Ο φαντασμένιος τη μισή ζωή του πεθαίνει και την άλλη μισή είτε γράφει για τα περί των fat white family είτε για τα περί των τουαρέγκ

Για αυτή την εβδομάδα από το μέτωπο του Νότιου Λονδίνου έχουμε το νέο δισκάκι των The Moonlandingz στο οποίο συμμετέχουν  - μεταξύ άλλων  - ο Iggy και η Nadine Shah. Είναι ο Lias Saudi ο Μίδας της ανεξάρτητης μουσικής του 2025; Είναι.

Στα νέα του Νίγηρα έχουμε την νέα κυκλοφορία της Sahel Sounds δηλαδή δυο τραγούδια του Mohamed Alassane Karzo. Αυτή είναι  πρώτη κυκλοφορία του καλλιτέχνη που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τους μουσικούς του Νίγηρα. Ο ιδρυτής της Sahel Sounds Christopher Kirkley τον άκουσε πρώτη φορά το 2012 να παίζει με την κιθάρα του που είχε συνδέσει σε ένα από τα παλιά στέρεο με τα 5-cd και έμεινε εντυπωσιασμένος από τις συγχορδίες που έπαιζε καθώς και τον τρόπο που τραγουδούσε μένοντας πάνω σε μια νότα. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το γνωστό ροκ της ερήμου, δηλαδή τις ξεσηκωτικές μουσικές γάμου, αλλά με "fada" δηλαδή τη μουσική που παίζουν σε μαζώξεις φίλων στις γειτονιές. Πριν εμφανιστεί στη Sahel, ο Καρζό έχτισε τη φήμη του στην πόλη του Αγκαντεζ με πρόχειρες ηχογραφήσεις που άλλαζαν χέρια μέσω κινητών και μπλουτουθ. Το ένα από τα δύο τραγούδια (Mafelawen) έχει ηχογραφηθεί με κινητό, και όμως δεν μπορεί να σκεφτεί ο Φαντασμένιος ποιος παραγωγός και ποιο στούντιο θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα αυτή την αβάσταχτη μελωδία της κιθάρας και το σπαρακτικό τραγούδι του Καρζό. Μαγικό.

Μένουμε στο Αγκαντεζ όπου οι άρχοντες της κιθάρας Mdou Moctar συνεχίζουν την παράδοση σύμφωνα με την οποία κυκλοφορούν κάθε δίσκο τους και σε μια ακουστική εκδοχή. Έτσι στο επικό Funeral for Jusice  έπεσε λίγο πράσινο και έγινε Tears for Injustice. Το αποτέλεσμα δεν είναι ένα μπονους υλικό για τους οπαδούς της μπάντας αλλά ένας δίσκος με απίστευτη ατμόσφαιρα. Κάτι που μοιάζει απόλυτα λογικό καθώς όπως γράφουν και στο δελτίο τύπου ο Mdou συνήθως γράφει τα τραγούδια του με μια ακουστική κιθάρα. Είναι καλύτερο από το φουλ κομπλέ ηλεκτρικό; Είναι.

Σε άλλα νέα, την περασμένη Κυριακή το βήμα είχε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον ηγέτη της Αλ Κάιντα Ιγιάντ Αγκ Γκαλί που στο παρελθόν έγραφε στίχους για τους Tinariwen. Εδώ έχει ανέβει ηλεκτρονικά το άρθρο με τον προβοκατόρικο τίτλο "ο  ροκάς που έγινε τζιζαντιστής".

Και ένα μπόνους από το Wire, το οποίο μπορεί να μην έχει πια τη στήλη "global" αλλά στο τεύχος Απριλίου είχε μια εκτενή δισκοκριτική στο δίσκο Wheels of Omon  στον οποίο οι γιαπωνέζοι Kuunatic διηγούνται σε 8 μέρη τι συμβαίνει τις 45 ώρες καθώς ο φανταστικός πλανήτης τους (Kuurandia) κάνει μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο (Omon). Μπάσο, ντραμς, συνθεσάιζερ, κάμποσα αρχαία γιαπωνέζικα όργανα και αρκετή φαντασμενίαση έχουν ως αποτέλεσμα έναν σύγχρονο ψυχεδελικό ήχο που φέρνει στο μυαλό μπάντες όπως οι Goat. Ψαχτείτε.