ακραία μουσικά φαινόμενα: 17542 λέξεις για το live του Thurston Moore

Στη λίστα με τους 5-10 καλλιτέχνες που διαμόρφωσαν τον πολιτισμό για το αλτερνατιβ έθνος* ο Thurston Moore πρέπει να είναι πάνω-πάνω. Είναι αυτός που έχει γράψει μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια όλων των εποχών, κατέχει χωρίς αμφιβολία τον τίτλο του σημαντικότερου κιθαρίστα της γενιάς του, και ως πνεύμα ανήσυχο και περιπετειώδες έμαθε σε πανκς και ρεμάλια τι εστί jazz, ποίηση και hip hop.

Σε ένα σχεδόν γεμάτο fuzz μαζεύτηκαν όλες οι γνωστές φάτσες που πριν 17 χρόνια στριμώχνονταν σαν τις σαρδέλες με τα χέρια ψηλά και ανατρίχιαζαν με τις πρώτες νότες του Sunday, πάθαιναν πολιτιστικό σοκ όταν στο τέλος ο Thurston έτρωγε τα βύσματα και το βράδυ έβλεπαν σε όνειρο την Kim με το μπλε φόρεμα. Να ήταν και ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης στη Φρεαττύδα το 1998; Χτες πάντως ήταν.

Το κακό με το χτεσινό λαηβ είναι πως οι περισσότεροι που πήγαν, θα έκαναν το χειρότερο έγκλημα για να ακούσουν έστω μισό τραγούδι των Sonic Youth, οι Callas που έπαιξαν support θα έκαιγαν τα καλύτερα πουκάμισα τους για να φτάσουν το 10% του ήχου των Sonic Youth, ενώ μοιάζει πιο πιθανό να γίνει σεισμός στο Λονδίνο από το να κάνει κάτι ο Thurston Μoore που έστω για μια στιγμή δεν θα συγκρίνεται με τα των Sonic Youth. Με λίγα λόγια το λαηβ αυτό έμοιαζε καταδικασμένο λόγω νοσταλγίας.

Και κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στην αρχή του λαηβ καθώς το Speak to The Wild μοιάζει σαν φτωχή διασκευή του Antenna από τον τελευταίο δίσκο των SY, ενώ το Best Day κατά το οποίο κουνήθηκαν τα περισσότερα κεφάλια μοιάζει σαν άνευρο wanna be Sugar Kane. Βέβαια όλα αυτά παιγμένα άρτια. Το Best Day θα ήταν ένας πολύ καλός δίσκος αν δεν είχαν υπάρξει ποτέ οι SY. Αλλά τελικά είναι ένας δίσκος με μέτριες συνθέσεις, και με την υφολογική μπάρα να φεύγει από το πανκ και να πλησιάζει επικίνδυνα το κλασικό ροκ. Μπορεί ο Thurston με το παίξιμο του να μοιάζει ένα με την κιθάρα αλλά είναι πιο φανερό και από τις ρυτίδες της αιώνιας baby face του πως παίζει μια ταχύτητα κάτω. Αντίθετα ο Steve Shelley (τον είχαμε απολαύσει και εδώ) έχει βαλθεί να καταρρίψει τον κανόνα που λέει πως τα συγκροτήματα πέφτουν όταν γεράσει ο ντράμερ.

Το λαηβ συνεχίζεται βαρετά και ο Φαντασμένιος προσπαθεί να καταλάβει αν αυτό που έχει κρεμάσει ο Thurston στο λαιμό του είναι: α) usb στικ (μόδα το χειμώνα του 2004), β) ναρκωτικά (έστω τα χάπια για την πίεση), γ) Στάχτη του Άλλεν Γκίνσπεργκ.

Και κάπου εκεί ξεκινάει το Grace Lake, το οποίο ο Moore χτίζει αργά αργά σε μια σαφώς εκτεταμένη εκτέλεση. Σε αυτό το σημείο να σημειωθεί πως ο Moore καταλαμβάνει τη μισή σκηνή, και στο άλλο μισό των "άλλων"** κρατάει το μπάσο η Debbie Googe των My Bloody Valentine. Και καθώς το κομμάτι φτάνει στην κορύφωση πρέπει κάπως όλο αυτό να εκτονωθεί. Στο made me realise οι MBV σπάνε τον γιγάντιο τοίχο θορύβου με ένα δίλεπτο ποπ ροκ καταιγισμό, ο Moore το κάνει με ένα όμορφο καθαρό μελαγχολικό απλό ριφ. Και έτσι πρέπει να κάνει γιατί όταν ο αιώνιος ξανθός οδοντογλυφίδας ακουμπάει την Fender στο σώμα του διαγράφεται η μπάκα του, οι σπουδαίοι 30άρηδες με τα Sonic Youth t-shirt κοιτάνε τα κινητά τους, και τα κορίτσια που τον παρακολουθούν έχουν στο κομοδίνο τους ένα βιβλίο στο οποίο καταγράφεται το πόσο μαλάκας είναι.

Υπάρχει βέβαια και μια παρέα 20χρονων που πίνουν ούζα, τον βλέπουν και δεν ξέρουν πόσο γάμαγε το 1998 και το 1999, όπως οι σπουδαίοι 30άρηδες δεν ήξεραν όταν έβλεπαν τους Television το 200? πόσο γάμαγαν το 1977. Τώρα είναι όλα καλά καθώς ο ήχος που βγαίνει από τα ηχεία του fuzz είναι τέλειος, και για 15 λεπτά πάνω στη σκηνή παίζει η καλύτερη μπάντα που έχει περάσει τη Χαμοστέρνας. Και βγαίνει για encore ο Moore και παίζει δυο τραγούδια από τον πρώτο του προσωπικό δίσκο Psychic Hearts του 1995. Και να σου πάλι το τέρας της νοσταλγίας πάνω από το fuzz. Διότι τα Ono Soul και Psychic Hearts που έμοιαζαν αριστουργήματα μπρος στα τραγούδια του πρώτου μέρους, έρχονται από μια εποχή που οι Sonic Youth έπαιρναν την κατηφόρα, και το σημαντικότερο δεν ήταν καν τραγούδια των Sonic Youth. Και ενώ είναι όλα τέλεια κάθεται ο Φαντασμένιος και σκέφτεται πως θα ήταν αν έπαιζαν το Screaming Skull.

Φακ νοστάλτζια. Ως ακραία μουσικά φαινόμενα καταδικάζουμε τη νοσταλγία από όπου και αν προέρχεται. Η κρυάδα του 1999*** τώρα πια μετατρέπεται σε πλήρη αποδοχή της κατάστασης, τα τραγούδια των SY δεν θα ακουστούν ποτέ ξανά λαηβ και δεν πειράζει.

~~~~~~~~ο~~~~~~~~

* Το εναλλακτικό (αλτέρνατιβ) έθνος αποτελείται από ανθρώπους που μπορούν να προσδιορίσουν τον εαυτό τους από τους χαρακτήρες του High Fidelity. Για παράδειγμα ο Φαντασμένιος είναι 59% Barry 27% Dick 13% Rob 1% Ian guy.

** Οι άλλοι είναι ο ντράμερ των SY Steve Shelley, και ο αγαπημένος του John Peel Βρετανός κιθαρίστας James Sedwards.

** Το 1999 εκλάπη ένα βαν με εξοπλισμό των Sonic Youth. Τότε είχαν δηλώσει πως μερικά τραγούδια είναι αδύνατο να παιχτούν πια. Από το 2005 και μετά οι SY έχουν εντοπίσει (μέσω internet) και ανακτήσει μέρος των κλοπιμαίων.