comfort gig - The Jesus And Mary Chain στο Gazarte 25/6

Τι είναι η ζωή; Ποιο είναι το νόημα αυτής; Μήπως ο μόνος στόχος είναι μια χαρούμενη ζωή και αν είναι έτσι τότε τι είναι η χαρούμενη ζωή; Είναι δυνατόν η χαρούμενη ζωή να συνδυαστεί με μια βραδιά στο Gazarte, Ιούνιο μήνα; Δείτε τη φωτογραφία, τι λέτε; 

Τρία χρόνια μετά το κάτι σαν λαηβ στο release (λινκ εδώ) να τα αδέρφια Reid για δύο εμφανίσεις ανάμεσα στις δύο μεγάλες συναυλίες του αλτερνατιβ (Idles, fontaines) σε ένα χώρο που για τα συγκροτήματα μοιάζει με χολ πριν από την πύλη του Άδη. Και όμως αυτό δεν ήταν ακόμα ένα βράδυ μπαρπαροκάδων, υπάρχουν αρκετοί που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν οι Jesus το 1995 έπαιζαν σαπορτ στους The Cure. Ήδη από τις πρώτες νότες του April Skies είναι ξεκάθαρο ότι εδώ όλα θα πάνε καλά. Ο κόσμος έχει όρεξη, ο ήχος είναι καλός, το σετλιστ ακόμα και στην τύχη να το κάνουν δεν μπορεί να αποτύχει, και δείτε ξανά την φωτογραφία. 

Στο Cracking Up ο Φαντασμένιος βλέπει στα μάτια κάποιων να περνάει η γλυκιά θύμηση από το λαηβ του 98 στο Ρόδον, η οποία από τα πρώτα ριφ του Head On (να και οι Pixies)  μετατρέπεται σε μέγα ενθουσιασμό (δεν υπάρχει σωστή απάντηση εδώ στο ποια εκτέλεση των Pixies είναι καλύτερη).  Οι παρευρισκόμενιοι τη δεύτερη μέρα είχαν τη χαρά να ακούσουν και το Sometimes Always (φυσικά χωρίς την Hope Sandoval και δυστυχώς χωρίς την Χαρούλα Αλεξίου) το οποίο το οδήγησε στην κορύφωση του Just Like Honey. Αυτή η κορυφαία στιγμή της παγκόσμιας τέχνης που η μελαγχολία συναντά την ελπίδα, η εισαγωγή με το μπιτ του Be My Baby, το βαρύ ριφ της κιθάρας που σκάει στο 50 δευτερόλεπτο, "I'll be your plastic toy" δεν είναι τυχαίο που η Κόπολα στο Lost In Translation δεν ήθελε με τίποτα να το κόψει και ενώ η σκηνή έχει ουσιαστικά ολοκληρωθεί με το που ο Μάρεϊ μπαίνει στο αμάξι την τραβάει ακόμα δύο λεπτά γεμίζοντας την με πλάνα από την πόλη. 

Εντωμεταξύ ο Γουίλιαμ έχει θεματάκι με τη μέση του κάθισε σε καρέκλα, αλλά και πάλι είναι όλα υπέροχα. Η εμφάνιση των Jesus And Mary Chain ήταν ο ορισμός του απολαυστικού λαηβ. Η ευχαρίστηση εδώ δεν πηγάζει από τη χαρά της ανακάλυψης ή το στοιχείο του αιφνιδιασμού, αλλά από την άνεση και την οικειότητα. Θυμάστε παλιά που ήταν της μόδας η άποψη πως η χαρά της ζωής βρίσκεται στα απλά πράγματα; Κοιτάει ο Φαντασμένιος τη φωτογραφία ξανά και σκέφτεται γιατί δεν έχει ακόμα κλείσει ακόμα εισιτήριο για τις συναυλίες των My Bloody Valentine. Η χαρά της ζωής είναι ευθέως ανάλογη με τον αριθμό των ενισχυτών που έχει στην πλάτη του ο κιθαρίστας.

Cancel Fantasmenios - Idles, Glass Beams και Sprints στις Τζιτζιφιές 18/06

Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι Sprints; 

Το πρώτο σλοτ του release πρέπει να είναι η μεγαλύτερη κατάρα για ένα συγκρότημα σε αυτή τη χώρα. Είναι πραγματικά θαύμα ότι τόσα χρόνια δεν έχει πεθάνει κάποιος μουσικός την ώρα που ανοίγει το φεστιβαλ με τον πιο αδυσώπητο ήλιο να του πέφτει στη μούρη. Οπότε τι να πει για το σετ των Sprints o Φαντασμένιος; Τους έβλεπε εκεί πάνω να το παλεύουν, να παίζουν όμορφα τις μάλλον αδιάφορες γκαραζοσυνθέσεις τους. 

Είχε βέβαια έναν αέρα, αλλά τι να το κάνεις που ήταν κόντρα στη σκηνή οπότε το μόνο αποτέλεσμα ήταν να έρχεται μια αγνή ατόφια μασχαλίλα εκ παλινδρομικών κινήσεων των ενθουσιασμένων οπαδών ή και απλού κόσμου που ακολούθησε το έναυσμα της μπάντας να αφήσει τη σκιά δίπλα από τον πύργο του ηχολήπτη. Αναμενόμενα κακός ήχος - εντάξει αυτό δεν είναι σλοτ, είναι η Σκύλλα και η Χάρυβδη των λαηβ - και μάλλον δεν είναι καλό που οι Jesus του dj ακούστηκαν τόσο απολαυστικοί στο διάλειμμα. Έχετε καταλάβει που πάει το πράγμα, κλείστε το τώρα καλύτερα να μην έχετε θέμα με την πίεση σας μετά.  

Κενό δίκτυο - #43ο Indie free festival στην πλατεία νερού

Εμείς εδώ είμαστε ακραία μουσικά φαινόμενα, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να σχολιάσουμε την απόλυτη στιγμή παραφροσύνης όταν κάποιος από το release είπε "μετά τους Sprints και πριν τους Idles να βάλουμε τους Glass Beams που παίζει ο εν λευκώ". Και όχι ό,τι έχει κάποια σημασία αλλά οι Glass Beams αντί για οριεντάλ easy listening του βγήκανε προγκρεσιβ τρανς ρεηβ. 

Πάνω στους χρυσούς βωμούς τους, με τις χρυσές τους μάσκες, τα φοβερά ρούχα και μαλλιά, ούτε παλαιστίνες ούτε τίποτα, αποστασιοποιημένοι θα ήταν ο τέλειος λαγός καθώς μετά από αυτό το πράγμα θα καυλώνατε ακόμα και αν έπαιζε ο Φαντασμένιος κιθάρα, πόσο μάλλον η καλύτερη λαηβ μπάντα στη Γη. Τελευταία προειδοποίηση, και να ξέρετε πως ο Φαντασμένιος δεν φέρει ουδεμία ευθύνη αν σε λίγο η συσκευή που κρατάτε έχει σπάσει.

 

Ο Δημήτρης ο Μπούρας 

είπε πως έχει δίκιο ο Φαντασμένιος που σας λέει ότι είστε όλοι για τον πούτσο*. Τι έχουμε εδώ; Φαντασμένιος με Idles όπως Πουρναράκης με Νόρις ή Τσιτσιπάς με τον Πατέρα του ή Τράκης με τους Αγγελόπουλους; 

Μια σχέση που ξεκίνησε το 2018 και μάλλον κορυφώθηκε με αυτό το λαηβ ρηβιου (στο οποίο ο Φαντασμένιος δεν είχε πάει). Κάποια στιγμή τον Μάρτιο τον πιάνει ένας κολλητός και του λέει "άκου να σου πω, εντάξει έχεις τα κολλήματα σου, λογικό, σε ξέρω τόσα χρόνια, αλλά ρε παιδάκι μου εκτίθεσαι, δεν γίνεται να λες πως δεν σου αρέσουν, πήγαινε να τους δεις μια φορά". Οπότε άφησε τον κύριο Αργύρη μελαγχολικό ο Φαντασμένιος και να μπροστά στην καλύτερη μπάντα του κόσμου. 

Που εντάξει, έτσι που είναι ο κόσμος, δεν είναι καθόλου περίεργο να σας αρέσουν οι Idles. Άρτιοι στιλιστικά, φοβερά μαλλιά, ρούχα, μουστάκια τατουάζ, ύφος, μπράτσα αλλά και φουστανάκι, στιλιστικά είναι από άλλο πλανήτη. Μουσικά κυριαρχούν τα μάτσο φωνητικά (sic) και βασικά η ματσίλα είναι παντού σε σημείο ο Φαντασμένιος να σκέφτεται πως γίνεται ρε Idles να είστε woke με τόση ματσίλα; (Διασκευή στο κλασικό Αλμοδοβαρικό "πως γίνεται να είσαι φαλλοκράτης με τόσο μεγάλα βυζιά;"). 

Από ένταση λίγα πράγματα, δηλαδή αν αυτή είναι η καλύτερη λαηβ μπάντα στον πλανήτη, ανθυποσημαντικές κιθαριστικές μπάντες τύπου Metz, θα έπρεπε να είναι ήδη στο Rock and Roll Hall of Fame. Είχανε βέβαια τους φυτευτούς τους (τα ξέρουμε αυτά απο τις Savages στο Plissken) οπότε είχαμε κάτι σαν μος πιτ; Σαν punk rock Ικαριώτικο; Bασικά αν βγάλεις τα ooooo και οη οη οη και βάλεις αηντεεεε ε τότε μπορεί να δεις και τον Τάλμποτ με σγουρά μαλλιά να τραγουδάει Μάλαμα. Ε ρε τι θα έγραφε ο Φαντασμένιος αν έβρεχε το μπαφοσύννεφο πάνω από το release. 

Δεν είχαν ένταση οι Idles αλλά μάλλον έκαναν ρεκόρ φέτος στη λευτεριά για την Παλαιστίνη. Αθήνα και βιβα παλαιστίνο φουλ του φουλ ο Τάλμποτ και ήδη από το πρώτο τραγούδι έδωσαν το έναυσμα στον κόσμο να χορέψει για την Παλαιστίνη. Ώπα αυτό είναι η πλήρης μεταφορά στην πραγματική ζωή από το φοβερό τόπων μύστες όπου στο δεύτερο μέρος ο ρεηβερ Μάρκος Πελώνης λέει "εγώ χορεύω για την κλιματική αλλαγή". 

Λοιπόν τώρα εδώ θα πείτε χέσε μας ρε Σώτη Τριανταφύλλου των φτωχών αλλά 1-2-3-10 φορές free Palestine, στην πόρτα free κοκα κόλα, ήρθε στο μυαλό του Φαντασμένιου ο Lias Soudi που πρώτος είχε πει για το πόσο δήθεν είναι οι Idles. Και μην ακούτε τον κομπλεξικό Φαντασμένιο, μην ακούτε καν τον τεράστιο Δημήτρη Μπούρα αλλά μήπως να ακούγατε τον τύπο ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΖΟΥΣΕ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ στις pub των οποίων έχτισαν το hype τους οι Idles; 

Ματσίλα και στην ενσυναίσθηση την οποία την έχουν τόσο μεγάλη που κεράσανε και μια αλληλεγγύη στον λαό του Ιράν (όλα στο μπλέντερ). Ναι αυτό που γίνεται στη Γάζα είναι μια γενοκτονία, ναι πρέπει όλοι μας να το φωνάζουμε σε κάθε ευκαιρία αλλά μήπως εδώ το έχουμε παρακάνει με τις ανώδυνες συμβολικές πράξεις; Ή μήπως δεν έχουμε πληρώσει σε δυο ώρες ανέπαφα το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα του Ιρανού σε μπιρες; Joy as an act of resistance λοιπόν κλάην μάην και η μόνη αλήθεια (πέρα από το κακό με τα λευκά τογιότα)  είναι πως έχουμε μόνο μια μικρή και καλά ελεγχόμενη ιδέα για την αλήθεια. 

Να ξέρουν άραγε οι Idles πως το 1940 μια εβραϊκή τρομοκρατική οργάνωση είχε μιλήσει με τους Γάλλους του Βισύ στη Συρία ζητώντας να μεταφέρει στον Χίτλερ πως θα πολεμήσουν στο πλευρό του αν αυτός υποστήριζε την επανασύσταση του εβραϊκού κράτους; Τότε οι Βρετανοί είχαν εφαρμόσει τη λευκή βίβλο θέτοντας αυστηρούς κανόνες στην μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη. Την ίδια χρονιά το υπερωκεάνιο Patria, βυθίστηκε κατόπιν σαμποτάζ στο λιμάνι στης Χάιφα. Το πλοίο μετέφερε περίπου 1.800 Εβραίους πρόσφυγες από την Ευρώπη, οι οποίοι είχαν φτάσει παράνομα στην Παλαιστίνη. Κάποια χρόνια πριν το Ιρακ είχε δημιουργηθεί γιατί ένας σύμβουλος του Τσόρτσιλ τον έπεισε πως το πετρέλαιο θα αντικαταστήσει το κάρβουνο στα πολεμικά πλοία. Για όποια ενδιαφέρετε για την ιστορία της εποχής ας διαβάσει το "Μια γραμμή στην Άμμο" του Barr James. Η ελληνική μετάφραση είναι προβληματική αλλά ως προς την πληροφορία το βιβλίο είναι καταπληκτικό. 

*Σημείωση (21/6): O φοβερός Δ. Μπούρας λέει πως ο Φάντα έχει δίκιο που κράζει τον κόσμο. Εννοείτε πως ΔΕΝ συμφωνεί μαζί του για τους Idles. Δύο πράγματα μπορούν να είναι ταυτόχρονα αληθή 

Ενα λαηβ (στις Τζιτζιφιές με τον Ben Frost) ένα Single ένας δίσκος και μια πατάτες

Από λάηβ αυτή την εβδομάδα ο Φαντασμένιος βρέθηκε στον θόλο του Νιάρχου στις τζιτζιφιές όπου απόλαυσε την μινιμαλ σε χρόνο (45λεπτό) και ένταση (μας πήραν σε ένταση τα παιδάκια στο πάρκο) εμφάνιση του κύριου Ben Frost. Καμία σχέση φυσικά με τις ακρότητες του 2015, εδώ είχαμε μια άσκηση στον ήχο 360 με "το ριζοσπαστικό σύστημα 4DSOUND του στούντιο MONOM" όπως γράφει το δελτίο τύπου του φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

 

Σε άλλα νέα ο αγαπημένος μπλογκερ δεν πήγε σε κανένα από τα χιπι χιπι λαηβ, νηστεία ενδεχομένως για την 18η Ιουνίου που ενδεχομένως να βρει μπροστά του, τους Idles. Τώρα αυτό παίζει διότι την ίδια μέρα εμφανίζεται το καλύτερο συγκρότημα της γης. Η ειρωνεία έχει πάει σε άλλο επίπεδο πάντως πάει δεν πάει ο Φαντασμένιος το έχει ήδη έτοιμο το ποστ για το λαηβ, αν έχετε καμιά πρόταση ή επιθυμία επί του θέματος μπορείτε να απευθυνθείτε στην γραμματεία παπάκι τζιμεηλ ντοτ κομ.

 

Κυκλοφόρησαν χτες οι Prolapse το δεύτερο Single τους και ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του

νέου δίσκου που θα έχει τίτλο I Wonder When They're Going To Destroy Your Face. Είναι τόσο απολαυστικό το δίλεπτο cha cha cha 2000 που δεν θα είχε πρόβλημα ο Φαντασμένιος να το ακούσει στο ρηπιτ έως την 28η Αυγούστου που θα κυκλοφορήσει ο δίσκος. Το πιο υποτιμημένο παύλα παραγκωνισμένο συγκρότημα όλων των εποχών επιστρέφει και θα είναι δυο φορές πιο άδικο να παραμείνει στην αφάνεια όταν οι Fontaines DC - δικαίως -  κατακτούν  τον κόσμο.

 

Το Shallow είναι ο πρώτος δίσκος του μπασίστα των Ride, Steve Queralt. O δίσκος ηχητικά είναι ακριβώς στο σημείο που το ορθόδοξο Shoegaze συναντά το ορθόδοξο ποστ-ροκ. Και όπως είναι αναμενόμενο από τις δύο παραπάνω προτάσεις δεν έχει ούτε ψίχουλο να προσφέρει στο αδηφάγο τέρας της μουσική πρωτοπορίας.  Τι έχουμε εδώ; Έχουμε καλές  έως πολύ καλές συνθέσεις, όμορφες μελωδίες εξαιρετικές εκτελέσεις και μία ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;; λινκ. Το Messenger στο οποίο συμμετέχει η Verity Susman (των Electrelane) λογικά θα δεν θα γίνει επιτυχία αλλά είναι σίγουρο πως θα αναγνωριστεί και θα πάρει τη θέση που του αξίζει μαζί με όλα τα κλασικά shoegaze διαμάντια όταν επιτέλους η ουνέσκο αναδείξει το μουσικό αυτό είδος σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Μπράβο κύριε Steve και με αυτά και με αυτά τώρα πια ξέρουμε ποιος είναι σίγουρα αθώος για την brit pop κωλοτούμπα των Ride στα 90s.

(O Φαντασμένιος ο παντού) The House of Love στο Gazarte 31/06

Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν είναι καθόλου αυτό που νομίζεις. Μπορεί να φταίει που το Shine on ήταν στα 10 τραγούδια που έπαιζαν στην κασέτα μετά το κλείσιμο του Ρόδον 94,4. Για μήνες ο νεαρός Φάντα άνοιγε το ράδιο λες και θα γίνει το θαύμα να αναστηθεί ο πιο κουλ ραδιοφωνικός σταθμός. Το σχεδόν ψιθυριστό Shine on που τραγουδάει στο τέλος ο Τσάντγουικ γέμιζε με μελαγχολία την εφηβική καρδούλα του Φάντα. Από εκείνη την κασέτα μόνο το Here Comes Your Man των Pixies άκουγε με χαρά, ενδεχομένως γιατί είναι αστείο (βλέπετε το θεώρημα Larry Gus στο ποστ για Spiritualized παρακάτω). 

Περάσαν χίλια χρόνια μέχρι να έρθουν τα ρομποτ και να πετάξουν τάχαμου ταχαμου προτεινόμενο το Hedonist. Αποκάλυψη, ο ώριμος μπλογκερ έμεινε με τη φάτσα του Homelander (Boys) στη σκηνή που έμαθε ότι έχει παιδί. Για δύο μήνες ο χρόνος μετριέται στα δευτερόλεπτα των δύο πρώτων δίσκων. Tι μελωδία στο Hannah, τι παιχνίδι shoegazατο στο love in a car, τι indie ανεμελιά στο Beatles and The Stones, απόλαυση. 

Να είναι καλά λοιπόν οι Έλληνες διοργανωτές συναυλιών που έχουν βάλει σκοπό να μην αφήσουν GenX με αξιοπρεπή διαθήκη και ο Φαντασμένιος με φοβερό μομέντουμ συμπλήρωσε τρία λαηβ σε τρεις μέρες με τους The House of Love στο Gazarte. Εδώ δεν υπάρχει καμία έκπληξη είναι όλα όμορφα αλλά και ήρεμα, απίστευτα ήρεμα, βασικά δεν θυμάται ο Φαντασμένιος την τελευταία φορά που βρέθηκε σε ροκ συναυλία και επικρατούσε τόση ησυχία μεταξύ των τραγουδιών. Επίσης δεν θυμάται την τελευταία φορά που αισθάνθηκε ότι ρίχνει τον μέσο όρο ηλικίας, οπότε να είναι από την κούραση; Να είναι παρενέργειες από τα χάπια για την πίεση ή απλά σεβασμός;  Μια χαρά έτσι και δεν πειράζει που δεν έγινε των Inspiral Carpets το κάγκελο. Ο Φάντα θα κρατήσει σίγουρα το I don't  know why i love you (τραγούδι προφήτης για τον ήχο των 90s) και το επικό shoegaze post rock - ναι Post rock- φινάλε (love in a car).  

 

The Murder Capital - Warmduscher άσσο ημίχρονο, διπλό τελικό στο Gagarin 30/05

30/05/2025. Η ημερομηνία σημειώνεται στις σημαντικές για το αθηναϊκό Indie κοινό. Από εδώ και πέρα αρκεί να ρωτήσεις κάποιον που ήταν εκείνη την Παρασκευή για να καταλάβεις σε ποια σέκτα του αλτερνατιβ ανήκει.

 

Cat Power. Πήγαν οι πιο όμορφοι σίγουρα. Είναι μάλλον οι πιο σίγουροι για την επιλογή τους διότι η ομορφιά τους έχει δημιουργήσει την πεποίθηση πως τα ξέρουν όλα.

 

Raveonettes. Αυτοί εδώ είναι οι πιο αγνοί. Δεν χαμπαριάζουν από Hype. Φαν φακτ, οι Raveonettes είχαν διχάσει τους γνωστούς 300 και την πρωταπριλιά του 2005 καθώς την ίδια μέρα παίζανε και οι φοβεροί Lali Puna. Φαν Φακτ 2. Σε εκείνο το λαηβ των Lali Puna εμφανίστηκε ο πιο ενοχλητικός τύπος που έχει πατήσει ποτέ σε συναυλία, ούρλιαζε σε όλο το λαηβ να παίξουν το 40 days. Α πα πα.  

 

Jazz Festival. Σοβαρά τώρα; 

 

Murder Capital/Warmduscher. Όποιος ξέρει, ξέρει και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Η σωστή αφίσα του double bill την περασμένη Παρασκευή στο Gagarin θα ήταν: Fat White Family Side project: Warmduscher με την γραμματοσειρά των Fat White 100 φορές πιο μεγάλη. Παρέμβαση: έχει κατηγορηθεί ο Φαντασμένιος για υπερβολές, σίγουρα όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, έντεκα αυτοί έντεκα και εμείς στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί ΑΛΛΑ αγαπητές φίλες να είστε σίγουρες πως αυτά που ακολουθούν δεν φέρουν ίχνος εμπάθειας και προκατάληψης. Αν είναι να πιστέψετε μια φορά τον Φάντα, τώρα είναι η στιγμή.  

Έως την περασμένη Παρασκευή αποτελούσαν τους λιγότερο αγαπημένους του Φάντα από την συνομοταξία Fat White Family αλλά ω διάολοι και αρχάγγελοι του αρχαίου Πέκαμ χρειάστηκε λιγότερο από ένα λεπτό για να δει το φως ο Φαντασμένιος. Το φως που αντανακλούσε στα γυαλιά ηλίου τους, στην τέλεια χαραγμένη χωρίστρα του πληκτρά τους, στα σταγονίδια του μικρού νέφους που δημιούργησε το φτύσιμο μπίρας του μπασίστα και φυσικά στα υπέροχα ξανθά μαλλιά του ντραμερ στον οποίο  κάποιοι είδαν τον Ντέιβ Γκρολ του Smells Like Teen Spirit. 

Πώς γίνεται ο ήχος να είναι τόσο άθλιος αλλά να ακούγονται όλα τόσο τέλεια; Όπως πρέπει να είναι το post punk, συνθεσάιζερ τόσο όσο, κιθάρες από το θεό, οι Warmduscher παίρνουν το ποστ πανκ και το πάνε όπου θέλουν από το χιπ χοπ έως την βόρεια Αφρική, είναι τέτοια η καύλα που ο Φαντασμένιος σκέφτεται πως χρειάζεται κάποιος να τον βουτήξει δυο λεπτά στο λαηβ των Spiritualized για να συνέλθει. Αλλά και πάλι δεν θα είχε καμία ελπίδα γιατί τώρα στη σκηνή περιφέρεται ίσως η πιο όμορφη γυναίκα που έχει πατήσει στο Gagarin. Η Nuha Ruby Ra είναι ο βελζεβούλης που με λέιζερ μάτια βάζει φωτιά στη χορωδία του Jason Pierce. 

Στο Tainted Lunch ο ρυθμός είναι τόσο τέλειος που θα δικαιολογούσε κάθε ακρότητα, δεν θα πει για hype idles και μουστάκια ο Φαντασμένιος, θα αρκεστεί στο σεμνό "το ίδιο ακριβώς λαηβ σε ένα πιο μαζεμένο χώρο - πχ an club - θα έμενε στην ιστορία". Βέβαια ακόμα και έτσι οι Warmduscher είναι το πιο κουλ πράγμα που θα δείτε τουλάχιστον για το 2025. 

Στα νέα του νότιου Λονδίνου να σημειωθεί πως ο Λιακος ο Σαουντί έκανε παιδί, οπότε αν δεν το ξεχάσει πουθενά υπάρχει σοβαρή ελπίδα το κίνημα γαματωσύνης να περάσει και στον επόμενο αιώνα. 

 

Tο δεύτερο όνομα της βραδιάς, οι γραφικούληδες The Murder Capital που ειδικά προς το τέλος του σετ ήταν αρκετά καλοί, κάτι σαν μικροί fontaines δηλαδή κάτι σαν πολύ μικροί Whipping Boy. Μέχρι να φτάσουμε εκεί έπρεπε να ακούσουμε τον τραγουδιστή άλλοτε να μανουριάζει με κάποιον που του πέταξε μια μπίρα (fyi αυτός που φώναζε στους Lali Puna ήταν πιο πέρα) και άλλοτε να μονολογεί νοσταλγώντας την πατρίδα του λες και του είπανε να γυρίσει με καράβι πίσω στο Δουβλίνο. 

Το πιο ντεκαβλέ της βραδιάς ήταν σίγουρα ο αλά βου-που σηκωμένος πόλο γιακάς του μπασίστα. Κρατάμε τις συγκλονιστικές εκτελέσεις των Ethel και Words Lost Meaning, να είναι καλά τα παιδιά κατάφεραν να συνεφέρουν τον Φάντα σε λιγότερο από μια μέρα μετά τον αργό θάνατο των Spiritualized.   

 

Spiritualized στον Λυκαβηττό 29/6 (4 θεωρήματα)

Τρεις συναυλίες σε τρεις μέρες. Πάμε.

 

Θεώρημα πρώτο (γνωστό και ως θεώρημα Larry Gus)

Σε πρόσφατο podcast της Inner Ear ο Larry Gus είπε ότι μπορεί να συνδεθεί μόνο με μουσική που έχει χιουμορ. Το κρατάμε αυτό και διαβάζουμε δυνατά "οι Spiritualized στον Λυκαβηττό". Διαβάζουμε δυνατά και ορθοφωνικά  "Οι Spiritualized". Σκατά. Σκατά. Σκατά. Ήταν πάντα εκεί, στον τίτλο, ξεκάθαρο, οι Spiritualized. δηλαδή τι μπορεί να περιμένει κάποιος από μια μπάντα που λέγεται Spiritualized; Είναι πιο ξεκάθαρο από την αμπαλίαση του Μλαντένοβιτς, ο τύπος κάθεται πλάγια να μην κοιτάει το κοινό, φακ είναι αδιανόητο το πόσο σοβαρά παίρνει τον εαυτό του και αυτό που κάνει.  

 

Θεώρημα δεύτερο (Του Cureologist Μανώλη από την Γκράβα) 

Κάθε τρία τραγούδια οι Spiritualized έχουν ένα τραγούδι με εισαγωγή που θυμίζει το Electricity αλλά να είστε σίγουροι ότι δεν θα παίξουν ποτέ το Electricity. 

Βασικά το Setlist ήταν μεγάλο θέμα καθώς φέτος παίζουν ολόκληρο το Pure Phase με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την κυκλοφορία του. Για το λαηβ του Λυκαβηττού δεν έγραφε τίποτα για Pure Phase οπότε o Φαντασμένιος περίμενε με την καραμπίνα να κράξει τους διοργανωτές για μια απάτη που ίσως να ξεπέρναγε την εμφάνιση των Esmerine. Να θυμίσει ο Φαντασμένιος πως στα πλαίσια της προώθησης της συναυλίας είχε βγει αφίσα η οποία έγραφε Godspeed You Black Emperor side project: Esmerine. Ήταν μια μικρή λεπτομέρεια ότι στην αφίσα του λαηβ το όνομα της μπάντας ήταν 100 φορές μικρότερο από αυτό των Godspeed You Black Emperor. 

Πάντως στο σενάριο του Pure Phase ο Φαντασμένιος από την μια θα έκραζε τους διοργανωτές αλλά από την άλλη θα αγαλλίαζε η καρδούλα του με τις Spacemen κιθάρες και θα απολάμβανε τις ξινισμένες φατσούλες του ανύπαρκτου Indie κοινού της Αθήνας που επί μια εβδομάδα άκουγε τα Ladies and Gentlemen και Let it Come Down. 

 

Θεώρημα τρίτο (Φαντασμενικ) 

Οι Spiritualized του 2025 έχουν ενδιαφέρον όταν οι τρεις κοπέλες στα φωνητικά δεν χορεύουν. Με το που άρχιζαν να κουνάνε γοφούς και χεράκια ένιωθε ο Φαντασμένιος σαν τον Γιώργο Kαραγκούνη σε γήπεδο γκολφ. Βαρεμάρα ανάμεσα σε άπειρα Lord, shine, light, come on Και lay down. Και το 2004 στο Gagarin είχαν το gospel στοιχείο αλλά τους θυμάται πιο ηλεκτρικούς ο Φάντα. Μπορεί να ήταν ο ενθουσιασμός που η παναθα πήγαινε καρφωτή για ντάμπλ. Ενδεχομένως.    

 

Θεώρημα τέταρτο (Βομβικό) 

Οι Spiritualized δεν έχουν καμία σχέση με τους Spacemen 3. 

Είναι κατόρθωμα πως ένα συγκρότημα που έχει τόσα πολλά καλά τραγούδια ακούγεται τόσο αδιάφορο. Εννέα άτομα στη σκηνή κακοφωτισμένα και με ένα ήχο που ακόμα και τις λίγες στιγμές έντασης έμοιαζε να είναι σε ρύθμιση παράστασης του φεστιβάλ Αθηνών. Είναι σαν να πάρει η πανάθα έναν φοβερό Βραζιλιάνο, με φοβερό βιογραφικό, ο οποίος στο πρώτο γκολ που βάζει σηκώνει φανέλα για να φανεί από μέσα η φράση "Ο Θεός είναι πιστός".  Κυρίες και κύριοι ας είμαστε ειλικρινείς. Η συναυλία των Spiritualized μπαίνει άνετα στη λίστα με τις χειρότερες συναυλίες που έχουν γίνει στην Ελλάδα.

κουλτούρα και λευκά τογιότα

Ο κόσμος καταρρέει, όλα πάνε σκατά, το σύστημα, ο καπιταλισμός, τα μονοπώλια, οι σκοτεινές δυνάμεις και ένα σωρό γενικότητες σέρνονται από γενιά σε γενιά με ένα μόνο αποτέλεσμα, την αδράνεια. Στην πραγματικότητα για όλα τα ζητήματα υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη εξήγηση. 

Ο Φαντασμένιος, ο αυθεντικός και τεκμηριωμένος είναι εδώ για να σας λύσει όλες τις απορίες.

 

Γιατί η Αθήνα έχει κίνηση;

Πολλοί μιλούν για τους δρόμους, τα ΜΜΜ, την μορφολογία του εδάφους, μπλα, μπλα, μπλα, λάθος, λάθος, λάθος. Η κίνηση δημιουργείται γιατί ένα αυτοκίνητο συναντάει μπροστά του ένα άλλο αυτοκίνητο που πάει με μικρότερη ταχύτητα. Συνεπώς αν ακολουθήσουμε τη σειρά των αυτοκινήτων θα βρεθούμε μπροστά σε ένα αυτοκίνητο το οποίο είναι το πρώτο που δεν έχει μπροστά του άλλο. Σύμφωνα με τη θεωρία της στατιστικής αυτό το αυτοκίνητο θα είναι της μάρκας Τογιότα (Toyota). Και είναι απόλυτα λογικό αυτό το αυτοκίνητο να πηγαίνει πιο αργά από αυτό που είναι πίσω του καθώς ως γνωστόν τα Τογιότα δεν χαλάνε με τίποτα, είναι από σίδερο και από μπετον φτιαγμένα, οπότε είναι αναμενόμενο στην παραμικρή ανηφόρα να ζοριστούν σαν κορπορειτ δρομέα που τρέχει πρώτη φορά 5k στον μαραθώνιο. 

Εντωμεταξύ στην αλυσίδα την κίνησης σκεφτείτε πως υπάρχουν και άλλα τογιότα σε ανηφόρες που γαμάνε τη ροή. Αν δε υπολογίσουμε πως τα περισσότερα από αυτά τα τογιότα είναι λευκά τότε έχουμε ακόμα μια ενδιαφέρουσα πτυχή του προβλήματος. Τα λευκά αυτοκίνητα φαίνονται από παντού και σε κάθε συνθήκη, με αποτέλεσμα όταν κάποιος συναντήσει μπροστά του ένα λευκό αυτοκίνητο να κρατήσει μια μεγαλύτερη απόσταση από αυτή που θα κράταγε από ένα αυτοκίνητο με οποιοδήποτε άλλο χρώμα. 

Συμπερασματικά για την κίνηση φταίνε τα λευκά τογιότα. Παλιότερη θεωρία για τα λευκά τογιότα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

 

Φάντα έχεις να προτείνεις κάνα καλό δίσκο με γυναικεία φωνητικά; 

 

Αγαπητή αναγνώστρια πρέπει οπωσδήποτε αν ακούσεις το Something Soft των αγριεμένων M(h)aol. Εδώ έχουμε να κάνουμε με καραμπινάτο της Kim Gordon το κάγκελο. Ως προς τη θεματολογία, σε πρόσφατη συνέντευξη τους (λινκ) είπαν πως τα περισσότερα τραγούδια τους είναι για τον φεμινισμό ή τα σκυλιά. Αν χτες είδες Eurovision τότε να ξέρεις πως είσαι για την κουλτούρα αυτού του τόπου ότι είναι τα τογιότα για την κίνηση. Άκου 20 φορές τον δίσκο των M(h)aol μπας και σωθεί αυτός ο κόσμος.

 

 

 

Φάντα έχεις να προτείνεις και κανένα άλλο καλό δίσκο με γυναικεία φωνητικά; 

 

Αγαπητή φίλη από εδώ οι καταπληκτικές καλιφορνέζες L.A. Witch με το νέο τους δίσκο  DOGGOD. Εδώ το μήνυμα είναι ξεκάθαρο πια, κάτω τα λευκά τογιότα, ζήτω οι σκύλοι. Ζήτω και οι πρώιμοι Cure και το καλό γκαραζ-ψυχ-ασιντ-λο φαη ροκ από όπου και αν προέρχεται. Tο ομότιτλο τραγούδι πρέπει να παίζει σε όλα τα indie μπαρ. It's Cool as fuck, no doubt about it όπως γράφει ο δισκοκριτικός του Wire.

 

εδω μιλάμε για λατρεία

Την περασμένη εβδομάδα προβλήθηκε στην Αθήνα (Arte fiasco μεγάλη η χάρη σου) η ταινία του Alex Ross Perry για τους Pavement με τίτλο Pavements. Ωραία ταινία που λογικά θα αρέσει στους λιγότερο φανατικούς της μπάντας καθώς παρότι ντοκιμαντερ η πληροφορία που προσφέρει είναι για τους απόφοιτους δημοτικού της Indie. Όσο δε λιγότερο έχει παρακολουθήσει κάποια την μπάντα τόσο πιο πιθανό είναι να πιστέψει πως αυτή η ταινία δεν είναι η απόλυτη αγιογραφία του κυρ Stephen Malkmus. 

Το Pavements προβλήθηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Μάρτιο. Ο Φαντασμένιος δεν κατάφερε να το δει αλλά είχε την ευκαιρία να δει το "Κύριλλος και Μεθόδιος – Οι Φωτιστές των Σλάβων". Τον τελευταίο καιρό ο Φάντα ασχολείται με την βαλκανική ιστορία. Το έναυσμα ήταν το καταπληκτικό βιβλίο Βαλκανική κολυμβήθρα ονομάτων του Ε. Ζάχου Παπαζαχαρίου (συνεργάτη των Χειμερινών Κολυμβητών στην μαστοράντζα). Ανυποψίαστος και βασιζόμενος στο ότι το φεστιβαλ έχει κάποια ποιοτικά εχέγγυα δεν στάθηκε στο "φωτιστές" του τίτλου και έκλεισε εισιτήριο. 

Το πράγμα άρχισε να στραβώνει από τις σκάλες που οδηγούν στην αίθουσα Π. Ζάννας. Για πρώτη φορά μετά από καιρό ο Φαντασμένιος ένιωσε ένας νέος με όμορφη αισθητική. Η αίσθηση αυτή κορυφώθηκε όταν λίγο πριν την είσοδο της αίθουσα είδε τους πρώτους παπαδομοναχούς με αραιά γένια. Με πολύ κόπο ο νεαρός μπλογκερ βρήκε μια θέση όπου ο διπλανός του μάλλον ήταν από τους λίγους που δεν ακολουθεί τον κανόνα του περασμένου αιώνα, μπάνιο κάθε Σάββατο. Και ταραταταζουμ ταρατατζουμ έχουμε παρουσίαση της ταινίας και ένας κύριος από το φεστιβαλ λέει πόσο χαρούμενος είναι που το φεστιβάλ προβάλει την νέα ταινία της κα Παπαλιού. Μα καλά αυτή δεν είναι η γυναίκα του σημαντικού παραγωγού (μέρες του 36, Θίασος, Κιέριον και πολλά άλλα); Τι γίνεται εδώ μέσα ρε;

Η προβολή ξεκινάει, τα ψέματα τελειώσαν. Η ιστορία ξετυλίγεται με δραματουργία τόσο απλή και κακή που θα τη ζήλευε το πιο καλτ b-movie όλων των εποχών, εικόνες και πλάνα η χαρά της τεχνητής νοημοσύνης, χιονισμένη ακρόπολη, γραφικά γραφιστικά και άπειρα πανοραμικά και εναέρια πλάνα, από πράσινες κοιλάδες, ερήμους, το γκραν κάνιον και παγόβουνα. ΝΑΙ ΠΑΓΟΒΟΥΝΑ. Στο τέλος βέβαια η σκηνοθέτρια είπε πως ήταν πολύ κοπιαστικό να γυρίσει όλο τον κόσμο για αυτά τα πλάνα, και το ένστικτο αυτοσυντήρησης του φάντα κέρδισε και δεν ρώτησε "ΠΟΥ ΤΟ ΓΥΡΙΣΑΤΕ ΤΟ ΠΑΓOΒΟΥΝΟ ΜΑΝΤΑΜ ΠΟΥ???? ΚΑΙ ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ ΜΕ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ????. Ως προς τη θεματολογία ο φωτισμός πήγε γόνα, με αγίους που έκαναν θαύματα και μια μάμπο τζάμπο σύνδεση με τον αγώνα κατά των Ναζί, ένα φανταστικό παραμύθι μπράβο σε όλους, μπράβο στην κα Παπαλιού που λογικά δεν έχει δει ούτε μισή ταινία από αυτές που έκανε παραγωγή ο άντρας της, μπράβο και στο φεστιβαλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που το 2025 με περηφάνια προβάλει τέτοια σκουπίδια. Ο Φαντασμένιος πάντως έχει πια την απάντηση στη χειρότερη ταινία που έχει δει ποτέ στο σινεμά. 

 

Μπόνους, πάρτε και τον νέο δίσκο  των Floral Image που δεν τον έχουν πάρει χαμπάρι ακόμα οι χιπι, έτσι για να διατηρηθεί και ο χαρακτήρας της μουσικής ενημέρωσης που έχουν τα τελευταία ποστ. Βρετανικό ψυχεδελικό ροκ  - τύπου οι beatles πάνε Ινδία - το οποίο δεν έχει τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα μα τίποτα  καινούργιο να προσφέρει στη μουσική. Μόνο ευχάριστη μουσική και καλά τραγούδια αλλά ποιος ασχολείται με όλα αυτά;

 

~~~~~~~~~~~o~~~~~~~~~~~

 

top-5 Pavement

Date with IKEA

Perfume-V

Unseen Power of the Picket Fence (We're marchig through Georgia G G G Georgia) 

Fight This Generation

Passat Dream 

Και η σειρά στους δίσκους είναι: Slanted, Brighten, Crooked, Wowee, Terror.

Indie διαμαντάκια (EPs)

Όσο ψάχνεις βρίσκεις μέρος 345. Για τον περισσότερο κόσμο το Σικάγο είναι η πόλη των ανέμων και των Bulls, για τα Indie παιδιά είναι η πόλη του Post rock. Από εκεί είναι οι Cancer House οι οποίοι σίγουρα δεν θα μείνουν στην ιστορία για τους εμπνευσμένους τίτλους, το περσινό τους EP το είπαν demos με μικρά γράμματα ενώ το 2ο τραγούδι  - ας πούμε το hit τους - λέγεται untittled. Από την άλλη οι συνθέσεις τους είναι τόσο καλές που βάζουν σε σκέψεις τον Φαντασμένιο για δευτέρα παρουσία του post rock. Εντάξει post rock είναι, οι νεοτερισμοί δεν ήταν ποτέ το φόρτε της ταμπέλας, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αν σου κάτσουν καλές συνθέσεις σε κάτι που έρχεται από τους Mogwai του come on die young και περνά από Slint και Dirty Three. Ψαχτείτε.

Στο μέτωπο της καλής Indie-pop σήμερα έχουμε - τι άλλο;- Καλιφόρνια. Οι The Pennys είναι το νέο συγκρότημα του Mike Ramos (σεσημασμένος εδώ με Flowertown και Cindy) και του R.E. Seraphin. Το πρώτο τους EP κυκλοφόρησε την πρωτομαγιά και είναι ένα ακόμα indie-pop διαμαντάκι που κάνει τον Φάντα να αναρωτιέται τι γίνεται σε αυτή την πολιτεία, μπας και κανένας υπάλληλος της υπηρεσίας ύδρευσης ρίχνει στο νερό αίμα του Bobby Wratten και του Stuart Murdoch;

Ο φαντασμένιος τη μισή ζωή του πεθαίνει και την άλλη μισή είτε γράφει για τα περί των fat white family είτε για τα περί των τουαρέγκ

Για αυτή την εβδομάδα από το μέτωπο του Νότιου Λονδίνου έχουμε το νέο δισκάκι των The Moonlandingz στο οποίο συμμετέχουν  - μεταξύ άλλων  - ο Iggy και η Nadine Shah. Είναι ο Lias Saudi ο Μίδας της ανεξάρτητης μουσικής του 2025; Είναι.

Στα νέα του Νίγηρα έχουμε την νέα κυκλοφορία της Sahel Sounds δηλαδή δυο τραγούδια του Mohamed Alassane Karzo. Αυτή είναι  πρώτη κυκλοφορία του καλλιτέχνη που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τους μουσικούς του Νίγηρα. Ο ιδρυτής της Sahel Sounds Christopher Kirkley τον άκουσε πρώτη φορά το 2012 να παίζει με την κιθάρα του που είχε συνδέσει σε ένα από τα παλιά στέρεο με τα 5-cd και έμεινε εντυπωσιασμένος από τις συγχορδίες που έπαιζε καθώς και τον τρόπο που τραγουδούσε μένοντας πάνω σε μια νότα. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το γνωστό ροκ της ερήμου, δηλαδή τις ξεσηκωτικές μουσικές γάμου, αλλά με "fada" δηλαδή τη μουσική που παίζουν σε μαζώξεις φίλων στις γειτονιές. Πριν εμφανιστεί στη Sahel, ο Καρζό έχτισε τη φήμη του στην πόλη του Αγκαντεζ με πρόχειρες ηχογραφήσεις που άλλαζαν χέρια μέσω κινητών και μπλουτουθ. Το ένα από τα δύο τραγούδια (Mafelawen) έχει ηχογραφηθεί με κινητό, και όμως δεν μπορεί να σκεφτεί ο Φαντασμένιος ποιος παραγωγός και ποιο στούντιο θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα αυτή την αβάσταχτη μελωδία της κιθάρας και το σπαρακτικό τραγούδι του Καρζό. Μαγικό.

Μένουμε στο Αγκαντεζ όπου οι άρχοντες της κιθάρας Mdou Moctar συνεχίζουν την παράδοση σύμφωνα με την οποία κυκλοφορούν κάθε δίσκο τους και σε μια ακουστική εκδοχή. Έτσι στο επικό Funeral for Jusice  έπεσε λίγο πράσινο και έγινε Tears for Injustice. Το αποτέλεσμα δεν είναι ένα μπονους υλικό για τους οπαδούς της μπάντας αλλά ένας δίσκος με απίστευτη ατμόσφαιρα. Κάτι που μοιάζει απόλυτα λογικό καθώς όπως γράφουν και στο δελτίο τύπου ο Mdou συνήθως γράφει τα τραγούδια του με μια ακουστική κιθάρα. Είναι καλύτερο από το φουλ κομπλέ ηλεκτρικό; Είναι.

Σε άλλα νέα, την περασμένη Κυριακή το βήμα είχε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον ηγέτη της Αλ Κάιντα Ιγιάντ Αγκ Γκαλί που στο παρελθόν έγραφε στίχους για τους Tinariwen. Εδώ έχει ανέβει ηλεκτρονικά το άρθρο με τον προβοκατόρικο τίτλο "ο  ροκάς που έγινε τζιζαντιστής".

Και ένα μπόνους από το Wire, το οποίο μπορεί να μην έχει πια τη στήλη "global" αλλά στο τεύχος Απριλίου είχε μια εκτενή δισκοκριτική στο δίσκο Wheels of Omon  στον οποίο οι γιαπωνέζοι Kuunatic διηγούνται σε 8 μέρη τι συμβαίνει τις 45 ώρες καθώς ο φανταστικός πλανήτης τους (Kuurandia) κάνει μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο (Omon). Μπάσο, ντραμς, συνθεσάιζερ, κάμποσα αρχαία γιαπωνέζικα όργανα και αρκετή φαντασμενίαση έχουν ως αποτέλεσμα έναν σύγχρονο ψυχεδελικό ήχο που φέρνει στο μυαλό μπάντες όπως οι Goat. Ψαχτείτε.

Σάββατο του Λαζάρου για τo indie των 90s / Bokomolech, Lost Bodies στην Αρχιτεκτονική 12/4

Φεστιβάλ εντύπου και μάλιστα του αυτοχαρακτηριζόμενου ως fanzine περιδικού lung, χαλαρό ωρολόγιο, ανύπαρκτος εξαερισμός, τσιγαρίλα που ένιωθες ότι μπορείς να την αγκαλιάσεις και να της κάνεις γλυκό έρωτα. Indie των 90s δεύρο έξω! 

Αχ καταραμένη νοσταλγία, μας έχεις διαλύσει. 

Ζούμε την εποχή που μπορείς να ακούς όλη τη μέρα μουσική από όλο τον κόσμο και από όλες τις εποχές αλλά εμείς νοσταλγούμε την εποχή που πασχίζαμε να μαζέψουμε ένα πεντοχίλιαρο και μετά περνάγαμε ώρες στο μετρόπολις να δούμε που αυτό θα κάτσει. Και πόσες μαλακίες δίσκους ακούγαμε με τις ώρες γιατί απλά είχαμε κάνει μια λάθος επιλογή; Νοσταλγούμε τα περιοδικά της εποχής, που τα μαθαίναμε απ' έξω γιατί θα μας έπαιρνε μισή ζωή να βάλουμε στο ράφι τα μισά από αυτά που διαβάζαμε. Πως αλήθεια να ακούγονται "τα κορυφαία pop δημιουργήματα του Ben Watt, Marine Drive Και Abaude" στα οποία αναφέρεται ο Τάκης Κεμμυδιώτης στην κριτική του στο The Boy With The Arab Strap τον Οκτώβριο του 1998 στο Ποπ και Ροκ; Ο νεαρός φάντα θα πούλαγε την ψυχή του στον διάβολο για να μπορούσε να παίρνει όσα cd θέλει από το μετρόπολις και στη συνέχεια να επιλέγει μόνος του τι του αρέσει και τι όχι. 

Από την άλλη είναι και η γνωστή - χιλιογραμμένη σε τούτο το μπλογκ - κατά Θόδωρο Αγγελόπουλο  εκπλήρωση του πρώτου βλέμματος. Έτσι όταν παίζει Prolapse ενώ η σκηνή είναι έτοιμη για να βγουν οι Bokomolech ο Φαντασμένιος νιώθει αυτό το όμορφο συναίσθημα της οικειότητας. Δεν έχει σημασία που η εμφάνιση των Boko ήταν σαν τον Παναθηναϊκό του Αταμάν Οκτώβρη μήνα. Είναι χαρούμενος μόνο και μόνο που τους βλέπει στη σκηνή, ξέρει πως είναι θέμα χρόνου να βρεθεί σε μια συναυλία τους και να σκεφτεί  - για χιλιοστή φορά - πως είναι αδιανόητο το ότι αυτή η μπάντα δεν έκανε καριέρα στο εξωτερικό. Με αφορμή τούτο το λαηβ διαπίστωσε πως έχει γράψει ελάχιστα για Bokomolech στα χίλια χρόνια που έχει το μπλογκ. Σε μια μικρή προσπάθεια αποκατάστασης αυτής της ιστορικής αδικίας αρπάξτε το top-5 του Φάντα για Boko:

1. Worthewait

2. Last Weak

3. Afraid

4. End

5. When I leave

 

Από την άλλη τι να πει κανείς για τους έτερους ήρωες των 90s Lost Bodies. Δεν θα πει τίποτα διότι οι Lost Bodies είναι οι Lost Bodies, δεν τους αγγίζει η νοσταλγία, το αν το μαγαζί δέχεται κάρτες ή θέλει μόνο μετρητά ή αν από κάτω παρακολουθούν φοβερές προσωπικότητες. Ε και αφού φέτος έχουμε τα 25 χρόνια του Ηigh Fidelity τσουπ και το top-5 για Lost Bodies.

1. Μετάνοια

2. Γελάστε

3. Αρκετά

4. Χάνομαι

5. Παγκοσμιοποίηση

 

Μιλώντας για χαμένα κορμιά παύλα φοβερές προσωπικότητες η διοργάνωση μπορεί να κριθεί επιτυχημένη μόνο και μόνο διότι σε αυτή παρευρέθη ο πραγματικός φαντασμένος του ίντερνετ, ο ένας και μοναδικός Μάνος Ραγιάδης ή Raggedy Man. Απίθανο ότι δεν έχει πεθάνει ακόμα και απίστευτα παρήγορο για τον Φάντα να ξέρει πως υπάρχει ακόμα ένας ενεργός μπλογκερ, οποίος μάλιστα πρέπει να έχει μπει ήδη στην 8η δεκαετία της ζωής του. 

 

Μπράβο λοιπόν στο περιοδικό lung για την εκδήλωση, είχε και στήριξη και από τον κόσμο και από τις μπάντες, μια χαρά. Βέβαια εδώ έχουμε πιστοποίηση στον κομπλεξισμ σχολιασμό, οπότε διαβάζοντας το τελευταίο τεύχος ο Φάντα παρατήρησε πως  οι περισσότεροι δίσκοι ήταν από το 2024. Άραγε ποιος δεν είχε δει σε όλες τις λίστες τον δίσκο που κυκλοφόρησαν οι Moin τον Οκτώβριο του 2024; Για να μην πούμε για κάποιους που τους είχαν στις λίστες τους το 2022 (μπράβο τους). Το lung δεν έχει εντελώς χαρακτήρα φανζιν ή τουλάχιστον η οπτική του στο οπαδιλίκι (fan) της μουσικής είναι αρκετά ευρύ για τα γούστα του Φάντα. Ωστόσο στα καλά του θυμίζει fractal, μοιάζει με φρουρό της αλτερνατιβ κοινότητας (ζην).  

 

make indie great again / dandy boy records

Τζιτζεράκια μου γεια σας! Σήμερα ο Φαντασμένιος σας έχει αντεργκράουντ Indie επιτυχίες, τουτέστιν είναι η ώρα για την dandy boy records από το Όκλαντ! 

Η ανεξάρτητη δισκογραφική του Bobby Martinez εμφανίστηκε λίγο μετά το πρώτο κύμα του covid. Είναι η εποχή όπου στο Σαν Φρανσίσκο και στην ευρύτερη περιοχή του κόλπου σκάνε indie pop συγκροτήματα (τύπου The Reds, Pink and Purples) από παντού. Σύμφωνα με τον ιδρυτή της, η dandy boy είναι μια δισκογραφική που υπάρχει για να βγάζει κυκλοφορίες φίλων. Το Sampler We Wouldn't Change a Thing μάλλον είναι η καλύτερη κυκλοφορία για όποια θέλει να μπει να κοινωνήσει στην dandy boy. Αν στο τρίτο τραγούδι (Mercury Girl) των Chime School δεν σας έρθει αυτό το γλυκό αίσθημα ικανοποίησης επειδή νιώθετε ιδιαίτερες αλλά δεν είστε μόνες, αν δεν σας έρθει η μυρωδιά από το μπαρ που πηγαίνατε φοιτήτριες, τότε προσπεράστε, είναι πολύ περίεργο ότι βρεθήκατε εδώ.

Η dandy boy δεν έχει αυστηρά συγκεκριμένο ύφος ή ήχο, ο κοινός παρανομαστής είναι η indie που ξεκινάει από την φολκ pop της Yea-Ming και φτάνει ως το ήπιο shogaze των above me. Αν έπρεπε να διαλέξει μια κυκλοφορία από όλο τον κατάλογο ο Φαντασμένιος, αυτή θα ήταν το Move On των the 1981 στους οποίους παίζει και το αφεντικό της dandy boy. Νιώθει μια αγαλλίαση ο Φαντασμένιος γνωρίζοντας πως υπάρχουν παρέες σαν της dandy boy records που χαίρονται τη δημιουργία και είναι ακόμα πιο σημαντικό ότι όλο αυτό γίνεται στην περιοχή όπου ουσιαστικά εδρεύουν όλοι οι τεχνολογικοί κολοσσοί με τις τεχνητές νοημοσύνες και τους κώδικες που τα ξέρουν όλα. 

Κοριτσάκι σου αρέσει το Heartache Αin't  Νothing; Ναι; Θες να γίνουμε φίλοι;

 

2 δίσκοι 2 σινγκλ και 1 συναυλία

Ο τίτλος του ποστ θα μπορούσε να ήταν τα στανταράκια του Φαντασμένιου. Αλλά δεν είναι.

Με όλο τον χαμό με τους Last Drive δεν έγραψε τίποτα ο Φαντασμένιος για το πρόσφατο τουρ των Echo Tides. Ο συμπαθής μπλόγκερ τους πέτυχε μεταξύ αρκετών ντοκιμαντερ και σουτζουκακίων στο 8ball στη Θεσσαλονίκη. Εδώ είχαμε απίστευτα πράγματα, δηλαδή κόσμος - echo tides σημειώστε άσσο, συναυλία ή πάρτι σημειώσατε διπλό. Στο τέλος όλοι μαζί πάνω στη σκηνή να τραγουδάνε τη βροχή, ω ναι, εδώ μιλάμε για λατρεία. Βέβαια σε κάποια φάση κάποιο ζήτησε τα ροζ φώτα αλλά μάλλον και αυτό είναι μια κάποια βελτίωση. Αγαπημένες στιγμές το οριακά ψαγμένο echo tides, The Blade και το "οι φίλοι μου" και όποιο κατάλαβε, κατάλαβε. 

Μένοντας στα νέα του Κορωπίου, κυκλοφόρησε το νέο Single του Pan Pan με την Λαμπρινή Γκόλια, το Νιώσιμο.  Μια μελωδική μελαγχολική γραμμή, γαμεί, ζητάει εγγραφή, Στέρεο Νόβα εξυμνεί, ομολογεί, ανάγκη επιτακτική, να τα πει, δεν είναι απλά μια φωνή, είναι κραυγή, του Καρέτσα η ντριπλα η κλειστή,  εδώ μιλάμε για το μέλλον. Γιο.

Δίπλα από το Κορωπί είναι το αεροδρόμιο από όπου πήρε ένα αεροπλάνο γεμάτο Σκωτσέζους ο Φαντασμένιος. Σε 3 ώρες ο διπλανός του ήπιε 8 μπίρες και 1 κρασί, μίλησαν για Mogwai, για τα Χάιλαντς και τον Γιώργο Δώνη. Χαρούμενος ο Σκωτσέζος, δεν μπορούσε να φανταστεί πως σε λίγες ώρες θα έτρωγε 3 από τους μπέμπηδες του Ιβάν,  χαρούμενος και ο Φαντασμένιος, δεν μπορούσε να φανταστεί πως σε λίγες ώρες θα έβγαζαν οι Prolapse το νέο τους τραγούδι On the Quarter Days. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του σαν να μην πέρασε μια μέρα, οι εναλλαγές γυναικείων αντρικών φωνητικών, οι κιθάρες του θεού και ο γνώριμος Prolapsiκος ρυθμός, ζήτω οι Fall, ζήτω οι Sonic Youth ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Μετά το αεροπλάνο ο Φάντα πήρε ένα τρένο και ένα λεωφορείο για να βρεθεί στο μέρος που συμβαίνουν πράγματα, το νότιο Λονδίνο.

O Φανταευνοούμενος Saul Adamczewski  κυκλοφόρησε τον νέο του δίσκο The Coward μαζί με τον Marley Mackey (μέλος των Warmducher που έρχονται στην Ελλάδα 30 Μαϊού). Στον δίσκο συμμετέχει και ο Αμερικανός ποιητής, συγγραφέας, τραγουδιστής και δικηγόρος  John S. Hall. Ο Hall είναι ο ιδρυτής των θρυλικών King Missile με τους οποίος κυκλοφόρησε το επικό τεράστιο χιτ Detachable Penis (ψαγμένοι djs κλέψτε ελεύθερα). 

 

Και κλείνουμε με τα νέα του Κάμπεργουελ με τον δίσκο Mercy των Peter Harris, Fritz Catlin και Lee "Scratch" Perry. O δίσκος είναι η τρίτη κυκλοφορία της Dash The Henge. Ο μικρός fat white family Saudi (Nathan) - συνιδρυτής του δικσκάδικου/δισκοργαφικής - επί μήνες παραληρεί στα σόσιαλ. Στο δελτίο τύπου γράφει: It’s kind of quintessential outsider music - I can’t explain what they are doing, but they have a why, and that’s enough. That’s why I needed to get involved.” Και κάπως έτσι έχουμε έναν κατά βάση ρέγκε δίσκο εδώ για να μην ξεχνάτε πως το μπλογκ αυτό είναι όνομα και πράγμα ακραία μουσικά φαινόμενα. 

 

σαν φαντομάς στους Last Drive στο Gagarn 19/03

 Ο Φαντασμένιος την Τετάρτη 19/03/2025 βρέθηκε στο Gagarin για να δει ξανά τους Last Drive. Ναι, ναι και ναι, ούτε 48 ώρες από όταν έγραφε 1 εκ λέξεις για την και καλά τελευταία συναυλία Last Drive νάτος πάλι υποψήφιος για τα βραβεία Πυξ Λαξ 2025. 

Πάμε λοιπόν, οι Last Drive κέρδισαν για ακόμα μια φορά με την εμφάνιση τους το αθηναϊκό κοινό. Όχι όχι όχι σταμάταααααααα. Τι να γράψει ο Φαντασμένιος; Πάμε από το τέλος του προηγούμενου. Πού είχαμε μείνει; Στο πόσο σωτήρια είναι η πλαϊνή πόρτα του Gagarin στα sold out. Η πόρτα ήταν σωτήρια πράγματι αλλά μετά του έκατσε ένας κόμπος του Φαντασμένιου που δεν έλεγε να φύγει. Ναι ήταν το τελευταίο αλλά αυτοί θα παίξουν ακόμα τρεις φορές,  πως να αντέξει ο Φαντασμένιος να ζει μια ζωή κανονική όταν ξέρει πως αυτοί θα παίζουν εκεί. Αλλά όταν κάτι το θέλεις πολύ συνωμοτεί όλο το συμπ ΣΤΑΜΑΤΑ ΦΑΝΤΑ ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑ. 

Εδώ λοιπόν έγινε κάτι μαγικό, εμφανίστηκε ο Άρης με εισιτήριο. Ό,τι να ναι και αυτός. Το επόμενο συναίσθημα ήταν σαν να έχει βάλει κάποιος στο μιξερ την επιστροφή του Λέτο στην πανάθα, τη μέρα που οι MBV επέστρεψαν στη δισκογραφία το 2013, και όλες τις φόρες που οι πρώην γύρισαν πίσω απεγνωσμένα και παρακάλαγαν. 

Το σχέδιο σε γενικές γραμμές θα μείνει το ίδιο με μια μικρή τροποποίηση, αυτή τη φορά θα σταθεί στα αριστερά ο Φαντασμένιος. Κατά τα άλλα όχι περιττές κινήσεις, μακρυά από αντιπερισπασμούς, ευτυχώς αυτή τη φορά δεν υπήρχε η κάμερα να πηγαίνει πέρα δώθε πάνω από την πλατεία.

Ο ήχος κατά τα γνωστά δυνατός, το setlist έχει αρκετές αλλαγές, ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης γεμίζει τον Φαντα όταν ακούει το It's all over now baby blue, περίεργο που δεν κλείνουν το σετ με αυτό, πάντως φαίνεται να έχουν βρει τη φόρμα τους, παίζουν καλύτερα, χαμογελάνε συνέχεια, το απολαμβάνουν. ο Alex K. λέει πως όλο αυτό το βλέπουν σαν μια ανατολή. Ο κόσμος είναι πιο μαζεμένος από το Σάββατο, αλλά τουλάχιστον στις πρώτες σειρές νιώθεις την γιορτή.

 Δύο φίλοι στα 40 φεύγα μοιάζει να έχουν έρθει στο καπάκι από τη δουλειά, ενδεχομένως να έχουν χρόνια να πάνε σε συναυλία, χορεύουν και μοιάζουν 20 χρόνια νεότεροι, δίπλα κάποιοι πιτσιρικάδες, οι Drive κάνουν μια σωστή παύση όταν ακούγεται το σύνθημα για την Παλαιστίνη. Λείπει ο αηντα ενώ θα μπορούσε να είναι και ο Peter Buck εδώ. Ο πιο μουσικοσπασικλας R.E.M. είχε δηλώσει πριν το λαηβ τους το 1998 πως έχει κάποιες κυκλοφορίες των Last Drive. 

"Αυτό το τραγούδι το αφιερώνουμε σε όλες τις μπάντες που έχουμε παίξει μαζί". Δεν είναι Iggy, δεν είναι Stooges, το έπαιξαν και το Σάββατο, αλλά τώρα ο υποψιασμένος  Φαντασμενιος απολαμβάνει όσο δεν πάει την εκτέλεση τους στο Revolution των Spacemen 3. Δεν θα παίξουν το A Glass Of Broken Dreams, για να γκρινιάζει ο Φάντα ότι δεν άκουσε και τα πέντε αγαπημένα του τραγούδια στα τελευταία λαηβ, αλλά θα κλείσουν το κύριο σετ παίζοντας στη σειρά (όπως και στο δίσκο) τα Every Night και Night of The Phantom, δηλαδή τα τραγούδια που έδωσαν στον Αγγελόπουλο για την ταινία του Τοπίο στην Ομίχλη. 

Οι Last Drive είναι πολύ σημαντικοί όχι μόνο για τη μουσική αλλά για όλη την εναλλακτική κουλτούρα. Μαζί με τους Στέρεο Νόβα, την εποχή της αργής επικοινωνίας, ήταν κάτι παραπάνω από ένα σωσίβιο για ένα μικρό έθνος που δεν ήθελε να βουτήξει στο πέλαγος από μπουζούκια και λουλούδια. 

Στο encore αυτή τη φορά είχε I love cindy, Bad Roads χαμό και Gone Gone Gone κατά τα γνωστά αγνή παρθένα διασκέδαση. Κλείσανε με μια όχι τόσο καλή εκτέλεση του Blue Moon, το οποίο δεν έχει καμία λογική διότι οι Last Drive παίζουν καλύτερα.

Τελικά ο Άρης είναι πιο σωτήριος και από την πλευρική πόρτα του Gagarin, σαν σκηνοθέτης άλλαξε το τέλος από τετελεσμένο ξεκάθαρο και αβάσταχτο σε πιο ρευστό, ανοιχτό σε διάφορες ερμηνείες. Και αφού το βλέπουν έτσι οι drive θα το δει και ο Φάντα, η εποχή του διωγμού των παλεοαλτερνατιβ έχει περάσει, η εναλλακτική σκηνή είναι εδώ και αλλάζει τα πράγματα, το καλοκαίρι θα γεμίσει το ΟΑΚΑ, οπότε ποια νοσταλγία, εδώ μιλάμε για το μέλλον. Καλά να περάσετε όσοι τους δείτε αυτες τις μέρες, απολαύστε την κάθε στιγμή, Fun Fun Fun χωρίς κανένα έλεος  - αντίο Last Drive!

 

The Last Last Drive - Gagarin 15/3

Σε 2 εβδομάδες τούτο το μπλογκ συμπληρώνει 18 χρόνια με πάνω από χίλια ποστ, 226 από τα οποία έχουν θέμα τις συναυλίες. Δύσκολο να τους βάλεις την ταμπέλα λαηβ ρίβιου καθώς δεν θα βρεις ποτέ τη φράση "κέρδισαν με την εμφάνιση τους το αθηναϊκό κοινό". Η αποστροφή του κύριου Φαντασμένιου στις κοινοτοπίες δοκιμάζεται όσο ποτέ ξανά όταν το θέμα είναι οι τελευταίες συναυλίες των Last Drive. Φαίνεται ήδη από τον τίτλο. Εδώ τα τετριμμένα είναι τα βιωματικά, είναι οι ιστορίες που αποδεικνύουν πως ο συντάκτης ήταν τότε και μετά είχε ακούσει και μετά ο Alex K. του είχε χαμογελάσει και κάποτε τους είχε δει και μια κοπέλα και ένα ποτό και δύο μπέρμπον και εν κατακλείδι την έχει μεγάλη την Last Drive. Εδώ στο φαντασμενιος μπλογκσποτ βέβαια ο βαθμός επίδρασης είναι μηδαμινός οπότε θα του γαμήσει στο βιωματικό ο Φάντα.

~Πολύ πριν από τη συναυλία

Πριν πάνε στη συναυλία οι μουσικόφιλοι πρέπει να επιλέξουν τη συναυλία και να αγοράσουν εισιτήριο. Παλιότερα τα sold out ήταν σπάνια οπότε συνήθως οι μουσικόφιλοι τα αγοράζανε στην πόρτα ή το πολύ πολύ καμιά εβδομάδα πριν από κάποιο δισκάδικο του κέντρου. Πλέον τα αγοράζουν μήνες πριν και τα αποθηκεύουν στο ηλεκτρονικό πορτοφόλι. Κάποιοι τα τυπώνουν σε A4 για να μην έχουν καθυστερήσεις στην πόρτα και να μην τσακώνονται με τον πορτιέρη για την φωτεινότητα του κινητού. Κάποιοι μπαίνουν με προσκλήσεις, και καθότι η πρόσκληση προσθέτει πόντους γαματοσύνης είναι ικανοί να περάσουν κάμποσες ώρες για να βρουν την πρόσκληση. Αν η συναυλία γίνει sold out τότε το ενδιαφέρον μεγαλώνει κατακόρυφα και ψάχνουν για εισιτήριο ακόμα και αυτοί που δεν είχαν σκοπό να πάνε. Κάποιες φορές τα συγκροτήματα προσθέτουν επιπλέον ημερομηνίες. Έτσι έκαναν και οι Last Drive

~Λίγο πριν από τη συναυλία

Το ντύσιμο είναι πολύ σημαντικό καθώς αν ο μουσικόφιλος πάρει ένα σχόλιο του τύπου "τι ωραία μπλούζα" ή "τι γαμάτο συγκρότημα!" έχει αποσβέσει το μισό του εισιτηρίου. Υπάρχουν και οι μεγάλοι αγνοί οπαδοί που η αγάπη τους σπάει όλα τα φράγματα του κουλνες και πάνε στη συναυλία με t-shirt της μπάντας που παίζει. Κάποιοι φέρνουν και μπακπακ όπου κρύβουν μπίρες τις οποίες κάνει πως ψάχνει ο πορτιέρης κατά την είσοδο. Ο Φαντασμενιος έχει πάντα το φλασκί του, όχι γιατί είναι τσιγκούνης, αλλά κυρίως γιατί δεν θέλει να πηγαινοέρχεται στο μπαρ. Για τους last drive ο Φαντασμένιος επέλεξε ένα καλό ουίσκι, ελαφρύ τεχνικό πανωφόρι και ένα μαύρο t-shirt με πράσινα γράμματα dash the henge που πάνε με τα μάτια του. Την μπλούζα του την έχει κάνει δώρο ο κολλητός του που δυστυχώς δεν θα ήταν στο λαηβ, όπως δεν ήταν και στο reunion τον Μάιο του 2007. 

~Πολύ λίγο πριν από τη συναυλία

Οι μουσικόφιλοι μιλάνε και κάποιοι από αυτούς είναι τόσο σπουδαίοι που θεωρούν ότι η παρουσία τους είναι πιο σημαντική από την ίδια τη συναυλία. Ο στόχος του Φαντασμένιου ήταν να μπει κοιτώντας μόνο μπροστά, ιδανικά δέκα λεπτά πριν ξεκινήσει το σετ, ίσα ίσα να πιει το πρώτο ποτό. Τον Μάιο  του 2007 καθόταν αριστερά, πριν το τελευταίο σκαλοπάτι, το περασμένο Σάββατο κάθισε δεξιά, καθότι ο Θόδωρος στη σκηνή που παίζει το Every Night στο τοπίο της ομίχλης είχε τους ήρωες να κάθονται δεξιά της σκηνής. Πόσο γεμάτοι νιώθετε άραγε τώρα που ξέρετε αυτή την πληροφορία; Η θέση στη συναυλία είναι σημαντική, κάποιοι έχουν στανταρ θέσεις, το σημαντικό είναι οι γείτονες να μην μυρίζουν, καπνίζουν, αερίζονται, κατουριούνται, διψάνε. Κάποιοι αποφεύγουν τους ψηλούς αλλά η θεωρία του Φάντα είναι πως σε sold out πίσω από αυτούς υπάρχει πάντα ο απαραίτητος ζωτικός χώρος. 22:04 βγαίνουν στη σκηνή, τα τελευταία χρόνια όλες οι συναυλίες ξεκινάνε στην ώρα τους.

~Στη συναυλία

Οι Last Drive μπαίνουν κατά τα γνωστά, οι ενισχυτές στο τέρμα και όποιον πάρει ο χάρος. Ο κόσμος ακολουθεί, δεν χρειάζεται κάποια ειδική περίσταση για να κερδίσουν τον κόσμο με το setlist τους οι Last Drive. "Όσοι έχουν περάσει από την μπάντα είναι για πάντα στην μπάντα" λέει ο Alex K. και στη σκηνή ανεβαίνει ο P. Pep. Παρά τις προβλέψεις, δεν έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση υπερμπαρπαδίασης. Το αντίθετο μάλλον, οι κάτω των 40 είναι αρκετοί γεγονός που επιβεβαιώνει τη σπουδαιότητα του συγκροτήματος για το ροκ σε αυτή τη χώρα. 

Αυτή δεν είναι ακόμα μια συναυλία, υπάρχει μια φοβερή ατμόσφαιρά χαράς και θετικής ενέργειας που κυριαρχεί στο χώρο παρά τις αρκετές παρεμβολές από κάμερες που πάνε πέρα δώθε, μπακπακ, μπίρες, ανθρώπινες μυρωδιές, τσιγάρα απλά, τσιγάρα ηλεκτρονικά, τσιγάρα ενισχυμένα, όλα αναμενόμενα, δεν θα μας χαλάσει τίποτα τη γιορτή. Μόνο θα γελάσουμε με τους πραγματικούς χίπι φαντασμένους (αυτούς που την έχουν πολύ μεγάλη την last drive) όταν η επίσημη τους γαμάτη φωτογράφος τους έβαλε στο σκόπευτρο και ο ενθουσιασμός τους πήγε από το τέσσερα στο δέκα.

Οι Last Drive θυμούνται το reunion του 2007 Και αφιερώνουν ένα τραγούδι στον Νίκο Τριανταφυλλίδη. Κάποια στιγμή ανεβαίνει στη σκηνή και ο Θάνος Αμοργινός, χαμός στα Shot With Crystal Balls in My Hands και Killhead Therapy, το ένα έπος μετά το άλλο και στο Have Mercy η εντροπία αυξάνει επικίνδυνα. Οι Drive φεύγουν από τη σκηνή μετά από δύο ώρες που μοιάζουν δέκα λεπτά. Και κάπου εδώ τα ψέμματα τελειώνουν, για όσες δεν έχουν εισιτήριο για τα επόμενα λαηβ είναι τώρα ή ποτέ. Στο πρώτο ανκόρ λογικά το Gagarin κουνήθηκε 2-3 εκατοστά από τη θέση του, στο gone gone gone μπορεί η μετατόπιση να ήταν και καθ' ύψος. Στο δεύτερο ανκόρ μπλε φώτα, blue moon και καταλαβαίνετε, για αυτό σε αυτά τα λαηβ είναι καλό να πηγαίνει κάποιος μόνος του. Βέβαια κάποια στιγμή σε ένα γρήγορο σκανάρισμα ο Φαντασμένιος είδε και άλλους που ένιωσαν κάπως πιο έντονα το αίσθημα της απώλειας. Είναι και αυτά τα νεαρά κωλόπαιδα που το ευχαριστιούνται τόσο πολύ και νομίζει ο Φαντασμένιος ότι τους κοιτάει μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή στην τελευταία σκηνή στους Απόντες του Γραμματικού. Βέβαια για αυτούς δεν είναι τόσο η τελευταία συναυλία των Last Drive αλλά ακόμα μία πολύ καλή ροκ εντ ρολ συναυλία όπου ο τραγουδιστής είπε τα αντιφασιστικά του ενώ στην μπότα των ντραμς υπάρχει και μια παλαιστινιακή σημαία. Φυσικά και δεν υπάρχει κάτι λάθος σε όλο αυτό.

~Λίγο μετά τη συναυλία

Το μόνο καλό με το Gagarin είναι η πλευρική πόρτα που ανοίγει στα sold out. Ο Φαντασμένιος σε λίγα λεπτά περπατάει στους άδειους δρόμους και σκέφτεται πόσο σωτήρια είναι αυτή η πόρτα. Καθότι συνήθως μετά τις συναυλίες ο κόσμος μιλάει, και ειδικά μετά από αυτή τη συναυλία καταλαβαίνετε πως έχει να πει πολλά. Ήταν μια πολύ καλή συναυλία και γενικά αυτό είναι το νόημα, να πηγαίνει ο κόσμος να περνάει καλά. Εδώ όμως αυτό που έχει συμβεί είναι όμορφο αλλά και αβάσταχτα μελαγχολικό. Όπως σε εκείνη τη σκηνή στο τοπίο στην ομίχλη που οι ήρωες της ταινίας είναι σε μια τεράστια συννεφιασμένη παραλία και ένας από αυτούς πάει στο τζουκ μποξ και βάζει το The Night o The Phantom. 

~Μετά τη συναυλία

Υπερβολική φαντασμενίαση για ακόμα μια φορά. Λοιπόν αν θες κάτι σε κιθάρα άκου το The Pattern Speaks των SKLOSS. yo.

Τέσσερις δίσκοι και μία συναυλία

Είναι αυτή η μανιέρα του Φαντασμένιου να τα γράφει όλα περίεργα και τις περισσότερες φορές χάνονται κάποιες σημαντικές πληροφορίες. Ξέρατε εσείς πως κυκλοφόρησαν στο τέλος του 2024 νέο δίσκο οι αγαπητικοί του Φαντασμένιου - πάρτε ανάσα - 93MillionMilesFromTheSun; Εδώ. Ορθόδοξο shoegaze (ή θάνατος) από τους 93MillionMilesFromTheSun που αν σε πιάσουν οι 3-4 καλές μελωδίες λογικά θα αναρωτιέσαι γιατί διαβάζεις μόνο σε αυτό το Blog για δαύτους.

Στην κατηγορία Ο ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΙΟΣ ΤΑ ΛΕΕΙ, ΕΣΕΙΣ ΤΑ ΑΚΟΥΤΕ, κυκλοφόρησαν νέο πολύ καλό δίσκο οι Horsegirl (#3 στην Φανταλίστα του 2022) και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Επίσης βγήκε το Decius Vol. II (Splendour & Obedience). Ε και δεν ξέρετε ότι ο Lias των Fat White είναι στους decius τι έχετε να πάθετε. Πάντως με διαφορά λίγων ωρών το έπαιξε στο BBC radio 6 o Iggy και η DJ στο μπαρ που ας πούμε ότι συχνάζει ο Φαντασμένιος. Και κάπου εκεί χαλάρωσε και το ηφαίστειο της Σαντορίνης, δηλαδή μετά από όλα αυτά θέλετε να σας πει ο Φάντα πως είναι δισκάρα; Σε άλλα νέα από τον ομφαλό της γης (δηλαδή το νότιο Λονδίνο), κυκλοφόρησε το single Moving Along ο Juno Valentine, τραγουδιάρης των Children Of the Pope (βλέπε δυο ποστ παρακάτω). Σε Sinlge και από το ευρύτερο παρεάκι του Πέκαμ σας έχει ο Φάντα το περσινό των Red Perils, Space Dogs. Χορευτικό έπος από την Ιταλομεξικανή Stefania F. Cardenas των αδικοχαμένων Madonnatron. Μια χαρά και το ας πούμε B-side Bollywood Gangsta. Μακάρι να ακολουθήσει δίσκος. 

Νταϊάν, είναι 11:30 το πρωί, 8η Ιανουαρίου του 2025, μπαίνω στον κόσμο της Ethel Cain. Το Perverts, είναι να πανέμορφο ποστ φολκ ατμοσφαιρικό έπος μίλια μακρυά από τις προηγούμενες κυκλοφορίες της καλλιτέχνιδος. Έπος μιάμισης ώρας το οποίο όμως η ίδια βαφτίζει EP. Όπως και να έχει θα τα ξαναπούμε τον Δεκέμβρη.

Η φωτογραφία είναι από την τίμια εμφάνιση της Grand River στο φετινό Stegi Radio Takeover. Το φετινό takeover ήταν τόσο βαρετό που ο φάντα δεν θυμάται καν γιατί δεν του άρεσε.