμένη αυτή η συζήτηση καθώς στο τέλος όλοι συμφωνούν πως φταίει η Εύα που έφαγε το μήλο.

Μια χαρά ο δίσκος και ας μην έχει ντραμς. Έχουμε τους baby guru που δεν θέλουν κιθάρες, έχουμε και τους A Victim Of Society  που θέλουν μόνο κιθάρες ή δεν θέλουν ντραμερ ή κάτι τέτοιο. Και μπορεί στο δίσκο να μη φαίνεται η διαφορά ή και να λειτουργεί θετικά , αλλά στο λαηβ είναι μάλλον δύσκολος ο εκτροχιασμός χωρίς κάποιον να κοπανάει από πίσω το ρυθμό. Και αυτό είναι μια άποψη. Και μπορεί στο επόμενο λαηβ να τα σπάσουν και να αναγκαστούν τα ακραία τα μουσικά τα φαινόμενα να ανασκευάσουν. Δεν θα είναι και η πρώτη φορά.

Η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι χωρίς καμία αμφιβολία στο τραγούδι που κλείνει το δίσκο (Choices) στο σημείο που σκάει ένα ξέσπασμα που φέρνει στο νου το "ένα παράξενο τραγούδι" από τα ξύλινα σπαθιά. Ο Φαντασμένιος νομίζει ότι αυτή είναι η αρχή μιας υπέροχης φιλίας.. και πως να είναι αλλιώς όταν οι ροοστάτες και τα ποτενσιόμετρα είναι τέρμα δεξιά και τα λαμπάκια κόκκινα..

~~~~~~~o~~~~~~~

Ένα πολύ καλό κείμενο για το δίσκο από το presspop: λινκ

υγ. Προσεχώς στα ακραία μουσικά φαινόμενα το καλά κρυμμένο μυστικό της Αθήνας. Μόνο στα ακραία "ψαγμένα" μουσικά φαινόμενα.