(not so) High Fidelity

 Σε περίπου 11 δευτερόλεπτα θα πείτε "ήταν σίγουρο πως δεν θα σου άρεσε, το παίζεις άνετος αλλά μια χαρά γουστάρεις πατριαρχία κλασικέ χιψτερ Φαντασμένιο". Το νέο High Fidelity είναι πιο δήθεν από λαηβ Mary and The Boy σε διαμέρισμα στη Ν. Ιωνία το 2007. Και όσο προβλέψιμη μοιάζει η άποψη του Φάντασμένιου άλλο τόσο είναι και αντίδραση σας. 

Η καρδούλα του High Fidelity είναι η δυσλειτουργία του ήρωα να ζευγαρώσει και η σύνδεση της με το κόλλημα του με τη μουσική. Είναι δυσλειτουργικός επειδή το πιο σημαντικό πράγμα είναι η μουσική ή η μουσική είναι το παν επειδή στη μάχη με το άλλο φύλλο είναι πάντα χαμένος; 

Η JΖoe Kravitz είναι πολύ όμορφη και αβάσταχτα κουλ για να μας πείσει πως πραγματικά πιστεύει  πως δεν τη θέλει κανείς. Και αν ο Φάντα μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια για το παραπάνω, δεν μπορεί να μη γελάει όταν τη βλέπει να κάνει mixtape στο laptop ακούγοντας βινύλια. Δεν πείθεις δεσποινίς Κράβιτζ πως είσαι μία από εμάς ή μία από οποιονδήποτε νιώθει ανίκανος να αγοράσει οτιδήποτε άλλο εκτός από δισκάκια και έχει μικρούς οργασμούς όταν σκίζει με προσοχή τη ζελατίνα ενός LP. Δεν γίνεται μαντάμ να ακούς τόσο μεηνστρημ μουσική σε 7αρια σε λαμπάτο, βάλε και άκου σε μπλουτουθ ράδιο ή σε κανά γιουτουμπ.

Μόνο σε σειρά επιστημονικής φαντασίας μία 30χρονη έχει ένα δισκάδικο στο οποίο το ημερολόγιο μοιάζει να σταμάτησε το 2002. Υπάρχουν τέτοια δισκοπωλεία αλλά πίσω από το ταμείο είναι άνθρωποι που θυμούνται πολύ καλά τι έκαναν όταν έσκασε ο αντιδραστήρας του τσερνομπιλ. 

Στο High Fidelity 1998 οι ήρωες είναι σίγουρα κολλημένοι με το βινύλιο αλλά μια χαρά πουλάει το CD με τα 3 EP των Beta Band ο Κιούζακ και απολαμβάνει ιδιαίτερα το cd της Λιζα Μπονετ. Διότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι η μουσική, το κόλλημα με το φυσικό φορματ έρχεται δεύτερο. Οπότε μις Κράβιτζ η ταμπέλα no cds όπως καταλαβαίνεις είναι κάπως δήθεν όταν στα 23 από τα 25 λεπτά του επεισοδίου παίζεις με το γαμάτο σου 6G κινητό.

Η επιτυχία του High Fidelity 1998 είναι η απόλυτη αποτυχία του High Fidelity 2020, δεν μπορεί κανείς να ταυτιστεί με κάποιον από τους ήρωες. Λάθος. Μπορεί να ταυτιστεί όποια πιστεύει πως το στιλ είναι πιο πάνω από τη μουσική. Και αυτό δεν είναι κακό απλά δεν ενδιαφέρει τον Φαντασμένιο. Αντίθετα θα είχε πραγματικά αξία η διασκευή της ταινίας αν η διάθεση για ανατροπή δεν περιοριζόταν μόνο στην αλλαγή φύλλου  του ήρωα αλλά επεκτεινόταν και στο υπόλοιπο περιβάλλον, για παράδειγμα η Κράβιτζ θα μπορούσε να έχει ένα δισκάδικο εξειδικευμένο στην νταρκ εξπεριμενταλ τεκνο. Αυτά. Κράξτε.