στο βλέμμα του Οδυσσέα

Αρκετός κόσμος κράζει τα ακραία μουσικά φαινόμενα και τον Φαντασμένιο γιατί σε κάθε ποστ βάζει και μια εκπομπή του. Ε πάρτε δυο..

 

Ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα |13-07-2014 by Fantasmenios on Mixcloud

 

Ακραία ραδιοφωνικά φαινόμενα |06-07-2014 by Fantasmenios on Mixcloud

The Brian Jonestown Fucking Massacre λαηβ στην Αθήνα

Η ωμή αλήθεια

Ο Φαντασμένιος ξέρει πως τουλάχιστον οι μισοί που πήγαν χτες στο φαζ, είχαν περάσει όλη την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2004 ψάχνοντας δισκάκια και πληροφορίες για τους Brian Jonestown Massacre. Πάνε σχεδόν 10 χρόνια από εκείνη τη νύχτα πρεμιέρας που είχε προβληθεί στον κατάμεστο Απόλλωνα το Dig! Σε εκείνο το σαββατιάτικο ποτό ακούστηκαν πολλά "ναι μωρέ τους ξέρω, από τον Μήνα" αλλά το συννεφάκι από πάνω έγραφε "πόσες μπαντάρες υπάρχουν που δεν έχω ιδέα πως υπάρχουν;". Το Dig! ήταν η ταινία που από τη μία έκανε γνωστούς τους BJM αλλά από την άλλη τους κόλλησε την ταμπέλα του περίεργου, του γραφικού. Πριν διαγνωσθεί (εκ της οθόνης) ο μαρκ-η-σμιθισμός βαριάς μορφής του Anton, αυτός πρόλαβε στο δεύτερο μισό των 90s να κυκλοφορήσει τόσα όμορφα τραγούδια που για να τον φτάσει ο ο Jack White θα χρειαστεί ακόμα δυο ζωές.

 Στη μετά-DiG εποχή και ενώ ο Anton το ρίχνει στους πειραματισμούς παντός είδους, ο νεαρός τότε Φαντασμένιος ανακάλυπτε πως η νέα αγαπημένη του μπάντα είχε ξεκινήσει με shoegaze. Οι BJΜ από ένα από όλα τα συγκροτήματα περνάνε στα αγαπημένα, στα έχω όλους τους δίσκους, σε αυτά που θα αποτελέσουν τη μουσική υπόκρουση για τις μεγάλες καταστροφές και τις στιγμές που κοκκινίζουν όλα. Κάπως έτσι γεννιόνται τα μεγάλα απωθημένα. 

  

10 χρόνια Φαντασμένισμοι

Πώς άραγε να είναι λαηβ σκεφτόταν ο νεανίας Φαντασμένιος. Έχουν τόσα πολλά καλά τραγούδια που θα μπορούσαν να παίζουν δυο ώρες, να είναι σαν best of, να είναι τέλεια, και ας μην παίξουν τα ένα-δυο πιο αγαπημένα. Σιγά μην παίζει τα παλιά. Και σιγά μην τα παίζει τόσο καλά. Και σιγά μην έρθει στην Ελλάδα. Και σιγά που θα έχει κόσμο αν έρθει. Και σιγά που δεν θα καεί από τα ναρκωτικά. Και ο τύπος έχει τέλεια αίσθηση του χιούμορ, άκου εκεί τίτλος "automatic faggot for the people"!

Ακόμη περισσότερη ωμή αλήθεια

Ο θεραπευμένος καθαρός πια Anton δεν θυμίζει σε τίποτα τον αλητάμπουρα του Dig! Μοιάζει πιο πολύ με την καρτουνίστικη αλά Simpsons εκδοχή του. Έπαιξε γεμάτες δυο ώρες ένα σετ μπεστ οφ με ολίγην από καινούργια. Η μπάντα εκτέλεσε τα παλιά αγαπημένα τραγούδια άψογα και αυτό είναι πολύ λογικό καθώς τα περισσότερα από αυτά είχαν ηχογραφηθεί σχεδόν λαηβ (το thank god for mental illness  γράφτηκε σε μια μέρα!). Δεν έκανε κανένα χατίρι στον Φαντασμένιο, έτσι για να μη σβήσει εντελώς το απωθημένο και είπε ένα ανέκδοτο με το οποίο δεν θα γελάγανε ούτε οι τηλεθεατές του Αντ1. Γέμισε το φαζ και εκτός από τους γνωστούς 300 που περιφερόμαστε, είχε πολλούς νέους που άκουσαν λέει ένα τραγούδι σε μια σειρά στην τηλεόραση. Και αυτό είναι καλό διότι πρέπει να είναι πολύ καθοριστικό να είναι το πρώτο ή δεύτερο λαηβ που βλέπεις αυτό. Ελπίδα. 

Καμία ελπίδα για τον μαλάκα που πέταγε τα μπουκάλια στη σκηνή γιατί ήθελε να δει λαηβ μια σκηνή του Dig. Τέλος μια ειδική μνεία στον θεούλη που είχε φυλάξει ένα μαγικό χαπάκι από το 1978 και αποφάσισε να το πάρει στο λαηβ των BJM. Να τον έχει καλά ο Έλβις!  

pic via flickr

Ο Σοβαρός Πιγκουίνος ξαναχυπά

Το καθιερωμένο πια καλοκαιρινό mixtape του Σοβαρού Πιγκουίνου για τα ακραία μουσικά φαινόμενα. Για το σπίτι, το γραφείο, την παραλία, για το δρόμο, για μετά το φαΐ και πριν τον ύπνο. [λινκ για νταουνλοουντ]

 

Cruel Nature Has Won Again by Serious_Penguin on Mixcloud

~εδώ το mixtape του Πιγκουίνου για το λαηβ της χρονιάς

rapid eye movement #28

Θυμάται ο Φαντασμένιος το ΠΟΠ & ΡΟΚ στα τέλη των 90s. Κάπου στις πρώτες σελίδες υπήρχε μια ενότητα με τίτλο desert island discs. Την επιμέλεια είχε φυσικά  ο λιστομανιακός Γιάννης Πετρίδης. Εκεί λοιπόν δημοσιεύονταν λίστες με τους αγαπημένους δίσκους των αναγνωστών, ενώ τονισμένες σε πλαίσιο βρίσκονταν οι λίστες από γνωστούς Καλλιτέχνες. Σε κάποιο από τα τεύχη (σε αυτό με τους πυξ-λαξ στο εξώφυλλο;) υπήρχε η λίστα με τους 10 αγαπημένους δίσκους του M . Stipe. Τρέχα γύρευε πού, πότε και σε ποιον έδωσε τη λίστα ο Stipe, αλλά δεν έχει σημασία. 

~Η λίστα ήταν σούπερ γιατί είχε 2 δίσκους των Wire! Να ήταν το Pink Flag στο νο1; Σε κάθε περίπτωση όταν εκατομμύρια μουσικόφιλοι βασανίζονται για να χωρέσουν όλους τους έρωτες σε δέκα δάχτυλα ο Stipe καταδικάζει τους ψυχαναγκασμούς και σχηματίζει με δυο wire δάχτυλα το σήμα της νίκης. Τι άλλα; Είχε το horses της Patti Smith (αν διαβάζεις το post μετά το 2016 βλ. rapid eye movement #76) και μπορεί να είχε και Stooges. Σίγουρα είχε Velvets και μάλιστα το 3ο και όχι την μπανάνα και σε περίπτωση που είστε αφηρημένοι να σας θυμίσουμε πως διαβάζετε φαντασμένιο.

Η πιο αναπάντεχη και ταυτόχρονα αξέχαστη επιλογή, η πληροφορία που είναι αποθηκευμένη στο πιο γερό εγκεφαλικό κύτταρο, το κύτταρο το σένιο, αυτό που θα αφήσει τελευταίο τον Φαντασμένιο, είναι το Fellini's Satyricon Soundtrack. Με ένα σμπάρο δυο τριγόνια τουτέστιν και Φελινικός και Nino Rotaικός. Πόσο κουλ πια; Πόσο; Αρκετά για να προσδιορίζεται το κουλνες σε βαθμούς M. Stipe.

/το παρόν ποστ είναι μέρος του διηνεκούς αφιερώματος στους rem με μικρά ποστ στα οποία ο Φαντασμένιος θα αναφέρει αγαπημένες πληροφορίες χωρίς τη βοήθεια των ιντερνετς αλλά μονάχα από μνήμης. Κατά συνέπεια ενδέχεται πολλές από τις πληροφορίες να είναι λάθος. /