δεν τα λέτε, δεν τα γράφετε

και αναγκάζεται να τα λέει ο Φαντασμένιος.

Μετά την 2η ακρόαση του Expensive Air των Oneida (ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ;;;) ο Φαντασμένιος πίστευε πως άκουγε τον κιθαριστικό δίσκο της χρονιάς. Γεμάτος κιθαριστικός ήχος και με σίγουρα μικρότερη διάθεση για πειραματισμούς από τω καιρώ εκείνω (2006) που μας έπαιρναν τα αφτιά στο υπόγειο underworld. Ακούγοντας το Gunboats ας αναρωτηθούμε όλοι μαζί μήπως έχει έρθει η ώρα για το γκραντζ 2.0.

Οι αλήτες οι Guided By Voices πήγαν και έβαλαν ένα από τα καλύτερα τραγούδια (Serene King) που έχουν γράψει ποτέ για να κλείσουν τον περσινό τους δίσκο  Strut Of Kings. Και κάπως έτσι μετά από κάθε ακρόαση έσκαγε το ερωτηματικό, "ρε μπας και αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς;". Μια χαρά δίσκος αλλά όχι για δίσκος της χρονιάς, αντίθετα τα δυο παρακάτω τα οποία δεν τα πήρε χαμπάρι ο Φαντασμένιος όταν βγήκαν έχουν κάθε δικαίωμα να υποβάλουν ένσταση για τον καταρτισμό της Φανταλίστας.  

 C Turtle - Expensive Thrills

Αυτό εδώ θέλει να το πάρει αγκαλιά ο Φαντασμένιος και να το χαϊδεύει. Αν είχε πάνω στικεράκι σίγουρα θα έγραφε κάτι του στιλ "από τους Pixies και τους Pavement έως τους πρώιμους My Bloody Valentine". ΑΧ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΥ ΥΠΕΒΟΛΗ. Ακούστε πως παίζουν με γυναικεία και ανδρικά φωνητικά στο Melvin Said This. Ακούστε το ριφ της κιθάρας, ρε μπας και είναι ο Kevin Shields στο εξώφυλλο; Το οποίο είμαστε σίγουροι πως δεν είναι Prolapse; Αχ αυτό το κοψιματάκι στο 2:22, υπάρχει ελπίδα, αχ με τι όμορφο τρόπο  κράζουν τους Φασίστες. Και ω τι έκπληξη! Είναι από το Νότιο Λονδίνο.

Childeren Οf The Pope - Moonface Supreme

Στο Νότιο Λονδίνο έχουν τη βάση τους και οι Children Of The Pope. Εδώ έχουμε τον ορισμό του τρέχα γύρευε. Υπάρχουν διάφορες ιστορίες για δαύτους με αγαπημένη του Φαντασμένιου το ότι σχηματιστήκαν όταν ένας αποτυχημένος Βραζιλιανο-Ιταλός πορνοσταρ ταξίδεψε 18 χρονών από τη Βραζιλία με μόνο σκοπό να φτιάξει ένα συγκρότημα στο Λονδίνο. Κάποιοι γράφουν πως είχαν μέλος μια καλόγρια, αλλού εμφανίζεται μια δασκάλα ενώ πίσω από τα ντραμς είναι μάλλον ένα Τούρκος σπασικλας της ροκ. Μια ματιά σε τίτλους παλαιότερων δίσκων συμπληρώνει το παζλ, ενδεικτικά ας αναφέρουμε πως στο EP Commited to Cynicism συναντάμε το Hipster Genocide.

Στο δισκάκι Moonface Supreme  η αντικομφορμιστική συμμορία νεοφαντασμένιων δοξάζει(;!) τα Θεία ενώ παίζει φανταστικό ροκ εντ ρολ. Αγαπημένη στιγμή το These Trying Times όπου σκάνε και οι Βραζιλιάνικες αναφορές αλά Os Mutantes που γούσταρε και ο μακαρίτης ο Κομπέιν. Λοιπόν για να μην το κουράζουμε ακούστε Childern Of The Pope γιατί αλλιώς θα έρθει ο Φαντασμένιος να σας το βάλει. 

Αγαπητέ Άγιο Βασίλη, 

Το 2024 ήμουν πολύ καλός μπλογκερ, δεν έκραξα πολλές φορές και νομίζω πως έκανα μια αξιοπρεπέστατη blogovision με κονσεπτ τη φάση μου. Με βάση τα παραπάνω θα ήθελα να κανονίσεις να:

- έρθουν για λαηβ στην Ελλάδα οι Being Dead οι DAIISTAR και οι Flyying Colours.

- ακυρωθεί το λαηβ των Idles

- είναι καλά ο Mdou Moctar για να ξανάρθει Ευρώπη για λαηβ

- προσθέσουν και άλλες ημερομηνίες για συναυλία οι My Bloody Valentine

- κυκλοφορήσουν κάτι (έστω ένα EP) οι My Bloody Valentine 

- βγάλει ένα τεράστιο σπυρί στη μύτη ο Άδωνις Γεωργιάδης.

- γυρίσει στους Fat White Family o Saoul.

- κάνουν πανευρωπαϊκή τουρ οι Fat White Family

- πάρει το κονφερενς η Πανάθα

- έρθουν για συναυλία στην Ελλάδα οι Slowdive

- μη γίνει συναυλία όλοι μαζί μπορούμε

- μη γίνει καμία συναυλία σε βουνό

- βγάλουν νέο δίσκο οι Goodbye Bedouin

- βγει Podcast με τη σκληρή αλήθεια για τον pan pan

1

Και εδώ δημιουργείται μια παράδοση σιγά-σιγά με το #1 να είναι δίσκος που όχι σε λίστες δεν έχει εμφανιστεί, αλλά ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του δεν θα το βάζανε δίσκο της χρονιάς. Αγαπητές φίλες, βουαλά οι Τεξανοί Being Dead με το φοβερό Eels. Οι Being Dead είναι η πανέμορφη Falcon Bitch και ο Shmoofy. Παίζουν ντραμς και κιθάρα εναλλάξ, τραγουδάνε και στις συναυλίες έχουν μαζί τους και την μπασίστρια Nicole Roman-Johnston. 

Το Eels που είναι στην κορυφή της φανταλίστας για το 2024 είναι ο δεύτερος τους δίσκος. Τώρα με δαύτους δεν βγάζεις άκρη, δεν ξέρεις πότε μιλάνε σοβαρά και πότε κάνουν πλάκα, δηλώνουν πως δεν ξέρουν τους Eels, αλλά ωστόσο θα ήθελαν να έχουν μια επιτυχία το 1995 και στην εμφάνιση τους στο KEXP είχαν πει πως ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από μια δεξαμενή νερού που έχουν στο υπόγειο στην οποία κάποια στιγμή εμφανίστηκαν χέλια. Στην ίδια εμφάνιση έκαναν και αναπαράσταση της έκλειψης ηλίου έχοντας ζωγραφίσει από ένα πλανήτη στις κοιλιές τους. 

Οι εκδοχές για το πού γνωρίστηκαν είναι όσες οι ερωτήσεις που έχουν δεχτεί, στο πανεπιστήμιο, σε εργοστάσιο σοκολάτας και το αγαπημένο του φάντα, σε γύρισμα σόου που είχαν πάει ως κομπάρσοι. Ε ρε φαντασμενιαση που έχει πέσει εδώ ε. Ναι για το #1 δεν έχουμε τίποτα βαθιά νοήματα, έχουμε ανεμελιά και μπόλικη ειρωνεία, δοκιμασμένη συνταγή μπαϊ πας για να λειτουργήσει κάποιος με όλα αυτά που συμβαίνουν. 

Μουσικά δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να αναλυθεί ακόμα και από κάποιον που έχει τελειώσει το δημοτικό της indie. Η καρδούλα του δίσκου είναι στις μελωδίες, στο εκτελεστικό κομμάτι περνάνε διάφοροι ήρωες από το μυαλό του φάντα, από τους R.E.M. των 90s έως τους Fergus and Geronimo των 00s. Παρέμβαση 1η. Εδώ έχουμε την πρώτη φορά παγκοσμίως που οι Fergus and Geronimo μπαίνουν ως αναφορά σε κριτική για δίσκο. Οι Fergus and Geronimo εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε αυτό το ποστ που ήταν και καλά η ανάσταση του Φαντασμένιου, ο οποίος και καλά είχε πεθάνει το 2010 όταν έκανε τη θητεία του ως σμηνίας. Βέβαια ήταν τέτοιο το κόλλημα που εμφανιστήκαν ξανά το 2016 σε αυτό το ποστ . 

Είναι ξεκάθαρο πως εδώ έχουμε μια τεράστια στιγμή φαντασμενίασης, δεν σταματάμε, κάθε πότε έχουμε δίσκο που ακούγεται ολόκληρος - βασικό για να είναι δίσκος της χρονιάς ε - και τα μισά τραγούδια τα ξέρει απέξω ο γείτονας του Φάντα; Για λόγους αρχείου να σημειωθεί εδώ το καυλύτερο, Problems. Η ακρόαση των 16 τραγουδιών φέρνει στο μυαλό του φάντα την έκπληξη που ένιωσε όταν άκουσε για πρώτη φορά το Monkey Minds In The Devil's Time του Steve Mason ή την σχεδόν απόλυτη ευτυχία όταν οι Craft Spells έκλειναν το σετ τους στο six dogs με το After The Moment. Προσοχή δεν μιλάμε για μουσικές αναφορές εδώ, μιλάμε για συναισθήματα. Το παθαίνετε και εσείς αυτό να μην ξέρετε πότε μιλάει σοβαρά και πότε κάνει πλάκα ο Φαντασμένιος;

 

~~~~~~~~~~~~ο~~~~~~~~~~~~

 

φανταλίστα 2024

 

1.   Being Dead - "Eels"  

2.   Echo Tides - "Στον Δρόμο Που Φυτρώναν Φράουλες" 

3.   Mannequin Pussy - "I Got Heaven"  
4.   Godspeed You! Black Emperor - "No Title As Of 13 February 2024 28,340 Dead"
5.   Mdou Moctar - "Funeral For Justice"   
6.   Pan Pan X Years Of Youth - "Λύκοι στον Άρη"
7.   Sleater-Kinney - "Little Rope"
8.   Fat White Family - "Forgiveness Is Yours"

9.   Friko - "Where We've Been, Where We Go From Here"  

10.   Cure - "Songs Of A Lost World"  

11.   Flowertown - "Tourist Language"    

12.   Fontaines D.C. - "Romance"  
13.   Arab Strap - "I’m Totally Fine With It ???? Don’t Give A Fuck Anymore ????"  
14.   Beak> - ">>>>"  

15.   Belong - "Realistic IX"  
16.   Tidiane Thiam - "Afriva Yontii"  

17.   Girl And Girl - "Call A Doctor" 

18.   Bolts Of Melody - "Film Noir"  
19.   Colin Stetson - "The Love It Took To Leave You"  

20.   WE ARE WINTER'S BLUE AND RADIANT CHILDREN - "No More Apocalypse Father" 

 

2

Μια θέση κάτω από το ένα και τρεις πάνω από το πέντε στη φανταλίστα συναντάμε αγαπητές φίλες τον δίσκο ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΦΥΤΡΩΝΑΝ ΦΡΑΟΥΛΕΣ από τα Echo Tides. Ο Φαντασμένιος υποψιάζεται πως αρκετός κόσμος εκεί έξω δεν έχει καταλάβει πόσο καλός δίσκος είναι αυτός. Βέβαια ο Φαντασμένιος συνέχεια πιστεύει πως όλοι γύρω του είναι παραπλανημένοι από τα δόλια χιπι χιπι μέσα. Mόνο o Φαντασμένιος είναι Ανεξάρτητος, Αυθεντικός και Αμόλυντος από hype. Το άλλο μεγάλο άλφα που χαρακτηρίζει τον τελευταίο μπλογκερ που υπήρξε ποτέ, είναι ο Αλτρουισμός. 

Δεν μπορεί να σας βλέπει να βασανίζεστε με τις χαζομάρες που σας πετάνε. Και κάπως έτσι εξηγείτε η μανία του με την επανάληψη. Αν υποθέσουμε πως του την βαράει του Φάντα και πάει ας πούμε στο release τη μέρα που παίζουν οι Idles με ένα καλάσνικοφ είναι σίγουρο πως ο γείτονας του θα πει στα κανάλια "ήταν καλό παιδί, δεν είχε δώσει δικαίωμα, εεε μόνο που κάποιες φορές κολλάει με ένα τραγούδι και το παίζει στο ριπίτ για μέρες ολόκληρες".  

Αυτός είναι ο  βασικός λόγος που η λέξη καταστροφή ήταν λέξη κλειδί τις φορές που έπαιξε ως dj. Ο Dj Φάντα είχε μια μανία στο ίδιο σετ να χωρέσουν οι Saint Etienne, οι Culture Beat, να περάσει από Mogwai και να καταλήξει σε The Organ. Να είναι τόσο  απρόοπτο που κανείς να μην μπορεί να πει με σιγουριά τι ακούει αυτός ο άνθρωπος. Τις σπάνιες φορές που κατά κάποιο τρόπο αυτό δούλευε ήταν σίγουρο πως κάτι θα πήγαινε στραβά, ένα λάθος κουμπί, ένα τράβηγμα καλωδίου ή πολύ απλά θα κόλλαγε με ένα τραγούδι πx των Therapy? και θα το έβαζε 17 φορές συνεχόμενα για να καταλάβετε ρε. Που εντάξει στο τέλος όλοι καταλαβαίνουν πως είναι εντελώς ακατάλληλος για να ακουμπάει ντεκς καθώς κανείς δεν βγαίνει σε ένα μπαρ έχοντας στο μυαλό του πως για να περάσει καλά θα πρέπει ο άλλος να του κάνει 15 αλλαγές ΟΤΙΝΑΝΑΙ ή πως θα ακούει το ίδιο τραγούδι όλο το βράδυ. 

Τώρα για το Στον Δρόμο Που Φύτρωναν Φράουλες που δεν έχετε καταλάβει πόσο μεγάλη δισκάρα είναι και ενδεχομένως να λέτε εντάξει ασούμε στα σπρώχνει ο pan pan φάντα σε έχουμε καταλάβει, είναι στο τσακ ο Φαντασμένιος να πληρώσει όσο όσο έναν χάκερ να μπει στα κινητά σας και να μπορεί να σας βάζει το χώμα ξέρει όποτε θέλει. Να ακούτε τον Παναγιώτη να σας λέει για τους βαρετούς σας φίλους που λένε βαρετά αστεία και να μπαίνει η  Καλλιόπη στο 2:17 και να τραγουδά όπως δεν τραγούδησε ποτέ καμιά και να σας λέει στη μούρη "τώρα πια ξέρεις και εσύ". Αμ δεν ξέρεις και κάπως έτσι διαλύεται η καρδούλα του μοναχικού μπλογκερ όταν ακούει ΣΤΗ ΜΙΣΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΕΘΑΙΝΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΙΣΗ ΜΟΥ ΖΩΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΧΑΡΑΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. 

Οι φράουλες είναι ένας απίστευτος δίσκος από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, αν δεν το καταλάβετε εσείς τώρα μπορεί να το καταλάβουν τα παιδιά σας κάποια στιγμή.

3

Ντι ρι ρι - ντι ρι ρι στο 15ο δευτερόλεπτο η Missy των Mannequin Pussy έχει πει την πρώτη στροφή του I Got Heaven, I went and walked myself like / a dog without a leash. Αυτό είναι αρκετό για να καταλάβεις πως αυτός δεν είναι ένας ακόμα δίσκος. Το I Got Heaven είναι ένας ύμνος στην ελευθερία από τα riot grrrl βγαλμένη της Courtney Love τα ιερά και σαν πρώτα γυναικωμένοι χαίρε ω χαίρε 90s αλτερνατιβ ροκ. Ευθεία γραμμή με τον τελευαταίο επικό δίσκο των Coathangers. Ηχογραφημένο στο LA. Ξέρετε τι άλλο είναι από το LA, ορίζει τα 90s και είναι σούπερ στρατευμένο; Μα φυσικά η αγαπημένη σειρά Beverly Hills 90210. 

Η σειρά ξεκινάει το 1990 (επί μπαμπά Μπους) και κάθε επεισόδιο είναι μια γραμμή από το πρόγραμμα των δημοκρατικών. Διακρίσεις κάθε είδους, ενδοοικογενειακή βία, έλεγχος οπλοφορίας, εθνικό σύστημα υγείας όλη η ατζέντα των δημοκρατικών ξετυλίγεται επεισόδιο - επεισόδιο. Υπάρχει πάντα η ίδια σειρά γεγονότων. Πρώτα εμφανίζεται κάποιο πρόβλημα, παράλληλα ο Μπράντον γνωρίζει μια γκόμενα, το πρόβλημα μοιάζει αξεπέραστο, ο Μπράντον χαμουρεύεται με την γκόμενα, το πρόβλημα ως δια μαγείας λύνεται, κάποιος - συνήθως ο Ντίλαν - αναφέρει το ηθικό δίδαγμα και στο τέλος ο Μπράντον αποχαιρετά την γκόμενα. Ίσως η κορυφαία στιγμή ενάντια στην ρεπουμπλικάνικη πολιτική είναι το επεισόδιο με την αποφοίτηση της Ντόνας που την πιάσανε στουπί στο προμ νάητ. Η κινητοποίηση που κάνει ο κομαντάτε Μπράντον και το αξεπέραστο σύνθημα "Ντόνα Μάρτιν γκραντουεητ" δημιουργούν συναισθήματα που ίσως μόνο όσοι έχουν φωνάξει "κάτσε καλά Γεράσιμε" μπορούν να νιώσουν.

Αυτά στους δύο πρώτους κύκλους, διότι με το που σκάει ο Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο το 1993 ξεκινάει το πάρτι. Του Εσκιμο μπράδερ το κάγκελο, μοιάζει σαν στόχος να εξαντληθούν όσο πιο γρήγορα όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. Είναι τυχαίο πως επί ΠΑΣΟΚ έπαιζε τα μεσημέρια σε επανάληψη μέχρι θανάτου το  Beverly Hills 90210; Παίζει να είναι πιο στρατευμένη σειρά από το Θωρηκτό Ποτέμκιν και την Κάθοδο των Εννέα μαζί. Βασικά το Beverly Hills είναι για το Woke ότι η αρχαία Ελλάδα για τον Πολιτισμό, και για αυτό το αγνοούν όλες οι πλατφόρμες. 

Να σημειωθεί πως δεν έχε γραφτεί ούτε μισή λέξη με διάθεση ειρωνείας ή αστεϊσμού. 

 

4

Κανονικά σήμερα δεν έχει ποστ γιατί έως την 19η Δεκεμβρίου του 2024 οι Godspeed You! Black Emperor έχουν κυκλοφορήσει 8 δίσκους που επειδή δεν σας έπιασε ο τίτλος τους αγνοείτε. Κρίμα που ο Φαντασμένιος δεν μπορεί να γράψει σαν τον Σκιαδά ή κρίμα που ο Σκιαδάς δεν έχει γράψει για τον νέο δίσκο των Godspeed όπως έγραψε για τους Cure να σας βάλει όλους στη θέση σας. Και επειδή έχει τα νεύρα του ο Φάντα δεν θα σας κάνει copy paste κείμενο για gybe, θα πρέπει να κάνετε τον κόπο να κάνετε ένα κλικ στον σύνδεσμο εδώ.

 

5 + bonus live review Diiv - King Hannah

 Υπό κανονικές συνθήκες αυτό εδώ θα ήταν ένα ποστ ανασκόπηση για τη συναυλία της χρονιάς, δηλαδή για την πρώτη φορά που θα έβλεπε λαηβ ο Φαντασμένιος τον Mdou Moctar. Θα έγραφε για τα νέα τραγούδια του Funeral For Justice πως είναι πιο ακατέργαστα, πιο δυνατά και τελικά πιο κοντά στο επικό ILANA (the creator) του 2019. Ευθύτητα στη μουσική, ευθύτητα και στους στίχους όπου ο Mdou τραγουδάει για το δράμα των Τουαρέγκ χωρίς κάποια διάθεση για συμβολισμούς. Ο δίσκος κλείνει με το τραγούδι Modern Slaves όπου στην τελευταία στροφή λέει: 

Γιατί κόσμε είσαι τόσο επιλεκτικός με τα ανθρώπινα δικαιώματα; 

Ο λαός μου κλαίει και εσύ γελάς

Το μόνο που κάνεις είναι να βλέπεις

Και εδώ χρειάζεται μια παρέμβαση (1η) για τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς:

1. Godspeed

2. Bombino & Tinariwen

3. Years of Youth x Pan Pan

4. Χειμερινοί στη Χαλκίδα ή στο θέατρο βράχων ή στου Παπάγου ή στη Μυρσίνη

5. Stetson

 

Που είχαμε μείνει; Ναι φοβερός δίσκος και φοβερό λαηβ που όμως δεν έγινε ποτέ, ίσως θεία δίκη για όλα τα σχόλια του Φαντασμένιου για τις ακυρώσεις του Bruce Springsteen το καλοκαίρι. 

Και κάπως έτσι (παρέμβαση 2η) βρέθηκε ο Φάντα να βλέπει στο Paradiso τους King Hannah για τους ο οποίους όχι στο Αμστερνταμ άλλα ούτε έως την Πειραιώς δεν θα είχε διάθεση να πάει και ας φώναζε για αυτούς όλο το χίπι χίπι ιντερνετ πριν από δυο χρόνια. Το καλό με τη μέση ηλικία είναι πως γενικά φέρνει μαζί της και μια σοφία, οπότε δεν ήταν καθόλου έκπληξη πως το μόνο που ίσως καταγραφεί στη μνήμη του Φάντα είναι ο ωραίος τρόπος που κλότσαγε το πόδι προς τα πίσω o King κάνα δυο φορές που γρατζούνισε με κάποιο ενδιαφέρον την κιθάρα του. 90s τατς που έδεσε γάντι με το καρό πουκάμισο και το Silver Jews μπλουζάκι από μέσα. Η Hannah και καλά απόμακρη, ανέκφραστη μα που πάτε και τα βρίσκετε όλα αυτά τα φιντάνια; Και ενώ ο Φαντασμένιος προσπαθεί να καταπολεμήσει την King βαρεμάρα σκεπτόμενος πως σε αυτή τη σκηνή έχουν γράψει ιστορία οι Nirvana, τσουπ στη σκηνή οι diiv. 

 Ο Zachary Cole Smith και αυτός ευθυγραμμισμένος στο 90s κλίμα φοράει t-shirt πάνω από λευκό μακό και κάπου εδώ τελειώνει η My style rocks ενότητα. Η συναυλία των diiv αποτελείται από ορθόδοξο shoegaze, σε χαμηλά ωστόσο ντεσιμπέλ, διανθισμένα με εκτεταμένες βιντεοπροβολές όπου το κύριο θέμα είναι η κατακραυγή της Αμερικάνικης πολιτικής με κάμποση ειρωνεία για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Κάπου περάσανε και κάτι πλάνα από την πλατεία νερού, ωστόσο η κορύφωση ήρθε προς το τέλος με δίδυμους πύργους και στο καπάκι ένα μεγάλο death to america (ε και μου το κλείσουν για αυτό ε). Είχαν διάθεση αλλά τα τεχνικά προβλήματα με τα βίντεο είχαν ως αποτέλεσμα ένα death to ροή του λάηβ και τελικά είναι μεγάλο πρόβλημα η εμπειρία της μέσης ηλικίας έχουν χαθεί οι εκπλήξεις. Καλοί οι diiv άλλα όχι για σχεδόν 2 ώρες σετ. Α ρε Mdou, α ρε Mdou.