comfort gig - The Jesus And Mary Chain στο Gazarte 25/6

Τι είναι η ζωή; Ποιο είναι το νόημα αυτής; Μήπως ο μόνος στόχος είναι μια χαρούμενη ζωή και αν είναι έτσι τότε τι είναι η χαρούμενη ζωή; Είναι δυνατόν η χαρούμενη ζωή να συνδυαστεί με μια βραδιά στο Gazarte, Ιούνιο μήνα; Δείτε τη φωτογραφία, τι λέτε; 

Τρία χρόνια μετά το κάτι σαν λαηβ στο release (λινκ εδώ) να τα αδέρφια Reid για δύο εμφανίσεις ανάμεσα στις δύο μεγάλες συναυλίες του αλτερνατιβ (Idles, fontaines) σε ένα χώρο που για τα συγκροτήματα μοιάζει με χολ πριν από την πύλη του Άδη. Και όμως αυτό δεν ήταν ακόμα ένα βράδυ μπαρπαροκάδων, υπάρχουν αρκετοί που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν οι Jesus το 1995 έπαιζαν σαπορτ στους The Cure. Ήδη από τις πρώτες νότες του April Skies είναι ξεκάθαρο ότι εδώ όλα θα πάνε καλά. Ο κόσμος έχει όρεξη, ο ήχος είναι καλός, το σετλιστ ακόμα και στην τύχη να το κάνουν δεν μπορεί να αποτύχει, και δείτε ξανά την φωτογραφία. 

Στο Cracking Up ο Φαντασμένιος βλέπει στα μάτια κάποιων να περνάει η γλυκιά θύμηση από το λαηβ του 98 στο Ρόδον, η οποία από τα πρώτα ριφ του Head On (να και οι Pixies)  μετατρέπεται σε μέγα ενθουσιασμό (δεν υπάρχει σωστή απάντηση εδώ στο ποια εκτέλεση των Pixies είναι καλύτερη).  Οι παρευρισκόμενιοι τη δεύτερη μέρα είχαν τη χαρά να ακούσουν και το Sometimes Always (φυσικά χωρίς την Hope Sandoval και δυστυχώς χωρίς την Χαρούλα Αλεξίου) το οποίο το οδήγησε στην κορύφωση του Just Like Honey. Αυτή η κορυφαία στιγμή της παγκόσμιας τέχνης που η μελαγχολία συναντά την ελπίδα, η εισαγωγή με το μπιτ του Be My Baby, το βαρύ ριφ της κιθάρας που σκάει στο 50 δευτερόλεπτο, "I'll be your plastic toy" δεν είναι τυχαίο που η Κόπολα στο Lost In Translation δεν ήθελε με τίποτα να το κόψει και ενώ η σκηνή έχει ουσιαστικά ολοκληρωθεί με το που ο Μάρεϊ μπαίνει στο αμάξι την τραβάει ακόμα δύο λεπτά γεμίζοντας την με πλάνα από την πόλη. 

Εντωμεταξύ ο Γουίλιαμ έχει θεματάκι με τη μέση του κάθισε σε καρέκλα, αλλά και πάλι είναι όλα υπέροχα. Η εμφάνιση των Jesus And Mary Chain ήταν ο ορισμός του απολαυστικού λαηβ. Η ευχαρίστηση εδώ δεν πηγάζει από τη χαρά της ανακάλυψης ή το στοιχείο του αιφνιδιασμού, αλλά από την άνεση και την οικειότητα. Θυμάστε παλιά που ήταν της μόδας η άποψη πως η χαρά της ζωής βρίσκεται στα απλά πράγματα; Κοιτάει ο Φαντασμένιος τη φωτογραφία ξανά και σκέφτεται γιατί δεν έχει ακόμα κλείσει ακόμα εισιτήριο για τις συναυλίες των My Bloody Valentine. Η χαρά της ζωής είναι ευθέως ανάλογη με τον αριθμό των ενισχυτών που έχει στην πλάτη του ο κιθαρίστας.

Cancel Fantasmenios - Idles, Glass Beams και Sprints στις Τζιτζιφιές 18/06

Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι Sprints; 

Το πρώτο σλοτ του release πρέπει να είναι η μεγαλύτερη κατάρα για ένα συγκρότημα σε αυτή τη χώρα. Είναι πραγματικά θαύμα ότι τόσα χρόνια δεν έχει πεθάνει κάποιος μουσικός την ώρα που ανοίγει το φεστιβαλ με τον πιο αδυσώπητο ήλιο να του πέφτει στη μούρη. Οπότε τι να πει για το σετ των Sprints o Φαντασμένιος; Τους έβλεπε εκεί πάνω να το παλεύουν, να παίζουν όμορφα τις μάλλον αδιάφορες γκαραζοσυνθέσεις τους. 

Είχε βέβαια έναν αέρα, αλλά τι να το κάνεις που ήταν κόντρα στη σκηνή οπότε το μόνο αποτέλεσμα ήταν να έρχεται μια αγνή ατόφια μασχαλίλα εκ παλινδρομικών κινήσεων των ενθουσιασμένων οπαδών ή και απλού κόσμου που ακολούθησε το έναυσμα της μπάντας να αφήσει τη σκιά δίπλα από τον πύργο του ηχολήπτη. Αναμενόμενα κακός ήχος - εντάξει αυτό δεν είναι σλοτ, είναι η Σκύλλα και η Χάρυβδη των λαηβ - και μάλλον δεν είναι καλό που οι Jesus του dj ακούστηκαν τόσο απολαυστικοί στο διάλειμμα. Έχετε καταλάβει που πάει το πράγμα, κλείστε το τώρα καλύτερα να μην έχετε θέμα με την πίεση σας μετά.  

Κενό δίκτυο - #43ο Indie free festival στην πλατεία νερού

Εμείς εδώ είμαστε ακραία μουσικά φαινόμενα, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να σχολιάσουμε την απόλυτη στιγμή παραφροσύνης όταν κάποιος από το release είπε "μετά τους Sprints και πριν τους Idles να βάλουμε τους Glass Beams που παίζει ο εν λευκώ". Και όχι ό,τι έχει κάποια σημασία αλλά οι Glass Beams αντί για οριεντάλ easy listening του βγήκανε προγκρεσιβ τρανς ρεηβ. 

Πάνω στους χρυσούς βωμούς τους, με τις χρυσές τους μάσκες, τα φοβερά ρούχα και μαλλιά, ούτε παλαιστίνες ούτε τίποτα, αποστασιοποιημένοι θα ήταν ο τέλειος λαγός καθώς μετά από αυτό το πράγμα θα καυλώνατε ακόμα και αν έπαιζε ο Φαντασμένιος κιθάρα, πόσο μάλλον η καλύτερη λαηβ μπάντα στη Γη. Τελευταία προειδοποίηση, και να ξέρετε πως ο Φαντασμένιος δεν φέρει ουδεμία ευθύνη αν σε λίγο η συσκευή που κρατάτε έχει σπάσει.

 

Ο Δημήτρης ο Μπούρας 

είπε πως έχει δίκιο ο Φαντασμένιος που σας λέει ότι είστε όλοι για τον πούτσο*. Τι έχουμε εδώ; Φαντασμένιος με Idles όπως Πουρναράκης με Νόρις ή Τσιτσιπάς με τον Πατέρα του ή Τράκης με τους Αγγελόπουλους; 

Μια σχέση που ξεκίνησε το 2018 και μάλλον κορυφώθηκε με αυτό το λαηβ ρηβιου (στο οποίο ο Φαντασμένιος δεν είχε πάει). Κάποια στιγμή τον Μάρτιο τον πιάνει ένας κολλητός και του λέει "άκου να σου πω, εντάξει έχεις τα κολλήματα σου, λογικό, σε ξέρω τόσα χρόνια, αλλά ρε παιδάκι μου εκτίθεσαι, δεν γίνεται να λες πως δεν σου αρέσουν, πήγαινε να τους δεις μια φορά". Οπότε άφησε τον κύριο Αργύρη μελαγχολικό ο Φαντασμένιος και να μπροστά στην καλύτερη μπάντα του κόσμου. 

Που εντάξει, έτσι που είναι ο κόσμος, δεν είναι καθόλου περίεργο να σας αρέσουν οι Idles. Άρτιοι στιλιστικά, φοβερά μαλλιά, ρούχα, μουστάκια τατουάζ, ύφος, μπράτσα αλλά και φουστανάκι, στιλιστικά είναι από άλλο πλανήτη. Μουσικά κυριαρχούν τα μάτσο φωνητικά (sic) και βασικά η ματσίλα είναι παντού σε σημείο ο Φαντασμένιος να σκέφτεται πως γίνεται ρε Idles να είστε woke με τόση ματσίλα; (Διασκευή στο κλασικό Αλμοδοβαρικό "πως γίνεται να είσαι φαλλοκράτης με τόσο μεγάλα βυζιά;"). 

Από ένταση λίγα πράγματα, δηλαδή αν αυτή είναι η καλύτερη λαηβ μπάντα στον πλανήτη, ανθυποσημαντικές κιθαριστικές μπάντες τύπου Metz, θα έπρεπε να είναι ήδη στο Rock and Roll Hall of Fame. Είχανε βέβαια τους φυτευτούς τους (τα ξέρουμε αυτά απο τις Savages στο Plissken) οπότε είχαμε κάτι σαν μος πιτ; Σαν punk rock Ικαριώτικο; Bασικά αν βγάλεις τα ooooo και οη οη οη και βάλεις αηντεεεε ε τότε μπορεί να δεις και τον Τάλμποτ με σγουρά μαλλιά να τραγουδάει Μάλαμα. Ε ρε τι θα έγραφε ο Φαντασμένιος αν έβρεχε το μπαφοσύννεφο πάνω από το release. 

Δεν είχαν ένταση οι Idles αλλά μάλλον έκαναν ρεκόρ φέτος στη λευτεριά για την Παλαιστίνη. Αθήνα και βιβα παλαιστίνο φουλ του φουλ ο Τάλμποτ και ήδη από το πρώτο τραγούδι έδωσαν το έναυσμα στον κόσμο να χορέψει για την Παλαιστίνη. Ώπα αυτό είναι η πλήρης μεταφορά στην πραγματική ζωή από το φοβερό τόπων μύστες όπου στο δεύτερο μέρος ο ρεηβερ Μάρκος Πελώνης λέει "εγώ χορεύω για την κλιματική αλλαγή". 

Λοιπόν τώρα εδώ θα πείτε χέσε μας ρε Σώτη Τριανταφύλλου των φτωχών αλλά 1-2-3-10 φορές free Palestine, στην πόρτα free κοκα κόλα, ήρθε στο μυαλό του Φαντασμένιου ο Lias Soudi που πρώτος είχε πει για το πόσο δήθεν είναι οι Idles. Και μην ακούτε τον κομπλεξικό Φαντασμένιο, μην ακούτε καν τον τεράστιο Δημήτρη Μπούρα αλλά μήπως να ακούγατε τον τύπο ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΖΟΥΣΕ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ στις pub των οποίων έχτισαν το hype τους οι Idles; 

Ματσίλα και στην ενσυναίσθηση την οποία την έχουν τόσο μεγάλη που κεράσανε και μια αλληλεγγύη στον λαό του Ιράν (όλα στο μπλέντερ). Ναι αυτό που γίνεται στη Γάζα είναι μια γενοκτονία, ναι πρέπει όλοι μας να το φωνάζουμε σε κάθε ευκαιρία αλλά μήπως εδώ το έχουμε παρακάνει με τις ανώδυνες συμβολικές πράξεις; Ή μήπως δεν έχουμε πληρώσει σε δυο ώρες ανέπαφα το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα του Ιρανού σε μπιρες; Joy as an act of resistance λοιπόν κλάην μάην και η μόνη αλήθεια (πέρα από το κακό με τα λευκά τογιότα)  είναι πως έχουμε μόνο μια μικρή και καλά ελεγχόμενη ιδέα για την αλήθεια. 

Να ξέρουν άραγε οι Idles πως το 1940 μια εβραϊκή τρομοκρατική οργάνωση είχε μιλήσει με τους Γάλλους του Βισύ στη Συρία ζητώντας να μεταφέρει στον Χίτλερ πως θα πολεμήσουν στο πλευρό του αν αυτός υποστήριζε την επανασύσταση του εβραϊκού κράτους; Τότε οι Βρετανοί είχαν εφαρμόσει τη λευκή βίβλο θέτοντας αυστηρούς κανόνες στην μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη. Την ίδια χρονιά το υπερωκεάνιο Patria, βυθίστηκε κατόπιν σαμποτάζ στο λιμάνι στης Χάιφα. Το πλοίο μετέφερε περίπου 1.800 Εβραίους πρόσφυγες από την Ευρώπη, οι οποίοι είχαν φτάσει παράνομα στην Παλαιστίνη. Κάποια χρόνια πριν το Ιρακ είχε δημιουργηθεί γιατί ένας σύμβουλος του Τσόρτσιλ τον έπεισε πως το πετρέλαιο θα αντικαταστήσει το κάρβουνο στα πολεμικά πλοία. Για όποια ενδιαφέρετε για την ιστορία της εποχής ας διαβάσει το "Μια γραμμή στην Άμμο" του Barr James. Η ελληνική μετάφραση είναι προβληματική αλλά ως προς την πληροφορία το βιβλίο είναι καταπληκτικό. 

*Σημείωση (21/6): O φοβερός Δ. Μπούρας λέει πως ο Φάντα έχει δίκιο που κράζει τον κόσμο. Εννοείτε πως ΔΕΝ συμφωνεί μαζί του για τους Idles. Δύο πράγματα μπορούν να είναι ταυτόχρονα αληθή 

Ενα λαηβ (στις Τζιτζιφιές με τον Ben Frost) ένα Single ένας δίσκος και μια πατάτες

Από λάηβ αυτή την εβδομάδα ο Φαντασμένιος βρέθηκε στον θόλο του Νιάρχου στις τζιτζιφιές όπου απόλαυσε την μινιμαλ σε χρόνο (45λεπτό) και ένταση (μας πήραν σε ένταση τα παιδάκια στο πάρκο) εμφάνιση του κύριου Ben Frost. Καμία σχέση φυσικά με τις ακρότητες του 2015, εδώ είχαμε μια άσκηση στον ήχο 360 με "το ριζοσπαστικό σύστημα 4DSOUND του στούντιο MONOM" όπως γράφει το δελτίο τύπου του φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

 

Σε άλλα νέα ο αγαπημένος μπλογκερ δεν πήγε σε κανένα από τα χιπι χιπι λαηβ, νηστεία ενδεχομένως για την 18η Ιουνίου που ενδεχομένως να βρει μπροστά του, τους Idles. Τώρα αυτό παίζει διότι την ίδια μέρα εμφανίζεται το καλύτερο συγκρότημα της γης. Η ειρωνεία έχει πάει σε άλλο επίπεδο πάντως πάει δεν πάει ο Φαντασμένιος το έχει ήδη έτοιμο το ποστ για το λαηβ, αν έχετε καμιά πρόταση ή επιθυμία επί του θέματος μπορείτε να απευθυνθείτε στην γραμματεία παπάκι τζιμεηλ ντοτ κομ.

 

Κυκλοφόρησαν χτες οι Prolapse το δεύτερο Single τους και ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του

νέου δίσκου που θα έχει τίτλο I Wonder When They're Going To Destroy Your Face. Είναι τόσο απολαυστικό το δίλεπτο cha cha cha 2000 που δεν θα είχε πρόβλημα ο Φαντασμένιος να το ακούσει στο ρηπιτ έως την 28η Αυγούστου που θα κυκλοφορήσει ο δίσκος. Το πιο υποτιμημένο παύλα παραγκωνισμένο συγκρότημα όλων των εποχών επιστρέφει και θα είναι δυο φορές πιο άδικο να παραμείνει στην αφάνεια όταν οι Fontaines DC - δικαίως -  κατακτούν  τον κόσμο.

 

Το Shallow είναι ο πρώτος δίσκος του μπασίστα των Ride, Steve Queralt. O δίσκος ηχητικά είναι ακριβώς στο σημείο που το ορθόδοξο Shoegaze συναντά το ορθόδοξο ποστ-ροκ. Και όπως είναι αναμενόμενο από τις δύο παραπάνω προτάσεις δεν έχει ούτε ψίχουλο να προσφέρει στο αδηφάγο τέρας της μουσική πρωτοπορίας.  Τι έχουμε εδώ; Έχουμε καλές  έως πολύ καλές συνθέσεις, όμορφες μελωδίες εξαιρετικές εκτελέσεις και μία ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;; λινκ. Το Messenger στο οποίο συμμετέχει η Verity Susman (των Electrelane) λογικά θα δεν θα γίνει επιτυχία αλλά είναι σίγουρο πως θα αναγνωριστεί και θα πάρει τη θέση που του αξίζει μαζί με όλα τα κλασικά shoegaze διαμάντια όταν επιτέλους η ουνέσκο αναδείξει το μουσικό αυτό είδος σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Μπράβο κύριε Steve και με αυτά και με αυτά τώρα πια ξέρουμε ποιος είναι σίγουρα αθώος για την brit pop κωλοτούμπα των Ride στα 90s.

(O Φαντασμένιος ο παντού) The House of Love στο Gazarte 31/06

Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν είναι καθόλου αυτό που νομίζεις. Μπορεί να φταίει που το Shine on ήταν στα 10 τραγούδια που έπαιζαν στην κασέτα μετά το κλείσιμο του Ρόδον 94,4. Για μήνες ο νεαρός Φάντα άνοιγε το ράδιο λες και θα γίνει το θαύμα να αναστηθεί ο πιο κουλ ραδιοφωνικός σταθμός. Το σχεδόν ψιθυριστό Shine on που τραγουδάει στο τέλος ο Τσάντγουικ γέμιζε με μελαγχολία την εφηβική καρδούλα του Φάντα. Από εκείνη την κασέτα μόνο το Here Comes Your Man των Pixies άκουγε με χαρά, ενδεχομένως γιατί είναι αστείο (βλέπετε το θεώρημα Larry Gus στο ποστ για Spiritualized παρακάτω). 

Περάσαν χίλια χρόνια μέχρι να έρθουν τα ρομποτ και να πετάξουν τάχαμου ταχαμου προτεινόμενο το Hedonist. Αποκάλυψη, ο ώριμος μπλογκερ έμεινε με τη φάτσα του Homelander (Boys) στη σκηνή που έμαθε ότι έχει παιδί. Για δύο μήνες ο χρόνος μετριέται στα δευτερόλεπτα των δύο πρώτων δίσκων. Tι μελωδία στο Hannah, τι παιχνίδι shoegazατο στο love in a car, τι indie ανεμελιά στο Beatles and The Stones, απόλαυση. 

Να είναι καλά λοιπόν οι Έλληνες διοργανωτές συναυλιών που έχουν βάλει σκοπό να μην αφήσουν GenX με αξιοπρεπή διαθήκη και ο Φαντασμένιος με φοβερό μομέντουμ συμπλήρωσε τρία λαηβ σε τρεις μέρες με τους The House of Love στο Gazarte. Εδώ δεν υπάρχει καμία έκπληξη είναι όλα όμορφα αλλά και ήρεμα, απίστευτα ήρεμα, βασικά δεν θυμάται ο Φαντασμένιος την τελευταία φορά που βρέθηκε σε ροκ συναυλία και επικρατούσε τόση ησυχία μεταξύ των τραγουδιών. Επίσης δεν θυμάται την τελευταία φορά που αισθάνθηκε ότι ρίχνει τον μέσο όρο ηλικίας, οπότε να είναι από την κούραση; Να είναι παρενέργειες από τα χάπια για την πίεση ή απλά σεβασμός;  Μια χαρά έτσι και δεν πειράζει που δεν έγινε των Inspiral Carpets το κάγκελο. Ο Φάντα θα κρατήσει σίγουρα το I don't  know why i love you (τραγούδι προφήτης για τον ήχο των 90s) και το επικό shoegaze post rock - ναι Post rock- φινάλε (love in a car).  

 

The Murder Capital - Warmduscher άσσο ημίχρονο, διπλό τελικό στο Gagarin 30/05

30/05/2025. Η ημερομηνία σημειώνεται στις σημαντικές για το αθηναϊκό Indie κοινό. Από εδώ και πέρα αρκεί να ρωτήσεις κάποιον που ήταν εκείνη την Παρασκευή για να καταλάβεις σε ποια σέκτα του αλτερνατιβ ανήκει.

 

Cat Power. Πήγαν οι πιο όμορφοι σίγουρα. Είναι μάλλον οι πιο σίγουροι για την επιλογή τους διότι η ομορφιά τους έχει δημιουργήσει την πεποίθηση πως τα ξέρουν όλα.

 

Raveonettes. Αυτοί εδώ είναι οι πιο αγνοί. Δεν χαμπαριάζουν από Hype. Φαν φακτ, οι Raveonettes είχαν διχάσει τους γνωστούς 300 και την πρωταπριλιά του 2005 καθώς την ίδια μέρα παίζανε και οι φοβεροί Lali Puna. Φαν Φακτ 2. Σε εκείνο το λαηβ των Lali Puna εμφανίστηκε ο πιο ενοχλητικός τύπος που έχει πατήσει ποτέ σε συναυλία, ούρλιαζε σε όλο το λαηβ να παίξουν το 40 days. Α πα πα.  

 

Jazz Festival. Σοβαρά τώρα; 

 

Murder Capital/Warmduscher. Όποιος ξέρει, ξέρει και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Η σωστή αφίσα του double bill την περασμένη Παρασκευή στο Gagarin θα ήταν: Fat White Family Side project: Warmduscher με την γραμματοσειρά των Fat White 100 φορές πιο μεγάλη. Παρέμβαση: έχει κατηγορηθεί ο Φαντασμένιος για υπερβολές, σίγουρα όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, έντεκα αυτοί έντεκα και εμείς στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί ΑΛΛΑ αγαπητές φίλες να είστε σίγουρες πως αυτά που ακολουθούν δεν φέρουν ίχνος εμπάθειας και προκατάληψης. Αν είναι να πιστέψετε μια φορά τον Φάντα, τώρα είναι η στιγμή.  

Έως την περασμένη Παρασκευή αποτελούσαν τους λιγότερο αγαπημένους του Φάντα από την συνομοταξία Fat White Family αλλά ω διάολοι και αρχάγγελοι του αρχαίου Πέκαμ χρειάστηκε λιγότερο από ένα λεπτό για να δει το φως ο Φαντασμένιος. Το φως που αντανακλούσε στα γυαλιά ηλίου τους, στην τέλεια χαραγμένη χωρίστρα του πληκτρά τους, στα σταγονίδια του μικρού νέφους που δημιούργησε το φτύσιμο μπίρας του μπασίστα και φυσικά στα υπέροχα ξανθά μαλλιά του ντραμερ στον οποίο  κάποιοι είδαν τον Ντέιβ Γκρολ του Smells Like Teen Spirit. 

Πώς γίνεται ο ήχος να είναι τόσο άθλιος αλλά να ακούγονται όλα τόσο τέλεια; Όπως πρέπει να είναι το post punk, συνθεσάιζερ τόσο όσο, κιθάρες από το θεό, οι Warmduscher παίρνουν το ποστ πανκ και το πάνε όπου θέλουν από το χιπ χοπ έως την βόρεια Αφρική, είναι τέτοια η καύλα που ο Φαντασμένιος σκέφτεται πως χρειάζεται κάποιος να τον βουτήξει δυο λεπτά στο λαηβ των Spiritualized για να συνέλθει. Αλλά και πάλι δεν θα είχε καμία ελπίδα γιατί τώρα στη σκηνή περιφέρεται ίσως η πιο όμορφη γυναίκα που έχει πατήσει στο Gagarin. Η Nuha Ruby Ra είναι ο βελζεβούλης που με λέιζερ μάτια βάζει φωτιά στη χορωδία του Jason Pierce. 

Στο Tainted Lunch ο ρυθμός είναι τόσο τέλειος που θα δικαιολογούσε κάθε ακρότητα, δεν θα πει για hype idles και μουστάκια ο Φαντασμένιος, θα αρκεστεί στο σεμνό "το ίδιο ακριβώς λαηβ σε ένα πιο μαζεμένο χώρο - πχ an club - θα έμενε στην ιστορία". Βέβαια ακόμα και έτσι οι Warmduscher είναι το πιο κουλ πράγμα που θα δείτε τουλάχιστον για το 2025. 

Στα νέα του νότιου Λονδίνου να σημειωθεί πως ο Λιακος ο Σαουντί έκανε παιδί, οπότε αν δεν το ξεχάσει πουθενά υπάρχει σοβαρή ελπίδα το κίνημα γαματωσύνης να περάσει και στον επόμενο αιώνα. 

 

Tο δεύτερο όνομα της βραδιάς, οι γραφικούληδες The Murder Capital που ειδικά προς το τέλος του σετ ήταν αρκετά καλοί, κάτι σαν μικροί fontaines δηλαδή κάτι σαν πολύ μικροί Whipping Boy. Μέχρι να φτάσουμε εκεί έπρεπε να ακούσουμε τον τραγουδιστή άλλοτε να μανουριάζει με κάποιον που του πέταξε μια μπίρα (fyi αυτός που φώναζε στους Lali Puna ήταν πιο πέρα) και άλλοτε να μονολογεί νοσταλγώντας την πατρίδα του λες και του είπανε να γυρίσει με καράβι πίσω στο Δουβλίνο. 

Το πιο ντεκαβλέ της βραδιάς ήταν σίγουρα ο αλά βου-που σηκωμένος πόλο γιακάς του μπασίστα. Κρατάμε τις συγκλονιστικές εκτελέσεις των Ethel και Words Lost Meaning, να είναι καλά τα παιδιά κατάφεραν να συνεφέρουν τον Φάντα σε λιγότερο από μια μέρα μετά τον αργό θάνατο των Spiritualized.